Voor de hoeveelste keer moest hij ook al weer letterlijk uit bed springen en alles in turbo-snelheid doen? Hij was de tel kwijt geraakt.
Het klonk lichtelijk overdreven, maar het was de waarheid. Nate's dossier stond niet vol met spijbelmomenten, het stond vooral vol met meldingen over dat hij te laat was gekomen bij lessen. Hoeveel meldingen dat waren, was voor hem een raadsel, maar hij wist in ieder geval wel dat dit veel te vaak gebeurde en dat het hem elke keer een blauwe plek of drie opleverde. Zoals vandaag dus, waar hij zijn knie tegen zijn nachtkastje stootte en zijn wang tegen de rand van het nachtkastje terwijl hij zijn spullen opraapte. Hij maakte dat hij weg kwam, gekleed in een lichte jeans met een donkerkleurig shirt erboven. Zijn schoenveters waren niet gestrikt en zijn haar zat lekker warrig, maar het kon hem helemaal niets schelen. Hij snelde door de gangen heen, zijn schoudertas achter hem aan slingerend als een soort staart.

Mensen keken hem onderweg na en weken gelukkig nog voor hem uit. Voor dat laatste was hij ze dankbaar, sinds hij geen zin had om tegen ze aan te botsen. Ergens in zijn achterhoofd meende hij toch dat ze de vorige keren ook voor hem uitgeweken waren. Wauw, mensen waren inmiddels zo gewend geraakt aan zijn laat-komend gedrag dat ze elke keer standaard uitweken. Geweldig toch? Nee? Nee. Eigenlijk niet. Dit weerspiegelde weer het feit dat Nathan te vaak te laat was gekomen en dat hij nog wel eens op zijn donder kon krijgen.
Puh, kon hij er wat aan doen? Hij was geen ochtendpersoon en wilde nadat zijn wekker af ging nog even vijf minuten liggen. Vijf minuten werd een half uur... Oké, dat was dan zijn schuld en daar kon hij wel wat aan doen (maar ''AGDSFKHA'').
Nathan rende de school uit op volle snelheid en gaf zichzelf een zetje met zijn luchtmagie om nog sneller naar voren te schieten. Hij vloog even van zijn voeten en werd naar voren geworpen door de wind. Hij landde soepel op zijn voeten en gaf nog een stoot met wind achter zich, zodat hij weer op hoge snelheid naar voren schoot. Yes, zo kwam hij wel aan bij de oude ruïnes! Hij zag de bende al in zicht en stopte met zijn luchtmagie te gebruiken, waarna hij gewoon naar ze toe rende...

Haha, waarom had hij zijn veters ook al weer niet gestrikt?

Met een rotvaart vloog Nathan op de grond af, gestruikeld over zijn losse veter. Uit zijn mond kwam een luide ''DAAAAH'' terwijl hij face-first op de grond af suisde. Help, help, kon iemand hem met klei opvangen of zo? Hij wou zijn pretty face niet permanent beschadigen.

Dus. Cas of iemand anders mag hem redden of Nate breekt een neus :'D Your pick~

Een groot voordeel van lessen in de middag; leerlingen kwamen vaker gewoon op tijd en waren al een stuk minder slaperig, negen van de tien keer. Het was toch veel fijner om tegen normale, verveelde koppies aan te kijken, dan tegen slaperige, verveelde koppies. Bij dat eerste had je immers nog een beetje het gevoel dat er naar je geluisterd werd. En daarbij kwam dat Casca zelf dan ook wat wakkerder en scherper was. Middaglessen waren zoveel fijner.
De eerste leerlinge meldde zich met een begroeting en een naam, die Casca met een glimlach en een knikje beantwoordde. “Middag, Celia.” Dat was nummer één. En ook nog op tijd. Nu de rest nog. Kijk eens aan, nummer twee was ook op tijd verschenen. En stelde zich ook nog eens voor met een diepe, beleefde buiging. Ze werd verwend. Saturi werd zo begroet met dezelfde knik en glimlach als Celia, waar hij een gesprek mee aanknoopte.
Het wachten was nu op nummer drie, die Casca uit lichte irritatie zachtjes met haar voet op de grond liet tikken, armen over elkaar geslagen. Hij was nog niet te laat, maar als hij er nu al was geweest, hadden ze iets eerder kunnen beginnen en hadden ze wat meer tijd om te oefenen. Een nieuwe vaardigheid als deze leren kostte al veel tijd, dus elke minuut extra kon helpen.
Ah, kijk eens aan, daar leek vanuit de verte toch al iets aan te komen. Of nee, beter gezegd; suizen. Met een paar grote stappen ging Casca wat meer naar voren toe, zodat ze haar laatste leerling als eerste, vol blijdschap natuurlijk, kon begroeten. Haar mond hing al half open, klaar voor een sarcastische begroeting, maar haar woorden werden weer ingeslikt toen ze de meest elegante duikvlucht ooit bijna te zien kreeg. Alles leek even in slow-motion te gaan. Och jeetje, wat waren haar eerdere gedachtes ook alweer over die schooldokter en die assistent? Oja, het waren creeps die ze wilde vermijden. Oké dan, beter dat ze hem overeind hield zodat ze die gedachte waar kon houden. Met een paar tikken tegen de grond met haar hielen liet ze de stenen plaatjes wat omhoog schieten bij zijn voeten, zodat hij wat extra struikeltijd kreeg voordat hij de grond zou raken en Casca sneller naar hem toe kon lopen. Net toen hij vlak boven de grond hing greep ze hem vast bij zijn bovenarm met een stevige hand en bespaarde ze hem zo een gebroken neus. Wat was ze toch een reddende engel. “Meneer Collins, toch maar besloten om op tijd te komen, hmm?” Haar toon klonk half geamuseerd en half geïrriteerd. “Prachtige duikvlucht, de landing heeft enkel nog wat werk nodig. Goed, raap jezelf van de grond, dan gaan we beginnen.” Haar grip om zijn bovenarm verdween en ze beende weer verder de ruïnes in, klaar om haar les te beginnen. Ze hadden genoeg tijd verspild aan wachten.

Op een afstand van zo een zes, misschien zeven meter tussen haar en de leerlingen bleef Casca staan, handen in elkaar gelegd, gezicht naar haar ‘publiek’ gericht. “Oké, middag iedereen. En welkom bij de les Earthshatter. Voor deze les heb ik twee uren uitgetrokken, wat misschien een beetje zwaar is met deze hitte, maar deze vaardigheid vergt nou eenmaal wat oefening. Als jullie deze les goed opletten en goed oefenen, kunnen jullie later misschien echter iets als dit uitvoeren.” Casca draaide zich weg van de leerlingen, trok in die draai haar rechterbeen omhoog tot net boven haar middel en liet haar hiel met een harde klap op de grond klappen. De grond om haar heen scheurde lichtelijk, maar Casca trok met haar rechterarm die druk verder voor zich uit. Met een gebaar alsof ze iemand met haar vuist een hoek gaf liet ze de druk verder voor zich uit trekken, waarbij de grond open scheurde en verbrijzelde. De druk werd tot ongeveer een 12 meter verder getrokken. Stenen en brokken van de grond om de bars lagen uit elkaar en omhoog gericht, schots en scheef. Casca draaide zich weer terug naar de groep, waarbij ze dezelfde beweging herhaalde, ditmaal uitgevoerd met haar linkerbeen en zonder haar arm te gebruiken. Vanaf haar scheurde de grond opnieuw, nu rondom haar in een cirkel. Vlak voor de voeten van de leerlingen stopte de verbrijzeling.
Tevreden richtte de jonge vrouw haar blik weer op de leerlingen, kijken of ze onder de indruk –of geschrokken waren. “Nou is deze techniek nuttig om verschillende redenen en valt hij onder veel omstandigheden goed te gebruiken.” Voor een kwartslag draaide de vrouw zich weer weg van de leerlingen, blik gericht op een half-ingestorte muur. “Ten eerste, als je deze techniek gebruikt op de grond waar een vijandig staat, maak je de grond natuurlijk instabiel voor hem en kan je hem makkelijk onderuit krijgen. Ten tweede, creëer je op deze manier een makkelijkere manier om stenen en rotsblokken snel te gebruiken, waardoor je over de tijd heen meer energie kan besparen. Je bespaart meer energie, door in één keer wat meer te gebruiken, maar over de tijd heen dan minder inspanning los te hoeven laten. Zo hoef je geen extra energie te gebruiken om stenen en rotsblokken uit de grond te trekken, maar kan je ze op deze manier niet alleen makkelijker, maar ook snéller pakken. Dit komt zo goed van pas wanneer je een aanval moet afweren.” Een paar rotsblokken werden met een armgebaar uit de verbrijzelde grond getrokken, die zo voor Casca zweefde en haar lichaam zouden beschermen, mocht iemand een rechtstreekse aanval op haar los gelaten hebben. “En op deze manier kan je ook vele maren sneller de rotsblokken gebruiken om op je tegenstanders af te vuren.” De rotsblokken werden met klappen en trappen tegen de muur aan gestuurd, volle vaart. De muur die nog half overeind stond was nu volledig gelijk gemaakt met de grond.

