Met voorzichtige handelingen stak Oriël de kaarsen aan die verspreid stonden door het lokaal. De wierook had al een kalmerende geur in de ruimte gebracht. Ze had het stokje inmiddels uitgedaan. De geur moest lichtelijk aanwezig zijn, niet overweldigend. Haar gebruikelijke opstelling van het lokaal was ook al gereed. De tafels aan de kant geschoven en een paar grote zachte kussens op de grond. In Oriëls opinie was magie iets wat je zelf moest ervaren. Je kon wel vertellen wat er kon gebeuren, maar als leerlingen vanaf de eerste minuut meteen in hun magische energie zaten leerden ze veel beter en sneller. Dat was haar mening en ervaring tenminste. Als een collega het anders wenste te doen hoorde je haar er niet over. Ieder zijn eigen manier toch? Zolang de studenten uiteindelijk maar slaagden. Ze blies zachtjes het vlammetje uit wat hard zijn best deed om het lange, dunne houten stokje te verteren en te reduceren tot as. Hij was nog niet eens halverwege geweest toen Oriël het weg legde. Ze liep terug naar het bureau om haar lesplan nog eens door te lezen. Het was best wat theorie vandaag. Nu was handlezen dat ook wel. Het waren de bepaalde vormen van ieders individuele hand die je wat over die persoon kon vertellen. Dan had je ook nog verschil tussen links en rechts, vorm van de vingers enzovoort. Je kon zo wel uren blijven doorgaan. Om in de les niet alleen maar droge kost te behandelen had ze ook een paar simpele boost spreuken in de les gestopt om je magische energie iets extra's mee te geven. En natuurlijk wilde ze nog een stukje waarzeggerij zelf doen. Het was belangrijk om jezelf te kennen. Zo kan je blijven groeien als persoon en beter je eigen talenten ontplooien. En wie kon je nou meer over jezelf vertellen dan je eigen handen?
Oriël legde het lesplan weer weg en haar blik viel op de lijst van mensen die zich ingeschreven hadden. Ze zette op de lijst ook altijd wie de lessen verzorgde. Het herinnerde haar eraan dat haar baas en collega meneer Sathandiai laatst naar haar toe gekomen was met de mededeling dat er voor haar vak een nieuwe stagiair was. Simon Monroe was zijn naam. Ze had hem maar meteen op de lijst gezet al had ze hem nog niet ontmoet. Er was geen tijd geweest om een ontmoeting te plannen voor de les. Dus ze hoopte maar dat hij iets eerder zou opdagen. Dan kon ze zich tenminste voorstellen aan hem. Ze zou later wel een kennismakingsgesprek regelen met hem. Haar blik ging nog een keer door het lokaal. Ze was klaar met alle voorbereidingen. Nu wachten op de leerlingen.

Waarzeggerij: een hoop gezeur en dingen waar ze niet helemaal ingeloofde, maar goed; het was magie en als je de gedachten en toekomsten van mensen kon lezen was Wren daar helemaal voor in. Manipulatie much, ze zag het al gebeuren. Ik weet wat er gaat gebeuren morgen, maar ik zeg het niet~ Dan kun je er ook niets aan doen. Oh, je hebt nog een miljoen over? Nou, dan.. Wren was ook best wel vrolijk. Ze had een keer geen kater, wat best wel vaak gebeurde. Nu hielp het ook wel dat ze niet was uitgegaan, maar dat terzijde. Dat zou ze binnenkort nog wel doen met de Argonauts, toch? Als Aislin zich aan haar voorstel hield en ze de rest een beetje mee konden slepen. Hoe dan ook; zij zag het helemaal zitten. Uitgaan was leuk. Er waren lichten die veel te fel knipperden, luide inhoudloze muziek en drank stroomde uit alle gaten van de bar. Het was gezellig, maar je kon ook alles vergeten wat er gebeurde in het daglicht. Even niet focussen op belangrijke dingen, maar gewoon dansen en dansen tot de nacht verdwenen was.

