Norwood liep met zijn lange blauwe jas over het terrein. Het was nacht, maar Norwood had weer van die momenten dat hij niet kon slapen. De zon was al een tijdje onder en de sterren en de maan had haar plek ingenomen. Sinds hij getrouwd was met Madeline waren zijn nachten korter. Hij sliep minder maar was beter uitgerust. Zijn stemming was over het algemeen goed en hij voelde zich iedere dag opnieuw beter. Hij keek kalm naar de lucht. De nacht was helder. Hij sloot zijn ogen. Opnieuw kwamen er om hem heen een stel lichtblauwe paddestoelen. Verschillende vuurvliegjes vlogen er om heen. Een paar bosjes met bloemetjes vormde zich om hem heen. Alles bleef laag maar het was er. Ook gaven de lichtblauwe paddestoelen zwak licht. Norwood ging zitten en snoof de lucht op. Hij genoot van de rust. Het was mooi. Hij had Madeline al weer een tijdje niet gezien. Iets waar hij misschien een fout in maakte. Hij keek kort rond en ging zitten. Hij maakte een kleermakerszit en begon zachtjes te mediteren. Zijn gedachten leeg maken. Dit zou voor hem makkelijker zijn om vannacht toch nog wat rust te hebben. De paddestoelen namen dan om de beurt een feller of minderfel licht aan. Het was allemaal prachtig om te zien. Norwood voelde zich voor kort één met de natuur en genoot van alle rust in zijn omgeving. De stilte werd dragelijker gemaakt door de krekels en andere zacht geluid zoals de ruisende bomen.

Haar dunne, zeide nachtjas dwarrelde om haar heen terwijl ze hem dicht probeerde te houden met een hand. Haar haar wapperde wild om haar hoofd terwijl ze door de nacht rende. Voor haar uit, in de lucht boven haar vloog wild een draakje van een lengte van twee meter. Floekend rende ze het diertje achterna. Eindelijk had ze hem terug gevonden, nadat hij uit haar raam was gevlogen en haar plagend haar bed uit had gehaald. Ze vond het altijd wel leuk om met Ené te spelen, alleen niet midden in de nacht terwijl ze het liefste wilde slapen. 'Ené, jij verdomde hagedis. Kom terug,' riep ze zachtjes naar het dier, haar stem leek al hard genoeg in deze stille nacht. Het diertje draaide haar kop en keek haar grijnzend aan terwijl het nog eens krachtig met haar vleugels sloeg en daarmee nog meer afstand nam. 'Als ik je te pakken krijg, je bent echt de klos dan!' riep ze nu wat harder, terwijl ze een sprintje inzette. Ze sprong spastisch in de lucht, en zwaaide met haar vrije arm. Ze voelde het staartje langs haar vingertoppen strelen, waarna ze mopperend weer terug op de grond lande. Ze rende door, rollend met haar ogen toen ze bedacht dat ze haar luchtmagie had kunnen gebruiken om die vliegende hagedis te kunnen grijpen. Nu zou ze niet meer in dat zelfde truukje kunnen doen, dat zou ze te snel merken. Tot haar genoegen zag ze het diertje lager vliegen, hoewel ze nog steeds geen kans zag om haar te pakken te krijgen. Het leek alsof Ené vergat haar vleugels snel te laten werken, of ze werd moe, maar de afstand werd kleiner. Ook voelde ze hoe haar eigen ademhaling als een gek ging, terwijl ze zich klaarmaakte voor een sprong. Toen het moment daar was twijfelde ze geen moment, ze had genoeg van het rennen en wilde weer terug naar binnen. Ze zette zich zo stil mogelijk af, en tegelijkertijd toen ze dat deed schoten haar handen naar beneden en zette ze zich met een extra lucht vlaag af. Ze schoot omhoog, vloog zo'n vier meter boven de grond, en boven Ené. Ze zag het beestje verschrikt omhoog kijken, en er kwam een vermaakte grijns op haar lippen. Met een plof greep ze het diertje en viel op de grond. Op het moment dat ze Ené tussen haar handen voelde drukte ze haar tegen zich aan en rolde door. Toen ze stil lag bleef ze even heigend liggen. Ze keek op en schrok zich lam. Daar, in kleermakerszit zat een man, die gelijk bij haar doordrong als leraar. Ze kon zo gauw niet bedenken welke, zolang zat ze hier nog niet op school. Met grote ogen keek ze naar het gezicht, en voelde haar wangen rood worden.

Norwood merkt de voetstappen al van een eindje op. Maar de draak ontging hem echter. Hij hield echter zijn ogen gesloten. De planten bleven nu onder controle. Sommige dieren kwamen nieuwschierig op het licht af. Een paar vogels landde in een boom die in de buurt stond. Norwood keek op toen ineens een doffe plof te horen was. Hij opende zijn ogen en keek rond. Een meisje in een dunne nachtjas was op een draak gesprongen die kennelijk ook rondvloog. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. Maar er was iets van een strenge blik in zijn ogen te bekennen. Leerlingen hoorde eigenlijk in het gebouw te zijn rond dit uur. Norwood stond op en keek haar aan. Hij merkte licht dat ze een andere kleur kreeg maar kon door het blauwe licht niet opmerken dat ze echt bloosde. "Gaat het?" vroeg een kalme en vriendelijke stem aan haar. Hij keek haar vriendelijk aan. "Eigenlijk moeten leerlingen in het gebouw zijn rond dit uur, en dan nog het liefst op hun etages..." zei hij kalm met een wat strengere ondertoon. Maar boven al was het een vriendelijke stem. Het was meer een les dan dat hij echt op haar mopperde. Al snel verscheen er een glimlach op zijn gezicht. "Mijn naam is Norwood, leraar woudmagie, aangenaam kennismaken." zei hij vriendelijk tegen haar.

