Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary

Het was al donker buiten, maarja, dat was ook normaal voor de tijd van het jaar en dit was ook niet voor niets het duistere woud. Normaal hoorde iedere student op dit uur in het gebouw te blijven en dan nog eens het liefst in de slaapzaal. Zolang ze maar in het gebouw waren. Alsof er iemand was die daar rekening mee hield. Ze was zelden voor 4 uur 's nachts terug in het gebouw, dus waarom zou ze er nu zijn, als de nacht nog maar net begonnen is. Als het nog maar net middernacht is, het mooiste moment van de nacht.

Om niet te hard op te vallen, had ze de zwarte capuchon van haar vest over haar witte haren getrokken, want dat wit was bijna reflecterend. Ze deed het niet omdat ze bang was gesnapt te worden, ze wist dat dat niet zou gebeuren, maar ze wilde gewoon niet van ver gezien worden door een andere leerling en zo de aandacht trekken. Nee, ze wilde geen irritante student in haar buurt. Dan had ze zelfs nog liever Jahat in haar buurt. Ze liep ontspannen met een dik, oud boek onder haar arm rond. Op de voorkant stond een grote, zwarte raaf. Het was een boek dat ze 'leende' uit de openbare bibliotheek. Maar ze was niet van plan het ooi nog terug te brengen. Waarom zou ze ook? Het boek was van haar lievelings schrijver en het geld had ze niet om zo'n duur boek te kopen. Trouwens, dit was zelfs een eerste druk, een zeldzaam exemplaar. Maar dat konden die mensen in de bibliotheek toch niets schelen, alsof ze er zelfs maar iets van zouden merken.

Wanneer ze geen zin meer had om nog verder te wandelen, ging te op de grond zitten met haar rug tegen een grote, dikke boom. Ze sloeg het boek open en zocht naar het verhaal dat ze het liefst als eerste zou willen lezen. Gelukkig kon ze goed zien in het donker dankzij Grawl zijn goede ogen. Soms, héél soms was er toch nog iets nuttigs aan hem. Het duurde niet lang voor ze bovenaan een pagina de vette letters 'The Raven' gedrukt zag staan. Meteen begon ze te lezen. Ja, het was haar favoriete gedicht van haar favoriete schrijver, Edgar Allan Poe. Hij mocht dan wel oud zijn, maar de verhalen, gedichten, schrijfstijl... Ze vond het fantastisch. Daarom had ze het boek ook meegenomen. Hij was toch niet erg bekend, ze had zelfs nog niemand gezien die het boek eens opengedaan had. Niet dat ze 24 op 24 in de bib zat, maar het kwam er gewoon op neer dat niemand het toch zou missen. Behalve dan iemand die toevallig een opdracht over hem zou moeten maken.
Onbewust, las ze zachtjes de woorden luidop mee. Maar het gedicht was gewoon zo meeslepend, dat ze niet anders kon. Het was zelfs zo meesleepend, dat ze geen besef had van wat er rond haar gebeurde.
”And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted - nevermore! “
Mompelde ze zachtjes lezend.

~Sasuke only, sorry veur le derpy post... Link voor gedicht moest je interesse hebben~