Haar ogen twinkelde even toen ze de bladzijde van het boek omsloeg en op de pagina die volgde, verder las. Terra liep voor haar uit en stopte zo nu en dan om achterom te kijken hoe ver haar bazin was, die niet bepaald heel snel liep. Ze had de avond ervoor een boek gevonden. Ze had het ooit gekregen van Wendy, vlak voordat ze hiernaartoe kwam. Ze had het alleen nooit gelezen en had besloten dat het eens tijd was. Ze had de halve nacht doorgelezen en het eerste wat ze die ochtend gedaan had, was het boek pakken. Ze was te druk aan het lezen geweest om ook maar te denken aan eten. En nu, een paar uur later, liep ze tussen de brokstukken van de oude ruïnes door, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om lezend over het schoolterrein te lopen.
Ze verbaasde zich er lichtelijk over dat ze nog nergens tegenaan gelopen was. De meeste leerlingen waren wel voor haar aan de kant gegaan, maar de brokstukken zouden echt geen millimeter verschuiven om haar te redden van een blauwe plek. Soms leek het zelfs of die vervloekte brokken stee het erom deden. Alsof ze zacht lachte als iemand zijn of haar nek over de brokken brak. Juist.. Lezen kon nog zo geweldig zijn en ze kon er nog zo van genieten, het leek niet helemaal goed te gaan met de logica in haar hoofd. Brokken steen die lachte? Ze schudde haar hoofd even bij die gedachte en ging met haar ogen weer naar de bovenkant van de pagina om alle opnieuw te lezen, omdat ze gewoon wist dat ze er niks van opgepikt had. Het laatste zinnige van het verhaal was van een bladzijde terug.
Ze fronste en sloeg de bladzijde kort terug, om er zeker van te zijn dat ze die nog wel helemaal meegekregen had. Net toen ze weer wilde gaan lezen, gooide de Tasmaanse duivel roet in het eten. Terra gromde zacht en zette haar voorpoten tegen de benen van haar bazin. Tári hield het boek met een hand vast, zorgde ervoor dat haar duim tussen de bladzijden zat en spreidde haar armen toen, zodat ze de Tasmaanse duivel kon zien. Nu pas drong tot haar door dat ze stilstond. Ze glimlachte even en hurkte neer, waardoor het boek in haar linkerhand dichtklapte en haar duim uit reflex tussen de bladzijden schoot. Doordat ze het boek niet op tijd goed vast kon pakken, viel het met een doffe plof op de grond. Ze zuchtte zacht toen ze zag dat het ding op de rug was gevallen en er een kleine beschadiging opzat. Ze pakte het op en keek toen naar Terra, die ze oppakte en op haar schouder zette.
Zoekend naar de pagina waar ze gebleven was, liep ze verder. Duidelijk niet snel genoeg voor de Tasmaanse duivel, te horen aan het opstandige gepiep in haar oor, maar ze bleef op hetzelfde tempo door lopen. Toen ze de juiste bladzijde had gevonden, ging ze op de grond zitten. Het maakte haar niet zoveel uit dat haar kleding vies werd van de grond. Terra ging op het brokstuk zitten waar haar bazin met haar rug tegenaan zat. De zachte bries die te voelen was, was tussen de brokstukken niet te voelen en daardoor was het in haar ogen de perfecte temperatuur tussen de stukken steen. Ze liet het boek op haar buik rusten en liet haar hoofd tegen het brokstuk vallen, terwijl ze diep ademhaalde en haar ogen sloot. Een glimlach sierde haar lippen toen een zachte bries door de brokstukken heen wist te komen en voorzichtig met haar loshangende haren speelde. De glimlach verzwakte iets toen ze zacht gaapte en in slaap viel.

Boeken, geweldig om te lezen, om jezelf in de wereld te verplaatsen, jezelf te vinden in characters, ze inbeelden en elke letter die hij visualiseerde. Adrian was een horrorverhaal aan het lezen, tegen een van de muren van de ruïnes. Rustig op zijn gemak, geen idee waarom hij hier zat, maar hier was het stil, had hij geen last van roepende en tierende kinderen die rondzwaaiden met hun goede punten of net hun slechte punten en hoe oneerlijk Master Savador wel was vanwege hun slechte punten voor firemagic. Hij daarintegen had net een zwaar arenagevecht achter zijn rug en je kon nog het opgedroogde bloed op zijn gezicht zien en zijn arm die helemaal blauw was van zichzelf de val te breken. Het helen van Anglia had hem enigsinds gehopen, maar de oppervlakkige zichtbare dingen had ze niet laten verdwijnen, dus hij zou vast nog enigsinds last ervan hebben, dat nam hij toch aan.

Er kwam nog iemand een eindje verder zitten, zij las ook een boek en hij klapte de zijne dicht, misschien wilde ze praten, kennelijk niet, dus hij opende zijn boek weer en las verder. Zijn oog heen en weer bewegend, elk woord zorgvuldig lezend. Een keer keek hij naar het meisje, ze had haar ogen gesloten en hij kon het niet laten even te grijnzen naar het zicht, hij bleef kijken voor wat minuten, maar dan besloot hij weer verder te lezen.

Ze zat te diep in het verhaal om op te merken dat ze niet de enige was die besloten had hier een boek te lezen. Nou ja, echt een besluit kon ze het niet noemen. Haar benen hadden besloten waar ze uiteindelijk uitgekomen was, terwijl haar hoofd op een plaats was waar ze zelfs in haar stoutste dromen niet kwam. Boeken. Een manier om haar gevoelens te uiten zonder andere pijn te doen of andere haar gevoelens te laten zien. Tegelijkertijd een manier om even alles te vergeten, even niet te denken aan al die dingen die haar misselijk maakte, simpel bij de gedachte eraan.
Ook toen het boek niet interessant genoeg meer was, gaf ze zichzelf geen tijd om om zich heen te kijken. De glimlach die haar gezicht sierde, verzwakte iets toen er een zachte gaap haar mond ontsnapte en ze in slaap viel.

Met een kleine glimlach pakte ze het boekje van haar nachtkastje en klapte ze het open. Een klein briefje lag tussen de bladzijden. Het was niet heel veel bijzonders, maar toch hoopte ze dat niemand in dit huis het zou vinden. Niet dat blonde monster dat zo ontzettend graag hier was komen wonen met die hopeloze broer van hem. Hij kon nog zo hard roepen dat hij het niet had gewild, maar dat veranderde niks aan het feit dat hij hier nu wel was. Natuurlijk, ze vond het vreselijk dat zijn ouders omgekomen waren, maar dat was toch zijn probleem. Dat gaf hem niet het recht ineens hier te komen wonen. Erger nog, haar kamer over te willen nemen met dat vreselijke irritante gedrag van hem.
Ze haalde diep adem en sloot haar ogen even kort. Hetzelfde gold voor haar moeder. Als ze het vuile lef al had haar kamer op te komen en dan ook nog eens het briefje zou vinden, was er een ding heel zeker: Tári zou op straat staan, hoe dan ook. Mits die monsterlijke vrouw erachter zou komen wat de drie namen op het briefje betekende. De streep door de eerste naam bezorgde haar zelfs nog kippenvel. De gedachte aan het blonde meisje dat har gesmeekt had haar te laten gaan, de grijns op Damians gezicht en de kille toon in zijn stem toen hij haar de keuze gaf om het te doen of niet.
Ze schoot overeind toen de deur los ging en het boek viel uit haar handen op de grond. De doordringende blik van haar moeder bleef op haar hangen. Ze slikte krampachtig en wilde het boek oppakken, toen ze tegengehouden werd. ‘Laat liggen.’ Ze wende haar ogen af en boog haar hoofd iets, terwijl ze probeerde te zien of het briefje duidelijk zichtbaar was, wat duidelijk het geval was, te zien aan de priemende ogen van haar moeder. Haar moeder kwam dichter naar haar toe en pakte het briefje van de grond, waarna ze Tári weer aankeek, die haar best deed de blik van haar moeder te ontwijken.
Ze zou het niet toegeven, niet tegen die vrouw, maar haar hart klopte in haar keel en ze wist dat haar stem zou trillen als ze haar mond open zou doen. Ondanks het feit dat ze de vrouw niet aankeek, voelde ze de brandende blik, de hatelijke ogen die haar het liefst nu al weg zouden laten smelten. ‘Moet ik je vragen wat dit is?’ Tári schudde haar hoofd. ‘Nee.’ Ze zag in haar ooghoek hoe de wenkbrauwen van de vrouw omhoog gingen. ‘Moeder.. Nee, moeder.’ Ze wist welke vraag er zou komen en ze zorgde ervoor dat ze eerder antwoord gaf. ‘Dat hoeft u niet. Het zou geen zin hebben, een antwoord zou u niet krijgen.’ Na die woorden klemde ze haar kaken op elkaar en spande ze har spieren aan, klaar om enige klappen te ontvangen. ‘Sophia.’ Tári’s rode ogen schoten naar de deur, waar haar vader stond. Ze zag dat haar moeder al klaar was geweest voor de straf die ze had kunnen verwachten als haar vader niet binnen was gekomen. Het leek alleen niet genoeg te zijn, de simpele naam. In haar ooghoek zag ze de hand van haar moeder weer in beweging komen.

Haar ogen schoten open en haar adem stokte. Het koste haar even voordat ze doorhad dat ze in slaap gevallen was en het maar een droom was. Ze liet haar hoofd tegen het brokstuk vallen en haalde diep adem. Terra zat naast haar en keek haar vragend aan. Tári aaide de Tasmaanse duivel kort, voordat ze zwakjes glimlachte en haar hoofd schudde. ‘Niks aan de hand.’ Ze liet haar ogen over de brokstukken glijden en hield haar hoofd schuin toen ze de blonde jongen zag. Ze fronste en haar ogen gleden langzaam naar de Tasmaanse duivel, voordat ze weer naar de jongen gleden. Iets aan hem kwam haar bekend voor.
Ze stond op en pakte haar boek van de grond. Terra liep een stukje voor haar uit en gromde zachtjes, maar hield stil toen haar bazin met haar tong klakte. Toen ze dichterbij de jongen was keek ze Terra even aan, voordat ze haar hoofd schudde. ‘Ik moet wel een behoorlijke rotdag hebben.’ Zei ze lachend tegen de Tasmaanse duivel, hoorbaar voor de blonde jongen.

Adrian was zeker niet de enigste die hier heen kwam blijkbaar. Tári leek het ook een prima plek te vinden voor een goed boek te lezen, dan hadden ze beiden kennelijk dezelfde gedachte over dit alles. Een kleine onzichtbare glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij er aan dacht. Yep, stiekem was hij dol geworden op mensen die dezelfde interesses deelden met hem. Maar dat was nu niet bepaald iets wat hij openlijk ging bekennen aan de wereld. Mensen zoals hij zouden zijn respect kunnen winnen zonder enig probleem. Maar hij haar Tári een keer geschopt toen ze een hysterische bui had, dat zou ze hem vast niet snel vergeven, jammer genoeg. Hij vond haar best wel aangenaam. Adrian had het vast allemaal verpest met die ene klap toe te dienen, ze was vast nu doodsbang voor hem, maar dat was niet iets waar hij iets aan kon veranderen. Het verleden was het verleden, zo simpel als dat.

Ze leek in slaap te sussen, best een schattig zicht, maar dat gaf hij zelf niet toe. Alleen haar gezichtsuitdrukking leek een beetje verontrustend. Ze leek een slechte droom te hebben en Adrian wilde haar helpen, maar zijn dark magic zou meer kwaad doen dan goeds, vreesde hij. Na een tijdje schoten haar ogen wagewijd open en stokte haar adem in haar keel, zijn innerlijke bezorgde zelf nam over en wilde meteen naar haar toe snellen, maar hij leek vastgenageld te zijn aan de grond. Twijfels namen zijn geest over en zachtjes beet hij op zijn lip, zijn blik afwendend, tot ze luid en duidelijk meedeelde dat er niets aan de hand was. Natuurlijk was zijn eerste reactie eens opgelucht zuchten voor hij haar weer even kort aankeek en dan weer zijn blik een tikje beschaamd afwendde sinds je de bezorgdheid van zijn gezicht letterlijk kon aflezen. En emoties tonen was hij nog altijd niet gewend, dus hij schaamde zich snel als hij wat te veel van zichzelf blootgaf. Zijn oren luisterden aandachtig toen ze zei dat ze blijkbaar een rotdag had en hij besloot naar de grond te staren, om meer emotie van zichzelf tegen te gaan. Hoe minder mensen wisten van hem, hoe beter.

