Trouble for the youngest

Bloody damn great. That sorry arse twin of mine made my school days just worse then they already were. Hij was furieus en dat was op zijn gezicht te zien. Zijn broederlief had al een slechte naam gemaakt bij de hoofdmeester op zijn eerste dag. En nu de oudste van de twee dood was, was het weer aan Kanrou om te alles weer op orde te brengen. Dit zorgde voor een simpel plan wat voor vandaag uitgevoerd zou worden. Ten eerste moest hij excuses aanbieden aan Savador voor het gedrag van zijn broer en ten tweede moest hij de man melden dat hij een dag per week school zou missen door zijn wekelijkse dokter bezoek. Natuurlijk was die afspraak doordeweeks en niet in het weekend. Wat waren ze toch weer handig met de planning. Maar dat was nog maar een klein probleem. Nu was zijn grootste zorg het feit dat hij wederom was verdwaald. Waarom bouwden mensen ook dit soort gigantische doolhoven?!
Na een ongelofelijk lang uur rond bazuinen kwam hij aan bij de eerste mensen die hij die dag had gezien. Ze roddelde over van alles en nog wat. De koetjes en kalfjes waren allemaal verbazingwekkende verzinsels maar toch hield hij een oor open. Je wist nooit wat voor nuttige informatie je nog kon oppikken. Wat je wel niet leert van het afluisteren van verpleegsters in de ziekenhuisgangen. De de naam Savador werd gecombineerd met allemaal nare woorden en beschuldigingen waarvan Kanrou nog niet eens wist dat zulke dingen bestonden. Hij stond verbaasd te luisteren totdat de meiden merkte dat hij aandachtig meeluisterde. Beschaamd liep hij door naar het kantoor van de hoofdmeester…genaamd Savador? Waren die meiden zo slecht aan het praten over hun eigen hoofdmeester? Waarom? Ach, wat maakte het uit. Hij zou zelf wel zien wat voor soort man er achter het bureau zat. En dat zal hij nog snel merken ook. Al binnen anderhalf uur had hij zijn doel gevonden. Even snel zijn kleding en haar fixen voordat hij zou aankloppen en naar binnen gaan. Hij wou immers geen slechte indruk maken door foutieve kleding. Een nette zwarte broek, wit overhemd, grijs geblokt gilet en een stropdas. Ook zijn haar zat netjes gekamd, zover dat kon met haar dat zijn achterste al raakte. Het zat wel los, als het vast zat was het voor hem niet handig en pijnlijk door de constante druk van zo’n elastiekje.
Hij keek weer naar de deur, een lichte spanning was te voelen. Zijn eerste keer op een school en daar was de belangrijkste deur. Klop, klop, klop. Drie keer klopte hij op een beschaafde manier op de deur. ‘Uhm, hallo? Is er iemand?’ De deur zou hij pas openen en naar binnen gaan als hij daar toestemming voor had. Manieren had hij zeker en die zal hij niet zo snel vergeten.

Ik ben benieuwd hoe dit gaat eindigen

Halloween was een festiviteit waarvan hij de naam al vanaf jongs af aan met een wrange smaak in zijn mond had genomen. Eén keer was hij langs de deuren gegaan. Als spook, met een oud versleten laken over zijn hoofd. Als spook was hij in de vroege uurtjes ook thuisgekomen nadat hij zich had weten te bevrijden uit zijn in elkaar geknoopte deken. Niets verschrikkelijks, gewoon een kwajongensstreek - al had hij de daaropvolgende keren koppig thuisgezeten.
Nee, het ergste was het snoep. De vrije gelegenheid die kinderen jaarlijks kregen - en alsof ze er al niet genoeg kregen! - om hun gebit eens flink te verpesten. Dat had weliswaar meer winst voor hem betekend in zijn tijd als tandarts, maar ook lastige jonge patiëntjes die doodsbang waren voor een onbekende behandeling en ouders die hun frustratie op hem projecteerden wanneer zijn geduld op raakte, of iets te ruw een mond opentrok. En dat alles omdat hij goed probeerde te doen. Hij, een volleerde tandarts, de enige persoon die iets voor hen kon betekenen, werd onterecht op zijn nummer gezet. Overbezorgde moeders met handtassen en kalende vaders, hij had ze allemaal in zijn praktijk gehad, had hun wensen aangehoord en hun kinderen behandeld, maar dat de tandarts het een beetje beu werd om zulke mate van ondankbaarheid in zijn gezicht geduwd te krijgen, dat hij ook een mens was die er moe van kon worden wanneer hij na een lange behandeling alsnog aan zijn jas werd getrokken: dat werd niet begrepen. Die rancune had zich jarenlang aan de binnenkant van zijn hoofd vastgekliefd als een aangekoekte laag en was daar tot de dag van vandaag hardnekkig blijven zitten. Het verklaarde zijn wrok voor Halloween, en iedere andere festiviteit waar snoeptraktaties bij hoorden. Vooral nu zelfs de leraar van tegenwoordig soms een feestje organiseerde in dit thema. Het was al te ver gekomen om Halloween nog te kunnen verbieden; mensen zouden zich er weinig tot niets van aantrekken.

Shadraanse Suikerspinnen, Cassiaanse Candycorns, Erdse Aardwormen, Novaanse Nevelnoga's, Puffoonse Pasteipompoens: hij had ze allemaal meegegrist in een buidelzak met de bedoeling om ze later op een open plek in het bos te verbranden. Via een zijgang glipte Savador langs de drukkere delen van het kasteel richting zijn kantoor, als een fladderende vleermuis. Het feit dat hij er altijd al als een soort vampier bij liep en hij vooral rond deze periode opmerkingen naar zijn hoofd kreeg geslingerd, ('Waar is uw gebit, meneer? Het zou uw kostuum compleet afmaken!') negeerde hij straal, veel te druk met zijn heroïsche daad om daar nu aandacht aan te besteden. In zijn rondflitsende ogen gloeide een fanatiek licht van vreugde omdat hij weer eens een bizarre handeling naar zijn eigen maatstaven met vastberadenheid uitvoerde. Te laat keek hij links en rechts even de gang door, alsof hij zich met veel duistere praktijken bezighield dan het afvoeren van bergen snoepgoed. Een erg net gekleed meisje - of jongen, hij kon geen voorgevels bespeuren - stond pal voor de deur van zijn kantoor en had hem vast al opgemerkt. Hij klemde stevig zijn kaken op elkaar en wierp met onvoldane rimpels in zijn neus een norse blik in de richting van de dame - of heer -, duidelijk geïrriteerd nu hij gesnapt was. Half om half verwachtte hij dat hij ook deze keer weer zo'n opmerking kreeg voorgeschoteld, maar dat had hij mis. Savador staarde naar de leerling met half dichtgeknepen ogen.
'Ik ben druk, zoals je ziet,' urmde hij met een zure uitdrukking op zijn gelaat na een kort ogenblik van stilte. 'En ik heb geen afspraak staan in mijn agenda voor vanmiddag. Ik heb in het vervolg graag dat je een afspraak maakt.'

Ook hij moest er aan geloven. De gruwels van Halloween zijn weer terug. Het was alleen niet een festiviteit waar hij naar uit keek. Kostuums, zoetigheid en zo hier en daar een grap tussendoor. Leuk om naar te kijken, maar niet om mee te doen. De drukte kon hij niet aan wat hij wel jammer vond. Hoe zou het zijn om eens bij de rest te horen? Om mee te kunnen doen met de menigte. Daar te zijn waar een tiener van zijn leeftijd hoorde te zijn. Maar nee, zijn sarcoïdose moest overal weer roet in het eten gooien. Bah. Zijn frustraties waren lichtelijk te zien op zijn gezicht door middel van een kleine frons. Een frons die hij heel snel weer veranderde door een neutraal gezicht zonder emotie. Hij stond immers voor de deur van de hoofdmeester. Stay calm, I can do this… Hij kopte drie keer maar had na een moment stilte geen gehoor. Er zou wel niemand zijn. Pech gehad. Morgen weer een vroege dag om naar dit kantoor te lopen. In alle rust draaide hij zich langzaam om met gesloten ogen. Echter toen hij deze weer opende schok hij. Uit het niets stond er een man in de gang die hij niet kende. Een man in een soortvan….vampier kostuum? Het kon ook gewone kleding zijn, Kanrou had geen verstand van kleding en mode. De man straalde een autoriteit uit en gaf de gang een koele sfeer. I get the feeling he is the one I’m looking for… Hij kreeg een norse blik toegeworpen, wat hem best wel beangstigde. ‘Ik ben druk, zoals je ziet’ Even kon hij nog niets zeggen door de schrik in zijn keel. ‘En ik heb geen afspraak staan in mijn agenda voor vanmiddag. Ik heb in het vervolg graag dat je een afspraak maakt.’ De woorden bleven haken in zijn keel maar hij kon zichzelf al snel weer oppakken. Een kleine kuch verliet zijn keel voordat hij de man aansprak. ‘Mijn excuses. Ik ben nog erg onwetend.’ Zoals hoort maakte hij een kleine buiging met alleen zijn schouders, hoofd en nek. Net, maar niet volledig neerbuigend. Een paar plukken van zijn haar vielen van zijn rug af naar voren. ‘Ik had wat urgente zaken te bespreken met u die ik graag zou willen voortzetten op een wat passendere locatie dan de gang.’ Tijdens het spreken had hij langzaam zijn hoofd geheven om de man aan te kijken. ‘Oh dear, waar zijn mijn manieren. Mijn naam is Kanrou Takumi, een nieuwe student voor deze school.’ In een snelle handbeweging had hij zijn haar weer waar het hoorde en keek de man aan zonder enige emotie. Best een beangstigende blik als je hem kende als de zachtaardige gentleman.

Meh...Ik ben er veel te lang uit geweest. Ik kan niet meer goed schrijven XD

Het was geen dame, zoals hij al geconcludeerd had. Op het moment dat de leerling zich naar hem omdraaide schoten zijn scherpe haviksogen over de gestalte heen, en in dat moment zag hij een nette broek, een overhemd, een gilet en een stropdas. De jongen was slechts eigenaar van lange lokken, zoals hij in zijn jongere jaren had gehad (ware het nu lang of halflang). Een ware traditie in zijn thuisplaats. Kort haar, vooral de opgeschoren variant, deed toen aan als vreemd; je had totaal geen trots als je er als een geschoren leeuw bij liep. Scheren deed je bij schapen. De meeste Shadranen waren geen schapen.
De jute van de zak in zijn hand schuurde over zijn huid toen hij deze even tot een vuist balde. Het stond hem niet aan dat hij een zweem watermagie voelde, vergelijkbaar met een koude guts water die langs zijn ruggengraat naar beneden liep. Het was niet moeilijk om de magiesoort van een medepersoon op te vangen als deze als een pulserende krachtbron energiegolven uitstraalde en botste met die van jezelf - of één van de magiesoorten die je beheerste. Als er iets was waar hij een uitzonderlijke hekel aan had, dan was het wel water, waterratten en hun wanstaltige planeet. Vanzelfsprekend hoefde geen ziel te weten dat er de zwakke reden achter school dat hij een extreme waterfobie had. Natuurlijk nam hij wel een bad of een douche, erg gesteld op hygiëne als hij was, maar dat ging gepaard met extreem voorzichtige handelingen in een langzaam proces. Alles dat groter was dan een badkuip, alles dat in grote hoeveelheden kletterend neerkwam waar hij geen controle over had; hij wilde er niets van hebben.

De jongen verontschuldigde zich, boog toen. De strenge goudgele ogen gleden van de kleding van de jongeman terug naar zijn gezicht, in een langzaam, onbehaaglijk tempo. Hij bewoog geen spier terwijl hij de jongen zo aan bleef staren, zoals dat typerend was voor hem. Een ijzige blik en een rigoureuze houding; meestal was zijn loutere aanwezigheid al genoeg om een klas tot stilte te manen - als deze natuurlijk geen etters bevatte die er een bezigheid van maakten om de grenzen bij hem op te zoeken.
'Gelukkig heb je nog een rationeel bevattingsvermogen,' reageerde de zwartharige man met een blijk van sarcasme. 'Laten we een fles opentrekken en vieren dat je gebrek aan verstand nog enigszins goedgemaakt wordt door een aannemelijke kledingkeuze.' Tot ieders grootste teleurstelling - en vooral de zijne - was dat een zeldzaam fenomeen.
Savador trok schamper zijn wenkbrauwen op toen de jongen aangaf dat hij 'wat urgente zaken te bespreken had'. Urgent moest het zeker zijn. Dat kwam hier maar zo onaangekondigd aan zijn deur, durfde nog te indiceren dat hij deze zaken liever voortzette op 'een passendere locatie dan de gang'. Het joch had niets te wensen: hij gooide een krakkemikkig stoeltje en kaboutertafeltje neer op de gang en zouden daar het spoedeisende gesprek houden, for all he cares. Compleet met een sfeervolle zalmroze bloemenvaas, eentje met verlepte stinkbloemen - zo'n enige dwerg rafflesia - zodat het joch al gauw zijn biezen zou pakken om buiten een frisse neus te halen. Al was het maar om even flink de spot te drijven.
De jongen, die zich nu voor een tweede keer verontschuldigde, stelde zich voor als Kanrou Takumi. Met dezelfde roerloze houding keek hij toe hoe hij zich weer oprichtte. 'Denderend,' fezelde hij tussen neus en lippen door als reactie op zijn introductie, de lijnen in zijn gezicht diep en zijn gelaat betrokken. 'Laten we er vaart achter zetten. Ik heb zelf ook nog.. urgentere zaken te verrichten.' Hij zwaaide de zak met snoepjes achter een heup, ging de jongen voor en gebaarde in de deuropening van zijn kantoor met een ferme hoofdknik dat Takumi binnen moest treden.

PROFILE MAGICIAN

» [D] Trouble Down The Well
» They say we are trouble [Autumn]
» trouble is a friend | shauni
» Always in the midst of trouble. | Eodan.
» Double Trouble~ [SASHA]

Trouble for the youngest

Trouble for the youngest

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen