Anastasia .
 PROFILEPosts : 558 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Dark [ Partially Wood ]Klas: Miss KatherinePartner: You’re the lonely, one and only, body in the world. Who can make me, who can break me, down into a young girl.
 |  Onderwerp: trouble is a friend | shauni  ma aug 20 2012, 19:47 | |
| Zelf vond ze haar constante gehuppel nooit irritant, maar kennelijk had de Buitenwereld – de naam die ze gegeven had aan de rest van de wereld – er wel een schijthekel aan. Of het was haar idioot positieve gedrag, wat zelfs op dit soort warme dagen geen moment afwezig was. Ondanks de dikke rode witte petticoat onder haar witte jurk, de kniekousen met strikken aan de zijkant, leek ze het totaal niet warm te hebben. Anastasia was het gewend, dat was het eerder. Ze had het al niet meer koud vanwege de handschoentjes die afwezig waren, de strikken die haar haren niet zwaarder maakten dan ze al waren. Integendeel; ze had haar haren met een lint half opgebonden, zodat er een vleugje wind doorheen kwam, maar meer accesoires droeg ze niet. Haar rode lakschoentjes – gelukkig zonder hak, ze leken nog het meest op ballerina’s – tikten in het ritme van haar gehuppel door de grote zaal. Het was verder bijna doodstil omdat niemand de puf had om te praten met deze temperaturen, maar haar doodvrolijke gehuppel bleef maar doorgaan. Tot ze aankwam bij haar eindbestemming; de gigantische bibliotheek die al vanaf haar aankomst haar doel was geweest, maar die ze nog niet had kunnen bezoeken door… moeilijkheden. Het ontwijken van familie, voornamelijk.
De grote houten deur kreeg ze maar met moeite open, maar achter die deur vond ze een oase van nog koelere lucht. Er was bijna niemand en de zon stond aan de andere kant, dus dit gedeelte van het gebouw had al kunnen afkoelen. Haar huppelende pas ging doodleuk door, terwijl ze haar weg maakte naar het grote bureau van de bibliothecaresse. ‘Hallo, mevrouw?’ Haar eigenzinnige, hoge stem waarin bijna engelengezang doorklonk sneed door de stilte, waardoor de vrouw achter het bureau kwaad opkeek. ‘Wat?’ snauwde het mens, maar blind voor slechte dingen als ze was vroeg Anastasia gewoon doodleuk ‘Weet u waar de boeken over hoge sociale etiquette staan? Het liefst die over familieschandalen, als het kan.’ De vrouw trok achter haar bril haar wenkbrauwen – opgetekend, zag Anastasia – even hoog op, waarna ze naar de linkerkant wees. ‘Helemaal naar achteren. Geen rotzooi maken. Er is daar al tijden niemand geweest.’ Bijna had het meisje haar geïnteresseerd, maar al snel keerde de biebjuf terug naar haar administratie. Anastasia antwoordde met een glimlach en een beleefd ‘Dankuwel, mevrouw~’ voordat ze haar huppelende pas naar de gewezen sectie verplaatste.
Zonder moeite vond ze de sectie, maar nu was er nog een taak die volbracht moest worden. De boeken had ze gevonden, ja. Nu moest ze ze nog in handen krijgen. De boekenplanken liepen bijna helemaal door tot het plafond, maar daar moest ze gelukkig niet heen. Nee, Ana’s boeken stonden ongeveer tweeëneenhalve meter boven de grond. Ze had een ladder nodig, bleek al vlug. Dus die ging ze zoeken. Dat dat makkelijker gezegd dan gedaan was, bleek al vlug. Twee “boekenstraten” verder vond ze een ladder, maar die was veel te zwaar. Nu had het lot – ondanks dat Ana daarin niet geloofde, maar wel in eenhoorns, kabouters en monsters onder haar bed – dat er een ander persoon in dezelfde gang stond. Ze wist niet wie, maar sociaal was ze wel. een beetje. Ietwat onwennig liep ze op het meisje – ja, zover ging haar kennis nog wel, het was een meisje – af en tikte haar op haar schouder. ‘Sorry, maar zou je me even kunnen helpen?’ Ze glimlachte, ging verder zonder op antwoord te wachten. ‘Ik heb deze ladder nodig, zie je en zelf kan ik hem niet verplaatsen. Dus ik dacht, als jij me even kon helpen, zou me dat een hoop moeite besparen.’ Kort haalde ze een hand door haar haren. Had dat te egoistisch geklonken? Misschien. Maar zelf had ze het totaal niet door.
S H A U N I |
|
|
