Het werd er niet veel beter op… Nee, het bleef zich ontwikkelen en het leek er niet op dat het ooit zou stoppen. Het was herkenbaar geworden, de symptomen toonden zich duidelijk en hij voelde zelf ook dat het met de tijd steeds slechter werd.
Zijn zicht. Hij wist niet of het door de medicijnen kwam of iets anders, maar hij merkte dat zijn oude ronde bril niet meer de juiste sterkte had voor zijn ogen. De letters waren niet vaag, maar erg scherp waren ze ook niet. Hij kon de letters nog maar net onderscheiden en als hij langer zat te lezen, begonnen zijn ogen echt pijn te doen. Dat was overigens de reden dat hij nu een vierkante bril op zijn neus had. Het was het enige exemplaar dat snel geleverd kon worden en beschikbaar was. De vorm was wennen geweest, maar hij kon in ieder geval weer zien. Hij kon zich zo de sterkte-getallen niet herinneren, maar het begon wel hoog te worden. Ach, hij was nou eenmaal gewend aan brillen en als het echt riskant zou worden, kon hij er nog altijd wat aan laten doen. Waarom nu niet? Omdat hij zelf ook werk te doen had en hij het geld er niet voor had.

August’s lichtblauwe ogen zochten over de boekenplank naar een specifiek boek. Er lagen al twee in zijn handen, allebei boeken waarin ingewikkelde dingen werden beschreven over nieuwe ontwikkelingen in de medische wereld. Hij moest wel up-to-date blijven met de ontwikkelingen, dat was nou eenmaal zijn routine geworden en hij was nog wel van plan om een keer terug te keren als chirurg. Nu was hij een schooldokter voor zijn eigen gezondheid, hij moest momenteel geen zenuwslopende baan als chirurg hebben en moest vooral ervoor zorgen dat hij van zijn persoonlijke problemen af kwam. Wat overigens niet erg goed ging sinds hij dingen nog altijd ontweek, maar hij wist dat hij het op een dag zou oplossen. Nu wou hij de pijn niet voelen.
Hij fronste licht toen hij het boek dat hij zocht niet kon vinden. Zijn ogen gingen langs de boeken die op alfabetische volgorde gesorteerd waren, maar het boek was niet te vinden op de plek waar het hoorde. Hij liep een aantal stappen naar achteren en bekeek de boeken rij voor rij, in de hoop dat het boek misschien ergens anders was geplaatst, maar het was er gek genoeg niet. Uitgeleend dan? Waarschijnlijk wel.

Hij zuchtte diep en liep de afdeling uit. De bibliothecaresse wist misschien waar het boek zich zou kunnen bevinden. Onderweg was er echter een kneus van een leerling die met hoge snelheid tegen hem aan stootte – waarom rende hij überhaupt in de bibliotheek, had hij een idee uit één van de boeken gekregen? – waardoor August licht uit balans raakte. Hij viel net niet doordat hij zich op ving aan op een tafel, maar zijn bril gleed van zijn neus en viel op de grond. ’Schweinehünd!’ snauwde hij naar de leerling, waardoor enkele blikken zich richtten op hem. Dat merkte hij echter niet, want zijn blik was helemaal wazig. ’Scheiße.’ mompelde hij zacht en knielde neer om zijn bril op te pakken – of te proberen, uiteindelijk voelde hij alleen maar aan de grond.

Orrie hier :3

Alles wat August kon zien na het verliezen van zijn bril was een waas van verschillende aarde-kleuren die in elkaar overliepen en het onduidelijk maakten voor August om te bepalen wat er recht voor hem lag. Hij zou niet eens kunnen zien hoeveel vingers iemand zou opsteken, het zou een waas zijn van huidkleurige vormen. Zo slecht was zijn zicht geworden en als hij al geen normale vormen kon zien, kon hij zeker het dunne frame van zijn bril niet zien.
Hij zuchtte geërgerd en bleef de grond aftasten, zijn ene hand voelend aan het rode tapijt van de bibliotheek. Hij walgde licht, wie wist hoeveel bacteriën zich op dit tapijt bevonden en hoeveel viezigheid er lag - leerlingen namen altijd zoveel vuil mee met hun smerige schoenen, zijn ziekenzaal was daar soms het bewijs van. Hij begreep soms echt niet wat ze deden, liepen ze door modder?

Terwijl zijn hand zoekend over de grond tastte, probeerde hij zich nog enigszins te focussen op de geluiden om hem heen. Nu hij vrij weinig kon onderscheiden van de wereld om hem heen op optisch gebied, moest hij maar vertrouwen op zijn gehoor om incidenten te voorkomen. Hij wou niet dat iemand over hem heen struikelde, nog wou hij zijn getrainde operatiehand vertrapt laten worden door onoplettende leerlingen. Hij lette op de voetstappen en op hoe luid ze klonken om te bepalen hoe dichtbij ze waren. Ook hoorde hij andere dingen, als het geritsel van papier, het omslaan van pagina's, het zachte geroezemoes van leerlingen die bezig waren met studeren.
Op een gegeven moment hoorde hij voetstappen van dichtbij, maar kon niet bepalen wie het natuurlijk was. Uit voorzorg schuifelde hij wat opzij zodat de gang vrij was en mensen er gewoon langs konden, maar hij zag plots een vlek verschijnen dat de kleur had van huid. Hij voelde een warme hand om zijn pols en vervolgens een fragiel en licht object in zijn hand. Het was zijn bril, hij herkende het gevoel omdat hij elke ochtend zijn bril van zijn nachtkastje pakte. Een vrouwelijke stem klonk door zijn trommelvliezen, eentje met een zachte en rustgevende klank. 'Of hij zat in de problemen en zocht een plek om te verstoppen, iets waarschijnlijker.'

August zette zijn bril weer op en vond zijn blik weer kraakhelder en scherp. Hij knipperde even met zijn ogen om gewend te raken aan het gevoel en keek op naar degene die hem geholpen had, waarschijnlijk een docent. Haar ogen vielen hem gelijk op, blauwe heldere ogen vol expressie. Heel even leek hij verloren te zijn in de diepe poelen vol emotie, alsof ze hem vasthield met enkel haar blik, een spreuk zo machtig dat hij een moment niet kon wegkijken en haar zo liet staan met haar hand uitgestoken naar hem.
Hij wou net haar hand pakken tot er iets leek te knappen. Hij wist niet wat er met haar gebeurde, maar het leek hem niet positief. Ze wankelde naar achteren en botste tegen een boekenkast, waarna ze contact maakte met de vloer. Met lichte bonken vielen een aantal boeken om haar heen. Ze was niet geraakt, daarom greep ze haar hoofd niet vast. Het was iets anders, maar August wist zo niet wat. Hij snelde naar haar toe en knielde naast haar neer. 'Alles in orde?' vroeg hij dringend, terug gekeerd naar zijn rol als dokter. Hij legde de rug van zijn hand even tegen haar voorhoofd om te voelen of ze wellicht koorts had, waarna hij zijn vingers in haar hals legde om haar hartslag te voelen. Het leek in orde, maar het kon ook aan iets anders liggen. 'Kunt u mij een accurate beschrijving geven van uw klachten?' Zijn stem was rustig, beheerst, maar er lag een dringende ondertoon in. De mensen die langs liepen en toekeken naar wat er was, wuifde hij weg met een motie van zijn hand en een kille blik. Toeschouwers waren nu echt niet nodig.

De ironie… Zelfs in zijn momenten buiten de ziekenzaal werd hij nog getroffen door mensen die onwel werden. Het was grappig hoe hij alleen op zoek was geweest naar een boek over nieuwe medische ontwikkelingen en vervolgens toch weer iemand moest controleren. Niet dat hij daarover zou gaan klagen, het was zijn werk, en als schooldokter moest hij 24/7 aanwezig zijn om alle patiënten op te vangen. Of het nou buiten of binnen de ziekenzaal was, hij moest het doen. Het was precies zoals zijn tijd als chirurg op Nova: hij moest altijd bereikbaar zijn en op elk tijdstip kunnen opstaan voor spoedoperaties, ook moest hij zat overuren draaien. Met de twee functies die hij daar had, was het een vereiste dat hij altijd aanwezig en bereikbaar was en buiten zijn werk om had hij ook zat medische handelingen verricht. Hier gold ongeveer hetzelfde, al kon hij hier meer slapen.
Hij zat op één knie naast de paarsharige dame en controleerde haar, terwijl hij merkte dat ze zichzelf weer in controle probeerde te krijgen. Hij wist niet precies wat ze had, maar ze leek zelf wel te weten wat ze moest doen om het te stoppen. In de tussentijd probeerde August haar gezicht te koppelen aan foto’s uit zijn dossiers. Hij had van elk individu op deze school een dossier beschikbaar en herkende lang niet alle gezichten, maar de leraren waren meestal wel te herkennen. Er waren minder leraren dan leerlingen op de school, dus minder gezichten om te onthouden. Ergens wou August gewoon gelijk kunnen lezen wat er met iemand was, zodat hij juiste maatregelen kon treffen, maar dat kon hij niet. Hij had een spreuk die het wel kon, maar hij wou zichzelf niet gelijk vermoeien met spreuken – immers was zijn spreukgebruik niet erg spaarzaam wat energie betreft.

De vrouw leek na een tijdje steeds kalmer te worden. Hij bleef bij haar zitten en legde een hand tegen haar voorhoofd, waarna hij een lichte spreuk uitsprak die kalmerend zou werken op haar adrenaline-levels – die zorgden immers voor schrik en de heftige reacties als snelle ademhaling en hartkloppingen. Het zou haar iets meer helpen om kalm te worden en dat leek voor August nu de beste optie. Als ze kalmeerde, kon ze in ieder geval vertellen wat er gebeurde en waarom ze opeens zo’n reactie gaf.
Hij liet zijn hand weer zakken en wachtte geduldig tot ze kalm genoeg was. Uiteindelijk keek ze op naar hem en richtte haar felle kijkers op hem. Ze verontschuldigde zich voor wat er gebeurd was en verklaarde dat het normaal was. August knikte slechts, niet veel van verwarring op zijn gezicht aanwezig. ’Het is niet erg. Het kan gebeuren. In ieder geval was ik er deze keer bij en geen paniekerige leerling, dat had weinig geholpen.’ Hij wist immers wel hoe de meesten reageerden op dit soort dingen - in paniek, niet wetend wat ze moesten doen en niet in staat om kalm en beheerst te blijven. Hij kon het ze moeilijk kwalijk nemen, omdat hij als dokter wel gewend was aan dit soort dingen, maar alsnog hoopte hij vaak wel op een raisonnabel stukje verstand.
De vrouw stelde zich voor als Oriël Tá Súil, nog maar kort docent waarzeggerij. Waarschijnlijk was dat waarom August haar gezicht niet zo goed herkend had, ze was nog niet heel lang aanwezig op deze school en hij had waarschijnlijk nog geen dossier van haar ontvangen. Daar moest hij later maar achteraan gaan, immers miste hij nog steeds een hoop dossiers. ’Ik ben August Altman, schooldokter.’ stelde hij zich voor en haalde kort een wenkbrauw op bij haar opmerking over zijn aura. Hij begreep niet helemaal wat ze daarmee bedoelde, hij wist wel dat hij een hoopje waanzin was, maar of ze daarnaar refereerde of iets anders… ’Mag ik vragen wat u bedoelde met sterke aura?’ vroeg hij nog, ietwat nieuwsgierig. Hij kwam zelf ook overeind en wou Miss Oriël helpen, maar ze tilde haarzelf al overeind aan de planken van de boekenkast. Hij maakte geen aanstalten om de boeken op te ruimen en stak zijn hand uit naar haar. ’Kom, dan help ik u naar een zitplaats.’

Hij was inderdaad nooit erg van de waarzeggerij geweest. Hij had het op Erd een tijdje gevolgd, maar hij had er nooit een klik mee gehad. Hij was meer van de keiharde feiten, dingen die hij kon bewijzen. Hij hield er niet van om naar zijn gevoel te luisteren en die van anderen te achterhalen. Dat waren zaken die hem niet aangingen. Niet als operatiedokter en nu ook niet, terwijl dat eigenlijk wel moest. Als schooldokter moest je je ook enigszins richten op de psyche van de leerlingen. Het was echter zo dat August daar echt geen aanleg voor had. Hij kende de theorie, maar hij kon zich niet bepaald voorstellen hoe iemand zich ergens bij voelde. Hij was compleet het tegenovergestelde van Thomasso en zo ook compleet het tegenovergestelde van Miss Oriël.

Hij stelde zich voor aan de vrouwelijke docent en vroeg haar toch wat ze bedoelde met een sterke aura. Hij had dan geen aanleg voor waarzeggerij, toch was hij enigszins benieuwd. Hij wilde weten wat ze daar precies mee bedoelde, maar hij wilde ook weten wat zij nu wist. Wat had ze gemerkt aan zijn aura? Hoeveel wijzer was ze er mee geworden? Voordat hij het vroeg, bood hij zijn hulp aan haar aan. Hij voelde hoe haar hand in zijn koude hand gleed. Hij ging rechts van haar staan en hief zijn vrije arm achter haar langs, waarna hij zijn hand op haar bovenarm zette, haar ondersteunend. Ze leek nog wankel te zijn, dus begeleidde hij haar naar de stoel waar ze vervolgens rustig op ging zitten. Hij had zo geen water in de buurt, anders had hij het haar aangeboden. In plaats daarvan trok hij de stoel naast die van Oriël naar achteren en ging hij zelf ook zitten. Hij hoorde haar opmerking over hoe hij geen persoon leek die dat soort dingen zou vragen. 'Dat klopt ook, ik ben puur op wetenschap georiënteerd, maar uw bewering heeft mijn interesse enigszins getrokken.' antwoordde hij schouderophalend. Daarna begon Oriël hem de theorie achter aura's te vertellen als leidraad voor haar uiteindelijke uitspraak. Hij kon de theorie enigszins herkennen, in zijn tijd op Nova had hij er iets over gelezen toen hij een kwartiel psychologie had. Auralezen kon immers ook toegepast worden in de psychologie om meer inzicht te krijgen in iemand's gevoelens, met toestemming natuurlijk. Hij had zich er niet verder in verdiept, maar kleine stukjes van de theorie kwamen wel weer naar boven zweven. Hij knikte even tijdens haar uitleg en hoorde over zijn eigen aura. Als een klap in het gezicht, onderdrukte pijn... Het klopte wel ook al vermeed August gesprekken over zijn psyche liever. Ze had wel een accurate lezing gedaan - het was niet haar bedoeling om een soort lezing te doen - en daar was hij best onder de indruk van. Het was alleen dat hij het niet zo fijn vond als mensen zijn emoties lazen, maar hij had er zelf om gevraagd.
'Dus uw reactie om mijn aura is vrij normaal? Lijkt me wat zorgelijk als sterke aura's u zo beïnvloeden... Maar uiteraard kunt u ermee om gaan, dus ik zal er verder niks over zeggen. Ik ben wel onder de indruk. Uw lezing was... Accuraat.'

God, mijn inspiratie voor August is behoorlijk ver te zoeken