De schemering was rond de klok van half vijf al begonnen. De gangen rondom de klaslokalen waren bijna volledig verlaten en de laatste bel was enkele minuten geleden afgegaan. De lesdag zat er weer op, de studenten hadden vrij voor de rest van de namiddag en avond.
Het was dan ook een raar gevoel voor het meisje om op de deur van het lokaal te kloppen. Drie keer achter elkaar, snel, maar helder, hoewel het niet zonder enige onzekerheid gebeurde.
Normaalgesproken zou Earia rond dit tijdstip in de bieb zitten, huiswerk maken, of een boek over mythes en legendes over één van de zeven planeten opzoeken. Maar een bijles als de komende had ze nog niet eerder aangevraagd. Ze deed het nooit graag, aan andere mensen om hulp vragen. Ze eigende zich hun tijd op voor zichzelf, viel ze lastig met háár problemen. Het liet altijd zo een onaangenaam gevoel achter. Liet haar egoïstisch lijken. Maar dit was een lerares, ze was er om studenten te helpen. ‘Je moet er gebruik van maken,’ hadden anderen haar keer op keer verteld. En zij had steeds braafjes ja geknikt, maar had het er nooit echt van laten komen. Niet tot nu. Maar nú was ze echt ten einde raad. Boek na boek had ze open en dichtgeslagen, na elk hoofdstuk waar resultaat onvindbaar leek te zijn radelozer en radelozer wordend. Sommige boeken had ze tot vier keer aan toe opnieuw doorgebladerd, maar daarna was er nog steeds geen verbetering. Ze was dom, begreep het niet, kón het gewoon niet. Woorden die op een tartende manier vaak door haar hoofd gespookt hadden, maar die ze telkens opnieuw wegduwde. Ze mocht niet zo denken over zichzelf. Als het de eerste keer niet lukte, was dat geen excuus om het op te geven. Zelfs na honderden pogingen, moest ze blijven proberen. Nieuwe manieren zoeken, een andere manier van aanpak nemen, maar nóóit opgeven.
Wat twijfelachtig had ze de nieuwe lerares waarzeggerij dan ook eindelijk om hulp gevraagd. ‘Kom aan het einde van de dag maar even langs,’ had ze haar verteld, vriendelijkheid op haar gezicht onmisbaar. Kort perste het bleke meisje haar lippen op elkaar. Ze hoopte dat ze na vandaag wat meer duidelijkheid zou krijgen over aura’s lezen en haar problemen ermee. Misschien zou ze, als ze het lokaal weer uitstapte, zelfs al wat beter erin zijn. Ze hoopte het.

Toen het meisje een bevestigend antwoord van de andere kant van de deur hoorde, schoot ze in een schok recht en vormde haar gezicht naar een neutrale, strakke blik. Rug recht, schouders naar achteren, kin omhoog, weg met de onzekere uitstraling. Het kwam bijna geloofwaardig over, hoewel je in haar ogen nog een spoortje van twijfel kon ontdekken. En waarvan in haar ogen een kleine sprankeling te zien was, raasde er nog genoeg in haar hoofd. Zoveel verschillende voorstellingen die weer opnieuw door haar heen raasde. Ze kon het gewoon echt niet. Geen aanleg. Zou het nooit snappen. De waarheid zou zwaar gaan tegenvallen. Toch opende het meisje de deur en begon ze haar begroeting met een vriendelijke glimlach nadat ze het lokaal binnen was gestapt. “Goede avond, Miss. Alvast bedankt voor de extra tijd, ik waardeer het enorm.” Ze liet de twijfel zich niet terughouden. Ze was hieraan begonnen, nou zou ze het afmaken ook, ongeacht het antwoord wat ze op haar vragen zou kunnen krijgen. Het resultaat, zei het positief, of negatief, was iets waar ze naar verlangde.
Het meisje liep verder het lokaal in, terwijl ze haar tas open deed, om daar de nodige boeken die ze voor de bijles had meegenomen uit te vissen. “Ik had nog wat boeken mee, om aan te kunnen wijzen waar ik vooral problemen mee heb.” Bij de specifieke hoofdstukken had ze briefjes tussen de bladzijdes geschoven, zodat het zoeken en tijd zou schelen. Ze was in elk geval voorbereid gekomen.
Een aantal van drie boeken werden op één van de voorste tafels gelegd, allemaal opengeslagen vanaf de eerste briefjes. Eén van de hoofdstukken las ‘Energievelden waarnemen’. De andere twee lazen ‘Kleurvelden onderscheiden’ en ‘Energieën herkennen’. Vanuit de gedrukte woorden hoopte het meisje in elk geval haar problemen onder woorden te kunnen brengen. Bijles was één ding, maar je onbegrip uit kunnen leggen was weer een heel ander probleem op zichzelf.

Zonder verder een woord tegen de lerares in te brengen, knikte het meisje bij elk besluit en gebaar wat de vrouw maakte. Ze zou zich hierin laten leiden en zou elk bevel zo goed mogelijk opvolgen. Alles om maar wat meer zekerheid te krijgen en om wat dichter bij het antwoord te komen. Haar onzekerheden mochten hier geen rol meer in spelen.
Gefocust luisterde Earia naar de uitleg en nam ze elk woord goed tot zich. Geen enkel woord gleed onopgemerkt door haar trommelvliezen en zou vergeten worden. In haar hoofd was het meisje ijverig bezig met aantekeningen maken. Elk beetje extra informatie zou hierbij helpen. Straks zou ze in een schrift ook wel de nodige notities maken na de bijles. Niet alleen over de extra informatie, maar ook over hoe Earia het volgens haarzelf deed. Een soort evaluatie. Zolang ze er maar wat van kon leren.

Vol goede moed begon het meisje dan ook aan de gegeven opdracht. Rustig ademhalen, hoofd leegmaken en gewoon haar tijd nemen tot ze er wat zekerder over was dat ze er klaar voor was. En zo zette ze haar eerste stap. Haar stappen waren op een rustige, beheerste snelheid. Ze wilde er natuurlijk wel zeker van zijn dat ze het energieveld kon voelen. Al was het maar het kleinste beetje energie die ze voelde. De kleinste bevestiging zou al een overwinning kunnen zijn. En kleine bevestigingen wilde ze natuurlijk niet missen omdat haar stappen te groot en te snel waren. Maar stap voor stap werd de afstand tussen de twee vrouwen kleiner en hoe korter de afstand begon te worden, hoe wanhopiger Earia begon te worden. Tot ze vlak voor de vrouw stond, nog net zo vertwijfeld als voorheen. “Ik ehm…” begon ze. “Misschien concentreerde ik me niet goed genoeg.” Ze durfde bijna niet toe te geven dat ze niks kon voelen. Met een diepe zucht probeerde het meisje haar twijfel uit zich te blazen, voordat ze nog een poging waagde. Hoofd leeg maken, concentreren, focussen op gevoel en niet op verstand… maar weer niks. Opnieuw had ze hetzelfde pad afgelegd tussen haar en de lerares, maar nog steeds was niks haar kant op gekomen. Een ongemakkelijk glimlachje krulde op Earia haar lippen, niet goed wetend hoe ze hiermee de lerares onder ogen moest zien. “Misschien snap ik het toch nog niet helemaal…” De woorden waren pijnlijk om uit haar keel te krijgen. De onzekerheid was als een koude hand om haar strot. En opnieuw begonnen de waanideeën over haar falen door haar hoofd te razen. Maar nu kregen ze lang niet zoveel tijd om haar gedachten te vertroebelen. Ze mocht onzekerheid haar niet de baas laten zijn. Weer met een rechte rug keek ze de lerares vastberaden aan. “Ik probeer het nog één keer.”
Maar hoe volhoudend de poging ook was, het resultaat bleef hetzelfde. Onzekerheid begon nu wat vervangen te worden door een lichte frustratie. “Ah… ik… ik snap het denk ik niet, of ik ben er helemaal niet goed bij met m’n hoofd.” Haar hand, glijdend door de voorste plukken van haar witte lokken, plantte het meisje op haar hoofd, terwijl ze nadenkend naar de grond staarde. Een wat ernstige blik stond op haar gezicht getekend. Waarom bleef ze met hetzelfde resultaat komen, ondanks dat ze al voor zo lang zo hard probeerde en haar best deed? Ze perste haar lippen in lichte ergernis op elkaar.

