Zaterdag avond. De avond voor jongeren en zelfs sommige volwassen om even helemaal los te gaan in een discotheek of je gewoon lam zuipen in een donkere hoek van een kroegje. Een avond vol kansen. Een avond vol keuzes en het maken van fouten. Een avond die je de volgende dag misschien wel wilt vergeten. Of een avond waar je alles juist even helemaal vergeten kan. Geen huiswerk, nakijkwerk, geen ruzies, geen stress van het leven. Gewoon even alles los laten op de dans vloer met je vrienden. Of de bittere vriend in het glas, die je nooit in de steek laat, in de hand en je steeds gevoellozer maakt, tot je zwalkend over de straatstenen je weg naar huis probeert te vinden. Zulke avonden kon iedereen wel eens gebruiken. Zelfs je schoonmoeder.

Met grote ogen staarde Kriss naar de brief in haar hand. Een kaars scheen zijn flikkerende licht op de, met hanenpoten geschreven, letters. Verder was het pikkedonker in de bescheiden kamer. Daar ging haar toekomst, haar goede naam, elke kans die ze in het leven had. Allemaal weggesmolten, als het kaarsvet van de eenzame kaars. Haar ogen vulde zich met het bekende zoute vocht. Vertroebelde haar zicht, liet de letters vervagen. Een traan biggelde uit haar ooghoek en viel op de grond. Nog een traan, nu van het andere oog. Maar meer tranen zou ze er niet om laten. Verwoed snoof ze haar neus en veegde met haar vrije hand, de verdoemde tranen weg. De vuile klootzak. Hij had nooit iets voor haar over gehad. Hij was altijd egoïstisch geweest. En ze betwijfelde of hij überhaupt van hen had gehouden. Want door zijn stomme fout was het hele gezin verdoemd. Met een gefrustreerde kreet van woede scheurde ze de brief door midden. Ze dwarrelde naar de grond en bleven daar, half op elkaar, liggen. Nog steeds was het te lezen. De angst van haar moeder. De fouten van haar vader. Alles werd er uitgelegd. Dat mocht niet gelezen worden. Dat kon niet. Dat wilde ze niet. Dus griste Kriss ze van de grond en hield ze dreigend boven de kaars. Nog even en alles zou in vlammen gehuld wegkwijnen. Ze kon het verbranden en vergeten. Nooit meer een stap op Razen zetten en haar toekomst ergens anders zoeken. Maar ze kon het niet. Nog niet. Vel trok ze de la, van een klein kastje naast haar bed, open. Met een woest gebaar smeet ze weg, verstopt in de la. Weg van de wereld, van de nieuwsgierig oogjes en meningen.

Zich tegelijkertijd omdraaiend schopte ze de la dicht en snelde naar haar kast, waar ze een jas, van een hanger, uit trok. Met een grote zwaai, als of het vleugels waren, trok ze de jas aan. Uit een verborgen schoenendoos haalde ze een rolletje briefgeld, die ze in haar jaszak stak. Ze had er genoeg van. Alles! Haar familie, haar ouders, de Academy, die vuile klootzak Kito, die nog steeds haar gedachten in beslag nam, zelfs de hoofdmeester. Om hem was ze nog het meest gefrustreerd. Al wist ze niet waarom. En dat maakte haar zo kwaad. Genoeg! Ik ben weg..

De gangen waren verlicht, met de vele weelderige kandelaars, waar het hete kaarsvet overvloedig van af droop en in het proces snel opdroogde tot kleine stalactieten van vet, onder aan de kandelaars. Met een versnelde pas stormde ze over de gangen, langs de vele ridderlijke karkassen, in de vorm van lege harnassen. Langs lege lokalen en kantoren. De weinige mensen, op de gangen, negerend. Ze botste bijna tegen iemand op, maar gunde hem geen blik waardig. Hij was niet belangrijk. Niks was meer belangrijk. Dribbelend trippelde ze van de trap, door de grote hal, langs de lege grote zaal. Weg! Weg van alles! Alles achterlaten. Elk miezerig leven waar ze ook maar een fractie om gegeven heeft. Ze was klaar hier. Ze had het gezien. Ze zou nooit meer terug komen.

