Men like us need to stick together ~ Savador

Een naam, zwart op het romige geel van het perkament, en direct een vlaag van onvoldoening bij het lezen ervan. Het kwam voornamelijk door de achternaam. Hoe noemde je het? Ressentiment?
Peinzend zat Savador voor het hoge raam van zijn kantoor, zittend aan een kleine bijtafel achter het raam. Hij had een vuist onder zijn kin geplaatst ter ondersteuning en tussen zijn wenkbrauwen vormde zich een diepe frons door de eindeloze gedachtestroom die hem teisterde. Tussen een duim en een wijsvinger hield hij een levenloze rat aan zijn staart vast, die hij afwezig boven de smakkende bek van één van zijn hongerige slangen hield. Nog geen minuut geleden had hij het leven uit het beest eigenhandig uit het kleine lichaampje geslagen door hem aan de staart hard tegen de rand van zijn bureau te slingeren, puur uit verveling. Het was het enige dat hem nog een beetje dat gevoel van tevredenheid kon schenken op het moment. De klam aanvoelende staart gleed tussen zijn vingers door op het moment dat Saethion in een vliegensvlugge haal met opengesperde bek toehapte. Niettemin kon het onsmakelijke knappen van botjes en de massacre van orgaantjes die uit het dier vloeiden hem ook nog enige geruststelling geven, maar daar bleef het verder ook bij.
Van Valnor. Als het aan hem gelegen had, zou hij hem ontslaan voor hij ook maar voet had gezet binnen het kasteel. Zou hij dat echter doen, dan haalden de hoge mannetjes in het schoolbestuur die hij voor zijn eigen voordeel liever te vriend hield hun wenkbrauwen op. Dan werd er de eerstvolgende vergadering een verklaring geëist. En een verklaring: die had hij simpelweg niet voor dat soort mensen. Want ongetwijfeld dat deze Van Valnor, deze Dayé, dezelfde schandelijke onbeschroomdheid door zijn aderen had stromen als zijn zusterlief. Hij ging er al niet eens meer van uit dat het puur toeval kon zijn, twee personen, dezelfde achternaam, dezelfde afkomst - en niet te vergeten het bekende vuurrode haar dat hij sinds het laatste incident met Krissandra van Valnor niet kon luchten of zien. Kittige Razianen ook.
Nog half in gedachten verzonken gleed Savador met een hand over het lijf van zijn slang en scheurde zijn blik van het buitenterrein los, dat bij de hand van de seizoenswisseling al helemaal in de lentesfeer gestoken was. 'Hou je in, Saethion,' sprak hij de reusachtige cobra zacht toe. De slang had zijn immense lijf als een tros touw over de tafel gedrapeerd en lag nu doodstil, alsof hij zijn meester aanvoelde en besloot hetzelfde te doen. Afwachtend op iets of iemand.
Langzaam haalde Savador zijn hand over het kleine dossier met matige informatie over de jongeman die interesse had hier te komen solliciteren, veegde wat botjes en pluisjes vacht weg. Dayé Valnors pasfoto zat onder het rattenbloed. Het was alsof het ontsluieren van de foto een wrokkige reactie bij Saethion ontfutselde, die een laag, bijna brommend gesis liet horen. Zijn mondhoeken krulden even lichtjes omhoog. Net als hij was zijn slang ook niet erg bepaald op nieuwkomers gesteld.
Hij was opgestaan, de tafel voor het raam fatsoenerend, maar Saethion echter latend voor wat hij was - en ijsbeerde nu wat rond door zijn kantoor. Zijn blik dwaalde meer dan eens af naar de grote antieke wandklok boven de deur, diens wijzers langzaam kruipend naar het uur van de afspraak. Het werd bijna een routine. Bij de derde keer richtte Saethion zich plotseling onder een fel gesis met uitgezette halsflappen op, niet lang erna gevolgd door drie bonzen met simultane tussenpozen. Alsof de persoon erachter dit moment al vele keren had geïnterpreteerd, hopend bij een klein gebaar als dat al op een goede indruk. Hij beende naar de deur, wierp Saethion over zijn schouder nog een waarschuwende blik toe en zwaaide deze toen open.
Een vergrootte versie van de Dayé van Valnor op zijn pafoto stond in de deuropening, gehuld in opmerkelijke kledingdracht. Heel wat anders dan de nobele, vaak sinistere traditionele Shadraanse kledij, alsof het de eerste prioriteit van de hogere officieren was om zo rijk en indrukwekkend mogelijk over te komen. De goudgele ogen van zijn wellicht wel toekomstige baas gleden met een gereserveerde valsheid over de jongeman heen, ieder klein detail van top tot teen in zich opnemend. Toen zijn ogen de zijne weer ontmoetten krulden zijn mondhoeken echter om tot een zuinig, maar tamelijk hartelijk glimlachje en richtte zijn kin zich uit automatisme iets op. Een gebaar dat al blijk kon geven van zijn strenge persoonlijkheid, dominant en ietwat hooghartig. 'Stipt op tijd,' merkte hij op. 'Dat zien we niet vaak.' Er klonk wat spot door zijn stem heen, maar of die per se op Dayé was gericht, was niet geheel duidelijk. Het verwaterde toch weer toen zijn mondhoeken iets verder omhoog krulden en hij een klein stapje opzij zette, alsof hij afwoog hoeveel centimeters de jongeman waard was om voor opzij te gaan. 'Kom verder.'
Eerst het zakelijke, het beeld neerzetten van de rechtvaardige man die moeiteloos kon handhaven. Maar het was zeker niet onwaarschijnlijk dat hij het onderwerp van driftige agressieve zusjes met een onhandelbaar karakter en losse handjes (en knietjes) niet meer aan ging snijden vanmiddag.

Invectief beloerde hij Dayé op ieder klein detail, als ware het dat hij iets probeerde te vinden om op aan te merken. Het was hem een gewoonte geworden om jongemannen onder de dertig nog als jongens te bestempelen, simpelweg omdat ze nog onervaren en naïef in het leven stonden. Wat wilde je ook, als meer dan de helft van je rekruten in je Shadraanse oefenkamp nog broekies waren. De jongeman voor hem was echter van een ander kaliber. Gedwee en eerbiedig zoals het hem bliefde. Echter kromp hij niet om het minste of geringste bijeen, en ondanks dat hij er nog altijd een voorliefde voor hield om gevreesd te worden stelde het hem enigszins tevreden. Anderen struikelden koortsachtig over hun eigen voeten en wisten uit ontzag niet hoe snel ze zich uit de voeten moesten maken bij het gebiedende geluid van zijn vingerknip. Toch gleed zijn blik over Dayé heen alsof hij een slachtdier was dat gekeurd werd, en de roodharige jongeman liet dit zwijgend toe. Zoals het hoorde.
Savador hief zijn kin op tot een hoogte dat hij de Raziaan vanuit zijn onderste ooghoeken aan kon kijken toen deze zich uit alle respect voorstelde. Kennelijk was het hem ook een eer om hem te ontmoeten. Een aanmatigende zachte snuif was te horen, een mondhoek krulde lichtjes omhoog. Hij liet zijn hoofd weer iets zakken, zichtbaar bevredigd. Maandelijks stond zijn naam in de plaatselijke kranten en zat hij in diverse talkshows, en ieder die hem in levende lijve ontmoette was het erover eens dat hij snood was in de omgang, als hij zijn interviewer al waardig genoeg vond om iets over zijn persoonlijke leven te vertellen. Basisschoolkinderen die in de klas discussies voerden over de Legendarische Magiërs en hun opvolgers praatten spontaan zachter wanneer zijn naam ter sprake kwam, alsof ze plots extreem op hun hoede waren, bang dat hij zich ergens in het klaslokaal verborgen hield en meeluisterde. Als een of andere boeman, de entiteit die iedere stoute snotneus kwam halen in dwaze verhaaltjes om kinderen bang te maken als ze niet gehoorzaamden. Dat was hoe de maatschappij tegen hem aankeek, al wilden ze dit meestal niet in zijn bijzijn laten merken om hem maar te vriend te kunnen houden. Een wijze keus, al zei hij het zelf. Dayé was dat betreft ook niet bepaald op zijn achterhoofd gevallen.
Hij schotelde graag opmerkingen voor - sarcastisch, nonchalant of spottend, één van de drie - om de ander onnodig de hersens te laten kraken, meestal als een kleine verborgen test, en kennelijk had Dayé zijn aanmerking ook voor ernstig aangenomen. Savador kneep zijn ogen even tot spleetjes en stapte uiteindelijk opzij om hem langs te laten. Want then again was ieder kennismakingsgesprek als een soort test, een gelegenheid om de ander zo goed mogelijk te peilen. Hij wilde immers geen totale dwazen op zijn werkvloer hebben.
Als een soort strijdbare poortwachter stond hij met gerechte rug naast de deurpost, zijn hoofd iets naar links gedraaid om Dayé geniepig in de gaten te kunnen houden terwijl hij hem passeerde. Onopmerkelijk ademde hij even in door zijn neus na zijn excuserende opmerking en merkte dat hij inderdaad naar paard rook. Hij trok zijn neus even op. 'Je stinkt naar prooi,' merkte Savador wat zuur op terwijl hij zich omdraaide. Achter zijn rug om duwde hij de klink naar beneden en sloot de deur, zonder zijn afgunstige blik van Dayé los te scheuren. Langzaam krulden zijn mondhoeken om tot een zuinig, vreugdeloos glimlachje. Het deed bijna glunderend aan. 'Prooi overleeft zelden in deze wereld,' voegde hij er hooghartig aan toe, zijn glimlach iets verbreed. En zelden tussen de kasteelmuren. Als verduidelijkende streep onder zijn woorden liet Saethion opnieuw een laagtonig gesis los, zijn hongerige blik vastgepind op de roodharige vreemdeling. De slang kon een heel jong paard naar binnen krijgen als hij zijn honger niet voldoende kon stillen met ratten, muizen of gevogelte. Over mensen nog maar te zwijgen als zijn meester hier nu niet aanwezig was geweest. Savador negeerde de aandrift naar spijs van zijn slang en diens dreigende voorkomen jegens Dayé en liep naar de gastenstoel, die hij dichter naar zijn bureau schoof. Een klein uitnodigend gebaar van zijn hand richting het zitvlak wees erop dat Dayé vrij was om plaats te nemen, al deed hij niet de moeite zich om te draaien en de jongeman aan te kijken. Saethion lag vlakbij op het tafeltje te loeren en kon zich met zijn onvoorspelbaarheid zo aan de nieuwe gast vergrijpen als hij wilde, maar het vertrouwen tussen mens en slang in de familie Sathandiai was solide als steen, en hij wist dat de slang niks uit zou halen zolang hij maar in de buurt bleef. 'Ik hoop van harte dat je je paard niet te stal hebt gezet in de buurt van mijn hengst?' vroeg hij op scherpe toon terwijl hij in de weer was met wat stapels papieren die hij intussen van zijn bureau ruimde, alsof het doodnormaal was een reusachtige slang in dezelfde kamer te houden waar een sollicitatiegesprek plaatsvond. Hij zeeg neer achter zijn bureau en strengelde kalm zijn vingers in elkaar. 'Vadorilimo kan nogal onstuimig worden in het bijzijn van.. mildere soortgenoten,' verklaarde Savador ten slotte met een veelzeggend glimlachje, zijn ogen die Dayé over zijn in elkaar gevouwen handen aanstaarden lankmoedig toegeknepen.