Dit waren de avonden waar hij van genoot: rust… en thuis. Iets wat hij al veel te lang niet had gevoeld. Met een zweem van een warme glimlach keek hij vanaf zijn luie stoel toe hoe de kleine pluizenbol die sinds een week bij hem verbleef met een veer speelde. Iedere keer als de witte veer eindelijk binnen haar pootbereik was, blies de puppy het onbedoeld weer weg met haar snuit, zodat ze er vervolgens opnieuw dolenthousiast achteraan mocht stormen. Het had zo’n half uur geduurd eer Eska eindelijk haar prooi wist te grijpen en met uiterste trots aan haar baas presenteerde. “Oh yeah, you’ll be a fierce hunter some day!” lachte de man goedkeurend en was al voorover gebogen om het dier haar verdiende portie knuffels te geven. Het was pas op het moment dat Eska had besloten haar natte neus in zijn oor te duwen, dat het hem langzaam begon te dagen. Tegelijkertijd… merkte hij zwarte rook op vanuit zijn ooghoek. Shit. SHIT SHIT SHIT!

Schijnbaar uit het niets was de docent opgesprongen, waardoor de puppy verrast achterover tuimelde en… daar goedgemutst heen en weer bleef rollen op haar rug door dit nieuwe en verwonderende perspectief van de kamer. Hjalmar zelf trok een sprintje om net op tijd de koekenpan van het vuur te trekken en met een klap in de gootsteen te gooien. “Fuck!” Een korte stilte viel. “Don’t repeat that word, Eska. It’s a bad word only angry grown ups can say,” klonk het brommend terwijl zijn zilveren ogen met innige teleurstelling waren blijven hangen op zijn verbrandde avondmaaltijd. Het was al niet een bijzonder smakelijk maal geweest, aangezien hij ongeveer evenveel afwist van koken als van nagels lakken, maar nu… kon hij het nog beter als aanmaakhout voor de haard gebruiken.
Maar.. echt zin om naar de Grote Zaal te gaan had hij ook niet. Dan kwamen er onvermijdelijk vragen van leerlingen; of hun cijfer voor die ene opdracht al bekend was, wanneer die bepaalde les van start ging, of Eska een keer bij de les mocht zijn. Nee, hij… zou wel een ei bakken met een stuk toast erbij en het omdopen tot… “acceptabel diner”. Zuchtend werd de koelkast daarom wederom geopend… tot er werd aangeklopt.
Hm? Zover hij wist verwachtte hij geen bezoek. Misschien was het Oriël om Eska uit te laten of Ryder om een drankje te doen.
De rook uit de kamer verdrijvend door even een raam open te zetten, begaf hij zich tenslotte daarom nieuwsgierig naar de deur bij het horen van een stem. Post? Maar dat… was niet Evan. De verrassing wist niet van zijn gezicht te blijven op het moment dat hij de deur opende. “Eres?” Hij had een moment nodig zich te beseffen dat zijn baas in haar vrije tijd bij hem op de stoep stond en nog meer.. dat ze hem persoonlijk zijn post kwam bezorgen. Al snel tekende zich echter een zachte glimlach om zijn lippen. “Good evening. That’s for me?” Zijn grote hand reikte al nieuwsgierig naar de envelop om deze over te nemen, maar zijn blik had maar enkele seconden nodig vast te stellen wat… de werkelijke bron van de brief was. Even maakte de glimlach plaats voor een ietwat mistroostige uitdrukking terwijl hij het handschrift bekeek. “I…” Oh… Vlug schudde hij zichzelf weer wakker om niet te veel te laten merken. “Sorry. Thanks. Eh.. would you.. like to come in? I would hate for you to come all this way for nothing.” Terwijl hij de envelop voor nu zorgvuldig weglegde op een kastje, hield hij de deur uitnodigend wat verder voor haar open. Vanaf de andere kant van de kamer leek een kleine haarbal in ieder geval heeeeeel blij om de vrouw te zien die zo goed was in knuffelen en aaitjes geven, dus wist ze niet hoe snel ze op haar af moest stormen. Misschien wilde ze zelfs haar veer zien!

@Miss Eres

Alsof er nu al een automatisme ingesleten was, ging Hjalmar zodra ze binnen was gekomen braaf opzij, de muur opzoekend met zijn rug om hier met over elkaar geslagen armen te wachten tot de puppy haar uitgebreide begroeting had gedaan. Ondertussen was zijn goedmoedige blik van Eska naar Eres blijven gaan… “You’re good with animals. Not that I ever thought otherwise. You’re probably good with anyone,” glimlachte hij zacht vanaf de achtergrond terwijl het blazen van de veer de haarbal weer op een nieuwe missie zond. Gek beest. Onbewust waren zijn mondhoeken wat verder omhoog gekropen, helemaal bij haar opmerking. “It’s okay. I’m already used to it. I swear: If women came on to me as they do to my dog, I would never have a bad day again.” Zijn speelse grijns toonde dat hij… waarschijnlijk… maar een grapje maakte. Juist op het moment dat hij haar vervolgens wat te drinken had willen aanbieden, was zij hem voor. Oh… shit. “Eh.. yeah.. just.. a minor… kitchen-incident.” In een poging haar tegen te houden de ravage in de gootsteen te zien, was hij er al voor gesprongen, maar deze vrouw… was niet makkelijk te stoppen. Verrassend. Hierdoor ietwat klem gezet tussen haar lichaam en de deurpost was hij daarom tenslotte blijven staan en zuchtte, schuldbewust. “I got distracted there for a minute. It’s fine. I’ll make some toast or something,” mompelde hij nu ietwat beschaamd terwijl hij met een hand door zijn inktzwarte lokken ging. Toch kon hij niet ontkennen haar aanbod te overwegen. Aansluitend gingen zijn ogen even hongerig naar de koelkast en begon zijn maag te grommen… “I got all the ingredients. It’s just the… mixing them together part where it gets a little tough.” Hij lachte om zijn eigen stupiditeit. Een volwassen man die nauwelijks in staat was zijn eigen eten te bereiden. Dat hij het nooit in zijn opvoeding had meegekregen was geen excuus. Dat wist hij ook wel. Maar goed… Met de keukendeur open en wel was er geen verstoppen meer mogelijk.

@Miss Eres

Bij haar opmerking dat hij zowaar bijna wat weg had van Eska, had hij even plagend naar haar gegromd, happend naar haar schouder voor hij zich netjes weer op afstand hield. Rustig aan ja. Ze was nog altijd zijn baas. Zijn baas die er.. veel speelser en vrijer uit zag zo in haar vrije tijd en… verbazingwekkend groene ogen had. Hm. In dit licht leken haar goudblonde lokken bovendien nog zachter, waardoor de intensiteit van haar irissen er helemaal van af spatte en-
Oh. Hohoho. Stop. Klaar.
Gelukkig, of nou ja “gelukkig”, kwam het verbrande eten tussendoor wat zijn lijf dan wel ongelukkigerwijs pal tussen de deurpost en het hare plantte. “I know,” reageerde hij kleintjes op haar opmerking dat toast geen voedzame avondmaaltijd was. Zijn lippen vormden daarbij kort een kleine pruillip, als een schuldbewuste schooljongen die zojuist een tik op zijn vingers had gekregen van de juf met haar liniaal. Een uitleg verdiende ze daarom wel: kookkunsten… bezat hij niet. Toch kon hij niet ontkennen alsnog verrast te zijn toen ze zowaar zijn hand pakte om hem de keuken in te sleuren. Hè? Ging ze nou echt- Hij lachte. “Truth be told, everything about home cooking or cooking in general is one big secret to me. I could even burn water and that despite having water magic,” mompelde hij beschaamd, maar grijnzend.
Jep. Dit ging echt gebeuren: Ze ging hem leren koken. Nog altijd niet van deze realisatie en de bijbehorende verbazing bekomen, kon hij niet anders dan haar verbluft aanstaren, nastaren. “Eres, you really don’t have to do this…” Maar er was geen houden meer aan. Ze ging maar door, nu haar zachte lokkend opstekend, zijn koelkast plunderend. Ja, leg daar maar neer. Wacht, had hij een snijplank? Het was allemaal abracadabra voor hem. “Invading his kitchen, hm?” It didn’t even come close to that. It was like Shadra on a colonial mission all over again.
And… he absolutely loved it.
“I…” Hij kuchte om zich te herpakken en nam een mes van de snijplank. “I appreciate this. A lot.” Zonder dat de halve grijns schijnbaar van zijn gezicht kon wijken, begon hij braaf een paprika in repen te snijden. “You have my word Bigby won’t hear a thing about this.” Voor hij er erg in had was zijn blik weer even naar opzij gegaan… “Do you… help all of your staff with their cooking?” Een korte stilte. “And deliver them their mail?” Het klonk verre van veroordelend. Eerder… nieuwsgierig en wellicht een tikje uitdagend. Ondertussen leek zijn hand geen enkele moeite te hebben het mes te hanteren. Snijtechnieken bezat hij niet echt, maar het mes zelf was als een extensie van zijn eigen lichaam.