Het was donker. Natuurlijk was het donker. Het was avond, in de winter. Dus koud en duister en eenzaam. Kriss tenminste wel. Ze had niemand, ze wilde niemand. Ze had zichzelf. De enige waar ze nu op kon vertouwen. Toch? Twijfels, twijfels, twijfels. Waarom vulde die altijd haar hoofd. De sneeuw knisperde protesterend onder haar schoenen. Haar adem condenseerde bij elke zucht. Haar korte roodbruine haar, opgestoken in een klein speels knotje, met wat losse stengels los hangend rond haar gezicht. Van ver was het licht al te zien. De straat lichten van Oak’s field. Je hoorde de bekende dorpse geluiden. Zeker op een avond als deze. Mensen op straat, lachend, zingend. Muziek kwam uit verschillende kroegjes, warm en broeierig van de vele mensen die gezellig stonden te wezen. The Jolly Jester stond te schudden op zijn grondvesten. Dansmuziek dreunde door de muren. Jongeren stonden te springen en te zwingen. Te drinken, te lachen en te flirten. Hun monden gevuld met de mierzoete vel blauwe, gele of rode alcoholische drank. Bijna al haar bekende, vrienden en kennissen stonden in dat gebouw. Een groot feest te bouwen. Ze waren jong en dat moesten ze vieren. Zorgen kwamen later wel. Kriss haalde haar neus er voor op. Vanavond moest ze niets van die vreselijke levensliefhebbers weten. Met handen in haar zakken gestoken, neus diep in haar kraag begraven liep ze over straat. Starend naar de besneeuwde keitjes voor haar op de grond. Niet oplettend waar ze liep. Gewoon recht over straat. Mensen moesten maar opzij gaan voor haar. Niet andersom. Niet vanavond. Vanavond was ze iemand anders. Weg met dat vrolijke spontane meisje, die je altijd glimlachend begroette alsof er geen vuiltje aan de lucht was te zien. Bah.

Een paar straten verder had Kriss pas door dat er iets in haar jas zat. Haar uitgaansjas was dit. Deze mocht vies worden, naar rook en drank stinken. Er zat een scheur op haar schouder, waar ze een koude luchtstroom voelde. Hoe het was gekomen wist ze niet meer. Wat maakte het nog uit. Het was gebeurd. Ook haar jaszakken waren gevuld met items. Dingen die ze wellicht nodig had op een zaterdag avond. Kleingeld bijvoorbeeld. Heel veel muntjes. En sigaretten. Heel belangrijk. Want met drinken had ze nog wel eens trek in een sigaret. Een aansteker natuurlijk, maar deze was leeg. Misschien wel expres. Dan kon ze aan die ene leuke jongen vragen of hij een vuurtje voor haar had. En vooral niet zeggen dat ze een vuurmagie leerde. Dat zou verdacht zijn. “Vuurmagie? Maar waarom vroeg je dan om een vuurtje?” betrapt! En papiertjes. Een hoop papiertjes. Clubkaartjes, gratis consumptiebonnen, verscheurde onderzetters. En natuurlijk briefjes, die ze in haar hand gedrukt had. De briefjes met een rijtje cijfers. Nummers, telefoonnummers om precies te zijn. Van jongens die ze zomaar was tegen gekomen, en in een dronken bui mee was gaan flirten. Maar er zat nog iets in haar zak. Het laatste item herkende ze niet meteen. Ze bleef even staan en haalde het kleine opgevouwen voorwerp tevoorschijn. In het licht van de straatlantaarns bekeek ze het.

Ugh.. natuurlijk. Een rits condooms. Want je kon niet veilig genoeg zijn. Met een vuil gezicht keek ze neer op de verpakkinkjes, die met een randje aan elkaar vast zaten. Vijf waren het er. Goed voor vijf veilige vrijpartijen. Alsof het iets vies was staarde ze er naar. Ze voelde plakkerig. Onder gemorst met die mierzoete troep, die ze dan als limonade achterover klakte. Onverwachts kwam ze weer in beweging, de condooms weer richting haar zak brengend. En opeens had daar iemand gestaan. Ze had hem helemaal niet gezien of gehoord. Ze had zich alleen op straat gewaand. Niet dus. Met een klap stootte hun schouders tegen elkaar. Een protesterend “Auw!” klonk er verontwaardigd uit haar verkrampte mondje, toen Kriss de korte pijn voelde. Een beetje uit haar evenwicht gebracht zocht ze steun op de gladde keitjes. Met een slippend geluid verdween de grond onder haar voeten, die met een zwaai omhoog schoten. Ze viel plat op haar rug en verloor de rits schaamtelijke verpakkingen, die een stukje bij haar vandaan schoven. Even kon ze geen adem halen en zoog pijnlijk op zoek naar zuurstof, wat uit haar longen geperst was. Op haar ellebogen leunend probeerde ze een beetje overeind te komen. Al snel had ze haar adem weer gevonden en wende zich met een kwaad gezicht op de boosdoener. “Kijk uit idioot!” riep ze uit, maar haar ogen vergrote zich toen ze zag wie het was. “Shit..” Nee he… niet hij.. waarom nou precies hij!


