‘Nee, nee en nog eens nee.’ Met een zucht verdwenen de stukken in de koffer die ze had klaargezet. Er waren weer kleren van Puffoon gekomen met de intentie dat ze toch een keer zouden moeten worden gedragen. Het meeste bestond uit kleding waar hier geen nut voor was, waaronder de uitbundige jurken die ze zich ooit had laten aansmeren, maar nog niet dood in zou willen worden gevonden, of uit trainingskleding. Ze had hier meer dan voldoende setjes liggen, maar iemand pakte ze telkens weer voor haar in en het ergste was dat ze geen idee had wie het deed. Het enige wat ze wist, was dat er iedere twee weken dezelfde koffer voor de deur stond met nieuwe kleding die ze kon afkeuren en weer terugzenden. Met een klap was Romance de deur uitgerend en maakte haar weg naar beneden met een koffer die haar probeerde bij te houden door het smalle trappenhuis. Het verbaasde Romance altijd hoe het mogelijk was dat de gangen zo hoog en breed waren, maar de trappenhuizen zo smal en ineengedoken. Eenmaal in de brede gang keek ze verbaasd om zich heen. Het was vlak voor lunchtijd en toch was er haast niemand aanwezig om zich te haasten naar de aula en daar de dagschotel te pakken te krijgen voordat ze er niet meer waren. Er liep slechts een iemand en die kwam haar bekend voor, maar hij was nog te ver weg om hem echt te kunnen onderscheiden. Haar schouders ophalend draaide Romance zich om en begaf zich richting het lanceringsplatform in een kalm tempo met een koffer achter haar aan zwevend. Niet veel later hoorde ze de bekende stem, haar oren niet registrerend dat de stem lager was dan ze gewend was, en draaide zich verbaasd om. ‘Kanda?’ vroeg ze zacht. Een seconde later vloog ze hem om de hals voordat ze hem tegen zijn achterhoofd sloeg. ‘Idioot, sinds wanneer wil je een kamer hebben om op te slapen? En waarom voelde ik je niet aankomen? Meestal voel ik je energie eerst verzamelen voordat je tevoorschijn komt.. en .. meestal draag je andere kleren. Had je een feest in je wereld? Wat vreselijk van je om me niet uit te nodigen.’ Een dubbele piep was te horen. ‘Ugh.. Waarom weet je me altijd te storen wanneer ik net iets anders moet gaan doen Kanda? Ik weet niet hoe lang je blijft, maar ik moet echt nu weg. Zie je straks?’ Romance drukte een kus op zijn wang en draaide zich snel om de koffer bij de post af te geven voordat ze weer een dag zou moeten wachten. ‘Anders wacht je in mijn kamer of je gaat weer terug in de dolk tot ietsjes later?’ vroeg ze hem over haar schouder.

Met de koffer bij zich sjouwend en een piepende horloge in haar bezit, had Romance niet door dat de persoon die ze aanviel niet de persoon was wie ze dacht dat hij was. En zij ratelde door alsof er geen einde aankwam voordat het piepende ding rond haar pols weer te horen was en ze probeerde weg te komen om haar koffer op tijd weer terug te kunnen sturen. Ze wilde nu even niet de kans lopen dat iemand zou denken dat ze serieus nadacht over de kledingstukken die waren gestuurd. Die hoop moest onderdrukt blijven, diep onder de duim gehouden worden, alles om het maar op een laag pitje te houden. Kanda begon echter te praten en Romance draaide zich naar hem om, maar de glimlach van eerder, verdween met iedere slag van haar hart. Ze liet hem langs haar heen lopen, de persoon die zei dat hij niet haar kleine broertje was voordat ze hem vastgreep en tegen de muur aanduwde met een stevige hand. De koffer vergetend staarde ze hem aan, zocht tussen de gelijkenissen naar de verschillen, die er veel te weinig waren. Er was geen lichamelijk verschil van wat ze kon zien door zijn kleding, maar het zou er moeten zijn, er zouden geen tattoos moeten zijn als hij was wie hij zei dat hij was. Het enige verschil dat ze nu op kon merken lag in zijn ogen. Die grijsblauwe ogen waarin ze leerde de intense verdriet af te lezen en de kleine twinkeling als hij geamuseerd was om iets wat Alan aan het doen was. Bij Kanda kon ze bijna altijd aflezen wat er in hem omging door in zijn ogen te kijken, maar wat ze altijd bij hem zag kon ze niet bij deze man vinden. Ze zag niets bekends in die ogen en haar hand gleed weg van zijn schouder. ‘Het spijt me. Ik nam u voor iemand anders aan en in mijn haast had ik niet door dat u hem niet was.’, sprak ze met een koude gereserveerde stem en deed enkele stappen naar achteren. ‘De etage die u zoekt, kunt u vinden door de kleine trappen daar te nemen. De etage kunt u herkennen aan de magie die u zal verwelkomen.’ Haar hand wees toen een andere kant op. ‘Als u die kant oploopt en twee keer aan het einde rechts slaat dan vindt u de ziekenzaal en kunt u de dokter laten kijken naar uw hoest.’ Romance boog licht en pakte haar koffer weer op. Ze was nu toch al te laat om het vandaag nog af te leveren dus er zat niets anders op dan de trappen weer op te gaan, maar nu met een Kanda lookalike op weg naar zijn eigen etage.

