Kael draaide iets heen en weer voor de spiegel, het donkerrode, soepele overhemd dat hij droeg kritisch bekijkend.
"Kan ik u helpen?" vroeg een verkoopster van zijn eigen leeftijd. Kael glimlachte.
"Zeg alsjeblieft je, anders voel ik me oud," grapte hij. Hij wierp een blik in de spiegel. "Maar hulp sla ik niet af. Heb je toevallig nog een maatje kleiner? Of valt het model aan de ruime kant?"
Ze schudde haar hoofd.
"Nee, ik denk dat een maatje kleiner inderdaad net het verschil maakt. Ik zal er even een voor u- voor je pakken." En met die woorden verdween ze, om met een ander exemplaar terug te komen. Met een glimlach nam Kael het aan. Hij verdween weer het pashokje in en kleedde zich om. Toen hij weer voor de spiegel stond knikte hij, tevreden met wat hij zag.
"Ik neem hem," besloot hij. Hij stapte het pashokje weer in en trok zijn gewone kleding aan; een eenvoudige, nauwsluitende zwarte coltrui en een donkere spijkerbroek.
Hij pakte zijn twee tassen van andere aankopen - een nieuwe, zwarte spijkerbroek en een paar nette schoenen - en liep met het overhemd aan het hangertje naar de kassa, waar hij afrekende. Opgewekt en blij met zijn nieuwe aankopen ging hij weer naar buiten waar hij in gedachten verzonken doorliep, af en toe om plassen van de laatste regenbui heen stappend.
Voor hij wist wat hem overkwam knalde er ineens een meisje vol tegen hem op. Een van zijn tassen viel op de grond, en het meisje reageerde furieus. Kael pakte de tas weer op en keek haar even verbaasd aan, maar verborg die verbazing toen weer razendsnel achter een vriendelijke glimlach. Ergens amuseerde ze hem, met haar over-the-top reactie, maar dat hield hij voor zich. Ze leek hem niet het soort dat daar de humor van in zou kunnen zien.
"Mijn excuses, ik liep niet op te letten" zei hij daarom kalm maar gemeend, met een licht geamuseerde ondertoon. Als hij iets had geleerd van de oneindige lessen van zijn moeder was het wel om met dit soort dingen, zeker als je de oorzaak was, altijd rustig en vriendelijk te blijven. Zijn blik ging naar de zak die zij had laten vallen en naar haar telefoon.
"Is alles nog heel?" vroeg hij haar. Komisch of niet, hij zou het niet leuk vinden als hij de oorzaak was dat haar telefoon of aankopen stuk zouden zijn.
Hij nam haar even op. Pittig ding, misschien iets te. Ze maakte in elk geval een wat gefrustreerde indruk op Kael, die zelf toch een stuk meer ontspannen in het leven stond. Niet dat hij zo'n lang lontje had, maar hij had weer zijn eigen triggers, wat dat betrof. Hij zag dat een paar mensen waren blijven kijken en voelde lichte irritatie, maar hij glimlachte moeiteloos naar ze ze, waarna een aantal beschaamd doorliepen.
"Je zou haast denken dat we een hele show voor ze vormen," zei hij met een haast spottende glimlach op een van de doorgelopen mensen.

"Mijn mobiel heeft een kras en mijn hoodie is drijfnat, voor de rest krijg ik waarschijnlijk een blauwe plek en wat last van mijn schouder," zei het meisje. Voor zijn gevoel bespeurde Kael nog steeds een bepaalde frustratie.
“Het spijt me echt,” zei hij. “Doet je telefoon het nog wel?”
Dat het meisje even grinnikte deed hem goed. De grijns die kort erna volgde ook.
Hij zag mensen liever vrolijk dan boos en dat gold ook hier. Daar kwam bij dat een lach haar uitstraling in zijn ogen enorm ten goede kwam, al hield hij dat voor zich, hij wist niet of dergelijke woorden in goede aarde zouden vallen en had niet zoveel zin in een hele scene hier.
"Het spijt me van mijn overdreven reactie," zei het meisje, na haar spullen opgeborgen te hebben. Kael glimlachte even warm.
“Ach, je moet mensen toch een reden geven om te blijven staan, nietwaar? Anders maken ze hier nooit wat mee,” zei hij luchtig.
"Ik ben Oli, gewoon Oli zeggen," zei het meisje en Kael schudde haar hand.
“Aangenaam, gewoon Oli,” zei hij. Hij schudde even zijn haar naar achteren, toen het voor zijn ogen werd geblazen door de wind. “Kael,” stelde hij zich voor.
Toen ze vroeg of zijn spullen nog intact waren knikte hij. De tas drupte van het water, maar de inhoud was kurkdroog.
Hij keek even om zich heen en zijn blik viel op wat op een gezellige pub leek, met een bord met gerechten van de dag buiten de deur.
“Hee, wat zou je ervan zeggen als ik je trakteer op wat drinken en iets lekkers?” stelde hij voor. “Gewoon, om het goed te maken dat ik niet uit mijn doppen keek.”

"Mooie naam, als ik dat zeggen mag," zei Oli en Kael grijnsde.
“Dat mag je zeker, dank je,” antwoordde hij monter. Hij glimlachte opgetogen toen ze zijn uitnodiging aannam.
“En of ik er op sta. Volg mij maar, ik heb namelijk al iets gezien waar het volgens mij erg leuk zit,” zei hij.
Hij ging haar in een rustig tempo voor tussen de mensen door. Normaal zou hij zich meer haasten, maar dat vond hij als je iemand voor ging ongepast.
Toen hij voorbij het bord met recepten van de dag kwam grijsde hij opgetogen.
“Ik wil niet veel zeggen, maar zelfs op dit tijdstip van de dag lacht die steak me toe!” zei hij over zijn schouder.
De deur stond open, en aangezien het terras vol zat stapte Kael naar binnen.
“Nog voorkeur voor een plek?” vroeg hij Oli.


Hope you don't find it godmode-y :c het leek me iig waarschijnlijk dat ze gewoon naar binnen lopen, vandaar