  [open]

Fwinn liep met een blik vol ergernis door de gangen. Zijn bloes was licht gescheurd en had wat vegen. Personen die hem zagen liepen met een boog om hem heen, wetend dat als ze hem in de weg liepen dat ze nog verder van huis waren dan ze al waren door eenzelfde gang te lopen met een gefrustreerde Fwinn. Met zijn houding fiers en nijdig trok hij het colbertje uit op het moment dat hij in de slaapzaal was. Zijn blouse volgde als volgt en werdt op de rand van de prullenbak gemikt. Met zijn broek die als enige er ongehavend uit zag liep hij richting de douches en zorgde er voor dat hij voldoende schoon was. De brutaliteit om hem zomaar te belagen om zijn blindheid te testen. Het was ronduit brutaal. Hij had voldoende gehad van deze vervloekte leerlingen. Hij voelde het water langs hem heen slopen en hij genoot van de strelingen die iedere druppel over zijn lichaam maakte. Het gaf hem een huiverend gevoel hij kalmeerde wat en leegde zijn hoofd. Zijn houding was kalm toen hij ineens de knop om wilde draaien en zijn hand fiks terug trok. Een vreemde kronkeling wees hem op de aanwezigheid van een slang vlak bij de kraan. Hij beet zijn kaken op elkaar en vroeg zich sterk af waar deze vandaan kwam. Hij draaide de kraan ruw uit en negeerde hem. Het zou wel een flauwe grap zijn van een van de studenten. Hij verbaasde zich dat de slang er kalm bij bleef liggen. Hij trok zijn kleding aan. Een nette witte blouse met daaronder een blauwe strakke spijkerbroek met bruine ruim. Hij bracht zijn haar netjes in model en zweeg even. En liep toen met een snelle pas de etage uit. Op de gangen liep hij verder met eenzelfde krachtige houding en ineens botste iemand bijna tegen hem op. Met snelle blik wierp hij een blik over zijn schouder en analyseerde hij haar houding en uiterlijk in silhouet. Hij beet zijn kaken op elkaar en mompelde iets over vervloekte vuurmagiër. Hij liep vervolgens verder weg van de school.
In de Jolly Jester was hij al snel zijn eerste drankje in zijn handen gekregen door een van de bekende vrienden. Hij nam het felgekleurde drankje aan en goot het kleine glaasje achterover. Hij sloot zijn ogen om te genieten van het mierenzoete smaakje en grijnsde. Na een paar drankjes was hij met en paar personen, die al net zo gekleed waren als hem en ongetwijfeld voor vele dames een slechte indruk gaven, gezellig te praten. Met een nog een haal was zijn zoveelste drankje achterover en hij grijnsde even. Hij gaf even aan dat hij zo terug was en even naar de toilet moest gaan. Het vuile hok dat als gewoonlijk weer eens aan alle kanten ronduit stonk deed zijn neus ophalen. Hij ging voor een van de urinoirs staan en ritste na enige tijd zijn broek weer dicht. Hij zweeg even met een kalme blik in de spiegel maar zag enkel een rechte vierkant. Hij liep de toiletruimte weer uit en wilde terug gaan, maar bedacht zich. Hij zwaaide even en wees op zijn klok en kreeg een duim terug. De gebaren waren het beste in zo’n drukker ruimte en ze spraken het vaak zat af. Hij pakte zijn nette jas die klassiek en netjes oogde en rook er even aan. Mooi, geen bierlucht. Hij liep de ruimte uit en ging de straat op. Het briesje dat opstak speelde met zijn haar en hij keek even rond. Zwijgzaam liep hij een willekeurige richting in echter botste gelijk iemand tegen hem op. Ze viel op de grond en zijn handen bleven koppig in zijn zakken. Zijn ogen neerbuigend op het figuur dat op de grond lag. Uit reflex voelde hij haar magie aan. Vuurmagie? Haar contouren deed hem vermoede dezelfde persoon te zijn die hem bijna omver walste in de gangen. Zijn blik ging even rond en hij zag niemand. Hij strekte zijn hand uit naar haar om haar overeind te helpen. Er was echter nog geen blijk van emoties bij hem en hij keek haar met een lichte norse uitdrukking aan zonder een woord te zeggen tot hij haar woorden herinnerde. ‘Jij was degene die tegen mij opliep.’ Sprak hij toen koudjes terug. Hij haalde zijn andere hand uit zijn zak en keek toen een willekeurig punt in en wachtte op een mogelijke reactie op haar.

