Toestelturnen (alleen voor de leerlingen die zich hebben opgegeven)

Tijgersprong, salto’s, backflips... Het hoorde allemaal bij het vak. Oh werkelijk... wat haatte hij dit onderdeel. Mensen zouden hun nek nog eens breken met al die toeren uit te halen. Gelukkig had hij het nog niet meegemaakt in de oude school waar hij lesgaf, alleen maar een paar verstuikte ledematen die zo weer opgeknapt waren na de verzorging van de schooldokter. Kana wreef over zijn hoofd, hij wist niet wat hij ermee moest aanvangen, ze gewoon laten kiezen wat ze deden en ze erbij helpen of ze elke oefening één keer laten doen zodat ze alles onder de knie kregen voor een deel dan toch. Met zijn ogen keek hij naar de verschillende oefeningen op zijn blad die hij er snel had opgekrabbelt de dag ervoor. Hij zou nu moeten beslissen of tijdens de les vragen waar de leerlingen wilden. Een beetje hulpeloos zuchtte hij terwijl hij zijn sporttas nam, hij moest immers nog alles opstellen.

De balk werd opgezet, de ringen werden opgehangen, de bok werd gezet en afgesteld op een bepaalde en best standaard hoogte waar iedereen zou moeten overgeraken, hij rolde een mat uit op de grond waar ze allerlei toeren mochten uithalen. Choco piepte goedkeurend en Kana grijnsde, ja dit zag er eigenlijk allemaal prima uit. Hij haalde zijn aanwezigheidslijst uit zijn tas en verschoof nog de zitbank naar de muur waar ze mochten gaan zitten. Zelf ging hij zitten op een stoeltje en wachtte af tot de eerste leerlingen binnen zouden komen.

(mweh derp, hopelijk kunnen jullie er wat mee)
(ALLEEN VOOR DE LEERLINGEN DIE ZICH ERVOOR HEBBEN OPGEGEVEN)

When the skies up above come tumbling down
And life as you know starts crumbling round
-----

Een lesje gym, heerlijk toch? Rondrennen, vliegen, springen en de debiel uit mogen hangen, zonder dat je er al te gek om aangekeken werd. Je kon lekker je energie kwijt en kreeg er in de meeste gevallen dan nog een goed cijfer voor ook. Daarbij kwam dat je voor gymles niet in zo een duf lokaal hoefde te zitten. Je zat in een grote ruimte, waar de lucht voor de verandering niet zo muffig rook en zo bedompt aanvoelde. Ja, Aislin was wel een fan van de gymlesjes. En ze was er nog niet eens zo slecht in ook, dus kon ze bij de nodige dingen lekker wat gaan pronken met haar aangeleerde vaardigheden. Nou, wat wilde je nog meer voor zo een les?

In de kleedkamer probeerde Aislin haar aanwezigheid zo kort mogelijk te houden. Ze hield dan wel van de gymlessen zelf, maar was nooit zo gecharmeerd geweest van de meidenkleedkamer. Of, zoals ze het zelf liever noemde; het kippenhok. Gekakel en gezeik over jongens, kleding of over hoe de meeste geen zin hadden om te zweten. En om dan nog maar te zwijgen over die gore lucht, volgespoten met wel een dozijn verschillende soorten deodorant. Werkelijk, de chemicaliën die je binnenkreeg door ook maar vijf minuten aanwezig te zijn in die kamer… Misschien kon ze voor de volgende les maar beter een gasmasker meenemen. Dat zou vast ook wel de nodige, vermakelijke reacties op leveren.
Maar, met een grote hap lucht om zo lang mogelijk haar adem in te houden, wist Aislin de beproeving weer te doorstaan. Wit sporthemd, zwarte sportbroek die net over haar knieën viel, zwarte gympen, haren in een staart gebonden en simsalabim; ze was klaar voor een uurtje zweten. Binnen een paar minuten stond ze dan ook –goddank- weer buiten dat stinkhok. Afgezien van haar vrouwelijke medestudenten, liet zij het niet lijken alsof ze door een hele make-over was gegaan. Hell, het was maar een lesje gym, geen mode show!

