Een horizontale bliksemflits, zo kon je het het beste beschrijven. Mensen trokken hun wenkbrauwen op, niet begrijpend wat ze net gezien hadden. Het licht ging ook zo snel voorbij dat het letterlijk in een flits al weer weg was.  Een paar jongens keken elkaar raar aan, maar haalden algauw hun schouders op. De lichten flikkerden waar de bliksemschicht langs vloog. Het deed denken aan een bizarre horrorfilm. Lichten zwollen aan, vielen plotseling uit, dempten zichzelf. En dat allemaal zonder dat er ook maar een mens te zien was. Toch zou je, als je stil stond, je ogen sloot en goed luisterde, wat horen. Een zacht gelach, uitbundig. Een stem, van een jonge ziel, een vrije ziel.

De snelheid nam af en je kon nu echt een zichtbaar schijnsel zien, wat op redelijke snelheid verder zweefde. Het was een vreemd gezicht, ware het niet dat Novanen het wel zouden moeten herkennen als de pure magische vorm die licht aannam als je er energie in stopte. Het enige verschil waren de miniscule paarse lijntjes die erdoor heen liepen, als rivieren of als aders door een lichaam, pulserend en veranderlijk.

Deuren hoefden niet geopend worden, paden niet gevolgd te worden. Uit gewoonte zweefde de orb netjes door de deurklink heen, volgde het kronkelende pad en verlichtte met een zacht geel licht de ruwe stenen.  Daar vond hij zijn doel. Hij? Ja, Lust was uit zijn menselijke vorm gebroken, moe, maar voldaan. Hij had al weken lang geen moment rust gehad en nu was het project eindelijk af. Een ultrageheime bespreking met drie belangrijke Novaanse leiders en een paar shadraansde zakenmannen. Ja, dat had nogal veel bemiddeling vereist. Maar nu was hij vrij. Niet dat Eodan hem dwong om dingen te doen hoor- nee, verre van. Maar hij was vrij van verantwoordelijkheden. Want Lust nam zijn taak serieus, heel serieus. Al was een keertje vrij ook fijn.

Op het grasveld vond hij zijn perfect ontspannende omgeving. Namelijk gevleugelde vuurvlieg vrienden, waar hij als dwalend lichtje als een gelijke tussen paste. Zodra hij zijn vorm aangepast had was hij op het eerste gezicht nauwelijks van de rest te onderscheiden. Maar als je beter keek.. Zag je dat hij een feller licht had. Dat hij een paarse gloed uitstraalde. En dat zijn schijnsel zo aantrekkelijk was dat je haast gemesmeriseerd wilde blijven kijken.

[Voor Freedje]

Met haar armen over elkaar geslagen stond Spell voor het raam. Het huiswerk dat ze tegen morgen moest af hebben lag als aan de kant geschoven op het hoekje van haar bureau. Spell had er haast een uur aan gewerkt, maar ze had het gevoel alsof ze er nog niets mee bereikt had. Ze had een stuk of honderd woorden kunnen op schrijven. En daar hield het ook wel mee op. De leerkracht zou misschien boos worden en haar waarschijnlijk een slecht cijfer geven, maar ja. Ze kon eventueel ook nog straks proberen. Nu was het eigenlijk veel te mooi om van het raam te wijken. De schemering die aangaf dat het al bijna avond zou worden was prachtig. De oranjekleurige gloed liet haar ijsblauwe ogen fonkelen. Spell besloot om naar buiten te gaan, alzeker omdat een of ander licht vlakbij het stille meer haar aandacht had getrokken. Het meisje liep gauw naar haar kledingkast en haalde een mooie zwarte jurk tevoorschijn. De jurk had een mooie halsuitsnijding en was uiterst geschikt voor het best nog warme weer. Spell trok de jurk en een paar ballerina's aan. Ze besloot om de panty deze keer achterwege te laten. Haar benen zouden zonder de zon nu toch geen kleur krijgen, maar een panty voelde zelfs voor haar op het moment een beetje te benauwd aan. Het meisje had het de hele tijd warm gehad in haar joggingkleren. Ze vond zichzelf geen mooie verschijning in joggingkleren en daarom had ze zichzelf omgekleed. Nu liep het meisje met opgeheven hoofd de gangen door. Ze leek als een schaduw door de lange gang van haar etage te glijden. Fakkels aan de muren verlichten de gang toch wel voor een deel, maar Spell bleef onopgemerkt voor de voorbijkomende leerlingen. Als luchtmagiër was het niet moeilijk om haast onzichtbaar door de gangen te zweven. Ze had er dan ook voor gezorgd dat ze niet te zien was dankzij haar magie. Je moest er veel voor doen om haar toch te zien. Bovendien versterkte haar zwarte jurk ook het effect als ze in de schaduwen liep en het maakte niet echt geluid. Spell liep met lichte tred van de stenen trappen af. Het was nogal een gevaar als je niet keek waar je liep. Je zou er zo vanaf kunnen denderen en je nek kunnen breken. Dit was trouwens ook niet zo'n goede gedachte om te hebben als je de trappen af ging, dus Spell besloot om aan iets anders te denken.