Ze staarde nog steeds verschikt naar de leraar, haar hoofd rood en haar haar door de war door haar sprong. Even voelde ze een laatste worsteling onder haar, maar al gauw hield die op. Blijkbaar was Ené ook een beetje moe, dacht ze vrolijk. Ze knipperde met haar ogen, beseffend dat ze de leraar aanstaarde en probeerde overeind te krabbelen. Meteen voelde ze dat het draakje weer begon met stribbelen zodra ze in beweging kwam. Ze ademde hard uit, en rechte een van haar handen zodat die plat op de grond lag. Met een luchtstroomd tilde ze zichzelf op, sterk er op lettend dat Ené niet zou kunnen ontsnappen. Ze glimlachte lichtjes naar de leraar en knikte toen ze zijn vraag hoorde. Met een stevige arm rond het lichaampje van Ené streek ze met haar andere hand haar warrige haar uit haar gezicht. Ze voelde haar hoofd nog roder worden toen ze zijn bestraffende woorden bij haar doordrongen. 'Ik weet het, sorry. Maar dit ding hier-' sprak ze het laatste lichtelijk geïrriteerd '-besloot uit het raam te ontsnappen en mij een nachtelijke speurtocht te geven,' haar toon was lichtelijk boos terwijl ze het diertje streng aankeek. Ené keek met grote, treurige ogen terug en gaf haar schouder een aai met haar kopje. Haar strenge blik verdween en maakte plaats voor een glimlach. Ze verslapte de greep en het draakje klom rond haar schouder, onder haar haar door. 'Ephony, leerling. Luchtmagie, geïntreseerd in woudmagie,' somde ze haar eigen rijtje op. 'Prettig kennis te maken,' sprak ze lichtjes erachter aan, meteen bedenkend dat ze wel een betere eerste kennismaking met een leraar kon bedenken. Niet eentje met warrig haar, slaperig hoofd, dunne badjas met daaronder haar pyjama en op blote voeten. 'Geeft u echt woudmagie als les?' vroeg ze zonder erbij na te denken, haar ogen met een verwonderlijke glinstering erin.

Norwood keek kalm naar Ephony en glimlachte. "Geeft niet, maar ik denk dat ik hier het makkelijkste in ben..." zei hij kalm. Doelend op het feit dat hij niet zo enorm streng was. "Ephony, aangenaam..." zei hij kalm. "Geïntreseerd in woudmagie? Leuk om te horen..." zei hij kalm. "Of ik echt woudmagie geef?" vroeg hij kalm. "Als ik dat niet gaf zou ik het niet gezegd hebben." zei hij kalm. Hij opende zijn hand en maakte een vlakke hand. Hij hield het voor Ephony. Langzaam kwam er een lichte groene glinstering in zijn hand. Deze vormde een bloem en binnen enkele seconden lag een mooie bloem in zijn hand. "Verder ben ik opvolger van Ferost...en als je er geïnterreseerd bent in woudmagie moet je die naam vast eerder gehoord hebben." zei hij kalm. "Maar ik loop er niet graag mee te koop al is het nog zo'n eer." zei hij kalm. Zijn blik ging naar het draakje. Hij liep er naar toe en aaide het over zijn bolletje. "Hij heeft energie, dat heb ik wel gezien.." zei hij kalm.

Haar ogen glinsterde nog steeds, meer van enthousiasme omdat ze kleine mogelijkheden zag. Ze glimlachte breed bij zijn reactie op haar woorden toen ze het over de woudmagie had. Ze knikte hevig, en kroelde even Ené over haar kopje omdat ze een deel van haar aandacht opeisde. Ze voelde haar wangen weer iets roder worden toen ze zijn opmerking hoorde. 'Ja, sorry, u heeft gelijk,' mompelde ze. Ze keek verbaasd op toen ze zijn handeling zag, en hield hem scherp in de gaten. Haar ogen vergote zich uit vreugde toen ze het groenige licht zag. Er kwam een vreugdevolle glimlach op haar gezicht toen ze de bloem zag, en haar ogen schoten naar die van Norwood. 'Ferost, ja die naam heb ik al een keer gehoord,' zei ze wat minder vrolijk. Haar gedachtes gingen meteen terug naar de onmoeting met Savador, en daarbij Deshas. Toen was Ferost haar redder geweest die haar van de ongekoelde woede van Savador had gered, en daarbij haar leven. Ze knikte bij zijn opmerking over zijn taak als opvolger. 'Toch is het wel iets om trots op te zijn,' sprak ze vastbesloten. Ze glimlachte naar hem, aangezien ze elk woord meende van wat ze zei. Haar glimlach kreeg een andere oorzaak toen hij dichterbij kwam en zijn aandacht op Ené richte. Ook het draakje kreeg de man in de gaten en keek hem met haar grote, inktblauwe oogjes nieuwschierig aan. Ze grinnikte toen ze zijn woorden hoorde. 'Ja, inderdaad. Af en toe iets te veel energie,' zei ze glimlachend terwijl ze het diertje aankeek. De ogen van Ené zagen haar niet, en waren alleen maar gericht op de man die zijn hand op haar hoofd had. Ze sloot haar oogjes en er kwam een kat achtig geknor uit haar keel. Haar ogen waren gesloten en haar kopje duwde ze dwingend tegen zijn hand. 'Tja, ze is een beetje verslaafd aan aandacht,' zei ze wat verontschuldigend toen ze opmerkte dat Ené meer aandacht opeisde. Ze glimlachte eventjes licht, en bedacht zich toen iets. 'Heeft u, als woodmagic leraar, tips voor mij? Ik wil het heel graag leren enzo, maar telkens als ik op het punt sta om te beginnen, komen er altijd dingen tussen,' sprak ze met lichte teleurstelling in haar stem.

