Met een triomfantelijke blik keek Alice zichzelf aan. Ze had een zilverkleurig topje met glittertjes aan en een spijkershort. Daaronder droeg ze haar ballerina’s. Men dacht toch zeker niet dat ze met pumps ging dansen, hè? Ze kon het wel, maar dan zou ze zere voeten hebben en morgen moest ze weer over dat miserabele schoolplein kunnen lopen. Haar enkels deden nu al pijn van dat vieze gras. Maar goed, wie had dan ook gezegd dat je daar met pumps overheen moest lopen? Maar ja, zeg ging toch zeker niet haar prachtige pumps laten voor wat ze waren? Oh well. De tripjes naar Oak’s Field waren goed genoeg om pumps te dragen, hoewel die stenen daar ook niet echt prettig waren om met die krengen op te lopen. Conclusie: dit was gewoon een boerengat. Alice krulde snel haar haren met een krultang, tuitte haar lippen en keek zichzelf vervolgens aan. Ze bracht lichtjes mascara aan, schudde haar haren nog één keer uit en glimlachte toen ze de laatste puntjes op haar kont voelde tikken. Haar haren waren mooi lang, wat ervoor zorgde dat ze ze in dit boerengat meestal in een knot of een staart moest dragen. Ze moest veel te veel over hebben voor deze school. Nadat ze haar tasje had gepakt en een pepermuntje in haar mond had gedaan – want ieuw, al die rest rook naar alcohol en zij wilde een beetje waardigheid in haar mond bewaren – liep ze uit het kasteel. Met een keurende blik keek ze naar de meisjes die ook uit hun kamers kwamen. Jeetje. Die daar leek wel op een kanarie met dat gele topje. Zo. Niet. Cool. Ze maakte dan ook een afkeurend geluid met haar tong, wat haar een boze blik opleverde. Ocharme. Het doetje voelde zich nu slecht. Boeien. Met opgeheven hoofd liep ze langs het arme schaap heen. Ze had echt medelijden met het arme mens. Zelfs zij had op die leeftijd véél meer kledingstijl. En dat kwam niet omdat Tuthola aka haar oudere zus mee hielp, hoor. Hell no! Opgewekt vervolgde Alice haar tocht naar Oak’s Field. Het duurde niet lang voordat ze de luide muziek al hoorde. Ze besloot om voor haar eerste drankje maar gewoon een cola te nemen. Ze was niet vies van alcohol, maar je kreeg daar gewoon zo’n vieze adem van. Ze wilde net naar haar cola gaan zoeken toen een goed nummer draaide. Hààr nummer. Oké, opzij bitches, Dancing Queen arrived! Alsof de dansvloer van haar was liep het meisje met opgeheven kin langs de mensen die in haar weg stonden en zorgde daarvoor – per ongeluk natuurlijk – dat een zielig kind haar drinken morste op het al even zielige joch dat duidelijke versierpogingen deed. Beiden keken haar woest aan, maar ze haalde haar schouders op en liep gewoon door. Midden op de dansvloer begon ze mee te dansen met de muziek. Ze maakte mooie bewegingen met haar heupen en sloeg haar haren uit haar gezicht. Recht tegen iemand aan. Oeps. Nou ja, moesten ze maar niet in haar weg staan, hè!

