Please, take me back...

Duisternis, alleen maar duisternis. Dat was wat ze al weken zag. Het was inmiddels zo ver dat ze de duisternis niet eens meer erg vond, dat het haar omsloot als een warme deken, want als er duisternis was was er geen Dormeno. Ze had haar armen om haar opgetrokken benen geslagen en rilde over haar hele lijf van de kou. Ze schrok op toen er voetstappen op de gang klonken en meteen kroop ze tegen de muur. Angstige tranen schoten in haar grijze ogen en een trillende snik verliet haar keel. Dormeno sloeg met een knap de deur open en staarde haar met een onbewogen grijnsje aan. “Weet je Esmira. Ik dacht opeens waarom laat ik je niet gaan, dat zou leuk zijn toch? Ik ben een beetje op je uitgekeken, maar ik moet zeggen je hebt je best gedaan. Misschien laat ik jouw vader zijn geld wel houden.” Hij liep met ferme passen naar haar toe, greep haar bij haar arm en sleurde haar haar kamer uit. “Ja, dat ga ik doen. Kun je weer gezellig terug naar die Soul van je.” Ze wist waarom hij haar voor een tweede keer meegenomen had, dat was een wraakactie geweest. Blijkbaar had hij zijn lolletje gehad.

Gebroken, dat was ze, compleet gebroken. Haar ogen die normaal bedenkelijk of vrolijk stonden waren hun glans verloren, ze staarde hol voor haar uit. Ze wist dat ze bijna weer op het lanceringplatform van Starshine Academy was. Haar vader had haar alleen maar een schouderklopje gegeven en haar meteen weer op een shuttle gezet terug naar school. Geen bedankje, geen troostend gebaar, helemaal niets. De eerste keer dat haar vader haar gevraagd had om naar de planeet te komen had ze dat vrijwillig gedaan en daarmee Soul heel kwaad gemaakt. Hij was haar achterna gekomen om haar te redden, maar daarna had ze hem niet meer gesproken. Ze wist niet of hij haar überhaupt nog wel wilde zien, hierna vast zeker niet meer. De tweede keer had haar vader haar gewoon opgehaald van school en ze had er niks tegen kunnen doen. Hij was razend op haar omdat ze zijn zakenpartner Dormeno zo boos had gemaakt en ze moest meteen mee terug om het goed te maken. Het had er toe geleid dat ze opnieuw in Dormeno zijn handen was gevallen en er was haar duidelijk verteld dat ze op geen enkele manier tegen mocht stribbelen, dus had ze de man zijn gang laten gaan. Soul had niet kunnen weten dat ze opnieuw meegenomen was, niemand had het geweten. Haar vader had haar gewoon buiten de school bij haar kraag gegrepen en meegenomen zonder er iets over tegen iemand te zeggen. Als er al informatie over gevraagd was, waar ze gebleven was, dan had haar vader waarschijnlijk verteld dat ze weer thuis les kreeg, maar dat was niet het geval geweest. Ze had in een donkere kamer opgesloten gezeten, de minuten tellend tussen de keren dat Dormeno kwam en alles met haar kon doen wat hij wilde. Hij had haar mishandeld, waardoor ze onder de blauwe plekken zat. Ze had een lange jurk aangetrokken waardoor de blauwe plekken niet te zien waren, behalve die in haar nek als haar haar er voor weg viel, maar dat kon ze niet voorkomen. Ze hoopte maar dat niemand het zag. Ze was er helemaal nog niet klaar voor om terug te gaan, het was een zootje in haar hoofd. Het trauma die ze opgelopen had drukte zwaar op haar en maakte haar meerdere keren op een dag van streek. Het hielp helemaal niet mee dat Tess verdwenen was. De grote adelaar, die haar beste vriendin was, had ze ook niet meer gezien nadat haar vader haar bij Dormeno afgezet had. Ze hoopte dat ze nog ergens bij de school rondvloog, maar ze vroeg zich af of Tess wel op haar zou wachten, misschien was ze wel te lang weggeweest. Ze kon bij niemand haar hart luchten, want er zou niemand luisteren. De shuttle lande bij de school en ze stond op. Ze liep een beetje mank door het mes wat Dormeno in haar been gestoken had, maar ze was inmiddels zo gewend aan pijn dat ze het amper voelde. Ze liep het lanceringsplatform op en keek om haar heen. Een koud windje waaide door haar zilveren haren terwijl ze naar de lucht keek. Ze floot naar Tess en veranderde de wind van richting om haar aandacht te trekken als ze in de buurt was, maar er kwam geen reactie. Warme tranen gleden stilletjes over haar wangen terwijl ze het terrein van de school op liep. Ze was alles kwijt geraakt, iedereen die ze lief had had ze pijn gedaan. Haar vader had alles kapot gemaakt. Ze bleef even doelloos staan en keek naar de school en wat moest ze nu? Ze was hier gewoon weer gedropt, waarschijnlijk om van haar af te zijn. Wie zei haar dat ze hier nog wel welkom was, dat had niemand haar verteld. Ze slikte en liep in de richting van de school. Het beste wat ze kon doen was naar master Savador gaan. Ze wist dat ze het jaar over moest doen, want ze had veel te veel gemist, maar dat was niet haar grootste zorg, dat was of ze nog wel welkom was.
Ze klopte op zijn deur en Esmira zou Esmira niet zijn als ze zonder op zijn antwoord te wachten zijn deur open gooide. Ze liep zijn kantoor binnen en keek verwilderd om haar heen, ze was er wel, achtig dit angstige meisje, maar daar was op dat moment weinig van te merken. Ze rillende over haar hele lijf en haar zilveren haren zaten in de klit. Ze was nog magerder geworden en haar wangen waren ingevallen. Ze was zo bang dat ze haar blik niet eens scherp kon stellen en dus ook niet zag of hij er wel was of niet. Ze liet zich op haar knieën vallen en barste in een ongecontroleerd snikken uit. Tranen rolden over haar wangen in haar hals en ze sloeg haar handen ervoor. “Alstublieft.” Haar stem klonk zacht en iel. “Alstublieft mag ik terug… terug komen master Savador.” Je kon haar bijna niet verstaan omdat ze zo zacht praatte en ze steeds moest snikken. Ze kreeg zichzelf niet onder controle en bleef maar zitten waar ze zat.

[Master Savador]

Het begon om de dagen grauwer te worden buiten, en ergens vond hij dat helemaal niet erg. Het was ondanks dat hij erin verjaarde ook één van zijn favoriete seizoenen. Met de naderende winter die langzaam maar zeker haar intrede zou maken betekende dat dat zijn slangen vaker binnen zouden blijven, als trossen touw opgekruld voor het haardvuur, en dat hield op zijn beurt weer in dat hij vaker in gezelschap verkeerde; aangenaam gezelschap, weliswaar. De meeste van zijn slangen bevonden zich op dit moment echter buiten in het donkere bos, om te jagen op muizen en eekhoorns die vlug wat noten voor hun voorraad bij elkaar scharrelden voor ze aan een winterslaap begonnen. Voor nu lag alleen Saethion in zijn rieten mand in de hoek van de kamer, roerloos tussen de kussens verstopt. Zijn eigenaar zat in het licht van een kaarsvlammetje over zijn bureau gebogen en werkte aan administratieve zaken. De enige geluiden die in het kantoor te horen waren was het krassen van zijn rafelige zwarte schrijfveer en de wind die buiten door de boomkruinen raasde. Op de rand van de desk stond een wijnglas met bescheiden inhoud; het meeste was er in de loop van de middag al in gegaan. Zo zat hij al geruim een paar uur, soms onderbroken wanneer hij een les te geven had en het bijhorende huiswerk na moest kijken.
Net op het ogenblik dat hij zich bedacht om tot de avond door te werken werd de stilte ruw verstoord door geklop op de deur, die vervolgens zonder aankondiging openzwaaide. Verstoord keek de zwartharige man van zijn werk op. Het was net een spookje dat binnenkwam, een wezenloos, angstig spookje dat zich verloren op de vloer neer liet vallen. Voor hij er ook maar iets tegen kon doen barstte het iele meisje in tranen uit. Even was hij van zijn stuk gebracht en kon hij alleen maar zwijgend naar het tafereel staren, de punt van zijn schrijfveer nog zwevend boven het perkament en zijn wenkbrauwen beduusd opgetrokken. Half om half hield hij zich ook stilzwijgend om te kunnen horen wat zijn onverwachte gast eruit gooide tussen haar hevige snikken door.

'Dat hangt maar net van een paar vraagstukken af,' luidde zijn nuchtere antwoord. Hij leek totaal niet meer aangedaan door haar plotselinge huilbui, die hij uit automatisme al associeerde met krokodillentranen - een bekende manier waarop de jeugd hun zin probeerden te krijgen. 'Zoals, heb je je officieel ingeschreven - je inschrijving betaald? Zijn je ouders hier gekomen voor een toelatingsgesprek? Ik kan me niet zo'n degelijk moment herinneren.' Vooral de nadruk op 'betaald' wees erop dat hij dat een extra belangrijk punt scheen te vinden. Hij had zijn aandacht weer gericht op zijn brief aan het schoolbestuur over de stand van zaken, bijna verveeld.
'Tussen haakjes,' vervolgde hij op dezelfde kille manier, 'de kussens op de slaapzalen zijn bestand tegen kindertranen omdat me dat noodzakelijk leek met de omstandigheden, maar mijn tapijt echter niet.' Hij wierp haar een ijzige blik toe over zijn bureaudesk, alsof haar tranen een giftige substantie bevatten die zijn dure kleed gemakkelijk zouden bezaaien met brandgaten. Dat was het moment dat hij zich iets leek te realiseren, te zien aan de verandering in zijn stijve gezichtsuitdrukking.
'Nee maar, juffrouw Delvina!' Hij herkende haar aan haar zilvergrijze lokken en, na een tijdje pas, aan haar stem. Esmira Delvina. Hij herinnerde het zich nog als de dag van gisteren dat ze één van de weinigen was geweest die niet in angst of afgunst terugdeinsden in zijn aanwezigheid, of die van zijn slangen. In feite had hij een aantal normale gesprekken met haar gehad, waarbij ze gemeend interesse had getoond. Ze was zelfs naar hem toegekomen. Bij een fietstocht waar hij uitgejoeld werd en aan de rand van de groep mokkig was blijven staan, hier in zijn kantoor, waar hij openlijk over zijn zoontje had kunnen praten zonder er een sterk achterdochtig gevoel op na te houden, puur en alleen omdat ze een leerlinge was en zulke informatie weleens tegen hem kon gebruiken. Esmira was echter nooit naar zo'n laag, maar onder de leerlingen identiek niveau gezakt. Ze was zonder wikken of wegen daarom ook steevast één van zijn lievelingetjes geweest, en daarbij dacht hij enkel haar Puffoonse bloed - 'luchthoofden,' snoof hij meer dan eens verachtelijk - liever weg.
Esmira Delvina zat daar maar te snikken en tussen die snikken door naar adem te happen om haar woorden verstaanbaar te maken, gehuld in een lange jurk en gebroken zoals hij haar nooit eerder had meegemaakt. Langzaam gleed Savador achter zijn bureau vandaan, als een lange schaduw. Hij boog zich naar Esmira toe, pakte haar voorzichtig bij haar armen, tilde haar op en loodste haar naar de gastenstoel die hij voor zijn desk schoof. 'Zo is het genoeg, Esmira. Kom, ga zitten.' Hij had zijn colbert met lange mantel uitgedaan en legde die om haar schokkende schouders, nog warm van zijn eigen lichaamswarmte. Zonder zijn goudgele ogen van haar af te scheuren gleed Savador weer achter zijn bureau, op zijn eigen stoel, en vouwde zijn handen onder zijn kin ineen. Onderzoekend bleef hij haar even aanstaren. Het was vreemd om haar zo gebroken en adelaarloos te zien.
'Wat scheelt eraan?'

Het drong eerst niet eens tot haar door dat master Savador tegen haar sprak. Pas toen hij begon over haar tranen haalde ze haar handen voor haar gezicht vandaan. Ze was de laatste tijd zo gedrild dat ze meteen luisterde en haar volgende snik met veel moeite inhield. Ze veegde snel haar tranen af aan haar jurk, door het huilen zaten er rode vlekken in haar gezicht. Het rillen was echter nog steeds niet gestopt en ze had ook geen idee hoe ze daar mee op moest houden. Daar had Dormeno zich ook altijd flink aan geërgerd, omdat als hij haar sloeg ze wel stopte met huilen, maar het trillen stopte nooit hoe hij haar ook mishandelde. “Sorry master Savador.” Fluisterde ze zacht en toen zag ze aan zijn houding dat hij haar herkende. Ze was blij dat hij dat deed want ze wist niet hoeveel van zijn ijzige blikken ze nog aankon, want nou haar beeld weer scherp was miste ze niets. Ze was nou eenmaal een gevoelige persoonlijkheid, die niets ontging. Ook bij haar schoolhoofd was ze zijn manier van doen steeds meer gaan herkennen en ontcijferen, dat was ze niet vergeten. Al hun gesprekken stonden nog vers in haar geheugen want ze had respect voor hem en ze mocht hem graag. Ze keek dwars door zijn masker heen, omdat ze de man had leren kennen die achter dat masker verscholen zat.
Ze had verder nog geen woord gezegd en ze wist eigenlijk ook niet zo goed wat ze moest doen. Gelukkig stond hij op om haar overeind te helpen, dat verbrak voor haar de radeloosheid die ze zo even nog gevoeld had. Ze liet zich door hem overeind trekken en protesteerde niet toen hij zijn mantel om haar heensloeg. Langzaam hield het trillen op terwijl ze weer bij haar positieven kwam. Meteen schaamde ze zich rot voor haar vertoning, daarom was ze er dus nog niet klaar voor geweest. Toch vond ze het bij master Savador niet zo heel erg dat hij het gezien had. Hij zou haar er niet door beoordelen als gestoord. Toen hij vroeg wat er scheelde keek ze hem aan, in haar ogen stond pijn te lezen maar de angst was verdwenen, de aanval was voorbij. Er verscheen een waterig glimlachje om haar lippen. “Dankuwel” Zei ze toen, haar stem weer op normaal stemniveau maar nog steeds wat trillerig. “En dankuwel dat u altijd wel interesse heeft in hoe ik mij voel.” Haar ouders interesseerde dat niet en de kokkin die ze meer als haar moeder zag dan haar eigen moeder had niet eens de kans gekregen om met haar te praten. Haar vader had de vrouw weggewimpeld en Esmira had gezien hoeveel pijn dat haar gedaan had. “Mijn vader was boos omdat ik zijn zakenpartner Dormeno kwaad had gemaakt, dus moest ik het goedmaken.” Haar blik gleed even naar het raam, maar toen keek ze hem weer aan. “Hij sloot mij op in een donker kamertje en opeens liet hij mij weer gaan.” Ze slikte even om een snik te voorkomen die opkwam nou ze het bovenhaalde. Ze had besloten om de korte versie te vertellen, dat leek haar het beste. “Nou is Tess verdwenen.” Even sprongen haar ogen weer vol, maar ze veegde haar tranen snel weg. Ze hield daar mee op toen ze bedacht dat ze zijn mantel aanhad en dat nu dus aan zijn mantel deed. “Ooh ja.” Ze keek hem geschrokken aan. “Sorry master Savador.” Bood ze haar excuses voor de tweede keer aan die dag.
Toen gleed haar blik naar de slang. “Saethion.” Ze sprak vriendelijk tegen hem en ze klonk oprecht blij om hem te zien. Ze bedacht dat ze nu afgeleid was en misschien zelfs wel wat onbeleefd werd, dus keek ze snel naar master Savador. “Hij ziet er goed uit master Savador.” Ze fronste even, een teken dat ze nadacht. “En u ook natuurlijk.” Zei ze er snel achteraan. Ja, ze deed het weer. Ze hield haar mond verder maar terwijl haar blik naar zijn bureau gleed. "U was zeker druk." Merkte ze op toen ze de papieren zag. Ze wist dat dat een overbodige opmerking was maar ze kon zich niet inhouden.

Hij kon niet ontkennen dat Delvina hem altijd al een eenzaam meisje had geleken. Meer dan de helft van de tijd had hij haar in gezelschap gezien met de adelaar die vrijwel nooit van haar zijde week, maar die was nu ook nergens te bekennen. Ondanks het isolement deed het meisje met de zilverwitte haren hem nooit depressief of gestrest aan; er speelde altijd wel een glimlach om haar lippen, met een ongeveinsde kalmte die zo gekend was bij Puffoonsen. Er moest wel echt iets ernstigs zijn gebeurd om Delvina zo van streek te maken.
In eerste instantie leek ze te schrikken van zijn reactie - alsof hij iets veel ergers had gezegd - en ook het rillen minderde niet, ondanks zijn zwarte mantel van Shadraanse kwaliteitsstof die hij om haar schouders had gelegd. Pas toen ze zich leek te bedaren kwam haar lichaam even tot rust. Totaal overbodig bood ze haar verontschuldigingen aan, die hij afwimpelde door zacht sussend zijn hoofd te schudden. Het was het bewijs dat hij zowel een onuitstaanbare als een vaderlijke kant had; zeldzaam uiteraard, en het schemerde niet van de ene op de andere dag door. Zo introvert en benepen als hij was, was het een moeilijk proces die maanden, soms wel jaren in beslag kon nemen. Iets wat Esmira voor elkaar had weten te krijgen.