Romance had haar koffer weer gepakt en had zich van Kanda-nee-Kanrou weggedraaid voordat ze de hand op haar schouder voelde. Ze keek hem van over haar schouder aan. ‘Wait…Ik weet misschien over wie je het hebt…’ Romance zag hoe hij iets uit zijn binnenzak haalde en richtte haar aandacht daar op. Een lichte glimlach verscheen en ze pakte de foto aan. De foto was oud en verweerd, maar nog relatieve goede conditie als je aannam hoe oud het wel niet moest zijn. Het kon niet anders dan echt zijn en Romance keek even op van de foto naar de lookalike met een lichte twinkeling in haar ogen. ‘How do you like your tea, mister Takumi?’ Haar voeten kwamen in beweging en brachten haar naar de trappen, wetende dat de jongeman haar sowieso zou volgen, al was het maar om de foto terug te krijgen. Zodra ze de voetstappen achter haar hoorde, begon ze licht te grinniken en versnelde haar pas zodat ze hem voor zou blijven. Bij de juiste etage aangekomen duwde ze de deur open en liep regelrecht door naar het keukentje dat zich op iedere etage op ongeveer dezelfde plaats bevond. Rustig zette Romance het water op voor de thee nadat ze de foto had neergelegd op het aanrecht. Rommelend door de kastjes van zijn etage vond ze alleen maar oudere theezakjes die hun beste tijd wel gehad hadden, maar alles was beter dan niets. Met haar rug naar hem toegekeerd en haar aandacht op het water houdend, begon ze te spreken. ‘I buried him a couple of months ago. Too bad you weren’t here before or you could’ve met him.’ Automatisch was ze overgestapt op het Shadraans dat ze kende. Waarom wist ze niet, want hij was een watermagician. Misschien deed ze het omdat het goed voelde, meer eigen, meer zoals ze hem herinnerde. ‘Just a tiny question; do you have any kind of tattoos that weren’t of your own choice?’ Haar handen goten het hete water in de twee koppen en Romance draaide zich nu voor het eerst weer om naar Kanrou en gaf hem de mok aan en schudde geamuseerd haar hoofd bij het zien van de rafelige uiteinden van zijn pak. Hoe was het mogelijk dat ze zoveel op elkaar leken en er toch enkele generaties tussen zaten? Voor haar was het overduidelijk dat Kanrou een afstammeling was van Kanda en Alma, maar of hij nou een kleinkind was of een van de achterkleinkinderen of nog verder dat zou ze zo niet weten. Gelukkig had ze haar manieren om erachter te komen.

Voorzichtig hield Romance de foto in haar handen en glimlachte er zacht naar. Dus zo had Ryuumi eruit gezien. Ze was prachtig. Haar ogen begonnen licht te twinkelen vanwege de blijdschap die ze in haar voelde omdat Kanda nu weer terug was bij haar. En bij Alan uiteraard, ze moest hem niet vergeten. Romance draaide zich terug naar Kanrou – nee- Takumi om hem te vragen naar zijn favoriete manier van het drinken van thee. ‘Hot with milk and sugar.’ Romance had niet de lach gezien die bij hem was ontstaan, maar moest grinniken toen ze hem achter haar aan hoorde komen. De tocht naar zijn etage duurde niet lang en voordat Romance het doorhad, opende ze de deur richting de kleine keuken die in een van de hoeken was ingebouwd zodat de leerlingen zelf ook nog zouden kunnen experimenteren met de kunst van het koken. Terwijl ze bezig was met het koken van het water en op zoek te gaan naar de verste thee die er aanwezig was, zag ze vanuit haar ooghoeken hoe Takumi zich neerzette op een van de grote stoelen die verspreid over de etage stonden en begon met de lastigste zin uit te spreken. Hoewel Romance de zin nu al vaker had uitgesproken en ze wist wat het betekende, kon ze niet anders dan het iedere keer met moeite over haar lippen te uiten. Dat was voornamelijk de reden dat ze haar rug naar hem toegekeerd hield, haar aandacht hield op het water en de theezakjes. Iets meer afleiding waardoor ze het net iets makkelijker zou kunnen zeggen. ‘How is that possible? Kanda Yuu died about a century ago, or better said. He was murdered…’ Romance goot het water in de twee mokken. ‘He died indeed back then.’ Antwoordde ze zachtjes. Hij was inderdaad toen vermoord, maar had helaas niet dood mogen blijven. Hij was een van de redenen dat ze zich meteen wegdraaide als er ook maar een woord over de Suasama werd gesproken. Niets goeds kon daar van komen. Dat was ook een van de redenen dat ze vroeg naar zijn lichaamstoestand en dan voornamelijk naar het feit of hij niet nog een kloon was van Kanda met een zeer goed achtergrondverhaal. Misschien was het wel een robot. Tegenwoordig kon je van alles doen met magie en was het niet zo dat de legendarische magician van de duisternis ook hoorde bij de Suasama? Misschien zou ze zo dadelijk de thee over hem heen moeten gooien. Dat zou de huid vast smelten als ze het vuur erop hield. Een diepe zucht ontsnapte haar lippen en zacht schudde Romance haar hoofd. Ze wist toch al dat ze zoiets nooit zou doen. Haar vingers omcirkelden een kleine lepel suiker en roerde die in de thee voordat ze er melk bij gooide en zich naar Takumi begaf om het teken op zijn borst te bekijken. Het was een simpele tattoo en ze glimlachte hem lichtjes toe. ‘I’m sorry you had to lose him.’ Romance bood de mok thee aan en zette zich naast hem neer in een andere stoel. Langzaam dronk ze een tijdje van haar thee en staarde koppig naar de overige vloeistof die nog opgedronken zou moeten worden. Dit was werkelijk een van slechtste koppen thee die ze ooit had gemaakt en ze hoopte dat het met melk en suiker de bittere smaak weg zou halen zodat Takumi in ieder geval een beetje goede thee zou kunnen drinken. ‘Er waren mensen met krachten die hem enkele jaren geleden terug haalden uit de dood. Hij moest voor hen werken, kreeg een vloek opgelegd, de tijd om de vloek te breken was te snel en hij stierf na een persoonlijk verlies.’ Dat hij daarbij in haar armen stierf was niet iets wat hij hoefde te weten. Enkel haar toenmalige vriend wist er van omdat hij haar had gevonden met hem. Voordat ze het doorhad, had ze de rest van haar thee in één teug naar binnen gewerkt. Dat was iets dat ze sinds haar jonge jaren had gedaan als ze nerveus was en niet durfde of niet kon zeggen wat er werkelijk aan de hand was of was gebeurd. En hij zou het hele verhaal vast wel uit iemand anders kunnen krijgen. Er waren voldoende mensen die Alan en Kanda hadden gekend, dus hij moest het maar aan hen vragen en haar daar verder mee met rust laten. ‘-asked my lady’s name…’ Romance’s hoofd schoot op en glimlachte toen magertjes. ‘Your lady? My my, aren’t we working fast here?’ Ze stak haar arm over de leuning uit naar zijn stoel. ‘If you want a name to my personage that urgently, you may call me Ro and in time, maybe you’ll learn my whole name. And don’t you dare to cheat by asking someone else what it is. Agreed?’ Dit was haar poging om de situatie van daarnet om te draaien in een meer vrolijke tint. Romance stond op en trok Kanrou Takumi overeind. ‘Okee, laten we eens een kamer voor jou gaan uitzoeken. Als ik dan een keer iemand nodig heb om mee thee te drinken weet ik in ieder geval waar ik je kan vinden.’ En met die woorden stapte ze richting de jongensafdeling, niet de zorg nemend dat er jongens zouden zijn die haar daar helemaal niet wilden hebben.

‘Dat is waar. Was er in die tien jaar wel iets voor je te doen? Of heb je je vooral in bed moeten zien te vermaken?’ Romance zou er zelf niet aan moeten denken om meerdere jaren in bed te moeten liggen. Zelfs meer dan enkele dagen hield ze al haast niet vol. Ze was een persoon die moest bewegen, die af en toe even moest rennen, springen en vallen voordat ze weer kalm kon worden. Daar had ze thuis altijd meer dan voldoende ruimte voor gehad, was het zelfs door haar grootmoeder gewenst dat ze de natuur uitging zodra ze zich ook maar een beetje begon op te winden. Grinnikend stopte Romance met lopen zodra ze bij de juiste deur aan waren gekomen. ‘Nu je dan ook eindelijk uit het ziekenhuis bent, denkt je moeder natuurlijk dat er totaal niets is en wil ze dat je alles bij je hebt. Zeer begrijpelijk uiteraard.’ Glimlachte Romance zacht naar Kanrou.
Een Megu? Okee, het was een ding dat Romance nog niet eerder had gezien, maar dat betekende niet echt veel. Er waren miljoenen soorten dieren en dingen die leken op dieren of dieren die op dingen leken, werkelijk, als ze soms niet de luchtstromen en het geklop van de harten kon horen dan waren zoveel meer dingen voor haar verborgen gebleven. Maar dit ding leek wel leuk op zich. Blijkbaar kon je er van alles mee doen. Haar aandacht eerst nog gericht op het zwarte geval dat in de handen van Kanrou gedragen werd, had Romance niet meteen door dat de kamer die ze binnenliep tot bijna de nok toe volstond met dozen. Grote dozen waarin hoogstwaarschijnlijk enkele stoelen verborgen gingen tot kleine dozen waarover ze niet eens kon raden wat er in verborgen zou liggen. Door de stapel heen zag ze enkele dozen staan waar iets op geschreven stond. Stond er nu breekbaar op? Van deze afstand was het niet goed te lezen en om daar te bereiken zouden ze eerst een stuk of tien andere dozen uit de weg moeten ruimen. Uit beleefdheid nam ze daarom maar plaats op het bed, een van de plekken die nog niet bezaaid was met dozen. Even moest Romance lachen voordat ze een van de dozen die bij haar in de buurt stond pakte. ‘Doesn’t matter Kanrou. I have travelled with a bunch of teenage guys a while back. Sometimes I think I have learned more about how teenage guys act than I should, so.. Really, if you can find something to shock me with, I will be impressed.’ Haar handen gleden over de doos, die verbazingwekkend licht was, maar een opening kon ze zo snel niet vinden. Althans, niet een waarbij ze de doos gewoon open kon trekken. ‘Ben zo terug!’ Met die woorden sprintte ze van het bed af en terug naar het keukentje om daar in de laatjes te rommelen totdat ze een schaar had gevonden. De schaar die ze vond was een lomp ding, maar het zou de truc doen. Teruglopend pikte ze een appel van de mand en speelde daar lichtelijk mee. Waarschijnlijk zouden ze straks wel honger krijgen en dit was een van de enige dingen die er zo lagen voordat ze helemaal naar de aula zouden moeten lopen om hun eten daar te nuttigen. Terug in de kamer was Kanrou ook al begonnen. ‘So, how long do you think it will take before we are done here?’ Haar doos gleed nu gemakkelijk open door de schaar en de zijkanten wegvouwend zag ze er kleding in liggen. ‘Wil je stapeltjes maken? Want ik denk dat je de kleding nog net niet op kan ruimen?’ zei ze wijzend naar de kast die aan de andere kant van de dozen geplaatst was.

Spoiler: