Het was al later op de dag. Kinderen, pubers en volwassene liepen door de gangen van de school en de grote zaal zat vol met mensen die gezellig zaten te eten. Het was wat drukker, maar ook een stuk rustiger. Het was namelijk een vrije dag voor de school, waardoor er minder stress was van rennende leerlingen die op tijd in de les moesten zijn. Sommige leerlingen hadden extra lessen, andere zaten rustig met vriendengroepjes op de gangen te hangen. Skyler liep door de gangen heen, om haar schouder hing de regenboog tas met de standaard tekenspullen er in. Ze keek met vriendelijke ogen om zich heen, al voelde ze zich best eenzaam ondangs alle mensen om haar heen. Het geval was namelijk dat ze nog steeds een beetje nieuw was en niemand kon, van niemand ook maar de naam wist. Ze had de hoofdmeester van een afstandje gezien, ze vond het maar een akelige man. Ze hield het hengsel van haar tas vast en keek om zich heen terwijl ze rustig verder liep, soms moest ze door groepjes heen lopen. Op dat moment voelde ze de blikken van anderen in haar rug boren. Ze kneep haar handen tot vuisten en stak haar kin nu meer zelfverzekerd de lucht in. Alleen toen ze wat gelach en gemompel hoorde, zakte de moed haar wat in de schoenen. Ze was anders, niet zoals de standaard en de maatstaven van een normale puber. Nee, het 17 jarige meisje met open blik en vrolijke lach had felle kleuren in d'r haar en droeg daarbij vrolijke hippie neigende kleding. Het maakte haar zelf niet uit, ze voelde zich heerlijk zichzelf in deze verschijning. Alleen het jammere was dat iedereen die haar zag haar gelijk vreemd aankeek. Waarscheinlijk stond ze op school wel al bekend als de regenboog gek. Ze hoopte dat ze haar niet zouden pesten, ze wilde gewoon zichzelf zijn. Ze besloot het er maar op te wagen, wie weet waren er mensen die bevriend met haar wilde worden. Ze greep haar tas beter vast en dacht even aan haar moeder thuis die trots op haar zou wezen en haar vader die trots op haar neerkeek. Ze glimlachte en sloeg de haren voor haar gezicht naar achter. Toen liep ze recht op een groepje mensen af, borst vooruit met een vriendelijke lach op haar gezicht.

Het waren wat pubers, misschien wat ouder dan zij. Nu ze haar hadden opgemerkt keken ze nieuwsgierig op, ze zag al wat mensen die op hun lip beten om niet te lachen, Skyler negeerde het. ''Hoi, ik ben Skyler.. ehm.'' okey, nu wist ze niet meer wat ze moest zeggen. ''Enehh, ik zoek naar mensen, die misschien vrienden met mij willen worden.'' Right. Toen ze het uit haar mond hoorde komen, wist ze dat het nog meer 'for ever alone' klonk dan dat ze het ooit had kunnen doen. Ik ben opzoek naar vrienden, hoe zielig. Ze beet haar tanden op elkaar en zag nu sommige mensen lachen. Een jongen in het midden die tegen de muur leunde keek haar met lichtbruine ogen aan, zijn zwarte haar zat ietwat voor zijn gezicht. In zijn blik zat puren spot terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg, de witte bond kraag rond zijn jas viel op bij de rest van zijn donkere kleding. ''Phff, wat had je gedacht juffie. Ga anders maar in het bos zoeken, misschien vind je daar meer hippies zoals jij hahah'' Skyler verbeet de tranen en keek de jongen hatelijk aan, die simpel zijn handen bewoog als hooghartig bedankje voor het gelach van zijn grap. Skyler snoof en draaide haar hoofd in een ruk om. ''Dan niet!'' ze liep snel weg. Terwijl ze naar buiten liep, schopte ze tegen de gevallen bladeren en veegde de tranen van haar wangen. Hij had niet zo gemeen hoeven die stomme rotzak die het was, ze zou hem nog wel krijgen! Ze rende over het veld, negeerde de blikken die ze van andere mensen voelde. Bladeren waaide op, haar magie maakte dat ook alleen maar erger.. Ze liep door en door, totdat ze bij het meer kwam. Ze zakte neer bij het water en keek naar haar spiegelbeeld in het water, ze zag haar heldere groene ogen, die nu rood waren van het huilen. Met een brok in haar keel keek ze er overheen en hield het bedeltje van haar ketting krampachtig vast. ''Help me.. help me dad, I am so lonely.'' Het kleurige haar hiel langs haar schouders omlaag, ze voelde zich zo alleen.

Opeens merkte ze dat ze het koud had, dus keek ze in haar tas. Enkel een bordeaux rood vest kon ze er uit pakken, maar echt warm werd het er niet door. Ze wilde ook niet meer naar binnen, zodat mensen zagen dat ze had gehuild. Ze besloot haar tekenblok te pakken, ging stilletjes zitten schetsen. Dat was tenminste iets waar ze rustig van werd. Ze was gefocust op haar tekening, tot ze voetstappen achter zich hoorde. ''Ga weg... Ik weet dat ik raar ben, dat hoef je me heus niet te vertellen. Ik ben gewoon mijzelf, als iemand dat nou eens zou gaan begrijpen!'' de greep rond haar potlood werd strakker en ze keek stug naar het blaadje.

Hij had niet zo'n goed humeur. Hij had weer problemen gehad met zijn moeder die hem in het weekend thuis wou, maar hij wou haar niet onder ogen komen, bang om zijn mond voorbij te praten. Dus zat hij gewoon op de grond, tegen de muur geleund, op z'n eentje. Zijn aandacht werd getrokken door een meisje, in zijn ooghoek, ook al leunde zijn hoofd tegen de muur, ze was erg kleurrijk, dus rolde hij zijn ogen naar haar kant. Ze liep op een groep vrienden af, die links van hem stond. Zelf kende hij niemand van de groep, alleen wist hij dat het niet de vriendelijkste pubers van de school waren. En als je er niet bij hoorde, dan spaarden ze je niet. Kai beet op zijn lip en keek aandachtig toe. ''Hoi, ik ben Skyler.. ehm.'' Kwam uit haar mond, en Kai glimlachte ven, ook al sprak ze niet tegen hem. Skyler was een mooie naam. Kai zag er niet geweldig uit vandaag, hij had wallen onder zijn ogen, en zijn rechteroog was blauw, doordat hij weer een klap had gekregen, nadat hij zichzelf verdedigd had in een gesprek. Zijn lip was ook een beetje gewond, een klein litteken sierde het, ach pech. ''Enehh, ik zoek naar mensen, die misschien vrienden met mij willen worden.'' Dat was wel ineens to the point. Een paar van het groepje begonnen te lachen en Kai had zin om hen te zeggen dat ze kinderachtig waren, maar hij deed niets. ''Phff, wat had je gedacht juffie. Ga anders maar in het bos zoeken, misschien vind je daar meer hippies zoals jij hahah'' Awh. Kai probeerde recht te staan, en zag hoe hatelijk Skyler de jongen aankeek. De manier hoe de jongen zijn groep bedankte voor het gelach liet hem woest worden, maar hij zei niets, stond gewoon met zijn schouder tegen de muur te leunen, op zijn lip te kauwen. ''Dan niet!'' Ze liep weg, en Kailee ging meteen achter haar aan. "Idioot." spoog hij naar de jongen terwijl hij het groepje voorbij liep. Buiten zag hij haar meteen, haar haar viel best wel op. Ze schopte dor de bladeren, en die vlogen ver weg.

Hij liep een beetje rechts achter haar aan, en zag dat er tranen op haar wangen waren. Ze liep naar het meer toe, en hij volgde haar gewoon. Ze zakte neer aan de rand van het water, maar Kailee bleef gewoon op een meter ofzo afstand staan, zodat zijn spiegelbeld niet in het water viel. Toch kon hij in het water zien dat haar ogen rood waren, en hij merkte dat haar handen om een hangertje zaten. ''Help me.. help me dad, I am so lonely.'' Kailee trok zijn mond een beetje scheef, en liep korter naar haar toe, toen ze in haar tas graaide. ''Ga weg... Ik weet dat ik raar ben, dat hoef je me heus niet te vertellen. Ik ben gewoon mijzelf, als iemand dat nou eens zou gaan begrijpen!'' Ze zat te tekenen, merkte hij nu. Kailee stond even stil, maar liep daarna korter op haar af, schoof haar tas opzij en ging naast haar zitten, terwijl hij gewoon in het water staarde. "Je niet raar, Skyler." zei hij simpelweg, en hij trok zijn hoodie uit, terwijl hij die voorzichtig op haar schoot legde. "Je hebt het koud, niet?" Hij knikte op zijn hoodie, dat ze h'm mocht aandoen, als ze wou. Hij volgde even haar haar, en probeerde te ontdekken waar kleuren begonnen en waar ze eindigden. Hij volgde de beweging die haar haar over haar schouders maakte. "Ik ben Kailee. Ik zat nast het groepje van net .. Let niet op hen, oké? Ik vind je goed zoals je bent, heus waar." Hij glimlachte zwakjes en keek het meisje aan. "Ik wil je vriend wel zijn, als je dat wilt." Zij was net zo apart als hem, dus waarom niet, hij had meteen een gevoel dat het wel als vrienden kon klikken tussen hen. Hij kende het gevoel van mensen die je gebruiken als een grap. Zijn blauw haar, piercings of tattoo waren ook hét leuke om grappen over te maken.

Ze keek met een wee gevoel naar het papier en haar hand was koud, terwijl e haar potlood vast hield. De kleuren in het haar vielen langs haar schouders naar beneden, het was vrolijk. Alleen dit keer was Skyler zelf niet vrolijk, werd gek van het feit dat mensen altijd een oordeel over anderen hadden. Het was tegenwoordig bijna vreemd om iemand zomaar te helpen voor niets, of een lief complimentje te geven. Lief zijn en aardig doen, was het zoveel gevraagd dan? Ze wreef in haar ogen en was het zo zat. Opeens hoorde ze de voetstappen achter haar en wilde er niks meer van weten. Misschien was het zelfs die irritante jongen met de witte bond kraag. Ze keek naar het papier, sprak de frustratie uit tegen de vreemdeling. Tot haar verbazing hoorde ze een rustige, vriendelijke jongens stem. Niet raar... hij zei dat ze niet raar was. Ondertussen kwam hij naast haar zitten maar Sky keek hem niet aan, ze slikte even omdat ze niet wilde overkomen als een huilebalk. Hij had gezegd dat ze niet raar was, wat haar weer een beetje iets van een glimlach gaf. Ze vroeg zich alleen wel af hoe hij haar naam wist, ze had hem nog nooit gezien. Uiteindelijk toen het rustiger was in haar hoofd kon ze opzij kijken, onder de kleurige haren vandaan. Ze keek in de blauwe ogen van een wat oudere jongen, misschien al bijna man. Hij had blauw lang haar, dat aan een kant was opgeschoren. Hij had daarbij piercings en een tattoo. Skyler haar glimlach verbrede zich wat omdat ze hem nu een beetje begreep. Hij was ook anders, of tenminste, hij ging niet op in de massa. Hij was net als zij iemand die opviel, maar dat niet deed omdat hij er aandacht mee wilde. Ze zuchtte wat schokkerig doordat ze had gehuild en beet op haar lip. ''S-sorry. Ik bedoelde het niet kwaad.'' ze wreef haar handen in elkaar met haar mouwen er overheen. Opeens trok de jongen zijn hoodie uit, Skyler keek hem iet wat verbaasd aan. Hij legde het voor haar neer, vroeg of ze het koud had. Sky keek naar de hoodie en daarna weer naar de jongen. ''Maar krijg jij het dan niet koud?'' vroeg ze voorzichtig. Ze pakte de zachte stof op en sloeg het nu om zich heen, het voelde fijn. De warmte ervan gaf haar troost en ze rook zijn geur, de ze in zich opnam. Ze vond geuren belangrijk en onthield ze altijd, geuren konden je terug brengen naar herinneringen. Net zoals hout naar haar vader rook, appeltaart naar haar moeder. Ook als ze Storm vast had en in zijn vacht rook, dan rook hij naar thuis. De grote maine coon was een grote troost voor haar heimwee. Nu begon de jongen weer te praten, Skyler zweeg en luisterde naar hem. "Ik ben Kailee. Ik zat naast het groepje van net .. Let niet op hen, oké? Ik vind je goed zoals je bent, heus waar." Skyler glimlachte even en keek hem aan nadat ze over het meer had zitten turen. In haar eigen groenblauwe ogen stond pure dankbaarheid. Dank voor het troosten, het begrijpen en het weer warm krijgen. ''Dankje..'' zei ze wat zacht. Kailee hete hij dus, ze vond het een vreemde maar erg leuke naam. Het was een naam die ze nog nooit had gehoord en daarom dus ook niet snel zou vergeten. Soms waren er mensen die allemaal dezelfde naam hadden, ze haalde die mensen dan door elkaar. Enkel de absoluut beste vrienden hoefde ze niet na te denken over hun naam. Tenminste, als ze die vrienden had. Thuis wel en ze miste hen vreselijk. Ze bleef even stil, liet zijn woorden inzinken en voelde hoe ze een beetje verlegen werd toen hij zei dat hij haar vriend wel wilde zijn. ''Kailee. Je hebt een leuke naam. Je bent aardig tegen me, ja graag. Ik zou het super leuk vinden als je dat zou willen.'' Ze nam een diepe teug lucht naar binnen en blies die toen weer uit. Haar brok slonk weg en ze kon weer normaal adem halen, ze vond zijn aanwezigheid fijn. ''Ik begrijp mensen af en toe echt niet. Ze hebben overal een mening over, hebben overal kritiek op. Als iets anders dan anders is, word het gelijk de grond in geboord.'' zei ze en keek naar het meer, ze vogels die er boven vlogen en de wolken die zacht voorbij dreven.

