Haar bruine ogen staarde naar de verdieping, het was warm en comfortabel. Hier kon ze zich wel eens thuis gaan voelen tussen al deze warmte, het vulde bijna de leegte in haar hart op. Tenminste als ze niet bedacht dat dit haar enige weg uit was, haar enige plek waar ze kon verblijven. Haar zus en beste vriend waren dood voor haar. Net als haar ex, hij had haar verlaten terwijl zijn oom haar verleden gewoon had opgerakeld. Geen eens een brief kon ze krijgen. Hij vond haar toch zo leuk, toch zo geweldig. Hoe fucking moeilijk is het dan een brief te sturen met bijvoorbeeld alleen maar vier kleine woordjes. Hoe moeilijk was ik hou van je op papier te zetten en het op te sturen.
Pissig smeet het vurige meisje haar spullen in de kasten, normaal was ze georganiseerd en wilde ze alles netjes en opgeruimd hebben nu was het enige waar ze zin in had Drake opzoeken en haar vuist recht op zijn neus te beplanten. Ze smeet de koffer met een rotvaart tegen de muur. Het was niet haar keuze geweest hier heen te komen, het was of bij Sarah en Gilbert blijven en zien hoe haar crush met een of andere slettenbak ging. Ze had de kans moeten grijpen en met hem naar bed moeten gaan maar neeee Mevrouw de Payens was te druk met kwijlen over de gedachten met hem samen te zijn. Toen kwam Drake die even vertelde dat hij de leuk vond, na enkele weken had ze pas ingegeven en waren ze samen als koppel in plaats van vrienden met voordelen.
Gelukkig had hij haar ook achter gelaten, net zoals iedereen deed want blijkbaar was dat normaal. Ze had haar naam Hayden verruild voor Heidi en haar achternaam onbekend gehouden. Dit was een nieuw persoon. Ze kende hier niemand. Ja Drake maar die kon het schudden als hij wilde dat ze hem ging herkennen. Ze was een nieuw persoon, nieuwe kansen, nieuw leven. Een positief leven.
Haar zusje had haar ookal verruild voor die stomme nietsnut die ze zo genaamd liefhad. Iedereen om haar heen vond liefde en daar zat zij dan zielsalleen in haar huisje.
Ze zou nooit toegeven dat ze stiekem opzoek was gegaan naar Drake Burned, of dat ze nog steeds verliefd op hem was. Ze had zich zelf verteld liefde is een illusie, een illusie waar ik niet langer in geloof. Ze was er van overtuigd dat ze boven het concept liefde stond, dat zij meer wist dan de rest van de wereld. Maar op dit moment wilde ze niets liever dan haar verleden en Drake vergeten.
Zonder dat ze het doorhad had ze van de kamer al een grote tering zooi gemaakt en ze begon aan het opruimen terwijl ze haar normale kleding gewoon droeg een kort lichtblauw rokje een wit mouwloos blousje en een paar bruine laarzen. Misschien moest ze zich maar eens gaan verkleden voor ze nog een bepaald persoon zou tegen komen. In haar hoofd noemde ze hem hij-die-niet-genoemd-zal-worden. Ze trok het blousje over haar hoofd zonder de deur dicht te doen.

_{Voor Drake-sama}

De ochtend was jong toen Drake op bed lag, jogging broek en zwart shirt aan. Hij las in een manga over dood en verderf, wat hem af en toe liet lachen. Door zijn wekker radio klonk muziek, een rockband die wel een lekker ritme had. Drake deed mee met dat ritme door zijn grote teen te bewegen, want hij lag op zijn deken. Zijn hand had hij onder zijn hoofd rusten, zijn ogen gleden over de bladzijdes van het boekje dat hij in zijn andere hand vast had. Hij glimlachte even en pakte toen het glas sinaasappelsap van zijn nachtkastje wat hij eerder in de grote zaal had gehaald, op het witte bordje lagen resten van een croissantje. Hij blies even het haar uit zijn gezicht want het was verdomd irritand, zoals altijd. Kriebelend aan zijn neus terwijl hij gewoon rustig de manga probeerde te lezen. Op het moment dat hij er genoeg van had, pakte hij het stukje gescheurd school boek bladzijde van zijn nachtkastje en deed deze tussen het boekje, die hij met een klap dicht deed. Met een gaap stapte de jongen uit bed en haalde een hand door het duffige haar, heerlijk die vrije dagen hier. Op blote voeten liep hij naar de douche, waar hij zich opfriste en heerlijk genoot van het warme water. Hij zette het altijd extra heet zodat zijn huid tintelde en rood werd. Toen hij klaar was pakte hij het bordeaux rode shirt met zwarte spijkerbroek, terwijl hij er een zwart jack overheen droeg met aravat sjaal en zijn vlamketting. In de spiegel keek hij met zijn bruin oranje ogen naar het raven zwarte haar, wat hij met wat gel in vorm probeerde te krijgen. Toen hij zijn zwarte gympen aanhad trok hij de deur van zijn kamer achter zich dicht, liep met een rustige en tevreden glimlach over de gang heen. Hij had een goed humeur vandaag. Drake was van plan om naar de meiden afdeling te gaan om daar aan Kriss te vragen of ze gezellig mee wilde naar Oak's field mee wilde gaan voor een koffie. Op het moment, dit nieuwe jaar wilde hij wat leukere dingen doen en meer optrekken met de vrienden die hij had verzamelt, het waren er niet veel maar hij was er nu blij mee. Op een bepaalde manier was hij gelukkig, in zijn hoofd was het rustig en de jongen was steeds minder dat depri wat hem een rotgevoel gaf. Hayden was niet langer iets wat in zijn hoofd speelde, hij was over haar heen, voelde niks meer voor het meisje en hij vond het.. eerlijk? Heerlijk. Geen onnodig gezeik of verdriet meer of nachten lang huilen. Niet bij elk roodharig meisje aan haar denken, geen verlangst meer naar het verleden, geen heimwee meer. Hij had zin om Kriss te zien en samen leuk de dag door te brengen. Blind kon hij de weg naar de meisjes afdeling lopen, onderweg met zijn rustige loopje. Opeens hoorde hij een heleboel gedoe uit een kamer komen, de deur stond helemaal open en Drake keek er verbaasd naar, zijn ene wenkbrauw kwam omhoog. Hij liep naar de deur om te kijken wie het had opengelaten. Toen Drake naar binnen keek zag hij het gelijk. De slanke vormen van haar lichaam, het dansende rode haar, de kleding en zo te zien de kleding die ze van plan was om uit te doen. Normaal had Drake hier als een jentleman op een heel leuke manier op ingespeeld, wat nog leuk voor hem zou zijn geworden. Alleen deze keer niet, echt niet. Hij had het gevoel dat het bloed van zijn hoofd naar zijn tenen werd getrokken en dat de grond onder zijn voeten werd weggegrist. Alsof hij door een vrachtwagen was aangereden en gewoon was blijven staan. Zijn pupillen werden klein en zijn ogen groot. De adem stokte, zijn gedachten crashte. Dit was onmogelijk, dit kón niet, waarom nu! Waarom opeens uit het niets! Hij kon niks uitbrengen tot een klein woordje. ''H-hayden? wa-.'' hij was totaal verbijsterd. Alleen in die enkele seconden voelde hij ook iets anders. Het was zo dubbelzijdig. Op hetzelfde moment zo verschrikkelijk blij, wilde hij haar grijpen, beet pakken en in zijn armen in de kamer rondslingeren van blijdschap. Maar aan de andere kant voelde hij woedde, razernij en haat. Dat hij ter plekke een sterke vuurstraal op haar afstuurde om haar tot as achter te laten. Hij deed geen van beide, maar koos wel een kant waar hij later spijt van zou hebben; woedde. Zijn knappe gezichtje veranderde in een lelijke frons vol haat en wrok. ''Wat, moet je hier?'' de klank in zijn stem killer dan ooit. Hij moest haar niet hier hebben, nu hij net alles op een rijtje had.

