[size= 13]Les waterwalking;[/size]

Het was een wat warmere dag gelukkig, zonnetje scheen en ze lag lekker op het water te genieten ervan. De koelte in haar rug maakte het allemaal extra lekker. Zodra ze naar de zon wilde kijken ging haar hand omhoog om de zonlichten iets tegen te houden. Ze las op deze manier de stand van de zon en keek hoelaat het was. Het was al na 3 uur wist ze en haar les zou straks van start gaan. Ze wist al een van de drie, Caresse. Een meisje dat graag haar best deed en bovenal aardig was tegen alles en iedereen. Het viel haar het meeste op dat ze tot nu toe altijd nog positief is geweest. De andere twee had ze echter nog nooit van gehoord.
Langzaam stond ze op en liep over het water heen naar de kant toe. Rekte even kort en gaapte toch even. Het was een heerlijk dagje om wat lui te zijn. Toch moest ze wel les geven en besloot op de leerlingen te wachten. Een hand in haar tas grabbelend zocht ze haar flesje water waar ze even wat van dronk. Weer keek ze rond, er leek nog niemand te zijn voor de les van 4 uur. Als ze vandaag wat later waren dan 10 minuten. Zou het heel eerlijk gezegd niet eens erg vinden. Wel hoopte ze dat de leerlingen kleding aan hadden dat nat mocht… want ze gingen geheid in het water vallen in het begin.

Open voor: Caresse, Lucius LeFree en Lillian Waters
Post time: 2 weken.
Note: Ga je buiten de post time dan lig je eruit en kan je opnieuw inschijven !

Lucius had zich aan gemeld voor een les die hem vreselijk interessant leek. Water walking. Tenminste.. hij dacht dat het gewoon over water lopen was. De titel kon nog wel eens misleidend zijn op sommige aanmeldingsformulieren. Het was tevens zijn eerste survival les dus de lerares kende hij nog niet. Het was bijna tijd dus hij begon zijn spulletjes maar bij elkaar te pakken. Al had hij geen idee wat hij nodig had. Een schrift en wat schrijfgerei leek hem wel voldoende. Zijn blik viel op een boek dat op zijn nachtkastje lag. H2O ~ Alles over de kracht van water. luidde de titel. Hij had hem van de bieb geleend enkele dagen geleden. En was al op de helft. Hij keek er even twijfelend naar en stak hem toen toch maar in zijn schouder tas. Je wist maar nooit. Er klonk opeens een gerinkel in de slaapkamer. Twee lichtbolletjes verschenen die veranderde in twee elfjes. Ze keken hem beide licht verontwaardigd aan. ‘Ga je weg,’ vroegen ze beteuterd, ‘zonder ons.’ En Izarra zette zelfs een pruillipje op. Lucius glimlachte en klopte op zijn schouder ten teken dat ze gewoon mee mochten. ‘Ik heb een les, jullie mogen gewoon mee.’ dacht hij tegen de twee elfjes die kierend van blijdschap op zijn schouder gingen zitten. ’Maar beloof me dat jullie je wel gedragen, ok?’ Ze knikte allebei hevig. ’Blijf vandaag maar zichtbaar. Dan kan ik jullie tenminste in de gaten houden. en hij wierp de twee ondeugende duiveltjes een veelbetekenende blik. Na nog een laatste blik rond de kamer te hebben geworpen verliet hij de ruimte. Om twee seconde later weer terug te komen. Haast zijn briefje vergeten.

Op de gangen veranderde zijn houding haast direct. Met rechte rug en strakke blik op alles behalve zijn ganggenoten beende hij kalm maar snel door de gang. Zijn lange haar los achter hem aan golvend. De twee elfjes zwevend achter hem aan, gekke bekken trekkend naar andere leerlingen en zelfs een passerende leraar. Lucius lette er niet op. Hij was meer bezig met de les die zou komen. In zijn ene hand had hij nog het stukje perkament dat hij bijna vergeten was. Een briefje die hij naar elke les mee nam. Daar stond zijn naam op en een uitleg dat hij geen stem had en dat hij op andere manieren communiceerde. Hij liet die manieren niet altijd direct zien, vaak werd er niet eens naar gevraagd en lieten ze hem verder met rust in de les. En dat had hij dan ook het liefst. Het fijne was wel dat hij het met elke les maar één keer hoefde te doen. De leraar vergat hem daarna niet zo snel meer. Maar dit was een nieuwe, die hij nog niet had ontmoet. Dus een zekere spanning kon hij niet ontkennen. Toen hij eenmaal bij het stille meer aan was gekomen zag hij al snel één vrouw staan. Hij nam aan dat het de lerares voor survival, Miss Yori, was. En zo te zien was hij de eerste. Met duidelijke twijfel en onzekerheid in zijn passen stapte hij op haar af en reikte haar het briefje aan. Afwachtend staarde hij haar aan. De twee elfjes, Ura en Izarra, stonden op zijn linker schouder en waren bezig met een strengel van zijn paarse lange haar te vlechten. Ze wierpen enkel een korte giebelende blik op de lerares en vervolgde hun vlecht werk.


~Mega sorry voor de laatheid, ik hoop dat het nog kan.