Haar armen al strekkend en haar vingers krakend wandelde het meisje door de zaal. Haar ogen gleden langs de opgezette toestellen die voor deze les gebruikt zouden gaan woorden. Met fonkelende oogjes en een zelfverzekerd grijnsje gaf ze elk onderdeel een korte blik. Het zou dus echt een lesje springen en vliegen gaan worden. Perfect! Bij de leerkracht kwam het meisje tot stilstand. Een vriendelijke glimlach speelde ze naar hem op als begroeting. “Mornin’, Master! Aislin Guldborg is weer aanwezig voor vandaag!”

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

Nog half in slaap had zij lukraak wat kleding in haar tas gegooid. De herinnering dat zij zich ingeschreven had voor een lesje turnen was nog niet helemaal vervaagd. Tergend langzaam gooide ze een bordeaux-kleurig jurkje over haar hoofd heen. Het was zo'n outfit waarover je niet na moest denken, maar je er toch verzorgd uit liet zijn. Perfect voor wanneer je nog barstende hoofdpijn van een paar nachtjes nachtbraken had.

Voor de opmerkelijke blikken was er een klein silhouet bij de deurpost te zien. Yagami wilde eerst nog de omgeving verkennen. Het was haar eerste gymles op deze school en ze wilde liever niet buiten de toom vallen. De eerste paar weken in ieder geval nog niet. Tot haar opluchting was zij niet de eerste, noch de laatste. Ze moest wel heel even slikken, toen zij de outfit van de enige andere aanwezige -buiten de leraar- zag. Het was weliswaar simpel, maar het had ook wel iets. Naast het meisje zag Yagami er nogal onverzorgd uit. Ze had haar oude gymschoenen aangetrokken samen met een lange, niet zo flatteuze joggingsbroek. De kers op de taart was het gym shirt dat zij al een paar jaar terug van haar oude school gekregen had. De rode kleur had zijn beste dagen al gehad, terwijl het logo van haar school prominent op haar borst pronkte.
Tenslotte bleven haar ogen bij de turntoestellen hangen. Waarom had zij zich ook weer hiervoor aangemeld? Ze had het vast gedaan onder het nom dat zij haar horizon moest verbreden, meer buiten haar comfortzone moest stappen. Dat zou het wel geweest zijn.

''Ik ben gekomen voor een lesje turnen, denk ik?'' Ze liet een korte stilte vallen om na te denken over haar woorden. ''Mijn naam is Yagami. Yagami Ellenice,'' voegde zij er haastig aan toe. Ondertussen had zij de slaap zo subtiel mogelijk uit haar ooghoeken geveegd.

_{Hij zat in kleermakerszit op zijn bed zijn lange, stijle haar te vlechten. Een losse vlecht, maar wel zo dat er geen plukken los zouden gaan. Aleister had een tussenuur, dat volgde met een les toestel turnen. Toestel turnen... Het was een tijdje geleden dat Aleister geturnd had, maar hij was nog steeds erg flexibel. Moest leuk worden. Toen zijn haar in een mooie vlecht langs zijn rug vastbond stond hij op om een gymtas in te pakken. Hij pakte een bordeaux sportbroek, zwarte gympen eronder en een zwarte v-hals erboven. Toen dat, en een bidon gevuld met water, in zijn sporttas zaten ging de Shadraan op weg naar de gymzaal.

Hij kwam er iets aan de late kant aan, dus hees hij zichzelf snel in zijn gymkleding en gooide hij zijn vlecht over zijn schouders. Hij wandelde zonder zich te haasten naar de gymzaal. Eenmaal aangekomen keek hij even rond. Er stonden overal verschillende toestellen waar hij allemaal al wel eens op getraind had. Verder stonden er twee jongedames en Master Kana. Wachtend. "Aleister Chamber, sorry dat ik laat ben," zei de jongeman kort terwijl hij naast één van de meisjes stil bleef staan en wachtte op verdere instructies.
^{-- Oh gosh, sorry voor deze flutpost >< Sorry ook dat ik zo laat was, real life was a bitch ;A;}}

