Converse sloot haar ogen terwijl ze aan de afgelopen maanden dacht. Het waren bewogen maanden geweest. Soms goede tijden, soms slechte tijden. De goede tijden waren vooral in het begin geweest, toen ze de echte Joël nog niet had leren kennen. Daarna begonnen de slechte tijden. Steeds als ze samen met hem in de kamer zat, hoopte ze zo dat de heroïne die door zijn aderen liep hem zo versufte dat hij zich niet op haar kon focussen. Helaas gebruikte hij soms andere drugs en dan wilde het wel eens gebeuren dat hij haar ongewild aanraakte, haar sloeg of haar kleineerde. Converse had er niks tegen kunnen doen. Ze had zijn lippen niet kunnen afweren. Haar handen tegen zijn borstkas haalden niks uit. Het ergste vond ze het nog wel voor Allen. Het was een grote kans dat ze hem weer tegen zou komen. Ze had hem gezegd dat ze naar haar planeet wilde gaan om te kijken of ze herinneringen kon ophalen en hij had hiermee ingestemd, maar hij zou haar wel gaan missen. Als hij wist dat dit zou gebeuren, zou hij haar nooit hebben laten gaan. En eerlijk gezegd zou Converse dan ook helemaal niet gegaan zijn, ze zou zich proberen op te sluiten in de veilige haven, Allens armen. Terwijl ze zo aan hem dacht gleden er machteloze tranen over haar wangen. Ze voelde zich zo machteloos omdat ze Joël niet had kunnen stoppen. En hoewel hij de kans niet had gehad om haar het meest fysiek te gebruiken, het voelde als nog erg. Hij had al haar lichaamsdelen zowat betast en had haar overal geslagen. Alles zag bont en blauw. Het gebeurde zo nu en dan ook dat hij een mes pakte en gewoon een lang litteken maakte. Deze had ze nog steeds, ook al waren de korstjes weg en was het nu een wit, fel litteken. Ze had er zelfs een op haar pols en die probeerde ze zo goed mogelijk te verbergen. Het wilde wel eens zijn dat Joël pogingen deed om haar om het leven te brengen, maar die waren tot nu toe altijd mislukt. Converse dacht na over de vriendelijke Joël, de Joël die ze had leren kennen voor het misbruik en het mishandelen begon. Converse beet op haar lip om de nieuwe tranen binnen te houden. Het zou geen zin hebben. Als ze Allen zou zien, zou ze toch al in huilen uitbarsten.

Elk geluidje deed Converse letterlijk opschrikken. Ze schrok toen haar shuttle vertrok. Ze klemde haar hand onder het bankje vast, maar er was niets om bang voor te zijn. Net nadat Converse dat had gedacht, keek ze op. Ze schreeuwde het uit toen ze in de blauwe ogen van Joël keek. Zijn blik was eerst verbaasd, maar daarna opende hij zijn mond van afschuw. Hij zette koers naar haar shuttle, maar het had al geen zin meer. Met haar handen tegen het kleine raampje gedrukt keek Converse hoe hij steeds kleiner werd. Hij leek te roepen en te tieren, had zijn haren in zijn handen en uit ervaring wist Converse dat hij er nu plukken uit aan het trekken was. Dat zou best grappig zijn geweest als ze niet had geweten dat zijn woede jegens hààr was. Converse rilde over haar hele lichaam. Het was het beste als ze maar niet terug zou komen. En ze zou ook niks tegen Allen zeggen, anders zou deze woedend worden. Ze draaide zich om en probeerde om haar ogen te sluiten, om alles weg te denken. Het werkte en ze viel niet veel later in slaap. De shuttle wekte haar echter gauw genoeg met een harde klap en Converse besefte dat ze op Starshine was aangekomen. Ze voelde zich bang en opgelucht tegelijkertijd. Wat als Allen haar niet meer leuk vond? Wat als hij een ander meisje had gevonden en haar vergeten was? En wat als hij erachter zou komen wat Joël met haar had gedaan? Ze was officieel gezien niet vreemdgegaan omdat ze het niet wilde, maar toch... Allen zou het wel zo kunnen opvatten. Ze kon de verwondingen rond haar buik, borsten en billen toch niet langer meer voor hem verbergen? Ze beet op haar onderlip, zorgde ervoor dat het deurtje van de shuttle open ging en stak voorzichtig een hoofd naar buiten. Ze trok haar koffer langzaam achter zich aan en kromp in elkaar toen ze overal pijn voelde. Haar rug protesteerde hevig tegen haar bewegingen en de tranen schoten in haar ogen. Krampachtig probeerde ze zich te bewegen naar het midden van het lanceringsplatform, maar het bewegen werd haar steeds moeilijker gemaakt. In haar hoofd vervloekte ze Joël. Als ze dit zo volhield, zou Allen zeker merken dat er iets mis was. Ze voelde ook een scherpe pijn van waar Joëls mes haar het laatste had geraakt.

Converses zorgen werden voor één moment even vergeten. Want toen ze op keek, zag ze heel erg bekend rood haar. Haar hart begon sneller te kloppen en er sprongen tranen in haar ogen. Toch wilde ze wel zeker weten of hij het was. Ze liep behoedzaam een beetje dichterbij en speurde naar herkenning. Ze zag hetzelfde rode haar, precies op dezelfde lengte geknipt als toen ze hem achterliet. Maar ze wilde niet in iemands armen springen die eigenlijk een wildvreemde bleek te zijn. Ha, dan zou Allen net op dat moment zeker langskomen, mooi niet! Converse beet op haar onderlip en richtte haar blik ietsje verder dan de jongen terwijl ze behoedzaam een paar stappen dichterbij deed. Ze deed een paar stappen naar rechts en zag hierdoor de zijkant van zijn gezicht. Sproeten! Nee, dit kon niet missen. Dit was Allen. Haar Allen. 'Allen!' riep ze met een snik en een lach. Ze liet haar koffer op de grond vallen, negeerde al haar pijnlijke ledematen en rende op hem af. De tranen sprongen ondertussen in haar ogen en dankzij de wind die langs haar gierde verlieten ze haar ogen en rolden ze over haar wangen. Al snikkend bereikte Converse Allen en sprong daarna in zijn armen, waarbij ze haar armen rond zijn nek sloeg en haar benen rond zijn middel. 'Allen,' huilde ze, waarna ze hem overal op zijn gezicht kusjes begon te geven. Ze eindigde met het laatste kusje op zijn zachte lippen en voelde een kriebel door haar buik trekken. Ze hing nu eerder krampachtig aan hem dan dat het echt een liefdevolle knuffel was, maar dat kwam dus echt door de pijn. 'Ik heb je zo gemist,' fluisterde ze, terwijl de tranen maar opnieuw leken te komen. Ze knuffelde hem, rook zijn heerlijke geur en barstte opnieuw in tranen uit. Ze voelde zich in tijden weer veilig. En dat kwam door hem. Door Allen. Haar Allen.

Yaaay   

Hoe lang was hij nu alweer terug? Ongeveer een weekje. Ja, dat was een goede schatting, zes dagen, dit was nummer zeven. Maar nog steeds had hij zijn laatste koffer met spullen niet uit het dumphok opgehaald. Uitstellen was iets wat de roodharige erg goed kon, maar zelfs hij had zijn grenzen. Voornamelijk omdat een borstel toch wel handig was, zo op z'n tijd. En die zat dus in de tas die hij niet hier had. De jongen poetste vlug zijn tanden en kleedde zich aan. In een onvermogen om zijn jas te vinden haalde hij zijn schouders op en verliet zijn kamer zonder. Zo koud zou het toch niet zijn? Toch? Februari? Dat moest te doen zijn.

Dit had als gevolg dat de jongen op een hoog tempo liep, om zo een beetje warm te blijven toen de gevoelstemperatuur iets tegen bleek te vallen. Hij haalde zijn tas op en slingerde die over zijn schouder. Eruit viste hij een vest die hij aantrok, wat al een hoop scheelde. Even bleef hij stil staan. Het was zo'n bekend terrein, het lanceringsplatform. De plek om avonturen te beginnen en te beëindigen. Hij kon het zich nog zo helder voor de geest halen, het moment dat hij samen met zijn broer luid lachend een shuttle in denderde, nadat ze de hele school op stelten hadden gezet. En Allen had daadwerkelijk geloofd dat het zou lukken, hun ontsnapping aan het schoolregime, hun ontsnapping aan lessen en saaiheid. Hij had echt geloofd dat ze een bedrijfje van de grond zouden krijgen. Nuja, voor enkele maanden was dat ook wel gelukt, maar uiteindelijk was het doek gevallen voor de twee zestienjarigen. Maar hij verloor de hoop niet. Over twee jaar zou hij het zo nog een keer proberen, dan kon niemand hem wat maken. Bij die gedachte gleed een bekende lach over zijn gezicht.

Een lach even bekend als de stem die hij hoorde. De stem die zijn naam riep. Vol emotie, emotie die hij in zijn gezicht spiegelde zodra hij haar zag. Haar. Converse. Van top tot teen zijn meisje, zijn pareltje. Echt, Converse was.. Converse was voor hem als een beste vriend en geliefde tegelijkertijd, ze was zijn schat en hij kon niet in woorden uitdrukken welke gevoelens haar omhelzing bij hem te weeg brachten. ''Jij.. Jij!'' kwam het enthousiast van hem terug. Ze werd een rondje gedraaid en liefdevol namen zijn ogen haar in zich op. De bekende gelaatstrekken van zijn meisje leken iets verhard, maar dat was vast slechts zijn verbeelding.

''Ik jou ook..'' klonk het geëmotioneerd. ''Heel erg.'' Het was een bekentenis die je niet zo vaak zou horen van deze plaaggeest, maar sommige mensen waren onwijs belangrijk voor hem. Heel voorzichtig zette hij haar neer, maar bleef haar teder vasthouden, zijn armen om haar heen geslagen, haar lichaam dicht tegen de zijne. ''Niet huilen, lieverd, kom, laat me die lach zien die ik zo lang heb moeten missen. Asjeblieeeeft?'' Puppyoogjes en een plagerig lachje. Hij legde zijn ene hand op haar onderrug, de ander aaide lichtjes over haar schouder en nek. Na een kort moment van stilte kuste hij haar wat langer en intenser, snakkend naar de zoete perziksmaak van haar lippen. ''Hoe gaat het met je, Convie?'' vroeg hij nadat zijn eerste impuls van aanrakerigheid ietwat gedempt was. Nu nam de jongen een moment om haar eens goed te bekijken, een lok van haar prachtige haren weg te strijken en door haar schoonheid gemesmeriseerd te lachen. Ze was simpelweg te mooi. Vandaag zou de beste dag sinds tijden worden, daar zou hij voor zorgen! Hij zou haar laten lachen, zoals hij altijd als doel had. Want haar geluk was een perfecte beloning voor hem- hoe angstaanjagend mierzoet dat ook klonk.

Converse huilde. Niet alleen omdat ze zo blij was om Allen weer terug te zien, maar ook om wat er allemaal gebeurd was, omwille van alle dingen die Allen niet wist. Ze kon het hem ook onmogelijk vertellen en dat was nog een reden om over te huilen. Al zijn tedere aanrakingen deden dankzij Joël ontzettend veel pijn, waardoor ze bij elke aanraking moeite moest doen om niet in elkaar te krimpen. Ze probeerde het te verdoezelen door lief naar hem te glimlachen en de pijn weg te denken, wat op een gegeven moment ook wel hielp. Ze lachte om zijn woorden en keek hem zo intens mogelijk terug aan met grote ogen. Ze had haar handen rond zijn wangen gelegd en glimlachte toen verlegen naar hem. De intense kus was heerlijk, maar de strelende vingers waren rampzalig. De pijn leek overal te zijn en Converse hoopte dat ze niet haar lip zou kapot bijten van de pijn zoals ze de afgelopen dagen al had gedaan. Haar lippen waren al een beetje aan het herstellen. Ze wilde echt zo veel mogelijk moeite doen om Allen niks te laten merken. ‘Goed,’ beantwoordde ze zijn vraag en ze merkte hoe twijfelachtig het klonk. ‘Heel goed.’ Dat klonk al iets meer gemeend. Ze wilde weer op haar onderlip bijten. Normaal zou ze nu grapjes maken en heel hard lachen met hem, maar het lukte gewoon niet. De aanrakingen van Joël leken zich wel te vermenigvuldigen met de aanrakingen die Allen haar toebracht. Die van Allen werden omgezet in vieze aanrakingen, terwijl het eigenlijk juist de goede aanrakingen waren. Haar lichaam wist niet meer hoe het moest reageren op een andere jongen en dat ergerde Converse. Joël had haar helemaal kapot gemaakt. ‘En met jou?’ vroeg ze om te voorkomen dat haar onderlip ging trillen. Het was echter al gebeurd en voor ze zichzelf kon beheersen barstte ze in huilen uit. Ze drukte haar hoofd bang tegen Allens borstkas en snikte zachtjes. Eenmaal wat gekalmeerd probeerde ze een fatsoenlijke verklaring voor haar hartverscheurende huilbui te zoeken. ‘Ik ben gewoon zo blij om je weer terug te zien,’ zei ze uiteindelijk zwakjes. ‘Ik kon een paar maanden meer echt niet meer aan.’ Ze streek hem liefdevol over zijn wang en probeerde ondertussen Joël uit haar hoofd te duwen. Dit was Allen, Allen was lief voor haar. Allen zou haar nooit pijn doen. Nooit, echt nooit!

Paniek kwam in haar op toen ze aan hun relatie dacht. Er zou een moment komen dat Allen verder wilde gaan dan alleen zoenen. Zij was daar nu nog niet helemaal klaar voor en dankzij Joël voelde ze zich alsof ze weer bij nul moest beginnen. Joël had haar niet alleen fysiek beschadigd, ook het mentale gedeelte was helemaal naar de knoppen. Allen hoefde bovendien alleen nog maar het randje van haar shirt op te tillen en hij zag al een litteken, om nog maar niet te spreken van de pijnlijke zuigzoenen die over haar lichaam verspreid waren gezet. Zuigzoenen gingen gelukkig weg, maar die littekens niet meer. Ze kreeg schrik dat Allen ging denken dat ze vreemd was gegaan, maar de blauwe plekken zouden hem van gedachten veranderen en hem aan meer doen denken. Ze zuchtte even zachtjes. Ze kon alleen maar hopen dat hij er niet achter zou komen. ‘Ik ga nooit meer bij je weg,’ zei ze zuchtend. ‘Dan mis ik je veel te hard.’ En dan kun je me beschermen voor andere jongens voegde ze er in gedachten nog aan toe. De aanrakingen van Allen verdragen ging inmiddels al wat beter. Ze moest alleen maar Joël wegduwen in haar hoofd en aan de mooie momenten voor haar vertrek van Starshine denken met Allen en dan zou het wel goed komen, toch? Ze was blij dat Allen geen gedachten kon lezen. ‘En wat hebben jij en Charlie nog allemaal uitgespookt?’ Voor het eerst sinds tijden brak er een echte glimlach op haar gezicht door en een blos kwam weer op haar wangen, waardoor ze weer leek op de Converse vóór haar vertrek. Ze hoopte heel erg dat de ongelooflijk pijnlijke zuigzoen in haar hals van twee weken geleden alweer volledig verdwenen was. Ze hoopte sowieso dat ze alle blauwe plekken en littekens zorgvuldig had bedekt. Ze sloot haar ogen. Als ze die junk niet had ontmoet, zou ze nu volledig kunnen genieten van haar tijd met Allen, maar zelfs dat werd haar blijkbaar niet meer gegund. Ze wilde dat ze het gewoon kon vertellen aan Allen, maar de kans dat die Joël het betaald ging zetten, was groot. En ze wist niet in hoeverre Allen kwaad kon worden, maar Joël zou Allen wel kunnen vermoorden als die zich bemoeide. Aan de andere kant zou het voor haar juist een fijne oplossing zijn, dan kon ze er met Allen over praten en kon hij juist de wonden helen. En nog belangrijker: rekening met haar houden.

‘Goed,’ zei ze. Maar het was geen goede goed. Geen overtuigende 'yay, het gaat zo geweldig, laten we een ijsje gaan halen'-goed. Ze wilde dat het een goede goed was. Het was bijna overtuigend genoeg. Maar Allen hoorde toch de twijfel, de verzwegen dingen, de verborgen zaken die niet goed waren. Ook toen zijn gedachten even afgeleid waren door het eerder genoemde ijsje-halen. Ook dan was het hem opgevallen. Hij kende haar, hij kende Converse. Hij kende haar goed, hij kende haar in goede en slechte tijden. En hij wilde niet beweren dat hij door elk van haar leugens en halve waarheden heen kon kijken, maar dit voelde gewoon niet goed. Alleen wist Allen niet hoe hij ermee om moest gaan. Het was niet zomaar iets, een vermoeden dat er iets mis was. Nee, hij zou haar moeten vertrouwen. Dat ze het hem vanzelf zou vertellen als ze hulp nodig had. Daar rekende hij op. Ze was sterk, zijn meisje. Ze zou naar hem toe komen als ze hulp nodig had. Het enige wat hij hoefde te doen was haar daaraan herinneren, zonder te veel aan te dringen. Als hij haar zou dwingen of onder druk zou zetten bracht dat enkel complicaties mee.
Met hem ging het goed. Dat was al aan hem te zien. Hij antwoorde niet, knikte enkel. Keek haar lefdevol aan. Zelfs als het nu niet geweldig met haar ging, hij zou het beter maken. ‘Ik ben gewoon zo blij om je weer terug te zien. Ik kon een paar maanden meer echt niet meer aan.’ Dit was al een stuk overtuigender. De zoete woorden brachten een lach op zijn gezicht. ''Ohh, ik ook, lieverd, ik ook.'' Een zachte zucht volgde. Het was waar. Hij had haar zo gemist, zijn kleine blonde engel.

‘Ik ga nooit meer bij je weg. Dan mis ik je veel te hard.’ Allen hield van haar- echt écht waar. Maar die woorden schrokken hem toch ietwat af. Het was een beetje.. overweldigend. Als ze echt nooit meer weg zou gaan. Af en toe had de roodharige gewoon wat ruimte nodig, wat tijd, wat zuurstof. 24/7 bij elkaar zijn zou hem gek maken. Daar was hij niet klaar voor- nog niet en misschien nooit wel niet. Maar Allen begreep ook wel dat Converse het niet letterlijk bedoelde. Dus hij grijnsde en schudde zijn hoofd. ''Ik laat je gewoon niet weg gaan.''

‘En wat hebben jij en Charlie nog allemaal uitgespookt?’ Een zeer interessante vraag. De sprankelende uitdrukking op zijn gezicht gaf al aan dat dit een verhaal was wat hij zeer graag zou vertellen. ''Nou...'' sprak hij mysterieus. ''We hebben zo'n beetje onze eigen school geleid. Stel je dit voor: Meer dan 200 kinderen, onder onze leiding. We hadden sneeuwballengevechten, een geweldige kantine-makeover, een oud en nieuw feest!'' Zijn enthousiasme sprong ervan af. Al was het misschien een rooskleurige weerspiegeling van de werkelijkheid, het was wel een fantastische ervaring geweest, ondanks de mindere kantjes. Het was even stil, hij wist dat hij het moest vertellen. De waarheid. Volhouden dat hij en Charlie zelf gestopt waren zou iets zijn wat hij tegenover Savador kon doen. Maar niet tegen haar. ''En toen kwam de gemeente erachter dat we zegmaar niet echt.. volwassen waren? Dus zijn we eruit geschopt.'' Hij haalde zijn schouders op. ''Dat somt het allemaal wel zo'n beetje op.''

[Soooo..bwuh Dx]

Ook al wist ze dat ze haar hoop niet te veel op de jongen mocht vestigen en ook niet van hem hoefde te verwachten dat hij 24/7 bij haar zou zijn, ze deed het per ongeluk toch. Oké, dat laatste misschien nog net niet, maar wel haar hoop op hem vestigen. De hoop dat hij zijn woorden na zou komen, de hoop dat hij haar echt niet zou verlaten en voor haar zou zorgen. De hoop dat hij zonder dat ze het zou moeten vertellen er achter zou komen wat er gebeurd was met haar. En dan zou hij geen wraak op Joël mogen nemen, maar hij zou haar wel mogen troosten. Hij zou haar in zijn armen mogen nemen, fluisteren dat het allemaal wel goed zou komen en dat hij de mentale schade die bij haar was aangericht zou verdoezelen. Hij zou haar begrijpen als ze eens verstijfde wanneer hij haar te intiem aanraakte. Ze was sowieso al een watje op fysiek gebied, maar nu vond ze Allen kussen zelfs al best moeilijk. De beelden van Joël drongen zich constant in haar hoofd, dreigden om zich daar te nestelen en haar te blijven teisteren. Haar dromen zouden aangetast worden, zodanig dat ze elke nacht wakker schrok. Ze had zin om Allen te vragen om bij hem op de slaapzaal te mogen slapen, maar ze wilde de jongen zijn vrijheid niet wegnemen. Ze zou ook voor zichzelf moeten kunnen zorgen. Bovendien was Joël hier niet en de kans dat ze haar iets deden was klein. Ze hield haar hoofd scheef terwijl ze luisterde naar zijn verhaal. Ze moest lachen om zijn enthousiasme. Als hun twee een school zouden leiden, zou het een ramp worden. De jongens waren absoluut niet volwassen, maar ze zouden in elk geval wel voor de nodige entertainment kunnen zorgen. Converse zou zichzelf in elk geval al aanmelden als zij een school zouden openen. Wat ze ook echt gedaan hadden. Ze hadden een eigen school geleid! Converses ogen werden groot en ze wilde hem al omhelzen. Ze wilde al tegen hem zeggen dat het fantastisch was dat hij dit kon doen samen met zijn broer, dat het een leuke bezigheid voor hun was en het echt iets voor hun was, maar haar woorden werden al snel afgekapt door zijn volgende woorden. Haar onderlip begon een beetje te trillen en haar mondhoeken trokken naar beneden, terwijl ze Allen beteuterd aankeek.

Voorzichtig legde Converse haar hand tegen Allens wang. ‘Allen,’ mompelde ze, terwijl haar mondhoeken steeds verder naar beneden trokken. ‘Wat vervelend voor je. Stomme gemeente.’ Haar wangen bolden zich een klein beetje op terwijl ze boos keek, waardoor ze weer een deel van haar oude zelf liet zien. Omdat haar wangen redelijk rood van zichzelf al zagen, gaf het ook best een schattig effect. Haar grote ogen keken hem beteuterd aan. Ze sloeg voorzichtig haar armen rond zijn rug heen en drukte haar hoofd tegen zijn borstkas. ‘Ik had zo voor je gehoopt dat het je zou lukken, ook al ken ik de helft van het plan niet eens. Een school geleid door jullie lijkt me nog best wel grappig.’ Ze moest grinniken als ze dacht aan de rottigheid die Allen en zijn broer altijd uithaalden. Het zou nogal een chaos zijn als hun hoofdmeesters zouden zijn, maar het zou in elk geval beter zijn dan die saaie piet die ze nu hadden. Een rilling trok over Converse heen bij het idee dat ze weer terug naar Master Savador moest, de man die haar nogal ruw behandeld had toen ze naar hem toe was gegaan voor zich in te laten schrijven. Nee, daar wilde ze niet nog eens naartoe gaan. Ze legde haar handen voorzichtig tegen Allens borstkas en draaide haar hoofd naar hem toe. ‘Wil je me laten zien waar ik ook alweer slaap?’ vroeg ze plagend. ‘Ik heb een rondleiding nodig en ik denk dat u uiterst geschikt daar voor bent,’ vervolgde ze met een bekakte stem. ‘Volgens mijn instincten bent u namelijk te heet voor deze planeet.’ Ze voelde haar wangen rood worden toen ze het laatste zei, maar een echte Converse-lach verscheen rond haar lippen. Ze had het gemist om weer zo uitbundig te zijn, om dingen te zeggen zonder angst te hebben om geslagen te worden. En op een dag zou ze het Allen allemaal vertellen wat er gebeurd was, maar nu niet. Nu wilde ze genieten van de tijd die ze samen hadden en konden spenderen.

Voorzichtig legde Converse haar hand tegen Allens wang. ‘Allen. Wat vervelend voor je. Stomme gemeente.’ Hij lachtte, schouderophalend. Volgende keer beter? Ja. Precies. De volgende keer kon het alleen maar beter gaan.
‘Ik had zo voor je gehoopt dat het je zou lukken, ook al ken ik de helft van het plan niet eens. Een school geleid door jullie lijkt me nog best wel grappig.’ Hij grijnsde en woelde door haar haren. ''Oh, lieffie toch. Het was fantastisch voor zo lang het duurde. Ik zal je de foto's wel een keer laten zien.'' Ze hadden klassenfoto's laten nemen, met een dure fotograaf en alles. De resultaten waren prachtig. Gekke bekken trekken, een foto waarin iedereen op een soort menselijke mikadostapel beland was. De blikken van de ouders, toen ze hun langverwachte afdruk kregen waren onbetaalbaar geweest. Kleine Jantje met zijn tong uitgestoken naar de camera? Ongehoord! En lieve Annabelle toch, die altijd zo braaf was.. Zomaar ineens in een handstand. Ja, het was een beestenboel geweest.
‘Wil je me laten zien waar ik ook alweer slaap? Ik heb een rondleiding nodig en ik denk dat u uiterst geschikt daar voor bent. Volgens mijn instincten bent u namelijk te heet voor deze planeet.’ Dammmn, wat was ze weer scherp. Meteen schoten zijn gedachten naar die ochtend waarop hij haar hete lichaam had afgekoeld met ijsblokjes.. Fantastisch. Hij knipoogde naar haar, maar trok daarna gauw zijn beste deftige meneren gezicht. ''Oh, madame, ik zou vereerd zijn als U mij toestond U naar uw bedstede te escorteren.'' Met zijn ene hand net op zijn rug maakte hij een buiginkje, haar hand vastpakkend en er een zedige kus op drukkend, maar haar daarna verlangend naar zich toetrekkend. ''Laten we maar snel gaan, voordat het hier zo warm wordt dat ik je kleren van je weg moet nemen..'' fluisterde hij met een gezicht dat boekdelen sprak. Hij wilde haar. Nu. Altijd, maar toch vooral nu. Ongeduldig was Allen sowieso al, maar hormonen gierden nu door zijn lijf, liefde en verlangen wakkerden een vuur in hem aan wat zijn oranje haren haast deed gloeien. Hij wilde haar en kon nauwelijks wachten tot ze bij een slaapzaal waren.

[Zosorry voor het lange wachten, moest echt m'n Allen mood vinden :'] Hoop dat het t wachten waard was, Free ]

Ze had even getwijfeld of ze de opmerking wel over haar lippen zou doen laten gaan, maar ze vond het toch uiteindelijk de juiste beslissing die ze had genomen. Ze wist dat Allen er wel van hield als ze zo sprak. Ze hoopte nu alleen niet dat de jongen overweldigd zou worden van verlangen. Ze wist dat Allen op dat vlak toch al wat sneller was dan zij, mede dankzij het feit dat hij met meerdere meisjes iets had gehad. Converse wilde verder niet nadenken wat hij met hun gedaan had, maar het sprak voor zich dat het niet alleen bij kleine knuffeltjes gebleven was. Ze probeerde het beeld van Allen zoenend en strelend met een ander meisje uit haar hoofd te bannen. Mede dankzij de woorden die hij sprak lukte haar dat ook en verliefd keek ze naar Allen. Ze had hem zo hard gemist. Zijn oranjekleurige haren, zijn gifgroene ogen en zijn sproeten zorgden er telkens maar weer voor dat ze opnieuw verliefd op hem werd. Elke dag werd haar verlangen naar hem groter. Zelfs toen Joël vreselijke dingen bij haar deed kon ze haar gedachten niet van de jongen van Starshine afhouden. En nu hij weer terug bij haar was voelde Converse een deel van zich compleet worden. Een deel van haar hart dat altijd gehuld was in schaduwen sinds haar vertrek, was nu weer gevuld met het licht dat alleen Allen haar kon geven. Ze wist echter dat er ooit weer een moment kwam dat ze voor even afscheid moesten nemen, maar daar wilde ze nu niet aan denken. Het volgende wat Allen zei brak de betovering volledig. Converse voelde een rilling over haar rug trekken. Ze zag Allen verlangend naar haar kijken en wist wat hij wilde. Ze voelde de angst opkomen. Niet alleen omdat ze bang was voor dat fysieke wat Allen wilde doen, maar ook vooral voor zijn reactie als hij haar lichaam zou zien. Ze kon onmogelijk een smoesje opbrengen en wist dat hij wilde weten wat er gebeurd was als hij haar verwondingen zag. Als Allen over Joël hoorde, zou de jongen woeden worden. Dadelijk zou Allen naar Razen vliegen en de jongen persoonlijk in elkaar gaan trappen! Nee, dat moest ze vermijden. Ze moest vermijden dat haar kleren uitgetrokken zouden worden. Ze moest vermijden dat ze te intiem zouden worden en verder zouden gaan dan zoenen. De vraag was alleen.. hoe?

'Allen,' zei ze zachtjes, maar ze kon niet verder tegen hem praten. De tranen welden op in haar ogen en Converse wist zich net op tijd weg te wenden. Ze greep het handvat van haar koffer vast. Ze keek om zich heen om te zien of er iemand was. Ze haalde opgelucht adem toen ze een eindje verderop een groep meisjes zag staan. Mooi, hier zou Allen in elk geval niks van haar kleding uit kunnen trekken. Ze probeerde te denken aan de verwondingen die zichtbaar voor hem zouden zijn alleen maar als hij haar shirt al uittrok. Op haar borsten zaten blauwe plekken, haar rug bevatte zelfs blauw tot paarse plekken en liepen ver naar onderen. Haar buik was nog redelijk ongeschonden, maar als je goed keek zag je de kleine littekens die Joëls mes hadden veroorzaakt. Dan had je nog de naaldsporen in haar arm die ze zeker niet zou kunnen verbergen als hij haar shirt uit zou trekken. Ze had een paar keer in een woedende bui van Joël bang toegegeven en had ook drugs gebruikt. Daar had ze nu vreselijke spijt van, want ze wist absoluut niet meer wat er toen gebeurd was toen ze onder invloed was. Ze hoopte dat ze niet verder gegaan waren dan zoenen. Dan had ze nog dat felle litteken op haar pols dat niet onopvallend was. Nee, ze Allen onmogelijk toestaan dat hij haar kleren zou uittrekken. Het meisje was ondertussen beginnen te lopen naar de etage van Razen. Ze keek om naar Allen. 'Lieverd, zou het nu niet een klein beetje snel gaan als we nu al...' Ze stopte met praten, maar haar blik maakte duidelijk wat ze bedoelde. Ze legde haar hand op zijn wang. 'Kunnen we eerst niet wat bijpraten?' Zonder dat ze het in de gaten had keek ze hem haast smekend aan en waren de tranen weer in haar ogen opgeweld. Ze wendde gauw haar blik af toen ze zelf in de gaten had dat ze de kortste keren in huilen zou uitbarsten. Ze klemde haar hand als een schroef om het handvat van haar koffer en liep stug door naar de trappen die naar haar etage zou leiden. Haar ogen waren gefixeerd op de trap, maar ze kon wel huilen van angst.

OOC: Sorry voor het lange wachten! D:

'Allen.' Geëmotioneerd sprak zijn allerliefste vriendinnetje zijn naam uit en in die klank hoorde hij het al. Ze huilde. Oh nee. Oh nee. Shit. Ze huilde. Wat nu. Help. Abort mission.
Waarom? Wat was er? Had ze pijn: Had hij haar pijn gedaan?
Was er iets aan de hand?
Had hij soms iets verkeerd gezegd? Iets verkeerd gedaan?
Die tranen.. Oh nee. dit waren geen tranen van vreugde en ontroering, omdat ze zo intens blij was hem weer te zien. Dit waren biggelende waterdruppels van verdriet.
En dat kwam door hem. Stomme lul die hij ook was.
''C-converse? Is- Gaat het?'' Aarzelend of hij haar moest troosten. ''Heb ik iets verkeerd gezegd?'' Het meisje liep echter door, met een zekere gejaagdheid in haar pas, alsof ze ergens voor weg liep. Liep ze weg voor hem? Of was het angst voor iets anders.
'Lieverd, zou het nu niet een klein beetje snel gaan als we nu al...' Ohnee, ohnee. Was dat het? Hij, met zn stomme kop, te snel? Te snel en te enthousiast door haar sprankelende aanwezigheid. 'Kunnen we eerst niet wat bijpraten?'

''Sorry, Convie, niet huilen. Ik- Ik bedoelde het niet zo!'' Wat er precies mis was gegaan wist hij nog steeds niet precies, iets in zijn woorden had haar tot paniek gebracht, omdat hij te snel was gegaan, maar spijt had hij al bij voorbaat. Allen dacht niet vaak na over zijn woorden, iets wat hem tot een oprecht en eerlijk persoon maakte. Maar soms, zoals nu, was het misschien handiger geweest als hij wat kalmer en doordachter van aard was.

''Oh, schatje, natuurlijk. Jij, ik en een glaasje wijn. Ik zal niet te snel gaan- sorry, niet huilen.''

De spanning trok langzaam weg. Dat Allen geschrokken was van haar tranen was nu wel duidelijk. Converse beet op haar lip toen ze hem hoorde praten, toen ze hem gauw naar andere oplossingen zag zoeken met een snelheid die haast wanhopig leek te zijn. Ze wist dat hij namens zijn grote vriend had gesproken - en vroeger zou ze dat ook helemaal niet erg hebben gevonden. Het was nu gewoon het geval dat wat er gebeurd was de afgelopen maanden haar nog veel te benauwd maakte. Ze wilde er eigenlijk niet over nadenken, maar aan de andere kant wilde ze de veiligheid opzoeken bij Allen, wilde ze dat hij haar troostte en dat hij Joël in elkaar ging slaan. Oké, dat laatste was misschien een beetje crue om te zeggen, maar hoe kon ze zich anders op hem wreken? Hij had haar verminkt, had van heel haar lichaam een littekenkaart gemaakt. Dit kon ze hem onmogelijk vergeven. Ze kon nooit meer normaal intiem zijn met Allen zonder aan de vreselijke dingen te denken die Joël met haar gedaan had. Het was nu echter te vroeg om iets aan Allen te vertellen. Ze wist dat ze op een bepaald moment toch iemand met hem moest worden, anders zou hij haar ook maar saai vinden. Hij vond het nu ook al vast wel vreemd dat ze zowat bij elke aanraking begon te huilen. Het liefste zou ze gewoon zijn hand vastpakken, hem tegenhouden en hem heel het verhaal vertellen. Ze draaide zich om toen ze hem hoorde praten over een glaasje wijn. Ze beet op haar onderlip omdat ze zijn hormonen nu vast wel de grond in had gedrukt en moest moeite doen om geen spijtige blik op de grond te werpen. Dadelijk zou Allen nog denken dat ze zich bedacht had en dat ze het wél wilde. En ergens wilde ze het ook wel zo graag, maar ze was zo bang dat hij stil zou staan bij alle blauwe plekken en littekens. Ze hield haar pas in totdat hij haar had ingehaald en drukte zachtjes een kusje op zijn wang. Ze zou het hem nog wel uitleggen. Ooit. 'Dankjewel, schat,' mompelde ze zachtjes, waarna ze haar blik vervolgens af wendde. 'Een glaasje wijn zou trouwens prima zijn,' zei ze, waarna ze even grinnikte zodat ze weer heel wat meer op de oude Converse leek. 'Dat rijmde,' zei ze vervolgens, nog net niet trots klinkend, zoals ze vroeger wel geklonken zou hebben.

Converse trok al iets opgeluchter haar koffer achter zich aan.Toen ze de bekende trappen naderde van haar etage drukte ze het handvat naar beneden en pakte ze vervolgens de koffer op. Ze liep naar boven en uiteindelijk boven aangekomen smeet ze de koffer op de grond. 'Die ligt,' mompelde ze vervolgens droog, waarna ze het handvat weer naar boven deed. Ze sleurde de koffer weer opnieuw achter zich aan tot ze bij de slaapzaal waren. Ze nam aan dat Allen uit de keuken wel wat wijn mee had gesmokkeld en dat dat ergens verborgen lag op zijn slaapzaal. In de slaapzaal aangekomen smeet ze haar koffer op haar bed. In een flits zag ze het bed van Joël weer voor zich waar ze zo vaak op had gelegen en ze verstijfde helemaal. Ze draaide zich om naar Allen, stoof op hem af en drukte haar gezicht tegen zijn borstkas. 'Laat me alsjeblieft nooit meer alleen weggaan en blijf voor altijd bij me,' zei ze gesmoord tegen zijn borstkas aan. Ze moest moeite doen om haar tranen in te houden. Oké, misschien zou hij wel gewoon denken dat ze hem ontzettend gemist had, wat ook zo was. Maar hij zou zich geen raad weten met de afwijzing om het intiem zijn, dat wist ze wel zeker. Ze trok haar hoofd terug van zijn borstkas en legde in plaats daarvan haar handen daar neer, waarna ze hem vervolgens aankeek. 'Een glaasje wijn dan maar,' zei ze vervolgens zachtjes. 'Gaan we naar jouw slaapzaal of drinken we 'm hier op?'

Nog nooit. Nog nooit had hij een meisje op deze manier aan het huilen gebracht. Natuurlijk was hij met zijn broer vaak genoeg in de problemen gekomen doordat ze meisjes met viezigheid bekogeld hadden. Tja, dan waren er tranen gevloeid omdat hun lievelingsjurkje vies was geworden. Dramaaa! Maar dit was anders. Dit waren geen loze tranen om onzin probleempjes. Er was echt iets mis en dat bracht Allen nogal in paniek. Wat was er mis dan? Hij gaf op het geheel te proberen te begrijpen en besloot gewoon geruststellende woorden te spreken. En wijn. Dat zou haar vast wat kalmeren. Converse was over het algemeen een vrolijke meid en wat alcohol maakte haar nog uitbundiger. En nou zou Allen niet willen beweren dat zuipen de oplossing was voor ieder probleem, maar hij hoopte wel zeer dat het Converse uit haar zenuwachtige, vreemde bui zou trekken. Ze moest gewoon even ontspannen. 'Een glaasje wijn zou trouwens prima zijn.' Precies. Haar stem was nog wel een beetje vlak, maar de opmerking die ze maakte gaf hem toch hoop. ‘Ben trots op je, kleine poëet.’

Hoewel hij genoot van haar droogheid wist Allen zich niet echt een houding te geven, wat eindigde in een ongemakkelijk stilzwijgen. Er zat haar iets dwars en ze wilde het niet aan hem vertellen, zo veel was zelfs hem al duidelijk. Maar hoe moest hij daar mee omgaan dan?
'Laat me alsjeblieft nooit meer alleen weggaan en blijf voor altijd bij me.' Uhm ok? Hij knikte, bleef knikken. Omhelsde haar. Voelde hoe haar tranen aanstekelijk werkten. Argh nee. ‘Ik laat je niet meer gaan.’

Het intieme moment werd verbroken toen Converse hem weer aankeek. 'Een glaasje wijn dan maar,' opperde ze. Tja, dat was misschien maar het beste. 'Gaan we naar jouw slaapzaal of drinken we 'm hier op?' Hij dacht even na over wat het handigste zou zijn en besloot dat zijn slaapzaal een no go was nu Convie zo kwetsbaar was. Stel je voor dat Charlie hen kwam storen… ‘Ik haal wel wat.’ En weg was hij. Snel haaste Allen zich weer terug met een flesje sprankelende rosé en ook nog een kleinere fles likeur. ‘Heb je iets van glazen?’ vroeg hij haar luchtig, alles om maar de schijn van normaalheid en vrolijkheid op te houden. Anders zouden ze over problemen moeten praten en dat wilde hij niet, wetend dat Conv dan verdrietig zou worden.

Hij had het haar beloofd. Ze had het zelf gehoord. Hij zou haar nooit meer laten gaan. Nee, hij zou haar niet meer laten gaan, dat had hij gezegd. Maar sloeg dat niet ongeveer op hetzelfde? Ze keek hem aan en beet op haar onderlip. Ze wilde het hem zo graag vertellen wat er allemaal was gebeurd, maar dan zou hij woedend worden. Misschien zou hij zelfs woedend op haar worden. Aan de andere kant kon ze niet steeds de intieme momenten ontwijken. Oké, Joël had haar op mentaal vlak ook veel schade bezorgd, maar ze kon toch niet de hele tijd tegen Allen zeggen dat ze niet wilde? Dan zou het haar eigen schuld zijn als Allen ging zoeken bij een ander meisje wat hij bij haar niet meer kon vinden. Hij zou het vast raar vinden. De kans dat hij iets vermoedde zou trouwens ook nog eens heel groot kunnen zijn. Nog voor ze van elkaar scheidden hield ze namelijk wel van de intieme momenten tussen hun. Dan zou ze alleen maar opgewonden worden als hij tegen haar zou zeggen dat hij niet kon wachten tot hij haar kleren zou kunnen uittrekken. Nu werd ze er alleen maar bang van. Bang om weer pijn te ervaren, bang om weer fysiek en mentaal te moeten leiden. Met die littekens zou haar huid ook niet meer zo mooi zijn zoals eerst. Misschien vond Allen dat al een afknapper. Misschien zou hij sowieso niet meer met haar willen omgaan als hij hoorde wat er gebeurd was. En wat zou hij wel niet denken als hij die bont en blauwe plekken van haar lichaam zag? Ze wilde het niet weten. Ze werd al misselijk bij het idee dat hij het zou zien. En dan zou hij ook meteen weten dat ze gekust had met iemand anders. Oké, Joël had hààr dan wel gekust en zij had zich verzet, maar het had niks uitgehaald. Hij had haar nog altijd kunnen kussen en Converse voelde zich daar ellendig door. Ze schrok toen Allen opeens terugkwam met de gevraagde wijn en vroeg om twee glazen. Ze grinnikte even en concentreerde zich op haar magie. Twee vuurrode glazen werden gecreëerd door haar magie. Ze concentreerde zich op het weghalen van de hitte en raakte het glas voorzichtig aan. Deze voelde aan alsof hij net uit een afwasmachine kwam, dus nog iets te warm om aan te raken.

De glazen begonnen langzaam hun hitte te verliezen en Converse schonk in voor haar en Allen. Ze ging op haar bed zitten en trok haar benen op, waarna ze met haar rug tegen de muur leunde. Ze had het voordeel dat haar bed tegen een muur stond en dat ze een kamer voor zichzelf had gevraagd sinds dat ze weer terug hier zou komen. Eerst sliep ze altijd op een grote slaapzaal, maar na dat gedoe met Joël wilde ze dat niet meer. Converse was Allen dan ook voorgegaan naar haar eigen kamer en zo zat ze nu op haar eigen bed en schoof ze een beetje opzij zodat Allen naast haar kon zitten. Ze dronk uit ellende het eerste wijntje snel op. Oeps. Iets te snel. Ze voelde de drank naar haar hoofd stijgen en gek genoeg verdween Joël al wat meer naar de achtergrond, evenals haar zorgen. Heerlijk, dit gevoel. Dat wilde ze nog meer meemaken. Ze schonk nog meer voor zichzelf in en dronk net zo snel als het eerste wijntje de drank op. Ze giechelde een beetje en vond het nu niet erg om lichamelijk contact te maken met Allen. Ze leunde voorzichtig tegen hem aan en leunde met haar hoofd tegen zijn schouder, waarna ze haar benen over de zijne sloeg en genietend zijn wang streelde. Het glaasje waarin haar tweede wijntje had gezeten hing losjes in haar hand en viel nog net niet op de grond. Ze sloeg een arm om Allens nek heen. 'Heb je me gemist?' fluisterde ze in zijn oor. Ze had zich in tijden nog niet zo zorgeloos gevoeld. Daar kwam dan ook nog het verliefde gevoel voor Allen bij en haar geluk was compleet. Wat maakte haar verleden nou helemaal uit? Ze had genoeg aan Allen. Ze kon de wereld samen met hem aan. God, wat had ze die wijntjes gemist. Zou ze er nog een pakken? Ze keek naar de fles. Hmm, misschien dadelijk. Ze drukte zachte kusjes Allens wang en ging traag naar zijn hals toe. 'Ik heb jouw wel gemist,' fluisterde ze. 'Héél erg.' Ze giechelde. Ze was overduidelijk aangeschoten en het zou niet lang meer duren totdat ze dronken werd.

OOC: Ik ben dus echt nog nooit dronken geweest, maar mijn zorgen verdwijnen meestal ook als ik aangeschoten ben, haha (:

Hij merkte dat het hielp als hij zelf ontspannen deed. Natuurlijk zat het hem nog dwars dat ze zo opeens spastisch was gaan janken, maar hij besloot het voor nu opzij te zetten. In het mentale hokje ‘zorgen voor later’, slotje erop, focussen op de drank. En lachen, vooral veel lachen. Dat was immers het allerbeste medicijn voor problemen. En wat alcohol hielp ook, op de korte termijn in ieder geval. Converse maakte de glazen, hij had de drank. Ze waren er klaar voor. Allebei duidelijk wel toe aan een avondje ontspannen.

Even draaide hij fancy met het glas rond, waardoor een draaikolk van rode vloeistof ontstond. Ahh, like a sir. Hij snoof de dampen op, mwah, niet slecht. Allen herinnerde zich de eerste keer dat hij een biertje naar binnen goot nog goed. Man, wat had hij het toen ranzig gevonden. Met moeite had hij zijn gekokhals kunnen stoppen en de smaak was pas na drie cola’s verdwenen. Maar zoals iedereen zei, je raakte eraan gewend. En de roes was zo lekker uitnodigend, deed je snakken naar meer, net als de smaak op een gekke manier. Allen was geen alcoholist, maar hij had het soms wel nodig, voor een avondje stappen, om helemaal los te kunnen gaan. Nee, hij was heus niet verslaafd. Hij dronk gewoon alcohol. Soms. Maar dat deed iedereen.

Het was Allen eerst niet opgevallen, maar na haar tweede glas begon het hem toch wel te verbazen. Hij was meestal de snellere drinker, kon ook een stuk meer hebben dan zij. En nu lag ze daar half tegen hem aan, al een stuk minder stijf en schrikachtig. Was dit een test om te zien of hij de verleiding kon weerstaan, nadat ze om één opmerking een mental breakdown had gehad? In dat geval wist ze het hem wel onwijs lastig te maken. Oh, die warme adem in zijn oor alleen al. Natuurlijk had hij haar gemist. Zijn hele lichaam snakte ernaar om haar dicht tegen zich aan te drukken. En meer… Maar dat mocht niet.

‘Ik heb je zo.. zo erg gemist,’mompelde hij, een zachte kreun toen ze hem kuste. Verlangen, ingehouden verlangen. Hij zag er misschien niet zo uit, maar soms had Allen wel wat zelfbeheersing. Soms. Wat deed ze hem aan, dit was een marteling gelijkende aan Savador’s idiote kelder praktijken. ‘Conv.. don’t do this to me,’ klonk het, niet heel overtuigend. Hij wilde dat ze het deed. Hij genoot ervan. ‘Je bent zo.. verleidelijk. Aanlokkelijk.’ Hij goot de inhoud van zijn glas naar binnen en schonk hen beiden een laagje likeur in, een stuk meer dan een gebruikelijk shotje. Het was lastig in te schatten zo in een groot glas. ‘Op onze hereniging. Proost.’ Hij tikte zijn glas tegen het hare en zuchtte diep.

OOC: En zo gingen de twee non-drunks langzaamaan hun chars helemaal ladderzat voeren xD

Allens geur maakte haar helemaal gek. Allens geur, de alcohol.. het was zo zalig om zich er in te verdiepen. Gewoon even geen zorgen meer, even rustig ademhalen. Even nergens meer aan denken. Dankzij de alcohol werden al haar angsten en haar zorgen naar de achterkant van haar hoofd gedrukt. Daar zou ze zich later wel zorgen om maken. Nu was het Allen en zij. Ze grinnikte even toen ze de kreun van Allen hoorde. In haar achterhoofd hoorde ze die kreun nog een keer, maar dan afkomstig van iemand anders. Haar hoofd en lichaam reageerden er echter niet meer op, waren het zat om Allen constant met Joël te vergelijken. Nee, het meisje leek verre van wat ze geweest was in het begin bij de ontmoeting met Allen.En dat allemaal dankzij de alcohol. Converse giechelde toen ze Allens woorden hoorde. Ze was dus nog steeds onweerstaanbaar naar hem toe. Hij vond haar nog altijd aantrekkelijk. Dat vond ze leuk om te horen. Ze grijnsde toen ze het likeurtje van Allen kreeg. Ze kon nu al zien dat er meer in zat dan wat goed voor hun zou zijn, maar ze wilde dit. Ze wilde dronken worden en ze wilde zich overgeven aan Allen. Ze wilde het niet meer herinneren als ze later wakker werd. Ze wilde Allen dronken krijgen zodat hij die vreselijke littekens en blauwe plekken niet meer zou zien op haar lichaam. Misschien zou hij al zo ver zijn tegen dan dat hij zich nergens meer op kon concentreren behalve op zijn eigen behoefte bevredigen. Ze grinnikte heel even en sloeg het likeurtje met een enorme vaart naar achteren. En dit was al genoeg. Ze voelde haar hoofd tollen en giechelde opnieuw. Ze klom op Allen, genietend van het uitzicht. Ze zag zijn hoofd nog als één vage rode stip, maar zodra ze haar hoofd schudde werd het beeld van Allen alweer iets duidelijker. Ze had echter minder goed in de gaten wat ze aan het doen was en hoe ver ze eigenlijk wilde gaan. Ze wist dat de alcohol meer invloed had op haar dan op Allen, want hij was veel beter in bestand zijn tegen alcohol als zij. Converse legde haar hoofd op Allens schouder en ademde diep in en uit in zijn oor, waarna ze even giechelde. Ze haalde haar hoofd weer van zijn schouder af en keek naar zijn lippen. Ja, die heerlijke zachte lippen.

In plaats van een passionele kus zoals de normale, niet-dronken Converse zou hebben gedaan, trok Converse Allen ruw tegen zich aan. Ze legde haar hand op zijn achterhoofd en drukte haar lippen snel op de zijne. Ze verloor zichzelf in de kus. Maar niet op de manier zoals ze zich normaal verloor. Ze had lust in zich, wilde steeds meer. De lust werd meer en meer aangewakkerd door alcohol. Grijnzend deed ze een handgebaar naar de deur zodat deze dichtsloeg en op slot ging zodat eventuele pottenkijkers buiten gesloten werden. Hmm, ze hield van magie. Ze zorgde er ook voor dat een kleine magische vuurbobbel er voor zorgde dat er geen pottenkijkers door het sleutelgat konden kijken. 'En nu gaan wij eens lol hebben.' Vreemd. Haar stem klonk helemaal niet meer zoals deze normaal was. Oh well. Ze drukte opnieuw haar lippen tegen die van Allen en duwde toen haar volle gewicht tegen hem zodat ze omvielen. Eenmaal liggend op bed kuste Converse van Allens hals naar zijn borstkas toe. Ze trok zijn shirt grijnzend omhoog en drukte verschillende kusjes op zijn borstkas. Grijnzend kwam ze weer een beetje overeind. 'You like it, babe?' vroeg ze met haar vreemde stem. Ze dacht niet aan de mogelijke gevolgen van alcohol. Het enige waar ze aan kon denken was aan de lust voor Allen. Toch, diep ergens in haar achterhoofd weggestopt, was er die angst dat hij er achter zou komen wat er met haar gebeurd was.

OOC: Alles wat ik omschrijf kan fout zijn. Ik ben nog nooit dronken geweest, zoals ik al zei, dus ja xD

Drank was een uitvinding van mensen die de werkelijkheid wat rooskleuriger wilden maken en Allen nam het ze niet kwalijk. Het was soms gewoon fijn om los te laten. Hij was begonnen met alcohol omdat het bij de status van coolkid leek te horen. Eerst was het vies geweest, maar algauw was hij aan de smaak gewend en was het effect beter geworden. Hij feestte gerust de hele avond door, met of zonder bier. Maar met was toch iets leuker, losser, alles leek bijzonderder.

Zijn lieve meisje was wat minder alcoholresistent dan hij en algauw werd ze losser. Iets te los zelfs. Dit was niet wat hij verwacht had. Ze was net nog paniekerig geweest bij alles wat hij deed. Allen wilde dat hij kon vertellen dat hij sterk was en deed wat goed was, namelijk haar kalmeren en neerleggen om gewoon te knuffelen. Maar hij was een tiener vol hormonen en een roezig hoofd. Hij was een jongen met verlangens, hoe fout dat ook klonk.

Dus wurmde hij zijn handen onder haar kleding, op haar onderrug. Bewoog omhoog, strelend over haar rug. Haar shirt met zich meenemend, tot hij een ruwe rand tegenkwam, Het voelde als een vers helende wond. ''Converse, wat- wat is dit?'' vroeg hij, plots weer een stuk wakkerder. Hij kwam overeind en bekeek haar eens goed, haar beide polsen vasthoudend zodat ze moest blijven zitten. ''Er zit een wond op je rug, ben je gevallen?''

OOC:: Soooorrry, ik dacht dat ik hier al geantwoord had, maar nee ;w;

Converse kreunde lichtelijk toen ze Allens handen voelde. Ze werd een stuk wakkerder door de waarschuwende gedachten, maar ook omdat haar rug begon te prikken. Zijn handen bevonden zich namelijk niet ver van de wond waar Joël vlak voor haar vertrek nog in zijn razende woede toen hij onder invloed was een glas tegen had gegooid. Het glas was met veel geweld kapot gespat tegen haar rug. Kleine scherven hadden zich daar geboord en Joël had zijn fout kunnen goedmaken door, toen hij zich weer op zijn gemak voelde, de scherven eruit te halen. Hij had Converse toen op zijn schoot genomen en haar getroost. En zij, huilend als een klein kind, had dat maar toegelaten. Opeens ging de drank een beetje uit haar hoofd, alsof ze met één kleine klap weer nuchter werd. Allens vraag die volgde was onvermijdelijk, hij had namelijk zijn handen al zo hoog laten glijden dat hij de wond kon voelen. Deze was namelijk nog niet helemaal genezen. Converse beet op haar onderlip, tranen begonnen langzaam op te wellen in haar ogen. Ze kon zijn vraag niet bevestigen met een 'ja'. Ze kon het zich niet makkelijk maken en gewoon 'ja'-knikken op zijn vraag. Ze kon niet liegen dat ze inderdaad gevallen was. Nee, ze moest hem de waarheid vertellen. Dan kon ze dit eindelijk een plaatsje geven, dan kon ze zich eindelijk veilig opsluiten in zijn armen zonder steeds te hoeven voldoen aan die dringende verlangens van hem. Want ook al wilde Allen het misschien zo niet uiten, Converse vatte de boodschap al snel genoeg op dat deze jongen zijn tekort wilde opvullen, zijn behoeftes wilde bevredigen. En dat kon hij alleen maar doen met haar, maar zij kon hem dat niet geven zonder dat extra portie drank. Nee, ze kon zichzelf niet zat gaan drinken omdat ze alles om zich heen maar gewoon wilde vergeten. Ze kon Joëls handelingen, de drugs die te veel invloed op hem hebben, het mesje dat littekens achterliet op haar huid en de pogingen die hij had gedaan om haar samen met hemzelf van het leven te beroven. En het ergste was dan nog dat hij daar ergens rondliep op haar planeet, wachtend tot ze terug zou komen zodat hij af kon maken met wat hij begonnen was. Hij was die vriendelijke Joël niet meer van in het begin nu zij hem beter had leren kennen en dat zou hij ook nooit worden.

'Allen,' fluisterde ze zachtjes. Tranen welden op in haar ooghoeken terwijl steeds meer beelden van Joël zich aan haar opdrongen. Zijn ogen, zijn haarkleur, zijn lichaamsbouw, zijn handelingen. Alles kwam weer scherp voor de geest. De alcohol werd verdreven en de leegte overviel haar. Ze kroop voorzichtig naar Allen toe, legde haar handen op zijn blote schouders en legde haar hoofd zachtjes in zijn hals. Ze kon het niet meer. Ze kon de pijn niet meer onderdrukken. Ze begon hysterisch te snikken en klampte zich zo goed mogelijk aan hem vast. Haar tranen gingen gepaard met extreme hoofdpijn, welke natuurlijk veroorzaakt was door het overmatige gebruik van alcohol. Ze trok haar hoofd terug en keek hem verdrietig aan. 'Er is iets gebeurd toen ik op Razen was en je gaat het niet leuk vinden.' Ze pakte snel zijn hand vast. 'In mijn eerste maanden op Razen ontmoette ik een jongen.' Ze dwong zichzelf om verder te praten. Allen moest alles weten. Dat moest gewoon. 'Hij leek in het begin heel aardig te zijn en we gingen zo nu en dan eens uit. Ik leerde hem kennen en hij leerde mij kennen. Het ging allemaal heel goed, tot ik inging op zijn voorstel om tijdelijk bij hem te wonen. Ik was nogal blut, had nergens om naartoe te gaan en hij leek de enige mogelijke oplossing te zijn. Later bleek dit de grootste fout van mijn leven te zijn geweest.' Ze snikte even en depte haar ogen met haar handpalm. 'Er speelde niets tussen ons, daar niet van,' stelde ze hem gauw gerust. 'Maar hij was niet langer meer de vriend die ik voor mogelijk hield. Hij bleek nogal een fanatieke drugsgebruiker te zijn. Hij had spuiten liggen, zakjes vol met poeder en pillen. Hij wilde dat ik ook ging gebruiken, maar dat deed ik niet. Hij nam me dat erg kwalijk en begon steeds meer drugs te gebruiken. En in die buien dat hij veel drugs gebruikte...' Ze haalde diep adem en moest moeite doen om niet misselijk te worden. 'Allen,' barstte ze toen in huilen uit. 'In die buien zat hij gewoon aan me!' Ze snikte luid. 'Overal waar hij maar bij kon kwam hij. Ik kan zijn hand soms nog steeds voelen. Maar hij betastte me niet alleen, maar ook...' Ze wierp, om hem duidelijk te maken, een blik over haar schouder op haar rug. 'Deze wond is van een glas die hij kapot gesmeten heeft uit woede. Hij wilde het volgens mij tegen de muur langs me gooien om me te intimideren.' Haar stem ging weer naar fluistertoon. 'En ook...' Ze trok haar shirt voorzichtig uit en beet op haar onderlip toen ze de kleine littekens zag, overduidelijk achtergelaten door een mesje. Hier en daar een blauwe plek. 'Oh Allen,' sprak ze huilend. 'Ik vond het zo eng!' Ze sloeg haar armen om zijn hals en verstopte haar hoofd in zijn nek, alsof ze daarmee alles wat haar was aangedaan kon vergeten; 'Het spijt me zo dat ik hem heb toegelaten toen hij me betastte, maar ik kon geen kant op,' was het enige wat ze nog kon zeggen. De alcohol zorgde ervoor dat ze té moe was om nog tegen hem te praten, té moe om verder nog uitleg te geven over de vreselijke dingen die Joël met haar had gedaan. Het was nu alleen maar wachten of Allen haar zou verlaten of niet.

OOC: Jezus, wat een drama o.O

Allen stond door de hele school bekend als problemenmaker en prankster. Voor Savador was hij één van de twee rode duivels. En voor Converse, voor haar was hij er altijd om haar te beschermen. Hopelijk wist ze dat. Dat hij van haar hield en haar wilde beschermen.

Het snikken, de tranen, het vasthouden. Hij liet het over zich heen komen. Allen had natuurlijk gehoopt met heel zijn hart dat die wond gewoon een ongelukje was. Maar ergens diep van binnen had hij wel geweten dat het iets anders was. Hij was niet blind of dom. Hij kon één bij één optellen. De manier waarop Converse gereageerd had toen hij avances maakte. De wonden. Het feit dat hij haar langere tijd niet gezien had. Er was iets mis en nu zou ze hem vertellen wat er was.
Ze meldde dat hij het niet leuk zou gaan vinden en Allen trok zijn hand los, plaatste die op haar schouder. ''Conv, vertel. Ik zal luisteren.'' Daar ging ze dan. Er was geen weg terug nu, eens gehoord bleef het altijd in zijn gedachten. Ze was met iemand uitgegaan. Op welke manier? Dat vroeg de jonegn zich gelijk af. Het was niet zo zeer jaloezie, eerder het besef dat ze wellicht op een date manier met diegene uit was gegaan. Omdat ze hem al een tijd niet gezien had. Misschien vergeten was. In de tijd dat hij chaos stichtte op de basisschool waar de tweeling tijdelijk hoofdmeester van was geweest had hij geen moment gedacht aan andere meiden. Dat kon ook komen doordat de meesten in de leeftijdrange van 4 tot 12 zaten, maar alsnog.

Ze kondigde zelfs aan dat ze bij hem was gaan wonen. Omdat ze nergens een plek had. Had ze geen familie op Razen? Ze.. Ze had een deels Raziaanse afkomst toch? Verward. Ongemakkelijk. Het klopte niet. En Converse zei wel dat er niets was tussen hen, maar Allen kon het gevoel niet wegschuiven dat het niet klopte dat ze op zijn uitnodiging inging. Een drugsgebruiker nog wel? Kom op, hij had gedacht dat zijn vriendin (dat was ze nog wel toch?) een iets beter inschattingsvermogen had. Hij hoorde de verschrikkingen aan, zijn ogen werden steeds groter, hij voelde zich misselijk. De zachte roes van alcohol verdween. Het rooskleurige gevoel van verliefdheid, de vreugde van hereniging met Converse smolt weg.

Ze tilde haar shirt op, maar zijn hart maakte geen sprongetje van verlichting. Geen opwinding, niets. Op woede en verwarring na. Natuurlijk was hij boos op het monster dat zich aan haar vergrepen had. Maar die was hier niet. Hij duwde haar van zich af, probeerde haar geen pijn te doen, maar de jongen moest bewegen. Allen kon niet stilzitten nu, de woede brandde in zijn lichaam. Zijn wangen waren rood, zijn hoofd was een tomaat. Hij kon het nog steeds niet geloven.

''W-waarom ging je niet gewoon weg? Waarom heb je geen brief gestuurd?'' De jongen keek haar niet aan terwijl hij sprak. Ijsbeerde heen en weer, balde zijn handen afwisselend tot vuisten. ''En hij? Waar is hij? Nog steeds op Razen?'' Boos. Hij was echt heel erg boos. Zijn gedachten op een rijtje krijgen ging niet meer, hij kon enkel denken aan hoe Converse toegelaten had dat iemand haar aanraakte, haar kwaad deed. Ze was niet zwak, ze was niet hulpeloos. Waarom was ze niet gewoon weggelopen? De politie gewaarschuwd? Iets. Waarom had ze niet geprobeerd iets te doen? Wilde ze soms graag dat het gebeurde? Argh. Deze woede was niet goed voor hem, hij was een blij persoon, geen persoon voor ruzies. En toch verhief hij zijn stem meer en meer tot hij praktisch schreeuwde. ''Dit slaat echt helemaal nergens op.. Hoe- Kom op, Converse, wat wil je dat ik doe nu?! Wat de f*ck verwacht je nu van me?''

[Boze Allen was in deze situatie lastig, maar.. drama indeed .___.]

Ze had alles verwacht. Dat hij boos zou gaan roepen op Joël, dat hij meteen de eerste shuttle naar Razen wilde nemen om wraak te gaan nemen, dat hij haar lichaam verder wilde inspecteren op eventuele wonden, maar dit had ze niet verwacht. Een geschokte uitdrukking gleed over haar gezicht toen de jongen opeens zijn stem verhief, haar zacht wegduwde. En ook al was het niet eens opzettelijk gedaan om haar pijn te doen, toch voelde Converse haar wonden protesteren toen ze zacht op haar rug belandde. Haar adem stokte in haar keel en ze voelde de angst zich overnemen toen Allen opeens begon te ijsberen. De anders zo rustige, vrolijke Allen was helemaal veranderd. Ze keek naar het bed. Het moest voor hem misschien overkomen alsof ze het leuk vond en het had toegestaan allemaal, maar ze had zich heus nog wel verzet. In het begin, maar daarna had het geen zin meer gehad. En waarom wilde Allen niet begrijpen dat ze eerst niet wist hoe Joël was? 'Ik wilde je geen zorgen laten maken,' mompelde ze op de eerste vraag. 'Bovendien zou hij me het betaald hebben gezet of jou proberen te hebben opgezocht als hij wist van wie die brief afkomstig was.' Want dat was waar. Joël werd erg boos als ze mannelijke aandacht kreeg en hij had haar meerdere keren laten merken dat ze maar beter geen vriendje kon hebben achter zijn rug om. Converse had uit angst en uit bescherming voor Allen maar gewoon tegen hem gezwegen. Ze wist dat ze meerdere pogingen had moeten doen om de drugsverslaafde jongen van zich af te gooien en dat ze meer pogingen had moeten doen om zichzelf te beschermen, maar hoe kon ze dat als ze zich zo vernederd voelde? 'Ja,' antwoordde ze kleintjes op zijn vraag of Joël nog steeds in Razen was. Ze beet op haar onderlip toen ze Allens gezicht steeds roder zag worden. Dit verdiende hij niet. Dit verdiende hij verdomme niet. Hij was haar vriendje, hij was diegene om wie zij zielsveel gaf en ze had dit kunnen voorkomen door gewoon niets te gaan drinken samen. De wonden zouden uiteindelijk vanzelf helen en ze had er niks over moeten zeggen, maar natuurlijk was ze weer zo stom geweest om zichzelf te bezatten en zou ze dadelijk misschien niet alleen de liefde van haar leven kwijtraken, maar zou ze ook nog eens haar beste vriend verliezen.

Converse schrok zich te pletter toen Allen zijn stem verhief. Nog nooit had ze dit meegemaakt. Nog nooit had ze meegemaakt dat Allen zijn stem tegen haar verhief. En ze had ook nog nooit meegemaakt dat hij zo hulpeloos was, zo hulpeloos keek. 'Je moet niks doen.' Haar stem was van angst verlaagd tot een fluistertoon. De schreeuwende Allen maakte haar tien keer banger dan Joël had gedaan als hij in een boze bui was en als hij te veel drugs had genomen. Ze had zich om weg te kruipen, ver weg van deze enge wereld. Het liefst wilde ze dat ze de tijd terug kon spoelen zodat ze zichzelf niet verzeild had geraakt in deze vreselijke situatie. Ze wilde dat Allen onbezorgd naast haar lag, dat haar lichaam genezen was van alle wonden en ze gewoon intimiteit met elkaar konden ervaren zoals ze dat eerst deden. En dan daarna 's morgens wakker worden naast elkaar, elkaar kussen en elkaar vertellen over de periode dat ze elkaar zo vreselijk hadden moeten missen. Ze keek hem aan in zijn blauwgroene ogen en haalde raspend adem. 'Ik verwacht niks van je,' fluisterde ze. 'Jawel, één ding,' bedacht ze zich, een traan glijdend over haar wang. 'Dat je me maar gewoon de deur wijst en me dan vergeet. Je hebt gelijk. Dit slaat helemaal nergens op. Ik had beter moeten weten dan met een vreemde mee te gaan, ik had mijn koppigheid opzij moeten zetten en opzoek moeten gaan naar mijn familie, maar ik koos weer de makkelijke weg, zoals altijd. En ik moet het ook maar meteen accepteren dat ik jou, omwille van het feit dat ik de makkelijke weg koos, nu verlies.' Ze stond op en liep traag van hem weg. Ze trok haar shirtje naar beneden zodat er niets meer was te zien van de akelige verwondingen op haar lichaam. Ze legde traag haar hand op de klink en wachtte heel even of hij nog iets zou zeggen, maar schudde daarna haar hoofd in zichzelf en drukte de klink naar beneden, waarna ze vervolgens aanstalten deed om de kamer te verlaten.

Argh, z'n hoofd barstte haast van de plotselinge stress. Converse was gewond, niet zomaar gewond. Iemand had haar mishandeld. Iemand waarvan ze de naam kende, Joël, iemand waarbij zij gewoond had, iemand waarmee zij vrijwillig mee was gegaan. Joël. Die naam triggerde onmiddellijk een golf van woede voor de jongen, als hij er maar aan dacht. Hij snapte het niet. Snapte niet wat er in iemands hoofd om moest gaan om zo ver te komen dat je iemand op die manier pijnigde. Snapte niet waarom hem dit moest overkomen. Waarom zijn vriendin?

Het was niet eerlijk. Hij verdiende dit niet. Het was misschien slecht, egoïstisch, maar momenteel was dat de sterkste gedachte die door hem heen ging. Niet eerlijk - waarom - waar had hij dit aan verdiend? Zijn vriendin was aangeraakt door een andere man, jongen, wat dan ook. Ze had pijn, ze was schrikachtig, was anders. Wat moest hij hier in godsnaam mee?

Hij wilde haar troosten - maar hoe?
Wilde zijn armen om haar heen slaan - maar dat zou haar enkel meer pijn doen.
Wilde dolgraag zeggen dat alles goed zou komen - maar was dat wel zo?
Hij wist het niet.
Echt niet.
Voor een zeldzame keer wist hij niet wat hij moest doen, was volslagen hulpeloos, zijn specialiteit, grapjes maken en lachen zouden hier als bakstenen uit de lucht komen vallen.

'Je moet niks doen.' Haar woorden. Ze kalmeerden hem uiterlijk, hij stopte met lopen. Vanbinnen was hij in een storm terecht gekomen. De jongen beet op zijn lip, voelde hoe verdriet zich bij de heerlijke emoties van woede, angst en onmacht voegde. Haar woorden, haar toon. Haar gezicht. Zo bekend, maar toch anders nu hij haar bekentenis aangehoord had. Dat was al verschrikkelijk geweest, maar haar zacht gefluisterde woorden waren de ergste marteling. Ze klonk zo kalm. Waarom kon hij niet kalm zijn? Allen zocht naar de juiste woorden, maar zijn vocabulaire liet hem in de steek. Hij was geen expert in het praten over zijn gevoelens.

''Converse, wacht-'' gooide hij eruit. En nu? Hij haalde diep adem, keek haar niet aan. ''W-waar is hij nu. Waar woont hij precies. Je moet het me vertellen.'' Een vlammende woede probeerde hij te onderdrukken. Want hoe hij zich tegenover Converse moest gedragen wist hij absoluut niet meer, maar één ding stond vast. Hij kon Joël hier niet mee weg laten komen.

De druk van de klink zakte langzaam weg terwijl ze deze naar beneden duwde, zo ver tot dat ze een korte 'klik' hoorde. Het was het teken dat de deur vanaf nu geopend was en dat iedereen naar believen gewoon kon binnen wandelen, hun kon zien staan en hun woorden konden hoorden. Het was alsof de zwaar geïsoleerde kamer waar ze zich net in bevonden weer gevuld kon worden met de rumoerige buitenkant. IJskoude lucht leek zich meteen tegen haar armen te slaan terwijl ze voorzichtig om zich heen keek, kijkend welke kant ze op zou gaan. Ze wist dat het een moeilijke periode zou gaan worden, dat het lastig zou gaan worden om Allen helemaal te vergeten. Natuurlijk zou ze vreselijk gaan missen hoe Allen de buurt terroriseerde samen met zijn broer, hoe hij haar vervolgens trots kwam vertellen wat hij allemaal wel niet had gedaan en hoe boos de Hoofdmeester wel niet op hun was geworden. Die momenten zou ze allemaal moeten gaan missen, maar ze had zich er al deels op voorbereid. Net toen ze besloten had waar ze naartoe wilde gaan, hoorde ze opeens een stem. De stem liet haar stoppen, vroeg haar te wachten. En wie was zij om hem die gunst te ontnemen? Haar donkerblonde haar, welke gegroeid waren en zich nu tot op haar onderrug bevonden, zwiepten naar links toen ze haar hoofd draaide. Haar blauwkleurige ogen keken Allen vol verbazing aan terwijl hij zijn vragen stelde. Ze beet op haar onderlip. Ze wilde Allen niet meer ontzeggen dan ze tot nu toe al had gedaan. Ze had hem namelijk de gunst afgenomen om een intiem genot te beleven, had hem met zorgen opgezadeld die een jongen van zijn leeftijd misschien helemaal niet aan zou kunnen. Maar bovenal had ze hem opgezadeld met een gevoel waar hij waarschijnlijk nog het allerminst mee bekend was: wraak. Want dat zag ze als ze in de grasgroene ogen van haar - ex? - vriendje keek. Ook al keek hij haar niet direct aan, Converse wist na zoveel tijd heus wel hoe Allen zich moest voelen. Zelfs na al die maanden had ze het gevoel alsof ze hem nog goed kon aanvoelen of misschien was het gewoon enkel logisch dat de jongen zich zo voelde, misschien waren ze helemaal niet meer zo één zoals ze in eerste instantie had gedacht. Ze besloot echter om nu een antwoord te geven op Allens vraag, voor hij helemaal zijn geduld met haar zou gaan verliezen.

'Ik geloof dat hij nog steeds op Razen woont,' antwoordde ze met onvaste stem. Joël was een drugsgebruiker die ging waar hij maar wilde, hoe zou het nog mogelijk kunnen zijn dat hij nog altijd in dat zelfde krot woonde als waar ze hem verlaten had? Ze sloot haar ogen, probeerde zich in alle paniek nog te herinneren waar de jongen ook alweer precies woonde. Dit ging lastig worden, want Allen kende de plaats helemaal niet. De rosharige jongen, wiens haren nog het meeste weg hadden van een vuurtoren, was afkomstig van een andere planeet. Ze werd bang van zijn blik, werd bang van het idee van wat hij zou doen als ze hem de toestemming zou ontzeggen om naar Razen te reizen, om hem te tonen waar Joël woonde. 'Allen,' mompelde ze, waarna ze één stap dichterbij deed zodat ze bijna neus aan neus stonden. 'Het maakt niet zoveel uit. Het is gebeurd.' Ze haalde diep adem. 'Maar als je het toch per se wilt weten, wie ben ik dan om niet samen met je naar Razen te reizen en het je te laten zien?' Het laatste gedeelte was gefluisterd, alsof ze hoopte dat Allen het niet zou horen zodat ze alsnog niet naar de planeet zouden gaan om Joël ermee te confronteren.

OOC: Er kunnen fouten in zitten, ik was niet helemaal met m'n hoofd erbij toen'k dit schreef gisteren ;_;

Drama, wat een drama. Een of andere freak had zijn vriendinnetje zijn drugshuis ingelokt. Haar vastgehouden, haar mishandelt. Ze had messteken verduurd, aanrakingen van een viezerik. En daarom voelde het nu ook raar en ongemakkelijk dat hij zich opgewonden had om haar zachte huid te voelen, haar lichaam te ontdekken. Nee, het kon niet meer. Het was fout nu. Getint door de woorden die zij gesproken had.

Ugh, was Charlie maar hier, dan had hij tenminste iemand om advies van te vragen. Of iemand anders, Aislin, Aubree, Isaiah. Aubree zou vast wel wijze woorden hebben, Aislin zou cake hebben. Isaiah.. Isaiah zou er gewoon zijn met z'n schattige onschuldigheid. Nee, dit probleem kon hij niet alleen tackelen, hiervoor had hij hulp nodig van zijn vrienden. Want zijn brein was op dit moment zo nuttig als een bord kleffe spaghetti, alle gedachten liepen chaotisch door elkaar en niets was logisch meer. HELP!

Allen maakte de snelle, onlogische beslissing om Joël als prioriteit te nemen. Waarom wist hij al niet meer op het moment dat Converse antwoordde. Omdat hij boos was op de jongen die zijn dag, zijn relatie verpest had. De drugsverslaafde die zijn beste vriendin beschadigd had. Asshole.  
Hij was op Razen. Ja, no shit. Zo'n junk zouden ze niet zomaar een interplanetaire shuttle inlaten - hopelijk dan toch. Maar Razen was groot. Omega groot. Daar naar iemand zoeken was als met een kater zoeken naar een schoon shirt in een gigantische berg vodden. Haast onmogelijk.

Het maakte niet uit, het was gebeurd. Als een robot echode hij in zijn hoofd haar woorden, dat was het makkelijkste. Dan hoefde hij niet zelf na te denken. Maar het maakte wel uit. Het was voorbij, maar niet vergeten. Nooit. ''Converse, het is jouw keuze, maar-'' Hij kuchte kort. ''Als je dit niet doen.. Nou. Als je me ooit nog wil zien zul je naar de politie moeten gaan en aangifte doen.'' Het was het makkelijkste en dat was eventjes alles wat hij wilde. Dat alles gewoon weer makkelijk was en hij weg kon zakken in een dromen-loze slaap, om de volgende ochtend gezellig te spijbelen en plezier te maken. Vermoeid knipperde hij met zijn ogen, haar aankijkend met een tragische blik. Vrienden blijven, dat wilde hij sowieso. Maar een zoektocht op Razen, het klonk verwarrend. Dramatisch. Als iets wat hij niet moest doen.

[Urgh, dislike this, maar moeheid en examens. Anders zou ik pas vrijdag/zaterdag tijd hebben.]

Een lichte zucht ontsnapte haar lippen toen ze naar Allen keek. Het was moeilijk om met hem te praten, veel moeilijker dan toen ze haar gevoelens aan hem moest opbiechten. Veel moeilijker dan toen ze haar accident moest opbiechten en hij haar de woorden had toegesproken waarmee hij zowel haar hart had gebroken als haar weer moed had gegeven om opnieuw met hem in relatie te gaan. Maar dit alles viel in het niet bij datgene wat er vandaag verteld werd. Geen conversatie leek moeilijker dan deze en even wenste Converse dat ze de tijd kon terugdraaien, dat ze hem gewoon had laten doen en dat ze gewoon intiem hadden kunnen zijn zonder dat hij iets gemerkt had. Was hij maar niet in één klap nuchter geworden, had ze het hem maar niet verteld. Had ze maar gewoon verteld dat ze zichzelf slecht had gevoeld zonder hem en zichzelf was beginnen pijn te doen. Zeggen dat je jezelf pijn deed was nog altijd beter dan moeten toegeven dat iemand anders je pijn deed. Als je jezelf pijn deed, kon diegene tegenover je begrip voor je tonen en er voor je zijn, zonder de relatie meteen kapot te maken. Deze relatie was kapotgemaakt door iemand anders, door Joël. Zijn toegebrachte littekens zouden altijd zichtbaar op haar huid zijn, zouden Allen er altijd aan herinneren wat er met haar gebeurd was. De jongen zou nooit meer normaal naar haar kunnen kijken zonder zich te herinneren wat er gebeurd was met zijn vriendin en misschien was die prijs voor hem te hoog. Bovendien waren er op Starshine nog genoeg andere meisjes die ook verliefd konden worden op Allen en waarmee hij misschien wel een veel betere relatie kon hebben. Uiteindelijk leek het toch maar weer zo te zijn dat zij niet geschikt was om gelukkig te zijn, om een vriendje te hebben. Kon ze nu niet zo'n ongeluk hebben waarbij ze al dit vergat? Het meisje streek haar donkerblonde haar uit haar gezicht en luisterde met tranen in haar ogen naar wat Allen te zeggen had. Eigenlijk dwong hij haar technisch gezien gewoon om naar de politie te gaan. Hij wist heus wel dat ze er alles aan zou doen om nog contact met hem te houden, toch? Jezus. Het ging allemaal zo snel. Eerst lagen ze te rollebollen en daarna was het opeens voorbij. Maar was hun relatie ook voorbij? Zo snel al?

Converse haalde diep adem, wierp een blik op de muur en draaide daarna haar ogen naar Allen. Ook al vond ze het moeilijk om  hem aan te kijken, het moest wel. Ze moest de boodschap goed laten doordringen. Ze wilde hem niet kwijt, wilde vechten om hem bij zich te houden. Ze zou niet alleen de liefde van haar leven verliezen, maar ook nog eens haar beste vriend. Dat kon ze toch onmogelijk laten gebeuren? Ze kon toch niet zo snel afscheid van hem nemen? Zou ze het überhaupt kunnen verdragen als de relatie inderdaad zou stoppen en Allen weer iemand nieuw zou vinden? Nee, ze zou waarschijnlijk stikjaloers zijn en het zichzelf altijd blijven kwalijk nemen. Ze deed een stap naar voren, legde haar handen voorzichtig tegen Allens wangen en dwong hem om haar aan te kijken. 'Je weet best dat ik alles voor je wil doen, zeker als ik je daar ook nog mee kan zien.' Ze haalde diep adem. 'Ik zal naar de politie gaan en aangifte doen, al is het maar voor jou.' Haar stem brak op het laatste en een traan rolde ongecontroleerd over haar wang. Haar donkerblonde haar viel de zijkant van haar gezicht heen toen ze gauw een blik opzij wierp zodat Allen niet zou zien hoe emotioneel ze eigenlijk wel niet was. Haar haren waren flink gegroeid de afgelopen tijd en kwamen nu tot midden op haar rug. Ze draaide haar hoofd weer naar hem toe. 'Allen, is onze relatie voorbij?' fluisterde ze. 'Want ik weet niet of ik het aankan om gewoon een vriend van je te zijn, om je te vergeten zoals ik je al heel lang kende.' Ze haalde diep adem. 'Om de jongen van mijn dromen te laten glippen tussen mijn vingers.' Ze deed haar uiterste best om niet in janken uit te barsten terwijl ze wachtte op antwoord van Allen.

OOC: Doe rustig aan meid! (:

Mishandeling en drugsgebruik, dat soort problemen waren tot nu toe vooral een ver van z'n bed show voor Allen, hartstikke rot natuurlijk, maar niet zijn probleem. En nu was het opeens hartstikke dichtbij en plotseling werd logisch nadenken ontzettend lastig. Politie. Ja. De politie. Allen had geen grote voorliefde voor autoriteit of dergelijke, maar dat was ook omdat hij meestal enkel te maken had met docenten of boze volwassenen. Maar als de situatie groot werd, groter en ernstiger dan hij kon bevatten.. Dan moest je toch maar de politie erbij halen. Die konden er tenminste iets tegen beginnen.

Haar hand op zijn wang voelde niet zoals het ooit gevoeld had, hij kon enkel aan de onbekende Joël denken. Vlug stapte hij iets achteruit, schoof haar handen weg. ''Niet doen,'' gaf hij zachtjes, lief maar serieus aan. 'Ik zal naar de politie gaan en aangifte doen, al is het maar voor jou.' Voor hem? Dat verdrong zijn kalmte weer, maakte hem boos. Ze moest het voor zichzelf doen. Had dat sowieso al zo zó veel eerder moeten doen eigenlijk. Meteen. In plaats daarvan had ze het verzwegen tot ze niet anders meer kon dan een verklaring geven. Hoewel het goed was dat ze niet gelogen had kon hij de informatie nu niet meer vergeten of verdringen. Nu hij het wist zou het altijd in zijn achterhoofd rondzweven.

Of het voorbij was? Waarom moest hij dat nu zeggen, waarom moest hij dat beslissen? Het was geen kwestie van een ja of een nee. "Jezus, weetikveel! Het is nogal veel om in één keer te verwerken, ok? Dat kan je toch ook wel begrijpen?'' Het was haast een uitval te noemen, hij kon er niet tegen haar tranen te zien, haar emotionele woorden te horen. Hij keek naar haar bed, haar nachtkastje. Schudde zijn hoofd. ''Ik- Ik moet nu echt gaan. Huiswerk maken. Ik bedoel- uhm- Nadenken. Ik zie je wel weer, morgen ofzo, okay?'' Warrig pratend liep hij naar de deur toe.  ''Weltrusten.'' Nu was hij degene die de deur open trok en de gang op stapte, onzeker van waar hij nu heen zou gaan.