Dat de herfst nu aangebroken was betekende niet dat je niet meer rond het stille meer kon lopen zonder ervan te genieten, of zonder nog over het meer te staren. De weergoden hadden hen verfpaletten dan wel weer opgenomen en hadden de bruintinten tussen hen verfbussen uitgezocht om mee te verven, maar dat betekende nog steeds niet dat het slecht weer was. De penselen van de weergoden hadden de groene blaadjes een dun laagje bruin gegeven, een dun laagje oranje of iets in de buurt van geel. En een andere was voorzichtig met de wind aan het spelen, die door de stengels van de bladeren sneed, zodat de bladeren van de bomen vielen op de grond. Een eenzaam blad viel op het water, en Kailee tikte met zijn vingers het wateroppervlakte aan. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen en hij draaide een kwartje aan zijn neusringetje, voor hij zich recht hees om wat verder te lopen. Hij was moe en opgelucht en wakker maar hij wist het niet. Hij was op de grond gaan zitten, waarna hij op de grond ging liggen, en naar de wolken staarde die voorbij kwamen. De wind woei hen snel voorbij, en de planeet leek dus heel snel te draaien. Met een zucht keek hij op, en merkte dat het weer duidelijker koud was geworden. Toch wou hij dat het winter werd, zodat hij kon schaatsen, ofzo, op het meer.

+Ik zei dat het niet zo lang ging zijn ik kreeg h'm niet langer ;-;

Diep weggedoken achter een zwart, leren jack met een dikke sjaal slofte Elveria over het voetpad dat vol zat met natte bladeren die maar aan je schoenen bleven kleven. Ze haatte herfst. Het was niet warm, maar ook niet koud en je wist gewoon niet meer wat je aan moest doen. Daarbij was het altijd rotweer en leek iedereen zich met je te bemoeien en werd je opgezadeld met toetsen en huiswerk. Mooi niet dat ze dat ging maken. Wat deed ze überhaupt eigenlijk buiten? Als ze zich goed herinnerde wilde ze een frisse neus halen en ergens gaan zitten om weer eens te tekenen, haar tekenblok en spullen zaten in een schoudertas die ze dicht tegen zich aan hield, maar eigenlijk was het weer er absoluut niet naar en het liefst wilde ze rechts omkeer maken om terug naar de veilige, warme, grote zaal te gaan voor een goede kop thee. Daar was herfst dan wel weer wat beter voor. Het was misschien dan soms mooi weer om een wandeling te maken. Maar dat was nu niet aan de orde. Op dit moment vond Elveria het geen goed idee om nog buiten te zijn.
Ze keek even snel rond om vervolgens rechts omkeer te maken, zij het niet dat haar aandacht naar iemand ging die in het gras lag. LAG. Met dit weer?! Zuchtend snoof Elveria de lucht in en liep toen op hem af. Straks kreeg hij nog een verkoudheid, niet dat het haar boeide, maar ze wist hoe verkoudheden in de herfst waren en ze waren niet fijn. Elveria schraapte haar keel toen ze op een klein afstandje van hem stond. 'Ben je gek? Wil je ziek worden met dit weer?' Zei ze niet al te aardig. Het had er eigenlijk vriendelijk uit moeten komen maar met dit weer werd ze met de seconde chagrijniger.