Vandaag was de dag dat Alphard zijn eerste zelfstandige les zou geven. Vandaag, om vier uur ’s ochtends tijdens de nacht van de eerste kwart maan. Vier uur ’s ochtends. Alphard had niet echt veel animo verwacht. Hij kon zich immers wel voorstellen dat hijzelf op die leeftijd ook wel betere dingen rondom die tijd te doen had. Faen, hij kon nu ook wel dingen voor zichzelf bedenken die hij liever zou doen. Maar dat kon niet. Hij had verantwoordelijkheden, échte verantwoordelijkheden, en hij zou ze nakomen ook. Daarom was hij vanaf 5 uur ’s avonds al wakker. Deze ochtend had hij wat lucht magie lessen bijgestaan maar de middag had hij gelukkig vrij gehad dus had hij van 15.00h tot 17.00h even geslapen. Het was niet veel, maar het was genoeg.

Speciaal om alle omstandigheden gunstig te stellen had hij besloten om de les op het buitenschoolse grasveld te geven. Om 2 uur ’s ochtends was hij hiernaartoe gekomen om zich voor te bereiden. Hij bevond zich op het oostelijke gedeelte van het veld, de richting die het meest tot het lucht element sprak. Nu was het ondertussen al 3 uur ’s ochtends en had hij al zijn benodigdheden al klaar staan. Een kleine, ronde tafel van donker verkleurd, glad hout stond op drie scheve poten; eigenlijk was het meer een veredelde kruk dan een werkelijke tafel, maar het hield de drie zware, zwartleren gekafte grimoires in ieder geval wel. Naast de dikke boeken lag een tot verhouding veel netter en nieuwer notitieboekje, nauwelijks ingeschreven sinds hij nog vrij nieuw was, en was sierlijk gedecoreerd dankzij de lange, dunne ganzenveer die er met het topje omhoog krullend naast lag. Een potje inkt maakte het heilige drietal van de schrijfkunst af maar maakte geen eind aan het tafel decor. Voor de les zou Alphard ook het krijt, zout en / of het koord nodig hebben afhankelijk aan wat de leerlingen het meeste aan zou spreken. Er was nog veel meer benodigd, maar dat zouden de leerlingen zelf meenemen.. Als het goed was.

Alles stond klaar en Alphard had een uur tijd voor zichzelf dus deed hij wat iedere menselijke ziel nu zou doen. Hij ging in het gras liggen en vouwde zijn armen onder zijn hoofd als geïmproviseerd kussen en staarde de pikdonkere hemel in. Er stonden heel wat sterren aan de lucht en het kleine stukje maan dat zichtbaar was leek te stralen. De olielamp en de kaarsen die aan het licht toevoegden leken bijna overbodig. Toch was hij blij dat de wind zich alleen maar liet voelen in de vorm van een koel briesje en de vlammetjes niet zou uitblazen. Datzelfde briesje kwam vanuit het zuidoosten, aardig geschikt voor het ritueel dat ze zouden gaan uitvoeren. De magische cirkel. Het zou niet te moeilijk moeten zijn als de leerlingen de sigils goed zouden hebben geleerd en alles mee zouden nemen wat hij ze had opgedragen. Hij zuchtte zachtjes en kon bijna de warmte van zijn lichaam in de uitgeblazen lucht zien, maar zo koud was het nog net niet. Toch lag hij daar ondanks het frisse weer in alleen een wit shirt en zwarte jeans met zijn eveneens zwarte laarzen om zijn enkels gebonden. Hij had het witte shirt uitgekozen om een voorbeeld te blijven voor de leerlingen en aan de door hemzelf opgegeven kleding eisen te voldoen ook al was het eigenlijk overbodig. De heer DeWitt zou er vandaag niet bij kunnen zijn om hem op dat soort dingen te kunnen controleren, maar alsnog wilde hij de kantjes er niet bij laten hangen.
Ondertussen begon hij zich in zijn gedachten te verliezen en na drie kwartier de hemel in gestaard te hebben, sterren te hebben herkend of juist van vervreemd te zijn geraakt en de afgelopen paar weken nog eens goed te overdacht te hebben, hees hij zichzelf overeind en begon een van de grimoires in te bladeren tot de leerlingen zouden arriveren.

OOC: Voor de drie insomniacs die zich hebben ingeschreven voor deze vroege les
- Kriss
- Aubree
- Wren

Haar handschrift was een gekriebel wat nog het meest leek op spinnenpoten. In dunne lijnen maakte ze haar aantekeningen, zwarte inkt op handgeschept papier. Het schrift met de symbolen en hun betekenissen, het sigil voor lucht en de duizend-en-een extra feitjes die Bree in kanttekeningen had gezet lag onder een hoop met spullen die het best konden worden omschreven als "rommel".
Bovenop lagen twee kaarsen van bijenwas. Het waren al oude dingen, gescoord op de rommelmarkt in Oak's Field, maar de jaren had ze alleen maar geler gemaakt en dat was wat ze nodig had. De kaarsen waren niet het enige wat ze van de markt had weten mee te nemen: er lag een stuk rozenkwarts, een stuk citrien en een brok rookkwarts zo groot als haar handpalm. Bloemen had ze niet kunnen vinden, maar er lag een klein takje met gedroogde tijm en ernaast een zakje met saffraan: al met al had ze er haar zakgeld van de komende twee maanden wel zo'n beetje aan besteed.
Het mocht gezegd worden dat ze er niet alleen geld aan verkwist had: al haar vrije tijd van de afgelopen weken had ze gestoken in het bijlezen van haar Lovecraft, het opnieuw lezen van haar Necronomicon en het onderzoeken van duizend-en-een symbolen in de stoffigste boeken van de bibliotheek. Meer dan de helft van de spinnenkrabbels in het schrift waren er de afgelopen week in geschreven, onder het genot van een stuk cake wat Aislin had meegenomen en een kop thee uit een thermoskan. De bibliotheek was haar thuis geworden, meer dan het normaal al was.

En nu was het dan zo ver: ze ging haar theorie in de praktijk brengen. Haar theorie, waar ze sinds haar twaalfde al aan werkte, de theorie van de magie die ze werkelijk wilde leren, de eeuwenoude oermagie met tekeningen en gezang en kruiden en edelstenen en veren - oh ja, veren.
Met licht trillende vingers legde ze twee veren, getrokken uit de staart van een witte vredesduif, naast de oude kaarsen en de brokken edelsteen. Ze stond nog in haar pyjama voor haar bureau, moest over een half uur bij haar les zijn maar was zo nerveus dat ze al een uur geleden op was gestaan. Gewoon, om zeker te zijn dat alles klopte. Ze wilde dit niet verpesten, mocht dit niet verpesten: dit was haar ticket naar het begrijpen van de duistere poelen van oermagie die ze zo graag doorgronden wilde.
Voorzichtig schoof ze haar schrift in de versleten leren tas. Voordat de rest van haar attributen, want zo noemde ze de voorwerpen, ook in de tas belandden, wikkelden haar benige vingers ze in lange watten en stukken toiletpapier. Als er ook maar iets kapot zou gaan, iets zou breken, dan was niet alleen haar geld maar ook haar magie weg: zonder de kaarsen, de stenen, kon ze niets doen.

Toen ze ook die dingen in haar tas overgeheveld had, werd het dan toch tijd om de outfit aan te trekken die ze gisteravond had neergelegd. Met tegenzin keek ze ernaar: dat was het enige waar ze niet zo'n zin in had, de lichte kleding. Normaal kleedde Aubree zich in grijs en zwart en blauw, kleuren die niet opvielen in een omgeving van grijze steen en donkere vloeren. Normaal kon ze een capuchon over haar witblonde haren draperen, zodat niemand haar werkelijk zag tot ze naar haar zochten. Het was makkelijk: licht was dat niet.
Licht reflecteerde, maakte haar zichtbaar. In haar witte hemd, haar lichtblauwe, openhangende blouse en grijs-witte jeans viel ze op. Er was geen capuchon, ze was licht en wit, had zonder de wallen onder haar ogen iets weg van een engel zonder vleugels. Ze hield er niet van, was liever onzichtbaar en onopvallend en menselijk.
Maar wat moet dat moet, en dit moest.

Gelukkig was er niets over schoenen gezegd, dus mocht ze de zware legerkisten aan haar voeten gewoon houden. Ze gaven haar houvast op de vroege morgen, hielden haar voeten letterlijk aan de grond. Onmogelijk stil liep ze ermee de gangen door, het leer zo geolied, de zolen zo goed ingelopen dat niets kraakte of piepte.
Ook over het gras maakte ze weinig meer geluid dan het gekraak van brekende grasvezels en de harde grond onder haar voeten. Ze was er vroeg, maar niet als eerste. De kleine gestalte van het blauwharige meisje was Aubree immers bekender dan ze ooit verwacht zou hebben: ook Wren had zich ingeschreven voor deze les. Het verbaasde haar enigszins, dat het meisje zo'n vroege les zou nemen, maar meer dan die gedachte kwam er niet in haar op. Ze was te enthousiast, te geïnterresseerd om zich te laten afleiden.
De leraar was een blonde jongeman, met haren langer dan de hare. Zijn aandacht leek bij een (voor Bree bekend, want grimoires waren de afgelopen weken haar leesvoer geweest) boek, en daar wilde ze het niet vanaf halen, maar ze voelde zich verplicht om haar aanwezigheid aan te kondingen.

'Goedemorgen.' kwam haar stem, enthousiasme onverborgen.