Er kwam geen reactie op haar bedankje. Zijn gelaat bleef emotieloos en ondoorgrondelijk, en hij staarde over zijn ineen gevouwen handen nietsziend naar een punt van het bureau alsof hij haar blik liever ontweek. Toen stond hij zwijgend op en maakte aanstalten om wat thee op te zetten, zodat ze misschien makkelijker haar verhaal kon doen zonder zijn vrijwel altijd wel intimiderende goudgele ogen.
Interesse? De ketel die hij in zijn hand had verstijfde midden in een beweging en hing nu stil in de lucht. Minutenlang bleef hij zwijgend met zijn rug naar haar toegekeerd staan, roerloos. Er klonk een ijzerachtige tik toen hij de ketel uiteindelijk langzaam op een vuur zette. Hij zette zijn handelingen voort alsof hij zichzelf nooit had onderbroken. Met wrok vroeg hij zich af of het überhaupt wel uit interesse was. Was hij ergens gewoon niet voldaan dat hij nu weer een aanspreekpunt in zijn vicieuze cirkel had? Ergens moest hij toegeven dat hij verblijd was met haar terugkerende gezelschap. Het was een baatzuchtige gedachte, maar wel eentje die op waarheid berustte. Er waren maar weinig mensen hier met wie hij écht overweg kon. De meerderheid moest nog steeds niets van hem hebben, waardoor hij als gevolg vaak alleen met zijn slangen op zijn kantoor zat terwijl de lerarenkamer stampvol was rond lunchtijd. Tegelijkertijd ergerde het hem aanzienlijk dat hij uit had gekeken naar het gezelschap van een mistroostig achttienjarig meisje, alsof zijn eigen teruggang al tot zover was gedaald dat hij zoiets al als baken van troost zag. Hij beet nog liever zijn eigen tong af dan dat dat feit aan het licht kwam. Het was een regelrechte jungle buiten zijn kantoor, en hij moest koste wat het kost het roofdier blijven, de rest te boven staan. Stelde je je ook maar een kort moment zwak op, dan zouden ze zich genadeloos aan je vergrijpen, muggen die uit ieder gerucht een sappig roddeltje zogen. Je kapot maakten. Dat was zijn dagelijkse strijd.
Esmira begon te vertellen, over haar boze vader, zijn zakenpartner Dormeno en hoe hij haar had opgesloten in een kamer. Hij kon wel raden wat er gebeurd was in dat kleine bezompen kamertje. Met ingezakte schouders goot hij het stomende water in twee glazen. Er stond een vreemde, zelfs wat beklemmende uitdrukking op zijn gelaat die ze gelukkig niet kon zien. 'Dat is.. verschrikkelijk,' reageerde hij met benepen stem, zijn ogen nog neergeslagen. Hij zette het theeglas voor haar neer en zeeg al roerend in zijn eigen theeglas achter zijn bureau om zich daar op te concentreren, al had hij niet eens suiker of melk op zijn kantoor. Het leek hem verstandiger te zwijgen over het feit dat hij precies hetzelfde had gedaan.

Zijn blik kroop na een lange stille minuut over haar magere verschijning naar haar gezicht om daar te blijven rusten. 'Maar je bent veilig hier. Ik kan niet anders dan je in bescherming nemen,' voegde hij er aan toe. 'Uiteraard is het vanzelfsprekend dat je je schooljaar over zal moeten doen, maar dat moet met jouw potentie wel lukken. Daar ga ik je bij helpen. En - geen zorgen. Je gevederde vriend zal zich een dezer dagen vast wel laten zien.' 'Als ze niet uit de lucht is gegrepen door één van mijn slangen,' dacht hij er bitter achteraan. Peinzend nipte hij even aan zijn glas. De Shadraanse thee die ze al zo vaak gedeeld hadden. Zonder melk, want dat verslapte de pure smaak. En zonder suiker, want dat kwam niet op het kantoor van de ex-tandarts.
'Geeft niet, liefje.' Hij slaagde erin zijn mondhoeken om te laten krullen tot een zuinig glimlachje toen ze snuffend zijn mantel als zakdoek gebruikte, maar zijn toon was wrang en zijn ogen deden niet met die glimlach mee. Zijn half dichtgeknepen ogen speurden zelfs de mouw van zijn mantel af toen hij met stevig op elkaar geklemde kaken zijn glas weer aan zijn lippen zette. Het was hem totaal ontgaan dat Saethion ook nog in de kamer was toen Esmira hem uitbundig begroette. Als reactie draaide de slang zich log van hen af. 'Vergeef me zijn afstandelijke gedrag,' zei hij met een smartelijke grimas. 'Saethion wordt altijd een beetje.. snibbig als hij op het punt staat te vervellen.' Zijn goudgele ogen sloegen zich naar haar op met een bijna spottende amusantie, want hij zag haar even nadenken over haar opmerkingen, en of deze wel in de plaats vielen.
Zoals verwacht begon ze over zijn werk, dat hij het druk had. 'Daar ziet het er wel naar uit, nietwaar?' Het kwam er killer uit dan hij bedoelde. Zijn blik gleed over de bergen papierwerk dat over zijn bureau bezaaid lag, wat al als bevestiging genoeg moest dienen. 'Hoe dan ook, je hebt geloof ik een hoop details weggelaten in je verhaal,' ging hij verder alsof hij nooit bekogeld was met diverse vragen. Hij liet haar het onderwerp niet ontlopen. 'Het is begrijpelijk dat je het niet op kunt brengen om er nu uitgebreid verslag over te doen, nu het kennelijk nog vers in je geheugen ligt. Laat me je wel iets op het hart drukken. Ik ben nog steeds je mentor, Esmira. Je kunt me in vertrouwen nemen met dit soort zaken. Het is geheel aan jou.' Zijn zin eindigde in een fluistertoon, indicerend dat zelfs die woorden alleen al tussen hen twee zou blijven.

Ze wist dat master Savador zich meestal anders gedroeg bij haar, dan bij andere leerlingen. Ze wist dat hij haar mocht al had hij dat nooit hardop gezegd en ze betwijfelde het of hij dat überhaupt ooit hardop zou zeggen, waarschijnlijk niet. Dat vond ze ook niet erg, want ze respecteerde hem zoals hij was en ze zou het vreemd vinden als hij zich anders voor zou gaan doen. Zij wist door zijn masker heen te prikken en de man te zien die hij werkelijk was en die man respecteerde ze en vertrouwde ze. Ze had haar hoofd ietsje scheef terwijl ze naar hem keek. Naar zijn blik die op zijn bureau gericht was. Er lag een denkrimpeltje in haar voorhoofd terwijl ze probeerde te achterhalen waar hij aan zou kunnen denken. Toen hij opstond volgde ze hem bijna uit automatisme met haar blik. Ondanks haar toestand brak er toch een klein glimlachje door op haar gezicht toen ze doorkreeg waar hij heen liep. “U gaat Shadraanse thee zetten.” Het was meer een constatering dan een vraag. Ze had blijkbaar wat gezegd wat hem geraakt had, want het duurde een tijdje voordat hij de ketel op het vuur zette. Ze moest denken aan de keer dat hij ook thee voor haar had gezet. Ze had het lekker gevonden en schijnbaar wilde hij haar weer een kopje voorzetten. “Master Savador?” Vroeg ze voorzichtig. “Heb ik iets verkeerd gezegd?” Er lag bijna een bezorgde uitdrukking in haar ogen. Ze had het gemeend toen ze had gezegd dat ze blij was dat hij wel interesse in haar had. Misschien had hij dat niet willen horen.
Toen begon ze in de verkorte versie over Dormeno te vertellen. Ze sloeg haar handen om het glas toen hij het theeglas voor haar neerzette. “Dankuwel.” Zei ze meteen. Een antwoord op zowel zijn medeleven als op de thee die hij haar gegeven had. Er was iets in zijn stem wat een alarmbelletje bij haar had doen rinkelen. Toch begon ze daar niet over, bang dat ze hem zou beledigen. Het leek alsof hij ergens mee zat en dat ze het niet beter maakte door te vertellen over wat er met haar was gebeurd. Waarom reageerde hij er op die manier op? Ze dwong zichzelf de woorden in te slikken en te wachten totdat hij nog wat zou zeggen.
Ze knikte toen hij zei dat ze op school veilig was. “Ja, dat weet ik.” Sprak ze vol vertrouwen uit. Toen hij doorging keek ze in haar theeglas. Ze wist dat hij dat ging zeggen en ze bleef even stil voordat ze antwoord gaf. Ze legde haar handen weer in haar schoot en sloeg toen pas haar ogen weer naar hem op. “Ik ga mijn best doen master Savador en ik zal er alles aan doen dat ik uiteindelijk zal kunnen slagen. Ik begrijp dat ik het jaar over moet doen, dat is niet meer dan logisch. Ik zal laten zien dat het me dan wel gaat lukken.” Opnieuw gleed haar blik naar het raam. “En ik hoop dat Tess terug komt. Ik mis haar echt heel erg.” Fluisterde ze er zacht achteraan voordat ze haar tranen afveegde.
Ze wist dat ze met die actie master Savador niet blij had gemaakt. Ze had zijn mantel aan toch zei hij dat het niet gaf, maar ze wist wel beter. Zeker toen ze zag dat hij zijn nep glimlachje opzette, die niet bij haar werkte. Ze keek daar dwars doorheen. Het had geen zin om nog een keer haar excuses aan te bieden en ze kon het niet meer terug draaien, dus besloot ze het onderwerp te veranderen en zich tot Saethion te richten. Saethion leek niet zo veel zin te hebben in aandacht. “Ah, is het weer tijd om te vervellen.” Ze knikte begrijpelijk en liet de slang verder met rust.
Ze begon maar over zijn werk om de spottende blik in zijn ogen te kunnen ontwijken. Ze wist dat ze soms niet helemaal tactisch was, maar ze kon er niets aan doen. Dan probeerde ze het altijd maar weer recht te zetten of over te gaan op een ander onderwerp. Ze had nou voor het laatste gekozen. Opnieuw verzette ze het onderwerp. Ze keek hem iets wat geschrokken aan toen hij zo kil tegen haar deed. Normaal gesproken zou ze het hebben genegeerd, maar ze was niet zichzelf op het moment en een stuk makkelijker van haar stuk te brengen. “Sorry,” zei ze zacht terwijl ze haar handen weer om het theeglas sloeg. Ze pakte het glas op en nam een slokje. “Lekker.” Vervolgde ze. Toen hij zei dat ze delen van haar verhaal had weggelaten verslikte ze zich bijna in het volgende slokje die ze had willen nemen. Ze hoestte even en keek hem toen aan met een bedrukte blik in haar grijze ogen. Toen hij verder ging keek ze naar beneden. Kon ze het aan om het te vertellen? Wilde ze het wel vertellen. Ze nam een slokje en leunde toen iets achterover in haar stoel.
Ze keek master Savador weer aan met een gepijnigde blik in haar ogen, maar toch begon ze te vertellen. “De eerste keer ben ik vrijwillig naar de zakenpartner van mijn vader gegaan, omdat mijn vader zei dat hij anders mijn school niet meer kon betalen als hij het geld van Dormeno kwijt raakte. Soul is toen achter mij aangegaan om me daar weg te halen. Daarna moest ik terug gaan van mijn vader. Hij wilde dat ik het goed maakte met Dormeno, omdat hij kwaad op mij was doordat ik de eerste keer gevlucht was. Ik had geen keus, mijn vader greep mij buiten school aan mijn arm en heeft me gewoon meegenomen. Dormeno sloot mij weer op in hetzelfde donkere kamertje en hij deed mij pijn, daar genoot hij van. Hoe harder ik schreeuwde hoe leuker hij het vond. Op een gegeven moment schreeuwde ik niet meer. Waarschijnlijk vond hij dat niet leuk, want toen liet hij mij gaan.” Ze stopte even om nog een slokje thee te nemen. Het glas trilde in haar handen. “Dormeno hield nog al van rituelen en orde. Hij deed altijd alles in een bepaalde volgorde, altijd hetzelfde waardoor ik na een tijdje precies wist wat hij kwam doen. Hij liet mij drie keer per dag eten brengen, dat deed hij niet zelf maar zijn dochter. Eerst mishandelde hij mij nog niet, daarom vond hij het waarschijnlijk ook leuk om haar langs te sturen. Ze had altijd blauwe plekken in haar gezicht en was vreselijk schuchter. Ik probeerde wel met haar te praten, maar ze zei geen woord. Dormeno kwam vier keer per dag.” Ze stopte met praten en knipperde met haar ogen. Ze probeerde het beeld op haar netvlies weg te krijgen. Het theeglas trilde vervaarlijk in haar handen terwijl haar blik afwezig werd.