Nachtmerries.. Nachtmerries en nog eens nachtmerries. Ze zou niet snel toegeven dat ze ze had en de kans dat ze ooit aan iemand zou vertellen wat voor een nachtmerries het precies waren, waar ze over gingen, was er eigenlijk niet. Haar nachtmerries waren nu misschien dromen, maar de helft van die nachtmerries, waren eerder herinneringen. Herinneringen die ze nooit zou kunnen vergeten, alles herinnerde haar eraan. Ze wist verdomde goed dat ze meer op haar moeder leek dan ze zou willen en het zou altijd een van haar grootste angsten zijn om helemaal in die vrouw te veranderen.
De priemende ogen die altijd door je heen leken te kijken, de leugenachtige woorden die je zo makkelijk kon geloven dat ze er al misselijk van werd bij de herinnering eraan, de veel te lange nagels, die, als ze je sloeg, bijna door je huid leken te boren. Al die dingen wist die vrouw, die vrouw wist wat ze kon aanrichten met een simpele blik, een simpel woord of een simpele tik. En ze genoot er elke keer weer van. Soms vroeg Tári zich af waarom die vrouw altijd een dochter had gewild, zelfs zo erg dat ze haar zoon had afgestaan, puur en alleen omdat ze in verwachting was geweest van haar..
In haar ogen was die vrouw ziek.. En juist de andere nachtmerries die ze had, maakte duidelijk dat ze twee druppels water op haar moeder leek. De dingen die zij had gedaan, de dingen die haar in haar dromen achtervolgde, maakte haar net zo misselijk makend. Vreemd genoeg leerde ze ermee leven. Het gebeurde meer dan eens in een week dat ze wakker werd en de rest van de dag uit elk hoekje problemen verwachtte.
Toen ze de blonde jongen zag, kon ze niks anders dan opstaan en naar hem toe lopen. Ze had de zucht gehoord en zijn ogen waren ook voelbaar geweest. Hij had ze alleen te snel afgewend om te zien wat erin lag.
Ze herkende hem en ze had geen idee wie van de twee daar vrolijker van zou worden. Waarschijnlijk geen van beide.. Of hij.. Zij in elk geval niet. Het duistere bos was al een hele tijd niet meer haar favoriete plek, de plek waar ze heen ging om rustig te worden en tot zichzelf te komen.. Na de eerste ontmoeting met hem was daar niks beter op geworden. Helemaal niks.
Toen ze hem zei dat ze werkelijk een rotdag had, was de enige reactie die ze kreeg, stilte. Doodse stilte. Vreemd.. Je zou verwachten dat de jongen die je een halve hersenschudding bezorgd, op zijn minst iets kan zeggen als je hem iets duidelijk maakt. Toen kon hij maar al te goed spreken.
Ze keek Terra kort aan, die zacht piepte en kort op haar achterpoten ging staan. Tári knikte kort en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze had dat beest haar gang moeten laten gaan toen ze grommend op de jongen af wilde gaan. Misschien had hij dan op zijn minst dat bewegende mechaniekje van hem geopend en haar niet zo genegeerd.
‘Ik wist niet dat je die nog veel erger kon maken.. Niet met ongemanierd gedrag althans.’ Ze zag in haar ooghoek dat de Tasmaanse duivel haar bijna verbaasd aankeek. Ze wist het, ze wist hoe ze klonk. Precies als de vrouw die ze zo ontzettend verachtte. ‘Ik wist dat ik niet bepaald een grote fan van je zou zijn toen ik je voor het eerst ontmoette, maar dit had ik zelf niet van jou verwacht.’ Een kleine grijns verscheen op haar gelaat en ze haalde haar armen van elkaar, terwijl haar rode ogen zich hatelijk op de jongen richtte. Er waren dingen gebeurd die ze hem nooit zou vergeven en al helemaal niet zou vergeten.

Adrian keek naar haar, ze leek een nachtmerrie te hebben, haar gezichtsuitdrukking stond gespannen, zo leek het toch alleszins. Natuurlijk voelde hij de drang haar te helpen, maar zijn lichaam was aan de grond genageld en zijn magie zou meer kwaad doen dan goed. Dat vreesde hij toch sinds hij een dark magician was. Na een tijdje schoten haar ogen weer wagewijd open en leek haar adem te stokken in haar keel. Zijn bezorgdheid werd hierdoor alleen maar groter op maar hij was nog steeds niet in staat om te bewegen. Zijn blik ging even naar haar, een korte vlaag van bezorgdheid was er in te zien voor hij zijn blik afwendde en naar de grond staarde, niet in staat een woord uit te brengen.

Toen ze zei dat ze een rotdag had, kon hij er geen woord uitkrijgen, ze bleven steken in zijn keel, het gaf hem een naar gevoel en hij vond het absoluut niet fijn. Eerder beschamend dat hij eerst zo’n grote mond had opgezet tegen haar en dan zat hij hier, beschaamd en hij kon er geen woord uitkrijgen, dus er hing een doodse stilte tussen beide partijen. ‘Ik wist niet dat je die nog veel erger kon maken.. Niet met ongemanierd gedrag althans.’ Begon Tári tegen hem te zeggen. Adrian keek even naar haar voeten en besefte hoe dicht ze was gekomen naar hem, hij hield liever mensen op afstand, zo ver mogelijk, maar nu kon hij gewoon geen spier verroeren en zat hij hier maar, beschaamd naar haar voeten te staren. ‘Ik wist dat ik niet bepaald een grote fan van je zou zijn toen ik je voor het eerst ontmoette, maar dit had ik zelf niet van jou verwacht.’

Zijn blik ging langzaamaan naar boven, zijn blauwe oog kijkend naar haar bloedrode ogen, zijn kaken begonnen langzaamaan op te warmen en ze kregen een rode kleur, terwijl hij probeerde te spreken: “I- ik... e- eh... S- sorry..” stamelde hij zachtjes terwijl hij probeerde weg te krabbelen naar achteren, maar hij zat al tegen de muur, dus zijn spieren spandden zich helemaal op terwijl zijn gezicht helemaal bietrood werd. Hij hield er niet bepaald van als mensen zo dicht kwamen, het gaf hem een zeer ongemakkelijk gevoel en hij schaamde zichzelf daarvoor, en dat was een emotie die hij niet kon verbergen, de schaamte.

Sommige mensen waren gewoon onmogelijk. Niet uit te staan en misselijk makend. Mensen die dachten dat hun kleine woordjes je iets deden. Sommige begonnen half te huilen om iets te bereiken, andere werden agressief. Ze had ze allemaal gezien. Ze had er altijd een hekel aan gehad, maar was er over het algemeen niet bang voor. Ze konden stront vervelend zijn en het zou niet de eerste keer zijn dat ze die gezichtjes, waar de meeste maar al te trots op waren, tegen een muur liet slaan. Ja, liet slaan. Ze deed niet aan dat soort dingen. Niet direct althans. Het enige voordeel aan het lievelingetje zijn van de jongen die haar had laten moorden, was dat ze de tweede was die de andere kon bevelen. De eerste keer dat hij het haar had laten doen, had ze hem minuten lang aangestaard, vol ongeloof. Had hij het echt willen doen? Wilde hij haar die macht geven? Tuurlijk, zolang hij er maar buiten bleef..
Deze jongen, deze Adrian, de jongen die haar zowel een plezier had gedaan, als haar haat op had gewekt, leek zich niet te verzetten met woorden. Nee, hij gebruikte het enige wapen dat nog erger was dan tegenspraak. Niks. Hij zweeg. Stilte. Doodse stilte. Iets waar ze nog een grotere hekel aan had. Zeker als ze bedacht dat hij eerst zo’n grote mond had gehad, maar al te goed had geweten hoe hij zich had moeten verzetten tegen haar. Haar woorden.. Haar woorden waren omgezet in zijn acties. Nee.. Ze mocht hem niet echt, nee.
‘Ik wist niet dat je die nog veel erger kon maken.. Niet met ongemanierd gedrag althans.’ Die kleine momenten dat ze gewoon zeker wist dat ze de dochter was van een monster. Een duivel in de vorm van een vrouw. Een vrouw die nooit kinderen had moeten krijgen, maar gewoon veel te aantrekkelijk was om geen man te krijgen en een gezin te starten. Ja, was dat maar gebeurd, had haar moeder maar geen geluk gevonden. Zou haar een hele hoop ellende besparen..
Ze zag dat hij naar haar voeten keek en een duistere twinkeling schoot even door haar ogen. Hij bleef naar haar voeten staren.. Een grijns verscheen rond haar lippen. ‘Ik wist dat ik niet bepaald een grote fan van je zou zijn toen ik je voor het eerst ontmoette, maar dit had ik zelf niet van jou verwacht.’ De blik van de blonde jongen gleed omhoog. De blonde haren deden haar denken aan de bijnaam die ze hem in het duistere bos gegeven had. Niet helemaal een bijnaam die bij hem paste, al was hij in haar ogen goed genoeg. Het had hem geraakt toen ze het had gebruikt, behoorlijk.. Het was volgens haar de druppel die het gedaan had, die haar die trap tegen had hoofd had bezorgd. Dat zei alleen weinig over haar. Een man, of jongen, hoorde nooit, maar ook echt nooit een vrouw of meisje te slaan. Logisch en heel erg handig als je het haar vroeg. Het was alsof zij niet geraakt kon worden en ze los kon gaan op de ander. Geweldig.. Heerlijk dat gevoel van macht, dat gevoel dat niks en niemand je kan stoppen.
“I- ik... e- eh... S- sorry..” Stamelde de jongen zacht, terwijl hij duidelijk zijn best deed om verder van haar vandaan te komen. Ze bleef hem aankijken, met een grijns rond haar lippen en een duistere twinkeling in haar ogen. Geweldig, macht.. Ze herinnerde zich hoe zij weg gekrabbeld was voor hem, bang. Nu waren de rollen even omgedraaid, even was lang genoeg. Lang genoeg om er van te genieten.
Toen de jongen rood aan begon te lopen, grinnikte ze zacht. Iets dat wel leek op een soort teken voor de Tasmaanse duivel om in actie te komen. De Tasmaanse duivel ging naast de jongen staan, de blonde trol, zoals Tári hem had genoemd. Ze had haar vlijmscherpe tanden ontbloot en liet maar al te duidelijk merken dat er niet met haar te sollen was. ‘Vreemd hoe het kan lopen, hm?’ Ze hurkte voor hem neer en liet haar ogen over hem heen gaan, om ze vervolgens in de zijne te boren. Haar hatelijke ogen boorden zich in die van hem en ze genoot ervan. Ze genoot ervan dit spelletje te spelen.
Dingen hier hadden haar veranderd, haar gemene, hatelijke kant, voor een klein beetje aan de kant geschoven en de goede dingen naar boven laten komen. Maar haar gevoel voor wraak zou ze altijd hebben.
Ze verloste hem van haar blik en haalde een van haar messen uit de riem die ze rond haar middel droeg. Ze speelde er even mee en keek de jongen toen aan. ‘Nou.. Adrian, wat denk je dat dit is?’ Ze wilde het antwoord horen, horen wat hij kon zeggen. Horen of hij überhaupt wel een woord zou kunnen zeggen. ‘Heb je enig idee waar ik ze voor gebruik? Waar ik dit specifieke mes voor gebruik?’ Die laatste vraag ging gepaard met een kille lach, die terugkaatste door de brokstukken. ‘Nee, natuurlijk niet..’ Ze stond grinnikend op en stopte het mes terug in de riem. ‘Je bent veel te blind.’ Een grijns sierde haar lippen, eentje die breder werd bij elk wordt dat ze uitsprak. Haar stem was kalm en bijna liefelijk te noemen.
Hij had hoogstwaarschijnlijk een antwoord op de eerste vraag. De tweede en derde kon hij onmogelijk beantwoorden. Zeker de laatste. Het zag er misschien uit alsof ze standaard maar wat messen pakte, maar elk mes was anders. Er stond de zelfde tekst op, de zelfde versieringen, maar in het gevest van elk mes, was een andere vorm gekerfd. Iets wat niet te zien was, alleen te voelen.
Haar ogen gleden over hem heen. Het was niks meer dan een zielig hoopje.. Al begreep ze niet waar die enorme verandering vandaan gekomen was..

Adrian had werkelijk geen idée wat er met hem aan de hand was, maar het was iets wat hij niet kon uitstaan, hij was een verlegen mannetje geworden die zich schaamde voor het kleinste ding dat wat te dicht kwam. Hier stond ze dan, recht voor hem, hij vond het niet aangenaam hoe dicht ze werkelijk ze stond en het deed zijn gezicht rood uitslaan. Het irriteerde hem, maar voor zolang hij in deze fase zat, bleef hij vastgenageld aan de grond, geen ding dat hem kon redden uit deze situatie tot hij eindelijk weer rustig zou worden. Uit zijn mond kwam niets voorlopig, hij zou alleen maar stotteren en stamelen, een vorm van spraak die hij het liefste vermeed als de pest. ‘Ik wist niet dat je die nog veel erger kon maken.. Niet met ongemanierd gedrag althans.’ Begon ze tegen hem, ze leek hem uit te dagen, maar zolang hij dit hoopje ellende bleef zou hij niet veranderen, zou hij zwijgen of stamelen en vast nog een hoopje gebloos erbij gooien ook nog. ‘Ik wist dat ik niet bepaald een grote fan van je zou zijn toen ik je voor het eerst ontmoette, maar dit had ik zelf niet van jou verwacht.’ Ging ze verder. Adrian mompelde zachtjes een sorry. Met zijn blik gefocust op haar schoenen, tot zijn blik op een moment omhoog gleed, zijn blauwe oog gericht op haar bloedrode ogen, de blos die op zijn wangen was verschenen werd hierbij nog roder sinds ze wel enorm dichtbij was gekomen. Ze grijnsde, haar ogen hadden een soort van twinkeling gekregen alsof ze dit amusant vond. Blijkbaar vond ze dit ook en hij begon langzaamaan uit zijn fase te raken en zijn mond vertrok zich tot een streep.

Een kleine rat kwam naast hem staan grommen, een tasmaanse duivel welteverstaan en zijn gezicht werd langzaamaan lijkbleek toen hij de woorden van Tári hoorde: ‘Vreemd hoe het kan lopen, hm?’
De macht die ze zogenaamd voelde steeg naar haar hoofd, zo voelde het toch aan, een fout die zij maakte sinds hij uit zijn verlegen fase was, maar hij speelde het nog eventjes mee, observerend wat ze van plan was. Ze hurkte, keek naar hem, ze leek hem wel degelijk serieus te haten, maar dat kon hem eigenlijk geen barst schelen, hij had hier immers toch geen vrienden nodig. Tári lostte haar blik en nam een mes uit haar gordel, ‘Nou.. Adrian, wat denk je dat dit is?’

Geen woord kwam uit zijn mond, verliet zijn lippen. Hij stond op in een soepele beweging, boog zijn slanke lichaam lichtjes naar voor en haalde met zijn handen een sigaret uit zijn zak, deze stak hij op met zijn vinger die ondertussen in brand vloog. Met zijn vrije hand stak hij de sigaret in zijn mond en liet hij zijn vinger doven. Ondertussen zorgde hij ervoor dat hij een afstand creërde tussen hen beide en bekeek hij haar aandachtig terwijl ze overmoedig sprak: ‘Heb je enig idee waar ik ze voor gebruik? Waar ik dit specifieke mes voor gebruik?’ Die laatste vraag ging gepaard met een kille lach, die terugkaatste door de brokstukken. ‘Nee, natuurlijk niet..’ Het leek alsof ze tegen zichzelf sprak, zelf een antwoord gaf op de vraag die naar hem gericht was, het was een vreemd zicht, alsof ze zijn gedachten kon lezen. Het was best een komisch zicht, maar hij moest in zijn rol blijven van het zielig hoopje ellende, anders verraadde hij zijn positie en moest hij wel actie ondernemen, die hij het liefste vermeed sinds hij haar niet weer buiten westen wilde schoppen. Adrian haatte het om meisjes te slaan, het ging tegen zijn belofte in, maar toch leek ze het weer uit te lokken en voelde hij de neiging opkomen om haar een klap te verkopen zodat ze misschien zou beseffen hoe fout ze wel bezig was. Met zijn humeur spelen was iets dat je beter vermeed sinds het hem enorm onvoorspelbaar maakte en dit was hetgene waar ze exact mee bezig was.

Ze stak het mes weer weg en slingerde een belediging naar zijn hoofd dat hij veel te blind was, gepaard met een grijns die haar lippen sierde. Natuurlijk zag hij er nog altijd uit als een zielig hoopje die een sigaret rookte, met een warrige bos blonde haren die zijn grijze oog bedekten alsof hij zich ervoor schaamde dat hij twee verschillende kleuren van ogen hadden. De sigaret lichtte rood op wanneer hij er een trekje van nam en hij blies het na een tweetal seconden weer uit. Geen woord verliet zijn mond terwijl hij zich neerzette op een van de brokstukken, zijn ene been op de grond en het andere gesteund op de muur, alsof hij verwachtte dat ze ging uithalen. Zo leek het er toch op.
Natuurlijk was hij het ratje niet vergeten, dat grommend hem een waarschuwing gaf, iets wat hij voorlopig bleef negeren alsof het niet de moeite waard leek te zijn. Zijn blik bleef op Tári gefocust sinds hij haar elke beweging op de voet volgde en ervoor zorgde dat de afstand tussen hen beiden niet kleiner werd.

Het was lang geleden dat ze echt wraak had willen nemen. Vreemd genoeg was dat ook gekomen door een ontmoeting in het duistere bos. Alsof die bomen het aantrokken, de haat. Ze kon niet ontkennen dat ze er dol op was, maar ze bleef het liever uit de weg. Wraak nemen, betekende dat iemand je pijn had gedaan, op welke manier ook. Het was niet iets waar ze echt vrolijk van werd, de pijn, al was het geweldig om het om te draaien en de ander pijn te doen. Tot op het bot te krenken. De pijn in hun ogen, de trillende stemmetjes, de grijns rond haar lippen. O ja, dat was iets waar ze altijd van zou blijven genieten. Altijd.
Ze vergat de mensen die haar gekwetst hadden nooit, niet hun ogen althans. Ze kon maanden, som zelfs jaren wachten voordat ze daadwerkelijk wraak nam. Ze zou ook nooit wraak nemen terwijl ze nog net zo weinig wist van de persoon waar ze wraak op nam, als toen hij of zij haar te pakken nam.
Ze kon zich vaag een jongen herinneren, een jongen waar ze mee in de klas had gezeten, een jongen die haar jaren lang had gepest. Hij was van die school afgegaan voordat ze hem terug had kunnen pakken. Het had ruim vijf jaar geduurd voordat ze hem terug had gepakt. Ze had een week lang aan Damians hoofd moeten zeuren, een week lang was ze van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat achter hem aangelopen, puur om een kans te krijgen. Ze had hem een week lang gesmeekt om niet de dagelijkse dingetjes van haar te verwachten. Ze wilde voor een klein dagje niet om acht uur voor zijn neus staan om naar alle bevelen te luisteren. Bevelen die ze nooit met plezier opvolgde, maar ze wilde hem net zo goed niet tegenspreken.. Niemand zou dat moeten willen. Ondanks zijn belofte haar nooit pijn te doen – die hij ook altijd nagekomen was, fysiek dan – wilde ze hem niet tegen de haren in strijken. Echt niet.
Uiteindelijk was hij zo geïrriteerd geworden dat hij haar de kans gaf om een dag, echt maar een dag, niet naar hem toe te komen. Ze had ruim drie uur lang in een steegje gewacht tot die jongen langs zou komen. Toen hij eindelijk langs kwam, had ze hem gedwongen de steeg in te komen. Hij had haar nier herkend, maar ze wist dat hij na die dag niet meer alleen over straat liep. En dat terwijl ze enkel tegen hem gezegd had dat hij niks beter was dat een kakkerlak, een klein beestje dat ze met alle liefde doodstampte, om de bloederige drap vervolgens te gebruiken om andere insecten af te schrikken. Ah, nou ja, ze had haar mes tegen zijn keel gehouden, maar toch had ze meer van hem verwacht..
Nu was ook zo’n moment. Een moment dat ze meer verwachtte van iemand. ‘Vreemd hoe het kan lopen, hm?’ Ze negeerde de witte kleur op zijn gezicht. Tijd was iets waar ze dol op was, altijd geweest ook. Tijd was iets dat ze kon gebruiken, op meer dan een manier.
Ze hurkte voor hem neer en keek hem hatelijk aan. Ze mocht hem niet, echt niet. Hoe kon ze hem ook mogen? Het was hetzelfde als gaan geven om je ontvoerder.. Al was dat ook een mogelijkheid, was het ook iets wat makkelijker leek te gaan dan zou moeten. Maar dat was anders, dat was iemand waar je langer dan een dag mee zat, iemand die een trap tegen je slaap gaf, was alles behalve iemand waar je om zou kunnen geven. Niet in haar ogen tenminste. Ze pakte haar mes en speelde er even mee. ‘Nou.. Adrian, wat denk je dat dit is?’ De blonde jongen gaf har geen reactie. Hoe had ze ook anders van hem kunnen verwachten? Ze wist nu toch al dat hij geen manieren had? Duidelijk zat. Hij stond op en pakte een sigaret uit zijn zak. Haar ogen gingen naar het ding. Ze had er een hekel aan, een bloedhekel. ‘Heb je enig idee waar ik ze voor gebruik? Waar ik dit specifieke mes voor gebruik?’ Ze had gezien dat hij afstand had genomen van haar. De kille lach uit haar mond leek weinig merken van de plezier die ze weldegelijk had. ‘Nee, natuurlijk niet..’ Dat zou een wereldwonder zijn. Niemand kon dat weten. Zelfs Damian was er nooit helemaal achter gekomen. Niet vreemd, de meeste hadden haar messen nooit vast en zo wel was het er maar een, hooguit twee. En oplettend waren die mensen duidelijk niet.
‘Je bent veel te blind.’ Sprak ze, terwijl haar grijns breder werd. Ze was haar woorden naar hem niet vergeten. Het moment dat ze hem had gezegd dat nieuwelingen normaal gesproken haar slachtoffers werden. Ze had het de vorige keer niet gedaan, dus kon het net zo goed nu doen. Als het haar zou lukken althans.
Toen de jongen tegen het brokstuk leunde, gingen haar ogen naar Terra, die meteen naar haar toe kwam lopen en een weg vond naar haar schouder. Tári hield haar hoofd iets schuin, waardoor haar witte lokken het beestje kietelde en ze zacht gromde. Tári’s ogen gleden over Adrian heen, terwijl er een twinkeling in haar ogen lag die vrijwel niemand kende. Die mensen waren op een hand te tellen, dat waren de mensen die haar kenden. Het was een twinkeling die vrijwel alle kon betekenen, maar enkel inhield dat ze vooruit aan het denken was, aan het bedenken was wat haar volgende stap zou zijn.
Uiteindelijk zette ze haar hoofd weer recht en sloeg ze haar armen over elkaar. ‘Je wordt er niet gemanierder op, wel?’ Ze schudde haar hoofd en schudde haar hoofd. ‘Hoe dom denk je dat ik ben?’ Vroeg ze zacht, terwijl er een toon van dwang doorheen klonk. Ze wilde een antwoord op haar vraag, al moest ze het uit hem slaan.

Haar bedreigingen, langzaamaan kreeg Adrian er genoeg van en ze bleef daarbij ook nog eens doordrammen, iets wat hij niet al te geweldig vond. Dat was ook een van de redenen waarom zijn verlegen fase zo snel voorbij was, het was een van de aanleidingen waarmee je hem snel weer de oude liet worden. “Vreemd hoe het kan lopen, hm?” waren de woorden die hem furieus maakten vanbinnen, een soort van: ik daag Adrian uit en het kan me niet schelen wat er met me gebeurd. Jep, zo was het, ze zou het vast snel genoeg merken hoe kwaad hij werkelijk was, maar nu moest hij dit masker ophouden, omdat ze zich nu sterk voelde en hij haar dieper wilde laten vallen dan dat ze steeg. Zijn gezicht kreeg langzamerdehand een witte kleur, betekende dat hij het enorm op zijn heupen kreeg. ‘Heb je enig idee waar ik ze voor gebruik? Waar ik dit specifieke mes voor gebruik?’ een kille lach verliet haar mond toen hij nog wat afstand nam, net genoeg om haar te raken met zijn voet. Zijn mond vertrok zich tot een rechte streep en hij stak een sigaret op, wetende dat ze nog meer beledigingen zijn kant zou opsturen, de rest had hij maar half gehoord, maar zijn humeur werd er zeker niet beter op.

