Koppijn. Hoofdpijn. Hoe je het wilde omschrijven, het bleef dezelfde, vervelende pijn. Als ze op bed lag ging het nog wel goed, maar zodra ze overeind kwam was het een ander verhaal. Ze had gisteren aangifte gedaan bij de politie zoals ze Allen had beloofd. Ze had Allen echter een paar dagen niet meer gesproken. Wie weet was hij al met een ander meisje het bed ingedoken, je wist maar nooit. Hij had haar al één keer eerder bedrogen, het kon altijd mogelijk zijn. Ze probeerde echter om de duistere gedachten over Allen te verdrijven. Zij was diegene die in fout was geweest door naar Joël te stappen, dus dit moest ze ook zelf oplossen. Ze wist alleen niet hoe ze dit kon oplossen. Hoe kon ze Allens hart ooit weer voor zich winnen? Het was vrij duidelijk dat de jongen er geen vertrouwen meer in had, dat had hij haar wel duidelijk gemaakt toen hij haar kamer die avond had verlaten. Het was nu al enkele dagen geleden, maar Converse kon haar gedachten niet van de jongen zetten. Zijn oranjekleurige haren, zijn prachtige groene ogen en zijn kussen die haar deden smelten.... ze miste het allemaal. Ze wilde hem terug, wilde voor hem vechten als ze dat kon. Ze wist alleen niet hoe. Ze had aangifte gedaan en meer kon ze ook niet doen. Ze had de politie alle bewijsmateriaal getoond die ze moesten zien, had de verwondingen, de littekens en de blauwe plekken laten zien. Ze had het woonadres van Joël doorgegeven. Ze hoopte dat Joël zich niet herinnerde op welke school ze verbleef, want hij bleef immers een junkie en nu ze hem verraden had, zou hij zeker naar haar opzoek gaan. En er was geen Allen meer die haar kon beschermen. Nee, dit moest ze helemaal zelf doen. Wat ze ook zelf moest doen momenteel, was overeind komen en zich een beetje verzorgen. Haar lange blonde haar hing slordig om haar hoofd heen, onder haar ogen bevonden zich twee dikke wallen en haar adem stonk naar alcohol. Traag hees Converse zich overeind en wandelde naar de badkamer. Ze keek zichzelf aan in de spiegel... en barstte in huilen uit. Voor de zoveelste keer sinds de halve break-up met Allen barstte ze wéér in huilen uit. Ze miste hem, wilde hem terug, maar wist gewoon echt niet hoe. Ze wist het echt niet. Ze moest echter gauw een manier vinden of hij zou al helemaal onbereikbaar voor haar zijn.

Nadat haar tranen wat waren gedroogd, had ze zichzelf verzorgd. Ze had haar slechte kleding verwisseld voor goede, had haar haren een beetje gekamd en had gezorgd voor een fris geurtje. Dat nam de koppijn echter niet weg. Chagrijnig liep ze de trap af. 'Wat?' vroeg ze snauwend aan een paar leerlingen die haar aankeken, zo te zien een paar eerstejaars. Deze stormden sneller dan het licht de trap af en Converse knikte tevreden. Langzaam liep het meisje naar de grote zaal toe. Zo te zien was het ontbijt al voorbij. Er restte slechts één mand met twee broodjes en zuchtend nam Converse er een broodje uit. Ze had in dagen al niets gegeten. Ze voelde de honger ook niet echt, ze miste Allen te veel. Ze wilde hem zo graag terug dat noodzakelijke behoeften zoals eten en drinken in het niet vielen. Eén broodje op een hele dag was zelfs te veel voor haar, maar toch probeerde ze het broodje op te eten. 'God, mijn aspirientjes,' kreunde ze, 'waar zijn ze?' Ze keek om zich heen in de hoop dat er opeens aspirientjes in het niets zouden opduiken, maar dit was natuurlijk tevergeefse hoop. Met een uitgerekte zucht wierp ze vervolgens een geïrriteerde blik over haar schouder toen iemand met luid kabaal binnenkwam. Haar hart schoot in haar keel toen ze een oranjeachtige waas zag. Haar tranen waren namelijk opgehoopt en Converse wierp gauw haar blik de andere kant op. Niet naar hier komen, dat kan ik niet aan smeekte ze, maar de voetstappen die haar kant naderden wezen erop dat er geen genade voor haar was vandaag. Of het was Allen die haar niet in de gaten had, of het was zijn tweelingbroer die haar even door elkaar kwam rammelen. Ze hoopte eerder het laatste, want een goed pak rammel had ze wel verdiend. Ze deed haar opperste best om niet in huilen uit te barsten terwijl de voetstappen haar meer en meer naderden en concentreerde zich op haar broodje. Broodje opeten... Allen komt deze kant op... broodje opeten... Allen is dichterbij... broodje opeten!

Hoe laat het precies was wist hij niet en erover nadenken bezorgde hem een knagende koppijn. Het was een gewone doordeweekse dag en hij had een kater. Op zich was dat niets nieuws, maar dit was een miserabele kater, afkomstig van een miserabele nacht. Geen feestelijk gevoel, geen vermoeide, maar gelukzalige lach, na een geslaagde avond uit. Nee, dit was niets om trots op te zijn en als hij het over mocht doen zou hij zichzelf aan non-alcoholische troostmiddelen laven, zoals cake en ijs. Maar daarvoor was het al te laat en alleen al de gedachte aan een glimmende roomtaart was genoeg om hem testen kokhalzen.

Hij was verdomd misselijk en hing al een kwartier boven een prullenbak, bang dat het zodra hij zijn hoofd ophief mis zou gaan. Langzaam trok het gevoel weg, maar het bleef dreinerig aanwezig. Een naar gevoel, wat hij hopelijk met wat eten kon bestrijden. En anders zou hij midden in de zaak over z'n nek gaan, kon hem het was schelen. Dan voelde je je even belabberd maar werd het daarna wel beter.

Dus slofte hij naar de eetzaal, waar hij zowaar netjes in de rij ging staan. Dat waren de koks niet van hem gewend, meestal graaide hij alles gewoon bijeen op een bord. Vandaag hield hij het simpel, een kom met kippenbouillon en een paar stukken toast met boter. Niets zoals zijn normale bestelling, waarin standaard bacon-ei voorkwam. Op zijn rug bungelde zijn tas, waarin een gehavend boek en een schrift verstopt waren. Ja, hij was van plan naar zijn les te gaan, met de gedachte dat dat hem wel zou afleiden van de eindeloze zieligheid die hij niet wilde voelen. Stom fucking zelfmedelijden.

Een beetje boos op zichzelf zocht hij een plekje. Hij ontdekte het gezicht van Willibrord aan een redelijk lee tafel, goed genoeg. Met een zucht zette hij zijn ontbijt neer en hevelde zijn slungelige lichaam over de bank heen, waarna hij plaats nam. "Ey, mogge, Willi," begroette hij de vage bekende, niet al te onvriendelijk, en begon op een stuk brood te kauwen. De ander groette terug, maar leek een beetje benauwd. Vreemd, want over het algemeen was de ander geen zenuwpees. Pas toen hij een blik naast zich wierp begreep hij waarom. Van alle mensen was hij naast haar beland. Allen poogde nog op te schuiven, zodat ze in ieder geval niet zo krap naast elkaar zaten, maar er was net een groepje naast hem komen te zitten, waardoor hij ingesloten was. Geïrriteerd draaide hij zich terug en keek daardoor Converse recht aan, nu kon hij niet meer fluitend weglopen en ontkennen dat hij haar opgemerkt had. Shit. Ontwijk oogcontact. Ja, dat was een goed plan.

Hij plaatste zijn elleboog op tafel, leunde op z'n hand en begon met de andere happen soep naar zijn mond te hevelen, iets wat de misselijkheid aanwakkerde. Toch hield hij zijn mond vol, zodat hij maar niets diepzinnigs hoefde te zeggen. Dan zou hij nog liever hier over z'n nek gaan. Tuurlijk, dit kon er ook nog wel bij op deze klote dag. Zou de psych bereid zijn pijnstillers voor te schrijven als je kater voortkwam uit relatieproblemen?

[Gezellig joh.]

Converse haalde haar wenkbrauw lichtelijk geërgerd op toen Allen naast haar kwam zitten. Het was nogal moeilijk om zich te concentreren op haar broodje terwijl Allen naast haar zat. Ze kon het niet laten om een blik op hem te werpen en schrok zich dood toen ze oogcontact maakten. Uit het korte oogcontact dat ze hadden merkte ze op dat hij zich ook niet helemaal in orde voelde. Hij leek een beetje misselijk te zijn en zo te zien had hij aan zijn haar ook niet veel gedaan. Het kon zelfs zijn dat hij net uit bed was. Misschien had hij zichzelf wel zat gedronken, net als zijzelf. Zou hij soms een ander meisje hebben gezoend in zijn dronken toestand? Ze wist het niet en de onzekerheid maakte haar gek. Aan zijn gezicht kon ze het niet echt opmerken. Officieel was hun relatie gedaan, maar Converse wilde zo graag geloven dat het terug goed zou komen. Ze wilde weer met hem op de bank liggen, alleen gehuld in een dekentje en met zijn beschermende houding om zich heen. Ze wilde weer regels overtreden en gekke dingen met hem doen, maar dat leek nu zo ver van hun bed. Ze wilde ook niet over Joël beginnen, want dat zou de problemen alleen maar verergeren. Ze merkte alleen dat ze de hele tijd aangestaard werd. Sommige blikken waren vol medelijden, anderen keken alsof ze haar elk moment neer konden schieten. Converse vermoedde dat Allen gewoon veel vrienden had op Starshine en hij hun ongetwijfeld had verteld wat er gebeurd was. Dat betekende dat zowat de halve school waarschijnlijk dacht dat ze constant met vreemde mannen in bed dook. Ook de jongen tegenover hun leek slecht op zijn gemak te zijn tegenover Allen en dat werd nog meer bevestigd toen Allen oogcontact met haar maakte. Ondanks dat ze haar best deed om haar gevoelens opzij te zetten, voelde haar hart toch weer verlangend kloppen in haar borstkas terwijl ze snel een blik wierp op zijn prachtige groene ogen. God, wat wilde ze toch weer graag verdrinken in die ogen en zijn zachte lippen weer op de hare voelen. Het idee dat dit niet meer kon, bracht haar tranen in haar ogen en ze merkte met pijn in haar hart op dat Allen oogcontact probeerde te vermijden. Het viel haar op hoe dicht ze eigenlijk wel niet tegen elkaar aan zaten en opnieuw haalde ze diep adem.

'Aangifte gedaan,' piepte ze, waardoor ze zich niet verstaanbaar maakte boven het rumoer. Converse betwijfelde ten zeerste of Allen zelfs wel notitie had genomen van het feit dat ze tegen hem durfde te spreken. De jongen tegenover hun had echter haar lippen zien bewegen en keek hun nieuwsgierig aan. Converse klemde haar hand om het bankje. Natuurlijk. Wat ze nu écht niet kon gebruiken was iemand die een poging deed om hun af te luisteren. Gelukkig begreep de jongen de boodschap algauw, want hij stond op en liep weg. 'Ik heb aangifte gedaan, zoals ik je beloofd had,' sprak ze nu met trillende stem tegen Allen. Dan negeerde hij haar maar, dan reageerde hij maar niet, maar voor hij zich volledig van haar afsloot, wilde ze eerst nog een paar dingen zeggen. 'Je moet weten dat het me echt spijt,' sprak ze zachtjes. 'Ik heb aangifte gedaan omdat ik nog steeds van je hou, ook al hou jij misschien niet meer van mij. Ik mis je en ik haat mezelf elke dag weer.' Ze kon niks meer zeggen, want de tranen en haar verstikte stem maakten het haar onmogelijk om verder te praten. Ze concentreerde zich op haar broodje dat week werd omdat er al enkele tranen op vielen.

OOC: Heel gezellig ja ;_;

Hij voelde zich behoorlijk rot, wat natuurlijk logisch was na een lange nacht doorhalen. Hij had nauwelijks slaap gehad, was ergens in een hoekje in een onmogelijke positie wakker geworden. Dus bovenop z'n kater kwam ook nog een slaaptekort en spierpijn, heerlijk. Maar hij zou zich er wel doorheen slaan, daar had hij alle vertrouwen. Over alles, het nare gevoel, de break up met Converse. Het was een opeenstapeling van factoren, een kater deluxe.

Vandaar dus dat hij de ochtend niet heel vrolijk begonnen was, al wist Allen voor een van zijn vrienden nog wel een glimlach tevoorschijn te toveren. Toen hij doorhad dat hij precies naast Converse geland werd voelde hij echter een spreekwoordelijke regenwolk boven zijn hoofd hangen. Dat óók nog. Het kwam momenteel echt niet goed uit.
Maar daar leek de blondine zich niets van aan te trekken, ze viel meteen met de deur in huis. Tja, zo relativeerde Allen: veel erger kon de situatie ook niet worden, dus hij kon net zo goed met zijn hoofdpijn kop naar haar luisteren. Ze had aangifte gedaan. Ugh, was haar stem altijd zo irritant of lag dat gewoon aan zijn hoofd? Het kostte hem moeite om naar haar te luisteren. Werd er trouwens een reactie van hem verwacht in dit gesprek? Hij wist het even niet meer, omdat het erop leek dat Converse nog wel meer te zeggen had.

Spiedend vanuit zijn ooghoeken bekeek hij haar, ze zag er dof uit, als te lang niet opgepoetst zilverwerk. Die vergelijking kende hij omdat zijn moeder poetswerk een fantastische straf vond voor stoute jongetjes. Allen stootte een geluid uit, iets.. Iets om te laten weten dat hij luisterde. Dat hij haar hoorde en het probeerde te volgen. Maar wat moest je zeggen als iemand sorry zei en jij eigenlijk niet wist of je die excuses kon accepteren? Het makkelijkste zou zijn om het allemaal goed te maken, goed te praten en weer fluitend door te gaan. Geen gezeik, geen gedoe, gewoon weer doen alsof alles goed was. Geen wolkje aan de lucht.

Die optie kon hij echter niet kiezen. Tuurlijk, Converse was super chill en knap -als ze genoeg slaap had en haar haar kamde dan- maar dit was toch iets wat hij niet zomaar achter zich kon laten. Hij werd er zelfs nu nog kwaad, misselijk, verdrietig van als hij enkel haar verontschuldiging hoorde. Warme wangen, brandende ogen. Geen tranen, nee, dat weigerde hij. ''Uhm.. fuck,'' mompelde hij, zijn stem schor. ''Ik denk niet dat het nog gaat werken. Tussen ons zegmaar.'' Hij haatte die woorden, maar ze gaven wel oppervlakkig weer hoe hij zich voelde. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe, met een tergend misselijk gevoel in z'n maag. Maar hij had tenminste iets gezegd, een keuze gemaakt. Nu alleen hopen dat hij niet vol over haar heen kotste.

Zo gebeurde het dus. Het was officieel. Zijn eerste serieuze relatie eindigde in de eetzaal. Twee tieners met een kater, tranen. Wat een rot einde. Natuurlijk had Allen niet tegen zichzelf gelogen, nooit had hij de slappe illusie gehad dat hij en Converse voor altijd en eeuwig gelukkig zouden zijn. Dat was gewoon nogal onwaarschijnlijk. Maar dat het hier en nu eindigde voelde erg onwerkelijk.  
Het enige wat hem ervan overtuigde dat het echt was was de ranzige smaak van braaksel toen hij kort kokhalsde. Converse huilde, maar erg veel kreeg hij er niet van mee. Haar woorden maakten het drama nog groter. Dit paste zo slecht bij hem, drama was zijn ding absoluut niet. Zijn levenshouding was zelfs de tegenhanger ervan, de komiek.

Geen tweede kans. Nee. Helaas niet. Als ze een domme fout had gemaakt en per ongeluk dronken een andere jongen gekust had.. Dan kon hij haar dat met wat moeite nog wel vergeven. En had ze hem nou verlinkt aan een docent, dan had hij het wel door de vingers kunnen zien, als ze er echt spijt van had. Hij was alles behalve wraaklustig, tenzij het op een grappenoorlog aankwam natuurlijk, of een docent hem iets aandeed. Maar dit, dit kon hij niet vergeten. Het was voorbij. Dat wisten ze allebei. Allen had het beseft toen hij naast haar was beland. Hun relatie was voorbij.

Hij opende zijn mond om iets te zeggen, een poging om haar te vertellen dat ze vast nog vrienden konden blijven. Maar in plaats daarvan leegde zijn maag zich, hij klapte voorover, kreunde, veegde zijn mondhoek af en kwam weer overeind. Bah. Hij voelde zich nog steeds lichtelijk miserabel, maar hey, ergens hielp het wel. ''Ugh, sorry..'' mompelde hij, zichzelf uit de banken wurmend. ''Ik moet..''