Ja, hij hield Esmira liever bij zijn naaste contacten, maar de consideratie was niet sterk genoeg om alles wat hém op het hart lag eruit te gooien. Hij was en bleef Savador, iemand die zelfs voor zijn eigen partner liever diepe gevoelige gedachten zou verzwijgen - niettegenstaande dat hij niet verwachtte voorlopig nog in een relatie terecht te komen; Miss Eres, waar hij heimelijk nog altijd smoorverliefd op was, leek haar stempel op een afwijzing al te hebben gedrukt (en intussen was het een lollige bezigheid onder de leerlingen om hem daar flink mee te pesten en zijn zekerheid te doen wankelen, ook al bleef zijn strakke gelaat ongeroerd).
Daarom negeerde hij haar vragen, en de bezorgde toon erin. Het was niet zij die iets fout had gedaan of gezegd. Ze had enkel wat herinneringen aan, achteraf, nare ervaringen opgerakeld. Ervaringen waar hij nóóit problemen mee had gehad, puur uit zijn eigen begerigheid, maar die plotseling een punt werden nu iemand die hij onder zijn vleugel nam hetzelfde moest zijn ondergaan. Het liet hem bijna vrezen dat alleen Esmira dat schuldgevoel bij hem los kon pulken - en tot zijn grootste schrik, want het was een zwakheid. Maar je ging als docent en Hoofdmeester ook niet even met een kop thee tegenover je leerlinge zitten om haar luchtig te vertellen, 'ja, ik heb in mijn vroege dertigerjaren smakken geld neergegooid om veel te jonge meisjes van plezier te kunnen betalen in een onbeduidend hotelkamertje, want - even tussen jou en mij - mijn geest heeft op een dag besloten een idolate ontwikkeling te ondergaan en me op te zadelen met tot onacceptabele obsessies uitgroeiende frustraties'. Not done.