De fout lag bij haar gedachten. Ze was zo druk bezig met inzet en volharding tonen, dat het haar een beetje naar het hoofd steeg. Ze wilde te graag. Niet zo gek ook, als je je bedacht hoe lang Earia al bezig was met zichzelf testen en de vaardigheden proberen te beoefenen. Ze was het falen en de onbeantwoorde vragen zat. Ze was moe van het continu vallen over hetzelfde onderdeel, zonder dat ze ooit ergens meer bevestiging over kreeg, hoe hard ze het ook probeerde. Vallen en opstaan, noemde men het. Maar het opstaan begon een beetje nutteloos te voelen als ze haar benen niet kon gebruiken om verder te lopen. Nu ze eindelijk een kans kreeg om het verder te ontwikkelen en om die vragen beantwoord te krijgen, wilde ze het allemaal te graag. De woorden van de lerares waren er misschien hard in, maar de vrouw zei waar het op sloeg. En met die eerlijkheid zou Earia in elk geval verder weten te komen, hoe klein de stappen die ze zou zetten ook mochten zijn.
Zwijgzaam knikte Earia bij de woorden van Oriël, waarna ze vervolgens met haar blik de acties van de vrouw volgde. Schoolmeubels werden met een simpel gebaar aan de kant geschoven, waarvoor nieuwe zitgelegenheden in de plaats kwamen. Haastig nam Earia plaats tegenover de lerares, om daarna naar haar volgende uitleg te luisteren. Een nieuw soort oefening, die haar moest helpen om alle overbodige gedachten weg te laten sijpelen. Met ogen gesloten en een rustige ademhaling, liet Earia haar gedachten meegedragen worden op de woorden van de lerares. Ze kwam weer tot rust en het voelde alsof de zorgen van haar af begonnen te glijden als sneeuw. De negatieve gedachten en ideeën werden weggeduwd door de luchtige onderwerpen die nu haar hoofd vulde.

Zonder verder iets te zeggen stond het meisje op en deed ze een paar grote stappen om weer wat meer afstand tussen haar en de vrouw te creëren. Nog een keer. Het kon alleen maar beter gaan. Zolang ze zich maar rustig hield en het niet weer naar haar hoofd liet stijgen. Zo wel, zou ze de andere oefening herhalen om haar hoofd leeg te maken en het opnieuw proberen. Rustige stappen, sneller dan haar eerdere, maar meer ontspannen en gemakzuchtiger, brachten Earia weer dichterbij de lerares. Haar blik was strak naar voren gericht, alsof ze in een soort trans zat. En opeens… leek daar iets te zijn, dacht ze iets te voelen. Heel zwak en subtiel, als een naald die nét haar huid aanraakte. Maar toen… leek het alsof ze teruggeduwd werd en voelde dat kleine tikje plots als een felle steek, precies tussen haar ogen gericht. Uit verwarring van de plotse pijnsteek zette Earia een stap terug naar achteren en legde ze haar hand op de plek waar het gevoel van pijn plots was ontstaan. Was… was dat hoe het voelde wanneer je iemand z’n energieveld binnen trad? Of was het puur toeval dat ze opeens een hoofdpijnaanval kreeg?
Met een verwarde, vragende blik keek ze de lerares even aan, maar de vragende blik verdween al snel weer. Vastberadenheid kwam terug in de plaats. Opnieuw draaide het meisje zich om en stapte ze verder bij de lerares vandaan. Ze zou het nog een keer proberen, testen of het weer zou gebeuren. Zoeken naar een bevestiging. Maar Earia was niet achterlijk. Weer, ongeveer bij hetzelfde punt als vorige keer, voelde ze een scherpe steek in haar hoofd, nadat ze iets van energie binnen leek te krijgen. Weer… maar dit maal was de steek nog feller, alsof iets haar weg wilde houden. De blik van het meisje richtte zich weer op de lerares, nu minder verward, maar meer radeloos en misschien zelfs een beetje beschaamd. Zachtjes lachte Earia om zichzelf en om wat ze wilde gaan vertellen. Openheid kon soms een lastige taak zijn. “Ik ehm… weet niet zo goed hoe ik het uit moet gaan leggen,” begon ze, met aardig wat ongemakkelijkheid dat aan haar woorden hing. Woorden, woorden… ze wist wat ze ongeveer wilde zeggen, ze moest er alleen de juiste woorden voor vinden die het op de juiste manier uit konden drukken. “Het lijkt soms even alsof ik iets op kan merken, alsof ik een soort lichtpuntje kan vinden. Maar als ik me er dan op probeer te focussen, verdwijnt het en word ik er weer uit weggetrokken.” Dat kwam ongeveer wel in de buurt van hoe ze het ondervond. “Het is een beetje als een soort… ehm…” En net dat ene woord wat het af moest sluiten schoot haar tekort. “Het houdt me tegen als een soort… ah!” Op het moment dat ze het woord vond waar ze zo hard naar had gezocht, knipte het meisje in haar vingers, alsof ze de formule voor het eeuwige leven had gevonden. “Als een blokkade. Alsof alle energieën en invloeden niet door mogen komen en door iets worden geblokkeerd, waardoor ik niks verder binnen kan krijgen.” Even nam Earia de tijd om het te laten bezinken. “Klinkt dat… logisch?”

