Het was vroeg in de middag. Zean had kort les gehad en van die lessen had hij weinig tot zich genomen. Alleen maar luisteren was niet zijn ding. Dat had hij namelijk al zes jaar gedaan en het kwam hem ondertussen zijn neus uit. Nee, praktijk leek hem stukke leuker. Je kon tenminste echt oefenen, misschien zelfs tegen elkaar. Dat zou geweldig zijn. Maar nee, tot nu toe alleen nog theorie. En hij haatte het. Hij begreep niet dat Drake dit vol kon houden, ze hadden beiden een aardig temperament en Zean verbaasde zich erover dat Drake nog niet van school was gestuurd. Hij gaapte. Vannacht had hij weer niet goed geslapen en dat kwam hem niet goed uit. Hij had een afspraak met Heidi, een vroegere ex van Drake, om haar eens de fijne hoekjes van Oaks Field te laten zien. Drinks included. Hij keek naar de klok die boven de deur hing. Maar dat duurde nog een paar uur dus hij kon zich nu eindelijk concentreren op het huiswerk dat voor hem lag. Waar hij absoluut geen zin in had. Weer gaapte hij. Met zijn hand ondersteunde hij zijn kin en begon hij vage tekeningetjes te maken in zijn schrift. Heel even sloot hij zijn ogen.
Om vervolgens op te schrikken van een klop op de deur. Zijn kin raakte bijna het bureau maar snel trok hij zich omhoog. ''Zean?'' klonk het zachtjes. Was dat Heidi? Die was dan ook vroeg. Zean rekte zich uit en keek naar de klok. Om te zien dat er een paar uur verstreken waren. Hij had liggen slapen! Verschrikt sprong hij overeind en bekeek zijn kleding. Zijn zwarte broek kon er nog mee door, snel streek hij zijn witte blouse glad en griste een zwart vest van de bedrand. Daarna haalde hij nog een snelle hand door zijn haren en opende de deur. 'Ha Heidi.' Zei hij. 'Klaar om te gaan?' Zijn ogen gingen even over haar lichaam. Haar haren waren zeiknat en waar het water was geraakt werd haar kleding doorzichtig. Snel trok hij zijn blik er vandaan en richtte zich weer op haar gezicht. 'Moest je zo snel gaan dat je vergeten was je haren te drogen?' grapte hij terwijl ze de trappen afliepen en richting buiten liepen. 'Ik had twee pubs in gedachten. Eentje is een beetje leeg waarschijnlijk, de andere zit wat voller omdat hij aan een winkelstraat zit, jij mag kiezen.' Zean had ondertussen zijn vest aangedaan en hem tot het midden dicht geritst. Even gingen zijn gedachten nog naar Drake. Oh, wat zou deze zich irriteren aan wat zij nu gingen doen.

Zean keek een beetje verlegen toen ze opmerkte dat hij haar aan het bestuderen was. Hij was een jongen. En die keken bijna altijd naar het lichaam van het meisje waar ze voor vielen, of iets mee wilde hebben, of gewoon omdat ze simpelweg met hen stond te praten of in de buurt was. Zelf kon hij er weinig aan doen. Hij merkte op dat haar haren nat waren en dat het op sommige plekken haar kleding doorzichtig was geworden. ''Nee had geen zin om 't te drogen, maar m'n shirt schijnt nu door geloof ik'' zei ze terwijl ze naar haar haar shirt keek. Zean maakte een korte, bedenkelijke knik bij haar woorden. Samen liepen ze rustig naar de trappen en toen richting buiten. Het zou wel een wandeling worden. Je kon ook met koetsen gaan maar Zean leek het beter om met te voet te gaan, dan leerde ze de weg ook nog wel kennen. Daarnaast zou een gesprek waarschijnlijk ook beter gaan, je leerde elkaar beter kennen en zorgde ervoor dat als ze eenmaal in de pub waren er geen ongemakkelijke stilte zou vallen. Die hadden ze namelijk al tijdens de wandeling gehad. 'Ik had twee pubs in gedachten. Eentje is een beetje leeg waarschijnlijk, de andere zit wat voller omdat hij aan een winkelstraat zit, jij mag kiezen.' Zei hij terwijl hij zijn vest dicht ritste. Ze knikte en keek hem aan, ''maakt mij niet uit hoor jij weet beter wat gezelliger is.'' Zei ze glimlachend, ze pakte plotseling zijn hand en ze keken elkaar snel even aan voordat Zean zijn blik afwendde naar het grindpad voor hen. Hier was hij niet al te goed in. ''Volgens mij beleef jij plezier aan je broertje plagen?'' Zei Heidi terwijl ze haar blouse recht deed en met zijn hand heen en weer zwaaide. 'Hij blijkt niet eens mijn broer te zijn. Het schijnt dat we halfbroers zijn..' Zei Zean wat bedenkelijk. 'Er zijn wat dingen gebeurd waardoor ik hem minder vertrouw, dus je zou kunnen zeggen dat ik er inderdaad plezier aan heb om hem te plagen.' Uit alle macht probeerde hij zijn hand stil te houden en hij grijnsde. 'Mag ik vragen wat het doel is dat je mijn hand zo heen en weer moet zwaaien?' vroeg hij uiteindelijk. Ze waren ondertussen al het schoolterrein af en liepen nu door het bos wat er aan grensde. In de verte kon je al rookpluimen zien van Oaks Field. Hij keek even op Heidi neer, hij was tenslotte veel langer dan haar, en glimlachte. Ze was een mooi meisje.

Heidi had het over een of andere Vyndi, blijkbaar was zij de officiële moeder van Drake. Blijkbaar was zijn vader niet altijd eerlijk geweest tegenover zijn moeder. Misschien waren er ook nog andere vrouwen met wie hij het bed had gedeeld. Het zou hem niets verbazen als er inderdaad andere vrouwen ook nog zijn kinderen hadden geproduceerd. Vroeg of laat zou hij er wel achter komen. Het verbaasde hem echter dat Heidi wist wie de moeder van Drake was, het was alsof ze in de boeken was gedoken en heel hun stamboom had uitgeplozen. Iets waar Zean haar niet voor zou aanzien. Ze was een knap meisje dat het leuk vond om te klieren, niet iemand die graag tijd doorbracht in de bibliotheek. Hij vertelde haar over wat hij van Drake vond. 'Weet precies wat je bedoeld en hij hoeft niet bij mij te komen met zijn gejank ben zo klaar met hem.' Zei de roodharige dame rustig. Het gaf hem toch een steek van verraad. Zijn broer had hem zowat van de ondergang gered en ondanks dat Zean bepaalde niet wilde geloven had hij het wel aan Drake te danken dat hij nu hier liep op weg naar Oaks Field met een mooie rode meid aan zijn hand. Alleen werd die hand om de een of andere reden door Heidi in het rond gezwaaid. 'Mag ik vragen wat het doel is dat je mijn hand zo heen en weer moet zwaaien?' Vroeg hij toen ze tussen de bomen liepen en alleen hun gepraat en bosgeluiden te horen waren. Ze grinnike en keek weer naar hem op 'dat is leuk, vind je het vervelend?' Vroeg ze zoetjes. Hij grijnsde. 'Een beetje.' Zei hij een beetje afwezig. Hier en daar in het bos lagen stukken sneeuw, de boomtoppen waren ook wit maar het pad waar ze opliepen was sneeuwvrij, blijkbaar waren niet alleen zij op weg naar Oaks Field.
Eenmaal bij het stadje aangekomen wandelden ze over een plein. Hij fronste even, ze gingen iets drinken en hij had twee pubs voorgesteld. Maar waar zaten die ook al weer? Een paar minuten geleden wist hij het nog, maar nu, het leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. 'Heidi...ik..uhm..' Zijn stem stokte even. Hij was het gewoon vergeten. Compleet vergeten. Hij voelde hoe zijn andere hand die niet ingepikt was door Heidi lichtjes begon te trillen. Bijwerkingen. Hij had het kunnen weten. Zijn lichaam wilde het serum hebben, maar dat kon niet, niet nu. 'Ik weet even niet meer waar de pubs zijn, sorry. Zullen we even zoeken of gewoon ergens binnen gaan?' het klonk onzeker. Hij stak zijn hand in zijn zak om het trillen te verbergen. In nog geen honderd jaar mocht Heidi erachter komen wat er met hem aan de hand was, of wat er in het verleden gespeeld had.

Zean voelde zich sterk ongemakkelijk. Overal om hen heen liepen mensen, sommigen keken naar het paar dat daar midden op het plein stilstond. Zouden ze iets doorhebben? Zou er iemand tussen zitten die voor zijn oom werkte om hem weer terug te halen? Open plaatsen leken ineens niet meer zo aantrekkelijk. Te weinig overzicht, teveel mensen. Hij haalde even diep adem en de hand in zijn broekzak omsloot een bekende vorm. Hij had het bij zich. Hij had het serum bij zich. Het gaf hem wat vertrouwen, maakte hem ook wat meer gerust, alleen had Heidi het allang opgemerkt. Ze pakte zijn hand en verstrengelde hem met de hare. ''Waarom trilt je hand zo?'' Vroeg ze nieuwsgierig. Zean was even stil. 'Weet ik zelf ook eigenlijk niet. Het gebeurd soms. Misschien omdat ik niet gewend ben om in het bijzijn te zijn van knappe dames.' Hij knipoogde naar haar met een flauwe grijns. Heidi was nog niet klaar met de ondervragingen. Was dit nu hoe een date ging? Want dan was dit de eerste en de laatste keer dat hij zoiets zou doen. Het was alleen maar vragen stellen over dingen die je niet hoefde te weten. ''Hoe kwamen jij en Drake elkaar tegen hier?'' Vroeg ze daarna geïnteresseerd. Zean zuchtte. 'Ik was wat aan het drinken in de Inn toen Drake binnenkwam. Het was niet heel spectaculair.' Behalve dan dat ze hadden lopen vechten in de sneeuw. En dat ze elkaar aan het uitschelden waren. En dat Zean halfdronken was.
Hij trok haar half mee, hij wilde weg van het plein waar geen overzicht was. 'Kom op schoonheid. Genoeg gevraagd, we gaan een pub zoeken.' Het stadje was dan niet al te groot, er zouden vast genoeg drinkgelegenheden zijn. Jongeren hadden nu eenmaal rond deze leeftijd dorst. En niet alleen naar dat. Terwijl ze rondliepen keek Zean af en toe ongemerkt naar Heidi. Haar rode haren waren prachtig en met dat gezichtje kon hij ook wel wat mee.

Het gesprek ging steeds verder de kant op dat Zean zich ongemakkelijk begon te voelen. Heidi bleef niet ophouden met vragen stellen en werkte hem op de zenuwen. Zeker nu hij al niet meer zeker wist of herinneringen nu echt waren gebeurd of puur waren verward en hij nauwelijks een antwoord met zekerheid kon zeggen. ’Heb je zo een slecht seksleven dan?’ Vroeg ze geïnteresseerd terwijl ze gewoon doorging met vragen stellen. Zean staarde weg. Wist hij veel. Misschien had hij wel in die zes jaar seks gehad, maar kon hij het nu niet herinneren. Eerlijk gezegd wilde hij er ook niet aan denken. Daarom haalde hij kort zijn schouders op, een teken van dat hij er niet over wilde praten. Er kwam een gedachte bij hem op. Heidi wist helemaal niet van het serum, of de jaren dat Zean van de aardbodem verdwenen was geweest. Ze wist het verhaal van Drake, maar niet van hem. Misschien waren er wat kleine details gevallen tijdens het gesprek tussen haar en Drake, maar ze zou niet veel over hem weten. En dat wilde hij graag zo houden. Ze vroeg hem over zijn ontmoeting met Drake. 'Ik was wat aan het drinken in de Inn toen Drake binnenkwam. Het was niet heel spectaculair.' Hij voelde haar ogen naar hem kijken en hij negeerde ze zo goed als mogelijk. ’Verder niets, nou dat is een teleurstelling.’ zei ze plagend. Hij trok haar mee, het was niet offensief bedoeld, meer om weg te gaan van het open plein dat mede voor zijn ongemakkelijkheid zorgde. Heidi was er echter niet zo blij mee. Uiteindelijk rukte ze zich los. ’Laat me zelf lopen, heb geen begeleiding nodig’ haar botte stem klonk hard. Zean liet haar geïrriteerd los. Wat wilde ze nu? Als het zo de rest van de dag verder moest, zou hij zo weer weg zijn. En het erge was nog, Heidi was nog steeds niet klaar met vragen stellen. ’Zeg, hoe zit dat met Raymond? Ik weet wat hij Drake heeft aangedaan, hoe zit dat bij jou?’ Ze waren ondertussen in een steeg aanbeland. Vroeg Heidi dit nu serieus? Zean gromde even binnensmonds. Beelden flitsten voorbij. De eerste keer dat hij het Serum binnenkreeg, de keren daarop, het gevoel van de willoosheid, alles doen wat er werd gezegd. Het maakte hem kwaad. 'Vraag je dat nu serieus Heidi?!' Gromde hij. 'Van alles dat je kan en wil vragen, vraag je over dit onderwerp? Je wilt weten waar ik in die laatste zes jaar heb uitgehangen? Als je het zo graag wil weten, ga maar naar Drake, die wil je vast wel troosten, of mijn verhaal aan je vertellen. Ik wil er niet over praten, stop met vragen.' Onbedoeld had hij tijdens zijn uitkaffering het flesje uit zijn broekzak gehaald. Hij hield het stevig in zijn hand en keek haar woedend aan. Zijn ogen spoten bijna vuur. Ze bracht hem herinneringen terug waar hij blij van was dat hij ze kwijt was. Maar blijkbaar moest er altijd iets zijn waardoor je met een smak weer de realiteit werd in geblazen.

Because they took our love and they filled it up
Filled it up with Novocaine and now I’m just numb
Now I’m just numb

Hij had kunnen weten dat Heidi niet blij zou zijn met zijn geschreeuw. Ze was al een katje  dat je niet zonder handschoenen moest aanpakken, maar als Zean eenmaal boos was vergat hij dat soort dingen snel. God, wat vergat hij allemaal wel niet?  ’Ik vroeg het niet aan Drake, ik vraag het aan jou, dus geef gewoon antwoord, ik ken je geen eens ik weet enkel je naam. Ik heb je oom wel is ontmoet hoor, ik weet wat voor een galbak het is. Ik wil alleen weten wat hij je geflikt heeft.’ Zei het kleine meisje kwaad vol agressie. Hij maakte haar enkel en alleen maar pissig, gezellig dit. ’In plaats van dat we wat gaan drinken ga je hier staan facking schreeuwen als ik je normaal een vraag stel. Iedereen heeft zijn geheimen, in plaats van te zeggen ik wil het hier niet over hebben ga je staan gillen.’ zei ze pissig en opnieuw vol agressie. Zean ademde diep in, de woede zonk echter niet weg. 'Misschien wil ik dat wel Heidi. Misschien wil ik wel dat je alleen mijn naam kent. Wie weet wat ik wel niet heb gedaan, misschien was ik in die zes jaar wel een massamoordenaar, of weet ik veel wat! Heidi, je wil niets over me weten!' Schreeuwde hij gewoon terug. Zean was niet snel te intimideren. Echter had Heidi haar ogen op iets anders gericht. Iets waarvan hij niet wist dat hij het tevoorschijn had gehaald. Voor hij het zelf doorhad had Heidi het al uit zijn handen gegrist. ’Waarom heb jij dit?’ Zean werd bleek. Hij kon moeilijk uitleggen dat dat de reden was van zijn zesjarige afwezigheid. Het bleef een tijdje stil. Tot hem iets te binnen schoot. 'Sterke drank. Ik wilde het eigenlijk delen zodat we niet torenhoge kosten moesten betalen.' Hij zei het een beetje chagrijnig om in zijn rol te blijven en hij stak nors zijn handen in zakken. 'Als je wilt mag je het, ik heb er niet zoveel zin meer in.' Een plan had zich ontvouwt in zijn hoofd. Als Heidi dronk kon hij haar gewoon hier achterlaten, gewoon doen alsof er niets gebeurd was. Case Closed. Daarbij zou ze wat er zojuist was gebeurd niet zo snel herinneren dus voorlopig was hij veilig. Hij keek weg en wachtte op wat Heidi zou doen. Hij bad bijna naar de goden dat ze het zou opdrinken. Het uitstapje waar hij zo graag nar had uitgekeken was als sneeuw voor de zon verdwenen.

Zean keek bijna blij toen hij zag dat ze het opdronk. Hij zag hoe ze zich niet meer kon bewegen. Eindelijk, geen lastige vragen of irritant geklets. Het enige nadeel was dat het flesje op de grond was gevallen. Het serum vond zich een weg door de kieren tussen de straatstenen en verdween in de goot. Daar ging zijn derde fles. Nog vijf te gaan. Maar het was een enorme opluchting om de stilte tussen de hem en Heidi te horen. Hij had een grijns op zijn gezicht, bijna een boosaardige grijns. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek Heidi aan. 'Dat is er gebeurd Heidi in de afgelopen zes jaar. Maar laten we zeggen op een ergere manier. Ik weet niets van die fucking zes jaar af door dat flesje daar. In de nacht komen de herinneringen terug. Maar het zijn nachtmerries. Ik ben bang om te slapen, bang om weer dingen te ervaren die ik niet wil weten. Ik heb in die hele fucking zes jaar geen enkele keer controle gehad over mijn lichaam. En weet je Heidi, als ik er zo over nadenk is het helemaal niet zo slecht als je denkt.' Beet hij haar toe. Hij raapte de glasscherven van het flesje op en staarde er even naar. 'Geen pijn, geen gedachtes, gewoon leegte. Het was een heerlijk gevoel.' Zei hij een beetje dromerig terwijl hij naar de glasscherven staarde. Maar hij kwam terug naar de realiteit en staarde haar aan. 'Spijtig alleen dat er nog maar zo weinig van over is. Mijn lichaam wil meer, maar ik kan het niet geven. Dus het draait door, haalt herinneringen door elkaar. En op een gegeven moment zal ik ook doordraaien Heidi. En dan..' Hij maakt met zijn duim- en wijsvinger een pistool en zette het tegen zijn hoofd aan. 'Is dit de laatste optie die ik heb.' Hij schoot het pistool denkbeeldig af en er kwam een lachje bij. Hij had allang  door dat zijn leven niet meer normaal zou worden. So why act normal?
'Maar goed, genoeg over mezelf. Let's talk about you.' Hij begon weer te grijnzen. 'Vertel is, waarom wil je van alles over me weten? En waarom vertel je niet wat er met jou allemaal is gebeurd waardoor je zo bang bent om mee getrokken te worden. Ik heb de tijd. En het serum ook.' Hij staarde haar recht aan, wetende dat ze hem moest beantwoorden.

Ze antwoordde. Hij had ook niet anders verwacht. Al wist hij niet wat een slok zou doen, zeker niet met haar lengte en gewicht. Misschien wist ze wel wat ze deed maar kon ze het niet tegenhouden. Misschien had het hetzelfde effect. Hij had ook geen idee hoe lang het effect zou duren, als hij een heel flesje dronk verschilde het van uren tot soms wel een dag. Hij verwachtte dat bij een slok het effect minder lang zou duren dus wilde hij zo min mogelijk tijd besteden aan praatjes. Hij vroeg zich ook af of ze meteen nadat het was uitgewerkt het zou herinneren of dat het net zoals bij hem het een paar dagen zou duren voordat ze erachter kwam wat er gebeurd was. Nadat hij haar vragen had gesteld beantwoordde ze deze braaf en netjes. Hij wilde haar bijna een schouderklopje geven. Goed zo Heidi, je doet eindelijk iets goed. ''Ik ben nieuwsgierig. Ik ben niet bang om mee getrokken te worden ik hou er niet van. Dit is mijn lichaam en het ie niemand zijn taak om daar keuzes over te maken. Mijn vader haat mij, mijn moeder is dood, mijn tweelingzusje is boos op mij. Iedereen heeft mij gedumpt behalve mijn oom, hij heeft mij verkracht, mijn lichaam verkocht.'' Zean trok zijn wenkbrauw op, het klonk bijna als Drake. 'Ach, dus daarom konden Drake en jij het zo goed met elkaar vinden. Jullie zijn beiden misbruikt, en nu? Gaan jullie gezamenlijk naar de therapeut?' Hij grijnsde. Hij hield nog steeds de glasscherven in zijn hand en de scherpe randjes hadden wondjes gemaakt. Toen hij het doorhad liet hij de glasscherven vallen, er zat bloed op en ook zijn hele hand zat onder het bloed. Het leek erger dan het was. Zean kwam dichterbij Heidi staan en streek met zijn bebloede hand over haar wang waardoor het een rode veeg achterbleef. 'Ik leef heel erg met je mee Heidi.' Zei hij gespeeld emotioneel. 'Ik denk dat het fijn voor je voelt als je er meer over praat, niet?' Hij grijnsde bijna maniakaal. 'Dus vertel eens, waarom is je tweelingzus zo kwaad op je, en wat is er tussen jou en Drake gebeurd?' Hij sloeg zijn handen weer over elkaar en wachtte geduldig op haar antwoord. Oh, nu had hij wel de tijd hoor.

Hij genoot duidelijk van haar antwoorden. Hij kon nu zien vanuit eigen ogen wat het serum met iemand deed. En hij vond het geweldig. Om de een of andere reden was hij compleet vergeten wat het was om er zelf onder te lijden, maar het gaf hem een geweldig gevoel. Je kon de macht over iemand hebben, iemand iets laten doen wat je wilde. Het maakte hem sterk, hij was nu de baas, hij kon doen wat hij wilde. In alle tijd na zijn redding van Raymond had hij zich nog nooit zo goed gevoeld. Voor even was hij ook de slechter herinneringen vergeten, de nachtmerries, de ruzies met Drake. Voor even was hij koning over zijn eigen koninkrijk. En oh Boy, zijn geluk kon niet op. Heidi vroeg hem of hij stopte. Hij lachte. 'Maar Darling, we zijn net pas begonnen. Oh, er zijn nog zoveel dingen die ik kan doen met jou. Voor even ben ik de koning en jij de onderdaan. Voor even hoef ik niet naar iemand te luisteren en kan ik doen wat ik wil. Oh je moest eens weten wat ik voelde, jij zou het ook geweldig hebben gevonden.' Hij zei het alsof zijn geluk niet op kon.
''mijn tweelingzusje haar vriend accepteerde ik niet omdat het een eikel was. Drake en ik hebben samen veel mee gemaakt en zijn van beste vrienden naar vriend, vriendin naar dit gegaan doordat hij naar starshine was gestuurd en hij mij weigerde terug te schrijven.'' Vertelde Heidi vervolgens toen hij haar weer vroeg. Hij trok een pruillip. 'Arme jij.' Zei hij gespeeld medelijdend. 'Ik weet wel iets om je op te vrolijken.' Hij was dichterbij gekomen en duwde haar tegen de muur. Hij plaatste zijn hand boven haar en glimlachte. Vervolgens drukte hij zijn lippen op de hare. Een ietwat geforceerde kus, maar voor hem was het geweldig. Hij bleef in dezelfde pose staan. 'Maar vertel eens, wat deed je precies bij je oom en tante? Ik heb nogal wat gehoord.' Het was puur een speculatie, hij had gehoord van iemand dat ze bij haar oom en tante had gewoond maar dat was het, hij hoopte maar dat hij er niet naast zat. Ondertussen bekeek hij haar van top tot teen, het was een mooie meid. Zeker iemand waarmee hij het bed zou willen delen.

De rollen waren duidelijk omgedraaid. Heel even was het in hem opgekomen hoe het was om onder het serum te leven maar hij duwde de gedachtes ruw weg. Dit was zijn moment, niemand mocht het van hem afpakken. Niemand. Niet Heidi, niet Drake, niet iemand die toevallig de twee in het steegje zag. Hij bleef Heidi bekijken, het voelde goed om je zo te gedragen en er niet voor gestraft te worden. Het gaf hem alleen maar een beter gevoel van macht, hij wilde het gewoon misbruiken, zijn gedachtes smeekten hem. Maar hij probeerde zich in te houden, zo goed als het ging. ''Mijn vader heeft mij en mijn zusje gedumpt bij zijn broer omdat hij niet van ons hield. Mijn oom en tante namen ons in huis tot ik mijn zwaard in zijn hart stak en op mijn knieën naast hem bleef zitten tot hij dood was.'' Antwoordde Heidi op zijn vraag. Zijn glimlach vervaagde. Dit was niet waar hij op had gehoopt. Natuurlijk, ze had iemand vermoord, maar zo spectaculair was dat niet. Hij ging verder weg van haar staan. 'Is dat alles?' Vroeg hij met een misprijzende ondertoon in zijn stem. Hij had haar grom gehoord en had daarom afstand genomen. Misschien nam het serum al af, hij wilde zomenteen niet met een stomp in zijn maag op straat belanden. Dat zou niet goed zijn voor zijn ego. Daarbij zou hij toegeven dat hij zwak was. En hij wilde alles behalve dat aantonen. 'Nou jongedame, je hebt een geweldige geschiedenis. Jammer dat je er zo weinig over verteld. Maar ach, dat komt nog wel.' Hij grijnsde weer en keek naar de bebloede glasscherven die op de grond lagen en kwam op een ingenieus idee. Hij raapte er een op en liep weer dichter naar Heidi. 'Geef me je linkerarm.' Commandeerde hij. Met de scherpe punt van de glasscherf tekende hij op haar pols een kruis ondersteboven. 'Je begrijpt waarschijnlijk niet waarom ik het doe, nietwaar?' Vroeg hij terwijl hij bezig was het teken te maken. 'Raymond had mij laten tatoeëren, om te laten zien dat ik zijn eigendom was. Dus doe ik het ook bij jou, omdat je van mij bent.' Hij lachte. Uit de wond die hij zojuist had gemaakt welde bloed op, dit gaf hem alleen nog maar een beter gevoel.

Ondanks het serum had Heidi nog steeds een scherpe tong. Niet dat het hem deerde, ze wist tenslotte niet wat ze zei. Of wel. Het maakte hem niet uit. De glasscherf viel weer op de grond en brak in tweeën. Hij zou hier spijt van krijgen, nou dat moest hij dan nog wel eens zien. Hij nam een paar stappen afstand om zijn werk te bekijken. Prachtig. Het zou heel lang duren voordat het litteken weg zou gaan, misschien zou het wel blijven. 'Heidi toch. Je weet dat ik niet met mensen om kan gaan. Als je meer dan zes jaar van de buitenwereld weg bent, dan gebeurt er iets in je brein. Het is een beetje moeilijk uit te leggen.' Iets in hem bracht dit naar boven, het wilde eruit komen, hij wilde uitleggen hoe hij in elkaar zat. 'Na een tijd heb je gewoon geen behoefte meer nodig aan gezelschap. Je keert in jezelf en je brein doet rare dingen. Hele rare dingen.' Naarmate hij vorderde met het gesprek begon hij naar een punt te staren dat alleen hij kon zien. Het dwaalde langzaam af in gedachtes en herinneringen. 'Geloof me Heidi, als er niet zoiets als dat serum of drank of een of ander afleidingsmiddel bestond. Dan was ik allang van de wereld.' Hij grijnsde verdrietig, niet echt doorhebbende wat hij zojuist had gezegd. Hij verwachtte geen medelijden, god hij verwachtte helemaal niets van haar. Hij keerde weer terug naar het heden en staarde Heidi dreigend aan. 'Je houd je bek tegen Drake, hoor je me? Geen woord, of het kan zomaar zijn dat er nog iets van dit geweldige goedje in je drinken zit. Of ik kom je 's nachts een bezoekje brengen.' Beet hij haar toe. Het heerlijke gevoel was plotsklaps over gegaan op wantrouwen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en staarde haar dreigend aan. 'Nu dan. Wat zullen we met je doen?' Sprak hij peinzend en hij begon op zijn duim te kauwen. 'Oh ik weet het. Vertel me eens wat meer over jou tijd bij je tante. En leg alsjeblieft uit why the fuck je uit maar één oog huilt.'

Heidi bleef ook altijd haarzelf, in welke situatie dan ook. Het begon hem wel langzamerhand te irriteren. Hij had andere reacties verwacht. Ze mocht dan wel monotoon en emotieloos klinken, het was niet goed genoeg voor hem. Hij wilde meer. Het gelukzalige gevoel van net was bijna compleet verdwenen. Langzaam begonnen ook meer slechte gedachtes binnen te sluipen en hij keerde steeds meer in zichzelf. De pretlichtjes in zijn ogen werden vervangen door afwezigheid en hij begon meer na te denken. 'Mijn tante was een kreng, ze wist wat haar man mij en mijn zusje aan deed. Drake heeft haar gedood. Mijn andere oog is nep, its a fake. Anna had mij geduwd en ik viel, hard ik raakte met mijn oog het glas wat op de grond lag. Het was niet meer te redden want ik heb er geen medische hulp voor gehad. Het is niet van glas of iets het is met magie geheeld ofzo. Weet er vrij weinig van het doet geen pijn meer maar hij functioneert niet, zie er niets mee, huil er niet mee, niets.' Dat was best een interessant weetje. Zean knikte nadenkend. 'Vertel dan for fuck sake wat je oom allemaal deed. Draai er niet om heen Heidi, of is dat niet je echte naam?' Hij wist niet waar alle felheid vandaan kwam, hij was in een klap omgeslagen en zelf had hij geen idee waarom. Het was alsof hij iets in Heidi zocht dat hij kon gebruiken, of misschien iets waar hij zichzelf in herkende. Hij wist het niet maar hij kon niet meer blij zijn. Koortsachtig liep hij op en neer, nog steeds kauwend op zijn duim. 'Waar is je tweelingzus nu eigenlijk?' Vroeg hij. Als ze op Starshine was kon hij haar tegen Heidi gebruiken, misschien zelfs andere dingen doen. Dat idee gaf hem een beter gevoel, maar de negativiteit was nog steeds niet uit zijn lichaam.