In de volle schemering kon het meisje zich natuurlijk niet meer onzichtbaar maken. Spell voelde aan dat het nog best lekker warm was, ondanks dat het al tegen de avond ging worden. Ze keek naar de oranje gloed boven zich. Ze schatte dat de schemering niet langer ging duren dan een kwartier en besloot om haar tocht naar het meer voort te zetten. Haar jurk bewoog soepel op de kleinste bewegingen mee. De voorkant van de jurk kwam tot het midden van haar bovenbenen en de achterkant van de jurk kwam tot vlak bij haar onderbenen. De jurk had geen bandjes, alleen maar een diepe halsuitsnijding. Het was meer een jurk om mee naar het gala te gaan dan om de schemering mee rond te lopen en dat besefte Spell pas toen ze halverwege was. Ach ja, ze kon nu toch niet meer terug, anders zou ze de prachtige schemering missen. Bovendien trok iets voor haar de aandacht. Een soort paarse gloed. Als gehypnotiseerd liep Spell meer naar de paarse gloed toe. Ze keek om zich heen, maar er was niemand in de buurt. De paarse gloed deed haar aan de paarse bloemen denken die haar moeder altijd in haar haren stak. Er kwam even een brok in haar keel, maar Spell probeerde zich ergens anders op te focussen. Ze had zich al veel te lang mee laten slepen in die donkere emoties. Het werd tijd dat ze eens wat opgevrolijkt werd! 'Ehm...' Haar stem stierf even weg. 'Hallo?' vroeg ze vervolgens. Zonder dat ze doorhad dat het eigenlijk een persoon was tegenover wie ze stond - aangezien ze meer naar het lichtgevende gedeelte keek dan naar wat zich ernaast of erachter bevond - stak ze haar hand naar de paarse gloed uit, terwijl er een voorzichtige glimlach op haar lippen tevoorschijn kwam.

De jurk:

OOC: Spell hier  

Twinkel twinkel, kleine ster. Lust was nu onbedekt. Naakt, in mensenwoorden. Maar dat leek de lading niet te dekken. Het was niet zo dat zijn geslachtsdelen ontbloot waren, integendeel: Hij was vormloos en tegelijk perfect tot een bol gevormd. Hij was licht en al het licht was hem. Het was mesmeriserend en dat leek een meisje ook te merken. Ze stond stil. Even. Liep dan in zijn richting. Het licht zwol aan, leek lichtjes te vibreren. Het was de spanning. Wat zou er gebeuren?

Het was eeuwen geleden sinds hij voor het laatst in deze vorm een wildvreemde ontmoet had. 'Hallo?' Ze begroette iets. Iemand. Was hier nog iemand anders? Lust vroeg het zich kort af. Een twijfeling die nergens voor nodig was. In deze vorm voelde hij magiers immers al van verre aankomen. Haar begroeting was tegen hem, ofwel de lucht gevuld met vuurvliegjes gericht. Het werden er steeds meer, door Lust aangetrokken, zich lavend aan zijn puurheid. Zelf cirkelde hij in alle nieuwgierigheid traag, vibrerend om het meisje heen. Je zou hem kunnen identificeren als de leider van de groep, de grotere paarsere bol. En dat was hij ook. Zijn achtervolgers dwarrelden ook om het in zwart geklede meisje heen, wat een magisch effect gaf. Haar hand werd ontweken, maar de warme gloed van Lust' licht was voor haar wellicht nog net voelbaar.
En toen, uit het niets, klonk er een zacht 'Hallo.' Het was nauwelijks een fluistering en meer dan dat het hoorbaar was was het te voelen als een begroeting, een warme omhelzing. Iets geruststellends, als een moeder die haar kind een nachtkus geeft.