Toen hij zag dat ze toch even had kunnen glimlachen, glimlachte hij ook, maar hij bleef naar het meer kijken, gewoon, omdat hij zowieso niet de beste was met oogcontact, of contact met mensen in het algemeen, tenzij dat iemand hem vanaf het eerste ogenblik symathiek leek. Een schokkerige zucht deed hem zijn ogen naar links rollen, waar het meisje zat. ''S-sorry. Ik bedoelde het niet kwaad.'' Hij glimlachte kort, hij wist wel dat ze het niet kwaad had bedoeld. "Geeft niets," Nadat hij zijn hoodie bij haar had gelegd, zag hij dat ze naar hem keek, en naar zijn hoodie. ''Maar krijg jij het dan niet koud?'' Hij haalde zijn schouders op, hij had het niet zo snel koud, en zag hoe ze het stof rond haar sloeg. Hij knikte, glimlachend, en richtte zijn blik weer op het meer voor hem. Ze had wat over haar vader gezegd, toen hij achter haar stond, maar ernaar vragen ging hij niet, vermits het niet leek alsof hij nog erg kort bij haar was. Het deed zijn gedachten zelf afdwalen naar zijn vader en broertje, maar omdat hij wist hij slecht hij zich voelde als hij er te lang aan dacht, probeerde hij de gedachte weg te duwen. Niet dat erg goed werkte, zijn vader's zwarte haar dat rustig langs zijn wangen viel, zijn ijzig blauwe ogen die in je ziel staarde, maar die toch heel warm en als een thuis konden lijken als je kort genoeg bij hem stond, kon hij nu eenmaal niet vergeten. Zelfde met zijn broertje, diens blauwe oogjes met pretlichtjes in zaten in zijn herrineringen vastgeroest. ''Dankje..'' zei ze, en ze keek hem aan, waardoor Kai zijn ogen van het meer naar haar oprichte, en zag dat ze dankbaar was. Hij glimlachte een beetje en speelde wat met het stof van zijn shirt. Hij was niet goed met oogcontact! ''Kailee. Je hebt een leuke naam. Je bent aardig tegen me, ja graag. Ik zou het super leuk vinden als je dat zou willen.'' Hij grijnsde en probeerde haar nu aan te kijken zonder zijn ogen af te wenden. "Dankjewel," hoorde hij zichzelf zeggen, en hij knipperde even. "Ik hoorde hoe je je voorstelde aan hen, Skyler is ook een leuke naam, en oké, dan zijn we nu officieel vrienden." lachtte de blauwharige jongeman. Hij hoorde hoe ze even een diepe tuig adem nam, en besefte dat ze rustig probeerde te worden. Zelf huilde hij amper, dus hij wist niet echt wat hij kon zeggen. ''Ik begrijp mensen af en toe echt niet. Ze hebben overal een mening over, hebben overal kritiek op. Als iets anders dan anders is, word het gelijk de grond in geboord.'' Hij knikte, en schudde daarna zijn hoofd, als teleurgesteld gebaar in de wereld. "Maar we zijn niet anders, weet je wel. Wij zijn ons eigen normaal. En er zijn gewoon minder soorten van ons normaal, maar ooit vinden we allemaal minstens een paar mensen die hetzelfde normaal zijn als ons." Scheve zin. Hij snapte zichzelf niet eens goed , en hoopte dat zij hem wel snapte.

Ze keek over het meer. Gelukkig had hij het niet erg gevonden dat ze zo lelijk tegen hem was uitgevallen. Het was haar eigen frustratie en kwaadheid geweest, die ze niet op een ander had willen gooien. Ze voelde zich zo alleen soms, zo verlaten. Thuis was het altijd zo warm en welkom geweest, altijd fijn. Natuurlijk waren er af en toe wel eens ruzies geweest, maar die werden altijd weer bijgelegd. Zo te zien vond hij het ook niet erg dat ze zijn vest aanhad, Skyler was daar eigelijk ook wel weer blij om. Ze had het snel koud en hield niet van de koude maanden van het jaar. Als ze in deze tijd van het jaar naar buiten ging deed ze altijd wel iets van een jas aan, alleen dit keer had ze daar niet meer over nagedacht. Ze vond het stom hoe die mensen haar aankeken terwijl ze gewoon zichzelf was en dat wilde blijven. Het waren de dingen die ze als klein kind altijd had geleerd, de belangrijkste dingen in het leven waren liefde en jezelf zijn. Ze trok het vest wat beter om zich heen en ze sprak dat ze graag zijn vriend wilde zijn, vond het een fijn gevoel dat ze nu eindelijk iemand had om mee te praten. Sky wreef in haar ogen en voelde zich al een stuk beter. Ze legde het tekenblok naast zich neer met het potlood er op, waarna ze in kleermakers zit ging zitten.

Haar kleren, een blauwe losse broek en rood shirt met soort indianen print kleurde vrolijk bij Skyler's haar. "Ik hoorde hoe je je voorstelde aan hen, Skyler is ook een leuke naam, en oké, dan zijn we nu officieel vrienden." Skyler lachte ook om het officieel vrienden zijn. Kon dat eigenlijk wel? Vriendschap was iets wat voor haar altijd vanzelf was gegroeid. Thuis was het nooit een probleem geweest om vrienden te krijgen, alleen nu was alles anders. ''Dankje Kai. Mag ik je Kai noemen? Mijn naam afkorting is meestal ook Sky, dat deden ze thuis altijd.'' een warme glimlach verscheen op haar gezicht. Ze had in de gaten dat het aankijken in iemands ogen hem een beetje ongemakkelijk maakte, daarbij friemelde hij ook een beetje. Skyler keek daarom weer over het meer, naar de prachtige natuur terwijl ze zijn antwoord hoorde op wat ze daarna had gezegd. "Maar we zijn niet anders, weet je wel. Wij zijn ons eigen normaal. En er zijn gewoon minder soorten van ons normaal, maar ooit vinden we allemaal minstens een paar mensen die hetzelfde normaal zijn als ons." Skyler bleef heel even stil en dacht na over wat hij had gezegd, wat ze ervan dacht en vond. Ze was een mens, het hoorde bij haar. Ze keek dromerig naar het water en dacht nu stilletjes even na. Skyler was een beelddenker, kon beelden voor zich roepen alsof ze het opdat moment zag, kraak helder. Het was ontzettend handig voor haar tekeningen en schilderijen. Zo kon ze haar eigen werkelijkheden creëren, vormen en bewerken. Ze kon in haar hoofd al een beeld scheppen en dan hoefde ze alleen nog maar zoiets op het papier te zetten. Wanneer dat naar haar idee goed genoeg gelukt was, kon ze erg voldaan zijn over haar tekening.

Op dit moment haalde ze de schoolgangen voor zich, alsof ze erdoorheen liep. Alleen niet zoals normaal, dat ze de mensen zoveel mogelijk negeerde omdat ze moesten lachen, keek ze naar de mensen. Ze zag groepjes populaire mensen staan lachen, maar ze zagen er allemaal hetzelfde uit. Startend bij het groepje die haar het verstoten, nu zag ze Kailee zitten. Terwijl ze verder liep, zag ze meerdere groepjes en mensen, ze liep in haar hoofd naar de grote zaal. Daar zag ze ook groepjes zitten. Alleen tussen de populaire groepjes met pestkoppen en arrogante mensen zag ze ook kleinere groepjes. Het waren mensen die er inderdaad anders uit zagen, niet opvallen anders zoals Kailee of zij, maar sommige ook weer wel. Er zat meer verschil in die groepjes, de mensen lachte omdat het gezellig was en niet om de nieuwste vervelende roddels. Skyler glimlachte en zag nu dat wat ze de afgelopen tijd was vergeten. Ze had altijd de mogelijkheid gehad om mensen van elkaar te kunnen onderscheiden en te zien wie je wel en niet kon vertrouwen. Het waren de mensen die ook vanzelf naar haar toe kwamen, hoe had ze zo blind kunnen zijn? Gewoon je hart volgend, dan kom je vanzelf wel bij de juiste mensen terecht. Sky knipperde even met haar ogen en knikte. Het was een moment vaan een paar seconden geweest, maar voor haar meer dan genoeg. ''Ik begrijp je. Ik snap wat je bedoelt en ben je dankbaar dat je me dat vertelde. Ik was zo driftig bezig met het om me heen te kijken, dat ik vergat te zien. Ik kon niet meer het verschil zien. Dankje.'' ze hoopte dat ze niet te vaag was, want zo kon ze soms nog wel eens overkomen, met haar wat dromerige stem.

clothes: