Keek hij al geïrriteerd? Ja? Wren boog zich nog net niet naar de jongen toe om te checken of haar opmerkingen doel geraakt hadden. Ze was werkelijk erg, maar normaal gezien was ze al een kreng. Laat staan als ze nieuwsgierig en/of verveeld was. Of allebei. De jongen met het opvallende haar trof het maar weer eens! Opvallend haar, moest zij natuurlijk nodig zeggen. Maar als je iedere ochtend in de spiegel keek en die opvallend kleur blauw zag, dan raakte je er vanzelf wel aan gewend. Wat tekende hij trouwens op het papier? Voordat ze het op haar 'onopvallende' manier had kunnen checken, vouwde hij het papier al op en stopte het weg. Dat was jammer, beetje heel erg jammer. Ze had niet eens het recht om te weten wat er op dat papier stond? Nou ja, zeg!
Gelukkig leidde de jongen haar ziekelijke aandacht een beetje af door te vragen wat haar deed denken dat hij nieuw was. 'Ik heb je nog nooit rond zien lopen,' antwoordde Wren simpel. Geen toevoegingen of hints, was ze helemaal niet goed in. En omdat hij niet te blij leek te zijn met haar vraag vond ze dit outright antwoord wel goed, hoopte dat het zijn gedachtes - als hij er überhaupt over had nagedacht - positief zou beantwoorden. En zijn irritatieniveau zou doen stijgen. Pff, wie plande er dan ook drie tussenuren in in haar rooster? Dat was te saai voor iemand, die niets voor school uitvoerde.
Ga zitten. Autoriteit in zijn stem, iets eisends. Het zou niet alleen onbeleefd zijn om te gaan zitten, het zou ook nog eens wat aandacht op haar vestigen en haar kleiner maken dan hem. Alweer. Ze was altijd de kleinste! Niet dat ze daar nu zóveel problemen mee had, maar toch.. Ze haatte het gewoon. Wilde niet langer zijn dan alle jongens, maar toch zeker dan een paar meisjes. Zelfs als ze hakken droeg maakte het nauwelijks verschil en ja, dat was zuur. Wren glimlachte lieflijk naar de jongen, schoof de dichtstbijzijnde stoel wat naar achteren, parkeerde zichzelf op de tafel en plaatste haar voeten op de zitting en dropte haar tas op de grond. Schoof haar bekertje nog wat opzij zodat ze het niet om zou stoten. 'Nog meer wensen?' vroeg ze sarcastisch. Ha. Nu kon ze tenminste nog op hem neerkijken.

Ha, ze was nog langer. Maar dat was dan ook het enige moment waarover ze later nog een intellectuele overwinning zou kunnen claimen op de jongen, omdat ze eraan gedacht had niet op de stoel te gaan zitten. God, nee, de stoel; zo afgezaagd. Maar alsof het haar wat kon schelen dat ze zich dom, arrogant en irritant gedroeg. Daar deed ze juist haar uiterste best voor, deels zelfs onbewust. Geweldige conclusie. Nou, bedankt. Bijna miste ze het sarcasme, kwam er net op tijd achter zodat ze zich niet al te blond hoefde te voelen. Dat was moeilijk met blauw haar, ja; en dat wilde wat zeggen.
De jongen kruiste zijn armen en keek haar arrogant aan, vertelde haar dat hij hier alweer twee jaar huisde. Puh, zij was hier ook alweer een jaar, anderhalf misschien. Dus hij kon wel vanuit de hoogte doen, maar ze voelde zich niet echt geownd. ’Net iets langer dan ik,’ zei Wren dus ook, met een glimlach, die bijna een kleine grijns te noemen was. Ze amuseerde zich wel.
Maar twee jaar, serieus? Goed, ze had geen zin om daarover te gaan discussiëren want dat soort discussies won ze nooit, zeker niet als de persoon tegenover haar een flinke hersenmassa leek te hebben. Verdere opmerkingen inslikken. Voorlopig. Hou dat uit mijn buurt? Wren hield haar hoofd een beetje scheef, pakte toen de koffie en nam er een slok van zodat het laatste walmende restje eruit verdwenen was. Toen zette ze het bekertje gewoon terug; geen koffie meer in de buurt dus niets te klagen. ’Hoe kun je niet van koffie houden, vroeg ze zich hardop, duidelijk afkeurend, af. Tsss, dat was gewoon walgelijk. Koffie was een levensreddend middel, een warme omhelzing ’s ochtends als je het even niet zag zitten!
Of zo. Dat zou ze in ieder geval over koffie kunnen gaan ijlen, het klonk alleen een beetje vreemd. Zeker nu ze op een tafel zat, wat op zich al vreemd was. ’De koffie hier is goed. Ik snap niet hoe je het hier al twee jaar uithoudt zonder koffie in de ochtend,’ verzuchtte Wren, die een beetje irritant met het bekertje begon te spelen door erin te knijpen en het plastic te laten kraken. ’Je bent wel een beetje raar,’ zei ze uiteindelijk, met zo’n glimlach die je gebruikt als je een kind iets uitlegt wat het eigenlijk niet kan begrijpen en er dan achteraan zegt dat het helemaal niets geeft omdat het kind toch nog niet zo slim is. Eigenlijk probeerde ze hem te provoceren, wist niet hoe hij op een opmerking zou reageren, of het hem überhaupt wel iets zou doen. Maar dat was één van die dingen waar ze snel genoeg achter kon komen.