Waarom moest alles voor haar altijd ingewikkelder liggen dan bij andere? Waarom moest zei weer zo'n ingewikkeld leven hebben. Een ongehoorde zucht verliet haar keel. waarom moest dit haar weer overkomen? Hoe hardmensen het ook proberen om haar vertrouwen probeerden te winnen. niemand maar dan ook werkelijk niemand zal ooit volledig haar vertrouwen krijgen. Zelf Dominic niet. Ook haar eigen geadopteerde hebben niet het volledige vertrouwen van hun dochter, hoe hard ze ook hadden geprobeerd. Haar verleden heeft haar gewoon, voor altijd geschaad, iets dat niet hersteld kan worden. Of men dat nu wou of niet. iedereen zal het nu eenmaal moeten leren aanvaarden. Even sloot ze haar ogen. Wat moet ze nu eigenlijk met Dominic? Hij maakte haar alleen maar in de war. Ze Zou beter op safe spelen, maar wat was daar zo leuk aan? Bij Dominic zal er altijd wel een uitdaging zijn. Iets dat haar altijd leek te lokken hoe gevaarlijk het ook mocht zijn. En haar eigen kennende zal ze wel zo haar eigen schilden en barrières opgetrokken hebben dat hij haar niet zou kunnen kwetsen. Zelf niet als hij haar zou proberen zwak te maken door haar vloek. Geen enkel mens gaat haar dat aan kunnen doen. een iemand heeft dat heel vroeger al gedaan.

''Als dat zo mogelijk was was het al een stuk eerder gebeurd. En daarbij lijkt het me meer iets voor de nacht. Maar dat kan ook door weerwolf verhalen komen.'' Hoorde ze hem zeggen waardoor ze lichtjes moest grinniken. 'Je hebt gelijk, ze is er alleen maar in de avond nouja bijna, maar het is niet vanwege het weerwolvending, maar omdat ze 's nachts gewoon veel sterker is' Legde ze schouderophalend uit. Veel nieuws was het niet voor haar. maar meer ging ze er niet meer over zeggen, en dat was lichtjes te zien aan haar houding. Ach haar nieuwsgierigheid won het. Dus vroeg ze maar wat ze voor hem betekende. Puur uit nieuwsgierigheid hoor...er hoorde geen andere betekenis achter...Dat maakte ze zichzelf zo goed mogelijk wijs, bleef dat zichzelf herhalen hopend dat ze het op een moment wel degelijk zou geloven. Ze liet hem gewoon doen toen hij haar iets recht zette en een vage kneepje in haar schouders drukte, niet wetend wat hij daar op doelde maar toch verscheen er een mini glimlachje op haar gezicht, al veegde ze die weer weg wanneer ze dat besefte. 'Heb je een elastiekje?' vroeg hij dan zachtjes. Zwijgend gaat ze met haar hand in haar zakken en haalt er daar eentje uit om het hem te overhandigen.'Wat jij voor mij betekent.. I don't really know, however, I don't want you to go.'Hij zuchtte zachtjes. 'Al is denken misschien niet de beste manier om gevoelens uit te drukken. Misschien moeten daden maar voor mij spreken.' Via haar ooghoeken keek ze hem aan. Zich afvragend wat hij gaat doen. Hij liet haar verbazen door zijn armen rond haar heen te slaan. Ze zou voor een fractie verstijft hebben maar dat was meteen weer weg. Ze ontspande zich in zijn armen, en legde haar hoofd tegen zijn borstkas. Luisterde naar zijn hart dat klopte. Haar ogen keken naar de horizon. Voor het moment zei ze niks. zwijgend genieten van de stilte en zijn armen rond haar heen.