@Miss Eres

Hij kon het niet helpen dat zijn blik op haar was blijven plakken toen Eres te kennen gaf niet zomaar… bij iedere collega op de stoep te staan. Zeker op dit tijdstip. Oh? Wat maakte dat ze het dan nu wel deed bij hem? Hoezeer die vraag ook op zijn lippen brandde, hij hield het in. Wie weet zou hij daar vanzelf achter komen. Iets wat maar al te snel zou blijken. Ondertussen was hij met het snijden overgegaan op enkele, andere groentes, vaardig en behendig. Bij de opmerking hierover, had hij wederom kort opzij geblikt. “I was trained how to use this,” Zijn kin gebaarde naar het mes. “And many other weapons. My family used to hunt. For sport. Although… I only hunted while camping in the wild as a means of survival. I don’t feel the need to kill an innocent creature for the fun of it,” legde hij uit. Terwijl hij de gesneden groentes in een bak schoof, waren zijn handen merkbaar enkele tellen stil komen te vallen zodra ze verder sprak. Helemaal toen ze hier aan toevoegde hem te mogen. Echt…? Het deed hem onbewust breder glimlachen. “Thank you, ..Eres.” Zonder er een woord aan vuil te maken was hij haar vervolgens automatisch al te hulp geschoten: door één hand lichtjes op haar middel te plaatsen, kon hij net voldoende achter haar langs schuiven om met zijn andere de ovenschaal te pakken te krijgen. Zijn hielen hoefden hierbij de grond niet eens los te laten. “And you’re right… I could use some company.” Een korte stilte viel terwijl zijn borst kort langs haar rug schoof toen hij weer terugboog en de schaal voor haar neer op het aanrecht zette. “That letter you brought me…” Een zucht verliet zijn lippen. “It’s from my mother.” Ondanks zijn aarzeling leek hij wel van plan verder te spreken. Zijn lange benen deden even een stap opzij om weer meer ruimte tussen hen te creëren. “My family and I had a falling out… years ago. I was just a boy still. We haven’t really been in touch since, except for my mother and I. But… she actually isn't allowed to write me due to everything that has happened.” Zijn handen leunden zwaar op het aanrecht terwijl zijn zilveren ogen op de snijplank gepind bleven. “So every time she does manage to write me, I just… I worry something might’ve happened. She never writes without good reason. I told her not to. It wouldn’t be worth the risk,” eindigde hij tenslotte zacht en neerslachtiger dan hij had gewenst. Hij wilde haar niet wegjagen. Misschien was dit al te veel informatie.

@Miss Eres