Ze was benieuwd geweest. Ze was zo ontzettend benieuwd geweest. Maar de hele dag was het er niet van gekomen gisteren en ook vandaag had ze geen tijd kunnen vinden. Het brandde, de nieuwsgierigheid. Ze wilde het weten, het zien! Met haar eigen ogen. Het kunnen aanschouwen. De nieuwe arena. De plek voor trainingen en vriendschappelijke gevechten. Voor sterke magiërs om het tegen elkaar op te nemen en nóg beter te worden. Er zouden vast veel gewonden vallen daar, met alle stoere jongens die zich wilden bewijzen en daardoor halsoverkop hun eigen grenzen overschreden.

Maar Moyra ging er niet heen om te vechten. Ze wilde enkel even kijken. Het zien. Dus trok ze nog een extra trui aan, wikkelde een grijze sjaal om haar nek heen en knoopte haar donkerrode jas dicht. Haar handen veilig weggestoken in dunne handschoenen met thermostof. Onder haar jas zag je in de schemer nog een fijne strook van haar lichtblauwe jurkje met witte stipjes. Verder droeg ze een maillot, lichtgrijs, en een muts met kattenoortjes, eveneens grijs. Haar schoenen waren glanzend zwarte enkellaarsjes, met rode veters. Voor Moyra's doen was deze outfit qua kleuren nog best op elkaar afgestemd. Ofzo. Ze zag er hoe dan ook schattig uit en was warm genoeg gekleed om de winterse kou te trotseren.

Ze had wat vroeger vanavond willen gaan, maar toen waren er nog mensen geweest. Bang om een confrontatie tussen twee magiërs te verstoren had ze besloten te wachten tot na het eten. Nu ging ze op weg, een rugzakje met wat spulletjes bonkte bij elke stap op en neer en iets rammelde er metalig in.

Na een kort wandelingetje langs de boslijn zag ze het al liggen, de Arena. Spannend! Vooral nu, in het donker, leek het erg indrukwekkend. Mistslierten krulden om haar voeten heen, de vochtige avondlucht omhulde haar gezicht met  kou. Zachtjes rilde het kind, haar vuurmagie was ze spontaan vergeten door de enge duistere sfeer die hier hing. Moyra trok een handschoen uit en gleed met haar hand langs de ruwe stenen muur, terwijl ze de arena binnentrad door een poort. Overal klonken geluiden. Wind, krakende takken, bomen wiegden al kreunend en steunend heen en weer. Dit werd een stormachtige winteravond.

Na heel wat omzwervingen eindigde Moyra midden op het stoffige terrein van de arena. Daar stond ze, keek omhoog naar de maan, die omhuld door zachte wolken de grond verlichtte. Traag draaide ze een rondje, haar ogen nog steeds naar de avondlucht gericht. Ze dacht na, over de gevechten die hier gevoerd zouden worden. Hoe dappere ridders hier zouden leren vechten, om zo het kwaad te bestrijden. Ze was in dagdromen verzonken. Over sprookjes, ridders en monsters. Tot ze iets hoorde. Toen handelde ze zonder na te denken. Een actie die haar karakter absoluut niet weerspiegelde. Maar beïnvloed door het nadenken over vechten schoten haar twee handen in een duwende beweging vooruit en een vuurgolf schoot in de richting van het geluid.

Meteen daarna verstijfde ze en kromp iets ineen. W-was het überhaupt wel iets geweest? Had ze iemand geraakt? Of was het geluid slechts haar verbeelding geweest. Ze durfde niet op te kijken om het te controleren.

[Nocte plz :3

Muziek
Het was tegen het donker worden. Alhoewel het Duistere bos van zichzelf al donker was geweest, was deze s'nachts nog donkerder en sinister dan normaal. Nocte zat in zijn gebruikelijke oude boom en keek omhoog, naar de sterren hemel die aan het verschijnen was langzamerhand. Ah...heerlijk om weer een volle maan te hebben vanavond...met een leuk mist effect wel te verstaan...De perfecte nacht om weer eens lekker op pad te gaan. "Hehehe..." Hij zweefde, tot boven de boomtoppen. Hij ging deze over, totdat hij bij de rand van het Duistere bos aankwam, vlakbij de Arena. Ah memories...goede en slechte wel te verstaan..dat was alleen maar goed, want dan was het goed gebalanceerd. Toen rook hij een licht bekende geur. "Vuur...Moyra.." Mompelde hij, terwijl hij de kant waar de geur vandaan kwam opkeek. Ja...dit was de geur van niemand minder dan Moyra...het kleine weerloze vuurvliegje dat zich maar al te gemakkelijk bang liet maken...jajajajajaja....Dit vond Nocte uitermate interessant...wat zou Moyra hier doen? Op deze sinistere..mistige avond...
Toen had hij haar in het vizier. Ze ging net de Arena binnen. De Arena? Wat had ze daar nou te zoeken? Nachtelijke training? Dat leek hem zeer onwaarschijnlijk.
Hij zweefde over de rand, en zag dat Moyra net het grote vechtvlak betrad. Ze was niet bang..dat was zeker. Nocte rook eerder..nieuwsgierigheid bij haar. Nieuwsgierigheid? Was ze benieuwd hoe een Arena er van binnen uitzag? Ze had geen betere tijd kunnen kiezen.."Hehehehehe..." Nocte maakte zich onzichtbaar en vloog naar beneden. Hij bekeek Moyra goed. Nee, bang was ze niet..alhoewel? Met een zachte plof kwam hij neer op de grond van de Arena. Echter, was die plof wellicht iets te hard geweest.. Nu begon hij namelijk iets te ruiken van bangheid, terwijl ze naar de plek keek waar hij was. Kon ze hem zien? Nee...ze moest vast de plof hebben gehoord. Toen vuurde ze een vuurgolf richting hem af. Zo snel als hij kon, deed Nocte zijn mond open, en zoog het vuur in zijn mond. Hmn...vuur vulde niet echt de maag, maar het was wel lekker voor even...Hij zag dat Moyra ondertussen ineen gedoken zat. Hij kon de bangheid bij haar nu echt ruiken. Er verscheen een grijns op Nocte's gezicht. "It's showtime..." fluisterde hij. Toen zweefde hij de grond in. Toen maakte hij zich zichtbaar en veranderde van vorm Toen deed hij alsof hij uit de grond opstond. "HUA, WIE DURFT ER MIJN RUST TE VERSTOREN?!" bulderde hij in een vervormde stem terwijl hij zijn hoofd naar Moyra keerde.

Ze schopte wat tegen de grond, stof dwarrelde op. Overal waren voetstappen te zien, sporen van inslagen. Zo te zien waren de eerste paar dagen na de opening niet geheel kalm voorbij gekabbeld. Ze had alles bekeken, de tribunes, de poort en dan als laatste de plek waar het allemaal gebeurde: De open plek. Wat een vlak terrein was als je enkel objectief keek, was voor Moyra een prachtig toneel, wat plek bood voor avonturen en verhalen. Maar wanneer ze een geluid hoorde, iets wat haast menselijk leek, zo dichtbij.. Toen kwam haar angst, haar zenuwachtigheid weer boven. Dat kreeg je van al het denken aan monsters en schurken.
Plotseling vuur. Ze voelde hoe de krachtige vlammen uit haar vingers stroomden, iets wat haar vermoeid en een beetje leeg achter liet. Het deed haar denken aan de vlammenzee, de brand die ze zolang vergeten was, maar door de roerige hereniging met haar zus weer terug was gekomen in haar geheugen. Deels dan, ze dacht er liever nog steeds niet aan. Op momenten als dit kwam het echter keihard terug. Toen het vuur verdween durfde ze echte rnog steeds niet haar grote rode ogen op te richten om de schade op te nemen. 
Ze wist net haar angst te overmeesteren en begon iets rechter op te staan, haar schouders weer recht, haar gezicht zichtbaar in het zachte maanlicht. De rode lokken van haar haar vielen langs haar kaken, de wind speelde ermee, maar dat was allemaal onbelangrijk. Want in haar ooghoek zag ze een beweging, meteen was daarop haar aandacht gericht. Er kwam iets uit de grond. Een monster. EEN MONSTER. Een luid gegil, vol pure angst en schok knalde door de winterse lucht. Ze was bang, echt heel bang.

"HUA, WIE DURFT ER MIJN RUST TE VERSTOREN?!" klonk het keihard en op verschrikkelijk angstaanjagende toon. Moyra schuifelde angstig achteruit, ze wilde zo ver mogelijk bij dit- dit wezen, wat het ook was, weg zijn. ''N-nee..'' klonk het vol trillingen. Ze bereikte nu een afstand die ze wel als veilig kon beschouwen, voor zover je veilig kon zijn voor een plotselinge verschijning. Dus ze sprak weer. ''Blijf vooral rusten, meneer!''
Dat klonk nog best normaal en zelfverzekerd zeg. Mooi. ''Ik wilde enkel even rondkijken, maar, sorry!''