Klaar met haar demonstratie liet de jonge vrouw haar arm, met een vlakke hand naar de grond gericht door de lucht glijden, waarbij ze de verbrijzelde vloer weer zo goed mogelijk recht probeerde te trekken, voordat ze zich weer volledig naar haar leerlingen richtte. “Goed, wat ik nu graag wil dat jullie doen, is ten eerste, zo een vijf meter afstand van elkaar nemen, geef jezelf lekker de ruimte op de stenen vloer. Dan heb je ook geen twijfels of je elkaar kan raken en kan je wat losser zijn. Dan adviseer ik jullie om een stevige houding aan te nemen, zoals deze:” Casca zette haar benen wat verder uit elkaar, hief haar hoofd omhoog en hield haar schouders lichtelijk omhoog. “En dan beginnen jullie de oefening met een trap waarbij je je hiel tegen de grond drukt, zoals dit.” Haar rechterbeen werd omhoog getild tot ongeveer haar middel, die ze vervolgens met veel vaart naar de grond toe drukte. Haar hiel kwam neer op de grond, waarbij kleine, subtiele barstjes in de grond verschenen. Maar de grond werd verder niet verbrijzeld. “Je hiel is hierin het middelpunt, van waaruit je de druk verder moet sturen vanuit de aarde. Maar jullie moeten eerst wennen aan de druk die jullie achter de trap zetten, waarna jullie je kunnen focussen op het échte sturen. Laat jezelf wennen aan de beweging. En als je denkt dat je er klaar voor bent, kan je beginnen met het proberen te sturen van de magie. Neem je tijd, het is geen race. En mocht de zon je te heet worden, heb ik daar handdoeken en een koelbox met flessen met koud water staan. Oké, al er dan verder geen vragen zijn, wens ik jullie succes!” Ze was zéér benieuwd naar wat ze te zien zou krijgen.

Tijdens zijn val, zijn magnifieke en prachtige val, bedankte hij God, Vishnu, Allah, wie dan ook, voor het geschenk dat hem gegeven was: zijn pretty face. Hij bedankte de heiligen voor het maken van zo'n verfijnd en mooi (ahum ahum) gezicht en bood alvast zijn verontschuldigingen aan voor het verpesten van hun geschenk. Want ja, rots zou harder aankomen dan een vuist tegen zijn neus en de kans was groot dat er meer dan zijn neus verpest zou worden. Bye bye, neus. Bye bye, voorhoofd en kin en tanden.
Hij kon nog net de grond onder hem voelen trillen, waarna een paar van de stenen plaatjes omhoog schoten. Zijn voeten struikelden over de stenen plaatjes, waardoor hij ietsje langer struikelde en onhandig naar voren strompelde. Vervolgens voelde hij een sterke hand om zijn bovenarm, waardoor zijn val compleet gestopt werd. Nathan opende zijn dichtgeknepen ogen en alles wat hij zag, was de steenachtige ondergrond. Hij hing een paar centimeter boven de grond, Miss Casca had hem van de val gered.
“Meneer Collins, toch maar besloten om op tijd te komen, hmm?” zei de ietwat intimiderende vrouw op een half geamuseerde toon. Waarschijnlijk was zijn val zo komisch geweest dat zelfs zij er geamuseerd door was. 'Uh, ja... Goedemorgen-uh, middag, Miss Casca! Ik dacht uh, laat ik toch maar op tijd binnen komen vallen.' bracht hij ietwat schaapachtig uit en krabbelde stuntelig overeind. 'Snapt U hem? Vallen? Eyyy? Eeeeeeeeeyyy?' (Nathan, alsjeblieft) Hij probeerde de sfeer nog licht voor zichzelf te houden, ook al kon hij wel door de grond zakken van schaamte (oké oké, ik stop al). Ze liet hem al vlug los en ging de les beginnen. Nate ging onhandig staan, maar bukte gelijk weer om zijn veters vlug te strikken. No way dat hij weer zo idioot ging vallen.

Terwijl hij achter Miss Casca aan liep, besefte hij zich dat het niet eens meer ochtend was. Aan de stand van de zon kon hij zien dat het al middag was en dat hij dus de hele ochtend door had geslapen. Ongelooflijk. Hij had zich meerdere keren ernstig verslapen, maar dit was toch overdreven. Thuis lag hij in de weekenden ook altijd in bed tot 11 uur, maar nu was het al - wat - twee uur 's middags? Wauw.
Nate wreef even wat slaap uit zijn ogen terwijl hij zich bij de groep voegde en ging toen maar opletten, immers vermoedde hij dat Miss Casca het niet zou waarderen als hij niet op zou letten. Daarbij vond hij aarde magie wel vet, het was na lucht en vuur toch wel zijn favoriet. 'Hey,' zei hij kort tegen zijn klasgenoten en gaf ze een vrolijke grijns, waarna hij zich weer op Miss Casca richtte. Ze gaf ze een korte introductie, vertelde dat ze hier twee uur zouden gaan oefenen. Pfoe, twee uur, in deze hitte. Toch jammer dat hij een zwart t-shirt aan had getrokken. De vrouw keerde zich vervolgens om en deed iets waar Nathan toch wel een sprongetje van maakte. Ze stampte met haar hiel op de grond, waardoor de grond uiteen barstte en overal kraken vertoonde. Met een beweging van haar arm spatte de hele grond uiteen, waardoor de rotsen scheurden en omhoog kantelden, de punten omhoog gericht en alles schots en scheef door elkaar. 'HOLY SHIT.' bracht Nate uit. Casca keerde zich nog een keer om en liet de grond opnieuw uiteen spatten, nu in een cirkel om haar heen met zij als epicentrum. Aarde was een gaaf element, maar Jezus, wat kon het soms eng zijn.

Nate keek ietwat geschrokken naar wat de vrouw had aangericht en slikte even. One more reason why I shouldn't fuck with her... dacht hij even en dat was ook van zijn gezicht af te lezen. Hij liet zijn handen zakken, die hij tijdens de demonstratie omhoog had geheven als een bescherming tegen wat vliegende steentjes en keek toe naar wat ze nog meer deed. Zo langzamerhand begon hij zich af te vragen waarom hem geen aarde was geschonken. Hij was dol op lucht en vuur, daar niet van, maar damn. Aarde.
Nadat Casca wat truukjes had laten zien, begon ze uit te leggen hoe ze de Earthshatter moesten doen. Ze moesten een houding aannemen, sterk en robuust als de aarde zelf, en op de grond gaan lopen stampen. Nou zag het er bij Casca vet uit, maar wist Nate dat hij zelf als een idioot uit zou zien. Ah wel, hij zou het in ieder geval leuk hebben en wie weet zou het hem toch lukken! Aarde was wel moeilijk voor Nathan, omdat aarde als de tegenpool van lucht werd gezien en hij veel te... lichtvoetig was. Voor iemand van een redelijke lengte en breedte was dat nogal vreemd, ja, maar het freerunnen had hem in eerste instantie al geen vaste voeting gegeven en luchtmagie had hem alleen maar sneller gemaakt – dus ook lichtvoetiger (of nou ja, lichtvoetig was niet het juiste woord, maar het kwam in de buurt).

’Ik ga wel daar staan.’ zei hij tegen zijn klasgenoten en wees naar een lege plaats op redelijke afstand van Celia en Saturi. Hij wachtte niet op antwoord en liep al op het stukje grond af, waar hij dus 6 meter van de rest verwijderd stond. Oké, houding. Hij bewoog zijn benen wat uit elkaar en ging wat door zijn knieën. Vervolgens trok hij zijn schouders wat op en hij wist niet of hij goed stond of dat hij er als een idioot uit zag, maar hij voelde aan dat het prima was. Oké, nu moest hij zichzelf even in een aardestuurders-mentaliteit krijgen. Hij was een badass en niemand kon hem van zijn voeten werpen, want hij zou met stenen en rotsen gaan smijten waarmee hij mensen als vliegjes kon pletten. Ja, gewoon anderen pletten met gigantische stenen. Just pretend you’re Casca.
Oké, stampen dan maar. Nathan hief zijn welgetrainde been en liet zijn hiel met een rotvaart op de grond af suizen. Met een klap kwam zijn hiel neer op de grond, maar er gebeurde verder niets. Dat was ook de bedoeling, want ze moesten eerst wennen aan de beweging… Hoewel Nate al gelijk de grond onder hem wou gaan verbrijzelen. Meh.
Een paar keer liet Nate zijn hiel op de grond stampen, niet echt een techniek erachter. Het was gewoon stampen, alsof hij een stel mieren probeerde te verpletteren. Toen hij besloot er magie bij in te zetten, dat was waar hij in de knoop raakte. Voor hij ook maar de beweging goed onder de knie had, stuurde hij zijn energie door naar zijn voet, in de hoop dat de grond uiteen zou spatten als hij nu zijn hiel neer zou laten komen op de grond. Zijn hiel kwam neer op de grond ja, maar het enige wat gebeurde was dat er een plotselinge windvlaag volgde, waardoor Nate een paar meter de lucht in vloog.
’OEPS.’ schreeuwde Nathan van bijna 10 meter hoogte en viel in een vrije val terug naar beneden. Met een klein stootje magie onder zijn voeten creëerde hij een soort van trampoline-effect, waarna hij ongedeerd op de grond neer kwam – want van 10 meter naar beneden storten en op zijn benen landen was een no-go. Hij schudde een aantal donkerblonde lokken uit zijn gezicht en keek naar Casca. ’Eh… Dat was niet goed, hè?’

Don't hurt me pls.