Het was een prachtige lente dag. Leerlingen liepen buiten in vrolijke groepjes en gespuis. Sommige hadden hun jas om hun middels geknoopt omdat het al zo warm was. De sfeer zat er goed in hij hoorde verderop zelfs muziek klinken uit een gitaar. Zo'n muziekaal geval zeker die alle meiden er mee imponeerde. Drake deed een moment zijn ogen dicht uit irritatie. De gitaar was een mooi instrument dat hij leuk vond, maar een blonde vlerk die met zijn zogenaamde talent er mee stond te pogen vond hij om te koren. Hij had zijn handen relaxed in een wartleren jack. Hij droeg deze vaker nu het warmer weer was. Verder was alles nog zoals je hem kon herkennen. Het zwarte haar hing nog over zijn sluwe ogen en de wind speelde met het zwarte shirt dat hij aanhad. Een vuile blik stond er op zijn gezicht, tegelijkertijd was hij ook oplettend. Er kwamen wat meiden langs, op dat moment streek hij de lok achter zijn oor om met beide ogen te kunnen kijken. Hm, leuk zo'n relatie, maar nu mocht hij enkel nog zijn ogen de kost geven en wat beperkt geflirt. Hij stapte de stenen trap af en keek de zwingende kadetjes na met een smerig klein grijnsje. Nu maar zichzelf ondoen van die slecht gespeelde gitaar dus Drake bedacht zich om naar het bos te gaan. De Docter Martins maakte ritmische stappen over het frisse gras. Eenmaal in het bos snoof hij de geur op van de bladeren en het schors dat zoveel geuren kon hebben. Hij liep het platgelopen paadje af tot hij opeens een andere geur opving. Dood. Hij bewoog zijn hoofd richting de kant waar het vandaan kwam. Nu begaf Drake zich tussen te struiken die nog best groot waren. Uiteindelijk vond hij het. Er lag een wit konijn onder hem, maar de witte vacht was besmeurd door zijn eigen bloed. Drake knielde neer en keek er naar. Hij pakte tussen duim en wijs vinger het witte oor vast en trok het wat naar achteren. De nek was duidelijk gebroken en half de maag inhoud was aangebroken als maal. De stank kwam van de rotting. Wat Drake niet begreep was dat het maar half was opgegeten. áls hij al een prooi in wolven gedaante ving, at hij het helemaal op. Door de rotting had hij hier ook absoluut geen trek in. Het was eerder dat Drake gewoon een erg nieuwsgierige jongen was met een sterke geur ontwikkeling door zijn dierlijke gedaante. Drake haalde zijn schouders op, niets te vinden verder. Net op het moment dat hij op wilde staan hoorde hij geluid, spitste zijn oren. Nu rook hij het ook, de geur van het konijn was te sterk geweest om het op te merken. Het was een meisje. Een aantal meters verderop zag hij haar staan. Er verscheen een gemene grijns op zijn gezicht terwijl hij in wolven gedaante veranderde. Als wolf keek hij naar beneden en nu was de rotting van het konijn iets minder, hij wilde het ook niet op eten. Hij wreef echter wel een beetje met zijn neus door het bloed om het effect te vergroten. Nadat hij tevreden was, maakte hij wat geluiden in de struiken. Hij wachtte en nogmaals wat geluiden. Daarna onstond er een laag gegrauw vanuit zijn keel.

In zijn wolvenvorm was Drake vaak goed in zijn hum. De vacht was warm en beschermend, maar kon er ook voor zorgen dat hij in de nacht moeilijk te zien was. Hij zette zijn passen zorgvuldig, ze zakte een beetje weg in het gras. Een ander leuk dingetje van zijn wolvenvorm was het laten schrikken van mensen. Het was misschien al geen Halloween meer, maar bij Drake kon je altijd wel gekke dingen verwachten. Zo positief als negatief trouwens. Zijn vurige ogen hadden ondertussen het zicht gekregen op een jong en naïef meisje. Als het had gekund, zou je de wolf zien grijnzen. Drake liet een laag gegrauw horen.. en zo zag hij het net nog zo dromerige meisje verstarren. Alle spieren in haar lichaam werden verstrakt door de angst die Drake aanwakkerde. De zintuigen van hem stonden allemaal op scherp. Het gebrom werd harder.. enger. Hij zag hoe ze zich naar hem omdraaide, met angstige ogen. Met kalme maar ook dreigende stappen kwam Drake de struiken uit stappen. Zijn tanden wit en bloot, de ogen waren opengesperd, neus opgetrokken. Die boze blik die een wolf kon geven en menig mens het van in zijn broek deed. Om het nog erger te maken kwam hij steeds dichterbij. In zijn direwolfform  was de schofthoogte van het wezen tot ruim haar middel. Drake legde zijn kop in zijn nek, opende zijn bek. Vanuit zijn keel kwam nu een onheilspellend gehuil. Waarna het wezen haar weer aankeek. Toen hij de schrikreactie zag, zag je de wolf korte grauwtjes maken van het lachen.

Zo veranderde hij ook terug in een mens, Hij zat op zijn hurken en schaterde het uit van het lachen. ''Ohh wauw, wat prachtig!! Hahaha, je had je gezicht moeten zien! Wie is er bang voor de boze wolluf!'' lachte Drake uit. Tot hij overeind kwam en haar met een blik vol leedvermaak aankeek. Hij stak zijn handen in zijn jas, zijn ogen fonkelde duivels. ''Maar, ik ben niet alleen de boze wolf hoor. Mijn naam is Drake, en met welke roodkapje heb ik hier te maken?'' grijnsde Drake zijn tanden breed. De wind ging hem door het haar en met de nog halfwolfachtige herkenning, was hij geen fraai beeld. Dat terwijl vele meiden daar anders over dachten. Deze.. waarscheinlijk niet.]

[About late reaction myself to xD]