Het was werkelijk geweldig als je gym kon geven als leerkracht op een school met geweldige leerlingen. Ik had het hier gemist, gelukkig was ik er weer en kon ik er met de volle moed aan beginnen. Vandaag stond er toestelturnen op het programma, stiekem iets wat ik liever niet gaf omdat ik niet graag zag hoe mensen soms hier hun botten mee kneusden of zelfs erger: mensen die een breuk opliepen. Het was iets waar ik altijd al bang was van geweest, maar nu moest ik het maar eens opzij zetten, het stond immers op het programma. Met mijn bordje in mijn handen ging ik zitten op de stoel, mijn vaste stoel eigenlijk. Het was een aanwezigheidslijst, vandaag hadden zich maar een handvol leerlingetjes aangemeld voor de les maar voor mij was dat al voldoende. Nu was het alleen maar afwachten of ze nog wel degelijk zouden opdagen, het was maar een beetje vissen sinds het ochtend was en velen liever Gym afzegden en bleven liggen. Dat was nu eenmaal iets wat men niet kon ontkennen. Sommigen waren liever lui dan moe.

De eerste leerling kwam binnen in de gymzaal en begroette me vrolijk: “Mornin’, Master! Aislin Guldborg is weer aanwezig voor vandaag!”
Meteen begon ik daardoor te glimlachen en vinkte ik haar naam af op de lijst. “Geweldig om leerlingen met zo’n mentaliteit te zien in mijn lessen. Goedemorgend Aislin, zet je maar neer op een van de banken, zometeen begin ik met de uitleg” zei ik met een brede opgewekte glimlach. Zo’n leerlingen mochten er zeker vaker zijn, ze waren zeldzaam. Even moest ik grijnzen om de woorden in mijn gedachten en keek ik nog eens naar de ringen. Dat ging het moeilijkste worden.

Het volgende meisje kwam binnen en ook zij begroette me; ''Ik ben gekomen voor een lesje turnen, denk ik?'' Ze liet een korte stilte vallen en ik knikte met een lichte grijns. Ze leek nog niet zo goed wakker te zijn, dat zag je gewoon meteen, maar het was nog ochtend, dus het haar kwalijk nemen kon ik zeker niet. ''Mijn naam is Yagami. Yagami Ellenice,''
“Aangenaam Yagami, ik zet je op aanwezig, zet je maar eventjes op de bank. Binnen enkele minuten ga ik uitleg geven.” Zei ik met een vriendelijke glimlach en haar naam schreef ik op om dan haar op aanwezig te zetten.

De laatste leerling kwam binnen, een jongen met lang haar deze keer, mooi bijeen gedaan in een vlecht. Dat was goed verzorgd gedaan voor zover ik kon zien en ik kon het niet laten er een paar seconden naar te blijven staren. "Aleister Chamber, sorry dat ik laat ben," was zijn verontschuldiging en ik schudde mijn hoofd dat hij zich niet moest verontschuldigen. “Ik was nog niet begonnen met de uitleg dus geen probleem,” was mijn antwoord.
De bel ging, tijd om aan mijn les te beginnen. “We beginnen met een kleine opwarming, een paar toertjes rond de zaal op een rustig muziekje en daarna gaan we dus toeren uithalen op de toestellen die hier nu staan. Je word beoordeeld op je creativiteit en dus staan er punten op wat je doet. Hoe origineler, hoe beter. Maar overschat jezelf niet door gewaagde dingen te doen want hier kan je wel degelijk serieus je botten mee breken. Dus dat willen we ten allen tijden vermijden niet? “ met een laatste glimlach zette ik een muziekje op, legde ik mijn aanwezigheidslijst opzij en ging ik mee met de leerlingen een paar toertjes lopen, sinds ik zelf nog niet had opgewarmd.

