De bibliotheek. Een rustige, stoffige naar muffe boeken ruikende ruimte. Iedere school had wel een bibliotheek. Eve vond het altijd een interessante plaats vol met interessante mensen. Ja ze vertoefde er graag. In ieder geval tot de bibliothecaresse haar in de gaten begon te houden. Het was de vloek van haar extravagante uiterlijk, mensen hadden vooroordelen. Vooral oudere mensen wiens geest door de jaren heen gesloten en verroest was. Ze stonden niet open voor eigenzinnigheid, uiting via kleding. En piercings, tja die waren beslist ook niet echt aanvaardbaar in die kale koppies. Eve piekerde er niet teveel over. Zeker vandaag niet, ze was op deze met kennis vergoten plaats met een reden, een heuse missie. Op haar tot de draad versleten sneakers – een rode aan de linker- en een blauwe aan de linkervoet, de veters maar half gestrikt – denderde ze door de door boekenrekken gecreëerde gangetjes zoekend naar de boeken die haar konden leiden naar de antwoorden waar ze zo naar smachtte.
Haar zoektocht had tot zover niet echt veel opgeleverd, Eve was erop gebrand om alles alleen te doen. Mensen hoefden niet te weten waarom ze hier was, wie ze werkelijk was. Al verschillende boeken had het paarsharige meisje weten te bemachtigen, ja haar stapel begon aardig groot – en zwaar – te worden. De titels hadden allemaal met elkaar te maken; “Novanen door de eeuwen heen”, “stambomen voor dummies” , “Familiecrisis” , en zo ging het nog wel een aantal boeken verder. Eve hoopte nuttige informatie uit deze bundeltjes vol kennis te halen. De stapel was zelfs zo hoog geworden dat ze zichzelf in allerlei onmogelijke bochten moest wringen om nog te kunnen zien.
In gedachten verzonken liep het meisje met de gigantische zwarte trui, een trui die haar met verfvlekken bespatte short bedekte waardoor het haast leek alsof ze geen broek aanhad. Ze naderde het einde van een van de ontelbare boekenkasten.
En daar ging het mis.
Door haar beperkte gezichtsveld struikelde Eve over haar eigen veters, de boekenstapel vloog de lucht in en Eve belandde met een smak op de grond. De vloer was glad, waardoor een van de boeken zeker een meter voort schoof, recht voor de voeten van een figuur dat het meisje nog niet eerder was opgevallen. Geen wonder ook, er was niets kleurrijks te bekennen aan deze jongen. Eve had het niet door, maar ze was dit bizarre figuur van op de vloer openlijk aan het aanstaren.

(ik hoop dat je er wat mee kan, sawrrie ik moet er nog een beetje inkomen :s)

Geweldig. Echt geweldig. Dit moest haar weer overkomen. Haar knieën brandden lichtjes. Niets ernstigs uiteraard gewoon lichtjes geschaafd. Eve bekommerde zich er niet echt om, ze had best een hoge pijngrens, dat had je wel nodig als je jezelf al zo vaak door kraakbeen had gestoken om nieuwe piercings te zetten. Ja veel mensen vonden het vreemd, ze snapten niet waarom iemand zichzelf wilde perforeren. Eve kon niet bevatten wat er mis mee was.
Haar groene ogen bleven op de jongen gericht, de jongen die nu langzaam rechtstond. Ergens had Eve de valse hoop gekoesterd dat haar valpartij hem niet was opgevallen, dat was minder beschamend geweest. Maar ja als je een figuur als Eve voor je voeten op de vlakte zag gaan was de kans echt wel nihil dat je het niet zou zien.
Hij kwam dichterbij, hij leek niet echt bedrijgend, eigenlijk leek hij best aardig zeker voor iemand die helemaal in het zwart gekleed was. 'Is alles oke?' Hij was de eerste geweest die vrijwillig zijn stemgeluid tot haar had gericht op deze school. Oké, ze was er nog niet lang , maar toch het idee was prettig. Hij was gebukt, een hand naar haar uitgestoken. Een hand die ze met veel plezier aannam nadat ze lichtelijk over haar schaamte heen was. “Juah hoor, zo’n dingen gebeuren mij wel vaker. Ik ben er zeg maar getraind in.” Sprak het meisje met een grijns die haar parelwitte tanden ontblootten. Met zijn hulp belandde Eve weer op haar slungelige benen. “Bedankt.” Zei ze zacht, nog steeds beschaamd, ook al had ze zie schaamte net proberen te verdoezelen met een mopje. Eve was niet zo goed met mensen, ze glimlachte wel veel, en kon best een grote mond opzetten, maar ze zag zichzelf meer als iets om andere te vermaken, een entertainer, dan een echte vriend. Mensen sloten niet snel vriendschap met een meisje zoals Eve. Zo’n vreemd geval.
Een van haar boeken had hij bemachtigd, het boek dat naar zijn voeten was geschoven, dat boek en de rest die als een waaier rondom hun voeten waren uitgespreid hadden blijkbaar ook zijn aandacht getrokken. Geweldig. Eves plan was geweest de boeken stiekem mee te smokkelen en ze weer terug te brengen wanneer ze er zeker van was dat er geen andere leerlingen in de bib zouden zijn. 'Opzoek naar iets in het bijzonder?' Eve veerde wat op haar voeten heen en weer en vermeed zijn blik. “Neuh, niet echt…eerder een soort projectje van me.” Sprak ze rondkijkend in de bibliotheek, zijn blik vermijdend. Eve had niet echt zin om haar hele verhaal uit de doeken te doen, het kon toch alleen maar vooroordelen en minachting opleveren.
Nog voor Eve de kans kreeg om haar troep op te ruimen was de jongen al bezig, hoe attent van hem. Haar uitgewaaierde rommelhoop veranderde algauw in een keurig stapeltje. Handig. Eve stond er wat ongemakkelijk bij, haar handen in haar achterzakken gepropt, hem kalm observerend. Om toch maar iets te zeggen flapte de paarsharige de volgende woorden eruit. “Goed boek?” Vroeg ze verwijzend naar het boek dat hij zonet nog aan het lezen was geweest voor haar gigantische blunder. 'Excuses, maar volgens mij kennen wij elkaar nog niet zo goed bij naam.' Begon hij beleefd. 'Mijn naam is Diaval.' “Diaval” mompelde ze hem zachtjes na, ze probeerde zijn naam uit, liet de smaak over haar tong rollen. “Leuke naam.” Volgde er op de herhaling voor haar rechterhand uit haar broekzak kwam en ze deze in zijn richting uitstak. “Eve, Eve Valentine” Zei ze met een vriendelijke glimlach.