Met een kort, zwart zomerjurkje aan en een paar even zwarte sieraden om haar armen en nek liep Keira over het veld, genietend van de tijd dat ze alleen was. Jayro was verdwenen, spoorloos, en had haar achtergelaten met een doorboord hart. Ze was woedend geweest, en had haar furie afgereageerd op een dorpje magie-loze-wezens, genaamd mensen. Keira had ze stuk voor stuk koelbloedig vermoord, en nu ze terug was voelde ze zich leeg. Alsof ze haar ziel had gegeven bij het vermoorden van de hulpeloze kinderen en ouderen. Ze wist dat de leegte die ze voelde kwam door Jayro, en gromde woedend bij het denken aan hem. Hij zou koud gemaakt worden, wilde hij ooit nog terugkeren.
Ze had haar blik gericht op het gras enkele meters voor zich en had dus nooit gezien dat ze niet alleen was. Pas toen ze het gras hoorde ritselen keek ze voor zich uit en zag ze iemand, waarna ze bleef staan. Rustig keek ze toe hoe de persoon langzaam op haar af liep, terwijl ze zweeg. Haar zwarte jurkje zat nog onder de bloedvlekken, en als een soort trofee droeg ze hem alleen bij gebeurtenissen als deze. Om anderen af te schrikken, en alleen de mensen die de moeite waard waren naar haar toe te laten komen. Mensen die zoals zij niet bang waren voor een beetje bloed.

Verderop op het grasveld liep Elyon. Ze had haar schoeisel uitgedaan en aan de rand waar de kleine grasvlakte begon achtergelaten. Nu liep ze ze het middelhoge gras heen. De losse sprieten kriebelde aan haar voetzolen maar voelde zacht en vertrouwd aan. Maar naast het gras voelde ze ook de sterke grond waar het uitgroeide. Elyon kon zelfs de fijne miniscule korreltjes zand voelen die stukje bij beetje haar huid op haar voeten aan het afslijten was. Al zouden ze nooit snel genoeg zijn omdat haar huid ook nieuwe cellen aanmaakte. Elyon droeg een lichtblauwe rok met witte linten waarvan de zoom een beetje over de grond sleepte. Als ze haar schoenen aan had was er niets aan de hand. Dan hing hij keurig net boven haar voeten. Maar zonder schoenen sleepte het kleine randje zoom over de aarde en kleurde bruin met groene vegen. Elyon droeg op de rok een top met trompet mouwen van dezelfde stof en kleuren. Deze ook gestrikt met witte linten en veters. De stof was niet zwaar maar wel dun hoewel hij warmer leek. Verder had Elyon haar haren tot twee lage vlechten gebonden die beide voor haar schouder langs over haar borstkas vielen. Helemaal onderaan waren er twee grote zilveren ringen bevestigd in het haar. Tussen de warrige kleine blonde plukken haar die te klein waren om in een vlecht te doen was een blauwe diadeem te zien die als een tiara rond Elyons hoofd ging. Ze had haar handen ineengevouwen op haar rug. Achter Elyon aan vloog Caleb, haar torenvalk. Hij vloog met rustige, trage slagen zodat hij haar looppas makkelijk bij kon houden. Elyon keek de hele tijd naar de grond, naar het onkruid dat tussen het gras stiekem omhoog kwam. Naar de kleine dieren die zo gauw ze konden aan de kant schoten voor Elyon hen perongelijk kon vertrappen. Doordat Elyon de hele tijd zo naar beneden keek, had ze het andere meisje dat ook op het grasveld was, nog niet gezien. Ze liep recht op haar af maar had dat niet door. Pas toen Caleb versnelde, op haar schouder landde en haar stevig met zijn snavel aan haar vlecht trok, keek Elyon op. Als Caleb iets later was geweest dan was Elyon tegen het meisje opgebotst. Elyon liet haar blauwe ogen over het gestalte van het meisje voor haar glijden. Ze zag er jonger uit dan Elyon, al kon ze niet zo heel erg veel jonger zijn. Elyon had zo het vermoedde dat dit meisje van Shadra kwam. Het zou haar in elk geval verbazen als het niet zo was. Maar wat Elyon vooral opviel was dat de zwarte jurk van het meisje onder de donkerrode bloedvlekken zat. Die zaten er waarschijnlijk nog niet zo heel lang. Tenminste dat was Elyons vermoede. Ze zweeg en voelde hoe Caleb neerstreek op haar schouder.