Adrian had eventjes tijd nodig, tijd alleen, omdat hij zich zo kwetsbaar opstelde tegenover iemand. Dit was een zware fout geweest van hem en dat wist hij gewoon, maar waarom hij zich zo opstelde wat puur omdat hij verliefd was. Hij had zoveel zin om nog een sigaret op te steken maar hij had er geen meer. Hij dacht na over wat hij daarnet had gezegd en zuchtte eens diep tot zijn naam werd gezegd. Adrian draaide zich om en keek Tári aan die net zijn naam had uitgesproken, een bezorgde blik was te waarnemen in haar ogen. ‘Ik wilde je niet kwetsen..’ Ze beet zachtjes op haar lip en een zacht lachje glipte haar mond uit. ‘Je bent gewoon zo koppig.’ Adrian stond op en keek door zijn bril naar haar terwijl hij probeerde de afstand te bewaren terwijl zijn gevoelens voor haar groeiden. Hij wendde koppig zijn blik af toen hij merkte dat hij begon te blozen. Normaal was hij niet bepaald het persoon dat zijn blik van iemand haalde, maar nu vond hij het beter dat hij het nu gewoon deed, om zichzelf schaamte te besparen. “Koppig zijn is een van mijn sterke punten... Al moet ik je misschien zeggen wat er met me mis is...” mompelde hij zachtjes, wetende dat ze hem nog zou horen, maar hij wilde niet dat heel de wereld het wist dat hij gevoelens had voor iemand die onbereikbaar was. “De laatste dagen loop ik met een raar gevoel rond in mijn maag. Elke keer als ik je zie voelde ik dat raar gevoel sterker worden, toen ik besefte wat het was, haatte ik elk moment dat ik het voelde en wilde ik het liefste dat het gewoon verdween. Ik weet dat het stom klinkt en je me vast gaat uitlachen omdat het belachelijk is. Maar ik wilde je het toch even zeggen...” Hij was met de seconde roder geworden, wetende dat hij zonet had gezegd dat hij gevoelens voor haar had, maar hij wilde zichzelf de hardere pijn besparen en nu gewoon recht voor de raap zeggen wat er met hem mis was. “Misschien daarom dat ik zo koppig volhoud bij je..” mompelde hij om dan rustig te vertrekken, hij wilde niet horen hoe hij zou afgewezen worden, zijn blauwe oog staarde naar de grond terwijl zijn pols werd vastgenomen, hij werd tegengehouden en Adrian draaide zich weer om, ze had nog wat te zeggen. ‘Je kan me niet zoiets zeggen en dan weglopen.’ Een klein glimlachje sierde haar lippen en door dat glimlachje keek hij haar vragend aan terwijl er een korte stilte tussen hen viel die veel te ongemakkelijk was voor woorden. Adrian schuifelde een beetje gestresseerd met zijn voet in de aarde en maakte hiermee een kleine put in de grond.

‘Is dat waarom je zo graag wilt weten hoe ik in elkaar zit? Wie ik ben?’ vroeg ze hem met een zachte stem en Adrian kon niets anders doen dan alleen maar knikken. Meer uitleg was er niet vereist vond hijzelf en een degelijk woord zou hij er vast toch voor geen meter uitkrijgen. Ze schudde haar hoofd. ‘Want je zou jezelf een hele hoop pijn besparen als je dat niet wist.’ Ze keek hem nog even aan, voordat ze op de grond ging zitten. Adrian volgde haar voorbeeld en ging recht voor haar zitten, met wat afstand tussen hen beiden. “Misschien... Maar zo zit het in elkaar, iemand die verliefd is doet stomme dingen, stoot zich wel eens aan een steen of twee, maar zolang die vlam er is en ze hevig wakkert, zal die persoon willen vechten voor wat hij wilt. Al duurt het jaren...” mompelde hij zachtjes terwijl hij zijn bles uit zijn gezicht veegde zodat hij zicht had van zijn beide ogen. Adrian keek Tári aan terwijl hij zachtjes beet op zijn lip. “Het klinkt vast enorm stom, ik weet het...” Zijn beide ogen wendden zich van haar af terwijl er een traan langs zijn wang liep. “Ik... Oh Taars...” zei hij zachtjes terwijl zijn stem met de seconde onduidelijker werd.

Ze had geen problemen met het kwetsen van andere. Dat was, als ze het bewust deed althans. Dat was hier niet het geval. Hij was gewoon zo koppig en leek niet te willen luisteren. Ze wilde hem niet kwetsen, wilde hem alleen duidelijk maken dat vertrouwen niet gewoon een woord was. Het was iets groots, iets wat ze niet zomaar gaf. Hij leek het niet te begrijpen, bleef doorgaan.
De tranen lieten haar verbaasd achter, het enige wat ze kon doen was een poging hem te troosten. Hoe? Ze had geen idee. Op dit moment kon ze enkel naast hem zitten en haar hand over zijn rug bewegen. Meer kon ze niet, meer wist ze niet te doen.
De woorden die hij sprak raakte haar. Niet op de goede manier. De steek die ze voelde maakte meer dan duidelijk dat ze geen idee had wat ze hiermee moest. De manier waarop hij het bracht was.. Apart. Alsof hij het uitlegde aan een klein kind dat voor het eerst een personage uit een boek helemaal geweldig vond en niet begreep waar de vlinders vandaan kwamen. Dat was het niet alleen, het was ook de manier waarop hij zijn zin afsloot, alsof het iets was dat je dagelijks zei. Het had iets schattigs en tegelijkertijd iets wat haar een beetje irriteerde. Het was een vreemde combinatie.
Toen hij weg wilde lopen schudde ze haar hoofd en pakte zijn pols onbewust vast. Hij draaide zich weer om, iets waar ze blij mee was, want het betekende dat hij zijn poging weg te lopen even verdrong. ‘Je kan me niet zoiets zeggen en dan weglopen.’ Een klein glimlachje sierde haar lippen. Hij keek haar vragend aan, maar ze kon zijn onuitgesproken vraag onmogelijk beantwoorden. Hoe kon ze hem uitleggen dat hij haar raakte met zijn woorden? Hoe kon ze hem vertellen dat ze het liefst weg zou lopen, omdat ze geen idee had hierop te moeten reageren? Ja, zij wilde weglopen en had hem zojuist nog tegen gehouden. Waarom? Omdat hij het haar had verteld, hij had zijn mond los getrokken en haar opgezadeld met zijn gevoelens. Zij kon weglopen om simpel weg die reden.
‘Is dat waarom je zo graag wilt weten hoe ik in elkaar zit? Wie ik ben?’ Vroeg ze, hem uit zijn situatie te helpen. Ze had zijn geschuifel gezien in de secondes die ze stil was geweest, had die tijd alleen niet kunnen vullen met gepieker over zijn geschuifel, enkel met gepieker over zijn woorden en een poging dit niet te laten merken. Iets wat voor haar gevoel nog verdomde goed ging.
Het enige wat ze als reactie kreeg was geknik. Ze schudde haar hoofd. ‘Want je zou jezelf een hele hoop pijn besparen als je dat niet wist.’ Ze keek hem nog even aan, voordat ze op de grond ging zitten. Ze voelde Terra’s warme lichaampje tegen haar been en kon het zachte piepje horen. Haar rode ogen gingen weer naar Adrian, haar blik afwachtend, terwijl Terra op haar schoot ging liggen. Hij volgde haar voorbeeld en ging voor haar zitten, maar hield wat afstand. “Misschien... Maar zo zit het in elkaar, iemand die verliefd is doet stomme dingen, stoot zich wel eens aan een steen of twee, maar zolang die vlam er is en ze hevig wakkert, zal die persoon willen vechten voor wat hij wilt. Al duurt het jaren...” Ze trok haar wenkbrauwen op. Alweer deed hij het. Opnieuw was het alsof hij iets uitlegde aan een klein kind. Ze glimlachte even. Hij schoof zijn haren weer weg. ‘Zou je dat doen? Zou je jaren kunnen vechten voor iets?’ Ze keek hem een beetje twijfelend aan. Ze hoopte dat hij nee zou zeggen, dat zou het makkelijk maken.. Misschien dan.
“Het klinkt vast enorm stom, ik weet het...” Hij wende zijn blik af. “Ik... Oh Taars...” Zijn stem werd met de seconde onduidelijker. Ze kantelde haar hoofd en zag de natte streep op zijn wang. ‘Hm, Adrian.’ Ze boog iets naar voren en veegde zijn wang droog. Toen ze op haar knieën ging zitten besloot Terra dat het een slimmer plan was om van haar schoot te gaan. Tári bleef even zo zitten. ‘Kom hier.’ Ze sloeg haar armen om hem heen en aaide over zijn rug. ‘Het is goed, Adrian.’ Naast zich hoorde ze een zacht piepje en toen ze in haar ooghoeken naar Terra keek, zag ze dat die haar snuit voorzichtig tegen Adrian aan drukte.

Hoe kon ze hem zeggen dat hij haar onbewust meer problemen bezorgde met zijn woorden dan wat anders? Niet. In godsnaam, ze kon het hem niet zeggen.. Ze kon haar mond niet los trekken en hem zeggen waar hij haar mee opzadelde, maar om wat hij zei. De woorden die hij zei, zorgde ervoor dat ze niet meer kon zeggen wat ze wilde. Door die woorden kon ze zich niet meer uiten. Hij zette haar gevangen in een hoek, dreef haar in een hoek waar ze met geen mogelijkheid meer uit zou komen. Ze kon niks zeggen.. Niet als ze hem die pijn wilde besparen. Tegelijkertijd wist ze dat ze hem hier alleen maar meer pijn mee zou doen. Een hoek.. Dat was waar ze nu stond. Links en rechts was geblokkeerd door een muur en de enige weg uit die hoek, was recht naar voren. Zijn kant op. Maar om uit die hoek te komen had ze dus maar twee mogelijkheden; zichzelf of hem kwetsen.
‘Is dat waarom je zo graag wilt weten hoe ik in elkaar zit? Wie ik ben?’ Was de vraag die ze stelde om die keuze even uit te kunnen stellen. Een vraag waar ze enkel het geknik op kreeg als antwoord. Het geschuif van zijn voet ging door, alsof niks dat zou stoppen, alsof het onmogelijk was om zijn been tot rust te krijgen. Een been dat ze een dag geleden nog gevreesd had..
‘Want je zou jezelf een hele hoop pijn besparen als je dat niet wist.’ Ze ging zitten en hij volgde haar voorbeeld, maar hield enige afstand. “Misschien... Maar zo zit het in elkaar, iemand die verliefd is doet stomme dingen, stoot zich wel eens aan een steen of twee, maar zolang die vlam er is en ze hevig wakkert, zal die persoon willen vechten voor wat hij wilt. Al duurt het jaren...” Ze trok haar wenkbrauw op. Ze geloofde hem niet. Jaren.. Jaren leken eeuwen te duren als je niet kreeg wat je wilde. Een antwoord kreeg ze alleen niet. Het maakte haar niet zo heel veel uit, ze hoopte alleen dat hij zichzelf die pijn zou besparen, dat hij het op zou geven.
“Het klinkt vast enorm stom, ik weet het...” Hij wende zijn blik af. “Ik... Oh Taars...” Met de seconde werd zijn stem onduidelijker en ze kantelde haar hoofd iets. Bij het zien van de natte streep kwam ze in beweging. Ze veegde de traan van zijn wang. ‘Hm, Adrian.’ Toen ze zo ging zitten dat ze hem een knuffel kon geven, zorgde Terra dat ze niet geplet zou worden. ‘Het is goed, Adrian.’ Ze hoorde Terra zacht piepen en keek kort naar het Tasmaanse duiveltje, maar liet hem niet los. Ze kon hem voelen schokschouderen en het piepende ademen ontging haar ook zeker niet. Een geruststellend gesus kwam over haar lippen, terwijl haar hand over zijn rug ging. Er zat duidelijk een hele hoop emotie. Ze vroeg zich onbewust af of hij het überhaupt ooit wel los liet.
Toen hij stilviel, stopte haar gesus en ook haar hand bleef stil liggen, maar ze liet hem niet los. Haar ogen werden iets groter toen ze zijn armen om zich heen voelde, maar vlak daarna ontstond er een klein glimlachje. In haar ogen was dit een bevestiging dat hij het niet uitte, anders zou hij het nu niet zo uiten.
"I love you" Mompelde hij haar onhoorbaar. Ze was er bijna van overtuigd dat ze het niet gehoord had als ze hem niet zo vast gehad had. Ze bleef even zo in zijn armen, de omhelzing nog even aanhoudend, voordat ze hem langzaam losliet en hem kalm aankeek. Haar hersenen draaide overuren en zochten met alle kracht en moeite van de wereld naar iets dat ze kon zeggen. Ze wende haar blik even af, keek kort naar de grond, voordat ze zijn hand vast pakte en er zachtjes in kneep. ‘Hoe kan je in godsnaam van me houden? Je hebt geen idee wie ik ben..’ Natuurlijk wist ze hoe het kon, ze wist het dondersgoed. Ze beet op haar lip en keek hem weer aan. ‘Je hebt geen idee.. Misschien ben ik wel een dief, een moordenaar..’ Een zacht lachje ontglipte haar mond, waardoor het leek alsof ze een grapje maakte. Dat was het alleen niet.. Ze wilde dat het een grap was. ‘Misschien ben ik wel heel erg slecht met het houden van beloftes en ben ik alles behalve betrouwbaar.’ Ze had zijn hand nog steeds vast, meer om hem iets duidelijk te maken dan wat anders.