Een gefrustreerde vloek kwam naast zijn zitplek vandaan en wekte Oliver uit zijn sluimerstand. De man naast hem die was mee gereisd zat in de knoop met zijn riem. Even bekeek Oliver het schouwspel met een onverschillige blik en haalde toen zijn schouders op. Vanuit het raam kon hij zien waar ze waren. Blijkbaar waren ze al geland. Oliver keek uit over een grasveld met een meer en ergens achterin waren rookpluimen te zien van een kleine stad. In tegenstelling tot de man naast zich kon de witharige jongen zich in een keer losmaken van de riem die hem vasthield en zonder zijn medepassagier een blik waardig te keuren schoof hij langs hem heen, het gangpad op. De shuttle was zo goed als verlaten, er was ook nauwelijks iemand die de shuttle had moeten hebben en Oliver had ook niet begrepen waarom die man eigenlijk naast hem was komen zitten. Hoewel Olivers blik niet vierentwintig zeven chagrijnig stond, had hij niet al te vriendelijk gekeken. Hij haatte het vervoer per shuttle. Maar er had niets anders opgezeten.
De jongen rekte zijn armen wat uit om zo bij de tas te kunnen die boven hen in een opbergcabine lag. Toen hij die eenmaal te pakken had sloeg hij hem om aan een hengsel en deed vervolgens zijn capuchon op. Hij keek voor de laatste keer naar de man die naast hem had gezeten, hij had inmiddels los kunnen komen en wachtte met een chagrijnige blik tot Oliver aan de kant ging zodat hij uit het stoeltje kon kruipen. Oliver grijnsde en salueerde. Vervolgens liep hij met grote passen de shuttle uit. Het was wennen aan het natuurlijke licht en even moest de jongen met zijn ogen knipperen. Desalniettemin was dit een grote entrance. Niemand had hem verteld dat de school zich huisde in een groot kasteel? Niet dat het hem iets uitmaakte. Een school was een school en Oliver kwam er niet graag. De jongen rekte zich nu eindelijk uit, de grijns nog steeds op zijn gezicht. Hij stak zijn handen in zijn zakken en bleef zo een tijdje staan om alles in zich op te nemen.
Na een paar minuten verstreken waren slofte Oliver maar eens verder, er was wel meer te zien dan deze buitenkant. Hij stopte alleen bij de ingang, want zo te zien kon je twee kanten op. En de school had blijkbaar geen genoegen genomen om bordjes te plaatsen met wat waar was. Oliver zuchtte en floot even tussen zijn door. Dus hij moest het hier aan iemand vragen. Oliver draaide zich in het rond, zijn grijns was van zijn gezicht gedropen en de gebruikelijke neutrale maar net niet chagrijnige blik stond weer op. Hier had hij bepaald niet veel zin in. Daar in de verte, iemand, iets, een schim. In ieder geval een persoon of ding wat hem zou kunnen helpen. 'Hey.' Riep hij in de richting van de persoon en zette een paar passen om de afstand tussen hen te overbruggen. Hij wilde naar zijn kamer en snel, want eigenlijk had hij wel behoefte aan een drankje.

[Sareth]

Het had geen zin om aan Sareth te vragen waarom ze zich op bepaalde plekken bevond op bepaalde uren van de dag. Er zat geen regelmaat in wat ze deed, ze had geen vast ritme. Niet een die gebonden was aan locatie, in ieder geval. Ja, ze was standaard óf dronken, óf brak, óf op weg naar haar dronk - of iets dat zwaarder was - maar deze zaken gebeurden op willekeurige locatie. Want waarom standaard op je kamer of in de kroeg zitten als de wereld zo groot was? Als je letterlijk overal kon zitten zuipen, of roken, of God mocht het weten. Was de wereld niet je asbak? De aarde je bar? Dat soort gezeik. Dus, mocht een willekeurige aan haar willen vragen wat ze hier deed, precies op die plek, ergens in de school, - ze wist zelf ook niet precies waar - dan zou ze gewoon haar schouders ophalen, waarbij de flessen in de tas die ze over haar schouder had waarschijnlijk vrolijk tegen elkaar aan zouden klinken, wat in principe al genoeg antwoord was op de vraag. Ze was niet echt ergens naar op weg, had geen echt idee in haar hoofd van waar ze naartoe wilde of wat ze verder met haar dag wilde doen, maar ze had twee flessen en een pakje peuken in haar tas dus het zou wel goed komen. En kwam het niet goed, dan kon ze altijd nog naar Oak's Field gaan, daar zou het zéker goed komen.
Ze was vrolijk op weg naar nergens, vredig aan het dwalen en had juist besloten dat ze eigenlijk wel zin had in een peuk - wat haar voor grote keuzes stelde, namelijk: op haar kamer roken, braaf naar buiten gaan of gewoon hier een peuk opsteken? - toen ze een tamelijk droge, "Hey," hoorde. Was ze iets oplettender geweest, dan had ze de stem misschien herkend, maar wanneer Sareth iets voor ogen had, die peuk roken nu dus, gingen andere zaken makkelijker langs haar heen en verdween haar oplettendheid. Dat ze de persoon achter de stem dus kende, en niet bijzonder slecht, ontging haar dus en ze stopte met lopen. "Hmmh?" bracht ze uit, terwijl ze zich omdraaide. De flessen in haar tas maakten inderdaad dat geluid en haar mondhoek gleed iets omhoog. Ze vond het maar mooi, dat geluid van volle flessen plezier in haar tas. De bron van het geluid had een paar passen naar haar toe gezet en leek haast te hebben. Aangezien Sareth niet de beroerdste was, besloot ook zij in de eerste instantie om een paar stappen richting de persoon te zetten zodat ze elkaar makkelijker konden spreken. In de eerste instantie ja, want dit plan viel in duigen toen ze zag wie het was die haar had aangesproken. Halverwege haar beweging om hem te naderen, hield ze abrupt halt. Haar wenkbrauwen gleden eerst verbaasd omhoog, toen weer terug op hun plek en haar mond vertrok tot een streep maar al gauw gleed een mondhoek sarcastisch omhoog. "Wow!" Haar andere mondhoek gleed ook spottend omhoog en met haar typerende glimlachje op haar gezicht sloeg ze haar armen over elkaar en verzette ze haar gewicht van haar ene op haar andere voet. "Jezus, dat jíj nog leeft," zei ze alsof het werkelijk waar bijzonder was dat hij nog leefde. Ze had er natuurlijk nooit echt aan getwijfeld dat dit zo was, maar dat was ook niet nodig geweest want ze had over het algemeen niet bijzonder veel denktijd besteed aan deze jongen. Ze had in ieder geval niet verwacht hem ooit nog weer te zien, of in ieder geval niet zo gauw, niet in een dergelijke verschrikkelijke setting, en had dus nooit hoeven nadenken over of het joch nog in leven was. Wel goed, hij was dus nog in leven, kon ze zo concluderen. Hij was immers hier. Zag er ook nog even goed uit, misschien zelfs beter, in ieder geval niet slechter. Ze tuitte haar lippen wat arrogant en liet haar blik over haar witharige ex glijden. Er was genoeg waar ze het over konden hebben, maar Sareth had nog zo haar twijfels of ze dat wel wilde. De twee waren niet bijzonder plezant uit elkaar gegaan en hoewel de reden van de break-up dom was geweest - voor haar doen in ieder geval, voor ieder ander was het een absoluut logische reactie geweest op vreemdgaan - waren ze wel op redelijk dramatische wijze uit elkaar gegaan. Minder was natuurlijk ook niet van hun te verwachten, maar goed. Sareth wist niet of ze zin had om het bij die ruzie weer te herpakken, maar zo wist ze wel meer dingen niet. Wat hij hier deed bijvoorbeeld. Best een goede vraag. Waarom moest hij in hemelsnaam juist hier zijn, op dit moment, terwijl Sareth er ook was? Had hij een goede verklaring voor die onzin? Maar één manier om erachter te komen. "Wat dóé je hier?"