Ze Liet verstijfd het blousje op de grond vallen. Daar stond ze dan in haar BH, met haar rug naar hem gekeerd. Ze draaide zich om en keek naar de persoon bij wie de stem hoorde. Er was maar een mogelijkheid een persoon hier die haar naam wist. Drake, ze had twee keuzes of doen alsof ze niet wist wie hij was want immers hier was ze Heidi niet Hayden. Of ze zette hem in vlammen, er was niets dat hij tegen haar vlammen kon doen. Ze glimlachte liefjes en keek hem aan, ''H-hayden? wa-.'' Hij klonk verbijsterd, precies wat ze wilde hij moest aan zich zelf twijfelen of dit de Hayden was die hij kende. 'Wie is Hayden, mijn naam is Heidi' Zei het roodharige meisje poeslief en grinnikte. Van binnen kookte ze van woede, dit was precies de gene die ze niet wilde tegen komen. Het vertrouwde gezicht van de jongen die ze ooit - en stiekem nog steeds - liefhad naar de kwade persoon die ze pas een keer had gezien. Nooit was zijn woede op haar gericht, nooit op deze manier. ''Wat, moet je hier?'' was zijn kille vraag.
Nu had ze het gehad ze kon er mee leven dat hij dus haar aansprak maar hij had absoluut geen reden om op haar boos te zijn. Hoe durfde hij wel, zij was de gene die hem een eikel mocht vinden. ze heeft constant brieven geschreven naar hem, hij beantwoorde ze allemaal niet. Zelfs niet toen ze een briefje aan Faye mee gaf met basically alleen de text dat het een eikel was. Ze keek hem fel aan op de manier die hij had gezien toen hij haar zusje in een kast had getrokken en zij er later was achter gekomen. Op zich een grappig tafereel, ze waren toen der tijd goede vrienden met een lichamelijke relatie. Ze lagen samen in bed en ze wist niet meer hoe maar toen kwam het op, ze heeft hem de halve school achterna gejaagd met een zwaard in haar handen. Iedereen had ze raar aan gekeken, maar vooral omdat ze beide geen kleding buiten ondergoed aan hadden.
Haar felle blik strak op zijn kille blik gericht 'Drake, liefje.' zei ze licht vals zoals hij haar kende tegen bijvoorbeeld het meisje Lightning op hun oude school. 'Sterf alsjeblieft. Jij hebt geen reden boos te zijn op mij' ze grinnikte en bekeek haar nagels even. Ze was niet meer de Hayden die hij kende ze was nog verrotter van binnen. Ze was haar beste vriend, haar maatje gaan haatten. 'Ga weg zei ik' Siste ze boos toen hij er nog stond en liet vuur van de drempel opstijgen tot de bovenkant van de deur. Hier zou die slappe nietsnut niet door heen komen. Ze kende hem alleen maar zonder magie, ze wist dus niet dat hij inmiddel gewoon zijn magie onder controle had.

~ kies maar of die brieven zijn aangekomen
~ post knop begrijpt halverwege een bericht zijn niet

Drake stond in de deur opening naar het meisje te kijken, ooit zijn beste vriendin. Hij balde zijn vuist en wenste dat ze nooit gekomen was, want zijn hoofd was weer een gigantische bende en hij had geen idee wat hij hier mee aan moest ze bracht zoveel verwarring en gedoe met zich mee nu. Hij keek Hayden aan en voelde zoveel wrok, wat was er gebeurt tussen hun dat de haat zo kon opstijgen? hij voelde rillingen langs zijn rug omhoog kruipen. De zwarte haren vielen nog altijd voor zijn ogen in kleine plukken, iets wat hij altijd was blijven houden. De bruine ogen, zijn vertrouwde warme houding tegenover Hayden was verdwenen. Hij was niet langer haar 'broer' niet langer draakje, haar liefde of wat dan ook, ook maar iets van wat ze elkaar vroeger hadden genoemd.  'Wie is Hayden, mijn naam is Heidi' Drake zijn nekharen stonden rechtovereind. Het zoete stemmetje met lieflijke oogjes irriteerde hem meer dan ooit. Hij kon haar wel wurgen, kneep in zijn handen die tot vuisten waren gebald. ''Hou me niet van den domme, vies insect!'' hij was verandert en niemand zou dat beter kunnen zien dan zij. Natuurlijk zag hij ook wel dat zij was verandert, alleen hij begreep nu niet waarom ze zo deed. Alsof ze hem niet kon?! alsof ze zich als iemand anders voordeed? Leuk geprobeerd maar daar trapte hij dus absoluut niet in! Hij die haar als een van de beste kende, die elke plooi van haar geestelijk en lichamelijk kende. Hij die haar nog zou zien tussen duizend mensen en haar nog geblinddoekt zou herkennen, haar stem zou horen in een koor. Alleen die dingen hadden nu geen waarde meer, hem niet kennen! niet weten wie ze was?! Het was voor Drake teleurstellend dat ze het ook maar probeerde, ze wist toch wel beter? Hayden?

Drake snoof en opeens zag hij een glimp van herkenning die ze eerst niet had prijs gegeven. 'Drake, liefje.' hoorde hij nu haar stem. Zo vals en sluw, hatelijk en de toon de Drake vele malen had gehoord. Vaak de toon gehoord terwijl hij rustig een peuk zat te roken in het raamvenster en Hayden weer eens ruzie had met een meisje, de stekende woorden van het meisje waar hij toen zo van hield en kon genieten van de tirades tegen een ander. Hoe ze daarna rustig naar hem toe was komen lopen met lieve glimlach, een kusje op zijn wang en hoe ze dan snel zijn peuk stal. Die valse toon, had ze een keer tegen hem gebruikt, toen hij een gezellig moment met haar zusje had gehad met haar zusje in de kast. Drake had er nog vaak om kunnen lachen, dat moment dat Gilbert natuurlijk had gefilmd. Vele malen had hij met een steek van verdriet terug gedacht aan die tijd. Die toon in die twee kleine woordjes, hij herkende het beter dan wie. Hij grijnsde naar haar op een manier die bij hem hoorde. Zo'n, ik lag je uit en haat je, houd je bek smirk. ''En opeens weet je weer wie ik ben? Ach, wat leuk Hay.'' Hij zette zijn kin meer omhoog en keek haar aan met woedende vuurtjes van ogen. 'Sterf alsjeblieft. Jij hebt geen reden boos te zijn op mij' Toen Drake dat hoorde trok hij zijn wenkbrauwen omhoog, ietwat verbaast en begon sarcastisch te lachen. ''Ik? Ik heb geen reden om boos te zijn?! Waar heb je het over!'' hij begreep niet waarom zij degene was die boos kon zijn en hij niet. Moest hij dan voor iets sorry gaan zeggen? Moest hij zich voor haar voeten werpen, om medelijden smeken zoals hij ooit had gedaan? Haar vragen er voor hem te zijn, haar de liefde geven die ze waarscheinlijk ooit van hem verwacht?! De liefde die ze nu waarscheinlijk ook wilde, maar dat nooit zou toegeven. Moest hij doen alsof er niks was gebeurt en haar behandelen als zijn long lost Princess als in een Disney film?! Echt niet. Nooit van zijn leven meer, ze betekende niks dan ellende voor hem en dat was aan zijn hele uitstraling te merken. Ze hadden in het verleden wel eens ruzie gehad, maar hij had haar altijd gezien als een vriendin, had altijd de onderliggende liefde laten merken die hij voor haar koesterde. Die liefde in zijn ogen die ze altijd had kunnen zien in hun donkerste momenten en ergste ruzies. Die liefde, het was weg. Als een leeg vlies op zijn ogen, keek hij nu enkel met haat en afschuw naar de persoon die voor hem stond.

''Het laatste wat ik van je heb gehoord, was een miezerig briefje met dat je niks meer met me temaken wilde hebben.'' hij gooide een hand in de lucht. ''En dat is precies wat ik heb gedaan, ik ben verder gegaan met mijn leven en ben je vergeten, slet!'' hij wist honderd procent zeker dat die binnen zou komen, want in al die jaren had hij haar altijd haar gang laten gaan, nooit veroordeeld op die dingen, nooit had hij haar zo genoemd. 'Ga weg zei ik' zei ze tegen Drake. Hij zag vuur in de deurpost verschijnen en het barricaderen. Drake grinnikte honend. Hij stak zijn hand naar voren, draaide zijn hand een kwartslag en overheerste de magie gemakkelijk. Hij liet het vervormen naar een vorm van een 2D draak, met vlam van zijn ketting. Hij stapte er toen doorheen alsof hij door een laagje water liep. ''Ik laat me niet langer door jou vertellen wat ik moet doen, ik ben niet langer je marionet.'' Hij versmalde zijn ogen en haalde zijn hand door zijn haar. De hand door zijn haar zoals hij vaak deed, zodat hij kon zien en het was een trekje wat altijd bij hem had gehoord. Hij zag haar rode haar langs haar gezicht, haar rode ogen en mooie gezichtje. Een jaar terug, meer dan een jaar.. was hij er nog voor bezweken en had alle gedaan wat ze hem vroeg, met liefde. Alleen de jongen was harder, anders dan dat ze hem ooit gewend was. Hij had ondertussen vijanden gehad als Xavier, zijn oom verslagen en zijn broer die nu achter hem stond voor alles. Het trauma was bijna verwerkt en alleen nog af en toe een nachtmerrie, die hij kon weglachen, omdat het niet langer zijn leven beheerste. Drake was sterker en ouder, niet langer bezwijkend onder verleidingen van haar, dit was iets wat ze niet zo had verwacht, dat wist Drake zeker.

Ze keek hem aan haar gedachtes draaide overuren, ze wilde hem niet herkennen ze wilde gewoon alleen zijn. Ze hield van alleen zijn, zeker niet met Drake op een kamer. Kon zij er wat aan doen dat ze geen keuze had gehad om hier te komen. Ze had verdomme geen keuze gehad. Ze was hier liever bij hem dan bij Gilbert en Sarah, die twee hadden haar nog veel meer in de steek gelaten. ''Hou me niet van den domme, vies insect!'' Ze knipperde met haar ogen en keek hem even verbaast aan. ''Is dat serieus het enige waar je op kan komen. Vies insect?'' Ze lachte luid en keek hem daarna aan teleurgestelde blik. ''Ik had toch echt beter van je verwacht. Heb je dan niets van mij geleerd?'' Vroeg het roodharige meisje met een valse blik in haar amberkleurige ogen. Ze keek naar zijn gebalde vuisten en lachte, ze keek hem aan met opgetrokken wenkbrauwen en lachte alleen maar vals. Hij was veranderd en waarom kon ze niet gewoon laten merken dat het haar pijn deed waarom moest ze zo een bitch zijn. Ze moest gewoon laten zien dat ze hem gewoon terug wilde als een vriend en dat dat alles was. Ze had na Laxus al liefde afgezworen en toen kwam hij. Hij leek wel het beste wat haar was overkomen en zelfs hij verliet haar. Liefde was voor haar niet weggelegd, ze zou sterven met zestien katten om haar heen.

