Kael's goose-dare.
I am not sorry. Ever.
I also had WAY too much fun writing this.


Was dit zijn negende shotje? Tiende? Wat zat er eigenlijk in? Met een lach op zijn gezicht en een kleur als een belle-fleur zette hij zijn glaasje neer. Het maakte ook allemaal niet meer uit. Het enige waar hij absoluut zeker van was, was dat hij allemaal verschillende dingen had gehad. Hij merkte nu pas hoe warm het was hierbinnen en hij knoopte zijn zwarte overhemd voor een deel los. Dat hij er niets onder droeg was hij even vergeten, maar waarschijnlijk had hij er anders ook niet mee gezeten.
"Gaat 'ie lekker casanova?" vroeg iemand, die hij verder ge-heel niet kende. Hij schoot in de lach.
"Het is warm," wist hij er coherent uit te krijgen. Weer grinnikte hij. Alles was grappig.
"Je bent wel overtuigd van jezelf of niet?" grinnikte de ander. Zijn hoofd leek uit twee lagen te bestaan en Kael kneep zijn ogen samen.
"Tuurlijk. Ik kan het hebben," zei hij, iets duidelijker sprekend nu, al sprak hij met een dikke tong.
"Pff, bewijs het," zei de ander plagend. Hij gaf Kael een klap op zijn schouder, die iets wankelde op zijn barkruk.
"Noem iets." Kael was niet van plan een uitdaging af te slaan, zeker niet in zijn huidige toestand. Hij durfde toch alles, zeker nu. Hij voelde zich super. Gelach van de ander. Laat 'm maar lachen, hij kan toch niets bedenken wat ik niet aan kan.
"Kun je de boogie?"
De wat?. "Tuurlijk. Waar zie je me voor aan, man."
"Iemand die vast te bang is hem naakt te doen."
"Onzin- wacht -hier." Bang? Bang?! Kael zou hem laten zien wie er niet bang was. Eerst van de barkruk afkomen. Hij stapte eraf en de wereld leek te draaien. Hij hield zich vast aan de bar. Hij had het een en ander gehad vóór die shotjes, maar zoveel was dat toch niet geweest?
Zijn overhemd ging als eerste uit. Het was wel verfrissend eigenlijk; door de warmte was het helemaal gaan kleven. Sommige mensen floten.
"Striptease!" klonk ergens rechts van hem. Die sloeg Kael onbewust dan wel weer af, maar dat kwam puur omdat hij nu al zijn concentratie nodig had om overeind te blijven en tegelijkertijd zijn broek uit te krijgen.
En toen ging de rest. En klom hij op de dichtstbijzijnde tafel. En deed maar wat. Echter, in Kaels straalbezopen geest was het de boogie. Perfect. Flawless. Zulke moves zag je niet elke dag. Nacht. Whatever.
Het was een lawaai van jewelste. Sommigen moedigden hem aan, de barman was woedend aan het schreeuwen, maar het ging grotendeels langs Kael heen.
En toen vond zijn voet niet meer de vastigheid van de tafel - die echter ook al wankelde - maar de rugleuning van een stoel, die direct achterover klapte en een tel later lag hij languit op de grond. Er ging iets van pijn door zijn schouder. Iemand hees hem ruw overeind, sleurde hem mee naar buiten en liet hem daar vallen, waarna zijn kleren achter hem aan werden gegooid. De deur sloeg met een paar boze woorden en een klap dicht.
Het drong allemaal maar lichtjes tot hem door. Hij bleef liggen waar hij terecht gekomen was, terwijl zijn geest nog probeerde te verwerken wat er in godsnaam allemaal was gebeurd terwijl de alcohol dat tegenwerkte. Zijn hoofd tolde en hij kon zich, als hij heel eerlijk was, eigenlijk nu al amper nog herinneren wat er zich net nou exact had afgespeeld. Hij had alle aandacht gekregen, dat wist hij nog net wel, en hij glimlachte vaag bij zichzelf.

Twinkelende sterren omgaven Lust, die hoog in de hemel hing. Hij lostte op in een puur licht, wat voor een heldere flits volgde, maar daarna verkleinde hij tot een witte orb met paarse aderen, ter grootte van een tennisbal. De bol pulseerde van de energie, wiegde zachtjes heen en weer. De eeuwenoude adviseur voelde zich jong en klein in het praktisch oneindige heelal, maar dat was geen vervelend gevoel. Nee, het was bevrijdend. Hij was slechts een klein onderdeeltje van het al, hij mocht fouten maken, hij was vrij. Zo zweefde hij wat rond, zich nauwelijks van tijd en ruimte bewust.

De hemel was bezaaid met heldere lichtjes, waarvan het leek alsof er één nu uit de hemel stortte. Het was de adviseur, die weer terug naar de kleine planeet reisde. Hij voelde hoe een paar mensen opgewonden naar de hemel staarden. Nu hij zijn menselijke vorm losgelaten had kon hij zijn krachten volledig gebruiken. Zijn bewustzijn spreidde zich uit naar alle lichtbronnen in Oaks field en omstreken en alle lichten werden net een tikkeltje feller. Zelfs de stroboscopen in de disco flitsen sneller. Lust suisde over de daken van het dorpje, vertraagde iets, danste traag rond in de duisternis. Voor de meeste mensen was wat ze daar zagen een vuurvliegje, maar als je beter keek merkte je algauw op dat er geen vleugeltjes of insectenlijfje te zien waren.

Hij hoorde een klap van een deur en de ervaring van alcohol en zweterige feestgangers golfde door de lucht. Voorzichtig manoeuvreerde hij zich naar de discotheek, waar de muziek zelfs buiten nog gedempt te horen was. Wat mensen hieraan vonden snapte hij niet. Lust zag het tafereel van bovenaf en het zag eruit als een mysterieus stilleven. Een spiernaakte tiener op de vieze straatstenen van het steegje. Lust naderde, een zachte lichtgloed overspoelde de steeg.

''Ik.. Eh. Kan ik je helpen?'' echode het door de lucht, zijn stem klonk ietwat ijl, maar overstemde net de muziek. Een paar seconden daarna daalde de adviseur neer op de straat en werd langzaamaan zichtbaar. Vanaf zijn tenen tot zijn kruin vormde zijn schuilgedaante zich en verlegen pulkte Lust aan de rood-zwarte band om zijn nek. ''Hier is je shirt.'' Met een klein lachje hield hij het shirt uitgestoken naar de jongen, hopend dat die zich maar gauw aan zou kleden. Het was tijden geleden sinds hij het laatste met naakte lichamen geconfronteerd was en stiekem hield Lust dat liever zo.

[Er is dus eerst een lichtje en dan poef, Lust tot the rescue c:]

Na een poosje daar gelegen te hebben probeerde Kael zich onhandig iets op te richten, maar zelfs dat deed de wereld om hem heen al draaien, dus hij liet zich maar weer zakken. Hij begon zich misselijk te voelen.
Ineens werd het een stuk lichter. En toen weer niet. Op dit moment hadden er elfjes door de straat kunnen dansen en Kael had er niet van opgekeken.
''Ik.. Eh. Kan ik je helpen?'' klonk het en het leek van overal te komen. Kael keek op en fronste. Was hij nu al dronken? Klonk het daarom zo raar? Nee toch? Hij was in ieder geval niet dronken.
Als iemand drank aankan ben ik het.
"Hey," kwam eruit. Inmiddels kon hij iemand ontwaren. Gek, het was net alsof hij was verschenen, dacht Kael wazig. Hij voelde de misselijkheid toenemen en legde semi-instinctief een hand over zijn mond. Met de andere probeerde hij weer overeind te komen. Hij keek op naar de nieuwkomer die zijn shirt naar hem uitstak. Kael slaagde erin rechtop te gaan zitten en pakte het aan.
"Dank je," mompelde hij met een scheve grijns. Als hij net al een dikke tong had gehad was het nu nog erger hoorbaar.
Een beetje onhandig wist hij het overhemd over zijn schouders te krijgen. Dichtknopen lukte niet. Zijn coördinatie was ermee opgehouden en hij zag dubbel. Zijn handen leken maar half te willen doen wat hij van ze vroeg.
Het drong nu pas tot hem door dat er meer kleding om hem heen lag. Met de nodige moeite wist hij zich in zijn boxer te wurmen. Het was iets. In ieder geval geen last meer van die bries op zijn klokkenspel.
En weer nam de misselijkheid toe. Hij stond wankelend op, probeerde in zijn broek te komen en ging weer onderuit, waar hij even verdwaasd bleef zitten. Opnieuw deed hij een poging. Deze keer wist hij een been in een broekspijp te krijgen. Dat het de verkeerde was ontging hem even.

Verwarring was niet alleen duidelijk zichtbaar, maar ook voelbaar. Lust daalde neer op een korte afstand van de jongen. Die was duidelijk de weg kwijt, wat voor hem alleen maar meer bevestigde dat hij de ander hulp moest bieden. Hij wist zelf niet zo goed hoe het zou zijn om dronken te zijn, maar in zijn levensjaren had hij meer dan genoeg mensen ladderzat zien worden. Vaak had dat onprettige gevolgen, maar deze jongen had tot nu toe niets anders gedaan dan hem nogal verwonderd begroeten.
Omdat de naaktheid van de ander hem niet echt aanstond pakte hij het eerste kledingstuk wat hij zag en concludeerde dat het een shirt was. Het was een begin. Lust keek van een afstandje toe hoe Kael met zijn kleding worstelde, tot die plots ineen zakte. Voorzichtig zette hij een paar stappen naderbij, maar de jongen herstelde zich zelf al.

Lust was geen kleding expert, maar wat er nu gebeurde klopte niet helemaal. De adviseur overbrugde de laatste afstand en legde zijn hand op de schouder van de jongen. ''Ik kan je helpen, maar dan moet je niet schrikken, want het wordt een beetje licht- Enneh, volgens mij moet het andersom,'' voegde hij er nog aan toe, met zijn vinger een klein cirkeltje draaiend om het te illustreren. Sommige mensen wilden graag dronken zijn, dus als Kael dat ook vond zou Lust hem niet kunnen helpen, maar de adviseur kon zich nauwelijks voorstellen dat het fijn was om zo weinig controle over je lichaam te hebben.

De vreemdeling sprak weer en hoewel Kael het eerste een tikje vaag vond zag hij nu ook in dat zijn broek verkeerd om zat. De gulp hoorde toch echt aan de andere kant, inderdaad.
“Oh ja,” mompelde hij, en hij wurmde zich weer uit de jeans, draaide deze om en trok hem ditmaal – met de nodige moeite want zijn hoofd tolde nog steeds als en gek– goed aan. Hij keek naar de ander.
“Wat bedoelde je nou met dat licht?” vroeg hij toen, ietwat verward. Zelfs in deze toestand wist hij dat zodra de kater kwam licht alles behalve hulp zou zijn, al ging het nog wel even duren voor de alcohol uit zijn systeem was. Hij was zo ver heen dat zelfs simpele dingen extreem ingewikkeld leken, en dat terwijl Kael zeker niet dom was.
Ineens diende zich een kokhalsneiging aan en Kael drukte werktuigelijk een hand voor zijn mond. Een tweede volgde en hij voelde dat hij niet ver van daadwerkelijk kotsen af zat.
“Hulp is op zich best welkom, geloof ik,” mompelde hij schaapachtig met een ietwat verstikte stem. En toen ging het mis. Kael had nog net de tegenwoordigheid van geest om weg te draaien van de jongen en puur per toeval ook van de rest van zijn kleding op de grond, toen hij over zijn nek ging en overgaf in de bosjes. Met de smaak van gal in zijn mond en een vies gezicht wankelde hij naar achteren. Alsof dat een sein was voelde hij zich ineens totaal niet goed meer, maar ronduit ellendig. Hij draaide zich terug.
“Sorry,” mompelde hij.

Alcohol, het product van gegiste suikers, in de natuur een teken van fruit dat overrijp was.
En in de bebouwde, bewoonde wereld een teken van een feestje dat lekker op gang kwam.
Het bleef raar. En hoe veel Lust ook over mensen en hun gewoonten leered, hij zou zich altijd over hen blijven verbazen. Dat was goed, verwondering was goed. Hij had in zijn bestaan allerlei soorten mensen gezien, slecht, goed, onwetend. Hij had veel meegemaakt, heel veel. En toch zag hij overal het goede in. De mensheid was imperfect, de jongen die hier in zijn roes probeerde zich aan te kleden was imperfect. Maar dat was goed.

''Uhm, nee, niets. Maak je geen zorgen. Ik ben een lichtmagier en dacht dat ik je ziekteverschijnselen misschien iets kon dempen,'' ratelde de adviseur. Hij bleef het lastig vinden om zichzelf te presenteren als eeuwenoude kracht, adviseur van Eodan. Niet dat deze dronkelap het allemaal zo precies zou onthouden.

Een golf van medeleven schoot door Lust heen toen de jongen over z'n nek ging. Wat hadden mensen het soms zwaar. Maar volgens zijn bronnen hielp overgeven vaak wel tegen het nare gevoel. En ook Lust zou daar een handje tegen kunnen helpen. ''Geen probleem,'' sprak hij met een zwak lachje. Hij wilde zo snel mogelijk de jongen helpen, maar wilde hem ook niet bang maken. Dus legde hij zijn hand wederom op de schouder van de ander, voelde voorzichtig hoe zijn lichtmagie onzichtbaar richting Kael's aura slingerde. Teder, vriendelijk raakte hij de cocon van magie die om Kael heen hing, voedde hem met helende energie. Niet te veel, maar genoeg om de hardste kantjes van de hoofdpijn en misselijkheid weg te nemen. ''Voel je je weer wat beter?'' vroeg hij zachtjes.

De jongen legde een hand op Kaels schouder, die dit met lichte verwondering en nieuwsgierigheid maar liet gebeuren. En wat er precies gebeurde was voor hem op dat punt lastig te omvatten, maar onaangenaam was het zeker niet en intuïtief sloot Kael zijn ogen. Langzaamaan voelde hij zich wat beter. Niet alleen bonkte zijn hoofd een stuk minder, hij voelde zich ook meteen… helderder. Hij knipperde met zijn ogen toen het over was. Ondanks het feit dat hij zich beter voelde was het afgelopen uur een mysterie voor hem. Het was alsof hij in korte tijd het stuk tussen 'dronken' en 'de volgende ochtend' af had gelegd, of iets wat daarop leek.
Hij herinnerde zich namelijk nog dat hij behoorlijk aan het doordrinken was geweest - om iets te vergeten, dat wist hij wel, maar het feit dat hij zo even kwijt was wat precies gaf in ieder geval aan dat dat dan geslaagd was - maar vanaf een bepaald punt zat er een van die gaten in zijn geheugen die zich wel vaker voordeden na een nacht onverantwoordelijk drinkgedrag. Misschien maar beter ook.
Hij keek op naar de jongeman en knikte.
"Ja," zei hij, zijn stem ietwat schor. "Ja, dank je." Hij glimlachte beschaamd. Hij keek omlaag en zag dat hij zijn schoenen niet aan had. Vervolgens viel zijn blik op het braaksel. Ja, dat laatste herinnerde hij zich dan weer wel.
"Wil ik weten wat ik allemaal heb uitgespookt?" vroeg hij. Zelfkennis zei hem dat dit waarschijnlijk een van de gênantere episodes van zijn uitgaansleven was geworden.

Het was eigenlijk niet de bedoeling dat hij zijn krachten zomaar in de strijd gooide tegen iets als een dronkenschap. Maar Lust deed het toch. Hoewel hij Eodan nog steeds als zijn baas beschouwde was het niet zo dat de legendarische magiër in staat was hem tot veel te dwingen, dus dat was het probleem niet. Ach, deze jongeman zag er zo slecht nog niet uit en het lag niet in de aard van de adviseur om mensen onder zijn ogen te laten lijden als hij er iets aan kon veranderen.

Nauwkeurig zorgde hij dat zijn magie het scherpste kantje van de alcohol effecten afhaalde, wat gelukkig prima lukte. "Wil ik weten wat ik allemaal heb uitgespookt?" Even dacht Lust na en haalde dan zijn schouders op. ''Geen idee, ik was er niet bij. Maar je was er behoorlijk slecht aan toe daarstraks.'' Hij bedoelde het niet bestraffend, snapte het gewoon echt niet: ''Waarom drinken jullie eigenlijk alcohol?''

''Geen idee, ik was er niet bij. Maar je was er behoorlijk slecht aan toe daarstraks.''
Kael zoog zijn wangen even naar binnen. Hij realiseerde zich dat hij het zelf eigenlijk helemaal niet zo zag, gek genoeg, ook al wist hij diep van binnen best dat 'verantwoordelijk' niet de juiste term voor zijn gedrag van vanavond was.
''Waarom drinken jullie eigenlijk alcohol?'' vroeg de ander toen.
Kael haalde zijn schouders op. Hij moest er zowaar even over nadenken. Het was in ieder geval geen vraag die hij met regelmaat gesteld kreeg of waar hij normaal over nadacht. Normale hoeveelheden alcohol hoorden voor hem eigenlijk gewoon bij het uitgaan. Dit soort uitzonderingen hoorden bij zijn escapistischere kant.
"Ach, dat wisselt," zei hij. "Soms maakt het de avond net wat leuker voor me." Hij aarzelde even maar gooide het er toen uit, iets wat hij wellicht niet had gedaan als hij weer honderd procent de oude was geweest.
"En soms wil ik me gewoon even wat dingen van de vorige dag niet meer herinneren, weet je, gewoon dingen wegdrinken" zei hij, maar hij deed het met een grijns erbij, om de serieuze kantjes eraf te halen. Zware gesprekken over zichzelf had hij een broertje dood aan.
Hij grinnikte even droog. "Dat is in ieder geval gelukt."
Hij haalde een beetje opgelaten een hand door zijn haar en nam de ander even op. Nu hij wat scherper was ontging het hem niet dat de vreemdeling een beetje apart sprak, alsof hij zelf geen mens was. Hij hield zijn hoofd even schuin.
"Jij drinkt dus niet?" gokte hij.

Een beetje beter, een beetje leuker. Tja, hij kon zich er wel wat bij voorstellen. Het leven was soms zwaar, saai of grijs. Dan kon je wel een opkikkerend drankje gebruiken. Maar toch was het geen wonderdrank, dat wist hij best zeker. Maar het hoorde bij opgroeien om zulke dingen uit te proberen, dat had hij gelezen. Toch leek het hem niet echt effectief om dingen te vergeten. Het was beter om het te verwerken, dan te verdringen.

''Uhm, nee, eigenlijk niet.'' Dat was niet helemaal waar, hij had wel eens onder dwang een fles whiskey achterover gegoten, maar het had gewoon geen effect op hem. Zodra dat duidelijk was waren ze wel slim genoeg geweest om hun kostbare alcohol niet aan hem te verschenken, hij verdampte het, het was verspilling. ''Hoewel ik de motieven om wel kan begrijpen.'' Hij wiebelde een beetje heen en weer, ongemakkelijk, beseffend dat dit voor de leerling ook niet al te fijn kon zijn, opgescheept zitten met de duizend jaar oude freak. Misschien moest hij maar gaan en de ander achterlaten met het idee dat dit gewoon een vreemde dronkenmans droom geweest was/