[Pruuu ;w;]

Spell wist niet wat ze voor zich zag. Het was een soort licht. Ja, het bestond voornamelijk uit licht. Ze had zin om haar hand er naar uit te strekken, had ze om te proberen om het schijnsel aan te raken, maar iets hield haar tegen. De stem die plotseling uit het niets leek te komen deed haar opschrikken en deed haar verdwaasd haar poging om nog een stap voor uit te zetten staken. Haar jurk zweefde even kort achter haar en bleef toen stilletjes met de wind mee zwieren. Spells ijsblauwe ogen probeerden een mens onder al dit licht te vinden, maar het lukte haar nauwelijks. Ze wist niet wat het was waar ze naar keek, noch wat ze moest doen. De begroeting was duidelijk geweest, maar het was een fluistering geweest en Spell had er geen mannen- of vrouwenstem van kunnen onderscheiden. 'Wat ben jij?' vroeg ze zachtjes. Het licht was zo mooi dat het haar ook aan het fluisteren had gebracht. Ze moest moeite doen om niet haar hand uit te steken naar het schijnsel, zoals ze zich al eerder had moeten tegenhouden. Natuurlijk kon ze zich nauwelijks bedwingen en voor ze het doorhad had ze haar hand al naar het schijnsel uitgestoken. Haar vingertoppen voelden eerst hitte. Ze merkte dat ze het licht niet kon raken, maar ze merkte wel dat het lekker warm aanvoelde. Ze nam er maar genoegen mee dat ze het lichtschijnsel niet kon aanraken en trok haar hand terug, waarna ze haar hand weer langs haar zij liet zakken. Haar ogen fixeerden zich op een bepaald punt dat ze kon zien door het lichtschijnsel heen. Had ze het zich verbeeld of zag ze daar soms echt een lichaam?! 'Wie ben jij?' vroeg ze vervolgens half ademloos. Haar blik had nu een verbouwereerde uitdrukking en haar nieuwsgierig werd steeds meer en meer opgewekt.

OOC: Een vreselijk kleine post, maar ik wist echt niet hoe ik op de jouwe moest reageren, sorry D:

Het was een etherische sfeer, bijna bovennatuurlijk. Duidelijk was dat het meisje ervan ondersteboven was en voor hem gold datzelfde bijna ook. De vuurvliegjes, de dwaallichtjes. Was dit waar hij thuis hoorde? Waar hij vandaan kwam? Hij paste er perfect tussen. Toch wist Lust dat het anders zat. Dat voelde hij. Maar op geen enkele manier nam dat weg dat hij zich veilig voelde, fijn. En dat gevoel van vreugde en ontspanning wilde hij met haar delen. Dus sprak hij haar aan. Heel zachtjes, voorzichtig.
'Wat ben jij?' Haar hand snelde naar hem toe, recht op hem af. Lust schrok niet weg, integendeel. Dunne draden van licht schoten op haar af, al viel dat tussen het schijnsel nauwelijks op. zo dichtbij, maar net niet aanrakend. Hij voelde rustig naar haar aura, haar bewustzijn. En hij vond een zelfbewust meisje, welliswaar afwachtend, maar zeker niet bang. Nee, dit was een waarnemer, iemand die van een afstandje toekijkt tot de situatie duidelijk is. Meestal waren dat de mensen die het snelste doorhadden wat er aan de hand was. Lust voelde de behoefte met haar te communiceren groeien. Geen eenzijdige communicatie, waarbij hij haar aura voorzichtig aftaste, maar echt contact. Terwijl dat verlangen groeide, smolt zijn vorm weg. Hij had zichzelf als een van de zwevende dwaallichten vormgegeven, maar nu keerde zijn ziel automatisch terug naar de uiterlijke schijn die hij meestal had. Die van een slanke jongeman met dunne polsen en een fijn gezicht, waar een zachtaardige uitdrukking op lag, een lach als een vederlichte zonnestraal. 'Wie ben jij?' Een terechte vraag.

Hij kantelde zijn hoofd een beetje en sprak dan met dezelfde zachte stem als eerder: ''Mijn naam is Ha Muon, aangenaam kennis te maken, miss Spark.'' Zijn hand werd naar haar toe getrokken als een magneet, om de hare te schudden, de begroeting officieel te maken. En uit zijn vingers ontsproten kleine scheuten licht, die gretig in haar richting schoten. ''M-mooie jurk,'' klonk het dan ietwat aarzelend, maar volkomen oprecht.

