Vanaf haar plaats in de vensterbank van haar ramen keek Queralena met walging naar de brief die Ìklep haar had aangereikt enkele minuten geleden. Blijkbaar was er “opnieuw” een meeting in de vergaderzaal geregeld voor haar medetorenbewoners. Dat was nog niet eens het ergste. Het ergste was, was dat ze er pas nu achter kwam. Enkele minuten voordat de meeting zou moeten beginnen. Niet dat het waarschijnlijk veel uitmaakte, hoe laat ze ook wilde vertrekken, op een of andere manier kwam ze toch als tweede aangelopen. En het lichtpunt zat dan al op z’n plaats. Haar blik legde ze nu toch weer naar buiten, neerkijkend op de leerlingen die onder haar op het grasveld aan het genieten waren van het zonnetje dat de scherpte van de winterse koude haalde. Als ze zich goed concentreerde kon ze de energieën voelen van de kindjes en dan die van haar zoon in het bijzonder. Sinds ze wist dat hij hier op de academie was en weer onder haar volledige waakzame ogen stond, was het veel makkelijker geworden om hem aan te voelen. Zo kon ze het voelen als hij iets idioot had gedaan dat hem had verwond en hoe ernstig het was. Voor nu leek hij zich echter te vermaken met wat jongens van Razen. Glimlachend schudde ze haar hoofd. Hij had werkelijk de boyish charm van zijn vader gekregen, de makkelijke manier waarop hij vrienden maakte, of nou ja, de manier waarop de anderen dachten dat ze vrienden met hem zouden worden. Zo verdiept in haar gedachten, vergat ze de tijd. Het was dat de brief, ja, die walgelijke brief gestuurd door Eodan, begon op te lichten en te trillen. Alsof zij zou vergeten dat het tijd was om naar de vergaderzaal te gaan. Verontwaardigd stond ze op en gooide de brief in de afvalbak en stompte vervolgens richting de trappen. Met iedere tree die ze nam, ebde haar woede weg en kwam het masker dat ze gewoonlijk droeg weer naar beneden. Het zou niets voor haar zijn als de anderen zouden kunnen zien wat ze dacht of hoe ze zich voelde. Dat was gewoon niet zoals het hoorde. Met een zwaai opende de deur zich voor haar en kon Queralena plaats nemen in haar comfortabele leunstoel op wieltjes. De wieltjes had ze er laatst zelf onder geplaatst. Het was veels te saai om alleen maar recht in de stoel te blijven zitten als een vampier. Af en toe moest je het een beetje laten bewegen. Het was gewoon veel leuker.

De verse sneeuw kraakte zachtjes onder Victoire’s kleine voeten terwijl ze zich richting het schoolgebouw bewoog. Haar roomwitte jas hing nonchalant open, ondanks de kou en de snijdende wind. Als watermagiër deerde de kou haar vrijwel nooit, water paste zich immers automatisch aan de temperatuur aan. In haar hand hield ze een aantal stukken perkament waaronder een brief die de vergadering van de Legendarische Magiërs aankondigde. Op een ander blad stonden de zaken waarvan Victoire verwachtte dat ze ter sprake zouden komen, ongeacht of zij ze interessant zou vinden of niet. Meestal was dat laatste het geval aangezien een groot gedeelte van haar taken bestond uit administratief geneuzel. Echter stond er bovenaan het lijstje een punt dat wel haar interesse wekte: de Heer van het Woud, de Vrouwe van de Aarde en de Vrouwe van het Vuur. Victoire verbleef rond de jaarwisseling op Cassia en had slechts een standaard melding gekregen van de nieuwkomers. Natuurlijk had ze andere manieren om de zaken op de Academy in de gaten te houden, maar eerlijk gezegd had Victoire iets beters te doen dan constant haar collega’s in het oog houden. Ze was hoe dan ook nieuwsgierig naar de karakters van de nieuwe Legendarische Magiërs.
Voordat ze zich bij de rest zou voegen liep Victoire langs haar kamer om haar jas op te hangen. Ze legde de perkamenten op haar bureau en onderstreepte de namen van haar nieuwe collega’s.
Kalm opende ze de deur van de vergaderzaal en nam in een oogopslag de kamer en de inzittenden in haar op. Eodan, Queralena en twee van de nieuwelingen waren al aanwezig. Victoire kon het niet laten om haar mondhoek om te krullen toen ze de overduidelijke aanwezigheid van de lichte en duistere energieën in de kamer voelde hangen. In tegenstelling tot Eodan en Queralena had Victoire nooit een botsing gehad met haar tegenpool Eragon. Misschien lag dat ook aan hun eigen persoonlijkheden en ze vroeg zich af of dit nog steeds het geval zou zijn met Lilith.
Nu gingen haar ogen naar de blonde vrouw die op Avani’s voormalige plek zat. Als begroeting knikte ze even. Hetzelfde deed ze bij de Heer van het Woud.
‘Welkom,’ zei ze op haar rustige toon. Dit zei ze enkel omdat het gewenst was, niet omdat ze de twee per se een warm welkom wilde wensen. Terwijl ze naar haar stoel tussen die van Queralena en Jareth liep, keek ze even naar Eodan en Queralena.
‘Eodan, Queralena,’ begroette ze de twee terwijl ze iets breder glimlachte. Vervolgens ging ze rustig op haar stoel zitten en hield verder haar mond. Nog twee Legendarische Magiërs te gaan.