(Sorry dat hij zo laat is mensjes T^T)

When the skies up above come tumbling down
And life as you know starts crumbling round
-----

De eerste, goede indruk had het meisje al naar binnen weten te slepen. Haar opgewekte, vriendelijke begroeting naar de leerkracht werd met een positieve reactie beantwoord. Ka-ching, die had ze in elk geval alvast in d’r zak zitten. Dit ging nu al beter dan op haar vorige school, waar de gymdocent een norse, ouwe vent met een rare snor was geweest, met altijd zweetplekken onder z’n oksels ter grootte van watermeloenen. Zijn chagrijnige hoofd had de positieve, rebelse meid nooit echt uit kunnen staan. Maar hier, op haar nieuwe school, was dat goddank niet meer het geval. Deze docent zag er (redelijk) normaal uit en kon haar opgewektheid wél waarderen. Dat schepte in elk geval al een goeie band tussen docent en student.
Met rustige passen marcheerde het meisje naar de banken waar ze naar gewezen werd, hoewel ze er geen plaats nam. Die paar minuten wachten bleef ze wel staan, beetje onzin om zich nu weer op haar luie reet te plaatsen. Met haar armen over elkaar geslagen nam ze de andere studenten die zich ook voor de les hadden ingeschreven in zich op. Het was geen volle bak, waar Aislin ergens wel dankbaar voor was. Dat was alleen maar vervelend met dit soort lessen. Iedereen die tegelijk op de toestellen wilde, waardoor je per onderdeel een halfuur moest wachten en stond wortel te schieten. Maar dit was prima zo. Nu zou ze tenminste haar gang kunnen gaan.

De laatste van het groepje werd naar de ‘wachtruimte’ gewezen, waarna de les kon beginnen en de introductie van de les plaats vond. Een zelfverzekerde grijns speelde op Aislin haar lippen bij het horen van de uitleg. Creativiteit was vandaag de sleutel naar succes. Geen probleem. Beetje improviseren, gewoon door blijven gaan en niet teveel nadenken over wat ze deed per onderdeel. Zolang ze de vaart er maar in zou blijven houden zou ze wel scoren. Daar kwamen vaak de mooiste dingen uit rollen. Ze zou wel even de nodige punten ophalen door zich in gekke bochten te werken. Daar was ze immers goed in, hoewel die daden meestal gebeurde tijdens haar onhandigheden. Maar dat terzijde. Eerst moesten ze een paar rondjes door de ruimte hobbelen voordat ze konden rocken. Easy enough. Ze rende vaak genoeg op een dag.
Nog even trok ze haar haren wat strakker in haar staart, waarna ze op een rustig drafje door de zaal aan de nodige rondjes begon. Rustig, maar ze maakte er natuurlijk wel zaak van dat ze nét iets voor liep op de rest van de groep. Want mevrouw was en bleef nét iets te competitief dan eigenlijk goed voor haar was.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

Yagami volstond haar reactie met een knikje en ging op de bank zitten. Lang erover nadenken, deed zij niet. De vroege ochtend besteedde zij liever niet aan ingewikkelde gedachtes over docenten, de laatste soort mensen waar zij aan wilde denken. Leraren bleven leraren.

Toen ze hoorde wat de bedoeling was, moest ze de neiging om laf weg te lopen, onderdrukken. Hoewel ze zichzelf redelijk creatief vond, gingen creativiteit en turnen gingen niet samen bij haar. Zo snel als die gedachte opgekomen was, schudde zij die weer uit haar hoofd. Nee, zo’n angsthaas was zij net niet. Om haarzelf wat meer moed in te spreken, ging zij alle toestellen af. De bok zou eigenlijk nog te doen zijn… De mat en de balk kon zij beter links laten liggen; het was al wat dat zij de koprol kon. En de ringen waren ook best wel oké. Niet haar meest favoriete onderdeel, maar ze kon een paar dingetjes erop. Nog nooit was zij zo blij geweest dat men haar geprobeerd had een paar dingetjes op de ringen had geprobeerd bij te brengen. Ze wist bijna zeker dat ze deze les – net als alle andere – niet op haar nek terecht zou komen, zolang niemand haar zou dwingen tot een van de wat moeilijkere trucjes. Over het cijfer zou ze zich wel later zorgen maken.
Stiekem was ze wel blij dat ze eerst een paar rondjes zouden rennen ter opwarming. Alles wat de daadwerkelijke les uit zou stellen, was goed. Langzaam, maar resoluut kwam zij in beweging. Het voelde raar en aan de andere kant ook vertrouwd aan om de lucht langs haar te voelen glijden. De laatste keer dat zij echt gerend had, was al weer een tijdje terug. Haar haar wapperde echter tot haar irritatie achter haar aan, volgde haar als haar schaduw. Zachtjes grommend probeerde ze het in een staart te bedwingen totdat het elastiekje door het grove geweld brak. En natuurlijk had zij geen reserve mee. Ter improvisatie gooide zij haar lokken aan een kant, zodat het in ieder geval niet iemands gezichtsveld zou blokkeren. In alle stilte, alsof er niets gebeurd was, rende zij verder. Ze betrapte zij zichzelf erop dat ze haar benen af en toe moest remmen om de persoon voor haar niet in te halen.