Het prachtige licht had haar helemaal verbaasd gemaakt, had haar in een sfeer gebracht waarvan ze alleen maar kon hopen dat ze hem kon beleven. Ze had zich tijden niet zo rustig gevoeld. Sinds de dood van haar moeder had ze deze gevoelens niet meer meegemaakt. Ze voelde zich ook heel veilig, ondanks dat ze nog niet precies wist wat zich achter dat prachtige schijnsel bevond. Ze was benieuwd of de persoon die dit gecreëerd had zijn of haar ware zelf aan haar zou laten zien. Ze zou het niet van hem verlangen. Ze wist hoe het was als mensen te nieuwsgierig werden en dit wilde ze zeker niet doen bij hem. In plaats daarvan opende ze haar lichaam: ze hield haar armen aan weerszijden van haar lichaam en liet zien dat ze in was voor een gesprek en absoluut geen kwaad in de zin had. Ze glimlachte oprecht toen ze zag hoe het schijnsel om het figuur heen langzaam wegtrok en het figuur van een jongen openbaarde. De glimlach die ze zag zorgde dat ze nu gewoon begon te grijnzen en een tikkeltje opgelucht omdat hij zich op zijn gemak bij haar voelde, voelde ze lichte blosjes op haar wangen verschijnen toen ze oogcontact met hem maakte. Zijn naam drong door haar door en ze sprak zichzelf streng toe dat ze deze moest onthouden. Een scheut van blijheid ging door haar heen toen haar hand contact maakte met de zijne en gefascineerd keek ze naar de kleine lichtstraaltjes die naar haar toe kwamen. Het was allemaal zo magisch! Ze hoorde zijn stem, die nog het meeste weghad van die van een engel, tegen haar zeggen dat ze een mooie jurk aanhad. Het rood op haar wangen werd heviger, maar Spell kon het aan om haar blauwe ogen naar hem op te slaan en hem glimlachend aan te kijken.

Spell besefte dat, ondanks dat ze zo gefascineerd was, ze wel iets tegen Ha Muon moest zeggen. 'Dankjewel,' fluisterde ze dus op zijn complimenterende woorden. Ze klemde haar jurk stevig vast tussen haar ietwat zwetende handpalmen, waardoor haar jurk lichtelijk heen en weer bewoog. 'Dat zag er echt prachtig uit daarnet,' zei ze, een verwijzing makend naar de lichtjes. 'Niet dat je er nu niet goed uitziet, hoor!' Het was haastig gesproken en Spell voelde haar wangen weer rood worden. Ze wist niet wat ze had. Ze was waarschijnlijk zo gefascineerd door de lichtjes en de jongen dat ze onzin begon uit te kramen. Ze moest wel oppassen met wat ze zei, want ze wilde de jongen zeker niet beledigen. Ze herinnerde zich dat hij haar 'miss Spark' genoemd had, wat ze vreemd vond. Elke leerling die ze tot nu toe had ontmoet noemde haar gewoon bij haar voornaam. 'Je mag me ook Spell noemen, hoor,' zei ze voorzichtig tegen de jongen, waarna haar ijsblauwe ogen begonnen te fonkelen en haar ze glimlachte, waardoor er een stel witte tanden tevoorschijn kwamen. Haar ravenzwarte haren vielen als een gordijn op haar rug. Haar pony, die Spell altijd perfectioneerde, lag een beetje in de war over haar voorhoofd. Spell voelde haar hart als een razende in haar keel bonken en wachtte af op wat Ha Muon zou gaan zeggen.

OOC: Sorry voor de late post! D:

________________________________________
Lust was niet gewend dat andere mensen zo op hem reageerden. Maarja, hij was ook niet vaak te vinden in zijn meest indrukwekkende vorm van puur en puur licht. Nee, vaker verborg hij zijn bijzonderheden onder een dekmantel van een onopvallende jongen. Lust wilde niet graag opvallen, omdat dat verkeerde mensen aantrok. En hoewel hij sterker en zelfverzekerder was dan ooit tevoren wist hij niet hoe hij zou reageren als zijn oude gevangenisbewaarders zich opeens hier bevonden. Dat gevaar wilde hij überhaupt niet naar Starshine brengen, waar honderden prachtige leerlingen zichzelf ontplooiden. Leerlingen zoals Spell Spark, nee, hij kon het risico niet nemen om hen in gevaar te brengen.

'Dat zag er echt prachtig uit daarnet. Niet dat je er nu niet goed uitziet, hoor!' Oh, als ze eens wist wat hij precies was. Eeuwenoud. Misbruikt, ontsnapt, alleen gelaten, opgegroeid. Hij was ouder dan bijna iedereen op deze planeet en alsnog voelde het alsof hij elke dag volwassener werd.

