"Oef!" Het deed behoorlijk pijn toen haar rug de grond raakte. De tranen sprongen in haar ogen en na een zacht jammerkreetje perste ze haar lippen op elkaar. Ze was van drie hoog gevallen, en als ze nou iets later was blijven haken van vier hoog. Het was dan ook niet slim om in het holst van de nacht aan de zijkant van je school omhoog te klauteren. Maar Jacey had oefening nodig. Ze had een wraakplan voor die keer dat Allen haar tegen die.. die pédo had geduwd, en het moest vlekkeloos verlopen.
Dat ging dus niet als ze midden in haar klauteractie achter een stuk klimplant bleef hangen en in de modder viel. Jacey sloot haar ogen, slikte langzaam en wachtte tot de grootste pijn weg was. Uiteindelijk krabbelde ze overeind, mopperde zachtjes toen ze ontdekte dat ze in modder was gevallen, en slofte naar de ingang. Als ze nou snel was, was ze terug in haar kamertje voor iemand haar had gezien.
Maar dan moest ze eerst binnen komen. Jacey greep de deurklink, duwde hem omlaag en trok aan de deur.
Niets.
De deur was op slot, en de ramen waren vast en zeker allemaal gesloten. Het meisje staarde wezenloos naar haar handen, die het koude handvat omklemden. Ze kon gaan gillen, dan moest iemand haar wel horen en de deur openen. Maar dan zou ze ook straf krijgen, en dat hoefde dan weer niet zo nodig van haar.

En zo liep het dat het meisje besloot het duistere bos in te gaan. Ze was stapelgek, gestoord, maar het was iets wat ze vaker deed. In haar wolvengedaante zou het haar allemaal wel prima af gaan. Dus dwaalde even later een lichtbruine wolf door het duistere woud.

Een groen 'iets' trok haar aandacht. Het stak uit een holle boom, bewoog zelfs een beetje. Ze sloop zachtjes dichterbij, en zette weer een stap terug toen de eigenaar tussen de wortels vandaan kroop. Het was een klein, groen, schattig krokodilletje. Jaces ogen werden zo rond als schoteltjes, en ze opende haar mond om een kreetje te slaken. Ze was echter vergeten dat ze in haar wolvenvorm was, waardoor het als een schel piepje klonk. Ietwat beschaamd nam ze haar normale gedaante terug, stak haar handen gretig uit naar het groene wezentje. Jacey had altijd al een zwak gehad voor babydieren, hoe kon ze dit beestje dan uit haar vingers laten glippen?

Heb je wel eens het gevoel dat je opeens ergens anders bent? Dat je heel even wegkijkt, je aandacht verliest en dan gedesoriënteerd raakt? Vannacht is dat extra gevaarlijk. Want wie zijn focus verliest verliest zijn grip op de realiteit. En dat is wanneer de magie aangrijpt.

Een ring opgebouwd uit brokken eeuwenoude natuursteen verschijnt om je heen. Zo'n 5 meter in diameter. Huh? Waarom had je dit nog niet eerder opgemerkt? Was je niet aan het opletten? Vreemd, want hoe zie je zoiets nou over het hoofd? Het zijn twaalf stenen van ongeveer 50 centimeter hoog, bemost en met ingekerfde symbolen.

Een klein altaartje gevormd uit de zelfde stenen trekt wellicht je aandacht, maar zie je ook die roestbruine vlekken? En die grauwgele uitsteeksels uit de mossige ondergrond.. Zijn dat botten? De lucht lijkt een stuk grauwer nu, maanlicht trekt weg van deze plek. De gure wind zwelt aan en draagt stemmen mee, geluiden van weeklaag. De mannen en vrouwen die hier ooit hun rituelen uitvoerden, hun zielen vastgeklonken aan de spookachtige plek. En nu staan jullie daar. Als je een meetlat zou gebruiken zou blijken dat je je exact in het midden staat, voor het met ingedroogd bloed bevlekte altaar.

Wat doe je? Raak je in paniek? Of krijg je het voor elkaar kalm te blijven? Het belangrijkste; weet je te ontkomen of ben je reddeloos verloren...

Een handje dat zich om haar arm klemde liet Jacey ietwat geschrokken opkijken. Een jong, witharig meisje met bruine ogen bleek de eigenaar te zijn. Geen zombie of eng monster dat in het duister ronddwaalde, op zoek naar jong vlees. 'Vind je James lief? Je mag hem wel vasthouden!' Bood het meisje glimlachend aan, waarop Jace gretig knikte. Ze stak haar handen uit naar het krokodilletje, noemde snel haar naam en liet haar vingers over het harde schildje glijden. Het was wel leuk zo, met Ilya en haar alligator. Toen kwam het meisje echter met het verhaal dat ze verdwaald was, en uiteindelijk had besloten in de boom te gaan slapen. Ze leek alles behalve bang, wat Jace nogal in verwarring bracht. Het duurde dan ook even voor ze haar antwoord klaar had.
"Ik weet wel hoe je hier uit komt," Dat wist ze zeker, na al die nachtelijke zwerftochten in het bos.. "Maar de deuren zijn op slot.."
En van het een op het ander moment werd het beestje uit haar armen gehaald, waggelde het weg en besloot Ilya om te gaan spelen. Ze deed haar denken aan toen ze zelf kleiner was, voordat ze haar eigen zusje had vermoord. Net zo roekeloos en enthousiast, daardoor reageerde ze nogal sloom en werd Jace voor ze het wist meegesleurd naar een stenen kring. Het meisje leidde haar er zonder pardon heen. "W- wacht even!" Te laat, ze stonden midden in de kring, recht voor een altaar. Deze plek voelde niet goed. Ze voelde gewoon de energie van alle geesten om haar heen, het was angstig, kwaad, verdrietig. Een werveling van emoties. "Ilya, zullen we ergens anders gaan spelen?" Piepte ze een beetje, terwijl het meisje aarzelend een stapje achteruit zette.

Ze bleef als verstijfd staan toen het kleine meisje richting het altaar begon te lopen. Ze hield gespannen haar adem in toen ze rode vlekken zag. Het waren vast afdrukken van herfstbladeren, die daar hun kleuren achter hadden gelaten.
Jacey voelde de kwade geesten om haar heen wervelen, de meesten probeerden haar weg te jagen. Er waren er echter een paar die haar aan leken te sporen naar het altaar te lopen.. Ze wilde hier niet zijn, dit was eng. En het ergste was nog, dat Ilya helemaal niet báng leek te zijn. Het was afschuwelijk hoe ze het ding bestudeerde, alsof het een mooi beeldje was.
Een geritsel achter haar, liet Jacey opschrikken. Het meisje wilde net haar mond openen om te roepen dat ze weg ging, toen Ilya klaar was en besloot weg te gaan.
Dus stapte ze weer op de rand af, bang dat ze hier voor altijd opgesloten zaten. Ze konden echter makkelijk tussen de stenen door, en de cirkel achter zich laten. "We kunnen terug naar school, misschien is er wel een raampje open," stelde ze voor. Haar eigen raam was in ieder geval open, als het goed was. En anders kon iemand vergeten zijn het raam van het lokaal af te sluiten. Dan konden ze naar binnen kruipen en deze rare gebeurtenis vergeten.

Ze keek even om, om te controleren of Ilya haar wel volgde. En toen stond ze ineens weer aan de rand van de cirkel, alsof ze geen stap had verzet. Ineens viel het haar op dat een rode vloeistof van het altaar drupte. Jacey opende haar mond, om een raar geluidje uit te brengen. Wat was dit? Ze wist zeker dat ze een stukje had gelopen.
Ook het meisje leek er niks van te begrijpen, ze begon te schreeuwen dat ze weg wilde, dat ze naar James wilde - waar was die alligator ineens? -, en dat ze weg moesten.
En daar werd ze weer naar weggesleurd. Haar hersenen leken kortsluiting te hebben, ze kon geen woord uitbrengen en haar hoofd was helemaal leeg, dus volgde ze zonder enig protest. Zonder om te kijken.

Dit laatste werd wel heel lastig toen ze dacht voetstappen achter zich te horen. Een ritmisch gekraak, dat niet van haarzelf, en ook niet van Ilya kwam. Ze boog zich een beetje voorover, proberend zo dicht mogelijk bij het oor van de ander te komen. "Volgens mij worden we gevolgd," fluisterde ze, voor Jacey achterom keek en ineens weer de cirkel zag. Ze verstijfde, stopte met lopen, en liet de hand van Ilya los. "Nee.. Niet weer deze cirkel," jammerde ze, terwijl de tranen over haar wangen liepen. De kring leek veel kleiner, meer een kooi. Ze sloeg haar armen over elkaar en staarde rillend voor zich uit. Dit was veel te eng voor deze simpele Grenaan.

Ineens stampte het meisje op het altaar af, trapte er tegenaan en schreeuwde ietwat agressief. Jacey knipperde verwoed toen Ilyasviel zich omdraaide en op haar afstapte. Zonder enige waarschuwing sloegen ineens twee armpjes zich om haar heen. Even keek Jacey naar beneden voor ze haar armen om het meisje heen sloeg. Terwijl Ilya met allemaal ideeën kwam om hier weg te komen, keek zij rond, op zoek naar enge monsters die hun zouden willen besluipen. Een koel briesje waaide door het bos, liet de bladeren ritselen en de bomen angstaanjagend kraken. Toen haar blik over het altaar gleed, zag ze dat het druppen was veranderd in kleine stroompjes rode vloeistof.
'Denk je dat we het nog een keer zullen proberen?' Stelde het meisje voor. Jacey keek snel naar beneden, en toen ze weer naar de stenen tafel keek, was het bloed weer gaan druppen.
"Nog één keer," wist ze met schorre stem uit te brengen, waarna ze rilde. Het was behoorlijk koud in het bos, zeker met haar kleren die nog half nat waren van de modder. En het feit dat deze rare cirkel hier was, maakte het niet prettiger.
Aarzelend liet ze haar handen langs haar lichaam zakken, zocht naar de hand van het kleine meisje, en zette opnieuw een stap naar de 'uitgang'. Vastbesloten om nergens van op te kijken. Ze kon de stem van Emily bijna horen, en dat was niet goed. Jacey wilde hier zo snel mogelijk weg, dus trok ze het meisje haastig mee.