Fwinncendh Sathandiai. Een haast onhoorbare grom klonk tussen de zachte lippen van Kriss, want dit was nou precies zo iemand die ze niet tegen had hoeven komen. Of ze hem kende? Absoluut niet. Van gezicht en reputatie misschien. Meer hoefde ze niet te weten. Niet na het gezellige onderonsje met zijn vader. Grmphf. Niet te geloven dat zo’n vent schoolhoofd was van deze school. Starshine was veel te goed voor hem. Zij was veel te goed voor hem. En hij had the nerve gehad om haar te bedreigen. Gelukkig had ze hem goed terug gepakt. Precies tussen zijn benen, waar het écht zeer deed. Als ze weer terug dacht aan zijn gekronkel en gepuf van de pijn.. Oh wat was ze toen kwaad. Hij had het hele spel veranderd. Ze kon hem niet meer los laten. Dat kon ze er niet bij hebben. Niet met de familiecrisis die opeens naar haar toe geworpen was. Daarom had ze er schoon genoeg van die hele school. Allemaal dankzij die gesikte geit! En nu lag ze aan de voeten van zijn zoon. Minstens zo knap en waarschijnlijk net zo’n klootzak.

Veel van hem wist ze niet. En meer wilde ze ook niet weten. Zonder zijn helpende hand aan te nemen kwam ze overeind. Fijn.. Met een ergerlijke blik streek ze haar vingers over de nieuw gescheurde ladder in haar donker bruine panty. Hij zat ook nog eens net van onder het randje van haar korte rok. Vanavond vast weer een hoop starende gozers. Vervolgens bukte ze zich om haar gevallen condooms op te pakken. Ze wist eigenlijk niet waarom ze die nog had. Zwanger werd ze niet en ze was nou ook weer niet zo oppervlakkig dat ze met alles in bed dook. Waarschijnlijk waren ze van een vriendin. Ze stak ze vlug in haar jas toen ze weer overeind kwam. Ze hoorde de woorden van de jongen, die haar op een erg vervelende manier veel aan zijn vader deed denken. “Zak..” haar stem klonk laag en geïrriteerd, want hier had ze zo geen zin in. Nors draaide ze zich van hem weg en liep met grote passen naar de Oak’s Forest Inn. Het was daar toch altijd lekker rustig en ze was toe aan iets sterks.

Binnen was het warm en rustig. De barman keek op en knikte haar kort toe. In de hoek naast een groot warm haardvuur zaten twee mannen te roezemoezen over een grote kroes bier. Ze zagen er niet al te sjofel uit en hielde meteen stil toen ze binnen kwam. Een van de twee, een kale man met een groot litteken over zijn wang die half verborgen zat onder een krullerige grijze baard, gleed met zijn ogen verlekkerd langs haar heupen. Zuchtend draaide ze haar ogen en draaide zich meteen weer om. Buiten liep ze recht op Fwinn af. Met haar handen in haar zakken en een kleur van de kou bleef ze voor hem staan, met een uitdrukking van ‘Ik wil eigenlijk niet maar het moet maar’ zuchtte ze weer. “Kom mee.. Ik trakteer..” en ze liep hem voor terug richting de Oak’s Forest Inn. Ze wilde toch niet alleen zitten en ergens voelde ze zich toch een beetje schuldig van de botsing. En wie weet was hij hartstikke aardig…


~ Laten we beginnen met vrienden worden

De dame die op de grond lag leek zijn aanwezigheid niet zo geweldig te vinden en hij reikte haar nog niet de hand aan. Hij vond het ook niet vreemd, in tegendeel zelfs, het gaf hem voldoende weet dat ze op StarShine Academy voor een langere tijd was. Fwinn was altijd de zelfverzekerde eikel geweest van de school die van niemand terug deinsde. En zijn vader als schoolhoofd gaf hem de cliché achtige positie als onbevreesd stennisschopper. Hij was niet bang om naar zijn vader te gaan en zat zijn straf altijd netjes uit. Niet dat ze de meest heftige waren, maar toch. Hij za ze netjes uit. En van tijd tot tijd was hij net zo ijverig als de meest ambitieuze persoon die je maar kon voorstellen. Echter was sinds zijn blindheid veel achteruitgang te vinden. Hij was de pestkop die gepest werd en steeds het middelpunt van de belangstelling stond als het ging om pesterijen. Hij was in een enorm dal terecht gekomen en verloor een voor een zijn vrienden. De trainingen van Celia deden zijn zicht toenemen en hij was weer helemaal de oude na een tijdje. Zonder weg te deinen van personen die op hem af kwamen liep hij met geheven hoofd door de gangen. Zijn schouders recht en de personen voorzichtig om hem heen lopend. Ze wisten bijna allemaal dat hij blind was, maar voldoende zag en hoorde om je gericht aan te vallen als hij het nodig achtte.

Ze negeerde zijn helpende hand en hij kwam overeind terwijl hij haar op attendeerde dat ze zelf degene was die tegen hem was opgelopen. Zijn ogen vonden haar gestalte al was zijn blindheid duidelijk te merken doordat hij net langs haar heen keek in het oneindige. Haar reactie deed zijn gelaat even verstrakken. Dat stak, hij bood haar een helpende hand aan en werd nog voor zak uit gemaakt. Zijn zak ging in zijn klassiek ogende jas en hij draaide zich al net zo om. Hij negeerde haar belediging en wilde aanlopen. Ze zou met een uiterlijk als deze in de avond nog wel tegen de figuurlijke paal aanlopen. Of de letterlijke voelen als ze even pech had. Hij zette een stap toen hij een magiebron vlak achter hem voelde. Hij keek verbaasd om en keek dezelfde dame even met een vragende blik aan. Meekomen? En wat als hij weigerde. Hij opende zijn mond half om te reageren maar ze liep hem al voor. Hij keek even met een scheve bek naar de opgloeiende bron van haar magie waar haar rug zat en liep toen zonder een woord te zeggen achter haar aan de herberg in. Eenmaal binnen voelde hij aan dat ze niet de enige twee waren. Twee mannen zaten met dezelfde geroesemoes te praten en hielden weer stil. Fwinn had een neutrale uitdrukking op zijn gezicht toen hij op de barkruk ging zitten. Hij legde zijn handen ineen gevouwen voor zijn gezicht en sloot zijn ogen. ‘Tsk, en ik had nog zo’n mooie kans. Dat die kerel er net moet wezen.’ Fluisterde de ene zachtjes. Fwinn had zo’n scherp gehoor dat Kriss het gefluister niet eens zou hebben kunnen horen. ‘Had je het niet gezien? Die kerel zijn ogen stonden op een oneindig punt. Volgens mij is hij blind, en is hij veel makkelijker uit te schakelen dan het lijkt.’ Sprak de andere met eenzelfde fluistering. Fwinn zijn kaken beten zich op elkaar en kort spande zijn vingers samen. Maak maar weer grappen over de blinde hulpbehoevende zoon van het schoolhoofd. Hij hield de mannen onbewust in de gaten en keek toen op toen de barman vroeg of ze iets wilde. ‘Doe mij maar een cola.’ Sprakte hij kalm. ‘Maak maar een rekening aan voor mij.’ Sprak hij kalm terwijl hij uit zijn binnenzak een zakje met munten haalde terwijl hij het over de bar naar de barman schoof. Hij wilde niet dat ze hem trakteerde om zich veiliger te voelen voor de mannen. Hij betaalde wel, hij had immers toch voldoende geld. Hij negeerde de mannen die al fluisterend hun plan beraamde om Fwinn uit de weg van Kriss te krijgen. Hij zou zich toch wel verdedigen op het moment dat ze zouden toeslaan. Zonder na te denken voelde hij het moment langzaam naderen en zeker op het moment dat hun pint leeg was en de barman na hun nieuwe bestelling er achter kwam dat het bier aangevuld moest worden. De barman verliet de ruimte om de koele kelder in te gaan en zwijgzaam keek Fwinn even naar Kriss. ‘Blijf kalm, wat er ook gebeurt.’ Sprak hij zachtjes tegen haar met een kalme stem op het moment dat de twee mannen naar elkaar knikte als bevestiging.

- hopelijk kun je er wat mee -

Ze had niet eens omgekeken of de jongen wel achter haar aan kwam. Ze ging er gewoon van uit. Zoals ze er altijd van uit ging dat mensen deden wat zij zei. Ze had zo nu en dan dat genante moment gehad. In de veronderstelling zijn dat iemand je volgt, vervolgens beginnen met een gesprek, om kijken en tot de stomme ontdekking komen dat er helemaal niemand is - of nog erger, een of andere wildvreemde die je verbaast of grijnzend aan staat te kijken. In zo’n geval kon ze de grap er nog wel van in zien. Maar met haar humeur van nu had ze dat absoluut niet gewaardeerd. Dan had ze misschien wel een scène lopen maken om niks, maar gelukkig voor Fwinn was dat niet het geval.

Weer terug in de herberg liep ze, nu de twee mannen in de hoek negerend, direct naar de bar waar ze haar rode jas uittrok en over een van de barkrukken hing. Ze nam plaats naast Fwinn en liet even haar blik langs hem heen glijden waarbij een wenkbrauw wat verbaasd omhoog gleed. Dat zat daar maar met zijn ogen dicht aan zijn in elkaar gevouwen vingers te snuiven. Met een korte snuiverige grinnik schudde ze haar hoofd. “Hey Kriss, wat mag het zijn voor jullie twee,” vroeg de barman die zijn droogdoek om zijn schouder sloeg. “Hoi Graham, heb je iets sterks voor me? Of weetje wat, begin maar met iets lichters. Doe maar Becardi-cola,” De man glimlachte even veelbetekenend richting Kriss en richtte zich vervolgens op Fwinn die een cola bestelde. Het volgende wat hij opperde was ze alleen iets minder blij mee. “Niks daarvan,” zei ze een beetje beledigd en schoof het zakje muntgeld weer terug naar Fwinn. “Ik trakteer. Punt. Zet het maar op mijn rekening Graham,” en de bar man knikte, wetend dat ze het zelf wel uit zouden vechten, om vervolgens hun drankjes te halen. Er viel even een akward stilte tussen de twee waarbij Kriss met een bierviltje zat te spelen. Al snel brak ze de stilte door zich dan maar voor te stellen. “Mijn naam is Kriss.. by the way..” En op hetzelfde moment kwam Graham weer terug met hun drankjes. “Kijk eens aan,” en hij schoof de glazen met een innemende grijns hun kant op. Graham was een veel te leuke vent om zo hier in een versomberde herberg te werken. En Kriss had al gouw een gezellig gesprek aangeknoopt en niet veel later had ze hem zelfs zover gekregen om toch nog even zijn keuken te openen omdat ze zo’n onwijze trek in een tosti had. Toen hij dat ging regelen wende ze zich weer tot Fwinn. “Jij bent ook niet erg spraakzaam, of wel soms?” vroeg ze zacht grijnzend. Ze had gehoord over zijn blindheid maar had het zich nog niet echt gerealiseerd tot nu. “Sorry van net,” zei ze toen voorzichtig. De tosti werd voor haar neer gezet en ze bood Fwinn ook een hapje. Ze had helemaal niet meer gelet op de twee mannen in de hoek toen Fwinn haar opeens stilletjes aankeek en zei dat ze kalm moest blijven. Meteen gleden haar vurige bruine ogen op de twee mannen. “Hoezo?” vroeg ze vervolgens bijna fluisterend aan Fwinn, niet helemaal begrijpend waarom hij dat opeens zei. Ze nam nog een hap van haar tosti en opeens zag ze de twee mannen hun kant op komen. Hun hele manier van bewegen, veels te strategisch en gepland, stond haar niks aan. “Heey moppie, wat moet zo’n mooie meid als jij nou met zo’n zielige blinde poot,” vroeg de een patserig. “Rot op,” katte ze en de tweede man begon te lachen. “Wat een kittig ding ben jij zeg,” en hij stapte op haar af terwijl de andere zich tussen haar en Fwinn probeerde te wurmen. Een akelige rilling gleed langs haar rug toen de man met de baard zijn hand om haar zij legde. “Kom toch gezellig met ons mee kitten. Mag je spelen met onze bolletjes wol,” In alle ingehouden woede haalde ze kalm zijn hand van haar zij en staarde hem strak aan. “Blijf van me af,” zei ze duister terwijl ze van de barkruk af gleed.