Het meisje met het ooglapje voor een van haar ogen en met haar zwarte haren liep langs het stille meer. Het meisje dat altijd stil was en niet veel praatte en er meestal een verdrietige blik op haar gezicht stond. Het meisje dat Mei heette. Mei was niet een normaal meisje. Een lange tijd geleden had ze een tumor gekregen waardoor haar oog wegwas. Haar moeder heeft haar een groene poppen oog gegeven en sindien kan zijn de dood voorspellen door naar iemand te kijken. Het was eigenlijks de dood zien in iemand. Het voelde voor haar altijd heel raar.
De zon scheen in haar ene blauwe oog waardoor ze het dichtkneep. Het deed haar denken aan vroeger. Ze zat toen op een schommel terwijl haar moeder haar duwde, ook daar scheen altijd de zon in haar ogen waardoor ze het altijd dichtkneep. Ze was daardoor een paar keer van die schommel afgevallen. Ze vergeet nooit wat haar moeder haar had aangedaan toen eenmaal de vijand teruggekeerd was. Ze had haar in de stek gelaten terwijl melakore , iemand die ze nooit zou vergeten, een mes op haar keel hield. Ze wist niet wat ze deed maar had hem had hem kunnen ontwapenen en kunnen doden. Ze huiverde heel even.
Ze ging zitten terwijl ze emotieloos over het stille water keek. De dood was zo onprettig en had haar kil gemaakt. Ze haatte het maar wist wel hoe ze zich moest redden hierdoor. Ze was immers zelf bijna vermoord. Dat zette haar aan het denken waarom ze op deze academy was gekomen en hoe ze haar krachten had ontdekt. Ze wind waaide door haar haren terwijl ze diep in gedachte zat. Voetstappen kwamen uit de verte, ze hoorde ze niet eens. Een eend die wegvloog uit het water, die er eerst nog niet was. Een plons van iets dat in het water veilt. Niks hoorde ze, zo ver was ze weg in haar gedachte dat ze een hele wereld voor haar zag. Een wereld waar alles mogelijk was en het verleden weer werkelijkheid werd. De tijden die ze toen nog had.

Een koele zomerbries gleed over het landschap van de kleine planeet. Een planeet die het thuis was van een immens groot kasteel. Een kasteel dat onderdak verleende aan honderden. Dit kasteel was een school. Starshine Academy. En zijn stenen torens stonden nu hoog in de lucht te glinsteren in de zon. En dat koele zomerbriesje gleed langs diens dakpannen. Het voerde langs de boomtoppen van het duistere woud, waar het enkele bladeren meenam op zijn zwierige vlucht over het veld, langs het zacht kabbelende water van het stille meer. Door de bladeren van een boom. Een boom die diep geworteld stond naast het stille meer. De zomerbries nam niet alleen de gebladerde taken, die ritselde in de wind, mee in zijn greep. Lange zacht paarse loken danste ook mee. Vrij en speels. Als een dans tussen de wind en de kenmerkende gekleurde manen van een jongeman, die tussen de takken van de bomen zat verscholen. Zijn smalle benen bungelend van een stevige tak. Zijn amethyst blauwe blik staarde in stilte naar het water. Diep in gedachte. Een zachte fluit toon klonk en trok hem uit die malende gedachte stroom. Zijn blik verplaatste zich, omlaag naar zijn handen, naar de panfluit. De wind? Of toch..? Een kleine licht bol verscheen naast de houten fluit, als een vuurvliegje. Het lichtje doofde zacht en nam de vorm aan van een klein maar lieflijk wezentje. Een brede glimlach verscheen op het gezicht van de jonge en hij richt zijn hand op naar het kleine wezentje, die zich elegant op zijn handpalm neer vleide en een zachte engelachtig lachje uitte. Het was Izarra, de kleine elf, die Lucius uit zijn gedachte had gehaald. Waarom wist hij nog niet. Maar daar zou hij snel achterkomen. Want toen hij neer keek op hoe het kleine blonde wezentje haar zachte haar vlocht voelde hij opeens een kort rukje aan zijn haar. Ura, de zuster van Izarra, zweefde naast zijn hoofd en streek een zwart blauwe lok uit haar brutale gezichtje. Hij vroeg haar in zijn gedachte wat er was en ze fluisterde “Verdriet,” in zijn oor. Vervolgens wees ze naar de waterkant waar een zwartharig meisje zat, die een en al verdriet uitstraalde. Hij keek even op naar de twee elfjes die nu voor hem zweefde en knikte.

Hij greep de tak vast en klom voorzichtig omlaag. Met een plof sprong hij van de laatste tak op het groene gras en liep op het meisje af. Het kon toch geen kwaad om haar een beetje op te vrolijken. En aangezien dat zijn specialiteit was. Hij hoefde vast niet bang voor haar te zijn. En als ze toch raar ging doen, zou hij gewoon weglopen. Maar hij gaf de twee elfjes nog wel een waarschuwende blik, voor dat ze giechelend verdwenen in hun onzichtbare mantel en zich verstopte in zijn lange haar. Hij kon ze nu echt niet gebruiken met hun streken. Het meisje was duidelijk helemaal in gedachte en even wist Lucius niet wat hij moest doen. Dus strekte hij zijn slanke vingers uit naar het water en maakte een elegante polsbeweging richting het meisje. In die beweging borrelde er opeens enkele waterbellen op uit het kabbelende meer en spatte voor haar neus uiteen. Niet onvriendelijk. Enkel om haar uit haar gedachte te halen. Hij kon moeilijk iets zeggen om haar aandacht te trekken, zo zonder stem.            


