De grijze vleugels van haar dierlijke vorm flapperden op en neer als ze zich gracieus door de lucht bewoog. De wind voelde zo goed aan door haar veren. Hoewel haar vleugels grijs waren, was de rest van haar lichaam wit. Haar nek was lang en sierlijk en haar bek spits en oranje. Soms pikte ze nog wel eens een visje uit het water op. Al at ze ze liever gebakken, soms was het fijn om eens helemaal een te worden met haar dierlijke vorm. Op het prikbord had Samantha een briefje zien hangen, over een nieuwe soort club. Het was speciaal voor mensen die zich één wouden voelen met de lucht, die de vrijheid die de vlucht hun gaf kon waarderen. En daar hoorde ze wel bij. Daarom vloog het als reiger getransformeerde meisje naar de plek die men als ontmoetingspunt had gezet. Voordat ze landde genoot ze nog even van de vlucht en scheerde ze over het water van het stille meertje. In de weerkaatsing op het water zag ze zichzelf als ze door de lucht vloog. Toen ze bij de oever van het meer kwam flapperde Samantha een paar keer met haar vleugels en ging ze naar omhoog vliegen, tot ze recht naar boven vloog. Van daaruit deed ze een sierlijke achterwaartse salto, een trucje dat ze al sinds kleins af aan oefende en elke keer weer leuk vond. Als ze nu in mensen vorm was geweest was er vast en zeker een grote glimlach om haar lippen geplooid. Het meisje vertraagde haar vlucht en vloog op de grote rots waar een jongen met zijn draak op zat - dat was vast de oprichter van de groep. Sierlijk als altijd landde de reiger. Ze schudde haar veren even uit en transformeerde toen terug naar haar normale, menselijke vorm, zodat ze ten minste kon praten. Doordat hij op de draak zat stak hij wel wat boven haar uit, maar dat maakte niet zoveel uit. "Hallo", begroette de vierdejaars hem. "Mijn naam is Samantha"

Het meisje glimlachte vriendelijk bij het nerveuze antwoord van de derdejaars. Hij stelde zich voor als Syrax, en zijn draak bleek Dregoe te heten. Samantha keek de zwart geschubde Dregoe aan met een nieuwsgierige blik. Ze had nog niet vaak en draak in het echt gezien, en om eerlijk te zijn vond ze ze majestueuze dieren. Ze bestudeerde hem goed, zodat ze hem later na zou kunnen tekenen in haar tekenschrift. Als ze iets interessants zag, dan had ze vaak de neiging om dat meteen te gaan natekenen. alleen kon ze dat niet nu, want nu was ze hier voor iets anders.. Toen Syrax zijn keel schraapte keerde ze zich weer om. Bij zijn vraag knikte het bruinharige meisje, waardoor haar lange haren in haar gezicht vielen. Even nam ze de tijd om ze terug in model te brengen, alvorens te antwoorden. "Inderdaad", zei ze, met haar stem die altijd wat hoger was geweest dan de meeste andere meisjes. Haar blauwe ogen keken even rustig om zich heen. Haar felblauwe ogen waren altijd het enige geweest dat echt Cassiaans leken, want voor de rest was ze tamelijk normaal en kon ze van elke planeet gekomen zijn. De plek die hij had uitgekozen voor de eerste bijeenkomst vond ze wel fijn, zo dicht bij het water maar ook met zo veel ruimte. Alleen was die nogal leeg op het moment. "Denk je dat er nog anderen komen?", vroeg ze daarom ook maar. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, nietwaar?

Haar blauwe ogen bestudeerde de jongen terwijl hij zich voorstelde. Zijn haar was ros en halflang, en hij zag er wel vriendelijk uit. Behalve dan dat hij vreselijk nerveus was, en met een lacherig nerveus stemmetje stelde hij zichzelf dan ook voor. Blijkbaar kwam Syrax van Razen, was hij afgestudeerd van.. Sarkas, ofzo -ze was niet zo zeer op de hoogte van dingen op de andere planeten- en had zo naar het schijnt zijn draak gevonden. Of gekregen. Of zo. Hij legde ook meteen uit waarom hij zo nerveus was, en ze kon er wel inkomen. Zelf had ze zo geen problemen met andere mensen, maar dat kwam misschien ook omdat ze altijd al sociaal geweest was. Toen hij klaar was dacht Samantha even na over wat ze over zichzelf kon vertellen. "Dus, mijn naam is Samantha Woods. Ik kom van Cassia", begon ze. "Mijn ouders zijn de doodnormaalste mensen die je je kunt inbeelden, met een doodgewoon huis in een doodgewone wijk" ze glimlachte even bij die beschrijving. Ze hield zielsveel van haar ouders, maar het was nu eenmaal waar dat ze nogal gewoontjes waren. "Euhm, ik ben 16 jaar oud en al sinds jongs af aan een erg sociaal mens" Kon gene kwaad om dat er even bij te vermelden, niet waar? "Ik hou van tekenen en van vliegen, zoals je vast al door had. Verder heb ik niet echt iets te melden, een saaier iemand kom je vast nooit meer tegen" Het laatste was al lachend gezegd, waardoor duidelijk was dat het een grapje was, hoewel Samantha het eigenlijk wel meende. Ze was een doodnormaal Cassiaans meisje, met doodnormale ouders, een doodnormale jeugd en doodnormale talenten.

Voor ze nog iets kon zeggen, of voordat Syrax kon reageren, liep zijn zwarte draak dichter op Samantha af. Ze glimlachte, maar zette ongemakkelijk toch een klein stapje naar achteren. Ze was immers niet helemaal zeker hoe vredevol Dregoe, zoals de draak heette, was. Wie weet vond hij haar wel een bedreiging voor zijn meester, en dan was het goed gedaan met haar. Langzaam tilde ze haar hand op, als om hem niet te doen schrikken, en legde hem voorzichtig op de gladde schubben van zijn snuit, als om hem te aaien. Zijn glanzende zwarte schubben voelden vreemd zacht aan. Niet zoals een vacht of veren, maar eerder glad. Tot haar stomme verbazing zette de draak een stap dichter bij het zwartharige meisje en begon haar gezicht af te likken. Samantha schrok, en zoals ze meestal in dat soort gevallen deed, nam haar instinct de overhand. ze was meestal niet zo'n bangerik, maar als ze schrok dan vluchtte ze toch liever. Daarom transformeerde ze in haar reiger, en met twee sierlijke klappen van haar vleugels vloog ze omhoog. De tamelijk grote reiger landde in een hoge boom, op een grote tak, en keek naar beneden, waar Syrax en zijn draak nog steeds stonden.

Ze aarzelde even bij de roep van Syrax. Als ze in haar dier veranderde, dan nam het dierlijke instinct altijd toe. en in dit geval was het vluchten, niet vechten. Uiteindelijk nam de mens in haar wel over, en met een aantal zware slagen van haar grijze vleugels steeg ze op van de tak waarop ze zat. In zweefvlucht vloog de reiger terug naar de draak en zijn bereider. Haar vleugels waren uitgestrekt en vormden een spanwijdte van wel anderhalve meter. Sierlijk, zoals altijd, landde ze terug waar ze daarnet stond, al was dat dit keer wel ietsje verder van de zwarte draak. Dat wou ze niet nog eens riskeren, want het was nu niet zo aangenaam om constant weg te moeten vliegen omdat ze zich verschoot. Samantha veranderde terug in haar 1m65 lange mens, en schudde even haar lange bruine haren uit haar ogen. Daarna glimlachte ze een beetje schuldbewust. "Sorry van dat", zei de vierdejaars met haar relatief hoge stem. Even was ze stil, maar daarna vond ze dat er toch wat schot in de zaak moest komen. "Gaan we nog iets doen, of blijven we hier staan?"

De reiger knikte haar kopje scheef toen Syrax opeens ook kromp en veren kreeg. Hij leek ook te veranderen in zijn dierlijke vorm, al was die veel kleiner dan de hare. Wat voor dier was dat? Het deed Samantha een beetje denken aan een arend, maar kleiner. Een visarend misschien? Ze was een beetje verward, want het meisje had verwacht dat hij de 'wedstrijd' op zijn draak zou doen, maar dat was voor ze wist dat zijn dierlijke vorm ook kon vliegen. De reiger schudde even haar veren uit en steeg bijna tegelijk met de visarend op. Net ietsje later, omdat ze moest wachten op het signaal. Haar krachtige vleugels lieten haar het eerste stukje loodrecht opstijgen, maar de rest van de vlucht deed ze al cirkelend naar boven om niet al te ver af te dwalen. Dit kwam voor haar eigenlijk aan op uithoudingsvermogen, want omdat ze naar boven vloog kon ze niet in zweefvlucht vliegen. Even keek ze naar beneden, waar ze zag dat Dregoe ook opsteeg, weliswaar later dan hen, maar toch. Zou hij ook aan de wedstrijd meedoen?