'Je mag me ook Spell noemen, hoor.' Zodra ze het zei voelde hij het. Het ging niet eens expres, maar ze leek zich zo open te stellen dat zijn aura gewoon de hare binnen sloop en daar willekeurige deeltjes van haar wezen oppikte. ‘Niet Measure? Measure Spell Spark?’ vroeg hij verbaasd. ‘Sorry, ik.. Ik wil je niet afluisteren ofzo, maar zulke dingen pik ik onbewust op.’ Zeer goede verklaring. Stalker.

Spells ogen keken een beetje gehypnotiseerd naar de jongen die voor haar stond. Hij was daarnet al mooi met al dat licht, maar hij zag er nu ook zeker niet verkeerd uit. En hij was niet zoals de andere knappe jongens, zoals Keito. De gedachte aan Keito liet haar een beetje spijtig voelen. Oké, de jongen had voor het grootste deel alleen maar intieme intenties gehad, maar hij was toch op de een of andere manier niet slecht geweest. Ze had hem echter helaas niet meer gesproken of gezien en daarmee was hun contact afgelopen. Ze moest denken aan dat moment dat ze op die zolder waren geweest in dat enge huis. Hadden ze toen gekust? Nee, ze hadden niet gekust, maar hij had haar wel een kusje in haar hals gegeven. Ze rilde bij dat idee. Ze was er toen maar gewoon in meegegaan, had er toen wel mee kunnen lachen, maar als ze het zo terug zag leek het gewoon stom. Ze wilde iemand vinden die voor haar zorgde en het echt met haar meende, maar op dit moment had ze die jongen gewoon nog niet gevonden. Maar goed, even weer terug naar de persoon gaan die voor haar stond in plaats van dat ze dadelijk weer de hele tijd zou afdwalen. Ze wilde Ha Muon niet het idee geven dat ze niet naar hem luisterde, want dadelijk zou hij afgeschrikt worden. Hij had zijn ware 'ik' laten zien aan haar en Spell wilde dat magisch moment niet verpesten. Nu wist ze eigenlijk ook niet in hoeverre dat een magisch moment te noemen was, want misschien stelde Ha Muon zich wel vaker zo open aan andere leerlingen. Toch had ze het gevoel dat ze iets had ontdekt dat niet veel leerlingen te zien kregen en daar kon ze zichzelf best gelukkig me prijzen. Ze schrok op toen hij haar bij haar volledige naam noemde. De naam die haar moeder haar had geschonken bij haar geboorte. Ze moest moeite doen om de brok in haar keel niet de overhand te laten nemen en het weg te slikken. Ha Muon had er niks aan als ze hier in huilen zou uitbarsten. Ze wist zelf hoe ongemakkelijk ze zichzelf voelde als iemand begon te huilen, laat staan als zij diegene was die dat deed. Ze had na de dood van haar vader al wel genoeg gehuild en ze had in een dipje gezeten, maar nu ging alles weer beter en dat wilde ze graag zo houden.

Een tikkeltje verbaasd door de verklaring van Ha Muon keek ze hem aan. 'Wel, niet veel mensen weten mijn échte naam,' zei ze vertwijfeld, gezien ze zich kon herinneren dat ze vooral in het begin haar echte naam vermeldde op Starshine. Later, naarmate ze meer mensen begon te ontmoeten, zei ze alleen maar 'Spell' en ze kon het zich ook niet echt inbeelden dat iemand over haar zou praten. Maar wie was zij eigenlijk om hem te beoordelen en hem in twijfel te nemen? Als hij zei dat hij het ergens had opgepikt, dan was dat zo. Trouwens, op de manier waarop hij zich geruisloos wist te bewegen, kon ze zich heus wel inbeelden dat hij het zomaar ergens had opgevangen. Misschien stond ze net met iemand te praten of zat ze net in een les waar haar volledige naam werd gebruikt. 'Maar inderdaad, mijn volledige naam is Measure Spell Spark. Ik gebruik alleen veel de naam van Spell omdat...' Haar zin werd afgekapt en het meisje kon haar verdrietige blik niet verbergen. Ze schudde het gauw van zich af, wilde Ha Muon niet lastigvallen met vervelende verhalen over de dood van haar moeder en dat het gebruiken van haar echte naam daardoor best pijnlijk geworden was. Wie zat nu op een zeurverhaal te wachten, right? 'Is jouw echte naam dan wel Ha Muon?' Een tikkeltje plagend keek ze hem aan. Ze had het expres gedaan zodat ze niet bij het onderwerp over haar naam zouden blijven hangen en zodat hij geen vragen kon stellen. Zo was de kans ook klein dat ze in huilen uit zou barsten. Haar witte tanden kwamen tevoorschijn toen ze een vrolijke lach aan hem liet zien en de kuiltjes in haar wangen waren daardoor zichtbaar. Het meisje keek de jongen nu recht aan, niet bang zijnd om oogcontact te maken, afwachtend op zijn reactie.