Natuurlijk had hij al een hele poos zichzelf het zwijgen opgelegd, rookte hij op een ontspannen manier zijn sigaretje terwijl zijn blauwe oog haar in het oog hield, luisterend wat het kind nog verder te zeggen had: ‘Je wordt er niet gemanierder op, wel?’
Een zucht verliet zijn mond en hij schudde zijn hoofd terwijl hij de sigaret doofde tussen zijn twee vingers. . ‘Hoe dom denk je dat ik ben?’ Vroeg ze zacht, terwijl er een toon van dwang doorheen klonk. “Héél dom..” mompelde hij zachtjes voor hij zichzelf klaarzette, snelheid creërde en dan zijn voet richting haar slaap bewoog aan een hoge snelheid, maar de klap kwam niet, hij stopte vlak voor hij haar raakte. “Aanschouw dit als een waarschuwing, je weet dat ik je in één klap knock-out kan schoppen, waarom blijven opscheppen en uitdagen?”
Hij trok zijn been weer in en hield haar in het oog terwijl hij even in zijn zakken voelde met zijn handen hoeveel sigaretten hij nog had.

Ze mocht de jongen niet. Dat was punt een. Ze mocht hem niet. Hoe kon ze ook? Hij mocht überhaupt blij zijn dat ze naar hem toe was gekomen en een poging gedaan had een gesprek met hem te beginnen. Als hij zo stom was zijn mond te houden en haar kwaad te maken, moest hij het zelf maar weten. Zijn gedrag werkte alleen in zijn nadeel. Nee, ze zou hem echt niet terug hebben willen pakken als hij zich niet zo gedragen had. Misschien, heel misschien, was ze zelf een gesprek met hem begonnen. Die kans was niet heel groot, maar die kans had hij kunnen vergeten op het moment dat hij zo angstig weg had willen kruipen. Het had haar simpelweg uitgedaagd om hem terug te pakken.
Ze zou hem er ooit voor terug pakken, niemand ontkwam aan haar als ze wraak wilde nemen. Er was een kans dat die wraak minder werd, maar je ontkwam het niet. Al was het een emmer water over je heen, zolang zij het zag als wraak, was het goed genoeg. Zo niet.. Dan was je nog niet van haar af.
Adrian was nog niet van haar af, op dit moment was ze puur en alleen aan het kijken hoe ver ze kon gaan bij het kleine schoothondje. Dacht hij nou werkelijk dat het haar niet opviel? Iemand die nog geen woord uitgesproken kreeg, zou echt niet zo makkelijk opstaan om doodleuk een sigaret te roken. Ze had genoeg schoothondjes gezien, maar geen van hen was een sigaret gaan roken. En toch ging ze rustig verder met haar vragen, haar bespottingen, bleef proberen hoe ver ze kon gaan bij dit blonde schoothondje.
‘Je wordt er niet gemanierder op, wel?’ Vroeg ze hem, het antwoord al wetend. Als hij de afgelopen minuten manieren had geleerd, had hij die mond van hem wel losgetrokken, was er wel geluid uit gekomen. Toen er een zucht te horen was en de sigaret gedoofd werd, hield ze haar hoofd iets schuin, terwijl haar ogen kort twinkelde toen hij haar geen antwoord gaf. Het schudde van zijn hoofd was voor haar niet genoeg. Het maakte geen geluid, werd niet geproduceerd door zijn mond.
‘Hoe dom denk je dat ik ben?’ Vroeg ze toen zacht, met een dwingende toon. Ze doelde op zijn eerdere gedrag, het aansteken van de sigaret. “Héél dom..” Was het antwoord dat ze van hem kreeg, voordat zijn voet richting haar slaap ging. Haar adem stokte en ze zette zich schrap, maar de klap kwam niet.
“Aanschouw dit als een waarschuwing, je weet dat ik je in één klap knock-out kan schoppen, waarom blijven opscheppen en uitdagen?” Ze liet de lucht langzaam uit haar longen ontsnappen en ontspande zich. Ze sloot haar ogen even en beet zacht op haar lip. Heel even vroeg ze zich af wie van de twee nou daadwerkelijk de stomste was. ‘Hm..’ Kwam er zacht uit haar mond, waarna Terra, die al op scherp stond, naar de jongen toe rende en haar nagels tegen zijn been aan zette en naar hem gromde. Tári opende haar ogen en keek Adrian met een kalme, maar kwade blik aan. ‘Opscheppen? Uitdagen?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik hoef jou niet te antwoorden. Nooit niet.’ Haar stem klonk eng kalm. ‘Ik weet dat je niet het lef hebt je mond los te trekken, antwoorden te geven, maar ik weet ook dat je laf genoeg bent om een meisje bewusteloos te trappen.’ Ze klemde haar kiezen op elkaar en deed een stap naar Adrian toe. ‘Als je het ook maar waagt nog een keer een vinger naar me uit te steken, zorg ik er persoonlijk voor dat je die nooit meer kunt gebruiken.’ Siste ze tussen haar tanden. Ze deed een stap van hem vandaan.
Even bleef ze hem zwijgend aankijken, voordat ze haar hoofd schudde. ‘Ik schep niet op, dat heb je mij niet horen doen. Over uitdagen heb je gelijk, maar jij bent hier de man, niet? Jij zou op zijn minst een beetje zelfbeheersing moeten hebben. Jij zou het niet in je hoofd moeten halen een meisje ook maar aan te raken.’ Haar stem was scherp, maar niet hatelijk. Het klonk alsof een moeder haar kind erop wees wat hij nooit zou mogen doen. Enkel haar ogen en het grommen van Terra maakte de haat duidelijk.

Adrian was nog steeds kalm, hij had een sigaret opgestoken en deze na een poos met een zucht opgerookt. Hij waarschuwde haar met de bal van zijn voet vlak tegen haar slaap gericht, de klap ging hij haar niet bezorgen, niet nog eens. Hij voelde zich verantwoordelijk voor haar, op de een of andere manier. Geen idee waarom, maar hij voelde zich gewoon zo. “Aanschouw dit als een waarschuwing, je weet dat ik je in één klap knock-out kan schoppen, waarom blijven opscheppen en uitdagen?” Adrian wist natuurlijk al hoe ze ging reageren, hij had al ondervonden hoe verdomd koppig ze was en dat was er natuurlijk niet snel uit te slaan. “Hm,” was haar enige antwoord voorlopig tot ze opeens een tirade aan woorden naar hem gooide. ‘Opscheppen? Uitdagen?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik hoef jou niet te antwoorden. Nooit niet.’ Haar stem klonk eng kalm. ‘Ik weet dat je niet het lef hebt je mond los te trekken, antwoorden te geven, maar ik weet ook dat je laf genoeg bent om een meisje bewusteloos te trappen.’
Adrian deed zelfs niet eens de moeite om te antwoorden, hij stak nogmaals een sigaret op en blies de rook langzaamaan uit terwijl hij rustig naar haar uitspatting luisterde, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. . ‘Als je het ook maar waagt nog een keer een vinger naar me uit te steken, zorg ik er persoonlijk voor dat je die nooit meer kunt gebruiken.’
Zijn blauwe oog keek haar aan en bleef haar aankijken, afwachtend naar welke onzin er nog zou uitkomen. ‘Ik schep niet op, dat heb je mij niet horen doen. Over uitdagen heb je gelijk, maar jij bent hier de man, niet? Jij zou op zijn minst een beetje zelfbeheersing moeten hebben. Jij zou het niet in je hoofd moeten halen een meisje ook maar aan te raken.’
“Oke, ik had je de uitleg gegeven waarom, misschien moet je daar maar eens over nadenken... Tári,” zei hij ten slotte voor hij verdween tussen de struiken om wat verderop rustig zijn sigaret op te roken, eenmaal deze op was klom hij behendig in een boom en ging daar rustig liggen nadenken over van allerlei dingen.

Ze vond het geweldig om iemand op deze manier toe te spreken, haar kleine preekje houden over hoe vreemd het wel niet kon lopen. Waar ze niet tegen kon, was het genegeerd worden. Ze had er een werkelijke kots hekel aan. Alsof ze ineens veranderd was in stof, alsof ze ineens in rook opgegaan was, alsof ze zich af moest gaan vragen of ze haar woorden wel echt hardop gezegd had.
Toen Adrian uithaalde, maar haar niet raakte, kon ze onmogelijk toegeven dat het haar ergens angst aanjoeg. Angst dat hij door was gegaan. Maar meer dan dat, het maakte haar woedend. Ze was er niet blij mee en dat zou hij weten ook.
Zijn woorden waren misschien nog het ergste. Een waarschuwing? Dus hij zou het echt nog eens doen als ze door zou gaan?
De tirade die volgde, leek hem helemaal niks te doen. Iets wat haar nog kwader maakte. Hij stak op zijn dode gemak een nieuwe sigaret op en kijkend naar het ding, voelde ze hoe ze steeds kwader werd. ‘Als je het ook maar waagt nog een keer een vinger naar me uit te steken, zorg ik er persoonlijk voor dat je die nooit meer kunt gebruiken.’ Ergens in haar hoofd klonken alarmbelletjes. Een waarschuwing.. Zijn blauwe oog bleef haar aankijken. Alsof er niks aan de hand was. ‘Ik schep niet op, dat heb je mij niet horen doen. Over uitdagen heb je gelijk, maar jij bent hier de man, niet? Jij zou op zijn minst een beetje zelfbeheersing moeten hebben. Jij zou het niet in je hoofd moeten halen een meisje ook maar aan te raken.’ Haar stem was scherp.
“Oke, ik had je de uitleg gegeven waarom, misschien moet je daar maar eens over nadenken... Tári,” Was alles wat hij zei, voordat hij in de struiken verdween. Heel even keek ze hem na, voordat er een zucht uit haar mond kwam. Blijkbaar was die “waarschuwing”, gebleven bij een waarschuwing. Iets zei haar dat ze echt eens af moest leren om mensen uit te dagen.
Ze sloeg handen voor haar gezicht en probeerde weer rustig te worden. Een klein stemmetje in haar hoofd leek haar er op hetzelfde moment op te wijzen dat ze nu precies had geklonken als een vrouw die ze met heel haar hart haatte. Een vrouw die haar vrijwel alles had geleerd. Ze haalde haar handen voor haar ogen weg en keek met een lichte frons naar de plek waar Adrian verdwenen was. Zonder na te denken liep ze die kant op. Haar hand trilde een beetje toen ze die op een van de brokstukken legde. Een soort angst die ze niet vaak voelde, kroop door haar lichaam heen. Ze wilde niet zoals haar moeder zijn, wilde andere niet dwingen precies te doen wat zij wilde.. Dat wilde ze echt niet..
‘A..Adrian..?’ Sprak ze zacht, terwijl haar ogen over het landschap heen gingen. Toen haar ogen de blonde jongen niet vonden, beet ze zacht op haar lip. Ze schudde haar hoofd en liet zich op een van de brokstukken zakken. Ze trok haar benen op en wende haar blik af. Ze wilde het niet toegeven, zou het niet toegeven, maar het stemmetje in haar hoofd wreef het erin. Ze had precies gedaan wat haar moeder gedaan zou hebben.. ‘S..Sorry..’ Kwam er zacht uit haar mond. Ze zag hem niet, maar kon hij echt zo ver weg zijn..? Ze beet op haar lip en klemde haar handen strakker rond haar benen. ‘Ik wil dit niet.. I..Ik wil niet zoals haar zijn..’ Ze hief haar hoofd iets en beet iets harder op haar lip. ‘Sorry..’ Kwam er nogmaals uit haar mond, ditmaal trilde haar stem. Ze liet haar hoofd op haar benen rusten en klemde haar kaken op elkaar.

