De offensieve les was eindelijk voorbij en na een korte pauze met een kop koffie in de lerarenkamer kwam Norwood uiteindelijk weer terug naar de afgesproken plaats met de boomstammen. Ze stonden onbewogen op dezelfde plek. Vier in een halve cirkel, die gecentreerd stonden op een andere boomstam. Norwood had bewust voor het grasveld gekozen zodat hij een perfect overzicht had en sneller kon ingrijpen als het mis ging. Norwood had  gemerkt dat het frisse briesje had plaats gemaakt voor een warme windstille situatie. Hij zou het ook niet afkeuren als de leerlingen in deze hitte iets te drinken meenamen. De zon was al ver de bossen uit en scheen over de grasvelden van het schoolterrein. De les kon over een enkele minuten beginnen. Zijn armen hadden veel geleden en bewust had hij in het weekend gerust met zijn training en voelde de kracht in zijn armen weer. Hij draaide zich om naar het schoolgebouw en strekte zijn armen uit. Zijn botten begonnen te gloeien en een verschijning van zijn botten kwam als 3D hologram onder zijn arm. Hij wierp de botten naar de grond waar ze in een klap van hout waren en haast net zo groot als een mens waren als ze de volledige hand vormde. Hij herhaalde het proces vier keer. Dit zorgde er voor dat er drie sets met botten duidelijk ontstaan was. Het waren takken die natuurlijker oogde dan een handkootjes maar voldeden als de basis voor de spreuk. Hij glimlachte en  was benieuwd wat de leerlingen presteerde. Hij zorgde dat iedere set met houten botten bij een persoon lag. Ze waren in een boog naar hem gericht. Norwood nam intussen plaats op zijn aangewezen plek. Hij pakte zijn presentielijst er bij waar leerlingen zich hadden in kunnen schrijven. Deze les zou hij Isaiah, Lea, Yinthe ontvangen. Zijn ogen gleden over de namen. Hij kende de meeste namen niet, dus dit werd een geheel nieuwe ervaring qua leerlingen voor hem. Hij kon vermoeden aan de namen dat deze leerlingen allemaal vrouwelijk waren. De statestieken liegen er nog steeds niet om, de meeste vrouwen in woudmagie kiezen voor defensief. Norwood glimlachte tevreden om dat feit. Ongetwijfeld zouden ze hem versteld doen staan. Eens zien hoe creatief ze waren in hun defensie tegens hem. Want tijdens de les zouden de leerlingen zich moeten verdedigen tegen niemand minder dan de docent zelf.

Norwood was bezig met het doornemen van zijn notities van de vorige les, want als docent kon je jezelf ook blijven ontwikkelen. Hij keek naar de woorden en keek op toen hij voetstappen hoorde naderen. De eerste die aankwam was Yinthe en Norwood bestudeerde haar houding, haar blik en hoe ze reageerde op de onbekende informatie. Gretig was ze er niet naar, maar ze toonde een blik van interesse naar de houten botten. Hij glimlachte. Over het algemeen had niemand de tijd deze botten zo glad en zichtbaar te maken en werd het vaak een rechte tak. Voor de visualisatie van de leerling was het makkelijker om de botten te zien en te verbeelden dat het een hand werd. Norwood knikte haar toe. ‘Neem rustig plaats, Yinthe. We wachten nog even op de rest,’ sprak hij kalm. De woorden waren nog niet heel lang uitgesproken of de volgende kwam aangezet. Lea, het verlegen type dat hij vaker in zijn lessen had gehad. Hij merkte iets anders aan haar. Norwood grinnikte om haar lekker informele houding zoals altijd. Hij wist dat ze gewend was aan zijn informele stijl in lesgeven. Hij wilde met Master aangesproken worden. Echter was het vaak een lossere les dan die van Savador. Misschien ook begrijpelijk, Savador wilde dat er niets mis ging. Orde en netheid. Norwood wilde juist dat het van tijd tot tijd mis kon gaan. Hij wilde dat leerlingen iets leerde en dat leerde ze het beste van een fout begaan. Norwood was alert, oplettend en zou ingrijpen wanneer het mis dreigde te gaan. ‘Goedenmiddag Lea. Neem plaats.’ Sprak hij vriendelijk en wenkte naar de boomstammen. Norwood noteerde de lijst. Nu enkel nog Isaiah. Hij zag dat Lea de botten nader bestudeerde. Hij mocht deze groep, ze waren zo actief bezig met wat er om hun heen gebeurde. Dit werden de grote types kon hij verzekeren. Norwood keek op toen hij iemand zich hoorde melden. Niet gewend dat hij zelf wegdook in gedachten. Hij had net de pauze in zijn voorstelling gehoord, een lichte haast onopvallende hapering. Norwood glimlachte kalm en knikte. ‘Welkom Isaiah. Neem plaats,’ wenkte ook hij hem naar een van de boomstammen.

Norwood ging rustig staan en legde zijn materialen neer op zijn boomstam. Hij liep naar zijn set met boomstammen. ‘Een aantal van jullie kennen me, maar ik ga toch het standaard riddeltje herhalen. Mijn naam is Norwood. En voor jullie is het Master of Master Norwood,’ sprak hij. ‘Ik ben blij dat iedereen op tijd kwam en al gelijk zo actief het lesmateriaal onder de loep nam,’ sprak hij kalm. ‘Ongetwijfeld heeft iedereen gezien dat het botten zijn. In dit geval vormen ze in totaliteit een hand,’ sprak Norwood met een rustige toon. ‘Vandaag gaan we een hand maken van natuurlijke materialen, die meer kracht en spanning kan verdragen en uitvoeren dan we zelf kunnen. We gaan ons eerst focussen op de motoriek van de hand. Daarna op de ‘huid’ van onze handen,’ sprak hij kalm en glimlachte. ‘We gebruiken hierbij een welbekende term, magiedraden. Onzichtbare draden die een connectie maken en berichten uitzenden,’ legde hij kalm uit. ‘Jullie kunnen ze op het huidige niveau feilloos maken, dus daar maak ik me geen zogen over. Het gaat hier voornamelijk over de connectie met de juiste gewrichten,’ sprak hij kalm. Norwood legde de hand recht door de juiste botten op de goede plek te leggen voor zich zodat de hand recht voor hem lag. Hij pakte zijn eigen respectievelijke hand en hield deze er boven. ‘Let goed op, ik doe het een keer voor,’ sprak hij kalm. ‘Ik adviseer jullie een voor een de draden te verbinden. Want een foute handeling kan ongewenste effecten optreden.‘ De eerste draad kroop rustig naar beneden en verbond zich juist. ‘Visualiseer de draden voor je, laat ze naar de juiste plek kruipen en zich verbinden.’ Vertelde Norwood. Hij maakte de rest af, maar de oplettende leerling ging zien dat ze niet exact naar beneden gingen en sommige door elkaar lopen. ‘Wat is nu het belang van de juiste handelingen, we hebben twee vormen van bewegen met onze hand. Je hebt de exacte kopie, en de eigen wil. Ik kom later op de details terug, maar ik oefen nu exacte kopie uit. Mijn hand volgt de bewegingen en locatie op referentie van mijn eigen hand en de ankerpunten van de draden. Als ik nu bewee...’ zijn hand kneep zich samen in een vuist en de botten braken met luid gekraak waardoor zijn stem overstemd werd. ‘Werkt de spreuk niet, een goed referentiepunt is dus van belang voor deze les.’ Sprak Norwood kalm en glimlachte. ‘Nu is de taak aan jullie. Ik bestudeer aandachtig naar jullie houding. Aarzel niet. Begin met de pols, zet daar het eerste punt, vervolgens begin je met de knokkel van je duim, het eerste buigpunt en het vingertop van je duim. Werk zo de rest van de vingers af. Geen zorgen, de botten kunnen niet splinteren enkel met hard gekraak breken,’ sprak hij en zweeg toen. ‘Aan jullie de eer nu,’ sprak hij kalm.