Toch voelde ze zich veilig op deze school - bij hem. Dat betekende stiekem veel meer voor hem dan ze zich mogelijk in kon denken.
Er heerste even een korte stilte terwijl allerlei gedachten in zijn hoofd maalden. In dat moment zaten ze zwijgend tegenover elkaar, met een dampende theekop in hun handen. Pas toen ze sprak, ingaand op het te herhalende schooljaar, sloeg ook Savador zijn blik naar haar op. 'Je weet evengoed als ik dat je dat gaat lukken,' antwoordde hij zacht. Hij wilde niets liever: meisjes zoals zij was wat de maatschappij nodig had. Personen die serieus waren over hun toekomst, die een opleiding zagen als een mogelijkheid om hun thuissituatie te ontvluchten en dit als hun nieuwe levensstijl aanpasten. Tieners die zich niet bezighielden met feesten, maar die vooruit keken. Dat waren de mensen die het later ver gingen schoppen, in zijn theorie - en, behalve dat, waaruit de hele populatie leerlingen volgens zijn idee oorspronkelijk had moeten bestaan. Hij zei niets over haar bezorgdheid over Tess, sloeg zijn ogen in plaats daarvan neer op zijn theeglas. Tijdens haar afwezigheid had hij de adelaar, die altijd wel ergens op het buitenterrein van de school te bespeuren was (meestal zag hij haar weleens rondzweven om de toren waar Waarzeggerij gegeven werd, of in de buurt van een bepaalde open plek in het woud waar hij vaak kwam tijdens zijn patrouilles), immers nergens meer gezien. Misschien was het dier op eigen houtje op reis gegaan, op zoek naar haar bazin - misschien was ze gedood. Hij nam het risico niet er verder nog een uitspraak over te doen en haar nog meer van streek te maken.

Het hielp niet bepaald dat hij zijn gewoonlijke kilheid niet helemaal kon verbergen. Hij betrapte zichzelf erop dat hij ook iets te direct moest zijn geweest met zijn vraag. Ze verslikte zich haast in haar thee. Het moest als een soort goedmakertje dienen toen hij vervolgens een pril glimlachje op zijn smalle lippen perste, die centimeter voor centimeter vervaagde naarmate ze verder haar verhaal uiteenzette. Tegen de tijd dat ze tussen haar woorden pauzeerde en haar bevende handen onder controle trachtte te houden, trilde ook zijn theeglas licht - en het was niet omdat het hem daadwerkelijk zo aangreep. Hij wilde zich het feit voorhouden dat hij een vorm van zekerheid zocht; dat hij niet de enige was die te kampen had met zo'n drang, hoewel hij dit natuurlijk wel wist. Gewoon, puur om te kunnen concluderen Daarbij opgeteld was het anders om het uit de mond te horen komen van iemand die je voor de verandering eens wel mag, die er bij was geweest. 'Drink je thee op.'
Hij hoorde zijn eigen wankelende stem en had het gevoel dat deze aan iemand anders toebehoorde. Het was het enige wat hij binnen lange tijd zei. Hij deed niet eens de moeite om het glas uit Esmira's handen te nemen op het moment dat ze zelf de controle leek te verliezen. 'Drink je thee op en daarna wil ik dat je langs de ziekenzaal gaat. Je maakt een afspraak met de schoolpsycholoog - zeg dat ik je heb gestuurd en je dossier, indien nodig, op mijn kantoor ligt. Ik regel iemand om je later te escorteren naar je etage. Je bagage zal naar boven worden gebracht en je kunt gebruik maken van de badruimtes, als dat je blieft.' Er kwam nog net geen 'en laat me nu met rust' uit: in plaats daarvan bleef zijn ongestadige blik strak gefixeerd op zijn halflege glas thee, zijn lippen op elkaar geperst, en knepen zijn handen het glas bijna aan scherven. Er kolkte een zweem van verbittering achter het lege oppervlak van zijn ogen.

PROFILE MAGICIAN

» I'm back >D
» Back
» We're back
» I'm back
» Back again

Please, take me back...

Please, take me back...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen