‘Tot de volgende keer, eh.’ eindigde ze haar trainingspraatje en met een opgestoken hand verliet ze het veld wat was opgezet voor het voetbalteam. Inmiddels alweer een week verder en een stuk wijzer (het hielp dat ze iemand had die haar de weg wees met het captain zijn) was ze opgelucht dat het zo goed verliep. Ondanks dat ze veel werk moest verrichten was het voldane gevoel wat ze ervoor terugkreeg meer dan voldoende om haar ermee door te laten gaan.
Meteen teruggaan naar al dat werk, daar had ze echter geen zin in. Ze was en bleef een puber, hoe graag ze zichzelf ook pushte; af en toe moest ze kunnen luieren, af en toe vertoonde ze uitstelgedrag. Dat verdiende ze wel, op een dag als vandaag.

Kauwend op haar onderlip wandelde ze op het meer af, zonder een plan in haar achterhoofd over wat ze nou eigenlijk ging doen als ze daar aangekomen was. Ze was nog steeds gekleed in haar voetbaluniform - gelukkig niet de keepersoutfit, ze zou sterven van de hitte - en had niets anders bij zich dan een fles water en haar opgewekte humeur.
Een aantal witte plukken haar waren ontsnapt uit het halve staartje waarin ze haar lokken had opgebonden. Eigenlijk moest ze weer eens naar de kapper, of zelf de schaar weer pakken, want haren begonnen haar schouders te kriebelen en daar had ze een godsgloeiende hekel aan. Dat lang haar misschien mooier zou zijn rond haar smalle gezicht, daar gaf Bree niet om.

De kauwende beweging van haar mond stopte toen ze zich realiseerde dat er daar, in het gras, een hond lag. Ze had geen idee wat voor een hond het was, maar het was groot en wit en pluizig. In haar enthousiasme (grote honden, grote zwakte van Bree) merkte ze én de grote hoeveelheid Cassiaanse magie die er in de lucht hing én de aanwezigheid van een vrouw die ze wel zou moeten herkennen, ze was immers prima op de hoogte van wat er op Cassia allemaal gebeurde. Dus ook van het feit dat Fealwen terug was.
Maar dat was helemaal niet waar Aubree aan dacht. Bree floot slechts zachtjes om de aandacht van de hond te trekken. De witte oren van de pluisbol sprongen omhoog en hij keek op, wat weer een grijns van haar kant opleverde. Ze floot nog eens en de hond stond op, draafde op haar af.
Met een halve grijns op haar gezicht gaf ze het beest een aai over z’n bol. ‘Þú ert falleg, snjókorn.’ vertelde ze hem. Haar hand gleed verder, krabde in zijn nek. Zelf had ze nooit een hond gehad of gewild, maar ze sloeg nooit een kans over om er een te aaien.

durr. Het betekent iets als "Je bent mooi, sneeuwvlok"

Op Cassia had niemand tijd gehad voor honden. Het geld was er wel geweest en de ruimte zeker, maar geen van de vier leden van het gezin had genoeg tijd om de hond goed te kunnen verzorgen. Haar vader en moeder hadden werk gehad (wat al voor hun kinderen ging, laat staan dat ze tijd vrij zouden maken voor een hond) en Charles was te druk met zijn school en zijn voetbal en vrienden en met haar om ook nog voor een hond te kunnen zorgen.
Zelf had ze het willen doen, maar ze was niet oud genoeg en tegen de tijd dat ze twaalf was (en in haar ogen dus oud genoeg om voor een hond te kunnen zorgen) hadden haar ouders haar al op vioolles en extra magieklassen en tientallen kleine cursussen gedumpt zodat ook zij er geen tijd meer voor had. Een lange tijd had ze gedacht dat ze haar bezig hielden om te voorkomen dat er een hond kwam, maar over de tijd had de witharige zich beseft dat haar ouders en dan voornamelijk haar moeder maar een ding probeerden te bereiken: door Aubree bereiken wat zij nooit hadden kunnen bereiken.
Het was nooit haar droom geweest om een goede heler te zijn, of om viool te kunnen spelen, laat staan dat ze ballet wilde dansen. De enige hobby die zij en haar moeder deelden, de enige bezigheid die het meisje nog volhield zelfs nu ze weg was van huis, was het lezen van literatuur en poëzie. Voor de rest had ze er een hekel aan gehad hoe haar moeder haar de dingen opdrong, hoe ze feitelijk haar leven al had uitgepland zonder er aan te denken dat Bree zelf ook nog een persoon was, met een wil, met dromen.

Een van die dromen was dus een hond geweest. Gewoon, een beest zoals ze nu zat te aaien. Het tevreden gehijg, de zachte witte vacht waar je je gezicht in wilde verbergen alsof het een hoop sneeuw was (verberg je hoofd niet in sneeuw, dat is oncomfortabel), het simpele geluk van een hand die je over je bol aaide. Ze mocht zelf meer op een kat lijken, Aubree verlangde af en toe naar het hondenleven – gewoon de hele dag je verwonderen over de wereld, geen verplichtingen, geen stress. Gewoon jezelf zijn en je niks aantrekken van de wereld, als je maar op tijd je eten en water kreeg.
Zo bezig was ze met Sneeuwvacht dat ze de vrouw amper opmerkte. Ze keek pas op als reactie op het onderbuikgevoel wat ze altijd kreeg als sterke magie in haar buurt kwam. Geen seconde te laat, want te vrouw begon al te spreken en als ze haar dan nog niet had opgemerkt, was ze niet gewoon geschrokken, was ze waarschijnlijk half verstijfd van de schrik.
Maar gelukkig voor Bree sprak de vrouw haar niet direct aan, begon ze tegen de hond. Haar kleine glimlach specifiek bedoelt voor dieren die ze leuk vond spreidde over haar gezicht, blij dat er een ander was die haar waardering voor grote honden deelde.

Daarna was het echter wel haar beurt om toegesproken te worden. Haar paarse ogen keken de kortharige vrouw aan. Ze herkende het gezicht ergens van, maar zelfs al zou ze weten waarvan dan zou ze er waarschijnlijk nog geen naam aan kunnen knopen; daar was ze nu eenmaal niet erg goed in. De glimlach hing nog op haar gezicht, wat haar zachte ‘Hallo.’ wat warmer deed overkomen dan ze normaal als ze iemand zou ontmoeten.
De hond begon een beetje te rollen, maar Aubree hield haar ogen op de vrouw gericht. Fealwen Fel’Dan. Kijk, daar kon ze wat mee. Ze kon er, eh, verbaasd mee naar de vrouw staren, half verbaasd en half zichzelf voor de kop slaan omdat ze haar dus wel ergens van had herkend, uit boeken en kranten en de hele godvergeten Cassiaanse media die ze niet zo goed bijhield. De leider van haar planeet, iemand die ze verdomme hoorde te kennen. Iemand wiens hond ze niet zomaar hoorde te aaien. De hond werd ook geïntroduceerd, als Bela. Bijtend op haar lip keek ze naar het witte wezen. Bela, huh. Best een aardige naam voor zo’n hond. Nu verwachtte ze ook niet dat de machtigste Cassiaan haar hond een saaie naam als Hector of Flappie zou geven.

Er viel een stilte die Bree kenmerkte – een stilte waarin ze iets moest zeggen, maar haar woorden kwijt was, of wel woorden had maar ze niet over haar lippen geduwd kreeg. Uiteindelijk wist ze wat uit te stotteren, maar veel was het niet en het klonk helemaal niet zo zelfverzekerd als eerst, toen ze alleen nog maar tegen de hond had gebabbeld.
‘Ik ben Aubree Kingston, eh, mevrouw Fel’Dan. Aangenaam kennis te maken.’ Mevrouw of juffrouw, of was het vrouwe? Ze wist het niet zo goed. Met mevrouw kon je het moeilijkst fout gaan, dus ging ze daar maar voor. ‘Het eh, het spijt me dat ik zonder toestemming met Bela zat te spelen.’

Zou het erg zijn, dat ze het niet opgemerkt had? Was het erg dat ze niet had aangevoeld dat de sterkste watermagiër in het bekende sterrenstelsel maar een paar meter van haar af had gestaan? Mensen konden dat, had ze altijd gehoord. Sterke magie voelde anders dan normale magie, zeiden ze altijd. Meer dan een onderbuikgevoel kreeg de witharige niet, en dat kreeg ze al bij iemand die gewoon goed was. Het was niet anders geweest bij Fealwen – had ze de naam niet geweten, had ze het gezicht niet herkend, dan zou ze waarschijnlijk gedacht hebben dat de vrouw een leraar was, of een stagair, of een van de mensen die in het dorp woonden en op de school werkten als administratief medewerker of schoonmaker of kantinehulp en zou dat niet respectloos geweest zijn, als ze de vrouw daarvoor had aangezien en niet voor de legendarische magiër die ze was?
In stilte beantwoordde ze haar eigen vragen. Nee, het was niet erg dat ze het niet had aangevoeld. Ze had andere talenten. Ja, het zou wel respectloos zijn geweest om iemand als Fealwen te zien als een… een gewoon mens. De Vrouwe was niet gewoon, ze was beter dan gewoon. Ze was de beste, de beste van Cassia.
En Aubree was dat niet en daarom had ze respect voor haar – was dat immers niet hoe de wereld werkte?

Sommige mensen verdienden dat soort respect en de glimlach op Fealwen’s gezicht gaf voor Aubree aan dat zij een van die mensen was. Er waren er die respect verdienden voor hun kracht maar niet voor de rest van hun gedrag en dat waren de mensen waarbij Bree met zichzelf in conflict raakte, maar Fealwen leek haar met een glimlach gerust te stellen dat ze niet op anderen neerkeek, zelfs al was de vrouw beter, de beste. Dat alleen was al genoeg om Aubree’s respect twee keer te verdienen.
Dat en ze vond het oké dat Bree haar hond aaide, dat was een pluspunt. Haar hand ging nog een keer of twee door de lichte vacht van de hond voordat het meisje uit haar gehurkte positie kwam, haar knokige knieën op slot zette en haar ruggengraat rekte tot ze recht stond, zo recht als ze kon staan. Het meisje trok zelfs haar schouders iets naar achteren, zich ervan bewust dat je misschien niet met uitgezakte houding voor de leider van je planeet moest gaan staan. Gewoon, omdat het niet beleefd was.

Ze knikte. ‘Cassia, ja.’ kwam haar antwoord. ‘Uit de noordelijkste van de deltagebieden.’ voegde ze eraan toe, proberend duidelijk te maken dat ze geen ijsmagiër was en ook weinig met zout water had, dat rivieren en zoet water haar expertise waren. Als je haar geklungel expertise kon noemen, want waar ze haar theorie on point had was haar praktijk vaak een stuk minder. Maar waarom zou Fealwen dat moeten weten? Wist Bree veel. Ze was doodnerveus, zei dingen zonder al te veel na te denken. Of ze dacht er wel over na, maar de woorden die haar ontsnapten waren niet de woorden die ze wilde zeggen. Ze was slecht met woorden. Ze kon uren naar woorden kijken, uren woorden lezen, maar zodra ze ze moest spreken klapte ze vaker wel dan niet dicht.
Het feit dat er weinig Cassianen waren, was iets wat Bree herkende. Ze kende er vrijwel geen – een paar mensen uit haar watermagiecluster hadden het als tweede magie, maar stiekem telden halfbloedjes niet als Cassiaan tenzij ze er opgegroeid waren, en dat was vaak niet het geval. ‘Wel, er zijn genoeg goede scholen op Cassia zelf. Je hoeft niet echt naar de andere kant van het stelsel voor een opleiding. Dus er komen weinig mensen.’ Ze haalde haar schouders ietwat op. Zelf was ze liever op haar thuisplaneet gebleven, om eerlijk te zijn. Het was te ingewikkeld hier, er waren teveel mensen en teveel nationaliteiten, teveel tradities en teveel culturen door elkaar. ‘Er zijn wel wat halfbloedjes, maar die komen hier om hun twee magiesoorten onder de knie te krijgen. Om watermagie te leren hoef je niet per sé hier naartoe, als u begrijpt wat ik bedoel.’

sorry dat ik je elke keer laat wachten D:

Ze greep met haar linkerhand naar haar rechterelleboog, een houding die ze meestal aannam als ze met iemand stond te praten. Er schoot een scheut van doffe pijn door haar arm heen – de huid was nog steeds gevoelig. Het brandende water van tijdens het toernooi had haar behoorlijk beschadigd en ze had mazzel gehad dat niets derdegraads verbrand was, maar de tweedegraads brandwonden waren op zichzelf ook niet fijn. Haar huid schrijnde nog steeds bij elke aanraking en was helderrood waar het water haar echt had geraakt. Ze was ermee naar de ziekenzaal geweest en gooide er elke avond liters lauw water over in de hoop dat het snel zou genezen, maar haar helende gaven waren niet zo goed met brandwonden en het leek erop dat ze gewoon geduld zou moeten hebben.
Voorzichtig, om de huid niet teveel te belasten, trok ze haar schouders omhoog. ‘Ik heb het altijd belangrijk gevonden om te weten wie er aan de macht is.’ verklaarde ze het feit dat ze Fealwen herkende. Sja, Bree hield van geschiedenis, zelfs politieke geschiedenis. De machtswisselingen van legendarische magiërs was niet een onderwerp waar ze veel over had gelezen, maar ze had erover gelezen en dat had tot gevolg dat ze de meeste LM’s wel op kon noemen. Zelfs degenen die niet van Cassia kwamen.

Oh, daar kwam de vraag. Ze had hem kunnen zien aankomen, zeker na haar uitleg over hoe Cassiaanse scholen eigenlijk prima waren. Even overwoog ze om een onzinverhaal te verzinnen over interesse in andere magiesoorten, maar tegen iemand als Fealwen Fel’Dan loog je niet, dus sprak ze de waarheid uit. ‘Mijn ouders zijn aan het scheiden en, als ik heel eerlijk mag zijn, gedragen ze zich als kinderen over die scheiding. Ik wilde liever niet meegetrokken worden in legale zaken, dus besloot ik wat afstand te nemen van mijn familie. Starshine was de makkelijkste optie.’
Ja, ze had ook andere scholen overwogen, in die donkere avonden dat ze zich zat voor te bereiden op haar vertrek uit het ouderlijk huis. Scholen op Cassia, op andere continenten, in andere steden. Maar uiteindelijk was ze tot de conclusie gekomen dat haar ouders nooit overtuigd zouden zijn van het feit dat een school in een andere stad beter was. Haar vorige middelbare had immers een uitstekende reputatie. Starshine was verder weg, had een ander soort reputatie, en het was goed genoeg geweest om haar ouders te overtuigen. Niet dat daar veel voor nodig was geweest: de twee volwassenen vochten als een stel honden om Aubree’s steun en zeiden ja tegen bijna alles wat het meisje vroeg. Had ze daar misbruik van gemaakt? Misschien een beetje.

‘Oh, van master Calico heb ik nog geen les gehad.’ gaf ze vlug toe. ‘Maar tot nu toe zijn de lessen niet slecht geweest, nee.’ Niet slecht, maar om ze nu bijzonder te noemen… nee. Ze had de theorie al lang geleden uit haar hoofd geleerd en hoewel ze niet de sterkste was, kreeg ze de trucjes steeds sneller onder de knie. Het was waarschijnlijk geweldig voor mensen die water als hun halve magie hadden, of nog geen watermagie bezaten, maar het was voor Aubree vlug saai om steeds weer te leren over het bewegen van water en het vormen van ijs. In dat laatste mocht ze geen ster zijn, ze kon het wel gewoon. Ze leerde liever iets nieuws. En dat gebeurde maar weinig, zeker met zo weinig echte Cassianen.

Het was een soort opluchting dat Fealwen verder ging over honden. Het meisje sprak liever geen kwaad over anderen, zelfs niet als dat stilzwijgend gebeurde of door over de kwaliteit van de school spreken was. ‘Nee, we hadden er thuis nooit tijd voor en hier op school lijkt het me niet erg praktisch. Ik heb het al druk genoeg met schoolwerk en extra curriculair werk.’ bevestigde ze Fealwen’s aanname. Misschien dat ze er later een zou nemen, als ze klaar was met haar studie. Wat die studie ook zou zijn, want daar had ze ook nog geen idee van.
Wat wist ze de afgelopen tijd toch weinig over zichzelf.

‘Maar, ehm, als u het niet erg vind, ik kom net van een voetbaltraining en moet eigenlijk nog douchen… En daarna huiswerk maken. Dus eh, is het goed als ik dat nu ga doen?’ Wie weet wilde Fealwen nog wel meer weten over de school, of over haar (hoewel ze niet wist waarom een vrouw als Fealwen iets over haar zou willen weten), dan kon ze nog niet gaan. Maar als dat niet het geval was, dan zou ze nu erg graag een douche nemen. De zenuwen van zich afwassen, zich daarna in wollige lagen wikkelen en dan aan haar literatuurhuiswerk gaan. Iets gemakkelijks, iets normaals, dat was wat ze wilde doen.

Erg veel keuze had ze niet, hè? Ze moest wel op zichzelf oefenen, anders zou ze nooit het niveau bereiken wat ze wilde bereiken. Ze wilde niet achterlopen op haar mede-Cassianen, zelfs als dat zou betekenen dat ze meerdere soorten magie kon gebruiken. Voor mensen met meerdere soorten magie in hun bloed was het misschien een acceptabele compromis, maar voor de Cassiaanse Aubree niet. Haar watermagie was niet eens het niveau wat van haar verwacht werd, ze was er hoogstens acceptabel mee.
Dus knikte ze als antwoord. ‘Dat zal ik doen, mevrouw.’ Ze zou zich verdiepen in watermagie, zoals ze dat elke avond deed als ze nog tijd overhad. Er lagen vast nog wel boeken op de etage, er waren vast nog wel afdelingen van de bibliotheek die ze nog niet ondersteboven had gekeerd in een zoektocht naar meer kennis, meer controle over de magische energie in haar aderen.
En als ze er geen tijd voor had, dan zou ze er tijd voor maken.

Ze glimlachte beleefd. ‘Wel, u bént de legendarische vrouwe van het water, als er iemand is die zoiets mag doen dan bent u het, niet?’ antwoordde ze, dankbaar dat ze niet langer vastgehouden zou worden. Het was niet erg, maar haar ongemakkelijkheid zou er waarschijnlijk niet beter op geworden zijn als Fealwen haar had gezegd dat ze nog langer zou moeten blijven.
‘Dat zal ik doen, mevrouw.’ En dat meende ze. Ze deed altijd haar best – dat was een soort van haar ding, met haar perfectionistische trekjes en haar diepgewortelde verlangen om overal goed in te zijn. ‘Tot ziens, mevrouw.’ reageerde ze, onzeker of dat de juiste manier was om dit gesprek af te sluiten. Natuurlijk zou het kunnen, maar hoe groot was de kans nu dat ze de vrouwe van het water twee keer tegen het lijf zou lopen?

Wel, dat antwoord zou ze nog wel een keer krijgen, dacht ze bij zichzelf terwijl ze haar weg naar de Cassiaanse etage vervolgde. Het was een grote school, maar niet oneindig groot. De vrouwe leefde hier, dus de kans dat ze haar hier tegenkwam was groter dan de kans dat ze Fealwen op Cassia tegen het lijf zou lopen.
Ach, ze zou het wel zien.

Boom. Topic uit ~