Norwood keek naar Ephony en glimlachte vriendelijk. "Je zult hem ongetwijfeld ontmoeten...als je het al niet hebt gedaan..." zei hij kalm doelend op Ferost. "Ik ben er ook trots op, Ferost heeft immers zijn keuze goed afgewogen. Ik zelf ben er blij mee, maar het eist wel wat tijd op. Tijd die ik misschien beter aan Madeline kan besteden..." zei hij met een schuldbewust gevoel. Norwood aaide en krabbelde wat over het hoofdje van de draak. Hij glimlachte. "Zo ken ik er ook wel een..." zei hij grinnikend doelend op Eyolf. "Ik ben meer iemand die je nu het advies geeft om te rusten, maar ik neem aan dat je vast op dit moment iets wilt leren..." zei hij kalm en glimlachte. "Het is dezelfde spreuk die ik net uitvoerde." zei hij kalm. "Hij is makkelijker als je het op de grond doet, en dat is een van de eerste stappen waar je mee begint..." zei hij kalm. "Een tip? Probeer eens in het bos te oefenen. Neem een boek mee, of desnoods vraag een leerling of een volwassen die woudmagie wat beter kan. En ga oefenen. In het bos is het rustig. En bovendien komt woudmagie er het beste tot zijn recht. En je zult in het weekend en door de weeks voldoende tijd hebben om het te beoefenen..." zei hij kalm.

Haar blik veranderde in een diepgaande emotie, vermengt met heel veel andere toen hij het over Ferost had. 'Ik heb hem al ontmoet,' zei ze vluchtig, met een zachte stem. Op de een of andere manier werd ze bij iedereen opnieuw terug geleid naar een van de eerste momenten hier op school. Haar blik stond nog steeds op niets, terwijl ze haar gedachtes weer probeerde af te leiden. Ze glimlachte naar hem en knikte, doelend op zijn woorden over het opvolgen. Hij had gelijk, het zou iets zwaars worden maar het was iets op trots op te zijn. 'Toch is het fijn om ergens hard aan te werken, wetend dat je een groot doel voor je hebt liggen,' sprak ze vrolijk, haar gedachtes weer terug bij het gesprek. Haar emoties waren in ongeveer een minuut sterk veranderd, hoewel ze er zelf niet echt van bewust was geweest. Ené was nog steeds bezig met het opeisen van de hand van Norwood, en piepte onschuldig toen ze voelde dat de hand lichtjes verdween. Haar oogjes gingen weer open en ze keek de man bijna met een smekende blik aan. Ephony zag de blik ook, en gaf met haar vinger een klein tikje tussen de schouderbladen van het diertje. 'Niet zo smeken jij, zulke aandacht moet je niet vragen, zoiets verdien je,' zei ze bestraffend, waarna ze in lachen uitbarste door de licht verbrouwereerde en verdrietige blik van het draakje. Ze schudde - nog steeds licht lachend - haar hoofd als teken dat ze haar woorden wel meende. Ze keek op toen ze Norwood hoorde praten. 'Heeft u ook een huisdier?' vroeg ze verast, een leuke gedachte dat zelfs een leraar een dier had. Haar glilmach werd bijna gretig toen hij door ging over de magie van de natuur. 'Dat lijkt me geweldig, om dat te kunnen,' sprak ze haar gevoelens uit en lachte vrolijk naar hem. Ze knikte gefocust en besloot zeker wat te gaan doen met zijn tips. 'Oefenen in het bos, desnoods met hulp van iemand die woudmagie kan. Gesnopen,' sprak ze alsof ze een bevel uit haar hoofd oefende. Ze grinnikte, 'Ja, ik denk dat ik weet wat ik in het weekend ga doen,' lachte ze en gaf bedenkend Ené een aai over haar kopje.

Norwood zag de verandering van de blik. Hij wist dat dit duidde op niet een al te geweldige ontmoeting. Aangezien Ferost niet echt degene was die een meisje echt diep van binnen pijn zou doen kon hij zich maar naar een persoon vestigen, Deshas. En als Savador er ook nog bij zou zijn geweest zou dit meisje met een een levenslange trauma rondlopen had hij zo zijn vermoedens. "Inderdaad..." sprak Norwood kalm. "Inderdaad..." zei Norwood opnieuw op de bestraffende woorden van Ephony. "Ik heb ook een huisdier. Een witte wolf genaamd Eyolf..." zei hij kalm. De herhalende woorden deden hem glimlachen. "Buit jezelf niet teveel uit..." zei hij alleen als een kleine waarschuwing. "Om dan toch maar wat te oefenen kunnen we het nu wel proberen.." zei hij kalm. Hij ging door zijn knieën. "Om zo'n bloem als mij te toveren kun je verscheidende spreuken gebruiken. Echter zal ik de makkelijkste voor je uitleggen. "Op de grond is het het makkelijkst..." zei hij kalm. Rustig ging Norwood door zijn knieën. "Denk aan een mooie bloem..." zei hij kalm. "Zoals een rode roos..." gaf hij als voorbeeld. Leg je hand op de grond, of twee vingers dit is namelijk makkelijker..." zei hij kalm als tip. "De spreuk ga als volgt: Plano tawag.." vertelde Norwood. "Ik neem aan dat je weet wat je met spreuken moet doen.." zei hij vriendelijk met een lichte plagende ondertoon. "Je spreekt de spreuk uit en in de buurt waar jij je hand hebt zou de plant moeten groeien waar je aan dacht. Echter wil ik je waarschuwen. Denk echter alleen aan die plant, als je de spreuk uitspreekt en je denkt aan een vleesetende plant zou die ook verschijnen..." zei hij kalm maar serieus. "Later kan je het proberen om de bloem in je hand te toveren..." zei hij rustig. "Ik zal het even voordoen met een rode roos. Norwood legde twee vingers op de grond. "Plano tawag" mompelde hij. Langzaam kwam er een stengel boven de grond en vormde een mooie rode roos in bloei. Norwood keek naar Ephony en glimlachte.