Ze had het gevoel geproefd. Het gevoel van succes. Onvoorstelbaar hoe zoet het was. Ook al was het nog zo klein en had ze het gevoel zo kort ondervonden, Earia voelde zich er goed door. Ze was dichtbij, ze voelde het. Ze hoefde het gevoel alleen maar vast te pakken en het bij zich te houden en ze had het. Het voelde als een idee voor een oplossing, waar je bijna over uit was, maar wat je moest blijven vasthouden tot je verstand er eindelijk echt werk van kon maken.
De weerkaatsingen van het flinterdunne scherm, onthuld met kleuren in alle tinten die erover danste. Een prachtige beleving, die haar ogen groot deed opzetten. Elke glinstering probeerde het meisje te volgen, vol verwondering en sensatie. Ze had het echt opgepikt. Eindelijk begon ze ontwikkeling te ondervinden, na al de tijd zonder bevestiging gezeten te hebben. En nu moest ze verder. Ze mocht dit kleine deel van succes niet als excuus zien om het naar haar hoofd te laten stijgen. Nu was het moment waarop ze door moest zetten en de rest af moest maken.

Voor nu moest ze hetzelfde reproduceren. Een veld wat heel veel dingen voor het meisje duidelijker kon maken. Met een knikje bevestigde ze Oriël haar vraag. Ze hoefde enkel hetzelfde gevoel weer voor zich te halen en van daaruit het omzetten… Dat moest lukken… Ze had het gevoel opgeslagen en gekoesterd in het moment… Ze hoefde er alleen terug naar te graven. En even dacht ze dat het lukte, dacht ze een klein lichtpuntje in de duisternis te zien, waar ze meteen op af ging. Maar toen verdween het weer en bleef Earia achter in het donker. De twinkeling was weer weg. Alsof ze een deur probeerde te openen, maar de persoon aan de andere kant hield de klink vast en schreeuwde alleen maar ‘GA WEG!’. Het was duidelijk een plek waar ze niet gewild was. Maar het was ook een plek waar ze het liefst wilde zijn. Dus zij bleef kloppen, probeerde het harder en sneller, uit blijk van haar ongeduld, maar de deur bleef dicht. De deur die haar naar een onbekend terrein in haar eigen hoofd zou leiden, wilde zich niet voor haar openen. En zij bleef achter in die donkere ruimte.
Zachtjes zuchtte het meisje. Daar ging ze weer… “Ik kom er niet echt doorheen, om een bepaalde reden,” lichtte ze verontwaardigd de lerares toe. “Het gevoel komt heel even.” Het gevoel, weergegeven als een kleine lichtstraal die door het sleutelgat naar haar toe scheen. Maar dat was het enige beetje wat ze kon krijgen. “Maar, ik kan niet meer oppikken. Het blijft me wegduwen, alsof ik er niet bij in de buurt mag komen. Ik mag niet dichtbij komen.” Verontwaardigend, dat ze zo weinig controle had over haar eigen geest en gedachten. Bijna een beetje angstaanjagend. “Misschien doe ik het toch nog fout?” Die mogelijkheid bleef altijd open staan. Hielden haar eigen, negatieve gedachten haar alsnog terug en had ze puur zichzelf weer te danken aan de terughoudendheid. Viel ze gewoon weer terug in haar eerdere fout. Maar dat klonk zo vreemd, sinds ze de sensatie van het gevoel eindelijk een beetje kende. Waarom werd ze dan alsnog terug geduwd?

