Fate
PROFILEReal Name : ~ Posts : 290
| Onderwerp: The Fear of the Unseen [open] ma okt 27 2014, 19:39 | |
| Het stille meer ligt er vredig bij, o zo anders dan in de drukke zomer. Bijna niemand is buiten te vinden, waarom zouden ze ook, in de kou en de telkens dreigende motregen. Liever verzamelt men zich in deze tijd van het jaar rond haardvuren, met verhalen en warme chocolademelk. En ik kan je vast verklappen, dat is een verstandige keuze. Want de ongelukkige enkeling die zich vanavond buiten heeft gewaagd staat een onprettige verrassing te wachten.
Je bent ver weg van het kasteel als het op begint te trekken. Slierten grauwgrijze mist cirkelen omhoog van de glanzende waterspiegel, mysterieus, een irreëel gezicht. Maar binnen enkele minuten slaat de situatie door, mist golft over de kade en kruipt jouw richting in. Alsof het het op jou gemunt heeft. De jager en de prooi. Mocht je zo dapper zijn om te blijven staan dan voel je een onaangenaam kil gevoel door je ledematen trekken, waar de mist je raken kan. Het leven wordt langzaam uit je getrokken en uiteindelijk zal je toch terug moeten deinzen, terwijl de mistbanken zich hoger en hoger opstapelen en je zicht ontnemen.
Enkel schimmen kan je nog zien, af en toe lijkt het net alsof er iemand langs schiet, maar het is slechts je verbeelding die met je speelt, toch? De mist is gewoon een natuurverschijnsel, de kilte in je hart wanneer de mist naar je reikt is gewoon de aankomende winter. Die bewegende klauwen, dat zijn kale boomtakken. Toch?
De mist drijft je naar achteren, poogt je weg te jagen, weg uit haar domein, totdat er enkel een klein eilandje in de witte mist zee over blijft. Daar ben je relatief veilig voor de verkillende, gekmakende invloed van de mist. Voor nu.
[Open voor maximaal 3 mensen, verdwaald in de mist of gevlucht naar het mistvrije stukje~ Well, goodluck and have fun!] |
|
Diaval .
PROFILEReal Name : Jinte~ Posts : 187 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Dark. + Air.Klas: Partner: Is it mating season yet?
| Onderwerp: Re: The Fear of the Unseen [open] ma okt 27 2014, 22:06 | |
| Om eerlijk te zijn, Diaval haatte Chocomel. Het was een van de goorste varianten van chocola die hij ooit geproefd had. Binnen had hij het met een aantal vrienden het geprobeerd en ze hadden hem keihard uitgelachen toen hij het uitproestte. Toen ze niet wilden ophouden had hij gezegd dat hij een luchtje ging scheppen en hier liep hij nu. Dwalend over een pad zo bedekt door bladeren dat hij nauwelijks het pad nog kon zien. Diaval wist in ieder geval dat het naar het meer leidde. Het liefst was hij nog steeds niet dicht in de buurt bij grote vlakken water, zijn watervrees was nog steeds erg. Zeker na de keer dat hij in het zwembad was gevallen en Wren hem moest droogmaken. Verschrikkelijke tijden. Vanaf een afstandje op het grasveld staarde hij naar het grote wateroppervlak. De lucht was grijs en er was een gurig windje opgestoken. Gekleed in een donkere spijkerbroek, afegrapte gympies en een zwarte sweater was het niet zo'n fijn weer om buiten te zijn. De wind zorgde er ook nog voor dat zijn al niet zo mooi zittende haren ook nog alle kanten op gaan. Diaval wil net omdraaien als hij ziet hoe uit het niets een grijze mist vanuit het meer komt opzetten. Het geeft een mooi plaatje. Het stille wateroppervlak met de mist die langzaam opstapelt en naderbij komt. Wacht, dat klopt niet. Diaval kijkt naar hoe de mist dichterbij komt en uiteindelijk langs zijn enkels kruipt. Het geeft hem een kil gevoel en hij ziet hoe de mist langzaam omhoog kruipt. Hij rilt. De kou maakt van hem de meester en hij kan zich nauwelijks meer bewegen. Maar hij moet. No way dat hij hier bleef staan. 'What the...' brengt hij uit als hij ziet hoe de mist steeds hoger wordt. Hij is er nu bijna door omringd. Zijn brein schreeuwt dat hij er weg moet en het lukt hem om een paar stappen te zetten, zich om te draaien en te rennen. Het lijkt alsof de mist hem tegenhoud en hem hier wil houden. Lichtelijk in paniek rent Diaval alle kanten uit, hopend een stuk te zien waar het veilig is. Maar tot op heden nog geen spoor. En dan, struikelt hij. Hij komt met zijn gezicht vol in de vochtige aarde terecht. Hij wil opstaan. Het gaat niet. De mist lijkt hem terug te duwen. De paniek is nu bijna bij hem te ruiken. 'Help! Iemand, help!' Dit is al de tweede keer dat hij in een situatie zit die slecht voor hem uitpakt. Het is alsof hij het aantrekt. |
|