Adrian vond het vreselijk hoe hij net werd behandelt als een kind die net een snoepje had gestolen uit de snoepvoorraadkast. Dus hij blijf stil tegen het meisje voor hem, die een tirade aan woorden tegen hem losliet. Hij bleef gewoon daar zitten, rookte rustig zijn sigaretje alsof het de normaalste zaak van de wereld was, naar een vrouw haar furie luisteren. Natuurlijk leek ze er kwader op te worden, maar dat negeerde hij gewoon, ze moest alles er eens uitlaten, misschien was dat het beste. Zijn blauwe oog bleef haar aankijken bij haar waarschuwing op zijn waarschuwing, diep vanbinnen moest hij eigenlijk best lachen om haar waarschuwing, maar toch bleef zijn uitdrukking emotieloos. Na haar woorden besloot hij op te staan en deze woorden te zeggen: “Oke, ik had je de uitleg gegeven waarom, misschien moet je daar maar eens over nadenken... Tári,” Was alles wat hij zei, voordat hij in de struiken verdween. Hij zat nu in een boom en hij stak de zoveelste sigaret op om zichzelf te kalmeren. ‘A..Adrian..?’ Tári had al nagedacht, dat kon hij gewoon in haar toon van spreken horen. Een kleine grijns van overwinning verscheen op zijn gelaat en hij bleef stilzwijgend luisteren naar wat ze te zeggen had. ‘S..Sorry..’ begon ze en hij luisterde aandachtig, dit ging nog leuk worden, met zijn hand frunnikte hij aan een lok van zijn haar terwijl zijn andere hand de sigaret tegen zijn mond gedrukt hield. ‘Ik wil dit niet.. I..Ik wil niet zoals haar zijn..’ dit wekte zijn interesse en hij keek naar haar toen ze nogmaals sorry zei. “Wie exact?” vroeg hij zachtjes terwijl hij van zijn boom naar beneden sprong en vlak voor haar op zijn voeten terecht kwam. “Je zei: ik wil niet zoals haar zijn. Wie exact? En graag het exacte verhaal zonder een hele tirade aan woorden die mij moeten kleineren, ik heb daar een enorme spuughekel aan,” zei hij terwijl hij zijn sigaret doofde en bleef staan vlak voor haar, met zijn armen gekruisd, wachtend op haar uitleg.

Had ze de tirade tegen kunnen houden? Waarschijnlijk niet. De woede en angst kwam er in een keer uit, al was er van de angst niet veel te merken. De eerste keer dat ze hem ontmoet had, was ze te verrast geweest bij de trap tegen haar slaap aan om er echt iets over te zeggen. Nu hij het nog eens leek te willen doen, maar het toch net niet deed, kwamen al die emoties omhoog en volgde de tirade. Dus nee, ze wist wel zeker dat er niks gedaan kon worden om die tirade tegen te gaan.
De reactie die ze van hem kreeg, had ze alleen niet verwacht. De waarschuwing, de bijna trap, had ze echt als waarschuwing beschouwd en toch was ze doorgegaan, wetend dat ze er spijt van zou krijgen. Ze had een hele hoop verwacht.. Woede van zijn kant, een trap, maar dat kwam niet. Enkel die paar woordjes, meer niet. Geen woede, geen trap, niks.
Toen hij weggelopen was, was ze eerst blij. Blij dat haar tirade geen gevolgen had gehad, blij dat ze haar emoties had kunnen uiten en blij dat hij weg was. Maar toen borrelde er iets in haar op dat ze niet had verwacht. Een bepaald soort angst, een angst die ze niet vaak had, maar die ze oprecht het ergste kon noemen. In een soort paniek liep ze naar de plek waar Adrian was verdwenen en sprak ze zijn naam. Geen reactie. De angst leek groter te worden. Had ze dit echt gedaan? Had ze hem echt gewezen om alles wat hij fout deed in haar ogen? Haar mening..
Een sorry verliet haar mond met enige moeite, waarna ze haar handen strakker om haar benen klemde. ‘Ik wil dit niet.. I..Ik wil niet zoals haar zijn..’ Na die woorden volgde nog een sorry. Ze kon er niks aan doen dat dat kleine woordje haar mond bleef verlaten, alsof het de laatste redmogelijkheid was. De laatste optie die ze had voor dit moment. Alsof dat woord ging helpen, alsof het ging werken om hem ineens tevoorschijn te toveren..
Haar adem stokte even bij het horen van zijn stem. “Wie exact?” Hij kwam uit de boom waarin hij had gezeten en een klein stemmetje zei haar hoe stom ze was geweest. Ze had blijkbaar geweldig goed om zich heen gekeken. Maar voor nu maakte het haar niet veel uit. Hij was er nog steeds en had haar gehoord. Dat was al iets. “Je zei: ik wil niet zoals haar zijn. Wie exact? En graag het exacte verhaal zonder een hele tirade aan woorden die mij moeten kleineren, ik heb daar een enorme spuughekel aan,” Zijn armen waren gekruist en de sigaret was gedoofd. Ze bleef hem als verlamd aankijken. Vroeg hij nou wie ze bedoelde? Ze opende haar mond, maar er kwam niet meer dan een korte a uit. Ze wende haar blik even af en slikte toen. ‘Ik..’ Ze slikte krampachtig en schudde haar hoofd. ‘W..Waarom wil je alles horen?’ Ze keek hem twijfelend aan en had nu al spijt van haar vraag. ‘Sorry.’ Kwam er meteen achteraan, waarna ze opstond en een stukje bij hem vandaan liep. Ze vertrouwde hem niet genoeg om hem te vertellen waar ze het over had.. Niemand. Zelfs haar beste vrienden kenden het verhaal niet helemaal.. Ze beet op haar lip en voelde dat de kleur uit haar gezicht weggetrokken was in paniek. Er was alleen geen woord meer dat haar lippen verliet. Ze vertrouwde haar stem niet, was bang dat die net zo zou trillen. Ze kon het hem niet vertellen.. Hij zou haar uitlachen.. Ze schudde haar hoofd en sloeg haar handen voor haar gezicht in een poging de witte kleur van haar wangen te verbergen.

Adrian begreep haar woordkeuze maar al te goed, misschien was hij wat te ver gegaan de vorige keer dat ze elkaar zagen en had hij haar die trap niet moeten geven, maar het was een soort van waarschuwing geweest om hem niet uit te dagen maar toch bleef ze het doen. Waarom had hij haar dan nu niet getrapt tot ze bewusteloos was? Had zijn geweten hem niet tegengehouden, dan had hij het al lang vast gedaan. De tirade van woorden die uit haar mond kwamen, leken hem niet te agiteren, maar hij bleef er gewoon koeltjes bij, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en hij dit elke dag te horen kreeg, zo voelde het bij hem. Maar hij was wel al meerdere keren uitgescholden geweest, maar daar had hij simpelweg met agressie op gereageerd, nu was het alleen anders en had hij geen keuze, hij moest er gewoonweg kalm bij blijven. Na een paar woorden gezegd te hebben na haar woedeuitbarsting voorbij was, besloot hij wat verder in een boom te gaan nadenken. Waarom hij deze keer niet eens boos was geworden of haar zelf had uitgescholden voor het rot van de straat omdat ze nog maar haar mening durfde te uiten.

Ze vroeg naar hem, een luttele minuut later, hij was aan het roken, genoot van de smaak in zijn mond en hij blies de rook weer uit nadat hij luisterde naar wat ze zei. Ze wilde niet zoals haar zijn... Wie was die ‘haar’ waarover ze sprak? Hij begreep het niet en hij wilde het net begrijpen, hij wilde háár begrijpen. Dat was iets wat hij nog niet deed. Dus hij besloot te vragen: “Wie exact?”
Ze reageerde niet dus besloot hij uit de boom te springen en zijn vraag te herhalen: “Je zei: ik wil niet zoals haar zijn. Wie exact? En graag het exacte verhaal zonder een hele tirade aan woorden die mij moeten kleineren, ik heb daar een enorme spuughekel aan,” Zijn armen waren gekruist en de sigaret was gedoofd. Hij had er echt behoefte aan en even stond zijn blik hard en kil, maar deze blik verdween al weer en werd vervangen door een zachte expressie op zijn gelaat die hij bleef aanhouden. ‘Ik..’ Ze schudde haar hoofd. ‘W..Waarom wil je alles horen?’
Zijn blik bleef even zacht en hij glimlachte zelfs eens kort en hij beantwoordde haar vraag nadat ze sorry zei: “Omdat ik je wil begrijpen, ik krijg werkelijk geen grip op je en dat wil ik wel kunnen, ik voel me... eh... machteloos als je het zo kunt noemen. Ik wil het meisje achter al die kilheid en gemeenheid kennen, want volgens mij ben jij niet de persoon die je net was,” hij mompelde dit zachtjes, wendde kort zijn blik af toen hij eenmaal besefte wat hij net had gezegd en hij beet zachtjes op zijn onderlip omdat hij zich best belachelijk voelde na wat hij had gezegd. Maar toch besloot hij haar weer aan te kijken, ze zag bleek en hij wandelde naar haar toe, met een lichte weifelende glimlach. Geen idee of dit zou werken om haar comfortabeler te voelen, maar volgens de boeken die hij had gelezen had het effect. “Ik denk dat je nood hebt aan dit...” zei hij op een haast onhoorbare toon voor hij haar beetnam en zijn armen rond haar heen sloeg.

Toen hij na haar woord keuze weg gelopen was, had er een dubbel gevoel in haar maag gezeten. Ze was ontzettend blij dat hij weg was, maar tegelijkertijd bekroop haar de angst dat ze niks beter was dan de vrouw die ze zo ontzettend verachte. Alsof haar benen een eigen wil hadden, liep ze naar de plek toe waar hij verdwenen was. Alsof haar mond ineens besloten had dat die niet meer zou gehoorzamen aan haar gedachte, sprak ze zijn naam, maar pas na haar laatste sorry gaf hij een reactie.
Ze kon onmogelijk ontkennen dat ze blij was dat hij niet weg was en haar gehoord had. Of hij nu alles gehoord had of niet, hij had haar gehoord en had haar een vraag gesteld. Een vraag die alle vreugde meteen liet verdwijnen en plaats maakte voor paniek. Toen zijn ogen zachter werden, veranderde dat niks aan de paniek. ‘Ik..’ Ze kon het hem niet zeggen.. Hij kon het niet weten. Er zou niks goeds van komen en niemand zou er beter van worden. Wat was het trouwens voor een vraag? Wie zei dat ze het tegen hem had gehad? Herinnering voor de volgende keer..
Ze schudde haar hoofd, moest iets verzinnen om onder deze vraag uit te komen. ‘W..Waarom wil je alles horen?’ Die woorden werden meteen gevolgd door een sorry en ze zag de kleine glimlach rond zijn lippen. Normaal gesproken zou ze zich er niet druk om hebben gemaakt, maar nu voelde het alsof hij haar stilzwijgend aan het uitlachen was. Ze wende haar blik af om die glimlach maar niet te hoeven zien. Was die vraag echt nodig? Had ze hem echt moeten vragen waarom hij alles wilde horen? Het antwoord kon ze zelf al bedenken.. Ze had haar mond moeten houden, simpel als dat.
“Omdat ik je wil begrijpen, ik krijg werkelijk geen grip op je en dat wil ik wel kunnen, ik voel me... eh... machteloos als je het zo kunt noemen. Ik wil het meisje achter al die kilheid en gemeenheid kennen, want volgens mij ben jij niet de persoon die je net was,” Haar ogen schoten naar hem toe en haar mond zakte iets open. Had ze dat goed gehoord? Een bitter gevoel trok door haar lichaam en ze schudde wild haar hoofd. Hij had het mis.. Hij had het goed mis.
Ze deed een aantal stappen bij hem vandaan, weer iets om te voorkomen dat ze hem een antwoord moest geven of iets in die richting. Ze voelde alle kleur uit haar gezicht trekken en sloeg haar handen voor haar gezicht om maar te voorkomen dat iemand zag dat ze bleek was. Het verbaasde haar dat ze haar ademhaling nog onder controle had. Ze voelde haar handen licht trillen en deed haar best die te laten stoppen met trillen, al wist ze van te voren al dat die poging zinloos was.
“Ik denk dat je nood hebt aan dit...” Klonk er haast onhoorbaar, maar toch kon ze horen dat hij dichterbij was gekomen. Toen ze zijn armen om zich heen voelde, was haar eerste reactie om tegen te sputteren. Ze haalde haar handen bij haar gezicht weg en probeerde hem weg te duwen. In haar handen lag bijna geen kracht en ze wist al dat het haar niet zou lukken. Haar handen bleven op zijn borst liggen, maar ze gaf de poging hem weg te duwen op toen dat besef tot haar door drong. Ze schudde haar hoofd, terwijl het trillen iets erger werd. Heel even bleef ze zo stil staan, tot ze besefte dat ze wilde lopen. Ze maakte zich los uit zijn greep en liep een eindje bij hem vandaan, terwijl ze haar best deed om het trillen onder controle te krijgen. Ze stopte toen ze me haar rug naar hem toe stond en sloot haar ogen. Ze maakte een vuist van haar handen om te voorkomen dat die weer gingen trillen. ‘Je hebt het mis..’ Haar stem klonk zacht en ze vertrouwde die maar half. Ze opende haar ogen, maar weigerde zich om te draaien en hem aan te kijken. ‘Er is niks te vinden achter die kilheid en haat.. Helemaal niks.’ Ze wist verdomde goed dat het een leugen was, maar ze ging niet bekennen dat er weldegelijk iets was. Nee, dat hoefde hij niet te weten. Wat zou hij ermee opschieten? Niks, helemaal niks. Het enige wat er kon gebeuren was dat hij haar zou kunnen kwetsen. Als hij niks wist, kon hij het ook niet misbruiken.
Ze draaide zich naar hem om en haalde diep adem. Haar ogen stonden emotieloos en leken recht door hem heen te kijken. ‘Waarom denk je dat er meer is?’ Haar stem was net zo emotieloos als haar ogen. Diep van binnen was ze bang dat hij aan zou houden. Ze wilde het hem niet vertellen, maar wilde net zo min dat hij nu zou stoppen.