Nu had ze dat echter niet gedaan en als resultaat was ze.. soort van vrolijk? Het was niet altijd duidelijk wanneer je Wren 'vrolijk' kon noemen. Soms conceptualiseerde zij dat wat anders dan de rest. Hoe dan ook, ze kon lachen vandaag en de kans dat ze ruzie zou zoeken was met 63% afgenomen. Goed genoeg, toch? Wren kwam dan ook als een redelijk enthousiaste en misschien zelfs aardige leerling het lokaal binnen. 'Goedemorgen!' Ze keek naar de lerares en Bree, om de begroeting voor hen beide te laten gelden. 'Hey Captain! Ik wist niet dat jij ook deze lessen volgde, leuk!' Met die woorden plofte ze naast Bree op de kussens die een signature werden van Miss Oriël. Wren had er geen problemen mee. Het week af van andere lessen en yay, dat was boeiend. Alles om haar aandacht erbij te houden.

Er was een crisis in het gezin Ithiliën. Lea’s oudere zus, Farany – of Annie zoals Lea haar altijd noemde – had problemen met haar kersverse man. Hij bleek toch niet helemaal de prins op het witte paard te zijn. En als je daar achterkomt in een hoogzwangere staat van zijn kind is er meteen crisis in het hele gezin. Lea was nog niet thuis geweest. Ze wist niet of ze nu pas in de puberteit gegleden was of dat ze bewust afstand begon te nemen van haar ouders en zus. Misschien kwam het door Jareth. Had ze zich gerealiseerd dat ze niet voor eeuwig aan haar ouders kon blijven hangen. Of misschien werd ze gewoon volwassen. Ze had in ieder geval niet gereageerd zoals haar moeder en vader van haar gewend was bij het nieuws van haar arme arme zusje lief. En de reactie van haar ouders was ook weer helemaal nieuw voor haar. Ze waren namelijk boos geworden. Ze konden niet begrijpen dat ze niet weg wilde bij Starshine om haar zus te steunen. Alsof Annie iets aan Lea had. En Lea had wel betere dingen te doen dan troostend de hand van haar zus strelen, die dramatisch dingen zou jammeren in een doorweekte zakdoek waarop haar moeder dan heel begrijpelijk zou knikken. Ze had het eerder meegemaakt en ze had er gerust begrip voor, maar er zat een toetsweek aan te komen en er was een zekere heer van het woud die ze weer eens wilde zien. Ze zag hem al zo weinig.

Met al dit gedoe in haar privé leven was het dan ook zeker een opluchting dat ze zich kon verdiepen in de kunsten van waarzeggerij. Even afgeleid. Miss Oriël was ook een fijne lerares. Ze was vaak een raadselachtige vrouw voor Lea en ze leek alles te weten. Toch maakte ze nooit misbruik van haar gave. Ten minste, voor zover Lea dat wist natuurlijk. Lea vertrouwde haar wel. En de lessen waren gewoon vreselijk interessant. Dit keer had ze zich opgegeven voor een les over handlezen. Gekleed in het gebruikelijke schooluniform, dat lekker warm was in deze koude tijd, liep ze kalm tussen de drukke leerlingen door. Ze hoorde haar naam door de gang roepen en herkende een vriendin waar ze even naar zwaaide. Maar ze had geen tijd voor een babbel. Roefus had ze wel meegenomen, maar hij zat diep verstopt in een hoekje van haar tas in een zelfgemaakt nestje van papierstroken wat ooit oud huiswerk was geweest. Daar zou ze niet veel last van hebben tijdens de les. Toen ze het lokaal binnen liep zag ze dat ze niet de eerste was. Dat feit en kwam tegelijk met de bekende wierrook geur bij haar binnen. Het zag er lekker knus uit in het lokaal en Lea voelde zich, naast haar gewoonlijke verlegenheid, toch al meteen ontspannen. “Goedemorgen, Miss.” Begroete ze de lerares zacht maar met een vriendelijke glimlach. Ze wierp een blik op haar mede studente en herkende Wren. “Hoi.” Glimlachte ze verlegen richting de beide meiden, van wie ze de andere nog nooit had gezien, volgde meteen hun voorbeeld en zakte neer op haar knieën op een van de kussens. Zorgvuldig, alsof ze er iets kostbaars in had zitten – wat eigenlijk ook zo was, zette ze haar tas naast zich neer en keek op naar de lerares tot ze de les zou beginnen.