Ze glimlachte toen ze hoorde dat Norwood een wolf had. 'Een witte? Wat prachtig,' sprak ze verbaasd. Ze had nog nooit een witte wolf gezien. Naja, eigenlijk had ze nog nooit een wilde wolf gezien, wel een paar grijzige in een dierentuin toen ze klein was, maar daar is het ook bij gebleven. 'Eholf, dat is een mooie naam,' zei ze er met een glimlach achteraan. Ze knikte grijnzend toen ze zijn waarschuwing hoorde. Ja dat klonk logisch, als je jezelf helemaal uit zou putten kunnen spreuken en technieken behoorlijk fout gaan. Haar ogen werden groot van verbazing en vreugde toen ze zijn volgende woorden hoorde. 'Meent u dat?' sprak ze zachtjes voordat ze haar volledige aandacht op de woorden en de handelingen van de man richte. Haar eerste les in woud magie, midden in de nacht nog wel. In gedachte grijnsde ze om het moment, bedenkend dat de eerst zo vervelende uitbraak van Ené hier voor gezorgd haar. Ongemerkt gaf ze de draak een aai over haar bol als dank, hoewel het draakje haar niet begreep en keek haar even vragen aan. Toen Ené merkte dat er niet meer op haar geled zou worden opende ze haar vleugels en sprong met een soepel sprongetje van Ephony's schouder af. Na een cirkeltje in de lucht te hebben gevlogen lande ze naast de twee mensen en hield ze in de gaten, proberend een gat in hun concentratie te vinden om de aandacht naar haar terug te leiden om weer eens geaaid te worden. Ephony weerspiegelde de handelingen van Norwood en ging ook op de grond zitten. Ze keek hem aan terwijl hij uitlechte, en probeerde alles goed inzich op te slaan. Terwijl hij sprak, weerspiegelde ze zijn woorden door de handelingen in haar hoofd al te doen. Ze dacht aan een mooie bloem, en nam net zoals hij een roos in gedachte. Een heldere, roode roos. Ze grinnikte om zijn woorden en knikte. Tja, ze had niet vaak met spreuken gewerkt, aangezien dat vaak niet hoefte bij luchtmagie, maar de enige keren dat ze het had gedaan wist ze nog vaag. Haar heldere lach klonk zachtjes toen ze in gedachte al een mislukte, vleesetende roos voor zich zag en keek de man vermaakt aan, zoiets zou echt iets voor haar zijn. Ze zuchte lichtjes toen een volmaakte roos in volle bloei uit de grond kwam nadat Norwoord de spreuk had gemompeld. Ze haalde diep adem en kwam toen in beweging. Ze legde haar vingers voor zich op de zachte ondergrond en keek geconcentreerd naar het plekje waar de roos naar boven moest komen. Roos, rode roos, roos, rood, bloeiend. Roos galmde het door haar hoofd terwijl ze de rest leeg maakte. 'Plano tawag,' kwam er onzeker, verlegen uit haar mond toen ze sprak. Onder haar vingertoppen voelde ze de aarde in beweging komen, ze voelde het bobbelen. Een moment daarna kwam er een klein sprietje met miniscuul kleine doorentjes uit de grond. Op dat zelfde moment dat ze het kleine plantje zag was haar concentratie weg, door de verbazing die door haar heen ging. Het steeltje kleurde donker groen, daarna bruinig en ging slap hangen. Beteuterd keek ze naar het verlepte bloemetje-in-maak. Ze wist wel dat het haar nooit in de eerste keer zou lukken, maar ze had toch wel iets meer verwacht dan alleen dit. Een beetje teneergeslagen keek ze Norwood weer aan. 'Niet helemaal de roos die ik wilde,' sprak ze beteuterd en keek weer naar het mislukte plantje.

Norwood keek glimlachend naar Ephony. "Het betekend: wolf die geluk had." zei hij kalm. "Het is een vroelijk dier maar is niet zoals Ené die alle aandacht opeist..." zei hij glimlachend. Rustig keek Norwood toe hoe Ephony het aanpakte. Ze leek goed geconcentreerd en rustig kwam er iets boven. Het leek veelbelovend maar het verwelkte. Norwood glimlachte lichtjes. "Probeer eerst te ontspannen. Dan wees wat zekerder van je zaak.." zei hij kalm. "En als laatste tip kan ik je geven dat je geconcentreerd moet blijven." zei hij kalm. "Verder is het veel oefenen als het niet lukt.." zei hij kalm. "Maar ik vind het knap hoe ver je bent gekomen. Ik kreeg de eerste keer niet meer dan een zaadje.." zei hij vriendelijk. "Bij mij moest het nog ontkiemen..." zei hij en grinnikte even. Hij knikte even. Ineens rende er een witte vlek achter op Norwood af. Sprong boven op Norwood en gaf een paar likken in zijn gezicht. "Ja....het....pff.is goed..." zei hij kalm. Eyolf stopte met likken. "Je bent ook niet meer de lichtste of wel..." zei hij grinnikend en duwde de wolf van hem af. Eyolf keek nieuwsgierig naar het meisje en ging zitten met een geïnterreseerde blik.

Haar mond stond schuin, haar wenkbrauwen gefronst terwijl ze nog steeds naar het verlepte plantje staarde. Ze besloot onbewust dat ze tenminste één woudspreuk wilde kunnen beheersen, en waarschijnlijk zou ze dit blijven oefenen totdat ze dood neer zou vallen. Ze keek op toen Norwood de betekenis van de naam van zijn wolf uitlegde. Ze keek hem verbaasd, maar vrolijk aan en knikte. 'Heeft u die naam expres aan hem gegeven? Of vond u hem gewoon mooi?' vroeg ze belangstellend. Ze grinnikte bij zijn woorden over energie bij de diertjes en ze keek lachend naar Ené. Het draakje keek een beetje nors naar haar, waarna haar inktblauwe oogjes naar Norwood gingen. Als ze een klein meisje was geweest had ze op dit moment haar tong naar de man uitgestoken. Ze schudde grinnikend haar hoofd en keek Norwood weer aan toen hij sprak. Ze glimlachte wat verlegen, toch gevleid dat haar eerst keer iets beter lukte. Tja, daar kon je toch wel trots op zijn vond ze. Haar ogen gleden weer naar het dode plantje, en ze vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat ze het zou beheersen. 'Hoe kun je eigenlijk een bloem in je hand laten verschijnen, laten groeien. De plant heeft toch zelf voedingsstoffen nodig?' vroeg ze nadenkend voordat ze Norwood aankeek. Ze schoot in de lach toen opeens een witte wolf boven op hem sprong, en hem gedeeltelijk omduwde. Het zag er zo natuurlijk uit, dat de lach op haar gezicht bleef hangen. Ephony verschoof wat en haalde haar benen onder zich vandaag. In kleermakerszit bekeek ze het moment, met de licht kreunende Norwood. Haar ogen schoten even naar Ené die de wolf strak in de gaten hield. Ze was ietsjes kleiner qua schofthoger, maar dat hield haar vaak nergens van af. Langzaam, half sluipend en met nieuwschierige oogjes kwam ze dichterbij en liep tussen Norwood en Ephony door, haar volledige aandacht op de wolf. Op een meter afstand bleef ze staan en strekte haar pootjes zodat haar rug iets in de lucht werd getild. Met een schuin kopje en een vrolijke twinkeling in haar ogen keek ze de wolf aan. Ook Ephony keek nu naar de wolf en glimlachte. Haar hand stak uit en pakte het puntje van de staart van Ené. Met een klein rukje eraan haalde ze het diertje uit haar concentratie, die nu vrolijk maar geërgerd naar haar gromde. Ze lachte en richte haar aandacht weer op de wolf. 'Ze is prachtig,' zei ze tegen Norwood en glimlachte.

Norwood keek naar Ephony en glimlachte. "De naam heb ik express genomen. Ik heb hem gevonden op Gren waar de moeder geen zorg voor het wolfje draagde. Ik neem aan omdat de rest van het nest, inclusief de moeder zwart was en Eyolf als enige wit. Het was er slecht aan toe en het heeft geluk gehad dat het mij en Ferost tegen kwam.." zei Norwood kalm. Norwood hoorde haar woorden en glimlachte. "Hoe lang denk je dat die plant die ik in mijn hand had uithoudt..." zei hij kalm. "Een paar dagen en het is weg. Maar toch kun je met andere spreuken het langer houdbaar maken..." zei hij kalm. Eyolf merkte dat Ené langzaam naderde en zich groter probeerde te maken. Eyolf ging staan en strekte eveneens zijn benen en kwam toch wel boven Ené uit. Norwood grinnikte. Eyolf blafte wat en ging speels door zijn voorpoten terwijl hij zijn staart snel kwispelde. Alsof hij het draakje wilde uitdagen. Norwood keek naar Ephony. "Ze? Hij zul je bedoelen..." zei hij glimlachend. "Het is een mannetje...." zei hij kalm. "En een soms wat eigenwijs mannetje ook..." zei hij kalm. "Of niet Casanova?" riep hij richting Eyolf die even nieuwschierig opkeek.

Ze keek hem gefacineerd aan toen hij verder ging over de naam van de wolf. Ze glimlachte, maar toen ze zijn correctie hoorde verdween haar glimlach zachtjes en werden haar wangen weer rood. Ze was blij dat het donker was, en hoopte dat Norwood het niet zag. Ze keek beschaamd naar de wolf die af en toe een behoorlijk menselijke blik in zijn ogen had. Ze krabte wat sullig door haar haar terwijl ze beschamend opkeek. 'Sorry. Mijn fout,' sprak ze verontschuldigend, met een snelle blik op de witte wolf. Ze keek van haar bedorfe plantje naar de hand van Norwood en grijnsde. Ze knikte beschijvend. 'Tja dat is eigenlijk heel logisch. Nou, ik hou het voorlopig bij plantjes in de grond,' grapte ze, en keek vermaakt naar het 'bloempje'. Haar ogen gleden weer naar de twee dieren, waarbij Ené nogal sullig erbij stond. Haar kopje stond hoog, schuin en ze keek lichtelijk verbaasd naar de wolf. Ze was door zijn plotselinge verandering van houding zo verbaasd dat ze spontaan op haar reet was gaan zitten. Haar vleugels hingen slapjes langs haar heen, haar staart zwiepte vrolijk heen en weer. Ze schrok even van zijn blaf, aangezien ze geen hondachtige wezens gewend was. Op Puffoon waren voornamelijk dieren die vlogen, net zoals Ené zelf. Ephony grinnikte om het beeld, aangezien Ené normaal behoorlijk aanwezig kan zijn. Als ze van haar stuk word gebracht dan kan ze zichzelf vaak niet snel weer onder controle krijgen. Iets wat vaak best wel hilarisch kan zijn. Toch kwamen er lichte pretlichtjes in de ogen van het draakje, waarna ze het blafje van Eyolf beantwoorde door een harde snuif. In één sprong stond ze in de zelfde houding als de wolf. Ze gromde speels, waarna ze weer vrolijk snoof en er dunne rooksliertjes uit haar neusgaten kwamen. Er kwam weer een heldere lach uit Ephony's keel terwijl ze de twee bekeek. 'Hmm, dus er bestaat ook al een wolfelijke Casanova,' zei ze grinnikend naar Norwood. 'Hoe bent u eigenlijk leraar geworden?' vroeg ze plots, de vraag rolde gewoon over haar lippen zonder dat ze het door had.

[excuses voor mijn late reactie. Had de laatste tijd veel aan mijn hoofd...nog steeds overigens...]

Norwood keek met een kalme blik naar Ephony. "Geeft niet, dat wist ik ook niet zeker toen ik mijn eerste blik op Eyolf wierp..." zei hij kalm en glimlachte. "Als je dat onder de knie hebt kun je eventueel proberen om planten in je hand te toveren..." zei hij kalm. "En bij vragen ben ik altijd in me lokaal..." voegde hij er rustig aan toe. Norwoods blik ging naar de twee dieren. Eyolf zag de reactie van Ené en gromde lichtjes. Hij zag dat Ené in de zelfde houding ging staan en nam de uitdaging aan. Hij sprong op Ené af en duwde haar op haar rug en legde zijn voorpoot op de borst van de draak. Hij gromde speels en liet zijn tanden zien. Norwood zag dat het speels was, maar of Ephony het zag was ten tweede. Norwood keek naar Ephony en grinnikte even. "Ach, er zit momenteel een teefje in het bos waar Eyolf erg goed mee overweg kan..." zei hij kalm. "Heel erg goed zelfs..." zei hij. Eyolf had het te druk om op Norwood te reageren. Hij hield Ené strak in de gaten. "Pff, ik heb mijn magieschool op Gren afgemaakt. Ik heb nooit gestudeerd op deze school. Daar waren onze ouders niet rijk genoeg voor..." zei hij kalm. "Misschien beschamend anders zou ik Madeline vast eerder gekend hebben en daarbij de mot met Savador ontlopen hebben..." zei hij zachtjes als speculatie maar kwam snel weer terug op het onderwerp. "Daarnaast heb ik een studie gevolgd om met kinderen om te gaan, ik was niet de sociaalste in mijn jeugd. En daarnaast heb ik ook een tijdje in een enorme depressie gezeten..." zei hij kalm. "Maar na die studie ben ik hier komen soliciteren." zei hij kalm.

[ Maakt niet uit! Ik heb geduld (A) ]

Haar schaamtegevoel werd ietsjes lichter toen ze hoorde dat hij zelf blijkbaar ook het zelfde probleem had gehad en keek wat opgeluchter. Er kwam automatisch een grijns op haar gezicht toen ze zijn woorden hoorde over de toekomst met woudmagie. 'Dat zou fantastisch zijn. Ik hoef niet gespecialiseerd te zijn in woudmagie, maar van de kleine dingetjes kunnen lijkt me fantastisch,' sprak ze zuchtend en automatisch keek ze naar het zielige plantje op de grond. Haar vingers gleden over het kleine dingetje, en haar wenkbrauwen fronste zich weer lichtelijk. Ze glimlachte naar hem. 'Straks sta ik elke dag voor uw lokaal met vragen,' zei ze zachtjes grinnikend. Ze zag haarzelf er al staan, zenuwachtig omdat iets haar weer niet lukte wat ze had geprobeerd en dacht dat ze alles weer fout deed. Vanuit haar ooghoeken werd haar aandacht - net zoals die van Norwood - getrokken door de dieren. Ze gaf een verschrikt kreetje toen ze de wolf op Ené zag springen. Haar moederlijke gevoelens over het dier kwamen weer sterk naar boven. De wolf was een behoorlijke slag groter qua schoftlengte, en meteen was ze bang dat hij Ené pijn zou doen. Ze was al half omhoog gekomen totdat ze de reactie van Ené zelf zag. Het diertje gaf een speelse grom terug en sloeg, zonder haar nagels te gebruiken, haar klauw zachtjes tegen de kaak van de wolf aan. Haar staart krulde om een van de achterpoten van de wolf en gaf een kort rukje eraan zodat hij die niet meer als standbeen kon gebruiken. Met een lichte, gefrustreerde zucht ging Ephony weer ontspannen zitten en haalde haar blik van de dieren af. Ze keek op toen ze Norwood weer hoorde praten. 'Zozoo. Dus straks heeft u een wolfen familie om voor te zorgen?' vroeg ze grijnzend en keek naar de wolf. Ze luisterde geïntreseerd naar zijn verhaal zonder hem te onderbreken, bang dat hij niet door zou gaan. Ze was altijd nieuwschierig naar andersmans achtergronden, aangezien die zo van elkaar konden verschillen en altijd anders waren. Nooit was er eentje het zelfde, hoewel ze soms in grote lijnen te vergelijken waren. Dat maakte het zo interesant. Ze had vaag iets gehoord dat Miss Madeline getrouwd was, en legde nu de conclusie dat Norwood haar man moest zijn. Ze bewoog lichtjes naar achteren en haar dunne wenkbrauwen stonden gefronst toen ze de opmerking over Savador hoorde. Ze hield zich nog net in om geen onbeschofte vragen te gaan stellen, maar haar nieuwschierigheid was zeker gewekt. 'Nou, ik vind dat u een goede leraar bent, en dat SSA blij moet zijn om u hier te hebben. Niet veel leraren hebben de kalmte en het geduldt om kinderen te blijven helpen,' zei ze vastberaden, alsof niemand haar meer van haar standpunt af kon brengen. Ze rilde lichtjes toen er een zwak windje op kwam zetten. Het was niet echt een koude nacht, maar om nou alleen in je nachtjapon en dunne badjas buiten te zitten zonder echt te bewegen was niet echt iets om jippy tegen te zeggen. 'Mot met Savador?' vroeg ze vragend, maar zachtjes alsof ze niet wilde dat hij het hoorde. Haar vraag was een grote breuk op de privacy, maar haar nieuwschierigheid had haar beleefdheid overwonnen en ze keek hem voorzichtig aan. Ze zat dan wel in een hoge klas, maar zo lang zat ze hier nog niet. Haar ouders hadden haar pas op latere leeftijd op deze school gezet, aangezien ze ze eindelijk had overgehaald dat het beter voor haar ontwikkeling was om omringd te zijn door verschillende mensen van verschillende afkomst. Ten eerste was het een flauwe smoes geweest om van de verschrikkelijke prive school af te komen, maar ten tweede had ze het ook een beetje gemeend.

Norwood keek naar Ephony en grinnikte. "En ik zal iedere keer proberen je te helpen..." zei hij vriendelijk. "Ik ben immers leraar en het is onderdeel van mijn werk..." zei hij kalm. Het kreetje was hem niet ontgaan maar legde zijn hand op haar schouder. "Eyolf doet niets. Het is maar gespeeld..." zei hij kalm. Ineens hoorde hij haar woorden over wolvenfamilie en schudde zijn hoofd. "Dan is het Eyolf's taak om voor die familie te zorgen" zei hij kalm. Hij haalde zijn hand van haar schouder. "Dat zie ik als een groot compliment..." zei hij kalm. Norwood zag haar rillen en trok zijn lange jas uit en legde deze over haar schouders. Hij was misschien wat zwaar en groot maar het hield haar warm. "Ik ga niet aan een leerling uitleggen waarom ik ruzie met Savador heb. Ik wil jullie daar niet mee lastig vallen en daarnaast zijn het zaken waar leerlingen zich niet in horen te mengen..." zei hij kalm maar met een strenge ondertoon. Norwood merkte dat Eyolf al snel werd afgeweerd. Eyolf voelde zijn balans verdwijnen en viel op zijn rug. Trapte wat met zijn poot in de lucht om de staart los te krijgen maar lukte niet. Norwood glimlachte. Ené was gezond, sterk en sociaal. Ephony zorgde er goed voor.

Ze glimlachte toen ze de geruststelling van Norwood hoorde en knikte dankbaar, hoewel er wel een grijns op haar gezicht kwam. 'Ja, daar heeft u een punt. Maar ik snap dat zelfs leraren af en toe genoeg krijgen van uitleggen,' sprak ze grinnikend. Ze keek hem licht verontrust aan toen ze de hand op haar schouder voelde, hoewel haar aandacht al gauw weer getrokken werd door het spelende duo. 'Ja ik weet het. Toch zie ik Ené vaak niet als huisdier. Meer als vriendin, die heel dicht in de buurt komt van een mens. Ze is niet het zelfde als een hond die altijd naar je luisterd. Ze is intelligent, een eigen wil, maar een hele goede vriendin. Dan ben ik toch wat sneller ongerust over haar dan over een normaal huisdier,' een zucht verliet haar lippen. Ené had niet gereageerd toen haar naam werd gesproken, aangezien haar aandacht totaal in beslag werd genomen door het spelletje. Ephony keek hem glimlachend aan toen hij over de wolfenfamilie door ging. 'Ja, dat moet die wel. Anders krijgt hij de woede van moeders over hem heen,' zei ze grijnzend terwijl ze naar de wolf keek. Ze glimlachte even naar Norwood na zijn woorden. Ze was blij toen de wind was gaan liggen, en keek even met een verbaasde blik op toen ze de jas voelde die om haar schouders werd gelegd. 'Dank u wel,' zei ze licht in verlegenheid gebracht en sloeg de jas wat strakker om zich heen terwijl ze haar ogen op de jas gericht hield. Hij was veel te groot voor haar, maar daarom niet minder effectief. Ze keek lichtelijk beschaamd naar de grond, en knikte schuldbewust. Ze had dit antwoord kunnen verwachten, haar vraag was nogal onbeschoft geweest. 'Het spijt me, ik had het niet mogen vragen. Het is alleen dat je volgens mij makkelijk ruziek krijgt met master Savador, maar dat toch bij iedereen een andere oorzaak is,' ze dacht fronsend terug aan haar eigen bijna dood ervaring, en was blij dat Savador haar nu niet meer aankeek alsof hij haar ter plekke dood zou willen zien neer vallen. Ja, gelukkig was dat verbeterd na het incident bij de ruïnes. Haar handen gleden over de stof van de jas terwijl ze in gedachte verzonken was. Ené had zich al weer vol energie in het 'gevecht' gestort toen ze voelde dat haar poging succes had. Ze versterkte de greep van haar staart om de poot toen ze het getrappel voelde zodat ze het niet kwijt zou raken. Ze draaide zich om en opende haar vleugels, de poot nog steeds stevig vast houdend. Ze vloog op, niet meer dan een halve meter en bleef boven de wolf hangen. Ze liet de poot uiteindelijk los om een poging te doen dat ze hem haar eigen lijfje de wolf op de grond kon houden. Van het gezichtje van de draak was de vreugde en de lol af te lezen, hoewel ze ook sterk geconcentreerd was op alle handelingen die ze zelf, en de wolf deden. Het was dan wel spelen, maar elk spelletje had zo zijn bijdrage bij de werkelijke wereld. Bij het jagen, verdedigen, vrienden maken etc. Ze stootte een licht grauwtje uit toen ze haar vleugels in klapte en de wolf op zijn rug probeerde te houden door met haar poten op zijn buik te landen.

Norwood hoorde de woorden van Madeline. "Pfff...hou op. Af en toe is het uitleggen wel te veel...maar dat zegt niet dat ik zomaar stop..." zei hij kalm en glimlachte. "Zoiets heb ik ook met Eyolf..." zei hij kalm en glimlachte. Norwood grinnikte en keek naar Ephony. "Dat zal zeker gebeuren als hij niet oppast..." zei hij kalm. "Ik wil niet dat Savador onnodig tegen je ingaat omdat jij de rede weet." zei hij kalm. Eyolf hield de draak in de gaten en volgde zijn handelingen. De wolf merkte dat de draak opvloog en even later een poging deed om op hem te landen. Maar Eyolf sprong aan de kant waardoor de draak op de grond belandde. Daarna sprong hij half over Ené heen en zette zijn bek om de nek van de wolf. Hij beet er niet in. Het was gewoon een teken dat als het een echt gevecht was dat Ené dood was geweest. Eyolf trok zich terug en wachtte op de volgende zet van Ené.

