<sub>Nee, dit was niet hoe hij normaliter zijn vrije dagen besteedde – maar hij kon het niet langer onderdrukken. En zoals hem betaamde schoof hij de schuld weer eens lekker op iemand anders en dus niet op zijn eigen nieuwsgierigheid; het was de schuld van Bonnie, als zij haar werk als docent goed had gedaan zat hij nu niet met dat nare gevoel. Alles wat ze erover wist, bla bla bla en pas de volgende les correcte info? Ze kon hem de pot op, dat trok hij dus gewoon niet. Twee dagen lang had hij het onderdrukt, had er zelf nog over nagedacht, maar hij wilde het gewoon zeker weten. Verdorie.
Vandaar dat hij nu als een of ander duister figuur door de gangen sloop (als een of andere drugsdealer yo). Hij had een capuchon over zijn hoofd getrokken en checkte iedere keer of er niet iemand was die hem kon schaden als ze hier achter kwamen. Want hij in en bibliotheek, met ook als echt doel om informatie te halen uit boeken? No way. Dat zou het plaatje wat hij voor zichzelf had geschetst helemaal verpesten.

Zo stil mogelijk als hij kon sloop hij de bibliotheek in, iets wat de vrouw achter de balie ergens wel kon waarderen omdat mensen meestal met deuren smeten. Hij schonk haar een vage en gehaaste grijns, ervoor zorgend dat ze hem alsnog niet bij zich zou roepen voor iets van een pasje of zo – want tja… Zijn gezicht kon je nou niet zo goed zien door die capuchon. Snel verstopte hij zich tussen de vele kasten gevuld met boeken, leunde eventjes tegen eentje en slaakte een zucht – waarom was hij bleef hij toch zo’n nieuwsgierige oen als het erop aankwam?
Door zijn ervaring met bibliotheken was het ook geen moeite om op de afdeling te komen waar hij moest zijn, natuurlijk was deze bieb erg groot – maar hé: het principe bleef hetzelfde. Boeken waren ook snel gevonden; vijf die volgens hem wel de antwoorden konden bevatten en nee het waren geen dunne boekjes die je uitkoos omdat je iets moest lezen (Nederlands durr).
Na onnodig veel rondjes te hebben gelopen vond hij een goed verstopt plekje, waar niemand was. Voorzichtig legde hij de boeken neer, wilde geen aandacht trekken door ze er luidruchtig neer te gooien. Net zo voorzichtig ging hij zitten, pakte het eerste boek erbij en begon erin te zoeken – maar hij stopte alweer snel: iemand anders was aan dezelfde tafel gaan zitten. Shit, fucking, hoeren … Kut. Hij had deze plek nog wel zo zorgvuldig uitgekozen en toch had iemand hem gevonden en besloten om hem te pesten of zo. Opkijken deed hij echter niet, probeerde zich te concentreren op de woorden in het boek – iets wat moeilijk ging.

OOC; Wie o wie wilt Hero 'pesten' :'D ?
En ja dit postje is aan de korte kant, maar ik ben slecht met beginsels ~</sub>

<sub>Een goed oplettend persoon had het wel gemerkt. Het enige waar iets aan af was te lezen waren zijn handen, eentje naast het open boek geplaatst, de ander gleed met een vinger langs de inhoudsopgave. Als je opzoek was naar informatie uit een dik boek was de inhoudsopgave je beste vriend, of een eventuele termenlijst achterin – maar dat meestal zijn plan B.
De spieren die zich aanspanden in zijn handen wanneer de ander daadwerkelijk was gaan zitten en ook nog eens onnodig lang naar hem keek. Hij moest zich inhouden om niet te schreeuwen dat dit een bieb was en dat je daar komt om te lezen voor plezier, informatie te zoeken, te leren – noem het maar op – maar niet om te praten. Wellicht was het een of andere bimbo die verdwaald was en de concentratieboog had van een fruitvlieg en dat zou laten blijken door haar bek op en te trekken en allemaal onzin eruit te laten lopen.

Het enige wat hij eventjes snel deed was zijn ogen ten hemel slaan, keek door de donkere plukken door naar de persoon aan de overkant – want hij bleef nieuwsgierig, té nieuwsgierig naar zijn zin. ‘kay, de ander was niet blond dus kon het geen grote bimbo zijn… Dan kon hij het ergste scenario ook al loslaten en zich weer focussen op zijn boek; had een onderwerp gevonden wat misschien meer duidelijk kon geven en wellicht zelfs een antwoord. Dus begon hij te bladeren naar de pagina – hoogstwaarschijnlijk erg luidruchtig, enkel en alleen om de ander te irriteren in de hoop dat deze weg zou gaan.
“Wat lees je, als ik vragen mag?”
O nee. Nee, dat was niet net gebeurt. Hij hapte één maal naar adem en vervolgde uiteindelijk de zin waarmee hij bezig was. Vinger gleed weer netjes onder de woorden door die hij las, een kleine gewoonte die hij door de jaren heen had ontwikkeld. Hij kon dit wel.
Nee.
Hij kon dit niet. Niet als de ander zo stom naar hem bleef kijken, dwong gewoon een antwoord uit hem op deze manier. Langzaam hief hij zijn handen een beetje op en maakte aanstalten om er hard mee op de tafel te slaan, maar remde op het laatste af en plaatste ze geruisloos op de tafel – realiseerde zich dat het nog steeds het beste was als hij stilletjes bleef en dus geen scene hiervan maakte. Langzaam kwam hij overeind, keek de ander nog steeds niet aan. ‘Als jij het niet doet, doe ik het,’ zijn stem was zacht en normaliter zou zijn houding als verlegen opgevat worden: hij keek de ander niet aan – maar het feit dat zijn stem duidelijk en toonvast was veegde dat beeld geheel weg.
Zijn bleek gleed omhoog, blauwe ogen die fel afstaken door de donkere plukken die ervoor hingen dankzij zijn niet rechte houden (zijn handjes zitten nog op de tafel :3) – negeerde haar blik totaal en keek eigenlijk meer door haar heen dan echt naar haar ogen. ‘Ik ben hier namelijk niet om te praten over allerlei bull shit – I couldn’t give less fucks about you. Dus of je neemt je façade aan boeken mee en gaat iemand anders lastigvallen, of ik ga bij deze weg.’ Hij wachtte eigenlijk niet eens op antwoord, deed het boek dicht en legde het op de stapel waarna hij deze weer van de tafel afhaalde: ‘Ik maak het je wel wat gemakkelijker: ik ga wel en waag het niet om me te volgen.’ Het laatste klonk eigenlijk niet meer als een fluistering, maar eerder als wat gesis dat erop duidde dat hij dichtbij het punt was waarop hij eigenlijk wilde snauwen. En natuurlijk het liefst ook nog een boek tegen het hoofd van de ander gooide, maar dat was zonde.
‘O en ‘t antwoord is trouwens nee. Je mag me niks vragen.’
Daar liet hij het bij, draaide zich om waarna er een triomfantelijke grijns op zijn gelaat kreeg: zo, dat had hij toch netjes opgelost!
(Behalve dat hij nu geen tafel heeft en eigenlijk een soort van heeft verloren dan of zo. Miep.)

OOC; Het is een open topic dus ik kan je moeilijk je rechten ontnemen om hier te posten.
Daarbij zou ik het fijn vinden als je de volgende keer niet mijn vorige post 'bewerkt', als je niet snapt wat ik bedoel moet je maar ff pb'en ~
O en ehm... Yea, probeer hem maar te stoppen I dunno - wees creatief of zo :'D</sub>