Met een serieuze, maar ook weer kalme blik keek hij de tafel rond, waar het grootste gedeelte van zijn collega's aan zaten. Hij had ze hier bijeen geroepen, omdat hij bericht had gekregen van een vreselijke gebeurtenis. Iets wat zijn collega's ook wisten. Als hij althans die leraar mocht geloven. Natuurlijk had hij over de problemen bij de Pandora's gelezen. Tragisch..zeer tragisch zeker...Maar dat het dit op de been zou brengen. Pandora's box...een doos die volgens oude mythologie alle zonden van de wereld in zich zou dragen..Hij voelde nu al een zekere duister kracht. Zijn collega's vast ook. Maar toch...hij had er ene goed gevoel bij. Don't worry, cause every little thing is gonna be alright. Dat was zijn motto. Daarom stond hij nog vrij relaxed tegenover dit toch wel zeer grote probleem. Hij zuchtte even, en legt zachtjes zijn beide handen op tafel, en keek de tafel rond. "Allereerst wil ik jullie ontzettend bedanken voor jullie komst. Reá, Eragon, Victoire, Grim." Bij iedere naam keek hij de persoon waarvan deze was aan. Jammer genoeg hadden alleen deze collega's gereageerd op zijn bericht van een spoedvergadering. Van Q kon hij dat ergens begrijpen. Maar van Avani echter niet. Ah wel..let bygones be bygones... "Nu, zoals jullie ongetwijfeld weten, is er een groot gevaar op komst, dat misschien wel het einde van deze planeet of misschien wel heel Kovomaka zal kunnen betekenen. Daarom ben ik dit spoedoverleg gestart, om te kijken of jullie eventuele ideeën hebben over hoe we met deze matter om kunnen gaan." Hij stopte even en keek weer rond. "Allereerst moeten we weten wie, of wat de doos heeft. Enkele suggesties?" [Ik voel me vereerd om te zeggen dat de verhalenlijn nu officieel is begonnen ^^]

[- Reá
- Eragon
- Victoire
- Grim
- Amare
And maybe some others]

Afwezig staarde Reá uit het raam. Haar rood oranje ogen stonden dof. Ze ha maar weinig geslapen vannacht. Er was dan ook veel aan de hand. Ze had het al aan zien komen. De kaarten hadden haar veel willen vertellen. Elke avond legde Reá haar tarotkaarten uit. Zo bleef ze op de hoogte van de dingen die speelde in het universum, maar ze kreeg ook dingen door die stonden te gebeuren. Maar deze keer was het anders geweest. Al een paar dagen lang hadden de kaarten haar telkens hetzelfde antwoord gegeven. Maar ze had er maar niet achter kunnen komen wat het betekende. Het was ongeveer vlak voordat Eodan hen opriep voor een spoedvergadering dat het Reá als een bliksemslag had geraakt. Kennelijk was zij niet de enige geweest die vreemde signalen van dat wat stond te gebeuren door kreeg. De man die pas geleden was aangesteld als leraar Waarzeggerij had hetzelfde gehad en had Eodan gewaarschuwd. Dus daar zaten ze nu. Met z'n allen in de vergaderruimte. Nou ja, behalve Queralena en Avani dan. Maar dat liet haar verder koud. Of ze er nou wel of niet waren, dat zou niets aan de situatie veranderen. Reá trok haar blik los van de ruimte buiten de vergaderzaal en keek Eodan aan toen hij begon met spreken. Toen hij uitgesproken was nam Victoire daarna direct het woord. Reá's gezicht betrok al meteen bij haar eerste zin. 'Nee,' begon ze haar verweer hard en direct. 'Ik ben het met je eens dat ze zich voor moeten bereiden, maar als we iedereen nu gaan waarschuwen, dan zaaien we alleen maar paniek. Binnen de kortste keren weet iedereen dat de Kist hier ergens rondzwerft en dat trek types aan die we op dit moment niet kunnen gebruiken. Misschien is het het beste als we eerst de leraren inlichten zodat zij de leerlingen kunnen voorbereiden met een aantal extra spreuken voor aanval en verdediging,' bracht Reá verder haar mening op tafel. Ze hoorde Victoire nog iets zeggen over Savador maar dat hoorde ze al niet meer. Ze bleef ingespannen naar de deur kijken. Er was daar iets veranderd. De luchtverplaatsing ws anders geworden. 'We hebben bezoek Collega's,' doorbrak ze de stilte die was gevallen nadat Victoire weer was uitgepraat. En ze had gelijk. Een paar seconden later stapte er een jongedame binnen die hen begroette in één van de oudste talen die Reá kende. Van haar hele verzameling had ze maar twee boeken die in deze taal geschreven waren. Ze ging verder in een taal die Reá meer dan bekend was, de taal waar ze mee was opgegroeid. Ze luisterde naar de verder woorden van deze bijzondere jongedame. Maar toen ze was uitgesproken leek ze te zijn verdwenen. En met haar de vreemde sfeer die al in de ruimte hing sinds het moment dat ze was binnen gekomen. Wat overbleef was een in haar ogen onzeker meisje, een kind nog maar. Reá's ogen gleden verder naar de tas. Daar zijn we dan weer oude vriend galmde het door haar gedachten. De laatste keer dat Reá in aanraking was gekomen met de Kist was meer dan tweehonderd jaar geleden. Toen was de Pandora familie op doortocht geweest door Puffoon. Ze hadden de nacht destijds door moeten brengen in de Tempus Tempel. Reá was zelf nog maar een kind geweest, maar toen al had ze de bijzondere krachten gevoeld die van dit voorwerp af kwamen. En net als toen voelde ze de geest die erin opgesloten zat haar naam fluisteren. Reá sloot haar ogen en wend zich af. Ze zette een onzichtbare muur op tussen haar en het voorwerp. Toen ze haar ogen weer opende hadden de irissen die gloeide als na smeulende hete kolen hun hardheid en kilte terug gekregen. En ze keken recht in de ogen van het meisje dat Amaranthe Pandora heette. 'Dus jij bent de nieuwe bewaker,' stelde ze vast met een stem die al aangaf dat ze een persoon was die gewend was niet voor anderen te wijken.