Ze lachte om zijn klachelijke woorden, ja ze kon zich er wel in vinden. 'u moet ook niet stoppen,' sprak ze vrolijk als antwoord. Ze glimlachte naar hem toen hij sprak dat hij een zelfde soort band had met zijn wolf als zij met Ené. 'Ik denk dat dat ook niet moeilijk is, als je je maar open stelt naar een dier,' haar stem klonk bedenkelijk terwijl haar blik op de twee spelende dieren gericht waren. Ze stak haar armen door de mouwen van de jas, zodat hij beter bleef zitten. Ze bleef lachend naar de twee dieren kijken, terwijl Ené verbrouwereerd naar de grond keek waar ze net plots op was geland. Ze kon toch zweren dat de wolf daar een moment geleden had gelegen. Ze sloeg een lichte grom toen ze opeens de wolf van opzij zag komen en haar omduwde. Voor ze het wist voelde ze zijn tanden rond haar nek, en ze sloeg een luide snuif uit ter verontwaardeging. Ze krabbelde op en stond hem even chaggo aan te kijken, omdat ze verloren had. Ze snoof, waarbij vluchtige vlammetjes uit haar neus gaten kwamen, gevolgd door zwarte rook kringeltjes. Ze spreide haar vleugels en schoot de lucht in waarna ze over hem heen vloog en op zijn achterhand lande en zich weer krachtig afzette en achter Norwoods hoofd vloog en op Ené haar schoot lande. 'Wat kun je toch weer slecht tegen je verlies,' sprak haar baasje lachend terwijl haar vingers onder haar kin kriebelde. Ze krulde zich op en keek met een glinstering in haar ogen naar de wolf. Ephony richte haar blik op de lucht boven hun, waar dikke wolken zichtbaar ware en de maan bijna niet meer zichtbaar was. 'Het is al weer laat,' sprak ze naar Norwood, waarna ze hem aankeek. Ze voelde hoe haar vermoeidheid de kop op stak, en ze was blij dat Ené nu op haar schoot lag zodat ze makkelijk mee te nemen was mocht ze nu terug gaan.

Norwood glimlachte. "Dat was niet mijn plan...om te stoppen tenminste..." zei hij kalm. Norwood keek naar Eyolf die nu telleurgesteld naar Ené keek. Hij had verwacht dat ze nog door zou gaan maar kennelijk kon Ené niet enorm goed tegen haar verlies. Eyolf liep naar de draak en duwde zijn snuit zachtjes tegen die van de draak en gaf een kleine lik dat het goed was. Norwood glimlachte. Even ging zijn blik naar de lucht. Hij slikte. Het werd donkerder. "Het is inderdaad laat. Maar het gaat ook zo regenen..." zei Norwood kalm. De wolken hingen lager en het leek alsof een dik pak wol over hun heen schoof. "Het wordt tijd om naar binnen te gaan. Een goede nachtrust is belangrijk..." zei hij kalm en knikte even. Hij keek naar Ephony. "En daarbij is het morgen weer gewoon schooldag." zei hij kalm. Norwood wenkte Ephony mee te komen en liep al richting het gebouw.

Ze keek hem rustig aan en knikte op zijn woorden. 'Gelukkig,' was haar enige antwoord terwijl haar blik weer naar het draakje op haar schoot gleed. Het draakje keek een beetje rustig om zich heen, totdat haar ogen op de wolf bleven hangen. Haar blik werd meteen een beetje beschamend en ze scheurde gauw haar blik los waarbij ze naar de grond keek. Haar inktblauwe ogen schoten bijna gelijk weer omhoog toen de wolf voor haar stond en zijn neus tegen die van haar drukte. Er kwam een nuriënd grommetje uit haar keel waarna ze hem weer vrolijk aankijk nadat hij zijn neus weer weghaalde. Ephony's vingers krabte even tussen de vleugelgewrichten van Ené waarbij het draakje haar kop omkeerde en haar baasje aankeek. Haar genurie bleef zachtjes aanhouden toen ze haar kopje weer terug draaide aangezien haar baasje haar aandacht weer op de man had gericht. Ephony keek van Norwood naar de lucht, waar de wolken nog steeds zichtbaar waren. 'U heeft gelijk. Morgen gewoon weer vroeg op,' zuchte ze en keek licht geërgerd toen ze aanstalte maakte om op te staan. 'Kom op Ené,' zei ze zachtjes tegen het dier die meteen reageerde door op haar schouders te klimmen, onder haar haar door te glippen en op de andere schouder ging liggen. Snel stond ze op, waarna ze een laatste blik op het verlepte plantje wierp en er een vage glimlach op haar lippen speelde. Ze zou flink gaan oefenen, al was het maar één spreuk die ze kon, dan vond ze het al leuk. Met haastige passen haalde ze de afstand tussen haar en Norwood in, waarna ze rustig naast hem liep. Toen ze bij de grote deur stonen haalde ze de jas van haar schouders en gaf hem terug aan Norwood. 'Dank u voor de les,' sprak ze glimlachend. 'En waarschijnlijk tot in de les,' haar glimlach werd vrolijker, waarna Ené een laatste, vrolijk grommetje liet horen bedoeld voor Eyolf. Ephony draaide zich luchtig om en liep de school binnen, richting de Luchtetage. Ze trok de dunne badjas nog wat strakker om zich heen en hield haar armen om zich heen terwijl ze doorliep. 'Voordat even waarschuwen voordat je een nachtelijke vliegtocht gaat maken okee? Dan doe ik wat warmers aan,' haar stem klonk liefkozend, terwijl ze het draakje op haar schouder aaide en de trap op liep.