Haar lappenpoppenlichaam lag, zweefde, dreef met haar gezicht gekeerd naar de bodem van het bad in het water. Onmenselijk wijd open kaken en onmenselijk scherpe tanden schreeuwden in stilte naar de diepte, water in haar mond, water op haar tong, water in haar keel, water in haar maag. Water langs haar hals, water langs haar kieuwen, zuurstof in haar bloed. Ze had doodstil kunnen liggen als water niet altijd bewoog, als ze niet meewiegde op het ritme van de golven rond haar lichaam.
Helderpaarse ogen staarden strak naar de betegelde bodem van het bad, telden de blauwe tegels en toen de witte tegels, vermenigvuldigde de rijen met de lagen om uit te rekenen hoeveel tegels je nodig zou hebben als de tegels anderhalf keer zo groot waren. Haar mond vulde zich zo nu en dan met een bubbel lucht, die zijn gevangenis door haar open lippen ontsnapte en dan naar boven schoot. Langzaam zakte ze naar beneden.
Haar knieën raakten de grond met een onhoorbare ‘thud’ en haar lichaam reageerde, als had het een schok gekregen zo snel. Haar schouders waren de eersten die het wateroppervlak braken, de scherpe stekels op haar rug volgden. Voeten vonden vaste grond, tot ze voorovergebogen op de bodem van het bad stond. Een fractie van een seconde bleef haar lichaam in die stand, tot haar hoofd naar boven schoot en haar haaientanden, haar sirenenbek terugzonken in haar huid en tandvlees.

Ze had niet meer gewild dan zich wassen voor gym, het zweet van de dag eraf te wrijven voordat ze het op iemand anders’ huid deponeerde, maar in een diep bad met water wat niet te warm en niet te koud was waren gedachten als die vlug vergeten – haar hoofd keerde zich verschrikt naar de klok aan de wand van het bad. De Cassiaanse had welgeteld vijftien minuten om zichzelf af te drogen en presentabel te maken, zich naar de gymzaal te haasten en zich daar opnieuw om te kleden. Vijftien minuten was amper genoeg tijd om haar kieuwen terug te laten zinken, na de hoeveelheid tijd die ze onder water doorgebracht had. Een keuze had het meisje echter niet: ze zou maar een sjaal moeten dragen om de spleten in haar keel te verbergen.
Haar benen (wiebelig en glibberig, vliezen tussen haar tenen en schubben op haar enkels) droegen haar naar de koude douches, waar haar vingers (inmiddels vliesloos, dank de goden) shampoo in haar korte haar werkten en slijmerig water van haar huid wreven. Rillend stond ze daar, geen tijd om de douche te laten opwarmen, geen vet om zich warm te houden, tot ze met de enkele handdoek die ze had haar huid afdroogde en zich warmwreef.
Geen tijd, geen tijd, geen tijd om te genieten van dat schone gevoel. Deodorant, een staart, waar was haar ondergoed, haar gymtas lag daar maar waar had ze haar trui gelaten? Elke keer dat ze adem naar binnen zoog, dit keer gasvormig in plaats van vloeibaar, ondernam ze een actie en tegen de tijd dat ze de badruimtes verliet hijgde ze.
Tien minuten had ze.
Tien minuten en ze haastte zich de trappen af, keerde een gang om, botste bijna tegen iemand op, mompelde verontschuldigend maar had geen tijd voor praatjes. Zeven minuten en ze waaide de kleedkamers als een westelijke passaatwind binnen, tas half over haar schouder en haar trui van een schouder gezakt.
Vijf minuten, ze trok de ene trui uit en trok een ander shirt aan, ze stroopte haar spijkerbroek van haar nog steeds zacht-van-het-vocht benen en hees zich in haar voetbalbroekje. Drie minuten en ze wist haar haren in een acceptabele staart te temmen: ze had het gehaald, maar net.

Haar overwerkte hersenen, weggerukt uit hun stille fascinatie met de bodem van het bad, constateerden zowat onmiddellijk dat ze net zo goed niet op tijd had hoeven komen – Ivan was nog bezig en de enige die er al was, was haar teamgenote Wren.
Naar haar half-holde-half-liep de witharige toe, pas halthoudend toen ze naast haar stond. Niet te dicht – daar werd geen van beiden meisjes vrolijk van, Bree in elk geval niet. ‘Aubree Kingston.’ meldde ze, ‘Present.’

Fan-fucking-tastisch.
Ze rolde met haar ogen. Haar compleet menselijke ogen achter menselijke oogleden zonder visachtige vliezen, want het enige monsterlijke aan haar waren de ietwat hoge jukbeenderen en de spleten in haar nek, haar kieuwen. Had ze geen moeite gehad met ademhalen (twee ademhalingscircuits tegelijkertijd runnen is geen goed idee) dan had ze… waarschijnlijk nog niks van Allen’s opmerking gezegd, want zo’n persoon was ze niet.
Na het zwembad was ze tot de conclusie gekomen dat iedereen daar wel gezien had waar ze in veranderde, wat haar “dierlijke” kant was. In die aanname had ze meegenomen dat als mensen wisten wat iets was, dat ze er dan niet zo slecht op reageerden. Maar kennelijk was ze voor Allen nog steeds een monster, te zien aan hoe de roodharige jongen zich achter kleine Wren verborg.
‘Yep.’ antwoordde ze op zijn vraag. Met de beweging die haar hals maakte openden de kieuwen zich iets en werd de bloedrode binnenkant van haar hals voor een seconde zichtbaar. Ze slikte en ze trilden weer, maar begonnen weg te zinken. Het had even geduurd.
‘Hey Wren.’ was haar volgende opmerking, op dezelfde levenloze, droge toon die ze meestal gebruikte als ze ergens niet wilde zijn.

Ze trok een van haar wenkbrauwen omhoog en deed de moeite om een soort van grijns te verbergen. Het resultaat was dat ze op haar lippen beet, maar niet grijnsde. Het was een slechte grap, maar wel een goed uitgevoerde slechte grap. Dure woorden, een sjieke blauwe knoop op zijn borst en  Wren die er in meeging: voor organisatie kregen ze minstens een acht.
Dat betekende echter niet dat Bree ervan genoot, alles wat ze wilde was in een hoekje kruipen en niet tevoorschijn komen tot de les daadwerkelijk begon. Want kom op, zo leuk was het niet. Ze snapte de grap, haha, geen drank voor minderjarigen, maar nou wilde ze leren. Ze was hier voor de zelfverdediging die ze misschien wel heel hard nodig had, misschien wel gewoon leuk vond en wilde niet dat de halve les verloren ging aan een uit de hand gelopen grap om de naam van de sport.

Het witharige meisje sloeg haar armen over elkaar en zuchtte onhoorbaar. Iets ervan zeggen was niet haar ding, maar ze mocht uit haar houding wel laten blijken dat ze het er niet mee eens was.

Durr. Deze laptop typt rot en dus frutposts. Yay.