Het was stil in Miya haar kamer en leeg ook. Er stonden vooral dozen in de kamer. Al kwam dat doordat ze nog maar juist gearriveerd was. Tsukimiya was voor een tijdje terug naar huis gegaan. Het was voor het moment haar teveel geworden toen ze te horen kreeg dat er enkele problemen thuis waren geweest. En dus had ze van school moeten vertrekken om het thuis allemaal te moeten aanhoren en het proberen met de familie op te lossen. Iets dat langer had geduurd dan gedacht. Nu is ze eindelijk terug.
Ze haalde even diep adem en sloot haar ogen. De witte tijger die naast haar stond gaf Miya een voorzichtige duw. ‘Ik weet het Diablo, ik zou er niet aan moeten denken, maar het is niet zo simpel.’ Fluisterde ze zwakjes. Er is een reden waarom Tsukimiya blind is. Al zou je het niet meteen kunnen zeggen want het leek alsof Miya alles wel zag. Dat kwam doordat ze keek met haar magie. Ze zag alles maar op een andere manier, gedetailleerder ook. Dat is nog niet alles, ze kan ook via de ogen van haar dier kijken. Iets dat ze alleen maar gebruikte als ze te moe was om haar magie te gebruiken.
Het vergde veel energie van Miya om constant met magie te gaan zitten kijken; ‘Blijf dier Diablo en rust wat. Ik ga een frisse lucht gaan nemen’ Zonder nog op zijn antwoord te wachten stapte de jonge dame uit haar kamer. Veel deed ze niet wanneer ze eenmaal buiten was, gewoon wat ronddwalen.
Op haar gemakjes liep ze verder. Niks was er veranderd sinds haar vertrek, wat goed was. Zo hoefde ze niet alles weer opnieuw te gaan moeten ontdekken. Wat veel te veel tijd zou gaan kosten. Iets waar Tsukimiya geen tijd laat staan zin in had. Een lichte glimlach speelde op haar lippen wanneer ze richting het meer stapte. Het meer was altijd een van haar lievelingsplaatsen geweest aangezien je daar de wind goed tegen je gezicht kon voelen strelen.

Geschokt bleef het meisje staan toen haar zicht verdween, alles zwart werd en in de plaats kreeg ze hevige hoofdpijn. Er moet hier iemand dus zijn met een zeer krachtige magie, dat is de enige reden waarom haar eigen magie zich terug had getrokken ze dus geen zicht meer had.
Met moeite bleef ze kalm en kreunde lichtjes van de pijn. Voorzichtig stapte ze stilletjes achteruit zonder geluid – zodat ze niet opgemerkt zou worden. Niet dat ze bang was, maar ze had liever haar zicht terug. Tsukimiya bleef achteruit gaan tot ze tegen iets of beter gezegd iemand botste. De pijn werd sterker. Miya draait zich langzaam naar hem om. ‘Kunt u alstublieft je magie wat dimmen’ Sprak ze met haar serene stem, maar haar spieren waren allemaal opgespannen. Het maakte haar nerveus dat ze niet kon zien wie het was, al kan ze nu al raden wie het is.


(Ronodan)

Het was nog niet eens zo heel laat en hij had al veel gedaan vandaag. Zijn hele ochtend had hij gespendeerd op Puffoon. Het was vreemd om in een stad rond te lopen die hem vroeger zo bekend was geweest, maar waar hij nu compleet verdwaalde. Hij herkende bijna geen enkel gebouw meer. Mede dankzij dat was hij in gezelschap geweest van een aantal hooggeplaatste Puffoonsen die hem de weg door de stad hadden laten zien. Dus echt verdwaald raken had toch niet kunnen gebeuren. Toch was hij blij dat hij daar weer weg was. Begreep hem niet verkeerd. Hij vond Puffoon prachtig en kwam er graag. Maar meer dan de helft van de populatie mocht van hem ophoepelen. Waardeloze verwaande kakkers, uitzuigers en geldwolven. Uitroeien, dat zouden ze met die mensen moeten doen. Ronodan zuchtte even en was blij dat hij niet veel later Oak's Field in zicht kreeg. Hij was wel klaar voor vandaag. Als er nog meer mensen zeurend aan zijn deur kwamen zou hij ze doorsturen naar Riku. Hij zou later de belangrijke dingen van hem wel te horen krijgen.

Oak's Field lag er stilletjes bij. Sinds het herfst was werd het ook steeds kouder buiten. Veel mensen besloten om binnen te blijven als ze niet verplicht naar buiten moesten. Ronodan had niet zo'n last van het weer. Op Puffoon waaide het constant. Hij was eraan gewend om de koude, snijdende wind op zijn huid te voelen. Hij liet het dorpje al snel achter zich en vloog over het hek het schoolterrein op. Vanaf deze afstand kon hij de Toren al zien. Statig rechtop en trots weerstond ze elke storm. Hij herkende de kleine raampjes van de kamers. Hij wist de volgorde uit zijn hoofd en zou je zo kunnen vertellen op welk punt Angani lag. Zijn grote raam was van deze kant niet te zien. Dan moest je vanuit een andere hoek kijken. Hij versnelde zijn vleugelslag. Hij was er nu bijna. Ineens ging er een felle pijnscheut door zijn rug. Alsof hij zijn spier verrekte. Hij onderdrukte grommend een uiting van pijn terwijl hij langzaam naar afdaalde naar de grond. Hij ontspande zijn vleugels toen hij weer op de grond stond en ademde met een met pijn vertrokken gezicht diep uit. Hij probeerde zijn vleugels te strekken maar kwam niet verder dan een paar centimeter voordat een nieuwe verlammende pijn schok door zijn lichaam trok. Het had geen zin, hij zou ermee naar de arts moeten. Fantastisch, vliegen kon hij dus wel vergeten. Nog een ferme pijnscheut volgde toen iemand tegen hem op botste. Ronodan klemde zijn kaken op elkaar en draaide zich om zodat hij die idioot eens goed kon uitkafferen. Maar achter hem stond een Puffoons meisje. Hij liet zijn opgeheven vuist zakken. Ze sprak tegen hem, maar zonder hem echt aan te kijken. Hij trok even zijn wenkbrauw op maar sloot zijn ogen toen. Hij bracht zijn magie tot het minimum en trok het terug naar zijn diepste wezen. 'Waag het nooit meer op die toon tegen me te praten,' gromde hij naar haar.