Well, het was zomer. Jippie ajee. NOT! Door zijn aangenomen Shadraanse afkomst zat Light dus helemaal niet goed in zijn vel. Buiten waren geen schaduwen meer te vinden, en de zon leek zo opdringerig dat je af en toe het idee had dat ze gewoon achter je stond om je te pesten. Dit waren dagen waar Light een spuughekel aan had. Hij bleef dus de rest van de dag binnen, dat was zeker.

My mind was burnin' in the wild fire,
My mind was burnin'

Light moest vandaag naar de bieb, hij had laatst een paar boeken laten lenen door één of ander eerstejaars die tijd teveel had, maar nu moesten ze echt terug. Hij had deze dag enorm uitgesteld om de plek. De bieb. Nog steeds spookte zijn eerste ontmoeting met Dominic door zijn hoofd. In dezelfde bieb. Hij werd er chagrijnig van. Waarom? Sinds Light op SSA terug was gekomen had hij nog niets met Dominic gedaan, alleen het nachtelijke avontuurtje. Wat echter niet zijn avontuurtje werd, maar Dominics avontuurtje bleek te zijn met één of andere psycho-girl die zijn achternaam zo mooi vond dat ze hem maar aannam als voornaam. Ugh. Waarom moest hij nou nog aan Dominic denken?! Hij had Nate. En toch zat de bieb hem niet meer lekker.

You see, I tried. Baby, you know I tried
But, boy, I hate myself when you're near
Honey, get up and get out of here

Daar was de bieb, nu gewoon naar binnen rennen en de boeken op de balie smijten. Zijn naam schreeuwen naar de bibliothecaresse, en weer naar buiten. Niemand zou hem daarmee moeten storen, want een waarschuwing en zelfs een verwijdering uit de bibliotheek zou hem niets doen vandaag. Zijn bui was niet te genieten. Niet. En daar, daar was degene die zijn bui toch nóg erger kon maken. De knalroze staarten vloekten in de ouderwets ingerichte bibliotheek. Had Light de staarten maar opgemerkt voor hij haar bijna omver liep. Ugh niet dit nu. Maar zijn mond was al sneller dan zijn verstand.

"I beg your pardon girl, ga eens ergens anders nutteloos in iedereens weg staan wil je?"

De bieb, een plaats vol kennis. Maar ook leuke verhalen, al wisten maar weinig leerlingen dat. Het deed Moyra denken aan de boekenkasten bij haar op de basisschool, die stonden vol met kinderboeken. Ze had bijna alle sprookjesboeken al gehad, net als de verhalen over avontuurlijke dames en heren. Je zou het misschien niet zo snel verwacht hebben, maar Moyra was slimmer dan ze leek en las als een sneltrein. Tenminste, bij verhalen vol fantasieprikkelende woorden en mooie beschrijvingen. Dat ze zich vanmiddag verplicht door een boek over waterstromingen op Cassia moest worstelen was een stuk minder leeslust opwekkend.

Eerst moest ze haar boek vinden. Moyra probeerde nog wanhopig het interessant te maken voor zichzelf, maar dat was onmogelijk. Ergens hier, tussen de stomme stoffige boeken, stond haar stomme stoffige boek. Ze had een zin om het te zoeken. En ze had al helemaal geen zin om het te lezen. Stomme stomme watermagie. Maar volgens haar vader was het belangrijk om haar magische tegenpool te kennen. Daarom was ze binnen op deze supermooie dag, in plaats van bij het meer voor een watergevecht of in Oaksfield voor ijsjes. Het maakte haar, jawel, chagrijnig. Het meisje benaderde de bibliothecaresse om te vragen waar dat godvergeten boek was. Maar ze kreeg geen direct antwoord, nee, de vrouw zwamde maar door over vanalles. Tot Moyra er niet meer tegen kon. "Hou op over het weer en geef me mijn boek!" Natuurlijk was het onaardig, maar mensen die dachten dat ze konden blijven leuteren tegen haar omdat ze er lief en aardig uit zag.. Nou daar had ze nu even geen zin in.

Helaas, zo kreeg ze te horen, was het boek niet meer te leen, het enige exemplaar was door twee Razianen verbrand. Of ze volgende maand terug kon komen? Dan was wellicht het nieuwe exemplaar binnen. Ten eerste viel dat in haar vakantie en te tweede had ze het boek nu nodig. Ten derde: ze had allemaal tijd verspild aan zoeken en praten en nog meer zoeken. Bah. "Zeg dat dan meteen," sprak ze pissig en met een draai keerde ze om. Haar wangen gloeiden van frustratie en met boze stappen bewoog ze zich naar de deur. Stom, stom, stom. Drieduizend maal stom.

De botsing was de druppel die de emmer deed overlopen en met zijn opmerking werd het nog erger gemaakt. Dat was zo gemeen en onterecht. Zij had niet in de weg gestaan, het was zijn schuld!

"Pff, of misschien moet jij gewoon een bril kopen.. Sukkel." Het was niets voor haar om zo een ruzie te zoeken, maar alles opkroppen was ook heen optie meer. Ze was gewoon een beetje boos en hij zo te zien ook. Die stomme drilkikker. Droplul, stinksok, sufkop. "Ik ben niet nutteloos. En daarbij; blinde kippen horen in de soep." Gevolgd door een pokerface. Met rode wangen en een figuurlijk donderwolkje boven haar hoofd.

[Lol, ok, boze momo is wel even wennen xD]

Ugh het knalroze kind was nu echt op Light's zenuwen gaan werken. Wat kraamde ze nou weer voor onzin uit?! Misschien moest hij een bril kopen? "Ik kan tenminste een bril kopen. Met jouw persoonlijkheid zul je de verkoper alleen maar in de weg staan. Al kun jij beter een pakje haarverf halen. Je haarkleur haalt mijn ontbijt weer naar boven." Rotwicht. Dacht ze nou echt Light te dissen? Ze zou van betere huize moeten zijn om de überbitch tegen te kunnen spreken, desnoods zou hij haar vastketenen aan de balie van de bibliothecaresse, en haar vast laten zitten tot het ó zo geweldige schoolhoofd haar kwam halen.

Het schoolhoofd.

School. Hoofd.

Light had laatst een supervette roddel gehoord. De hoofdmeester zou het doen met een leerlinge, en een flink jonge ook nog. Ze zou knalroze haar hebben. Light had het niet geloofd toen, wie zou er nu nog rondlopen met knalroze haar?! Iedereen wist toch dat knalkleuren uit waren en dat basis haarkleur nu weer dé mode was? Blijkbaar niet dus. Wat leuk dat nou net het oogappeltje van de hoofdmeester zijn tegenstrijdster was. "Nee je bent zeker niet nutteloos. Vooral als een zekere oude sok je weer eens naar z'n kamertje roept, nietwaar?" Daar achter liet Light een nephoest horen waar duidelijk een verwrongen "Kuch... Goedkoop Kuch..." te horen was. Hij zou haar krijgen, if you want a fight, you're picking the wrong guy bitch.

Hij babbelde maar door, over brillen en haarkleur. Haast net zo willekeurig als haar beledigingen, maar dan tegen haar gericht en dat was niet lief. En daarbij: wat was er nou weer mis met haar haar? Deze gast zei het vast alleen maar omdat hij jaloers was, met z'n eigen saaie poepbruine spriethaar. Het was al een puntje wat ietwat gevoelig lag bij het meisje, hoewel ze zelf onwijs veel van de rozerode lokken hield. Sommige van haar klasgenootjes maakten opmerkingen over haar haar en dat maakte haar toch wel een beetje onzeker. Maar dat moest ze maar even vergeten, want anders zou ze straks nog verdrietig worden en dat verdiende hij niet.

Maar hij was nog niet klaar met zijn offensief. Even was ze vooral verward. Het was een insinuatie die nooit bij Moyra zelf op zijn gekomen, waardoor ze het totaal niet aan had zien komen. Ze was dan ook uitermate geschokt door zijn reactie. Zodra het tot haar doordrong wat hij allemaal precies bedoelde dan. Vies. Dom. Leugens. Moyra wist wel dat ze niet van streek moest raken om deze gluiperd, maar zijn vinnige opmerkingen maakten het behoorlijk lastig om kalm te blijven. Heel haar lieve zachtaardige persoonlijkheid was verdwenen, gewoon omdat hij precies de foute puntjes aanstipte.

En voor ze het wist schoot haar hand al naar voren, vurig en woedend naderde ze zijn wang. Het was wel een beetje hoog, maar hij verdiende die pets tegen z'n wang gewoon. Eigen schuld dikke bult. "Hoe dúrf je zoiets te zeggen!" Krijste ze uit. "Je bent nog dommer dan dat je eruit ziet, puistenkop! Hou maar je vuile mond en lees een boek tot je eindelijk een IQ hebt hoger dan een grilgarnaal!" Haar stem was schril en boos, haar ogen onweerden. Het lef. Om zulke domme dingen te zeggen, hij was zo gemeen. Het was oneerlijk dat zulke mensen zomaar rond mochten lopen op Savadors school, terwijl ze doodleuk kwaad over hem spraken. Maar zij was nu goed op dreef en was niet van plan hem weg te laten komen. ''Het slaat nergens op, hij is getrouwd, hij is misschien wel ouder dan mijn vader en jij denkt..'' Een gezicht vol walging toonde haar ongeloof. Wat dacht die sukkel nou? Master Savador was oud. Hartstikke oud. Geen opa, maar wel een vader of oom. En dan praatte hij alsof de hoofdmeester van die.. díngen met haar wilde doen of deed. Daar klopte gewoon helemaal niets van. En dat wist gewoon iedereen die een beetje nadacht.

Ha! In de roos! De meid begon nu haar fatsoen te verliezen, en dan verloor je een discussie. Het was helemaal over haar gezicht te lezen, de opmerking over de hoofdmeester had doel getroffen en niet zo'n beetje ook. De hand van het meisje schoot naar zijn wang en met een luide klets gaf ze hem een bitchslap. Serious? Het kleine roze meisje dacht dat ze op die manier kon winnen? Terwijl zij allemaal verdedigingen begon te gillen en te krijsen, die nergens op sloegen, greep Light de hand die ze net nog over zijn wang had laten klappen. Zijn wang gloeide nog steeds, en hij zou dit niet ongestraft laten gebeuren. Met een iets té sierlijke draai probeerde hij haar hand op haar rug te draaien. Zo'n houdgreep waar je niet makkelijk uit kwam. Ze verdiende het. Dit soort kinderen met rondvliegende handen zouden niet vrij rond mogen lopen. Ze zouden opgesloten moeten worden, opgesloten in het kamertje van de directeur dacht Light met een glimlach op z´n gezicht.

"So girl. Iemand die zo hysterisch uit zijn slof schiet moet toegeven dat er een kern van waarheid in zit. Misschien ongewenst, maar die band tussen jou en de schoolmeester is ongezond. Dan kan hij nog zo oud zijn, dan kun je hem nog zo getrouwd vinden." Ugh, zijn wang gloeide verdomd. Hij moest de pijn negeren, anders zou híj uit zijn slof schieten. Het was dan nog afvragen waar het einde van deze ruzie zat, want Light zou haar tot op haar laatste dag hier op school lastig vallen. Hij hield de houdgreep wat steviger vast. "En flik me dat niet nog een keertje met die handjes van je. Ik hak ze er af. Dat is geen bedreiging maar een belofte."

Langzamerhand begon Light rustiger te worden. Deze discussie begon onnodig, vervelen en irritant te worden. Het werd tijd voor een einde. Maar dan moest het knalroze wicht daar mee beginnen. Zij was bovendien degene geweest die haar handen niet thuis kon houden. Light snapte niet dat de hoofdmeester dit soort gedrochten op school rond liet lopen. Zomaar de handjes laten wapperen tegen wie ze maar wouden. Ze zouden opgesloten moeten worden in de kerker, zonder voedsel en water voor op z'n minst een etmaal.

Haar hand tintelde van de aanvaring met de wang van die gemenerik, maar dat was het ergste nog niet. Ze was verward, boos, haast hysterisch te noemen. Moyra was een meisje wat niet goed met conflicten om kon gaan, wat ze ook vandaag weer treffend bewees. Als een willoos lammetje werd ze in een houdgreep genomen, een pieperig geluid van pijn toen haar arm net iets te ver door werd gedraaid. Ze was duizelig, door hem werd ze in een ongemakkelijke houding gedwongen waarbij ze zo'n beetje op haar tenen moest staan om geen pijnscheuten door haar magere pols te krijgen. De jongen was namelijk niet alleen een stuk langer dan zij, hij was ook sterker en duidelijk beter in vechten. Niet dat dat laatste moeilijk was.. Ze was doodsbang dat haar arm plots zou breken, krak, net zo simpel als het knakken van een takje. "Auw, nee, auwauw," klonk het paniekerig. "N-niet doen! Aah, laat me los." Ze probeerde zich los te wringen, maakte het zo enkel erger. Dit was verschrikkelijk. Zijn tirade van net was al erg geweest, dingen die ze niet wilde en kon accepteren in haar onschuldige wereldbeeld. Maar nu trok de jongen wat steviger aan haar arm, meldde simpelweg dat hij haar hand af zou hakken.

Waarom zou hij dat zeggen? Zou hij het echt doen? Nee toch? Dat was verboden en eng. Tranen schoten in haar ogen en algauw waren haar wangen bedekt met hete tranen. "Waarom ben je nou zo gemeen," stotterde en snotterde ze zielig. "Zo, zo gemeen en boos. H-het is toch niet mijn schuld en en-" Het arme meisje was volkomen opgebroken, van woede was geen sprake meer, dat was ook niets voor haar eigenlijk. Nee, tranen dropen van haar wangen en verzamelden zich aan het puntje van haar kin. Ze durfde echter niet te bewegen, daadwerkelijk doodsbenauwd vanwege zijn dreigende taalgebruik. "Het spijt me, ok?! Echt waar. Wil je me alsjealsjeblieft los laten, het doet zo'n zeer." Wanhopig bood ze haar excuses aan, ze was er helemaal klaar mee. Ruzie was stom en pijn was stom en hij ook, maar dat mocht ze niet zeggen dan hield de ruzie nooit op. Moyra probeerde naar achter te kijken, haar zicht troebel door de tranen en haalde sniffend haar neus op. Ze wilde geen ruzie meer maken, ze wilde geen gemene dingen meer zeggen of horen. Het deed allemaal veel te veel pijn. Zelfs van het hysterische huilen kreeg ze een lichte hoofdpijn.