De muziek, de sfeer en de schitterende dansvloer – en omdat zij erop stond werd het natuurlijk nog schitterender allemaal – zorgden ervoor dat ze zin had om helemaal uit de bol te gaan. Ze was niet iemand die van alcohol hield en het veel dronk om lekker te kunnen feesten, maar met momenten kon het wel eens handig zijn. Bijvoorbeeld om een knappe jongen te versieren en mee naar zijn huis te gaan. Het was heel simpel: je deed net alsof je mee dronk, wazig werd door de drank en vervolgens werd je een makkelijke prooi van hun. In haar geval werden zij een makkelijke prooi voor haar. Ze deed dit al sinds haar zestiende en haar ouders werden er wanhopig van. Vooral haar vader werd er wanhopig van, want haar moeder kon het niet eens wat schelen. En het was nu ook weer niet dat ze met alle jongens zoiets deed, maar ze kon wel zeggen dat haar eerste keer allang achter de rug was. En ze was ook zeker nu uit de bol gegaan als één of andere loser haar niet aan haar schouder getrokken had en haar naar zich toegedraaid had. Haar eerste reactie was dan ook om haar hand uit te halen naar hem, wat ze ook deed. Haar platte hand sloeg hard tegen zijn wang en haar ogen flitsten naar hem. Hij had rode ogen, maar dankzij de menigte kon ze niet goed onderscheiden hoe hij er helemaal uitzag. En daarom kon ze dus ook niet zien of hij knap was. Nou ja, knap of niet, hij had geen manieren. Niemand raakte haar op die manier aan als ze daar geen toestemming voor had gegeven. Bovendien had die harde ruk aan haar schouder haar pijn gedaan en pijn was iets dat ze niet wilde ervaren. En dat mocht hij weten ook. ‘Hebben jouw ouders je geen manieren aangeleerd om fatsoenlijk met een vrouwelijk wezen om te gaan?’ snauwde ze hem toe. Ze zette haar handen in haar zij, niets gevend om het feit dat ze hem zojuist even een fikse klap in zijn gezicht had verkocht. Had hij maar van haar af moeten blijven. ‘En dan nog eens iets hè, je blijft met die vuile poten van je van me af tenzij ik zeg dat je me aan mag raken, begrepen?’ siste ze hem toe. Ze was inmiddels gestopt met met haar heupen te bewegen en de muziek kon haar voor nu even gestolen worden. Ze besefte echter dat ze geen tijd moest verspillen aan deze gast. Ze had duidelijk gezegd wat haar probleem was en hij zou er maar braafjes naar moeten luisteren, want anders gaf ze een gil. Ze zette haar handen tegen zijn borstkas en gaf hem een duw. ‘En nu oprotten,’ sprak ze bitchy. Ze draaide zichzelf weer om na hem één kille blik te hebben toegeworpen, ging een eind verderop staan en ging doodleuk weer door met dansen. Nee, ze ging haar avond niet laten verpesten door dit soort crapuul.

Alice begon er weer lekker in te komen. Haar heupen bewogen mee op de maat van de muziek en ergens voor haar stond een zeer aantrekkelijke jongen naar haar te kijken. Met zijn dansbewegingen trok hij haar aandacht en ze wilde net naar hem toe gaan toen de jongen van daarnet weer voor haar verscheen. ‘Schattig die rode wang van je. Kleurt mooi bij je ogen,’ sprak ze kil tegen hem. Ze rolde met haar ogen en zette haar handen in haar zij. Wat had deze zeurkous nu weer te melden? Ze had geen tijd en geen zin voor dit soort dingen. Ze had per ongeluk haar haren in zijn gezicht geslagen, maar daar ging ze zich niet voor verontschuldigen. Hij wist diep in zijn hart goed genoeg dat hij daar in eerste instantie gewoon niet had moeten staan. Hij had ergens anders moeten gaan staan waar zij haar haren niet in zijn gezicht kon slaan. ‘Welke meisjes behandel je dan wel als een dame? Diegenen die zich verontschuldigend voor je voeten laten vallen? Alsjeblieft zeg. Alleen omdat ik me één keer niet heb verontschuldigend, hoef je daar niet de hele tijd over door te zeuren,’ snauwde ze hem toe. Want wat was ze dan toch ook weer lekker aardig. Ach ja, hij verdiende het, hield ze zichzelf voor. Ze knarste haar tanden toen ze hem verder zag spreken. Ze kon twee dingen doen nu. Het gewoon accepteren en hem zo goed mogelijk proberen te negeren of het niet accepteren en om hulp roepen. Ze wist zeker dat ze wel een stuk of zes jongens in deze zaal kon optrommelen om hem in elkaar te laten slaan. Ze twijfelde echter kort. Zou ze dat wel doen? Oké, ze was een bitch en ze was een verwend kreng, maar ze was niet harteloos. Maar hij irriteerde haar enorm. Ze kon hem ook nog eens een klap in zijn gezicht geven, maar dat hielp de vorige keer ook niet en ze betwijfelde of het nu wel zou lukken. En dus besloot ze maar om voor optie drie te gaan: hem bedreigen. Ze legde haar zachte gemanicuurde hand op zijn schouder, boog zich voorover en liet expres haar schouder tegen de zijne steunen. Haar zoete parfum zou nu vast goed te ruiken zijn voor hem en ze hoopte dat ze hem daar enorm mee irriteerde, want zo’n parfum was natuurlijk niet voor iedereen even lekker om te ruiken. Ze nam aan dat zo’n types als hij het liever niet hadden, maar die zeer aantrekkelijke jongen die daar verderop op haar stond te wachten vast wel. ‘Ik zou maar heel erg uitkijken met wat je doet,’ fluisterde ze in zijn oor, ‘want verderop staat een best wel leuke jongen die het vast niet erg vindt om me te komen helpen als je me niet onmiddellijk met rust laat.’ Ze trok zich weer terug, liet haar vinger van zijn schouder glijden en keek hem daarna fel aan. ‘Dus ik zeg het je nog één keer: rot op!’ Haar stem klonk kil en was in niets te vergelijken met de poeslieve, zwoele stem van daarnet. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en wilde weer aanstalten maken om weg te gaan.

Alice genoot van de uitdrukking op zijn gezicht. Haar actie om hem te laten genieten van haar zoete parfum had zeker gelukt, want ze zag de geërgerde houding toen ze zich teruggetrokken had. Haar paarse ogen fonkelden als nooit tevoren in het licht van de dansvloer. Ze begon hier best wel lol in te krijgen. Helaas leek hij niet zo onder de indruk te zijn van haar dreigementen en ze zuchtte even dramatisch. Jammer. Ze had zich al half omgedraaid om terug naar die zeer aantrekkelijke jongen te gaan toen ze opeens een hand op haar schouder voelde. Ze wist al meteen dat het de jongen achter haar was en rolde met haar ogen, maar voelde toch een huivering door haar heen gaan toen ze zijn kille stem dicht bij haar oor hoorde. Het was niet dat het haar intimideerde, het was gewoon dat zijn stem… redelijk zwaar klonk. En daar kreeg ze altijd de rillingen van, vooral als diegene die haar iets in haar oor fluisterde dicht bij haar stond. Een lichte grijns gleed rond haar lippen toen ze zich bedacht hoe hij in de ochtend dan wel niet moest klinken, maar ze schudde het van haar af. Niet nu, Alice. ‘Natuurlijk niet,’ zei ze op zijn woorden en ze draaide met haar ogen. ‘Ik kan je zelf wel aan als het echt moet.’ En dat was ook zo. Een trap tussen zijn benen en het was zo gedaan. Dan zou die zware stem veranderen in een piep stem en had zij voor de avond lol én rust. Ze besloot om dan maar voor die aanpak te gaan, maar net toen ze haar knie op wilde heffen om deze met geweld tussen zijn benen te planten, sprak hij opnieuw en bleef haar al licht opgetilde knie even in de lucht hangen. Dat moest vast een heel vies beeld geven voor diegenen die achter haar stonden. Als hij zijn hand om haar heup had gehad, was het al helemaal prijs geweest. Ze keek gauw over haar schouder om te zien of die ene leuke jongen het niet had gezien, maar hij keek hun fronsend aan en sloeg daarna zijn arm om de middel van een dansend meisje. Alice brieste van woede en zette haar voet terug neer. Ze gaf een stamp op de vloer en keek de jongen voor haar woedend aan. ‘Daar gaat mijn avondje dansen met een knappe prins!’ jammerde ze tegen hem. Daarna schoten haar ogen fel naar hem. ‘Wil je dit buiten bespreken? Goed. Volg me dan als je kan.’ Op het einde klonk haar stem wat flirterig, maar de kille blik in haar ogen viel niet te ontkennen. Hier zou hij voor boeten. Snel beende ze op haar ballerina’s tussen de menigte mensen naar buiten toe, de dansvloer verlatend. Eenmaal buiten aangekomen draaide ze zich met een ruk om zodat haar haren mee gingen en deze sloeg ze over één schouder. ‘Nou… begin dan maar, zou ik zeggen.’ Wat er dan ook begonnen moesten worden. Wilde hij vechten of wilde hij gewoon verder praten…?

Eindelijk kon ze hem zien in volle glorie. Dankzij de donkere omgeving op de dansvloer had ze hem nauwelijks van al die anderen kunnen onderscheiden. Het enige wat haar was opgevallen aan hem waren die rode ogen van hem. Speciaal, moest ze eerlijk toegeven, want hoeveel mensen met rode ogen kwam je nu eenmaal tegen in je leven? Maar ja, haar ogen waren ook wel speciaal. Paars. Het waren geen lenzen. Ze had ze van natura zo en zij was dan ook de enige, want haar kleine zusje had goudkleurige ogen, haar oudste zus blauw, haar broer had ook blauwe ogen, haar moeder had ook blauwe ogen en haar vader had amberkleurige ogen. Ze was een buitenbeentje en soms vroeg ze zich af of ze wel in dezelfde familie geboren waren. Of dat het misschien toch stiekem lenzen waren. Ze grinnikte even. Ze richtte haar ogen weer op de jongen. Ze ging er niet om liegen: hij was knap. Dat zwarte haar en die rode ogen combineerden goed met elkaar en Alice probeerde te raden wat zijn magie was. Daar hoefde ze niet lang over na te denken, want hij besloot om zijn magie op haar te gebruiken. Shadraanse en Raziaanse magie. Precies wat ze gedacht had. Door opzij te springen en over de grond te rollen wist ze het te ontwijken, wetende dat hij niet veel kracht had gebruikt. Waarschijnlijk was hij gewoon nieuwsgierig. Ze keek om zich heen, maar zag niet direct een waterbron en direct water uit haar eigen lichaam creëren kon ze nog niet. Dan moest ze het maar met de magie doen die ze werkelijk bezat. Ze creëerde een klein lichtbolletje en maakte deze wat groter. De lichtbol slokte energie op dankzij de zon en met niet veel kracht gooide ze het naar hem toe. Vervolgens opende ze haar hand lichtelijk en begon energie te verzamelen. Er ontstond, in haar handpalm, een soort van kartelmes van licht. Als ze er iemand mee raakte, zou deze zich voelen als hij verbrand werd. Ze pakte het mes bij het handvat en gooide deze zo dat het vlak voor zijn voeten zou belanden. Daarna zette ze haar handen in haar zij en glimlachte toegeeflijk. ‘Ik zou je graag mijn andere magie laten zien, maar die heb ik nog niet helemaal onder controle,’ sprak ze. Voor het eerst sinds de avond klonk haar stem niet zo bitchy. Ze was dan ook best wel onder de indruk van zijn verschijning en van het feit dat hij twee soorten elementen beheerste. ‘En je wilt nu een gevecht houden of wilde je alleen maar zien welke kracht ik had?’ Haar stem klonk oprecht en ze keek hem vragend aan. Haar blik gleed opzij toen ze een paar nieuwsgierige mensen uit de discotheek zag komen, waaronder de prins die haar had laten zitten voor een ander meisje. Hij keek haar nieuwsgierig aan, maar zij stak haar middelvinger naar hem op. Dat leverde haar een boze, dreigende blik van hem op. Loser.