Het was duidelijk dat er iets niet goed zat bij d’r, anders kon ze de oefening wel doorzetten nu ze ongeveer wist hoe ze het moest aanpakken. Een onderdeel was gelukt, dus moest de rest alleen maar makkelijker worden vanaf dat punt, toch? Niet dus. Iets in haar hoofd werkte haar tegen, waardoor ze alsnog op hetzelfde punt bleef stilstaan. En ze kon er maar niet uitbreken, hou hard ze ook tegen die muren aan probeerde te duwen. Iets zat fout, maar wat? Was ze alsnog te terughoudend geweest en kon ze er maar niet doorheen breken? Ze was er toch best van overtuigd geweest dat het haar zou lukken, dus speelde haar onderbewustzijn hierin dan een rol? Maar dat klonk ondanks alles toch nog zo onwaarschijnlijk. Ze had het gevoel ervaren, wist waar ze naar moest tasten, maar alsnog leek het niet verder te komen. Hoe?
Miss Oriël leek zichzelf dezelfde vraag te stellen. Iets klopte hier niet en ook de lerares wilde dieper graven in dit probleem. Het was niet normaal dat dit met een normale leerling gebeurde, kon Earia opmaken uit haar reactie. Dus wat ging er dan fout bij haar?

Plots kwam de lerares op het meisje af en ging de vrouw opzoek naar antwoorden op haar eigen manier. Wat radeloos bleef het meisje stilstaan en liet ze het allemaal maar over zich heen komen. De vrouw wist vast wel waar ze mee bezig was. Hoewel Earia niet kon ontkennen dat ze lichtelijk nieuwsgierig werd van de vrouw haar acties, maar het meisje hield voor nu wijselijk haar mond gesloten. Nu was niet de tijd voor vragen over andere zaken. Eerst wilde ze antwoorden krijgen over waar ze hier voor gekomen was. De rest zou dan wellicht later kunnen volgen. Wellicht.
De actie veranderde en haar blik werd opgezocht, die recht doorboord werd toen de ijsblauwe kleur gevonden werd. Earia voelde zich er wat ongemakkelijk door, maar bleef vastberaden terugkijken. Dit hing vast allemaal aan het vinden van antwoorden. Hoe groot de neiging om weg te kijken nu ook mocht zijn, ze mocht niet toegeven. Straks zou ze het alsnog in de war brengen. De blik in haar ogen werd weer normaal en de ongemakkelijkheid die Earia voelde brak direct los. Miss Oriël herpakte zich even, waarna ze Earia eindelijk wat meer antwoorden kon bieden. Maar de antwoorden die ze kreeg bracht geen opluchting en bracht alleen maar meer vragen met zich mee. Opeens ging dit niet meer enkel om een vaardigheid, het ging verder dan dat. Ging diep tot de kern van haar magie. Dat veranderde de zaak. Het klonk haast beangstigend. Verward wilde Earia meer vragen stellen over de plotse conclusie, maar ze hield zich in. Ze wilde eerst het probleem oplossen. Eerst een oplossing, dan verdere vragen. De antwoorden zouden haar beloning voor goed werk zijn, maar dan moest ze zich eerst bewijzen. Tijd om dat werkelijkheid te maken.
Fronsend raakte het meisje zachtjes haar voorhoofd aan. Ze ging weer opzoek naar de steek die ze tijdens het proberen gevoeld had, daar zat volgens haar idee de blokkade. Dat was het punt waar ze niet voorbij kwam. Als ze zich daar op focuste kon ze het wel weer vinden, dat was stap één. Als ze het eenmaal gevonden had kon ze een poging wagen om verder te gaan. Hoe wist ze nog niet, maar als ze hard genoeg probeerde zou dat haar vast wel gaan lukken. Dat moest. “Ik ga ernaar zoeken, ik weet alleen niet goed hoe ik er doorheen zou moeten breken.” Vlak na die bekenning schoot de pijnsteek door haar hoofd, wat een bekend gevoel in haar hoofd achterliet.
Gevonden.
Het punt waar het pijn begon te doen was bereikt en even kneep Earia kort haar ogen wat samen. Goed, ze had het gevonden. Dit was het punt waar ze maar moest gaan improviseren. Misschien kon ze het forceren, proberen voorbij de pijn te komen? Als die pijn iets was dat haar weg wilde houden, klonk het ergens toch best logisch dat ze daar voorbij moest komen, toch? Logisch genoeg voor nu in elk geval. Met moeite deed Earia haar best om voorbij de pijn te schieten, probeerde ze over dat ene stapje te komen, maar het steken werd er alleen maar gevoeliger om. Haar gezichtsuitdrukking kon zich niet meer in de plooi houden en het viel duidelijk af te lezen dat ze het er moeilijk mee had. Dit ging nog niet al te goed zo.