Haar verdriet raakte hem lichtjes, als een melancholisch briesje, waarna hij merkte dat ze het wegduwde. Maar het waren zijn zaken niet, mensen waren sterk, vaak veel sterker dan ze leken. Measure Spell Spark, zij kon dit wel aan. Dat geloofde hij met heel zijn hart.
'Wel, niet veel mensen weten mijn échte naam.' Mensen niet nee. Als ze zich niet zo voorstelde dan. Tenzij ze haar dossier in handen kregen. Zou ze denken dat hij dat had gedaan? Dat hij haar persoonlijke informatie op had gezocht? Zijn gezicht bewoog wat vaagjes op en neer, een soort knikken, instemmend, aanmoedigend.
Dat hij haar weer had herinnerd aan verdriet betreurde hij, maar veel was er nu niet meer aan te doen. Zoals hij al geconcludeerd had was ze niet van plan erover te praten. Dat was ook niet erg, op z'n tijd zou ze heus wel bij iemand haar verhaal kwijt kunnen. De school was gevuld met hartverwarmend vriendelijke types, als je goed zocht en keek.

'Is jouw echte naam dan wel Ha Muon?' Hij knipperde even verdwaasd, zich realiserend hoe vreemd deze situatie was. Want hoe vaak kwam je nou iemand tegen die eveneens een gecompliceerde verhouding had met zijn of haar namen. Hij dacht even na over hoe hij dit het beste uit kon leggen. Lust wilde niet zozeer dingen verzwijgen, maar om nou recht in haar gezicht te vertellen over de gruwelijke omstandigheden waarin hij 'opgegroeid' was was ook weer wat cru. ''Ehm, ik heb geen échte naam, eigenlijk.'' Niet een die in de menselijke taal -of in enige gesproken taal- uitgedrukt kon worden in ieder geval. ''Maar hier sta ik zo bekend, als Ha Muon of als Lust.'' Hij bloosde onmiddelijk, beseffend dat dat haast klonk alsof hij die tweede naam verdiend had als bijnaam. ''Ik ben geen leerling, zoals je wellicht al wel vermoedde, ik ben hier om de legendarische magiërs bij te staan en te adviseren.'' Alsof dat ook maar iets verklaarde. Tja. Hopelijk zag ze hem nu niet als een soort seksbeluste stalker.. Dan zou hij wellicht maar beter kunnen vluchten voor hij het nog erger maakte.

Ze wist niet of de jongen haar verdriet had opgemerkt. Waarschijnlijk wel, want ze had hem recht in het gezicht aangekeken. Als hij in elk geval er al iets van had gemerkt, liet hij dat niet zien. Spell vond dat wel fijn, want nu kon ze zich concentreren op zijn woorden zonder zich de hele tijd zorgen te hoeven maken over wat hij zou gaan zeggen. Ha Muon leek haar meer de persoon die wel notitie nam van alles, maar zich er pas mee bemoeide als zijn advies gevraagd werd. Ze trok haar wenkbrauw op bij zijn tweede naam en glimlachte. De naam paste wel een beetje bij hem, Spell vond hem namelijk niet lelijk. Haar wangen werden rood bij die gedachte en ze was blij dat hij verder sprak. Ze trok haar wenkbrauw op. Ze had zich eigenlijk nooit in dat gedoe verdiept. Ze wist niet echt wat legendarische magiërs waren, alleen dat ze best oud waren. Ze keek hem aan. 'Ben jij dan ook heel erg oud?' flapte ze eruit. Haar wangen werden meteen rood. 'Ik bedoel... je ziet er nog zo goed uit voor je leeftijd. En je bent ook niet lelijk of zo.' Oké, dat deed ze weer eens geweldig. Als iemand goed was in het op het gemak stellen van een persoon, dan was zij dat wel. Sarcasme alom. Wat moest Lust nu wel niet van haar denken? Dadelijk dacht hij nog dat zij zo'n meisje was die achter iedere jongen aanging wanneer ze de kans maar had. Nee, ze moest dit rechtzetten.
'Ik vind Lust een mooie naam,' praatte ze er gauw overheen. 'Maar Lust, wat zijn legendarische magiërs eigenlijk precies? En waar adviseer jij ze dan over?' Ze voelde haar kaken nog steeds rood worden als ze dacht aan het feit dat ze zojuist haar gedachten letterlijk tegen hem had uitgesproken en wat voor indruk dat wel niet op hem achtergelaten moest hebben. Een tikkeltje verlegen speelde ze met haar zwarte haren en wierp een blik op haar zwarte jurk. Ze gaf eerder de indruk dat ze naar een romantische date ging in plaats van dat ze gewoon maar even wat aan het rondlopen was om haar verdriet een plaatsje te geven. Ze voelde haar kaken opnieuw rood worden, maar hopelijk zag Lust het niet al te veel en moest hij misschien te diep nadenken om een antwoord te geven op haar vraag. Ze wachtte op wat hij zou zeggen.