Hij was absoluut niet meer de persoon die hij was, hij was vroeger een jongen die graag bij andere was en gewoon van die schattige puppy oogjes had. ''En opeens weet je weer wie ik ben? Ach, wat leuk Hay.'' Ze keek hem vals aan en legde haar hand op het zwaard dat ze in de kast had gelegd en greep het met een stevige greep vast terwijl ze het in de houder deed. Haar zwaardhouder -hoe heet dat?- zat vast gekoppeld aan haar riem. Ze hield haar hand er stevig op, ''ik moest even bedenken of ik jou uberhaupt wel wilde kennen. Ik wilde hier niet heen, ik wilde jou niet lastig vallen. Je kwam mij lastig vallen'' beet ze hem toe. Hij moest stoppen met dit zielig gedrag. ''Ik? Ik heb geen reden om boos te zijn?! Waar heb je het over!'' Lachte hij sarcastisch. Ze liet haar zwaard los en zette haar handen in haar zijen en keek hem arrogant aan. ''Wat denk je dat ik eindeloos heb zitten wachten op fucking antwoord terug. Jij Meneer Burned ben niet eens de moeite waard.'' Siste het meisje naar hem. Hij was zeker een kop groter dan dat zij was en bekend in deze school maar het kon haar geen ene drol meer schelen hij moest eens weten wat voor schade hij kon aanrichten. ''JE BENT NIET ZO PERFECT ALS JE DENKT'' gilde ze naar hem. Ze kon niet langer meer zich inhouden, hij moest eens op zijn plaatst gezet worden want blijkbaar had niemand dat hier gedaan. Hij was hier compleet uit de hand gelopen dat was haar mening.

Ze keek naar hem met een zwaar geïrriteerde en hatelijke blik. ''Het laatste wat ik van je heb gehoord, was een miezerig briefje met dat je niks meer met me temaken wilde hebben.'' hij gooide een hand in de lucht. ''En dat is precies wat ik heb gedaan, ik ben verder gegaan met mijn leven en ben je vergeten, slet!'' De eikel hij wist wat dat laatste woord voor haar betekende. Hij wist waarom ze wat deed, ze had hem duidelijk te veel verteld. Normaal zou ze nooit zo uit het niets lichamelijk contact maken, zeker bij hem. Haar hand gevormd tot een vuist belandde recht op zijn kaak. Ze hoopte dat het een dikke blauwe plek zou worden. Ze had hem maanden lang brieven gestuurd, maanden, en pas nadat hij niet reageerde kreeg hij pas het briefje van Faye. ''Wat denk jij wel niet, maandenlang heb ik je geschreven, maanden.'' Siste ze pissig en keek hem fel aan. ''Weetje jij bent verachtelijk. Buiten dat mijn naam is Hayden, en jij zult die naam niet uitspreken, jij zult mijn achternaam niet uitspreken. Hier ben ik Heidi en ik ken jou niet ik ken niemand hier.'' Ze liet haar pijnlijke hand zakken en keek hem aan. ''En als je het flikt mij nog één keer een slet te noemen zul je het niet na vertellen.'' Siste ze kwaad.

Ze keek verwonderd naar de hand die door het vuur stak en er een totaal ander figuur van maakte. Ze begreep het niet de jongen die zij kende, was dit wel de jongen die zij kende. Ze staarde hem verbaast aan met open mond toen hij binnen stapte. ''Ik laat me niet langer door jou vertellen wat ik moet doen, ik ben niet langer je marionet. Waren dat wel zijn woorden vroeg ze zich af. Hoe kon de jongen die zij kende zo veranderd zijn. ''Drake, what the fack..'' begon ze stotterend en keek hem aan. Meteen haar hand op het handvat van haar zwaard leggend. ''Ik heb jou nooit als marionet gebruikt, jij behoorDE tot mijn vrienden ik zou dat je nooit hebben aangedaan'' zei ze nog steeds stotterend totaal niet begrijpend dat hij magie bezat hoe in de fuck bezat hij magie. ''What the fack happpend to the weak, unsure, afraid and unmagical boy i saved from his bullies?'' vroeg ze zachtjes het totaal niet bevattend.

~ denk dat dit wel mn langste post ever is

''Is dat serieus het enige waar je op kan komen. Vies insect?''  Drake draaide met zijn ogen, alsof ze heel wat van hem had verwacht zeker, het boeide haar niet dat ze hem bespottend uitlachte. ''Is dat serieus het enige waar je op kan komen. Vies insect?'' Drake gaapte naar haar als blijk dat het hem niet zoveel boeide wat haar oordeel over hem was, niet langer iets waar hij zich om bekommerde. ''Ik had toch echt beter van je verwacht. Heb je dan niets van mij geleerd?'' hoorde hij, Drake grinnikte even en schudde zijn hoofd, waarna hij haar hooghartig aankeek. ''Iets van jou geleerd? Ik heb niks van jou geleerd, alleen dat als je iets in je leven waarde heeft, dat het je toch wel de rug zal toekeren.'' zei Drake kil, hij vroeg zich af wat ze hier écht van vond. Alleen Drake wist dat hij nooit de waarheid zou horen, op welke manier dan ook. De kwetsbaarste momenten had hij enkel echt met haar kunnen praten. Momenten waarvan hij wist dat ze nooit meer zouden komen. Hij dacht aan die dag dat ze terug gepakt was van haar tante, dat hij haar gered had toen ze dacht dat alle hoop was opgegeven en hij er voor haar was. Hij had gedacht dat hij wat voor haar betekende. Hij stopte zijn handen in zijn zakken, met spottende blik alsof ze niets meer was dan een hoopje kraaienvoer. Toen had ze hem dus 'herkend' en ze ging er op in. ''ik moest even bedenken of ik jou überhaupt wel wilde kennen. Ik wilde hier niet heen, ik wilde jou niet lastig vallen. Je kwam mij lastig vallen'' Drake keek haar even niet begrijpend aan, kleine veranderingen in zijn gezicht. ''Je wilde hier niet naartoe komen? Ja, dat heb ik gemerkt. Waarom ben je hier dan nu opeens wel? Ik heb je niet geroepen. Daarbij had ik geen idee dat je hier was, ik was onderweg naar Kriss, een vriendin van me.'' zei Drake. Ja, misschien zoals ze niet had verwacht had hij hier ook vrienden, niet iets wat zij op het moment kon zeggen, of dat het Drake ook maar iets boeide.