Een geweldig tijdstip had hij weer uitgekozen. Alsof karma hem altijd tegen zat. Maar dan ook altijd. Niet dat het hem uitmaakte. Hij had al zo vaak karma tegen zich gehad, dat hij er ondertussen wel gewend aan was geraakt. Al was dit een ander soort karma. Een karma die hij liever niet was tegen gekomen. Of niet meer. Of juist wel. Want bij de aanblik van haar gezicht moest Oliver toegeven dat hij zich nu pas realiseerde dat hij de meid had gemist. Het was zo verschrikkelijk lang geleden geweest dat ze elkaar hadden gezien, dat ze überhaupt aardig tegen elkaar waren geweest. Maar ze waren technisch gezien nooit aardig tegen elkaar geweest. Ze hadden altijd een soort spel gespeeld, om te zien wie erger was dan de ander. En er was nooit iemand tot winnaar gekroond. Dus hadden ze het simpelweg opgegeven. Dat was de korte versie van het verhaal. En de beknopte. Oliver wilde er niet eens aan terug denken. Hij was veranderd. Tenminste dat zou je zeggen als je na zoveel jaar ergens over de wereld had gezworven. Maar nee. Oliver was Oliver gebleven. Misschien een stukje erger geworden zelfs.
Oliver stopte met in de richting van het witharige meisje te lopen en zijn blik werd nog norser. Die van haar juist spottend. Natuurlijk herkende ze hem. Karma. Ze waren als vrienden uit elkaar gegaan. Volgens Oliver dan. Hij had geen idee hoe Sareth het interpreteerde. Niet dat het hem iets uitmaakte. Het gaf hem alleen nog maar meer redenen om zijn kamer te vinden en daar een goede fles drank open te maken. 'Tja. Soms ben ik net als een plastic zak. Hoewel je me altijd ergens in een hoek dumpt zal ik er zijn. Want ik verga niet.' Zijn sarcastische antwoord ging gepaard met een chagrijnige ondertoon. De klassieke Oliver. De blonde jongen sloeg zijn armen over elkaar en bleef Sareth stoïcijns aanstaren. Het bleef een tijdje stil en Oliver nam dan ook niet de moeite om iets van een gesprek aan te knopen. Er was een reden dat de twee elkaar niet meer zagen. Maar toch was Oliver blij om haar weer te zien. In levende lijve. Het zou hem niet hebben verbaasd als ze allang in een doodskist onder de grond had gelegen. Ze waren beiden wel bekend met een destructieve levensstijl. Hij haalde zijn schouders op. 'Een drugsimperium op zetten.' Antwoordde hij droogjes. 'Gebruik je hersens Sareth. Dit is een school. Waar zou ik anders voor komen.' Beet hij haar vervolgens toe, wat gepaard ging met een draai van zijn ogen. Het was wel duidelijk dat Sareth niet de slimste was geworden en Oliver kon er niet helemaal de vinger op leggen of ze nu blij was om hem te zien of niet. Aan de ene kant was hij blij om te zien dat ze nog leefde, dat ze niet opgesloten zat in een gesticht of dat ze dood was. Maar aan de andere kant was ze waarschijnlijk succesvoller als hem op dit moment. Oliver die gewoon een paar jaar van zijn leven geskipped had omdat hij daar zin in had. Sareth daar in tegen leek gewoon slim te zijn geweest en naar school te zijn gegaan. Maar de vraag was of ze dat ook echt deed en het niet als bijkomst zag. In ieder geval, Oliver wist niet wat hij er van moest denken.
'Ik ben blij je weer te zien.' Kwam er onverwachts uit zijn mond. Zijn ogen richtte zich op de schoenen van de witblonde dame voor hem. Ach ja, maak het nog gecompliceerder dan het al was. Zorg maar weer voor die gemixte gevoelens. Hij moest leren zijn mond te houden en de hersencellen die hij nog in zijn brein had te leren gebruiken. Iets wat hem waarschijnlijk een hoop moeite zou gaan kosten.

Het feit dat zijn blik zo mogelijk nog chagrijniger werd op het moment dat tot hem doordrong wie hij voor zich had, toonde maar weer dat hij geen haar veranderd was. Of wel, dat was niet waar. Het zou verkeerd zijn om uit een chagrijnige blik te concluderen dat hij totaal geen vooruitgang had geboekt in de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien. Het toonde enkel dat hij zijn talent voor moeilijk kijken niet had verleerd en dat het hem nog altijd sierde. Daarnaast, kon ze het hem kwalijk nemen? Zelfs Sareth, die absoluut geen aanleg had voor zich inleven in anderen en die bovendien weigerde hier iets aan te veranderen, kon begrijpen dat het een domper op je dag moest zijn om je ex tegen te komen. Wanneer de ex in kwestie een nare ex was, toch in ieder geval. Nu had Sareth geen idee of Oliver in zijn Sarethloze tijdperk meer exen had gespaard, maar Sareth zou oprecht gekwetst zijn als zij werd gerekend tot de 'nare exen'. Het deed haar maar weinig wanneer men slecht over haar sprak, maar een dergelijke uitspraak zou ze niet accepteren. Een dergelijke mening zou ze niet kunnen tolereren, want Sareth was niet naar en zeker geen nare ex. Ze was zeer trots op het plezier dat ze anderen schonk en had geschonken en iedereen die haar wilde vertellen dat ze slecht gezelschap was, was een leugenaar. Aldus Sareth.
Ze moest toegeven, het stelde haar gerust dat hij zijn chagrijnige ik niet achter zich had gelaten. Ze zou zich geen Oliver kunnen voorstellen die zich niet aan alles in zijn omgeving kon storen, die niet overal een sarcastisch antwoord op wist te geven. Nu Sareth er zo over nadacht, was het heel goed mogelijk dat ze precies de vervelendste eigenschap van Oliver het leukst aan hem had gevonden. Nu nog vond. Om het even. Zijn antwoord verbaasde haar dan ook niet en deed haar weinig, anders dan dat ze haast tevreden haar mondhoeken iets verder optrok. Ook Oliver sloeg zijn armen over elkaar en de twee stonden daar, als twee kleine kinderen die weigerden hun excuses aan te bieden. "Oh maar liefje, plastic zakken zijn doorgaans een stuk nuttiger dan dat jij bent. Daarnaast kan ik me onmogelijk voorstellen dat jij genoegen neemt met gedumpt worden in een hoek." Ze grinnikte en knikte vervolgens gepaard met het ophalen van haar schouders. "Het zou zomaar kunnen, jou kennende," sprak ze sarcastisch gedurende deze handeling.
Bij zijn volgende opmerking krulden haar mondhoeken opnieuw op. Ze moest zeggen dat ze verbaasd was dit te horen, niet om wat hij zei, maar omdat hij het zei. Dat dergelijke woorden konden voortkomen uit een nuchtere - of wel, voor zover Sareth kon zien nuchtere - Oliver, was haar onbekend. Dat hij blij was haar te zien, verbaasde haar allerminst. Zelfs Sareth was regelmatig blij zichzelf te zien. Ze ging ervan uit dat zij en Oliver niet de enigen waren. "En terecht," sprak ze, gepaard met haar typerende glimlach. Ze haalde haar armen weer van elkaar af en overbrugde de afstand die tussen de twee bestond. Kinderachtig waren ze zeker, zouden ze altijd blijven, maar er was geen reden voor hen om als twee kleine kleuters tegenover elkaar te blijven staan terwijl er zoveel andere, betere dingen waren die gedaan konden worden. Toen ze dicht genoeg voor hem stond, sloeg ze haar armen kort rond zijn hals. "Welkom op Starshine Academy. Je gaat het hier waarschijnlijk verschrikkelijk vinden, maar gelukkig heb je mij."