Zou papa niet trots op haar zijn? Ze hield zich perfect aan de regels. Haar sigaret had ze niet aangestoken op de etage. Zelfs niet binnen. Nee, zoals het een keurige jongedame betaamt stond ze in een van de nissen bij een ingang van de school. Rookringen verlieten haar (op het moment) ongestifte lippen. Een laatste cigaret voordat ze haar bed opzocht. Miss DeWitt had haar schoonheidsslaapje nodig. Ze had echter ook de nicotine in haar aderen nodig.
Maar haar vader zou niet trots zijn. Nee, ze wilde wedden dat Booker haar niet eens zou herkennen als ze voor hem zou staan. Misschien dat hij haar aan zou spreken met haar moeders naam, ongelovig. Zich bedenken dat het zijn dochter was leek haar echter onwaarschijnlijk. Hij was haar vergeten. Had haar achtergelaten bij de Lutece’s en had nooit meer naar haar omgekeken, en nu ze volwassen was was zíj degene die achter hem aanholde. Waarom ze het deed wist ze niet eens. Wraak? Nee. Een afsluiting van haar kindertijd, haar vader nog een keer zien en dan voor altijd van hem vluchten, zoals hij van haar was gevlucht als jong kind? Waarschijnlijk. Dat klonk wel als iets wat Avarice DeWitt zou doen. Gewoon omdat het was wat Booker DeWitt ook zou doen. Ze leek op hem, al wist ze dat nu zelf nog niet.

De koele avondwind speelde met haar losse, donkerbruine haren. De krullen die ze er twee dagen geleden in had gezet waren verzakt en haar haren hingen nu in golven op haar schouders. Haar blouse zat nog perfect – hoewel ze een knoopje had losgedaan, want het was behoorlijk verstikkend in de hitte – en de hoge blauwe rok die om haar benen danste was nog schoon. Ze mocht aangekomen zijn in kokerrok en hooggesloten blouse, dat betekende niet dat de jonge vrouw zich zo zou blijven kleden. Nee, dit was veel gemakkelijker. Minder volwassen, maar dit was dan ook een school.
Ze keek even naar de laarsjes die ze naast zich had staan. Ava had ze uitgeschopt omdat ze te benauwd waren aan haar voeten, te warm voor de zomer. Ze moest zomerkleding gaan kopen, had ze geconstateerd. In haar kamer op Puffoon was het nooit warm geweest: ze had altijd een frisse wind voelen waaien. De temperatuur daar was nooit hoger dan 23 graden. Hier was het echter… warm. Er was hier geen permanente bries en er was hier zeker geen gemiddeld klimaat. Het was, voor zover Avarice wist, ijskoud in de winter en bloedheet in de zomer. Heerlijk. Niet dus.

Haar lippen vormden zich weer rond de sigaret op het moment dat de figuur voor haar begon te bestaan. Ze leunde met haar schouders en hoofd tegen de muur, genoot van de rook die haar longen vulde. Ava zag door de rook figuur duidelijker worden en uiteindelijk zag ze een jongeman voor zich verschijnen. Langer dan zij (niet moeilijk) en veel, veel te dichtbij om veel goeds in de zin te hebben.
De indruk wekkend niet onder de indruk te zijn trok ze een van haar geëpileerde wenkbrauwen omhoog bij de bijnaam die hij haar gaf. Sweetheart? Oh honey, you know nothing. Ze kreeg echter de kans niet om te reageren. De zwartharige stevende af op haar lippen. Ava protesteerde niet toen zijn lippen de hare raakten, wachtte tot zijn mond zich opende en opende toen haar eigen lippen. Zonder ceremonie blies ze zacht wat rook in zijn mond. Zo. Dat zou hem leren om zonder waarschuwing te kussen.

Ze tikte met haar wijsvinger wat as van de sigaret. Het stompje wat ze overhield in haar vingers gloeide zachtjes, maar was niet warm genoeg om haar te branden. Ze hield het vast tussen haar duim en haar middelvinger, een paar centimeter van haar heup zodat ze zich niet brandde.
Als de jongen niet wegging, kon ze hem altijd nog een klein duwtje geven met het gloeiende kooltje tussen haar vingers. Met ervaring die alleen een roker kon hebben wist Avarice dat hij het waarschijnlijk niet zou waarderen – niemand waardeerde het gevoel van brandende as op zijn of haar huid.

Dat zou echter niet nodig zijn, vermoedde ze toen de jongen een stap terugnam en hevig begon te hoesten. Een kleine grijns speelde rond haar lippen terwijl ze de resterende rook in ringen uit haar longen liet ontsnappen. Hij had het moeten zien aankomen, vond ze. Je kon niet zomaar iemand kussen en dan verwachten dat ze het allemaal maar zouden laten gebeuren. Of misschien kon dat hier wel, maar Ava kwam niet van hier en zou het dus niet pikken.
Uiteindelijk liet ze de cigaret maar gewoon vallen en doofde ze hem door er met haar hak op te gaan staan. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en leunde wat bijdehand tegen de muur van het kasteel, wachtend wat zijn volgende actie (of reactie) zou zijn.

De jongen met zijn donkere haren en blauwe ogen wendde zich tot haar en was niet, zoals ze het verwacht had, boos of verontwaardigd. Hij leek geheel niet onder de indruk te zijn. Haar grijns werd wat breder. Ze kon het wel waarderen als iemand zijn postuur wist te behouden – Ava had er zelf zoveel over moeten leren, ze wist hoe moeilijk het was.
Ze hief haar kin een beetje toen zijn vinger erlangs gleed. ‘Nog niet, nee.’ antwoordde ze zoet. ‘Maar zomaar iemand kussen is bijna net zo onbeleefd als iemand vermoorden.’ Ze schudde haar golvende bruine haar. ‘En dan je techniek. Op z’n best halfslachtig. Sta me toe om je te laten zien hoe het wel moet.’
Met een glimlach bracht ze haar lippen naar de zijne en kuste hem, in plaats van omgekeerd. Ze had hem een soort van waarschuwing gegeven, toch?

Haar moeder zou het besterven. Nu was haar moeder gelukkig al dood, dus kon ze het haar besparen, maar haar peetmoeder kon en zou het besterven. Als ze hierachter zou komen, dan. En dat was iets wat de Puffoonse sterk betwijfelde – ze was al meer dan een halfjaar van huis verdwenen, maar er was geen teken van een zoekactie die op poten gezet was. Kennelijk was ze niet belangrijk genoeg.
Ach, des te meer reden om de opvoeding van miss Lutece te besmeuren, is het niet? Tien jaar lang had ze keurig en preuts gespeeld, vanavond speelde ze vies en vrijzinnig. Er was niemand die het haar ging verbieden, nog niet. Misschien dat ze nog een tijdje onder de radar zou blijven, nog een tijdje van die vrijheid bleef genieten.

Hij leek er in ieder geval van te genieten. Zijn lichaamswarmte kwam dichterbij, hij trok haar dichter naar zich toe. Een hand in de holte van haar onderrug, een andere in haar nek. Hoewel ze bezig waren, vonden haar lippen de tijd om omhoog te krullen in een geamuseerde glimlach.
Haar handen dwaalden even, gleden over stof en de huid van zijn nek en heel even langs zijn kaak, maar daalden uiteindelijk neer op zijn schouders. Een onwetende buitenstaander zou kunnen denken dat de vreemde jonge haar in de kus had getrokken, dat zij slechts reageerde, maar niets was minder waar.
Avarice vocht niet om de overhand, vocht in zijn geheel niet. Ze kuste hem gewoon, zacht en langzaam en bijna lief. Ze rekte het niet uit, trok haar hoofd een paar centimeter terug toen ze er klaar mee was.

‘Dat was al een stuk beter.’ glimlachte ze.

Haar hart ging niet sneller kloppen bij het idee van deze jongen. Haar hart klopte sneller door de adrenaline die bij de eerste kus in haar bloed was losgelaten, door de schrikreactie die ze keurig onderdrukt had, zoals een dame dat deed.
En nu wist ze zelfs haar hartslag weer naar een ritme te krijgen waarbij het niet duidelijk was dat ze ooit geschrokken was geweest. De jongen liet niets zien en Avarice weerspiegelde dat, wachtte af in plaats van te bijten. In een situatie als deze was ze nog niet eerder terecht gekomen, maar ze was intelligent genoeg om een afwachtende houding over een ondernemende houding te verkiezen.

Haar lach was zoals alles aan haar: zacht, understated, beleefd en bijna eerlijk. Ze haalde haar handen weg van zijn schouders, reikte naar de ouderwetse aansteker en een sigaret in de plooi van haar rok. Bijna moeiteloos stapte ze weg uit zijn armen, elegant stak ze de sigaret op. Die verdiende ze, in haar eigen ogen.
Langzaam ademde ze de nicotine in, liet de rook haar longen vullen voordat ze het in cirkels weer uitblies. ‘Nog lang niet, lieve.’ beantwoordde ze zijn vraag, haar stem ietwat neerbuigend. ‘Je techniek mag verbeteren, maar je aanpak is niets om over naar huis te schrijven.’
De donkere golven in haar haren dansten terwijl ze haar hoofd schudde, weer zacht lachend. ‘Je stapt zomaar op me af, stelt je niet voor, vraagt me mijn naam niet. Elke andere jongen vraagt me eerst uit, of vraagt tenminste of ik geïnteresseerd ben in zijn lippen.’

De glimlach bleef op haar gezicht terwijl ze nog een langzame trek van haar sigaret nam en de rook wegblies, dit keer niet in zijn richting. ‘Pak het aan als een gentleman en misschien dat je dat diploma ooit krijgt.’

De warmte vulde haar longen, brandde daar en werd vervangen door de kou terwijl ze de sigarettenrook uitblies. Het vormde ringen in de koude avondlucht, ringen die Avarice inmiddels geen moeite meer kostten, maar die haar ooit gefrustreerd met sigaretten hadden doen smijten. Sigaretten die ze eigenlijk niet kon missen, want de maanden die Ava op zichzelf had geleefd waren nooit overvloedig geweest. Ze had nooit tekorten, maar aan het eind van de maand had ze toch altijd moeite met rondkomen.
Nu kostten de ringen haar echter geen moeite, vormde de luchtheks ze met getuite lippen en een klein beetje magie. De sigaretten kostten haar ook minder: een studiebeurs en toegang tot de spaarrekening die haar peetouders geopend hadden maakten haar leven een stuk comfortabeler.

Comfortabel genoeg om spelletjes te spelen met jongens als de jongen die ze nu voor zich had, donker haar en blauwe ogen, bleke huid en onduidelijke bedoelingen. Ze was vrij om zijn dans te dansen, zelfs al zou ze er uiteindelijk door vallen – Avarice stond wel weer op.
En het leek erop dat haar eigen danspassen ook nog wat hadden uitgehaald, want hij nodigde haar daadwerkelijk uit om vrijdagavond uit te gaan. Avarice DeWitt, dochter van Booker DeWitt, zou hem recht in zijn gezicht uit moeten lachen, maar ze was niet opgevoed door haar vader en voelde zich weinig als zijn dochter, dus glimlachte ze.
‘Ik ben er vijf voor zeven.’ kwam haar antwoord, terwijl ze de tweede sigaret die avond liet vallen en doofde met de hak van haar laars. Ze keurde hem geen blik meer waardig terwijl ze met een klein beetje luchtmagie de zijdeur deed openzwaaien en naar binnen liep, terug naar haar slaapzaal.

[ Topic uit <3 ]