''Wat denk je dat ik eindeloos heb zitten wachten op fucking antwoord terug. Jij Meneer Burned ben niet eens de moeite waard.' Drake keek haar aan met een spottende grijns en haalde zijn handen terwijl ze in zijn zakken zaten. ''Een antwoord op wat meisje? Ik heb niks van je gehad. Niks van waarde, geen teken.'' hij beet op zijn lip, want het was waar. Lang was hij elke dag naar zijn postplace gelopen. Elke dag om te kijken of er brieven van zijn vrienden waren, maar de bus bleef leeg. En met de dag werd zijn hart kouder, vulde zich met de warmte van zijn nieuwe leven. ''En of ik de moeite waard ben, haha.. look at all the fuck I give.'' zei Drake arrogant. Hij had gezien hoe ze het zwaard had gepakt. Een zwaard dat hij ook kende van vroeger, maar het was niet langer iets waar hij bang voor was, wat een bedreiging vormde. Daarom was de gebruikelijke achteruitstap, handen omhoog en excuses van de oude Drake enkel dat hij even zijn haar achter zijn oor deed. Ze liet het los en zette haar handen in haar zei. ''JE BENT NIET ZO PERFECT ALS JE DENKT'' hij draaide met zijn ogen. ''Ik? Perfect? Since when? Dat heb ik nooit gedacht, en zal het nooit denken. Dat weet je. Maar zo te zien zijn we niet echt meer de personen die we ooit waren.'' sprak hij rustig. Doordat ze was gaan schreeuwen was hij wel ergens achter gekomen, het deed haar meer dan dat ze liet zien. Hij wist zeker dat er iets was waar hij niet van af wist en dat er haar iets dwars zat. Toen kwam het moment, dat hij sprak over het feit dat hij verder was gegaan met zijn leven en iets wat nog erger was. Hij noemde haar iets wat ze haatte, ze had er een verschrikkelijke hekel aan. Hij wist dat. Voordat hij het wist, voelde hij een pijn tegen zijn kaak, had ze hem hard geslagen. Haar hand, haar huid kwam dat tegen van hem. Wat ooit zachte lieve strelingen waren geweest vol passie. Drake voelde aan zijn wang met zijn hand, hij trok een pijnlijk gezicht. Even keek hij haar aan op een manier die ze misschien kon herkennen. Lichamelijke pijn was niet het probleem, dat kende hij maar al te goed. Alleen in zijn ogen stond door de pijn van zijn wang nu ook de pijn van de verlatenheid. De pijn waarmee hij maanden lang gelopen had, iets wat niemand van hem wist. Drake slikte en wendde zijn blik af, ''Denk je nou echt dat ik er voor je zou zijn? Als een trouwe hond wachtend op zijn baasje? Forget it.'' zei Drake met extra haat door de aangewakkerde pijn.

''Wat denk jij wel niet, maandenlang heb ik je geschreven, maanden.'' Drake fronste nors met ongeloof in zijn ogen. ''Ik heb er anders nooit een gezien. Niet eens een simpele kerstkaart vorig jaar, toen ik hier net zat.'' Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek weg.''Weetje jij bent verachtelijk. Buiten dat mijn naam is Hayden, en jij zult die naam niet uitspreken, jij zult mijn achternaam niet uitspreken. Hier ben ik Heidi en ik ken jou niet ik ken niemand hier.''  ze had misschien verwacht hem boos te zien worden en dat hij er tegenin zou gaan, boos. Alleen dat was het zeer zeker niet. Hij stond haar half lachend aan te kijken, lachend om iets wat hij al eerder bij haar had zien gebeuren. ''Heidi dus. Wie noemde je ookalweer zo? Ehm, was het Gilbert? of was het nou onze gezellige leraar Laxus. Ik ben het vergeten wie je nu allemaal hebt gehad. Maar het is weer eens zover Hay, Je gaat jezelf weer een verbergen, te bang om jezelf te zijn, te angstig om te laten zien wie je werkelijk bent.'' sprak hij rustig en spottend. Zijn arrogantie uit zelfvertrouwen was iets wat hij nooit had gehad. Het was altijd bijten, zodat hij niet gebeten zou worden. Zijn hele schooltijd was hij altijd onzeker geweest, dat was niet langer zo. Ergens diep in hem, in latere tijden zou hij spijt hebben van deze dag en zijn woorden, maar op dit moment was zijn haat te groot om daar over na te denken. Hij voelde op zijn wang hoe het er gevoeliger was en dat het een blauwe plek zou worden, maar dat was nu een van zijn laatste zorgen, daarbij boeide het hem niet. Iedereen in de gangen zou denken dat het wel weer eens door Xavier kwam in plaats van een meisje. ''En als je het flikt mij nog één keer een slet te noemen zul je het niet na vertellen.'' Drake haalde alleen zijn schouders op. ''Ik zal... er over nadenken.'' zei Drake met een smalend glimlachje.

Nu zag hij het vuur voor zich komen in de deur en kwam hier doorheen, liet zien dat hij niet zwak was, want dat was het juist. Zijn hele leven had hij geleefd in zwakte, in de veronderstelling dat hij niks kon. Eindelijk kon hij nu ook iets en was er blij mee. ''Drake, what the fack..'' begon ze stotterend en keek hem aan. Drake grijnsde voldaan en speelde met de vlam rond zijn hand, liet het veranderen in kleine figuurtjes. Hij keek naar de verbijsterde Hayden en genoot hiervan. ''Ik heb jou nooit als marionet gebruikt, jij behoorde tot mijn vrienden ik zou dat je nooit hebben aangedaan'' Drake lachte honend. ''Echt waar? Natuurlijk heb je dat niet gedaan. Je was zo onschuldig lieverd, niemand zou aan jou buitenkant verwachten dat je vanbinnen verrot bent.'' Drake veranderde de vlam in het teken van haar tattoo. ''Ooit.. ooit heb ik met liefde en verlangt naar dit teken gekeken. Het betekende voor mij familie en vriendschap. Een team dat er voor elkaar is, wat er ook gebeurt en waar we ook gaan. Ik hoefde niet te twijfelen aan jullie want met z'n allen waren we een.'' Hij keek naar de vlam en onbewust was Drake opener dan hij had verwacht. ''Een vriendengroep -hij glimlachte- die door vuur gaat voor elkaar. Ik heb daar als jongetje van gedroomd en opeens waren jullie er ook. Alleen.. toen ik hier zat,'' hij keek op en de zachtere, lieve glimlach naar het vuurteken verdween, maakte plaats voor de haat. ''Toen hoorde ik niets meer. Maandenlang heb ik erop gehoopt dat jullie kwamen, of berichten stuurde, ookmaar iets van jullie lieten horen. Maar nee, jullie waren te druk met jullie eigen dingetjes, ik was toch niks voor jullie waard.'' hij keek Hayden met afschuw aan. ''What the fack happpend to the weak, unsure, afraid and unmagical boy i saved from his bullies?'' Darke versmalde zijn ogen. ''He changed, found himslef and was left to die by the only friends he ever had since he lost his brother.'' kil en koud, geen spoor van de vriendschap die ooit in de ogen van Drake had bestaan. Hij voelde zich verraden.