OOC: Heel laat, sorry D:

Wat er in haar verleden gebeurd was ging hem niets aan, het ging niemand wat aan tenzij zij zelf besloot het met iemand te delen. Geheimen, dingen waarover je wel wilde praten, maar dat gewoon niet kon. Hij kende het gevoel maar al te goed. De adviseur had sinds zijn aankomst op Starshine wel een aantal mensen leren kennen, Eodan, Riku, hij zag ze als vrienden, vertrouwde ze. Maar nog steeds kon hij niet zomaar openlijk praten over de ervaringen die hij opgedaan had voordat Eodan binnengestormd was om hem en zijn lotgenoten te bevrijden. Lust had nog nooit gesproken over het gevoel van complete wanhoop die hij gevoeld had toen het gebouw in vlammen op zag gaan, met vele onschuldige meisjes en jongens nog binnen. Hij had ze niet kunnen redden, niemand had ze kunnen redden. De vlammen hadden hun jonge lichamen tot as gereduceerd en hij had toegekeken, gehypnotiseerd door het afgrijselijke schouwspel. Dat was niet iets waarover je makkelijk kon praten.


''Tja, ik ben een beetje onsterfelijk,'' legde hij zijn uiterlijk uit. ''Ik kan wel vergaan, denk ik, maar verouder niet.'' Zijn lichaam leek van vlees en bloed, maar dat was een spreuk, een effect wat hij vast kon houden dankzij de rood-zwarte band om zijn nek. Het was makkelijker dan rondzweven als puur elektrisch licht, hij had zich verzoend met de oorsprong van zijn menselijke verschijning. Dat ze hem niet lelijk vond negeerde hij maar, mooi, lelijk. Het betekende in zijn ogen vrij weinig. Lust keek naar de binnenkant, kon snel opmerken wat de kern van een wezen was. Aura's, gevoelens. Hij kon het voelen, zien. Als hij zich ervoor open stelde werd hij soms overweldigd door de vele emoties die op Starshine rondslingerden.

''Nou, ik sta Eodan, de beschermheer van het licht, bij. Ik verzamel informatie, geef mijn mening. Probeer te helpen.'' Het was wel even wennen geweest, een mening hebben, een mening geven. Maar het gaf hem een gevoel van vrijheid en daar hield hij van. ''Soms ga ik naar Nova of andere planeten om te helpen. Legendarische magiers zijn hier om te voorkomen dat de balans verstoord wordt.'' Hij zuchtte. ''Het klinkt allemaal erg criptisch, maar in feite proberen ze- we te zorgen dat iedereen in vrede samen leeft.'' Zo simpel was het. Voor Eodan in ieder geval. De Shadranen waren minder makkelijk te lezen, maar Lust geloofde erin dat ze conflicten echt konden voorkomen door samen te praten. Toch hing er al een tijdje iets in de lucht, problemen. Kwam er iets aan? Lust wist het niet. Misschien was het daarom dat hij et kantoor ontvlucht was, om zijn hoofd op orde te krijgen. ''Sorry als ik je verveel, er is eigenlijk niet veel legendarisch aan de dagelijkse taken hier.''

[Een beetje veel geleuter misschien, maar hoop dat je er wat mee kan c:]

Het eerste wat Lust haar vertelde was dat hij onsterfelijk was. Of nou ja, een beetje dan toch. Als nog kon Spell dat maar moeilijk bevatten. Zou het echt zo leuk zijn om onsterfelijk te zijn? Op een gegeven moment moest je toch wel doodgaan? Een huivering trok door Spell heen. Nee, zij zou een eeuwig leven maar niets vinden, zelfs niet als ze al geluk zou vinden. Ze zou vrede hebben met de dood, hoe erg dat ook klonk. Spell schudde de gedachten denkbeeldig weg en luisterde naar wat hij verder te zeggen had. Ze knikte zo nu en dan om te laten zien dat ze luisterde en dat ze het begreep. Het waren geen taken die zij zou willen doen in elk geval. Nee, ze liet het onsterfelijk zijn en het bijstaan van Legendarische Magiërs maar gewoon over aan diegenen die dat écht konden. 'Wauw,' mompelde ze toen ze merkte dat Lust klaar was met praten. 'Dat wist ik allemaal nog niet. Toch wel weer verbazingwekkend wat je allemaal bij kunt leren op één uurtje.' Ze glimlachte vriendelijk naar Lust. Een zachte wind drong zich zachtjes door over het gras, liet haar jurkje zachtjes heen en weer wapperen en speelde kort met haar haren. Haar ijsblauwe ogen richtten zich op het blauwe meer dat zich naast hun bevond, het water zo kalm dat ze zichzelf ook kalm voelde worden. Ze zou hier vaker naartoe moeten gaan als ze zich niet helemaal goed voelde. Deze plek leek dé plek te zijn om weer een beetje een te worden met de natuur én om haar gedachten op een rijtje te kunnen zetten.
Spell draaide haar hoofd weer naar Lust toe, probeerde zich in te beelden wat ze hem nog allemaal kon vragen. Ze kon hem moeilijk gaan uithoren over iedere taak die hij hier op Starshine verrichtte, dat zou pas echt saai voor hem moeten zijn om het allemaal uit te leggen. Ze wierp een blik op het water en een kleine glimlach verspreidde zich om haar lippen, waarna ze haar blauwe ogen weer naar Lust draaide. 'Hou je soms van zwemmen, Lust?' vroeg ze, waarna ze haar hoofd scheef hield en ondertussen vriendelijk lachte naar hem. 'Of zwemmen Adviseurs soms niet?' Onbewust was haar stem van serieus naar plagend gegaan, kleine lichtjes glansden opgewekt in haar ogen terwijl ze haar blik zonder blozen op de knappe jongen voor haar richtte. De jongen die ze wist niet welke leeftijd had. Toch wel vreemd, want hij leek op een doorsnee jongen van ongeveer haar leeftijd, afgezien van de vreemde lichtjes om hem heen en de manier waarop hij sprak, waarop hij je aankeek en waarop hij antwoordde op je vragen. Het was dankzij de lichtjes dat ze hem zelfs maar opgemerkt had, anders had ze nog steeds daar aan dat huiswerk gezeten, malend in haar gedachten. Ze was Lust dus eigenlijk best wel dankbaar dat hij haar afgeleid had. En als hij wilde, konden ze misschien even een duik nemen in het water. Ze wachtte af op wat hij zou gaan zeggen.

Lust gaf Spell volkomen gelijk, als je je ervoor open stelde kon je verbazingwekkend veel leren in slechts korte perioden tijd. Hij had sinds hij hier kwam leren lezen, leren schrijven. Had geleerd hoe hij zijn wijsheid moest uiten zodat de planeet Nova er beter door werd en zelfs hoe vrijheid werkte. Allemaal nieuwe dingen, die hij geweldig waardeerde.

Spell vroeg hem iets waar hij eigenlijk nooit over na had gedacht. Zwemmen, kon hij zwemmen? Nee. Hij had het nooit gedaan. Hoe zou het ook moeten, zijn lichaam was immers slechts een illusie vastgelegd door sterke afkaatsingsspreuken en zeer dicht opeengepakte trillende lichtdeeltjes. Hij was geen mens, geen tastbaar object, niet in de kern van zijn wezen.
''Ik zou het eigenlijk niet weten,'' klonk het geamuseerd. Wonderlijk, maar hij wist het gewoon niet. Nooit gedaan, nooit hoeven doen. Waarom zou hij het ook willen? ''Op zich staat nergens dat een adviseur niet zwemmen mag, maar ik heb het nooit.. gedaan.'' Hij lachte even zachtjes, er waren nog zo veel dingen die hij niet kende, niet ervaren had.