Acceptance [Open !]

_{Altijd voelde ik me bekeken. Alsof ik nergens thuishoorde. Ik werd behandelt als onzichtbaar, alsof ik niet bestond maar toch voelde ik de starende blikken in mijn rug. Eerst deed het me niks, maar langzaam begon de eenzaamheid aan me te knagen. Ik miste het sociale contact, maar er werden enkel vuile blikken richting me geworpen. Ik was anders, ja. Maar maakte mij dat minder mens? Nee. Hopend op een nieuw begin waagde ik me aan een nieuwe kans. Een sprong in het diepe. Waarschijnlijk zou het moeilijk voor me worden, aangezien ik op school mezelf meer open moest stellen. Maar als ik geaccepteerd wilde worden moest ik het er maar mee doen. Ik had gehoord dat op Starshine Academy jongeren zaten van overal en nergens. Opvallen zou ik dus niet met mijn uiterlijk, hopelijk. Ze zouden waarschijnlijk pas gaan opkijken als vertelde waar ik vandaan kwam, en verschuilen wat mijn krachten waren was onmogelijk. Ik was nieuwsgierig naar de nieuwe kans, maar het maakte me ook nogal benauwd. Ik wilde geen eenling worden. Ik zag er misschien uit als een 'tough guy' met mijn tattoos en mijn sik, maar ik had een klein hartje. Zelf zou ik dat niet toegeven, maar als je me leerde kennen zou je daar vanzelf achter komen. Ook ik heb dingen meegemaakt, net als ieder ander mens. Deze dingen hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben, en ik hoopte dat niemand mij zou beoordelen op mijn verleden. Die tijd was immers geweest. Het zou een nieuwe start worden. Een goede. Ik wordt een nieuwe ik. Een nieuwe Dante.

Met een hand omklemde hij wat papieren, en met zijn andere hand hield hij zijn rugzak vast die over zijn linker schouder hing. Hij voelde zich nogal in het nauw gedreven, tussen al deze vreemde mensen die hij niet kon ontlopen maar hij had niet veel keus. Hij baande zich een weg tussen alle warme lichamen, op zoek naar een lege tafel. Het was een heel gedoe zich overal tussen door te wurmen zonder te veel te hoeven zeggen en mensen aan te raken. Sommige merkten hem niet eens op, ondanks dat hij niet de kleinste was. Andere keken hem een beetje verbaast aan, maar waren hem al snel genoeg vergeten. Na een tijdje ronddwalen vondt hij een lege plek aan de lange tafels, in een hoek van de grote zaal. Er zaten niet te veel mensen dichtbij hem dus kon hij even ontspannen. Hij was pas laat aangekomen op school, en er werd hem aangeraden, nadat hij zijn spullen had weggezet, iedereeen te vergezellen voor het avondeten. Langzaam zakte hij op een bank, en zette zijn rugzak tussen zijn benen. In een nogal ongemakkelijke positie propte hij de papieren die hij gekregen had, zoals zijn rooster en een kaart van de school, in zijn tas en probeerde hij rustig adem te halen. Kom op. Zo erg is dit niet. Niemand kent je hier. Een nieuw begin okay. Hij haalde een paar keer diep ademhalen, en wist na even staren naar het buffet voor hem een paar dingen op zijn bord te scheppen die hem lekker leken. Veel was het niet, want door de zenuwen leek zijn maag de grootte van een walnoot te hebben. Met moeite wist hij een paar happen naar binnen te werken, maar echt beter voelde hij zich er niet door. Hij zuchtte en keek nog eens over de tafel, op zoek naar een karaf water. Hij greep de dichtst bijzijnde en schonk zijn glas vol. Na een paar teugen had hij deze leeg, en met de rug van zijn hand veegde hij zijn mond af. Zenuwen gierde nog steeds door zijn lijf, en hij had het gevoel dat deze niet zo snel weg zouden gaan. Waarom voelde hij zichzelf nu zo vreemd? Nooit had hij problemen gehad met mensen, aangezien deze hem toch altijd negeerde. Maar deze leken anders. Sommige staarde naar hem en praatte over hem met zijn of haar vrienden. Andere glimlachte vriendelijk en wuifde, als een begroeting naar de nieuweling. Met moeite wist hij af en toe een glimlach op zijn gezicht te persen, maar gemeend was deze niet. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Zomaar op iemand af stappen om even een praatje te maken zou hij nooit doen. Zo iemand was hij niet. Hij keek liever de kat uit de boom. Wilde iemand een poging te doen vriendschap met hem te sluiten, dan moesten ze dit zelf maar laten merken. Hij zuchtte even, en zette zijn ellebogen op tafel om zijn gezicht in zijn handen te verbergen. Even zat hij zo, tot hij opschrok van iemand die naast hem ging zitten. Verbaast keek hij op, om vervolgens zijn handen op zijn schoot in een te vouwen. Oh shit}

Skribbel-skribbel-kras-kras-kras, Skribbel-kras-kras-skribbel. Zucht. -krunch krunch krunch- -ploink-. Het skribbelende en krassende geluid herhaalt zich nog een keer, weer gevolgd door het verschrompelen van papier en een doffe plof. Het potlood diens hout nog warm is van vingers knettert op het bureau neer, waarop gekraak van de bureaustoel volgt. Buiten is het al aan het schemeren maar de digitale wekker op Night's nachtkastje geeft pas 17:45 aan. Herfst heeft duidelijk zijn toetrede gedaan, de bomen oranje gekleurd en de wind snijdend koud. Night geeft er niets om, hij heeft niet zoals velen een 'favoriet seizoen', het is toch niet alsof je er keuze in hebt. Als het herfst is en regent is dat zo, en als het snikheet is en zomer is dat eveneens zo. Dingen waar wij 'normale' magiërs geen vat op hebben.

Night had afgelopen dag slecht geslapen waardoor hij al om 14:15 wakker was geworden. Met de plotselinge zeeën van tijd had Night geen raad geweten waardoor hij uiteindelijk doelloos over de gangen heeft gestruind. Uiteindelijk had hij zelfs een kort kijkje - door het ruitje bij de deur te verstaan- genomen bij de Lichtmagie-les. Na dat hoogst bijzondere uitstapje had hij zich maar weer terug getrokken tot zijn 'stulpje' en zich gericht op de blad muziek waaraan hij een tijdje geleden begonnen was. Sinds die keer had hij zich er niet meer aan geworpen maar aangezien hij nu toch niets beters te doen had... Voor meer als 2 uur heeft hij geprobeerd zijn eerdere gekriebel te prolongeren maar zonder veel succes. Zo is het dus dat Night nu maar de kont tegen de krib gooit en met een zure blik naar het notenblad staart. 'Gek genoeg' lijkt dit Night's inspiratie niet te bevorderen en de enige muziek die hij hoort is zijn abrupt knorrende maag. Zucht.

Binnen een aantal minuten staat Night, aangekleed en wel, voor de grote zaal een gaap te onderdrukken. Het is prime-time voor eten, en iedere hongerige termiet op de school verzamelt zich nu als een stel holbewoners in de grote zaal. Normaal is Night nooit te vinden in de grote zaal maar aangezien hij op een lege maag nergens komt en hij geen resten eten meer in zijn kamer heeft rondslingeren... Night haalt een hand door zijn warrige zwarte haar, vervolgens grotendeels van zijn mond verschuilend achter een bordeaux rode sjaal. De eerste passen die hij in de grote zaal neemt zijn de meest erge. Pas voor pas wordt het lawaai erger en erger. Uit Night's ervaring heeft het ongeveer 2 tot 3 minuten nodig voordat zijn oren en lichaam aan de situatie gewend zijn. Er vanuit gaand dat deze keer niet anders zal zijn, zet hij door en baant hij zich kronkelend en glibberend een weg naar het buffet. Niets wat er vandaag op het menu staat lijkt Night's gele ogen te trekken en uiteindelijk besluit hij maar -omdat het moet- voor een ceasar salad. Hij gunt de verkoopster geen blik of woord en betaald dus in stilte.

Als het kon had hij zijn eten meegenomen naar zijn kamer maar aangezien het dienblad en mes en vork diende ingeleverd te worden na afloop werd hij verplicht ergens in de zaal plaats te nemen. Night klemt zijn slanke vingers om het blauwe dienblad en speurt de ruimte af. Lachende vrolijke ogen staren hem afwisselend terug aan, maar geen van hen interesseert Night. Wanneer hij iemand vanuit zijn ooghoek ziet zwaaien en zijn naam hoort vallen glijdt er een siddering over zijn ruggengraat. Daar heb je er weer een, zo'n goedzak die denkt dat hij de wereld met een handomdraai kan veranderen. Night rolt zijn ogen op een manier dat hij het gezien moet hebben. Het gezwaai neemt langzaam af tot dat het volledig verdwenen is. Goed, daar zijn we dan ook weer mooi vanaf voor een tijdje. Night vestigt zijn ogen op een lege plek naast een ik-zit-hier-alleen-uitziende jongen. Beter als niets besluit Night en hij plaatst zich naast de onbekende jongen.

Night ploft zijn dienblad neer op de tafel en opent deze op vluchtige handige manieren. Met weinig emotie en eetlust roert hij door de salade heen met zijn vork, de sla omrollend oppakkend en weer loslatend. De jongen naast hem had inmiddels een houding aangenomen waarvoor je geen sherlock hoefde te heten om te weten dat hij zich ongemakkelijk voelde. Night leunt achterover zijn vingers nog om zijn vork geklemd, waarmee hij levenloos door zijn eten prakt. ''Geen honger?'' vraagt Night zijn buurman, of de muur afhankelijk van of de jongen naast hem zou luisteren. Sinds dat Night hier zat hij de jongen zijn eten nog niet aangeraakt, in dat opzicht was Night al verder gekomen met zijn salade. ''Ik ook niet'' zegt hij kort voordat de andere kans had om te antwoorden. Night vernauwt zijn slimme blik iets en kijkt hem aan alsof de jongen doorzichtig is. ''Je bent toch niet nieuw, of wel?'' vraag Night met een smalle grijns. Er was niets mis met nieuw zijn, Night wilde de jongen gewoon op de kast jagen, zoals hij immers altijd bij anderen probeert.

Night is een beetje een eikel, altijd al geweest. Excusez-moi. :']

_{Ondanks het feit dat hij het meest rustige plekje in de hele zaal had opgezocht leek het lawaai ervoor te zorgen dat hij niet eens meer normaal kon nadenken. En de jongen die naast hem was komen zitten begon al met praten voor hij het in de gaten had. Niet dat hij daar erg veel zin in had. Hij zuchtte, en maakte aanstalten om antwoord te geven, maar voor hij dat kon doen beantwoorde de jongen zijn eigen vraag. Arrogant. De aankomst op zijn nieuwe school was al genoeg avontuur geweest voor vandaag, daar hoefde ook niet nog een akkefietje met een medeleerling bij te komen, want met de paar woorden die hij had gezegd had hij er al voor gezorgd dat hij de neiging kreeg om op te staan. Hoe graag hij ook zou willen, deed hij het niet. Hij wilde niet overkomen als een of ander zwak mietje. Hij had genoeg meegemaakt, en had zichzelf beloofd een fatsoenlijke start te maken. Geen mensen slaan dus. Hij zuchtte nogmaals, en knarste zijn tanden. Een van zijn slechte gewoontes die omhoog kwamen als hij geïrriteerd was. De jongeman was zo geïnteresseerd in hem dat hij zelfs antwoord voor hem kon geven. Fantastisch. Langzaam richtte hij zijn blik op hem, en luisterde naar het volgende wat hij te zeggen had. Hij trok een wenkbrauw op en zwaaide zijn ene been over de bank, zodat hij er schrijlings op kwam te zitten. 'Ja, toevallig ben ik nieuw.' Een misselijkmakende grijns verscheen op Dante's gezicht, als antwoord op die van hem. Het was nog vroeg, hij was net aangekomen op school en nu dacht een of andere vreemdeling hem ook nog eens op de kast te jagen. Verman jezelf, niet jezelf op je tenen laten trappen door iemand die denkt dat hij de nieuweling wel even de grond in krijgt. Hij haalde zijn hand door zijn haar, en bekeek de jongen. Toen hij hem een paar keer goed had bekeken, leek het alsof hij een verloren tweelingbroertje aankeek. Ook hij had de vreemde amber kleurige ogen en zwart haar. Hij schoof iets dichterbij en fronste. 'Een hele vreemde vraag misschien, maar heb jij nooit commentaar gehad op je oogkleur..?' Dat moest haast wel, toch? Dat kan haast niet anders. Als het niet zo was, was er waarschijnlijk gewoon iets mis met Dante. Jarenlang was hij buitengesloten door iedereen om hem heen, om zijn bleke gelaat en gele ogen. Alsof een half-bloed was. En de meeste Shadranen waren te trots om zichzelf voort te planten met magiërs van andere planeten, omdat zij geen half-bloedjes wilde baren. Misschien kwam het niet vaak voor? Hij had geen idee, maar als deze jongeman geaccepteerd werd hier, zouden ze Dante ook wel accepteren, mits hij zichzelf gedroeg.

;Don't mind x) Sorry voor het flutje, moet er nog een beetje inkomen met Dante x3}

PROFILE MAGICIAN

» All alone (OPEN)
» Why don't you do Right [ Open ~ ]
» here comes the sun [open]
» Let it all out [open]
» As you see me. {open}

Acceptance [Open !]

Acceptance [Open !]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen