‘Moireasdanach, houd daar ogenblikkelijk mee op.’
De vrouw zuchtte. Het joch wat moest doorgaan voor de volgende legendarische luchtmagiër (dat was niet geheel waar, verbeterde hij haar vaak, hij was maar de vijfde of zesde in lijn, dat wist hij zelf niet helemaal zeker, maar hij was zeker niet de eerste) keek haar onverschillig aan. Zijn armen lagen over elkaar geslagen voor zijn borst, zijn voeten lagen, gehuld in felgele schoenen die de tutor het meest deden denken aan clownsschoenen die niet te groot waren, op de eikenhouten tafel.
Het boek, een oud stoffig ding geschreven in het archaïsche Puffoons dat de geboortetaal van de jongen leek te zijn, lag opengeslagen voor hem, maar hij had het nog niet aangeraakt. Hij had er zelfs geen blik op geworpen.

Callum kon lezen noch schrijven en dat had hem, als een persoon, nooit echt geboeid. Lezen was voor hem niet nodig geweest, nog nooit. Als hij iets wilde weten dan vroeg hij het wel en als hij iets zou moeten opschrijven, wel… Hij hoefde nooit wat op te schrijven. Het circuskind vond niet dat er iets bestond wat perse bewaard moest blijven. In zijn ogen was alles vergankelijk, dus waarom zou je het überhaupt nog proberen te bewaren.
De wereld om hem heen had helaas een andere mening: de jongen moest brieven kunnen lezen en kunnen beantwoorden, hij moest in staat zijn te begrijpen wat er in een rapport gemeld werd en hij moest een beetje meer over de wereld te weten komen, het liefst door veel te lezen.
Ze (de Puffoonse overheid, waarschijnlijk in samenwerking met Ronodan de Rotzak, zoals Callum hem was gaan noemen) hadden hem dus een tutor toegewezen. Een oudere dame die een van de boekwinkeltjes in het dorp vlakbij de school runde. Zij was een van de weinigen die Callum’s dialect nog sprak, dus leek ze de aangewezen persoon te zijn om hem een keer per week bijles te geven in de schoolbibliotheek.
Helaas voor haar wist de jongen het telkens weer te verbruien om echt te leren lezen. Veel verder dan zijn naam had ze niet uit de jongen weten te krijgen, en ze waren inmiddels al een les of vijf verder. Deze les, de zesde, had hij ook al geheel verspild.

Zodra de klok twee sloeg stond de oudere dame op. De jongen bleef zitten. Hij bleef altijd zitten. Ze had hem een keer gevraagd of hij niet naar buiten wilde, maar hij had geantwoord dat hij de stilte hier prettig vond. Ze liet hem dus achter in de bibliotheek en keerde terug naar haar winkel, zich afvragend wat het nut van deze lessen was.
De zwartharige, zo goed als onsterfelijke jongen bleef zitten, voeten op de tafel, armen over elkaar. Hij staarde naar mensen. Soms kwam er iemand langs met een boek in zijn handen, soms kwam er iemand langs die rende om niet te laat te zijn met het inleveren van een stapel boeken (niet dat Callum daar iets van wist, hij wist amper wat een bibliotheek inhield) en soms zag hij iemand die interessant genoeg was om langer naar te kijken.

Een persoon van de laatste categorie kwam nu voorbij. Felle haren, ogen, niet zo klein als Callum gewend was van meisjes. Ze liep zoals zijn moeder had gelopen, en misschien was dat waarom hij zijn benen van de tafel zwaaide en haar achterna ging, zijn voeten circa vijftien centimeter boven de grond.

Nonie ~

Buiten de muren huilde de wind, krijste hij. Zijn geliefde werd al veel te lang opgehouden in dat stenen paleis waar de wind zelf niet in kon. Het wilde Callum terug, terug zijn wiegende armen, terug de lucht in, waar er niemand was die de jongen van de wind af kon nemen.
Hij was gevangen, daar was de wind van overtuigd. Hoe vaak had de wind de jongen niet horen vloeken over ergens vastzitten, hoe vaak had de wind niet gezien dat Callum een vaste verblijfplaats en rijkdom afwees omdat het zijn vrijheid zou beperken.
Vaak genoeg, meende de wind. Hij kende zijn geliefde goed genoeg, meende de wind, om te weten dat de jongen niet daarbinnen wilde zijn, maar hier, bij zijn geliefde element.
Dus beukte het tegen de ruiten en schreeuwde het in stilte, manifesterend als niets meer dan een zomerbries.

Tot op zekere hoogte was de zwartharige het met het element eens. Het gebouw beperkte hem, de regels beperkten hem, mensen beperkten hem. Aan de andere kant gaf het hem een nieuw soort vrijheid – een kort moment waarin de wind niet in zijn oren schreeuwde. Natuurlijk had het element mee kunnen gaan naar de les, maar daar had de jongen een stokje voor gestoken. Hij had het verteld buiten te blijven, had gezegd dat het alleen maar lastig zou zijn in de bibliotheek.
Dat was een leugen geweest.
Callum was een egoïstische geliefde, zelfs al hield hij echt van zijn wederhelft. Dat deed hij in dit geval niet eens, dus het kostte de jongen weinig moeite om te liegen. Hij wilde gewoon een paar uur zonder het wezen dat zich manifesteerde als de wind doorbrengen, gewoon een paar uurtjes in apathische stilte zitten.
Of misschien, zoals hij nu deed, ongestoord een mens bestuderen, zonder dat er een jaloerse geliefde tussendoor krijste.

Het leek echter alsof de wind er gewoon was, want die zou het meisje ook de boeken hebben laten vallen. Misschien iets ruiger – de wind zou haar waarschijnlijk door de bibliotheek hebben gesmeten en Callum daarna hebben afgevoerd – maar dit was ongeveer hetzelfde effect.
Hij zou onder de indruk zijn geweest over hoe ze zich in balans hield, ware het niet dat de jongen dat had verwacht. Het meisje met de haren van vuur bewoog zoals zijn moeder had bewogen en zijn moeder raakte nooit uit balans, was nooit gevallen.
Zijn ijsblauwe ogen staarden door zijn brillenglazen naar de ander terwijl ze de boeken opraapte. Hij maakte geen aanstalten om haar te helpen (waarom zou hij ook), keek alleen maar toe. Een van de boeken leek kapot te zijn. Hij zou een mondhoek hebben opgetrokken als hij dat niet al had gedaan om het meisje zelf, dat compleet in paniek leek te zijn om de scheur in het boek.
Uiteindelijk trok hij zijn bleekroze mond open, maar niet met een excuus of een aanbod om haar te helpen. Nee, zijn woorden waren meer een constatering.

‘Je bent een danseres.’

Callum so mean.

Zijn ijsblauwe ogen hadden zich op het gezicht van het meisje gefixeerd. Ergens verwachtte de jongen nog steeds zijn moeder te ontdekken onder de Raziaanse trekken van het meisje. In plaats van donkere haren en kille ogen die op de zijne leken vond hij echter vurige lokken en even vurige ogen. Ze leek totaal niet op zijn moeder – als je de bewegingen wegliet.
Ze hielp zichzelf overeind – niet dat Callum ook maar een vinger zou uitsteken als ze dat niet had gedaan – en keek hem aan. Nee, ze leek totaal niet op zijn moeder. Die zou hem geen blik waardig keuren, had Callum misschien vijf keer recht aangekeken in zijn leven en dan nooit langer dan een seconde, misschien twee.
Ook op zijn opmerkingen reageren had zijn moeder nooit gedaan. Het wekte zijn nieuwsgierigheid op en deed het ook doven – het meisje was zoals zijn moeder en niet zoals zijn moeder, dus hij had alle reden en geen enkele reden om haar nog langer te bestuderen. Callum zou Callum echter niet zijn als hij ergens een reden voor nodig had, dus hij besloot om te blijven kijken.

Nadat het meisje had bevestigd dat ze inderdaad een danseres was en naar hem had geglimlacht vertrok ze weer, met danserspassen en zwierende haren. Een normale jongen had haar mooi gevonden. Callum vond haar mooi, op de manier waarop hij een schilderij of een verhaal mooi kon vinden.
Zelf bleef de jongen ongeveer een halve meter boven de grond hangen, het meisje met zijn ogen volgend. Ze bracht de boeken naar de balie, zelfs het kapotte boek. Was de wind hier geweest dan zou hij het gesprek gevolgd kunnen hebben, maar de wind beukte nog steeds woordeloos tegen de ruiten aan.

Natuurlijk zou ze deze weg ook weer terug moeten lopen. Daar had de jongen onbewust wel op gerekend – vandaar dat hij nog niet weg was gezweefd, op zoek naar een ander om te vervelen. Hij wilde dat het meisje terugkwam, op de een of andere manier. Ze was interessant genoeg om een uur mee te vergooien, misschien zelfs meer dan een uur.
Toen ze langs hem liep kruisten blikken weer en bleef ze staan, zoals Callum verwachtte. De vraag was de obvious one – waarom was hij haar gevolgd, waarom had hij haar vragen gesteld, hoe wist hij dingen. Het waren de vragen die mensen normaal stelden. De jongen had geleerd om gewoon antwoord te geven op de vragen in plaats van mensen vreemd aan te kijken en ze te negeren – dat leidde meestal niet tot een goed lopend gesprek.

‘Je loopt zoals mijn moeder altijd liep. Ik vroeg me af of je ook zoals mijn moeder was.’ Hij schudde zijn hoofd even, waardoor zijn reeds warrige haar nog verder overeind ging staan. ‘Maar je bent zowaar het tegengestelde van mijn moeder.’