Adrian had haar omhelst, iets wat hij nooit zou doen bij een ander, een gevoel van besef ging door zijn lichaam, wetende dat hij dit nooit zou doen bij een ander, waarom dan wel bij dit persoon? Waarom wel bij haar, wetende hoe hard haar woorden waren aangekomen bij hem. Waarom was hij niet meteen tot de aanval overgeschakelt zoals vorige keer? Adrian snapte zichzelf nu niet meer, maar hij nam er voorlopig vrede mee, nu was het geen tijd om aan dit te denken. Nu was het een kwestie om haar te leren begrijpen en dit kon hij het beste doen door vragen te stellen. Ze sputterde tegen tot ze voor kort even stopte met tegenpruttelen, maar dan schoot ze toch los uit zijn knuffel en hij bleef even voor verbijsterd achter, kijkend naar haar rug en hoe ze beweerde dat hij het mis had. Haar stem klonk zacht en daarbij fronste hij. ‘Er is niks te vinden achter die kilheid en haat.. Helemaal niks.’

Dit kon hij gewoon niet geloven, wilde hij niet geloven, maar toch bleef hij aandachtig naar haar woorden luisteren, ze klonken emotieloos, maar zijn blauwe oog bleef op diezelfde zachte manier naar haar kijken, alsof ze iets dierbaar was voor hem. Ze draaide zich om, nog steeds bleef hij op diezelfde manier naar haar kijken en hij glimlachte zelfs, wat hij zelf goed wist dat hij dit weinig deed, het was iets dat hij niet graag deed, tenzij het vrijwillig was. Stiekem snapte hij zichzelf niet en voelde hij iets wat hij niet kon plaatsen, maar toch negeerde hij het vreemde gevoel dat door zijn maag trok. Ze draaide zich om en zijn hart maakte een klein sprongetje en even kon je de verbaasdheid van zijn gezicht aflezen, wat al snel weer verdween in een vriendelijke en zachte blik. ‘Waarom denk je dat er meer is?’ vroeg ze en Adrian kon helemaal niet opmaken hoe ze zich voelde, maar toch besloot hij weer een aantal stappen te doen in haar richting tot hij zich weer voor haar bevond. “Omdat ik dat voel... en ik heb zo’n vermoeden van 99.9 procent dat je weet dat ik gelijk heb en je gewoon bang bent om je bloot te stellen aan iemand zoals ik.. Heb ik gelijk?” constateerde hij en hij eindigde zijn zin weer met een vraag. Maar hij was nog niet klaar: “Ik weet dat ik niet bepaald lijk op een persoon die je kan vertrouwen en misschien heb ik geen flauw benul van wat je hebt meegemaakt, maar ik ben een van die zeldzame gevallen die wel degelijk iemand wil helpen zoals jij. Dat heb ik geleerd op de maanden die ik al hier ben, niemand is te vertrouwen, maar ik weet van mezelf dat ik niet hetzelfde ben als al die anderen die je niet kan vertrouwen. Ik ben anders,” de woorden klonken hard door in de ruïnes en zijn glimlach verdween terwijl zijn gezichtsuitdrukking van zacht, naar serieus.

Zelfs als ze het zou willen, zou ze het hem niet kunnen vertellen. Als ze zou willen. Ze wilde het alleen niet. Hij zou niet de eerste zijn die haar uitlachte of erger.. Ze wilde hem niet vertrouwen, te gewend dat haar vertrouwen verkruimeld werd, te gewend dat ze keer op keer weer tot op de ziel gekrengd werd. De muur steeds dikker maken was makkelijker, de muur laten vallen was vrijwel onmogelijk geworden. Het was niet helemaal onmogelijk, het ging gewoon niet zo makkelijk. Het was heel lang makkelijk geweest, ze had het alleen snel genoeg geleerd. Had snel genoeg geleerd dat niemand te vertrouwen was, niet volledig tenminste. Da had ze zelf ook nog eens meermaals bewezen. Niemand kon je volledig vertrouwen. Je familie niet, je vrienden niet, jezelf niet. Daar was ze allang achter en er zou heel wat voor nodig zijn daar verandering in te brengen.
Toen ze zich naar hem omdraaide, was er heel even verbazing op zijn gezicht te zien. Een emotie die ze niet had verwacht. Ze zei er alleen niks van, daarvoor was het te snel weer verdwenen. ‘Waarom denk je dat er meer is?’ Toen hij naar haar toe liep, keek ze hem even wantrouwend aan. Ze had niet kunnen ontkennen dat zijn omhelzing onaangenaam was, maar ze hoefde geen tweede. “Omdat ik dat voel... en ik heb zo’n vermoeden van 99.9 procent dat je weet dat ik gelijk heb en je gewoon bang bent om je bloot te stellen aan iemand zoals ik.. Heb ik gelijk?” Haar blik werd even kwaad om het feit dat hij gelijk had, maar ze hield haar mond dicht, ging hem geen gelijk geven. “Ik weet dat ik niet bepaald lijk op een persoon die je kan vertrouwen en misschien heb ik geen flauw benul van wat je hebt meegemaakt, maar ik ben een van die zeldzame gevallen die wel degelijk iemand wil helpen zoals jij. Dat heb ik geleerd op de maanden die ik al hier ben, niemand is te vertrouwen, maar ik weet van mezelf dat ik niet hetzelfde ben als al die anderen die je niet kan vertrouwen. Ik ben anders,” Van de glimlach rond zijn lippen en de zachte blik was niks meer over, had plaats gemaakt voor een serieuze blik.
Ze zuchtte zachtjes en schudde haar hoofd. ‘Ik zou je bijna gaan geloven..’ Ze wende haar blik even af en voegde er zacht achteraan: ‘Hoe harder je het roept, hoe ongeloviger het wordt.’ Haar blik was zachter geworden, maar haar stem klonk nog net zo emotieloos. Ze had geen andere keus, vertrouwde haar stem niet genoeg om de daadwerkelijke emotie door te laten klinken. Ze keek hem weer aan en knikte. ‘Maar je hebt gelijk, je hebt geen idee wat ik heb meegemaakt en dat kan beter zo blijven ook..’ Ze klemde haar kiezen op elkaar en slikte even. ‘Waarom zou jij anders zijn dan al die andere? Waarom zou jij geen misbruik maken van de dingen die je weet? Iedereen is om te kopen, iedereen kan breken. Ook jij.’ Haar stem was emotieloos, maar zacht. Enkel in de zwakke twinkeling in haar ogen was te zien dat ze haar emoties eigenlijk al bloot gaf. Ze zuchtte diep en keek hem recht aan. ‘Je kan me niet beloven dat je je mond houdt, want iedereen heeft een punt waarop hij of zij breekt. Niemand kan alles voor zich houden.’ Ze wende haar blik af en een kil lachje verliet haar mond. Ze wapperde met haar hand en schudde haar hoofd. ‘Doe geen moeite.’ Ze keek hem met een zwakke glimlach aan.

Zijn gezicht stond op verbaasd, vanwege het feit dat ze zich omdraaien, ze hem nog uberhaupt wilde aankijken. ‘Waarom denk je dat er meer is?’ vroeg ze aan hem en hij reageerde er al op door al een paar stappen dichter te doen, zodat die afstandsgrens weer overschreden werd. Stiekem hield Adrian totaal niet van contact maar toch had hij haar eerder geknuffeld omdat ze er nood aan had en dat had hij aangevoeld, vreemd genoeg. Geen idee hoe hij het had aangevoeld, maar toch had hij het juist. Even dacht hij na, waarom had hij dat gevoel gehad? Was dat de impact dat het boek op hem gehad had sinds hij alles haast vanbuiten kende en weinig van zijn echte aard overbleef? Of was dit het exacte gevoel dat je had wanneer je verliefd was? Meteen wuifde hij de gedachte weg, nee, hij was wel degelijk veranderd door dat sociaal zijn voor dummies boek, dat dacht hij toch.

“Omdat ik dat voel... en ik heb zo’n vermoeden van 99.9 procent dat je weet dat ik gelijk heb en je gewoon bang bent om je bloot te stellen aan iemand zoals ik.. Heb ik gelijk?” Haar blik werd even kwaad en meteen wist hij dat hij gelijk had, ze was bang om zichzelf bloot te stellen en hij kon het haar totaal niet kwalijk nemen, ze had zelfs gelijk dat ze dit niet deed. “Ik weet dat ik niet bepaald lijk op een persoon die je kan vertrouwen en misschien heb ik geen flauw benul van wat je hebt meegemaakt, maar ik ben een van die zeldzame gevallen die wel degelijk iemand wil helpen zoals jij. Dat heb ik geleerd op de maanden die ik al hier ben, niemand is te vertrouwen, maar ik weet van mezelf dat ik niet hetzelfde ben als al die anderen die je niet kan vertrouwen. Ik ben anders,” Van de glimlach rond zijn lippen en de zachte blik was niks meer over, deze emotie had plaats gemaakt voor een serieuze blik.

‘Ik zou je bijna gaan geloven..’ Ze wende haar blik even af en voegde er zacht achteraan: ‘Hoe harder je het roept, hoe ongeloviger het wordt.’ Hm, daar had ze een punt, misschien moest hij het gewoon bewijzen, maar hoe ging hij dit dan weer voor elkaar krijgen? . ‘Maar je hebt gelijk, je hebt geen idee wat ik heb meegemaakt en dat kan beter zo blijven ook..’
“Misschien heb je iemand nodig die alles van je weet, waar je alles aan kwijt kan, iedereen heeft zo iemand nodig,” zei hij zachtjes voor hij onderbroken werd en hij luisterde weer aandachtig. ‘Waarom zou jij anders zijn dan al die andere? Waarom zou jij geen misbruik maken van de dingen die je weet? Iedereen is om te kopen, iedereen kan breken. Ook jij.’

‘Je kan me niet beloven dat je je mond houdt, want iedereen heeft een punt waarop hij of zij breekt. Niemand kan alles voor zich houden.’ Ze wende haar blik af en een kil lachje verliet haar mond. Ze wapperde met haar hand en schudde haar hoofd. ‘Doe geen moeite.’
“Ik heb geen nood aan leedvermaak en om mij te breken moet je al ver gaan, maar ik kan je verzekeren dat ik echt geen nood heb aan geheimen door te vertellen, dat is iets wat je gewoon niet doet. Want iemand vertrouwt je iets toe met iets wat niet velen iemand toevertrouwen en dan verbreek je het vertrouwen door die dingen door te vertellen... nee, daar heb ik absoluut geen behoefte aan,” zei hij voor hij ging zitten en een sigaret opstak, zijn blauwe oog op haar gericht, nog steeds met een serieus gelaat.

‘Waarom denk je dat er meer is?’ Vroeg ze hem toen ze zich omgedraaid had. Toen hij naar haar toe kwam, keek ze hem wantrouwend aan. Ze kon niet ontkennen dat zijn omhelzing aangenaam was geweest, maar eenmalig was genoeg. Een keer, niet meer. “Omdat ik dat voel... en ik heb zo’n vermoeden van 99.9 procent dat je weet dat ik gelijk heb en je gewoon bang bent om je bloot te stellen aan iemand zoals ik.. Heb ik gelijk?” Haar blik werd even kwaad. Ja, hij had gelijk, dat viel niet te ontkennen. Toegeven? Nee, dat nooit. “Ik weet dat ik niet bepaald lijk op een persoon die je kan vertrouwen en misschien heb ik geen flauw benul van wat je hebt meegemaakt, maar ik ben een van die zeldzame gevallen die wel degelijk iemand wil helpen zoals jij. Dat heb ik geleerd op de maanden die ik al hier ben, niemand is te vertrouwen, maar ik weet van mezelf dat ik niet hetzelfde ben als al die anderen die je niet kan vertrouwen. Ik ben anders,” Zijn blik was serieus geworden, er was niks meer over van de glimlach of de zachte blik. Deels maakte het zijn woorden aannemelijker, deels zorgde het ervoor dat de kans dat ze iets zou zeggen alleen maar kleiner werd.
Ze zuchtte zachtjes en schudde haar hoofd. ‘Ik zou je bijna gaan geloven..’ Ze wende haar blik even af en voegde er zacht achteraan: ‘Hoe harder je het roept, hoe ongeloviger het wordt.’ Haar blik was zachter geworden, maar haar stem klonk nog net zo emotieloos. Ze had geen andere keus, vertrouwde haar stem niet genoeg om de daadwerkelijke emotie door te laten klinken. Ze keek hem weer aan en knikte. ‘Maar je hebt gelijk, je hebt geen idee wat ik heb meegemaakt en dat kan beter zo blijven ook..’ Het enige wat er kon gebeuren, was dat het erger werd. “Misschien heb je iemand nodig die alles van je weet, waar je alles aan kwijt kan, iedereen heeft zo iemand nodig,” Ze bleef even stil en schudde haar hoofd. ‘Waarom zou jij anders zijn dan al die andere? Waarom zou jij geen misbruik maken van de dingen die je weet? Iedereen is om te kopen, iedereen kan breken. Ook jij.’ Iedereen, er waren geen uitzonderingen. Geen enkele. ‘Je kan me niet beloven dat je je mond houdt, want iedereen heeft een punt waarop hij of zij breekt. Niemand kan alles voor zich houden.’ Ze wende haar blik af en een kil lachje verliet haar mond. Ze wapperde met haar hand en schudde haar hoofd. ‘Doe geen moeite.’ Ze keek hem met een zwakke glimlach aan.
“Ik heb geen nood aan leedvermaak en om mij te breken moet je al ver gaan, maar ik kan je verzekeren dat ik echt geen nood heb aan geheimen door te vertellen, dat is iets wat je gewoon niet doet. Want iemand vertrouwt je iets toe met iets wat niet velen iemand toevertrouwen en dan verbreek je het vertrouwen door die dingen door te vertellen... nee, daar heb ik absoluut geen behoefte aan,” Hij stak een sigaret aan en keek haar aan. Haar ogen bleven op de sigaret hangen, maar ze deed er niks mee. Ze wilde niet dat hij nog eens weg zou lopen. Ze zuchtte zachtjes. ‘Het zijn woorden, Adrian, meer niet.’ Ze slikte en sloeg haar armen ongemakkelijk over elkaar heen. ‘Denk je werkelijk dat je de eerste bent die dit zegt? Denk je werkelijk dat er niemand op de wereld rond loopt die niet weet te vertellen hoe ik in elkaar zit? Denk je werkelijk dat ik nog nooit iemand heb vertrouwd?’ Ze haalde haar handen over haar gezicht en schudde kort haar hoofd. ‘Snap je het echt niet? Ik vertrouw andere niet, omdat dat vertrouwen te vaak gebroken is. Woorden zijn woorden, woorden zijn geen daden.’ Ze keek hem aan. Haar stem was rustig geweest.

Omhelzingen, het was niet iets dat hij geheel gewend was. Adrian was niet bepaald het persoon dat hield van al dat lichamelijk gedoe, een trekje dat hij had gekregen sinds zijn ouders altijd zo afstandelijk waren geweest. Maar toen hij er goed over nadacht, kwam er een gedachte in hem op die hem niet bepaald echt vrolijk maakte. Het boek dat hij had gelezen had hem degelijk geholpen, had hem door de sleur van het dagelijkse leven geholpen, maar nu leek er wat meer aan de hand te zijn, gevoelens, gevoelens voor haar die hij nu meteen maar weer wegwuifde zodat hij weer eventjes serieus kon ademhalen. Hij voelde hoe ze iemand nodig had, hoe ze nood had aan iemand die haar helemaal kende, zowel vanbinnen als vanbuiten. Tári had een vriend of vriendin nodig die haar kende, die haar door en door kende. Adrian wilde er zijn voor haar, maar hij wist hoe zijn emoties hem vast zouden tegenhouden, hoe hij vast er enorme problemen mee zou krijgen om maar gewoon de goede vriend van haar te zijn en niets meer. Al had hij geen idee wat het inhield, hij wist wel dat het gevoel er was, en voorlopig niet zou weggaan. Adrian zou er moeten mee leren leven, dat ondervond hij nu al.

‘Ik zou je bijna gaan geloven..’ Ze wende haar blik even af en voegde er zacht achteraan: ‘Hoe harder je het roept, hoe ongeloviger het wordt.’ Zijn eerdere uitleg had ze compleet teruggekaatst, zoals een voetbal die recht in zijn gezicht getrapt werd. Natuurlijk voelde hij hoe zijn hart brak, hoe zijn verlangen naar haar groter werd. Haar stem klonk emotieloos en dat brak Adrian compleet. Zijn blauwe oog keek haar aan terwijl hij gewoon naar haar luisterde. ‘Maar je hebt gelijk, je hebt geen idee wat ik heb meegemaakt en dat kan beter zo blijven ook..’

Ze wilde hem geen kans geven en dat was overduidelijk, al wilde Adrian toch een poging wagen haar vertrouwen te winnen, wat vast niet makkelijk ging worden. “Misschien heb je iemand nodig die alles van je weet, waar je alles aan kwijt kan, iedereen heeft zo iemand nodig,” Ze bleef even stil en schudde haar hoofd. ‘Waarom zou jij anders zijn dan al die andere? Waarom zou jij geen misbruik maken van de dingen die je weet? Iedereen is om te kopen, iedereen kan breken. Ook jij.’
Hij wist goed genoeg dat ze gelijk had, maar aan omkoperij deed hij niet, hij was niet bepaald iemand die veel sprak met mensen dus niemand nam ook de moeite om hem in vertrouwen te nemen, dus eigenlijk wist hij compleet niet of hij ooit zou kunnen breken. ‘Je kan me niet beloven dat je je mond houdt, want iedereen heeft een punt waarop hij of zij breekt. Niemand kan alles voor zich houden.’ Ze wende haar blik af en een kil lachje verliet haar mond. Ze wapperde met haar hand en schudde haar hoofd. ‘Doe geen moeite.’ Ze keek hem met een zwakke glimlach aan.
“Ik heb geen nood aan leedvermaak en om mij te breken moet je al ver gaan, maar ik kan je verzekeren dat ik echt geen nood heb aan geheimen door te vertellen, dat is iets wat je gewoon niet doet. Want iemand vertrouwt je iets toe met iets wat niet velen iemand toevertrouwen en dan verbreek je het vertrouwen door die dingen door te vertellen... nee, daar heb ik absoluut geen behoefte aan,” Hij stak een sigaret aan en keek haar aan. Hij blufte, hij had er geen idee van hoe lang zijn lontje was op dat vlak, hij wist wel goed genoeg hoe snel hij kwaad kon worden of pissed off, maar dat was dan alles. De rook blies hij uit, niet in de richting van Tári zodat ze er geen last van zou ondervinden. ‘Het zijn woorden, Adrian, meer niet.’ Begon ze en Adrian draaide zijn hoofd richting Tári, zijn blauwe oog keek haar aan, een tikje verbouwereerd. ‘Denk je werkelijk dat je de eerste bent die dit zegt? Denk je werkelijk dat er niemand op de wereld rond loopt die niet weet te vertellen hoe ik in elkaar zit? Denk je werkelijk dat ik nog nooit iemand heb vertrouwd?’ Adrian’s ogen vergrootte met de seconde dat hij virtueel harder en harder in een hoekje werd geduwd, alsof hij ongewild was, een soort van bacterie waar ze van af wilde raken met alle moeite van de wereld. ‘Snap je het echt niet? Ik vertrouw andere niet, omdat dat vertrouwen te vaak gebroken is. Woorden zijn woorden, woorden zijn geen daden.’
Adrian wendde zijn blik af, liet zijn sigaret helemaal opgaan in as terwijl hij zijn haren opzij deed, zijn linkeroog werd zichtbaar. Zijn lichtgrijze en blauwe ogen keken haar aan, compleet geschrokken van de woorden. Hij stond op, liet zijn haar weer voor zijn grijze oog vallen en hij draaide zich om. “Sorry dat ik je tijd heb verspilt dan maar...” Je kon uit deze zin compleet opmaken hoe hij zich voelde. Hij voelde zich ongewenst, een bacterie die moest uitgeroeid worden, langzaamaan zette hij zijn bril op en zocht hij een plekje alleen, waar hij zijn emoties de vrije loop kon laten gaan.

“Misschien heb je iemand nodig die alles van je weet, waar je alles aan kwijt kan, iedereen heeft zo iemand nodig,” Het klonk bijna naïeve, bijna. Iemand die alles van je wist? Iemand die je als een baksteen zou laten vallen als er iets beters uit te krijgen was bedoelde hij zeker. Hm.
‘Waarom zou jij anders zijn dan al die andere? Waarom zou jij geen misbruik maken van de dingen die je weet? Iedereen is om te kopen, iedereen kan breken. Ook jij.’ Hij kon roepen wat hij wilde, maar dit was iets wat niet te ontkennen was. Iedereen had een zwakke plek, iedereen. Zelfs de meet machtige man had nog een zwak punt. Iedereen had iets waar je ze mee kon kwetsen. Hoe dik dat harnas ook was, er was altijd een zwakke plek te vinden, een fout die de maker ervan gemaakt had. Bewust of onbewust.
‘Je kan me niet beloven dat je je mond houdt, want iedereen heeft een punt waarop hij of zij breekt. Niemand kan alles voor zich houden.’ Ze wende haar blik af en een kil lachje verliet haar mond. Ze wapperde met haar hand en schudde haar hoofd. ‘Doe geen moeite.’ Ze keek hem met een zwakke glimlach aan.
“Ik heb geen nood aan leedvermaak en om mij te breken moet je al ver gaan, maar ik kan je verzekeren dat ik echt geen nood heb aan geheimen door te vertellen, dat is iets wat je gewoon niet doet. Want iemand vertrouwt je iets toe met iets wat niet velen iemand toevertrouwen en dan verbreek je het vertrouwen door die dingen door te vertellen... nee, daar heb ik absoluut geen behoefte aan,” Hij stak een sigaret aan en keek haar aan. De sigaret irriteerde haar, natuurlijk, dat had ze nog niet zo lang geleden nog duidelijk gemaakt, bewust blies hij de rook dan ook de andere kant op uit. Vermeed haar vrijwel volledig met die actie. Ze was hem er dankbaar om, maar tegelijkertijd was het irritant duidelijk. Alsof ze in haar ogen nog niet genoeg gestraft was door bijna te moeten smeken.. In haar ogen, ja.
‘Het zijn woorden, Adrian, meer niet.’ Ze slikte en sloeg haar armen ongemakkelijk over elkaar heen. Hij keek haar een tikje verbouwereerd aan, maar ze zei er niks van. ‘Denk je werkelijk dat je de eerste bent die dit zegt? Denk je werkelijk dat er niemand op de wereld rond loopt die niet weet te vertellen hoe ik in elkaar zit? Denk je werkelijk dat ik nog nooit iemand heb vertrouwd?’ Zijn ogen werden met de seconde groter, iets wat ze zag als iets goeds. Misschien begreep hij er nu iets van. Of juist niet.. Arg..
‘Snap je het echt niet? Ik vertrouw andere niet, omdat dat vertrouwen te vaak gebroken is. Woorden zijn woorden, woorden zijn geen daden.’ Haar stem was rustig geweest en niks leek op een beschuldiging, niks was een beschuldiging. Ze hoopte gewoon dat hij het nu zou begrijpen. Dat zou het makkelijker maken, zoveel makkelijker. Hij wende zijn blik af en liet zijn sigaret volledig in as opgaan, terwijl hij zijn haren opzij deed. Zijn linkeroog werd zichtbaar en een schok ging door haar heen. De twee verschillende kleuren ogen hadden iets magisch, iets wat haar de adem benam. De schrik in zijn ogen vielen haar niet eens op. Toen hij opstond en zijn haar weer voor zijn oog viel, leek ze uit een soort trans getrokken te worden. Ze hief haar hoofd iets toen hij bewoog.
“Sorry dat ik je tijd heb verspilt dan maar...” Verdwaasd bleef ze staan, terwijl hij weg liep. Ze had de toon in zijn stem gehoord en had het bijna kunnen voelen. Ze kwam niet in beweging tot ze hem niet meer zag. Haar ogen gingen naar Terra, die haar kalm aan keek, alsof de afgelopen minuten niet waren gebeurd in de wereld van het beest, alsof de Tasmaanse duivel had geslapen. Haar rode ogen gleden naar de plek waar hij heen was gelopen, voordat ze in beweging kwam.
Toen ze hem zag, bleef ze even staan, geschrokken door de emotie op zijn gezicht. Niet alleen de blik, maar alles. Ze schrok van de vochtige ogen die ze zag. Zonder iets te zeggen liep ze naar hem toe en ging ze op haar hurken zitten. Haar hand ging geruststellend over zijn rug. ‘Adrian..’ Haar blik was bezorgd en haar stem kalm, al klonk dezelfde emotie er in door. Ze slikte even. Had zij dit gedaan? ‘Ik wilde je niet kwetsen..’ Ze beet zachtjes op haar lip en een zacht lachje glipte haar mond uit. ‘Je bent gewoon zo koppig.’ Ze glimlachte zwakjes, maar de bezorgde blik kreeg ze niet uit haar ogen.

Adrian was normaal geen persoon die zich snel emotioneel bedreigd voelde of in een hoekje geduwd, hij was niet de persoon die dit kende, die dit sociaal leven kende, die dit gewend was. Dus het verliep allemaal niet van een leien dakje, zeker niet met Tári om mee te communiceren, ze was lastig, niet te doorgronden, ze was een puzzel, een puzzel met meer dan miljarden stukjes die je maar al te graag in elkaar wilde zetten, maar ze had zoveel stukjes dat het onbegonnen werk was. Toch wilde Adrian het proberen, haar te helpen, zijn goed en fragiel hart te laten zien, iets wat hij niet bepaald al te vaak deed en zeker niet bij mensen die hij maar net kende.

“Ik heb geen nood aan leedvermaak en om mij te breken moet je al ver gaan, maar ik kan je verzekeren dat ik echt geen nood heb aan geheimen door te vertellen, dat is iets wat je gewoon niet doet. Want iemand vertrouwt je iets toe met iets wat niet velen iemand toevertrouwen en dan verbreek je het vertrouwen door die dingen door te vertellen... nee, daar heb ik absoluut geen behoefte aan,” Hij stak een sigaret aan en keek haar aan. Hij blufte, hij had er geen idee van hoe lang zijn lontje was op dat vlak, hij wist wel goed genoeg hoe snel hij kwaad kon worden of pissed off, maar dat was dan alles. Zelfkennis had hij niet, zijn ouders hadden hem nooit de kans gegeven om zichzelf te ontwikkelen. De rook blies hij uit, niet in de richting van Tári zodat ze er geen last van zou ondervinden, hij wist goed genoeg dat ze het haatte, maar hij wilde en kon er niet mee stoppen. Het was zijn ontspanning, iets wat hem kalm hield. ‘Het zijn woorden, Adrian, meer niet.’ Begon ze en Adrian draaide zijn hoofd richting Tári, zijn blauwe oog keek haar aan, een tikje verbouwereerd. Hij zei niets, luisterde gewoon naar haar harde woorden die zijn hoop helemaal aan diggelen sloeg. ‘Denk je werkelijk dat je de eerste bent die dit zegt? Denk je werkelijk dat er niemand op de wereld rond loopt die niet weet te vertellen hoe ik in elkaar zit? Denk je werkelijk dat ik nog nooit iemand heb vertrouwd?’ Adrian’s ogen vergrootte met de seconde dat hij virtueel harder en harder in een hoekje werd geduwd, alsof hij ongewild was, een soort van bacterie waar ze van af wilde raken met alle moeite van de wereld. ‘Snap je het echt niet? Ik vertrouw andere niet, omdat dat vertrouwen te vaak gebroken is. Woorden zijn woorden, woorden zijn geen daden.’
Adrian wendde zijn blik af, liet zijn sigaret helemaal opgaan in as terwijl hij zijn haren opzij deed, zijn linkeroog werd zichtbaar. Zijn lichtgrijze en blauwe ogen keken haar aan, compleet geschrokken van de woorden. Dit was zijn geheim, een geheim dat hij liever voor zich hield. Niet veel mensen wisten dat hij twee verschillende kleuren van ogen had. Maar zij mocht het nu weten, waarom, wist hij niet. Hij stond op, liet zijn haar weer voor zijn grijze oog vallen en hij draaide zich om. “Sorry dat ik je tijd heb verspilt dan maar...” Je kon uit deze zin compleet opmaken hoe hij zich voelde. Hij voelde zich ongewenst, een bacterie die moest uitgeroeid worden, langzaamaan zette hij zijn bril op en zocht hij een plekje alleen, waar hij zijn emoties de vrije loop kon laten gaan.

Tranen liepen geruisloos langs zijn wangen, die hij verwoed weer probeerde weg te vegen. Niemand mocht hem zo fragiel zien, hij was niet bepaald iemand die er graag mee te koop liep eigenlijk. Tári had hem blijkbaar gevolgd en had de emotie en zijn tranen gezien, verdomme. Nu zag ze hoe zwak hij soms was en hoe ze er soms haar voordeel uit kon halen. Maar de commentaar kwam maar niet, in de plaats daarvan klonk haar stem bezorgd toen ze zijn naam uitsprak, het enige wat hij kon doen was haar aankijken, echt spreken, dat wilde hij gewoon niet. ‘Ik wilde je niet kwetsen..’ Ze beet zachtjes op haar lip en een zacht lachje glipte haar mond uit. ‘Je bent gewoon zo koppig.’ Adrian stond op en keek door zijn bril naar haar terwijl hij probeerde de afstand te bewaren terwijl zijn gevoelens voor haar groeiden. Meteen toen hij doorhad dat hij begon te blozen wendde hij zijn blik af en mompelde hij zachtjes: “Koppig zijn is een van mijn sterke punten... Al moet ik je misschien zeggen wat er met me mis is...”
Hij haalde eventjes diep adem en begon dan te spreken, zijn hoofd werd roder met de seconde: “De laatste dagen loop ik met een raar gevoel rond in mijn maag. Elke keer als ik je zie voelde ik dat raar gevoel sterker worden, toen ik besefte wat het was, haatte ik elk moment dat ik het voelde en wilde ik het liefste dat het gewoon verdween. Ik weet dat het stom klinkt en je me vast gaat uitlachen omdat het belachelijk is. Maar ik wilde je het toch even zeggen...” zei hij terwijl hij aanstalte maakte om te vertrekken, hij wilde hier niet afgewezen worden, het deed nu al genoeg pijn om het zelfs nog maar te zeggen wat er met hem scheelde. “Misschien daarom dat ik zo koppig volhoud bij je..”

‘Het zijn woorden, Adrian, meer niet.’ Ze slikte en sloeg haar armen ongemakkelijk over elkaar heen. Hij keek haar een tikje verbouwereerd aan, maar ze zei er niks van. ‘Denk je werkelijk dat je de eerste bent die dit zegt? Denk je werkelijk dat er niemand op de wereld rond loopt die niet weet te vertellen hoe ik in elkaar zit? Denk je werkelijk dat ik nog nooit iemand heb vertrouwd?’ Zijn ogen groeide met de seconde, ze wist alleen niet of het in haar voordeel was of niet. ‘Snap je het echt niet? Ik vertrouw andere niet, omdat dat vertrouwen te vaak gebroken is. Woorden zijn woorden, woorden zijn geen daden.’ Er waren teveel mensen geweest die ze had vertrouwd en die dat vertrouwen gebroken hadden. Hoe kon verwachten dat andere dit niet zouden doen? Wie kon haar verzekeren dat alles goed zou zijn als ze het hem zou vertellen? Hij? Nee, natuurlijk niet. Het zou een leugen zijn, waarschijnlijk nog een grotere leugen voor hemzelf dan voor haar.
Adrian wende zijn blik af en liet zijn sigaret in as opgaan, terwijl hij zijn haren opzij deed en zijn linkeroog zichtbaar werd. Het zien van de twee verschillende kleuren ogen benam haar de adem, al zou ze het niet toegeven. Ze had voor zover ze zich kon herinneren nog nooit iemand gezien met twee verschillende kleuren ogen. Het had iets magisch, iets bovennatuurlijks. Toen zijn blonde lokken er weer voor vielen, leek ze uit een trans getrokken te worden. Ze had zijn geschrokken blik niet gezien, maar de woorden die hij sprak waren genoeg. Aan zijn stem kon ze horen hoe hij zich voelde, onwelkom. “Sorry dat ik je tijd heb verspilt dan maar...” Ze bleef verdwaasd staan. Ze wilde hem terug roepen, maar iets in haar zei haar dat ze hem moest laten gaan.
Haar ogen gleden naar Terra, die haar aankeek alsof ze helemaal niks meegekregen had van de afgelopen minuten, alsof het beestje in een diepe slaap was geweest en niet ontwaakt was. Toen haar ogen naar de plek gleden waar Adrian heen was gelopen, kwam ze in beweging. Toen ze hem zag zitten bleef ze even staan, geschrokken van de tranen die ze zag. Ze vroeg zich af of dit haar schuld was. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze iemand zou kwetsen. Bewust of onbewust..
Ze liep naar hem toe en haar hand ging geruststellend over zijn rug heen. Ze wilde he troosten, wilde de tranen niet zien. ‘Adrian..’ Hij keek haar aan, maar er veranderde niks aan haar bezorgde blik. ‘Ik wilde je niet kwetsen..’ Ze beet zachtjes op haar lip en een zacht lachje glipte haar mond uit. ‘Je bent gewoon zo koppig.’ Hij stond op, maar ze bleef op haar hurken zitten. Haar rode ogen keken hem kalm aan. Zijn wangen begonnen een rode kleur te krijgen en hij wende zijn blik af. Een kleine glimlach sierde haar lippen. “Koppig zijn is een van mijn sterke punten... Al moet ik je misschien zeggen wat er met me mis is...” Ze stond langzaam op, terwijl hij begon te spreken. “De laatste dagen loop ik met een raar gevoel rond in mijn maag. Elke keer als ik je zie voelde ik dat raar gevoel sterker worden, toen ik besefte wat het was, haatte ik elk moment dat ik het voelde en wilde ik het liefste dat het gewoon verdween. Ik weet dat het stom klinkt en je me vast gaat uitlachen omdat het belachelijk is. Maar ik wilde je het toch even zeggen...” Hij was met de seconde roder geworden. Haar ogen waren ietsjes groter geworden, al zou je moeite moeten doen het op te merken, en haar mond stond een stukje open. “Misschien daarom dat ik zo koppig volhoud bij je..” Ze zag dat hij al aanstalten had gemaakt weg te lopen. Ze schudde haar hoofd en bijna onbewust pakte ze zijn pols vast om ervoor te zorgen dat hij zou blijven staan. ‘Je kan me niet zoiets zeggen en dan weglopen.’ Een klein glimlachje sierde haar lippen. Langzaam liet ze zijn pols weer los. Ze bleef hem even zwijgend aanstaren. Ze had de steek kunnen voelen bij zijn woorden. Een steek die duidelijk maakte dat ze niet wist wat ze hiermee moest doen. Ze slikte en vroeg zachtjes: ‘Is dat waarom je zo graag wilt weten hoe ik in elkaar zit? Wie ik ben?’ Haar stem klonk kalm, maar dat was ze niet. Ze was bang. Bang om hem te kwetsen, bang om de verkeerde wegen in te slaan. Opnieuw, zou het niet de eerste keer zijn. Ze schudde haar hoofd. ‘Want je zou jezelf een hele hoop pijn besparen als je dat niet wist.’ Ze keek hem nog even aan, voordat ze op de grond ging zitten. Ze voelde Terra’s warme lichaampje tegen haar been en kon het zachte piepje horen. Haar rode ogen gingen weer naar Adrian, haar blik afwachtend, terwijl Terra op haar schoot ging liggen.