[Here you go
Oh en voor uiterlijk KLIK]

haar gedachtens waren diep, erg diep, diep en droevig. Ze keek naar het water waarin plotselings een bel uit was onstaan. "Water magie" siste ze zachtjes en ze keek hoe de bel naar haar toe en spatte voor haar neus uitelkaar. "En nog brutaal ook" siste ze weer en keek naar de druppels die op haar kleding waren gekomen. Ze keek achter om naar de persoon die er stond. Een jongen, niet dat ze anders verwacht had. Ze keek treurig uit haar ene oog en dacht toen terug aan haar lieve zusje. Ze pakte de pop uti der hand tas en keek er naar. Ze zuchte diep en draaide toen haar hoofd weer weg van de jongen en keek weer emotieloos over het water heen. "Wat doe je hier in mijn buurt en waarom kan je me zien?" zei ze zachtjes.

Haar haren waaien op de wind me. "Sa-ka-ki-ba-ra-kun" zegt ze zachtjes en bleef over het water kijken. Niemand die haar hoorde te zien. Niemand die haar hoorde op te merken, maar deze jongen. Ze keek weer naar de jongen maar dit keer doordringend. "Wie ben je?" zei ze zacht, bijna fluisterend.

Zodra de jongen die bel had laten spatten voor het treurige meisje en haar reactie zag, had hij meteen spijt dat hij überhaupt uit die boom geklommen was. Wat had hem bezielt om te denken dat hij haar op kon vrolijken? Hoe had Ura kunnen denken dat hij een verschil zou kunnen maken. Hij realiseerde zich nu ook pas dat de twee wezentjes er alleen op uit waren geweest om het meisje te pesten. Het alleen hadden gedaan omdat ze zich verveelde. Ze hadden vast gehoopt op een lolletje door iets akeligs met haar te doen. Het meisje zelf zou hem vast maar raar vinden. Zich afvragen wat zo’n merkwaardige knul kwam doen, terwijl ze waarschijnlijk alleen maar alleen wilde zijn. Waarom deed hij dit soort dingen toch altijd? Hij wist dat hij zich eigenlijk moest omdraaien en vlug weg moest benen voor ze wat dan ook van hem kon gaan denken. Voor de twee elfjes hun kwaadaardige plannetjes uit konden voeren. Maar net toen hij zich om wilde draaien keek het meisje om, naar hem, met de meest treurige blik die hij ooit had gezien. Hij kon haar alleen maar aanstaren. Niet wetend wat hij kon doen. Maar hij kon het ook niet opbrengen om haar alleen te laten.

Haar volgende opmerking verbaasde hem nogal. Waarom zou hij haar niet kunnen zien? Hij keek haar even niet begrijpend aan en liet zijn blik op de pop vallen. Hij kon haar ook niet antwoorden. In plaats daarvan kwam hij, eerste instantie iet wat aarzelend, dichter naar haar toe. Zijn lange zwarte haar werd even mee genomen door de wind, net als het meisje dat nu weer over het meer bleef staren. Hij zakte neer en ging in kleermakerszit naast haar zitten. Ze mompelde iets wat hij niet kon verstaan en wierp hem opeens een indringende blik. Hij keek haar even met grote ogen aan en maar wende al snel zijn blik af toen ze vroeg wie hij was. Hij richtte een hand op, die op zijn knie ruste, en maakte weer een soepele draaiende vingerbeweging. Alsof hij een bolletje wilde maken. En even leek er ook een bol te verschijnen. Klein en erg vaag. Haast onzichtbaar. Het verdween al gouw en Lucius moest even slikken. Mislukt. Zijn ogen flitsen even vlug op het meisje, hopend dat ze het niet had gezien, en probeerde het vervolgens nog eens. Dit keer verscheen er een grotere bol. De bol had nog het meeste weg op een zeepbel, niet veel groter dan een tennisbal en gaf een blauwig schijnsel af. De bel maakte zich los van zijn vingers en zweefde naar het meisje. Hij gebaarde haar dat ze het aan moest raken. Anders zou het niet werken. Hij schonk haar even een hoopvolle glimlach om haar duidelijk te maken dat ze niet bang hoefde te zijn voor de sphère magic. En wachtte af wat ze zou doen. Als ze het aan zou raken zou ze namelijk een vrouwenstem horen. Een vrouwenstem die zou zeggen dat hij Lucius hete. Het zou als klinken als een verre stem, maar het zou komen uit de bol die bij elk woord iets feller op zou lichten. Daarna zou de stem haar vragen wat haar naam was. Dan zou het begin van een gesprek vormen. Of dan had hij zich tenminste voorgesteld. Dus hij wachtte stilletjes maar hoopvol af tot ze haar hand op zou richten en haar vingertoppen tegen de zwevende bol zou leggen.