Wat zij voor hem betekende? Meer? Minder? Iets? Ja? Nee. Nee? Ja. Misschien. Maar. Wat. Wat dan? Wat betekende ze dan, met haar sletterige gedrag, haar flirterige zoete stem. Had ze enige waarde voor hem? Nee. Nee toch? Hij besloot maar gewoon te stoppen met nadenken. Nadenken over gevoelens dan. Onervaren als hij was met twijfels, negeerde hij ze maar simpelweg. Over de fluisterende gedachten die hem uit balans brachten schreeuwde hij heen met volle overtuiging. Ze is  niets. Helemaal niets. Een speeltje, een irritant kind wat te dichtbij probeert te komen. Iemand die hem dacht te begrijpen, hem dacht te kunnen veranderen. Iets waarvan ze spijt zou krijgen. Maar niet nu. Niet nu haar zachte lokken door zijn vingers gleden. Niet nu.

Hij maakte haar haren vast, zijn armen trokken haar dichter tegen zich aan. Een klein glimlachje speelde rond zijn lippen, terwijl hij een vederlicht kusje in haar nek drukte. Deze werd gevolgd door een spoor van liefkozingen, traag omhoog werkend. Zachtjes kuste hij haar achter haar oor, om vervolgens de volgende woorden te fluisteren: ''En, wat beteken ik voor jou, sweet strawberry-lips?''

Stilte. Normaal hield ze er niet zo van. Het maakte haar even nerveus, en soms wel eens onzeker. De stilte bij Dominic. Lightning wist niet wat ze daar van moest denken. Aan de ene kant was het een aangename stilte, maar anderzijds ook weer niet. Alleen had ze geen flauw idee wat dat andere gevoel was. Het zorgde alleen maar ervoor dat ze af en toe in gedachten zonk. Al kon ze zich altijd weer op tijd eruit trekken voor ze er helemaal niet meer uit geraakt. Kort beet ze weer op haar onderlip terwijl ze bleef staren naar de horizon. het was een prachtig uitzicht. Lightning mag dan wel een grote mond hebben en soms zeer onverwacht uitvliegen, maar ze hield nog altijd wel van dingen waar meisjes van hoorden te houden, de meeste toch. De opkomende of dalende horizon. Een prachtig uit. Al die dingen. Niet dat ze dat anderen gaat laten weten. Ze houd het liever voor zichzelf.

Het had haar dan ook volkomen verbaasd dat Dominic dit voor haar deed. Het maakte haar wel achterdochtig, iets dat in haar natuur ligt, en ze er niks aan kan doen. Light beet harder op haar onderlip toen hij een kusje in haar nek gaf. Een simpel gebaar, iets dat ze nu zowat al gewoon was... Toen hij vlak achter haar oor een kusje gaf, huiverde ze lichtjes, en moest de drang weerstaan om haar ogen niet dicht te laten gaan. Nee, dit was niet goed. Hij hoorde dit niet te doen. ''En, wat beteken ik voor jou, sweet strawberry-lips?'' Een ongehoorde zucht verliet haar keelgat. Die vraag had ze wel verwacht, had er alleen niet echt een antwoord op. 'Ik weet het niet....' Ze schudde haar hoofd, keek hem af en toe via haar ooghoeken aan terwijl ze daar tegen hem aanlag, genieten van zijn armen. 'Maar als ik het wist.. weet je zeker dat je het wel zou willen weten Gabriel?" Ze gebruikte zijn tweede naam vaker dan ze zou willen.

Ze had Fwinn in de steek gelaten. Naar wat Dominic over die kwal gehoord had was het een zielig hoopje mens, blind, hulpeloos, depressief. Zeker alleen door medelijden had die Lightning's aandacht gekregen, boehoe. Dominic's humeur klaarde wonderbaarlijk snel op bij de gedachte van de verlaten Fwinn, alleen, nog zieliger dan hij al was. Misschien zou hij de ex van Lighty wel eens een bezoekje brengen, gezellig thee drinken en de gloeiend hete drank over de jongen met de intelligentie van een blindegeleidehond heen gooien.

Maar eerst moest hij de zaken met dit meisje afhandelen. Ze moest het vertellen. Hij had gewonnen. Fwinn was niets, ze koos voor hem. 'Ik weet het niet....' En toch wist ze het niet. Leugens, dat waren het dus? Wilde ze het zo spelen, hm? 'Maar als ik het wist.. weet je zeker dat je het wel zou willen weten Gabriel?"

''Als ik het niet wilde weten zou ik het niet vragen, schat.'' Met zijn vingers vormde hij een krullerig patroon, overal waar hij langs kwam een zeer dun, gouden draadje van licht achterlatend. Na enkele seconden viel het lichtschijnsel uiteen in stofdeeltjes en nam de duisternis het weer over. De avond was nu definitief gevallen, de zon zakte weg om de andere helft van de planeet te verlichten. ''Truth or dare?'' fluisterde hij dan plagerig in haar oor.

Wou lightning wel dat ze iets voelde voor dominic? Hij stond bekend dat hij een slachtoffer koos en ze dan na een tijde gebroken achter liet.; ugh al die verwarde gevoelens gaven haar hoofdpijn.
Light vertelde hem dat ze het nog niet zeker wist.  Toch vertrouwde ze hem haar grootste geheim toe;… Dat zegt toch wel al veel over haar… Waarom ze nog niet toegaf dat ze hem misschien wel leuk vond was omdat ze op Dominic zijn antwoord wachtte; hij dacht toch serieus niet dat zij zich open zou stellen voor hem zonder dat hij dat ook niet deed? Blijkbaar kende hij haar niet zo goed als hij zelf had gedacht. ‘Als ik het niet wilde weten, zou ik het niet vragen schat.’ Kort grinnikte ze en keek toe wanneer hij zijn magie gebruikte.
Hm, ze weet dat hij niet tevreden was met haar antwoord, dus zal ze speciaal iets geven voor hem. Ze boog haar gezicht naar zijn oor toe. ‘ Maar misschien weet ik het antwoord wel achter deze date’ fluisterde ze hem glimlachend toe. Daarna ging ze weer recht zitten. Luisterend naar zijn hartslag.
’ Truth or dare?’ Fluisterde hij dan plagerig in haar oor. Zijdelings keek ze hem aan met een klein glimlachje op haar gezicht. ‘waarom ook niet’ lachte ze lichtjes. En zette zich dichter tegen hem aan terwijl ze nadacht ‘hmz, laat ik maar beginnen met dare’ haar glimlach was iets beter geworden.

ugh flut

Ze was erg gespannen merkte hij, dacht druk na. Bijna kon hij haar hersenen horen kraken. Was het dan zo lastig om in zijn buurt te zijn? Hij nam dat als een compliment, het betekende dat ze zich telkens aan moest passen, hij haar van haar stuk bracht. En dat was perfect. Hij hield niet van saai en wist zeker dat dat voor Lightning ook gold. Ze waren beiden veeleisend, intelligent, dol op mindgames. Al was dat laatste meer zijn specialiteit, Lightning was een vriendelijker type, ze flirtte en plaagde, maar maakte minder snel misbruik van je. Of was dat maar schijn? Hij zou het niet erg vinden als ze probeerde zijn zwaktes te misbruiken, hij zou het even hard terug doen. Oog om oog, tand om tand. Beter gezegd: Hij zou haar vernietigen, verslaan, als ze hem uitdaagde tot een spelletje. Het was een spel waarvan enkel hij de regels wist, enkel hij kon winnen.
En nu daagde hij haar uit. ’Truth or dare?’ Net als slaapfeestjes en flauwe giechelspelletjes, maar zijn dares zouden geen slap gelul zijn. Dan had hij beter een pruik op kunnen doen met vlechtjes, makeup op zijn bleke wangen en doen alsof hij een van de idioten was, die de volgende generatie vrouwen zou worden. ‘Waarom ook niet.’ Alsof hij nee als antwoord zou accepteren. Alsof zij een uitdaging uit de weg zou gaan. ‘Hmz, laat ik maar beginnen met dare.’ Ah, zoals verwacht wilde Lightylight zich niet graag blootgeven. ''Bang dat ik je grootste geheimen ontdekt, honey?'' vroeg hij plagerig, alvorens de dare te uiten. ''Ik daag je uit me Duvessa te laten zien. Of, als je dat niet durft, mag je ook  een liedje zingen.'' Dat laatste achteloos, maar eigenlijk was Dominic razend benieuwd of hij een liedje te horen zou krijgen of de demon in dit meisje te zien zou krijgen.

haar ogen had ze even lichtjes gesloten. Luisterde naar Dominic zijn hartslag die te voelen was vanwege ze tegen hem aanzat met haar rug. Haar rood bruine haren lagen langs haar hals over haar schouder heen. af en toe keek ze zijdelings via haar ooghoeken naar Dominic, naar zijn gezicht. En al snel weer naar die ijsblauwe ogen die je zo kil aan konden kijken en je het gevoel konden geven dat ze vlak door je ziel heen keken. De hare daarin tegen stonden niet kil of happy. De hare hadden niet echt een emotie meer. Die was met de tijd verdwenen uit haar blik. ze mocht dan glimlachen of triestig zijn maar nooit zal je dezelfde emotie in haar ogen als in haar gezicht zien. Niet dat het nog wat uitmaakte voor Lightning. En hier zaten ze dan, met de enige persoon die ze het meest zou horen te haten. Het leven draait soms helemaal niet uit zoals je wou dat het uitdraaide. En nu speelde ze gewoon truth or dare. Had je dit enkele weken gezegt dat ze dat stomzinnig spel zou spelen met Dominic, en lightning zou je gewoon vierkant uitgelachen hebben, om je dan vervolgens gek te verklaren.

''Bang dat ik je grootste geheimen ontdekt, honey?'' vroeg hij plagerig. Hierover grinnikt ze lichtjes en keek hem geamuseerd aan. 'Hoe weet je zo zeker dat je de op een dag te weten zou komen?' vroeg ze plagend terug. Lightning wou eigenlijk niet weten wat voor een dare ze zou krijgen, Dominics kennende gaat het haar helemaal niet aanstaan. ''Ik daag je uit me Duvessa te laten zien. Of, als je dat niet durft, mag je ook een liedje zingen.'' Lightning was meteen verstijft bij zijn woorden. Dit had ze moeten zien aankomen. Ze bijt op haar onderlip. Light weet dat ze geen enkele optie had hier. Ze zou haar eigen trots kwetsen als ze een liedje zou zingen. En Dominic wist maar al te goed dat ze dat tweede niet zou kiezen. Verdomme. Een diepe zucht verlaat haar keelgat. Hij denkt dat hij niet naïeve is, maar hij heeft geen flauw idee wat hij nu van haar vraagt. Hoe gevaarlijk dat dat wel niet is om haar tevoorschijn te halen. 'best..., al snap ik niet waarom je dat wilt ' ze schud haar hoofd en sluit haar ogen. Haar ademhaling wordt langzamer en dieper. De sfeer rond hen werd van rustgevend naar een angstig haast benauwd gevoel. De eerst zo heldere nacht verdween en werd vervangen door de donkere nacht waarbij de maan helemaal verdwenen is. In een seconde was ze bij hem weg. Haar ogen werden bloedrood en haar botten begonnen vreselijk en luid te kraken. Haar rug begon krom te groeien. haar gezicht begon langer te worden. De eerst zo stille nacht werd helemaal verbroken door de pijnlijke kreunen en krakende botten van Lightning. Enkele minuten was ze helemaal verdwenen en daarvoor stond in de plaats de demon Duvessa in haar dierlijke gedaante de hellhound. Zwart kleverig spul kwam als kwijl uit de bek van het dier, die met een hongerige blik naar Dominic keek.

De waarheid of een uitdaging. De meeste mensen kozen automatisch voor een dare, bang dat de vraag persoonlijk zou zijn of hen in verlegenheid zou brengen. Maar het echte gevaar zat hem juist in de dare. Een vraag kon je cryptisch beantwoorden, hell, je kon zelfs liegen. De vraag zou iets zijn waarop de ander het antwoord niet zou weten, want anders was het nutteloos. Dus dan kon je antwoorden wat je maar wilde. Tja, als je een eerlijk persoon was, met een hart van goud, dan werd het wat lastiger. Maar dan moest je ook niet aan zulke spelletjes beginnen. Of gewoon schaamteloos je geheimen bekennen.

De dare zou lastiger te vermijden zijn. Het was immers te zien of iemand deed wat hem of haar opgedragen was. Tja, dat was zijn analyse dan. Maar Lightning was impulsiever, op het oppervlakte trotser. Dominic brak zonder problemen beloftes of loog gladjes, maar dat zag hij Lightning onder een uitdaging nog niet zo snel doen. En dat was wat hen op dit punt had gebracht, waarbij Lightning schorvoetend toegaf.

De maan verdween. Duister nam over. Dominic knipperde een paar keer en toen hij zijn zicht weer terug kreeg was het al te laat. Ze was weg. Hij had in een reflex zijn hand uitgestoken naar waar zij gezeten had, maar greep in het niets. De koude wind nam gretig de warmte die haar lichaam achter had gelaten weg. Hij was alleen.. Dominic zocht Lightning, een teken van leven, iéts. En hij vond het zodra een luid gekraak weerklonk. Daar, in de schaduwen, aanschouwde hij de afschuwelijkste transformatie ooit. Waar eens een lieflijk meisje stond, was nu een silhouet te zien wat zelfs de koudste, onverschrokken ziel angst zou inboezemen. ''A..ha...'' klonk het aarzelend.

Lightning- of liever gezegd Duvessa- deed hem ontzettend denken aan een hond. Daardoor schoot er door zijn hoofd: Geen angst tonen. Geen angst voelen zelfs. Honden ruiken angst. ''Well, I'm impressed.'' Vlug stond de jongen op en keek Duvessa recht aan. Niet wegkijken. Die bloedrode ogen.. Gewoon recht inkijken. Niet. Bang. ''Dusss- is het mijn beurt?'' vroeg hij dan nonchalant, zijn handen in zijn zakken gestoken, ondertusen zichzelf voorbereidend op vanalles. Een aanval, voornamelijk dat. Demonen waren immers niet altijd even makkelijk in de omgang.

Het haat gevoel voor wat ze was werd iedere dag alleen maar sterker. Iedere keer dat iemand het erover had voelde ze de zelfhaat sterker worden. niet dat ze zichzelf haatte, maar wel om wat ze was. Het is niet iets dat je kon laten verdwijnen, of kon veranderen. Was het maar zo simpel. Haar ogen had ze ondertussen gesloten om te luisteren naar haar eigen ademhaling. Waarom wou Dominic de demon zien? Is het niet de bedoeling dat men bang wordt van zo'n demon. Het was wel te verwachten dat Dominic juist de persoon zou zijn die het omgekeerde zou doen. Hij is altijd degene geweest die alles anders wou doen. Iedere keer het tegenovergestelde. Speciaal doen. Dit alles had ze kunnen voorkomen, alleen moest haar trots haar dat weer verpesten.

Even dacht Lightning na of ze dit kon tegenhouden. Dominic was haar weer voor door haar lichtjes te bespotten met een tweede keuze. Argh, ze haatte het dat hij haar al begon te kennen. Daar hield ze niet van. Met zware tegenzin gaf Lightning dan maar op. Voor de tweede keer sloot ze haar ogen om haar hart te laten vertragen door langzaam en die in en uit te ademen. Het contact opnemen met Duvessa was simpel, het lichaam aan haar over geven ook. het probleem is het lichaam terug overnemen. De demon wilt namelijk niet zo snel haar vrijheid terug afgeven
De transformatie was zoals verwacht weer zeer pijnlijk. Eergisteren had ze haar pilletje genomen om een transformatie over te slaan. Daardoor is deze transformatie nog pijnlijker dan normaal. je zou verwachten dat Light na al die jaren de pijn nu wel gewoon was maar dat is het niet. Iedere verandering is alsof je het voor de allereerste keer meemaakt. Iedere keer wenste ze opnieuw en opnieuw dat het op een dag zou stoppen.

Vanaf dat de demon vrij was was de omgeving automatisch wat verduisterd. Duvessa zelf was echt opgelucht dat ze weer eens vrij was. het voelde goed om haar poten eens uit te strekken. haar tong liet ze half uit haar bek hangen aangezien ze maar al te goed wist wie er haar gezelschap gaf. ''Well, I'm impressed.''
Duvessa lachte, wat eigenlijk meer een grom was. ''Dusss- is het mijn beurt?'' vroeg hij dan nonchalant
Domme, domme jongen. Haar mondhoeken kropen omhoog waardoor je duidelijk haar vlijmscherpe tanden zag. Langzaam als een roofdier die op haar prooi stapte ging Duvessa naar Dominic. Dacht hij nou serieus dat geen angst tonen zin had? Ze kon hem haast nu al proeven. Eerst stapte ze een cirkel rond hem. Kijken wat ze voor haar had. 'Dom mens' Grinnikte ze. 'Wat had je gehoopt hiermee te bereiken' Haar kwijl die op de grond belande verschroeide de aarde waar het terecht was gekomen.

Yin yang, zwart wit. Ze dacht hem te kennen en daarmee maakte ze een grote fout. Ze liet haar waakzaamheid afzwakken en daarmee maakte ze een nog grotere fout. Het was niet dat hij haar fysiek enig kwaad zou doen, oh nee, dat zou zonde zijn van zo’n mooi gezichtje, nietwaar? Nee, met haar speelde hij mentaal. Lightning dacht zo ingewikkeld te zijn, zo ongrijpbaar. Maar haar koppige karakter maakte haar zwak, je kon haar uitdagen en weigeren zou ze niet durven. Ze dacht zo uniek te zijn, speciaal. Niet alleen vanwege die demon in haar, gewoon omdat ze zo stoer en ‘anders’ was. Maar dat was een waarheid waar Lightylight nog lang niet aan toe was.

Gekraak van botten, een onsmakelijke symfonie. Zou ze niet beter af zijn in een grafkelder? Was de dood voor haar niet een verlossing? Dominic kon niet zeggen dat hij alles van haar situatie begreep, maar één blik op het monsterlijke ding dat zijn schattebout bevatte was genoeg om hem tot misselijkheid en afgrijzen te drijven. Ze was dood beter af, iedereen was beter af als dat ding dood was. Maar hij zou niet degene zijn om haar te doden. Niet nu in ieder geval, nu ze in de vorm van een overmaatse hond gedrukt was. Misschien zodra ze weer terug was in haar iele meisjeslichaam, dat hij dan een mes tegen haar nek zou zetten. Niet voor het redden van de mensheid. Wel voor zichzelf.

De inwendige angst die hij voor haar voelde probeerde de jongen te onderdrukken, terwijl hij tegelijkertijd zijn interesse voelde groeien. Niet goed. Hij mocht in heel veel geïnteresseerd zijn, obsessies had hij wel vaker met speeltjes die beter waren dan de standaard. Maar niet met dit. Dit ding. Praten was de enige manier waarop hij zichzelf kalm kon houden, maar het geluid van een lachende demon was genoeg om een rilling over zijn lijf te schieten.

'Dom mens. Wat had je gehoopt hiermee te bereiken?' Te sterk, te wreed. Tijd om te gaan. ‘Ik hoopte dat je knapper zou zijn.’ Stapje achteruit. ‘Minder als een vieze straathond, als je begrijpt wat ik bedoel.’ Zwarte rook die haast onzichtbaar rond zijn vingers kringelde. ‘Ben je wel ingeënt tegen rabiës?’ vroeg hij, terwijl hij zichzelf als het ware achteruit liet vallen. Maar de grond raakte hij niet. Niet hier tenminste. De duistere magiër had de schaduwwereld gebruikt om te ontsnappen aan de scherpe tanden en het vieze kwijl. En omdat hij niet specifiek aan een bestemming had gedacht –tenzij ‘weg hier, zo snel mogelijk weg hier’ telde- zou het zeer lastig zijn hem te volgen. Hoopte hij dan maar. En waarom zou een creatuur als deze tijd aan hem verspillen? Er waren immers genoeg andere hapjes die hier rondwandelden, toch?

[Dominic runs.. ^^’ Such a brave young man~]