Ik heb niks van jou geleerd, alleen dat als je iets in je leven waarde heeft, dat het je toch wel de rug zal toekeren.'' zei Drake kil. Ze gromde zachtjes en hief haar hoofd, het enige wat hij deed was haar de grond in boren iets waar hij nogal goed in was. Ze liet haar hoofd voor voor een moment zakken, kon  hij maar een keer inzien dat hij hier niet gewenst was en dat hij moest oprotten. Ze keek zo naar naar ontblote buik en dat ze alleen nog maar in haar BH stond. Dat was ze vergeten dat ze alleen haar bh om haar boven lijf droeg. Snel werd haar gezicht rood en greep ze een shirt van de grond en hield die voor haar borsten. ''Je wilde hier niet naartoe komen? Ja, dat heb ik gemerkt. Waarom ben je hier dan nu opeens wel? Ik heb je niet geroepen. Daarbij had ik geen idee dat je hier was, ik was onderweg naar Kriss, een vriendin van me.'' Ze keek hem vals aan en draaide haar hoofd weg. ''Mijn vrienden zijn te druk bezig met hun relaties om om te kijken naar mij gezien mijn voormalige vriend te druk was zich om mij te bekommeren. Buiten dat denk je wel heel leuk dat Gilbert zo een goede vriend is, guess what hij is een eikel.'' siste ze pissig en keek hem aan. Hij wist letterlijk van niets, waardeloos stuk vreten.

''Een antwoord op wat meisje? Ik heb niks van je gehad. Niks van waarde, geen teken.'' Ze haalde even arrogant adem. ''Ik heb honderden brieven geschreven. Maar nooit antwoord gehad dus vertel mij niet dat je geen een daar van gehad hebt op de laatste na.'' Ze keek hem doordringend aan wat dacht hij wel niet beetje haar aan het lijntje houden. ''Je had ook gewoon mogen terug sturen dat je niet meer geinteresseerd was was het voor mij makkelijker geweest!'' Zei ze wederom harder. Alles wat hij zei deed haar pijn ze balde haar vuist in het shirtje wat ze voor haar borsten hield. Eigenlijk was het nutteloos hij had haar vaak genoeg zonder enige kledij gezien. ''Ik? Perfect? Since when? Dat heb ik nooit gedacht, en zal het nooit denken. Dat weet je. Maar zo te zien zijn we niet echt meer de personen die we ooit waren.'' ze zuchtte zachtjes en schudde haar hoofd. ''Ooit was je de perfecte persoon, lief, vriendelijk en je gaf om anderen dus ja je bent veranderd. Zei ze geirriteerd. Het liefste zou ze nu haar armen om hem heen slaan, de blik in zijn ogen was een gevoel dat ze kende, een eenzaam gevoel alsof er niemand voor je is. Dit was de laatste tijd het geval in haar leven, niemand was er voor haar. Tijd voor nieuwe vrienden en Drake zou er geen van zijn. ''Denk je nou echt dat ik er voor je zou zijn? Als een trouwe hond wachtend op zijn baasje? Forget it.'' Ze keek hem pijnlijk aan. ''Ik was nooit je baas, ik heb al die tijd op je gewacht, blijkbaar ben ik dus wel trouw geweest. Drake ik hield van je, ik was niet de gene die jou kwam vertellen dat ik van je hield. Dat was jij.'' Ze zuchtte zachtjes en keek hem aan. Ze was alleen op deze wereld en de vorige. Iedereen liet haar vallen.

''Ik heb er anders nooit een gezien. Niet eens een simpele kerstkaart vorig jaar, toen ik hier net zat.'' Ze keek hem pissig aan. ''MISSCHIEN HÉ HEEL MISSCHIEN MOET JE JE FUCKING POST GAAN CHECKEN GEWOON VOOR DE LOL.'' Zo dat was er uit. Ze had die brieven geschreven. ''Misschien had je zelf ook kunnen schrijven of op bezoek kunnen komen. Ik heb altijd gedacht dat je hier een nieuw snolletje had, een snolletje waarmee je mij had vervangen. Geloof dat ik gelijk had. Ga naar je geliefde krissy en laat mij met rust. Voor ons beide.'' siste ze pissig en sloeg ook haar armen over elkaar heen waardoor het shirt over haar armen viel en haar bh weer zichtbaar maakte. ''Heidi dus. Wie noemde je ookalweer zo? Ehm, was het Gilbert? of was het nou onze gezellige leraar Laxus. Ik ben het vergeten wie je nu allemaal hebt gehad. Maar het is weer eens zover Hay, Je gaat jezelf weer een verbergen, te bang om jezelf te zijn, te angstig om te laten zien wie je werkelijk bent.'' Ze keek hem aan. ''Jij, jij noemde mij Heidi. Oh buiten dat heb ik nooit met Gilbert sex gehad, Laxus is mijn ex. Maar ik wil je geheugen opfrissen want ik weet hun namen tenminste nog. Laxus, jij, Dirk, Jellal, Ken, Chriss - noemt nog wat namen op - Maar ik weet niet meer hoe de vriendjes van mijn oom heetten het spijt me! - gilde ze de gang door - Kan jij dat zeggen?! Jij bent net als ik aan het rondneuken geweest.'' Ze keek hem vuil aan en keek naar hoe hij aan zijn gevoelige wang voelde. ''Jij bent erger dan Laxus'' Gromde ze vals en keek hem doordringend aan. Hij maakte haat zo boos. ''AND FOR THE LAST FUCKING TIME MY NAME IS HEIDI'' Gilde ze harder dan ze hier voor had geroepen. ''Ik zal... er over nadenken.'' ''Jij denkt niet na dat is juist het probleem!'' Zei ze weer veel ste hard.

Ze keek naar zijn brede grijns terwijl ze het nog steeds niet snapte ''Echt waar? Natuurlijk heb je dat niet gedaan. Je was zo onschuldig lieverd, niemand zou aan jou buitenkant verwachten dat je vanbinnen verrot bent.'' Drake veranderde de vlam in het teken van haar tattoo. ''Ooit.. ooit heb ik met liefde en verlangt naar dit teken gekeken. Het betekende voor mij familie en vriendschap. Een team dat er voor elkaar is, wat er ook gebeurt en waar we ook gaan. Ik hoefde niet te twijfelen aan jullie want met z'n allen waren we een.'' Ze keek weg naar haar tatoeage en zuchtte zachtjes opnieuw. ''Drake, die tattoo is alles wat ik overheb van mijn vrienden. Gilbert was er niet voor me toen jij mijn hart brak. Sarah was te druk met haar vriendje. De gene die jij nog van mij af heb moeten trekken.'' Ze keek hem gepijnigd aan. ''Drake alsjeblieft luister verdomme is naar mij. Wij waren je familie, je vrienden alleen jij vertrok en liet niets meer van je horen.'' Haar stem was hard en voor het eerst duidelijk haat dragend. Zijn openheid hielp hier niet eens bij hij had haar pijn gedaan en dat zou hij voelen, emotioneel. ''Toen hoorde ik niets meer. Maandenlang heb ik erop gehoopt dat jullie kwamen, of berichten stuurde, ookmaar iets van jullie lieten horen. Maar nee, jullie waren te druk met jullie eigen dingetjes, ik was toch niks voor jullie waard.'' Ze liet het shirtje vallen en greep zijn shirt vast en bracht hem naar beneden zodat ze hem oog in oog kon bekijken. ''Nu moet jij luisteren. Ik was niet de enige die schreef, Sarah schreef, Gilbert schreef. Uiteindelijk ben jij de oorzaak geweest van ruzies. Gilbert werd er gek van en begon mij te haatten of wat ever hij deed hij lag constant in mijn bed te neuken met die hoer van hem terwijl ik hem nodig had. Dus niets jij was niets waard dat maak je er nu zelf van.'' gromde ze haatvol en keek hem hatelijk aan.''He changed, found himslef and was left to die by the only friends he ever had since he lost his brother.'' Ze haalde snuivend adem en keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Geloof je het zelf? Je bent niet eens meer je zelf maar intussen vertel je mij dat ik mijzelf niet durf te zijn'' Ze lachte en keek hem aan. Ze liet zijn shirt los en duwde hem naar achteren terwijl ze hem aankeek.

De jongen zag hoe ze opeens een shirt oppakte en haar bh en buik verbergende. Drake lachte spottend. Alsof hem dat wat kon schelen, hij kende haar van onder tot boven, dit wat ze nu deed maakte geen zier uit voor hem. Hij had alles al gezien en gedaan bij haar, ze zette naar zijn idee nu zichzelf alleen maar voor schut door het te verbergen. Daarbij voelde hij niks meer voor haar, daarom had hij gelukkig ook niet meer het probleem in zijn broek wat hij vaak bij haar had gehad als ze er zo uit zag. Hij voelde zijn haat door zijn aderen stromen, waarom was het zo gelopen? Wat was er gebeurd? ''Mijn vrienden zijn te druk bezig met hun relaties om om te kijken naar mij gezien mijn voormalige vriend te druk was zich om mij te bekommeren. Buiten dat denk je wel heel leuk dat Gilbert zo een goede vriend is, guess what hij is een eikel.'' Drake grinnikte, omdat hij gewoon niet verbaasd was dat ze dat zei. ''Realy? I would like to hear why.'' sprak Drake, iegelijk best nieuwsgierig naar wat Gil had geflikt. Zijn ogen stonden nieuwsgierig. Hij vroeg zich het ergens af, wat was er bij hun allemaal gebeurt toen hij weg was? Hij wist niks, omdat ze niks hadden laten horen. ''Ik heb honderden brieven geschreven. Maar nooit antwoord gehad dus vertel mij niet dat je geen een daar van gehad hebt op de laatste na.'' Drake keek haar kwaad aan. ''Nee, enkel dat miezerige briefje, wat het enige sprankje hoop de grond heeft ingeboord!'' ''Je had ook gewoon mogen terug sturen dat je niet meer geinteresseerd was was het voor mij makkelijker geweest!'' Drake zijn ogen spoten vuur, hem een schuldgevoel proberen aanpraten ook nog. ''Ik schrijven?! Ik heb geschreven!'' hij dacht aan de dagen met zijn pen boven het papier, maar elke brief die hij begon, begon hij met meer verdriet omdat hij wist dat er niks terug kwam. Op een bepaald moment was hij er gewoon mee gestopt. Hij had het inktpotje tegen de muur stukgesmeten, een vlek die er nog steeds zat.

Perfectie? ze had het over hem, in de zin perfect. Hij had zichzelf nooit zo gezien, dat wist ze! Het was onzin wat ze zei. ''Ooit was je de perfecte persoon, lief, vriendelijk en je gaf om anderen dus ja je bent veranderd.'' Drake slikte en keek weg. ''Ik ben nog steeds zo. Ik kan nog steeds zo zijn! Alleen niet tegen mensen die op mijn hart hebben staan springen!'' schreeuwde Drake. ''Ik was nooit je baas, ik heb al die tijd op je gewacht, blijkbaar ben ik dus wel trouw geweest. Drake ik hield van je, ik was niet de gene die jou kwam vertellen dat ik van je hield. Dat was jij.'' Er ging een rilling over zijn rug heen, alsof ze er een mes langs had gehaald. ''En jij was de gene die me niet moest toen! Totdat je bij me terug kwam, omdat het toen opeens wel goed, maar mij natuurlijk wel eerst depressief laten zijn, echt goeie tactiek, Heidi.'' haar naam op die manier klonk vreemd, het was raar om haar zo te noemen. Hij had haar in het verleden zo gemist, met gebroken hart en nachten janken. Geen enkel teken van die kant, geen kerstkaart of wat dan ook.  ''MISSCHIEN HÉ HEEL MISSCHIEN MOET JE JE FUCKING POST GAAN CHECKEN GEWOON VOOR DE LOL.'' Drake werd nog kwaaier, moest nu moeite doen om haar niet aan te vliegen, hij had er een hekel aan als hij werd beschuldigd van dingen die hij niet had gedaan en het was vreselijk om van haar te horen dat hij dus geen moeite had gedaan, of er onder had geleden. ''VANAF DE DAG DAT IK HIER BEN AANGEKOMEN, HEB IK ELKE DAG BIJ DE BRIEVENBUSSEN GESTAAN!'' met woedende ogen vol frustratie stond hij tegenover Hayden en kon het niet hebben dat dit allemaal zo'n bende was geworden. ''Misschien had je zelf ook kunnen schrijven of op bezoek kunnen komen. Ik heb altijd gedacht dat je hier een nieuw snolletje had, een snolletje waarmee je mij had vervangen. Geloof dat ik gelijk had. Ga naar je geliefde krissy en laat mij met rust. Voor ons beide.'' Hij beet zijn kiezen op elkaar, ''Kriss en ik, hebben niks! En noem haar geen snol! Ze staat hoog boven jou, zij weet wel hoe je een goede vriendin moet zijn! Want ze is een van mijn beste vrienden hier.'' hij zou altijd voor Kriss opkomen, hij liet het niet gebeuren dat iemand haar achter haar rug om beledigde. En vooral niet Hayden, die haar niet een kende!

Ze was veranderd, ze wilde een andere naam, haar hele houding was anders. Ze waren veranderd, allebei en ze zagen het. Die verandering was ook juist wat hen het meeste pijn deed. Hij wilde de oude Hayden terug, maar op hetzelfde moment wilde hij dat ze nooit gekomen was. ''Jij, jij noemde mij Heidi. Oh buiten dat heb ik nooit met Gilbert sex gehad, Laxus is mijn ex. Maar ik wil je geheugen opfrissen want ik weet hun namen tenminste nog. Laxus, jij, Dirk, Jellal, Ken, Chriss - noemt nog wat namen op - Maar ik weet niet meer hoe de vriendjes van mijn oom heetten het spijt me! - gilde ze de gang door - Kan jij dat zeggen?! Jij bent net als ik aan het rondneuken geweest.'' geen sex met Gilbert? sure, was zijn gedachten. Ze had hem afgewezen voor die Duitser, dat ging hij dus niet geloven. Hij sloeg zijn armen over elkaar. Alleen de namen horen was nou niet echt iets waar hij blij mee was, daarom keek Drake weg en probeerde het dus niet te horen. Sommige namen kende hij, wist de persoon bij de naam. Vooral de naam Laxus kende hij maar al te goed en het beeld van die twee samen in.. hij schoof snel het beeld van zich af. ''Ik heb je nooit Heidi genoemd. Je was voor mij Hay, Hayden, en.. licht in de duisternis. Maar as you wish, ik zal je nooit meer zo noemen. Alleen weet dat je voor mij altijd Hayden zal blijven. Daarbij, die namen had ik niet hoeven horen!''  ''Jij bent erger dan Laxus'' Drake kon enkel een soort grom laten horen, dit was al helemaal rot om te horen. Hij wist hoe ze Laxus had gehaat, was hij echt erger? Het probleem over haar naam en dat hij niet nadacht negeerde Drake, hij wilde hier niet eens meer zijn.

Drake keek naar de vlam in zijn hand, vertelde over wat hij er in zag. De vriendschap en de familie die hij ooit bij hun had gehad. ''Drake, die tattoo is alles wat ik overheb van mijn vrienden. Gilbert was er niet voor me toen jij mijn hart brak. Sarah was te druk met haar vriendje. De gene die jij nog van mij af heb moeten trekken.'' Drake keek haar even niet begrijpend aan. Gilbert en Sarah? maar voordat hij daar verder over na kon denken sprak ze verder en Drake luisterde. ''Drake alsjeblieft luister verdomme is naar mij. Wij waren je familie, je vrienden alleen jij vertrok en liet niets meer van je horen.'' Drake beet zijn kaken op elkaar en wilde schreeuwen dat hij wel had geschreven, maar ze was hem voor. Opeens schoot ze op hem af, voelde hij haar hand om zijn shirt grijpen en stevig vast pakken. Hij voelde haar warmte, keek diep in de rode boze ogen. Opeens, kreeg hij een rilling door zijn lichaam. Haar geur.. haar geur, die bij haar hoorde en zijn meest boze dromen vaak hadden gesust, wanneer hij na een nachtmerrie naast haar wakker werd. Hoe hij haar dan soms zachtjes ook zachtjes had horen snikken en voelen trillen. Vaak had hij dan zijn arm om haar heen gelegd, de deken over hun twee weer goed getrokken zodat geen van beide het koud had. Een knus veilig holletje onder de dekens dicht tegen elkaar aan, niemand die ook maar dacht om die twee te verstoren. Haar geur die in zijn neus kwam, zo vertrouwd en herkenbaar. Alleen hij negeerde het nu, was niet langer op haar verliefd en moest die herinneringen uit zijn hoofd zetten. ''Nu moet jij luisteren. Ik was niet de enige die schreef, Sarah schreef, Gilbert schreef. Uiteindelijk ben jij de oorzaak geweest van ruzies. Gilbert werd er gek van en begon mij te haatten of wat ever hij deed hij lag constant in mijn bed te neuken met die hoer van hem terwijl ik hem nodig had. Dus niets jij was niets waard dat maak je er nu zelf van.'' Drake hoorde haar stem, keek in haar ogen en wist dat ze de waarheid sprak. De jongen slikte en je zag de adamsappel op en neer gaan. Alleen hij zou niet toegeven, daar was Drake gewoonweg te koppig voor. Hij sloot zijn ogen en wendde zijn hoofd weg.''Geloof je het zelf? Je bent niet eens meer je zelf maar intussen vertel je mij dat ik mijzelf niet durf te zijn'' Ze liet los en duwde hem weg. De jongen zuchtte en wreef over zijn gezicht heen. ''Ik weet wie ik ben 'Heidi'. Ik vind het dan gewoon nog steeds raar dat geen van ons dus ooit brieven heeft gehad.'' Hij stapte naar achteren en schudde zijn hoofd.

''Dat jullie ruzie kregen om mij, heb ik nooit gewild. Ik ga al, veel succes met je leven hier. Ik hoef er namelijk niet meer bij.'' hij keek Hayden verbitterd aan. Drake draaide zich om en liep de deurpost uit. Achter zich sloeg hij de deur dicht. Hij hoefde niks meer van dat kind te weten. Dit was teveel informatie in een keer. Wat dacht ze? Dat ze zijn leven weer even in kon stappen en dat er dan niks aan de hand was geweest. Driftig liep hij over de gang. Hij wilde niet dat ze achter hem aan kwam. Drake wilde rust in zijn hoofd. Hij liep het trappenhuis in met bewegende trappen, hij sprong op een die net naar een andere afdeling ging en daarna nog wat, gangetjes en andere wegen, zeker dat ze hem niet zou kunnen volgen. Hij wilde haar niet meer zien. Uiteindelijk kwam hij uit bij een soort oude erker. Hier was in geen tijden iemand geweest, er lang overal stof en er hingen veel spinnenwebben. Daar ging hij zitten. Toen hij eenmaal zat keek hij uit over het kasteel en al haar prachtige torens en velden. Alleen dat beeld werd al snel vervaagd. Want zodra zijn lichaam de rust had, zich niet meer hoefde in te houden.. kwamen zijn tranen. Hij zette zijn armen over zijn knieën heen en huilde zoals hij in geen tijden had gedaan. Hij liet alles komen en haatte zichzelf, Hayden, Gilbert, hun allemaal. Hij had een hekel aan de situatie en dat hij zo gelopen was. Waarom de haat? De onmacht. Zijn haat kwam vaak voort uit onmacht, ergens niets tegen kunnen doen terwijl het veel voor je betekend. Hij voelde de warme tranen over zijn gezicht gaan wenste dat hij nooit geboren was, niks ging eens bij hem goed. Hij huilde en huilde, tot hij daar in het raam in slaap viel. Later die dag was hij terug naar zijn kamer gegaan om zich af te sluiten van al het gedoe. Kriss kreeg de koffie dag nog wel van hem tegoed.

Drake is topic uit~