OOC: Meh ik kon niets bedenken.

Alle leerlingen waren aanwezig, geweldig. Met een goedgeluimd gezicht en een glimlach, streepte ik iedereen op aanwezig. Zo, nu kon de les beginnen! Choco zat op mijn rechterschouder en had natuurlijk een geweldig goed zicht op iedereen en hij piepte vrolijk naar iedereen als een begroeting. Maar niemand had hem vast gehoord, arm ding toch. “We beginnen met een kleine opwarming, een paar toertjes rond de zaal op een rustig muziekje en daarna gaan we dus toeren uithalen op de toestellen die hier nu staan. Je word beoordeeld op je creativiteit en dus staan er punten op wat je doet. Hoe origineler, hoe beter. Maar overschat jezelf niet door gewaagde dingen te doen want hier kan je wel degelijk serieus je botten mee breken. Dus dat willen we ten allen tijden vermijden niet? “ zei ik en ik zette een muziekje op terwijl ik de aanwezigheidslijst weglegde. Ik had al opgewarmd dus eigenlijk moest ik niet meedoen.

Met een grijns zette ik Choco op mijn toeschouwersstoel en ging ik aan de ringen hangen, als een soort van test van de toestellen, in de hoop dat ze niet zouden afbreken. Beter bij mij dan bij hen, dat was mijn gedachtegang. Ik ging een paar keer over en weer, deed een soort van handstand met de ringen als steun, liet ze verder van elkaar gaan sinds ik mijn armen op schouderhoogte bracht, gooide mezelf naar voor en deed een schroef. Ik belandde mooi op de mat zonder mijn evenwicht te verliezen en keek naar hoe Yagami af en toe slomer ging om de persoon voor haar niet in te halen “Je mag inhalen hoor Yagami en nog één minuut en dan beginnen we aan de les. Je wordt geëvalueerd en na de les mag je je punten komen vragen bij mij.” Zei ik met een glimlacht en na welgeteld een minuut zette ik de muziek af.

“Bij elk toestel word je getest, ik ga bij elke persoon zometeen kijken, maar je krijgt nu nog een paar minuten de tijd om te oefenen.” Zei ik terwijl ik in mijn lijst nam en alle namen er op schreef. Drie toestellen, drie testmomentjes, dus als ze op één ding minder scoorden, dan kregen ze een kans om dit bij het volgende toestel recht te zetten. Ik nam Choco op mijn schouder en ging zitten op de stoel. Toezicht houden van hoe ze het deden bij elk toestel. Nu hadden ze voorlopig nog even de tijd om te oefenen, benieuwd hoe ze het gingen doen. “Als je niet weet hoe je iets moet doen, aarzel niet me het te vragen” zei ik tenslotte. Zo had iedereen toch een mooie kans op goede punten.

PROFILE MAGICIAN

» Indoor Soccer [ALLEEN VOOR DE LEERLINGEN DIE ZICH TIJDIG HEBBEN AANGEMELDT]
» [x] Leerlingen
» maxime steld zich voor
» Serhat Y (Stelt zich voor)
» Actie; Deze persoon zou zich als eerste opofferen

Toestelturnen (alleen voor de leerlingen die zich hebben opgegeven)

Toestelturnen (alleen voor de leerlingen die zich hebben opgegeven)

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen